Τρίτη 26 Δεκέμβρη. Ο φασιστογιάπης πρωθ. της αυστρίας έχει τα απαραίτητα προσόντα. Αν είχε γεννηθεί πριν έναν αιώνα ξέρουμε που θα είχε διαπρέψει… Τώρα θέλει να «υποστηρίξει στρατιωτικά η ε.ε. τους πρόσφυγες». Δημιουργώντας στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα στις χώρες τους. Να νοιώθουν ασφαλείς στη σκιά των πρωτοκοσμικών όπλων.
Οι άλλοι αυστριακοί καταλαβαίνουν τι λέει η πολιτική βιτρίνα;
Τρίτη 26 Δεκέμβρη. Ο τοξικός πρίγκηπας δεν ένοιωθε πολύ βολικά. Είχε μεν κρεμασμένους και για «τίναγμα» διάφορους εσωτερικούς αντιπάλους του, αλλά «έξω» οι μεγαλοφυείς ιδέες του είχαν αποτύχει. Τελευταία τέτοια αποτυχία ήταν η επιστροφή του Hariri στη Βηρυττό, ύστερα απ’ τις μανούβρες του Παρισιού.
Τον έπιασε μια κάποια ηττοπάθεια. Άρχισε να σκέφτεται να αποσύρει τους μισθοφόρους του απ’ το υεμενίτικο πεδίο μάχης: ένα κάρο λεφτά και αποτέλεσμα τίποτα. Μια ειρηνευτική φόρμουλα θα του έφτανε για δικαιολογία· και «κάποια άλλη στιγμή τα ξαναλέμε».
Τον έπιασε ο άλλος τοξικός πρίγκηπας, μεγαλύτερός του μεν, αλλά στο ίδιο πόστο: επίσημα «διάδοχος» ανεπίσημα το αφεντικό στο Αμπού Ντάμπι. O Mohammed bin Zayed Al Nahyan. Του πρότεινε να προσπαθήσουν να αγοράσουν τον πρώην πρόεδρο της υεμένης AliAbdullah Saleh, που πολεμούσε εναντίον των δικών τους μισθοφόρων, μαζί με τους Houthi. Ως εκείνη την στιγμή υποστηρίζαν τον άλλο πρόεδρο της υεμένης, τον Mansur Hadi – αλλά αυτός αποδεικνυόταν ψοφίμι.
Η προσέγγιση στον Saleh ήταν πετυχημένη. Ο πρώην πρόεδρος δέχτηκε να αλλάξει πλευρό υπό όρους. Εκτός από λεφτά έβαλε και μερικούς ακόμα όρους, μεταξύ των οποίων την εγκατάλειψη του Hadi απ’ το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι. Το deal έκλεισε: με τον Saleh και τους ενόπλους του μαζί τους, οι τοξικοί διάδοχοι θα αποκτούσαν αφενός τον «δικό τους πρόεδρο», αφετέρου μια ικανή δύναμη πεζικού για να πολεμήσει αυτή, πιο αποτελεσματικά απ’ τους μισθοφόρους τους, τους Houthi. Θα ήταν μια πιο φτηνή και, κυρίως, πιο ελπιδοφόρα εξέλιξη.
Οι Houthi δεν τα αγνοούσαν αυτά. Προσπάθησαν μέχρι τελευταία στιγμή να εμποδίσουν τον Saleh να αυτομολήσει. Μόλις όμως ανακοίνωσε την «στροφή 180 μοιρών» τον καθάρισαν, μέσα σε μια μέρα· υπήρχαν σοβαροί λογοι απ’ το παρελθόν, που τους είχαν κάνει στην άκρη… Εν τέλει το καινούργιο πουλέν της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων δεν ήταν σε θέση να προφυλάξει καν τον εαυτό του. Το καινούργιο άλογό τους ψόφησε κυριολεκτικά. Τους έμεινε πάλι ο Hadi. Και μια προσπάθεια να τα βρουν με το Islah, το κόμμα της μουσουλμανικής αδελφότητας στην υεμένη…
(φωτογραφία: οπαδοί των Houthis πανηγυρίζουν στην Sana’a την εκκαθάριση του Saleh – 5 Δεκέμβρη 2017)
Τρίτη 26 Δεκέμβρη. Τι έχει απομείνει στον τοξικό; Μία απ’ τα ίδια, ακόμα περισσότερο: βομβαρδισμοί μέχρι τα κτίρια να γίνουν μπάζα και τα μπάζα σκόνη. Το πρόβλημα του είναι ότι τώρα οι Houthi σημαδεύουν τα παλάτια του με τους πυραύλους του. Ως τώρα τους αναχαιτίζει, αλλά ένας αν περάσει…
Εν τω μεταξύ ένα τουλάχιστον τμήμα του στρατού του Saleh φαίνεται πως είτε τα έχει παρατήσει είτε έχει αλλάξει πλευρό μετά την δολοφονία του. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να πετύχει ο τοξικός μια γρήγορη νίκη στην υεμένη· ίσως ούτε καν νίκη. Οι Houthi κρατάνε την πρωτεύουσα Sana’a, και οποιαδήποτε προσπάθεια κατάληψής της απ’ τους μισθοφόρους του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι θα γυρίσει μπούμεραγκ.
Σε κάθε περίπτωση, στην φυλετική υεμενίτικη κοινωνία, οι Houthis δεν πρόκειται να εξαφανιστούν· ακόμα κι αν η Sana’a γινόταν ένας σωρός ερείπια. Η Τεχεράνη δηλώνει ανοικτά πια ότι τους υποστηρίζει, αν και αρνείται ότι τους έχει δώσει πυραύλους. Αυτό δεν την εμποδίζει να τους δώσει άλλου είδους και αποτελεσματικότητας όπλα· αν βρει τρόπο να τα μεταφέρει μέχρι τα λιμάνια που ελέγχουν.
Κάποιου είδους πολιτικο-ιδεολογική μεσολάβηση της Τεχεράνης, που θα έφερνε τους σιιτικής ιδεολογίας Houthis πιο κοντά στο σουνιτικό Islah (και το ανάποδο) και θα ξανάσπρωχνε ξανά στη συμμαχία με τους Houthi ότι έχει απομείνει απ’ το κόμμα και τους ένοπλους του Saleh, θα ήταν ίσως ακόμα πιο αποδοτική…
Τρίτη 26 Δεκέμβρη. Η σιδηροδρομική γραμμή Zhengzhou – Hamburg καλύπτει μια ιδιαίτερα μεγάλη απόσταση: απ’ την ανατολική κίνα ως την βόρεια γερμανία. Πρόκειται για έναν απ’ τους χερσαίους βραχίονες των κινεζικών «δρόμων του μεταξιού»: τα τραίνα μεταφέρουν containers. Παρότι η μεταφορική ικανότητα αυτών των τραίνων είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό εκείνης των φορτηγών πλοίων, οι 12 ημέρες που κάνει η σιδηροδρομική μεταφορά απ’ το Zhengzhou στο Αμβούργο (10 με 11 για την Βαρσοβία, ακόμα λιγότερες για την Μόσχα) είναι εξοικονόμηση χρόνου πάνω από 50% σε σχέση με τις θαλάσσιες μεταφορές. H σιδηροδρομική μεταφορά προσφέρεται, λοιπόν, για πολύ βιαστικά ογκώδη φορτία (είναι κατά 60% φτηνότερη απ’ την αεροπορική). Ας πούμε: ανταλλακτικά ή εξαρτήματα αυτοκινήτων.
Παρότι τέτοιου είδους χερσαίες μεταφορές δεν φαίνεται ότι θα αντικαταστήσουν σε μεγάλο ποσοστό τις θαλάσσιες, είναι μια εναλλακτική με αξιοσημείωτα (από καπιταλιστική) προσόντα. Ένα απ’ αυτά είναι η εύκολη και γρήγορη αποσύνδεση και επανασύνδεση βαγονιών (και η αλλαγή μηχανών) για την σιδηροδρομική κατανομή των φορτίων είτε κατά μήκος της συγκεκριμένης γραμμής είτε απ’ το τέλος της και μετά.
(Για την ιστορία, απ’ τις 18 Ιούλη του 2013 μέχρι το τέλος του 2017 συμπληρώθηκαν 1000 δρομολόγια).
Τρίτη 26 Δεκέμβρη. Φαίνεται ότι η κινεζική βιομηχανία τραίνων τα πάει καλά. Η Βοστώνη έχει παραγγείλει στην κρατική Changchun Railway Vehicles Co. ltd τους συρμούς για μια καινούργια γραμμή του υπόγειου, και παρέλαβε τον πρώτο για τις δοκιμές.
Ίσως να μην είναι σαν τα γερμανικά· θα είναι, όμως, σίγουρα φτηνότερα. Μπορεί, επίσης, το ψόφιο κουνάβι να μην χαρεί ιδιαίτερα, αλλά φαίνεται ότι οι αμερικανικές πολιτείες κάνουν τα δικά τους κουμάντα σε τέτοια ψώνια.
Δευτέρα 25 Δεκέμβρη. Κάτι αλανιάρικο, απ’ την ηλεκτρική παράδοση (μπορούμε να μιλάμε για τέτοια) των Tuareg: οι Tamikrest, μαθητές των Tinariwen, και το Djanegh etoumast.
To funk καίει την έρημο…
Δευτέρα 25 Δεκέμβρη. Τα χαστούκια της Ahed Tamimi στον ισραηλινό στρατιώτη προκάλεσαν φρίκη στη «δημοκρατική» και «φεμινιστική» (ή κάνουμε λάθος;) ισραηλινή κοινωνία. Το τι γράφτηκε και ειπώθηκε στους βόθρους των ισραηλινών social media από “επίσημους” και “ανεπίσημους” εναντίον της ίσως δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Κατά την καθεστωτική haaretz οι οπαδοί του ισραηλινού μιλιταρισμού / ρατσισμού (η πλειοψηφία των υπηκόων δηλαδή) ένοιωσε ντροπή και ταπείνωση όταν προβλήθηκε το σχετικό βίντεο. Η Ahed δέθηκε τις επόμενες ημέρες για να ικανοποιηθεί ο κανιβαλισμός του κοινού· και είναι πολύ πιθανό ότι θα μείνει για πολύ καιρό στη φυλακή για τον ίδιο λόγο: γιατί έδειξε με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο ότι «όταν λέμε όχι εννοούμε ΌΧΙ!»
Βρίσκουμε ενδιαφέρον να μεταφέρουμε (απ’ την haaretz) μια παράγραφο του χθεσινού άρθρου της, που δίνει μια μικρή, πολύ μικρή «γεύση από μέσα», για το τι είναι το ισραηλινό καθεστώς:
…Ο υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Michael Oren [πρώην ισραηλινός πρέσβης στην Ουάσιγκτον…] αντιλαμβανόμενος πόσο κακό στις δημόσιες σχέσεις μπορεί να κάνουν τέτοιες εικόνες [τα χαστούκια και μετά η σύλληψη της Ahed] προσπάθησε να παρουσιάσει την υπόθεση σαν ενδιαφέρον για το καλό του παιδιού. «Η οικογένεια Tamimi» τουίταρε στα αγγλικά [απευθυνόμενος, «δίνοντας γραμμή» δηλαδή, σε διεθνές κοινό…] «που μπορεί να μην είναι πραγματική οικογενεία, ντύνει τα παιδιά της με αμερικανικά ρούχα και τα πληρώνει για να προκαλούν τον ισραηλινό στρατό μπροστά στις κάμερες. Αυτή η κυνική και βάρβαρη χρήση των παιδιών συνιστά κακομεταχείριση. Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να το ερευνήσουν!».
Αυτό: ο ισραηλινός στρατός, σαν γνήσιος πρωτοκοσμικός, σηκώνει το βαρύ φορτίο του «εκπολιστισμού των βαρβάρων», οπότε εκτός απ’ τα δικαιώματα των παλαιστινίων γυναικών προστατεύει και εκείνα των ανηλίκων· κατά προτίμηση πυροβολώντας τους, για να απαλλαγούν απ’ το μαρτύριο αυτής της ζωής. Όπως έκαναν σε βάρος του 14χρονου Mohammed Tamimi, εξαδέλφου της Ahed, πυροβολώντας τον στο κεφάλι με σφαίρα από καουτσούκ – το παληκαράκι είναι τώρα σε κώμα…
Επίσης: η παλαιστινιακή νεολαία «τα πιάνει για να το παίζει» εναντίον της κατοχής… Είναι «επαγγελματίες διαμαρτυρόμενοι» κατά το Τελ Αβίβ…
Τέτοια είναι τα ιδεολογικά σκατά που εκτοξεύει το ισραηλινό καθεστώς και οι ανά τον κόσμο σύμμαχοί του, για να εμφανίσει την αποικιοκρατική και ρατσιστική κατοχή της παλαιστίνης σαν, περίπου, «απελευθέρωσή» της… Μην σας κάνει εντύπωση ότι υπάρχουν διάφοροι (μπορεί και κάπου κοντά σας…) που τους αρέσουν αυτά τα σκατά και τα υιοθετούν, αναμεταδίδοντάς τα.
Θα δείτε και θα ακούσετε πολλά ακόμα…
(Ποδοσφαιρόφιλη η Ahed είναι φανατική οπαδός του Neymar…)
Δευτέρα 25 Δεκέμβρη. Αν λεγόταν «σχέδιο Marshall 2.0» κάτι θα θύμιζε. Και είμαστε σίγουροι ότι θα έτρεχαν τα σάλια πολλών στα μέρη μας. Δεν λέγεται έτσι. Μπορεί να ειπωθεί «σχέδιο Jinping», αν και το επίσημο όνομα (στα αγγλικά) είναι οne belt and one road – και το ανεπίσημο «δρόμοι του μεταξιού». Όσο για το μέγεθος (αν τα ποσά των αρχικών επενδύσεων δείχνουν κάτι): το αμερικανικό «σχέδιο Marshall», με σημερινές τιμές του δολαρίου, ήταν ύψους 140 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ένα ποσό τεράστιο, αρκετό για να “ξανακτιστεί” η κατεστραμμένη απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο δυτική ευρώπη· να ξαναστηθεί στα πόδια του το ιστορικό ευρωπαϊκό τμήμα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ποιο είναι το ποσό του τωρινού «σχέδιου Jinping»; Οκτώ (8) τρισεκατομμύρια δολάρια…
Για να έχετε μια πρόχειρη πρώτη προσέγγιση: βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σχέδιο παγκόσμιας καπιταλιστικής «ανασυγκρότησης» 57 φορές το «σχέδιο Marshall» – κινέζικης έμπνευσης και, εν πολλοίς, χρηματοδότησης (τυπικά μέσα απ’ την κινεζοκαθοδηγούμενη «ασιατική τράπεζα επενδύσεων», που αντικαθιστά την αμερικανοκαθοδηγούμενη «παγκόσμια τράπεζα», των διευθετήσεων της αμερικανικής ηγεμονίας μέσα απ’ τις συμφωνίες του Bretton Woods, το 1944…) . Κάθεστε ακόμα στην καρέκλα σας; 57 φορές το «σχέδιο Marshall», απ’ την άλλη άκρη του κόσμου…
Το κινεζικό σχέδιο είναι θηριωδώς καπιταλιστικό· αλλά, επίσης, ακόμα πιο θηριωδώς προκλητικό για τον «δυτικό κόσμο». Δεν πρόκειται «απλά» για το άνοιγμα ή την διαπλάτυνση κάποιων δρόμων (στην ελλάδα 200 ή 300 χιλιόμετρα καινούργιου δρόμου θεωρούνται «μεγάλο έργο»…). Πρόκειται για ένα σχέδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης μεγάλου μέρους της ασίας, ξεκινώντας απ’ την κεντρική· και υπαγωγής όλης αυτής της καπιταλιστικής ανάπτυξης σ’ έναν ενιαίο εμπορικό, οικονομικό, και σε τελευταία ανάλυση γεωπολιτικό χώρο που θα μπορούσε να ονομάζεται ευρασία.
Το one belt / one road ΔΕΝ είναι «τρυπάμε τα βουνά, ρίχνουμε άσφαλτο, βάζουμε διόδια και φτιάχνουμε βενζινάδικα και σ.ε.ε.»!!! Είναι η δημιουργία χερσαίων και θαλάσσιων γραμμών και σημείων σύγκλισης της παραγωγής, της μεταποίησης, των υπηρεσιών (για έναν μεγάλο αριθμό ασιατικών κρατών) απ’ την κίνα προς και από την ευρώπη και την αφρική. Δεν είναι μόνο δρόμοι, σιδηροδρομικές γραμμές, αεροδρόμια και λιμάνια. Είναι επίσης χωροθέτηση εκατοντάδων βιομηχανικών ζωνών στην κεντρική, στην ανατολική και στη νότια ασία· είναι οργάνωση της πρωτογενούς παραγωγής με τέτοιες μορφές ώστε να είναι καπιταλιστικά εμπορεύσιμη και κερδοφόρα· είναι οργάνωση της επιμελητείας των μεταφορών, των χρηματοδοτήσεων, της ασφάλειας· είναι νέες τεχνολογίες εν θερμώ· είναι μετασχηματισμός των «καθυστερημένων» παραγωγικών σχέσεων (εκεί που είναι τέτοιες) και αναδιάρθρωσή τους εκεί που παρακολουθούν τις εξελίξεις του καπιταλιστικού εικοστού πρώτου αιώνα.
Και δεν είναι διακήρυξη. Το 57 φορές «σχέδιο Marshall» βρίσκεται σε εξέλιξη! Works in progress… Μέσα σε μόλις 4 χρόνια απ’ την πρώτη εξαγγελία του (φθινόπωρο του 2013).
Πόσους παγκόσμιους πολέμους θα «δικαιολογούσε» η προσπάθεια των δυτικών καπιταλισμών να σταματήσουν αυτήν την ασιατική (με οδηγό το Πεκίνο) καπιταλιστική αναδιάρθρωση; Πριν απαντήσετε θυμηθείτε: έχουν γίνει τέτοιοι (παγκόσμιοι πόλεμοι) και για πολύ λιγότερα…
Δευτέρα 25 Δεκέμβρη. Απ’ όλους τους χάρτες του one belt / one road (και δεν είναι λίγοι) λείπει μια ήπειρος: η αμερικανική. Γιατί το «σχέδιο Jinping» δεν περιλαμβάνει, έστω, την «δυτική ακτή» των ηπα; Οι απαντήσεις είναι εύκολες. Το «σχέδιο Jinping» δεν αποσκοπεί, απλά, στην αύξηση του κινεζικού εμπορίου· επιδιώκει την οργανική αναβάθμιση και ένταξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους της ασίας στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα, υπό την κινεζική ηγεσία φυσικά. Κι αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει μέσω Ειρηνικού.
Επιπλέον, ο αμερικανικός καπιταλισμός (η παγκόσμια ηγεμονία του) είναι ο κυριότερος αντίπαλος. Ή, έστω, το βασικό εμπόδιο για το one belt / one road…
Συνεπώς η “εξαίρεση” των ηπα απ’ το «σχέδιο Jinping» συνιστά την πιο ευθεία απόρριψη της αμερικανικής ηγεμονίας εδώ και έναν αιώνα. Επειδή δεν γίνεται «ιδεολογικά» (σοσιαλισμός εναντίον καπιταλισμού) αλλά καπιταλιστικότατα… Επειδή έχει πίσω του τεράστιες ποσότητες χρήματος αλλά και, κυρίως, το know how των συμφωνιών α λα ασία. Επειδή το Πεκίνο δεν βαρύνεται με αποικιοκρατικό, πολεμικό παρελθόν πουθενά στην ασία και στον κόσμο (σε αντίθεση τόσο με τις ηπα όσο και με άλλες ευρωπαϊκές πρώην «μεγάλες δυνάμεις») – και δεν στέλνει πρώτα τον στρατό του για να δημιουργήσει «χώρο για μπίζνες». Και επειδή δεν είναι «αναπτυσσόμενη» χώρα, με ελέγξιμες φιλοδοξίες. Είναι το καπιταλιστικό κράτος με το μεγαλύτερο αεπ στον πλανήτη…
Κοιτώντας το ζήτημα απ’ την δυτική μεριά, ευρωπαϊκή ή βορειοαμερικανική, το «σχέδιο Jinping» είναι εφιάλτης! Οποιαδήποτε καπιταλιστική ανάπτυξη στην ασία (ή στην αφρική) έξω απ’ τον δυτικό πρωτοκοσμικό πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο σημαίνει ότι τόσο η (ασιατική) εργασία όσο και οι πρώτες ύλες (ασιατικές αλλά και αφρικανικές) «χάνονται». Όχι με εμπορικούς όρους· με γεωπολιτικούς. Είναι, αν μπορούμε να το πούμε κάπως χοντροκομμένα, με μια δόση υπερβολής, σαν το άλλοτε «κέντρο του κόσμου», ο ευρωπαϊκός και ο βορειοαμερικανικός καπιταλισμός, να κινδυνεύουν να γίνουν συμπληρώματα ή «αποικίες» του ασιατικού!
Δευτέρα 25 Δεκέμβρη. Αυτές οι σεισμικές αλλαγές δεν συμβαίνουν μόνο κάπου μακριά. Ούτε, καν, έχουν μόνο την μορφή «η cosco στον Πειραιά»… Οι άμεσες και έμμεσες συνέπειες τους εξελίσσονται ήδη, στρατιωτικά, στη μέση Ανατολή και στην Αφρική. Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να μπλοκάρει τους χερσαίους βραχίονες των «δρόμων του μεταξιού» στο αφγανιστάν, στο ιράκ, στη συρία, στην τουρκία, στο ιράν· ακόμα και στο χείλος της Μεσογείου: στον λίβανο και στην παλαιστίνη… Ο χωροφύλακας ισραήλ ξανα-αποκτάει μια κάποια χρησιμότητα, αυτή τη φορά όμως όχι περιφερειακή. Κι αυτό του δημιουργεί προβλήματα κατεύθυνσης: τώρα (το ξέρουν καλά στο Τελ Αβίβ) δεν θα δρουν «γράφοντας» στις αρβύλες τους τον άλλοτε ανυπόληπτο στρατό της συρίας ή της αιγύπτου, αλλά εναντίον ενός πολύ σοβαρότερου project…
Για τους θαλάσσιους βραχίονες; Η Ουάσιγκτον θεωρεί πως ο έλεγχος / η ακύρωση του one belt / one road είναι ευκολότερη (είναι «θαλάσσια δύναμη»), όμως εκεί έχουμε την γνώμη ότι γίνεται ήδη, με τρόπο όχι φανερό αλλά όχι και λιγότερο επικίνδυνο, το μεγαλύτερο σπρώξιμο: στη «θάλασσα της κίνας» ή με αφορμή την βόρεια κορέα· κι αύριο την «τρομοκρατία» στη νοτιοανατολική ασία· στην υεμένη και στον κόλπο του Aden…
Όποιος κάνει το λάθος να πάρει στα σοβαρά αυτά που γράφουν οι ντόπιοι δημαγωγοί (αλλά και οι εντεταλμένοι πράκτορες των υπηρεσιών) θα νομίσει ότι το ελληνικό κράτος έχει στ’ αλήθεια προοπτικές θαλάσσιας «κυριαρχίας» στην ανατολική Μεσόγειο, παίρνοντας την εργολαβία απ’ την Ουάσιγκτον. Οι ελληνικοί χάρτες της “μοιρασιάς των αοζ” μεταξύ ελλάδας, νότιας κύπρου, ισραήλ και αιγύπτου υποτίθεται ότι αναπαριστούν αυτήν την κυριαρχία· μόνο που είναι λιγούρικα όνειρα, που κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά. Είναι αδύνατο να τα πάρουν στα σοβαρά: το τουρκικό κράτος, με ένα τεράστιο θαλάσσιο μέτωπο στην ανατολική Μεσόγειο, δεν θα έχει αοζ επειδή έτσι θέλει … η Αθήνα… Ανατριχιαστικό!!
Είναι εύκολο να βρει κανείς (αν ψάξει) ποιοι πολεμικοί στόλοι περιπολούν μόνιμα στην περιοχή… Ο ρόλος της ελληνικής χερσονήσου σ’ αυτή τη φάση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού είναι ήδη γνωστός: επιμελητεία. Αεροναυτικές ασκήσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, τροφοδοσία, μπουρδέλα, ξέπλυμα. Οι συμμαχίες του ελληνικού βαθέος κράτους με ότι πιο παρακμιακό και αντιδραστικό διαθέτει η ανατολική Μεσόγειος (την χούντα του Sisi και το μιλιταριστικό / ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ) είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να μην υποτιμηθεί εντελώς πέφτωντας στην κατηγορία «αεροναυτικές ασκήσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, τροφοδοσία, μπουρδέλα, ξέπλυμα» μόνο.
Αν στα ‘90s ζήσαμε την ελεεινή ιμπεριαλιστική φιλοδοξία της ελλάδας «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», τώρα ζούμε την εξίσου ελεεινή ιμπεριαλιστική απελπισία του «αν είμαι καλός θα μείνει κανά κομματάκι και για μένα;» (Πρέπει όμως να παρακολουθεί κανείς διαρκώς τι λέγεται σ’ όλον τον καπιταλιστικό πλανήτη για να καταλάβει το πραγματικό «ελληνικό βάρος»…)