Month: February 2017

7/2/2017. Τι θέση θα μπορούσε να έχει η Αθήνα σε τέτοιου είδους θεσμούς; Η απάντηση είναι απλή: ιστορικά οι βασικές επιλογές συμμάχων του ελληνικού κράτους προσδιορίζονται απ’ τα συμφέροντα του μεγαλύτερου “εθνικού” καπιταλιστικού κλάδου: των εφοπλιστών. Στο βαθμό που είναι υπό διαμόρφωση 3 βασικοί “πυρήνες” στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (ηπα/ αγγλία, μια κάποια ευρώπη, ρωσία / κίνα and friends) μπορούμε να υποθέσουμε τι είναι έξω (ή και εχθρικό) προς τα συμφέροντά τους: η μια κάποια ευρώπη…
Όμως πέρα απ’ το τι θα ήθελε η Αθήνα υπάρχει και το αν θα την ήθελαν μαζί τους οι «βασικοί» σε ένα «ευρωπαϊκό συμβούλιο ασφάλειας». Οι πατριώτες αυτοθαυμάζονται για την υποτιθέμενη «γεωπολιτική αξία του οικοπέδου», υπονοώντας ότι παζαρεύουν το ποιος θα δώσει τα περισσότερα. Αλλά «το οικόπεδο στο κέντρο του κόσμου» έχει καταφέρει να έχει ανοικτές συνοριακές διαφορές σχεδόν με όλους τους γειτονές του. Αυτό είναι αρκετό: μόνο μπελάδες θα έφερνε σε οποιαδήποτε παραπέρα κίνηση ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

6/2/2017. Η δήλωση της Μέρκελ (σε δημοσιογράφους) μετά την σύνοδο των 27 + 1 (ο 1 μόνος του είναι το υπ’ ατμόν Λονδίνο) της ε.ε. στη Μάλτα ότι …Μάθαμε απ’ την ιστορία των τελευταίων ετών ότι μπορεί κάλιστα να υπάρξει μια ευρωπαϊκή ένωση διαφορετικών ταχυτήτων, όπου δεν θα συμμετέχουν όλοι κάθε φορά σε όλα τα βήματα της ολοκλήρωσης… δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής στα μέρη μας. Λογικό. Τα φλέγοντα ελληνικά θέματα δεν μπορούν να υποστούν την ταπείνωση του χαρακτηρισμού “βήματα”. Ικανοποιούνται μόνο με τους όρους “κουτσό”, “κρυφτό”, “τυφλόμυγα” – ίσως και “μακρυά γαϊδούρα”.
Κατ’ αρχήν η διατύπωση της γερμανίδας πρωθ. μοιάζει να παραπέμπει σε κάτι ήδη πραγματοποιημένο, αν και από θεσμική άποψη υπάρχουν μόνο δύο ταχύτητες: η ε.ε. και η ευρωζώνη. Αν λάβει όμως κανείς υπ’ όψη του τόσο το “πλαίσιο αναφοράς” των συγκεκριμένων δηλώσεων, όσο την ιστορική συγκυρία και την δυναμική του παγκόσμιου ενδο-καπιταλιστικού ανταγωνισμού, αυτά που είπε η Μέρκελ αφορούν όχι την αποτίμηση του παρελθόντος αλλά τον σχεδιασμό του μέλλοντος της ευρωπαϊκής ένωσης. Δεν το έκρυψε: …θα υπάρχει μια διακήρυξη στη Ρώμη επ’ αυτού συμπλήρωσε.
Στη Ρώμη, τον Μάρτη, πρόκειται να γιορταστούν τα 60 χρόνια απ’ την υπογραφή των δύο διεθνών “Συνθηκών της Ρώμης” (συνθήκη για την ίδρυση της ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας / εοκ, και συνθήκη για την ίδρυση της ευρωπαϊκής κοινότητας ατομικής ενέργειας). Είναι οι γενέθλιες πράξεις της ευρωπαϊκής ένωσης. Που μετά από 60 χρόνια διαδρομής (60 χρόνια προφητειών, επίσης, ότι θα διαλυθεί…) καλείται τώρα να κάνει (ή να επιχειρήσει) ένα ακόμα αποφασιστικό βήμα εμπρός. Τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι προχωρά που θα έλεγε και ο καϋμένος ο έλληνας πρωθυπουργός; Θα δείξει.

Στις 25 Μάρτη του 2017 λοιπόν, ενώ οι έλληνες θα γιορτάζουν την επανάσταση του 1821, την αναγγελία της “αμώμου συλλήψεως”, και αρκετοί αναμεσά τους θα νοσταλγούν την δραχμούλα (όλα αυτά στραμμένα στο μέλλον, ε;) στη Ρώμη αναμένεται (χωρίς τη συμμετοχή του Λονδίνου…) μια διακήρυξη των “πολλών ταχυτήτων” για την συμμετοχή των κρατών / μελών της ε.ε. στα “επόμενα βήματα της ολοκλήρωσης”. Είμαστε περίεργοι να καταλάβουμε ποιες θα είναι οι επιπλέον ταχύτητες απ’ τις δύο που υπάρχουν τώρα· και ποια θα είναι τα επόμενα βήματα. Κι αν θα υπονοείται η δυνατότητα έκπτωσης απ’ την ως τώρα “πάνω ταχύτητα” (ευρωζώνη) στην “κάτω” (ε.ε.) Με κάποιο είδος απότομου φρεναρίσματος…

6/2/2017. Τις δύο ευρωπαϊκές συνθήκες υπέγραψαν το 1957 έξι κράτη. Το μεγάλο δουκάτο του λουξεμβούργου (χωρίς σχόλια…), η ολλανδία, το βέλγιο, η ιταλία, η γαλλία και η δυτική (τότε) γερμανία. Το μεγάλο δουκάτο, η ολλανδία και το βέλγιο εξέδωσαν ήδη, απ’ την περασμένη Παρασκευή, μια ανακοίνωση υποστηρίξης των “διαφορετικών ταχυτήτων” στην ε.ε. Στο Άμστερνταμ έχουν εκλογές στις 15 Μάρτη, αλλά το πιθανότερο είναι (αν δεν σχηματιστεί αμέσως κυβέρνηση) η ολλανδία να πάει στη Ρώμη με κάποιον “υπηρεσιακό” πρωθυπουργό, που δεν θα είναι φασίστας. Στο Παρίσι έχουν (προεδρικές) εκλογές σε δύο γύρους, στις 23 Απρίλη και στις 7 Μάη. Υποθέτουμε ότι στις 25 Μάρτη θα έχει ξεκαθαρίσει αυτό που ήδη από τώρα είναι το σχεδόν βέβαιο: ότι ο σοσιαλφιλελεύθερος και ευρωπαϊστής Μακρόν θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της γαλλίας – και όχι οι φασίστες. (Φυσικά το Παρίσι θα αντιπροσωπεύσει στη Ρώμη ο απερχόμενος Ολάντ).
Η διακήρυξη της Ρώμης / 2017 θα είναι, ωστόσο, μια στιγμή μόνο των διεργασιών που είμαστε σίγουροι πως όχι απλά έχουν δρομολογηθεί από καιρό μακρυά απ’ την φανφαρόνικη δημοσιότητα, αλλά έχουν εντατικοποιηθεί μετά την εκλογική νίκη των συντηρητικών στις ηπα και τις επιθέσεις και απειλές του ψόφιου κουναβιού και του επιτελείου του. Εννοείται ότι αυτές οι διεργασίες δεν είναι αστραπιαίες. Στα 60 χρόνια της ύπαρξης και της επέκτασης της ε.ε. αποδεικνύονται ωστόσο μεσοπρόθεσμα αποτελεσματικές για τα δυναμικότερα τμήματα του ευρωπαϊκού κεφάλαιου.
Τι ουσιαστικό θα έχει να συμβάλει το κράτος / μέλος της ευρωζώνης που λέγεται «ελλάδα» σ’ αυτήν την ζόρικη ιστορική περίοδο; Τίποτα. Μόνο τα προβλήματά του, που δεν μπορεί να τα λύσει, την καθήλωσή του στον 19ο αιώνα· κι όλο κλαίγοναι και βρίζουν οι μικροαστοί υποτελείς, όλο παραπονιούνται και ελεεινολογούν τους πάντες, όλο συμμαχούν με τα αφεντικά τους και μαζεύουν τα ψίχουλα που τους πετάνε, όλο απλώνουν το χέρι για δανεικά, κι όλο κοκορεύονται για «έπαλξη» και «φύλακας των συνόρων» (γεωπολιτική πρόσοδος λέγεται η «ελληνική ψυχή»)…
Ποιων συνόρων άραγε; Αυτών που μετακινούνται διαρκώς;

(φωτογραφία: Σα να «βγάζουν δάκτυλα» για το ποιος θα φύγει απ’ την παρέα… Και η έκφραση αυτού στα αριστερά δεν δείχνει «ευτυχώς την γλύτωσα»..)

6/2/2017. Γιατί αποτύχαμε, σα σύγχρονη εργατική τάξη, να έχουμε οργανώσει σαν αυτόνομες εργατικές ενώσεις, στη βασκική πόλη Gernika (δηλαδή στην Guernica…) το συνέδριο της ίδρυσης μιας καινούργιας ριζοσπαστικής και μαχητικής εργατικής διεθνούς για τον 21ο αιώνα – στις 25 Μάρτη του 2017 ίσως, έτσι, για την (και συμβολική) αντιπαράθεση;
Γιατί αποτύχαμε; Επειδή ποτέ δεν το θελήσαμε, γενναία, σοβαρά και πρακτικά! Ωραία, έτσι «έχουμε την ησυχία μας» – ησυχία που τείνει σ’ εκείνη του νεκροταφείου…
Πιστεύετε λοιπόν ότι η Ιστορία θα συγχωρήσει την μυωπία, την αδιαφορία, την δειλία και την παράδοση της τάξης μας; Όχι δα! Ό,τι και να πιστεύετε ΔΕΝ θα το συγχωρέσει αυτό η Ιστορία.
Ούτε πρέπει. Για να μείνουμε, όσοι κι όσες το αντέχουμε, σημαδεμένοι.

5/2/2017. Τι θα συμβεί, άραγε, αν η μονάδα μέτρησης των αποστάσεων στην ελλάδα αλλάξει, και αντί για το μέτρο (τα πολλαπλάσια και τα υποπολλαπλάσιά του) επιστρέψει, απελευθερωμένη πια η πατρίς απ’ τους εκβιασμούς των δυτικών, στην οργιά; Θα αλλάξουν οι αποστάσεις; Θα έρθουν οι πόλεις ή οι γειτονιές κοντύτερα μεταξύ τους; Θα απομακρυνθούν; Όχι, τίποτα δεν θα αλλάξει στις αποστάσεις! Θα αλλάξουν τα νούμερα. Αντί για “180 μέτρα” θα λες “100 οργιές”.
Τι θα συμβεί, άραγε, αν αλλάξει το γενικό ισοδύναμο των ανταλλαγών, η μονάδα “μέτρησης” της πραγματοποίησης της αποσπώμενης υπεραξίας, το νόμισμα; Θα αλλάξουν οι ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας; Όχι. Τίποτα δεν θα αλλάξει επ’ αυτού.
Όμως επειδή οι ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας είναι πολύ πιο σύνθετες απ’ τις χιλιομετρικές αποστάσεις, μπορεί, πράγματι, το “νομισματικό μέτρο” και η αλλαγή του, άλλους να ξεγελάσει και άλλους να ωφελήσει. Για παράδειγμα, όλοι όσοι έχουν καταθέσεις σε ευρώ ή σε δολάρια (ή σε στερλίνες…) εκτός συνόρων (και, φυσικά, δεν το φωνάζουν!), θα γίνουν πολύ περισσότερο πλούσιοι αν οι “αξίες” (δηλαδή είτε το “πάγιο κεφάλαιο” είτε το “μεταβλητό κεφάλαιο”, η εργασία είναι αυτό το δεύτερο) αρχίσουν να τιμολογούνται με μια φτηνή δραχμή. Αντίθετα, αυτοί που τους κλέβουν με χίλιους τρόπους την δουλειά, θα νομίσουν ότι τους κλέβουν λιγότερο αν πιάσουν στα χέρια τους νομίσματα με περισσότερα μηδενικά απ’ ό,τι τώρα. Μόνο για να διαπιστώσουν όταν θα είναι αργά ότι τους κλέβουν με έναν επιπλέον τρόπο: νομισματικά.
Το έδαφος είναι έτοιμο για ένα σεβαστό τμήμα του πληθυσμού. Είναι αυτό που «ανακάλυψε» όψιμα πως όταν «μπήκαμε στο ευρώ», πράγματα που πριν έκαναν «50 δραχμές» πήγαν στο «Ο.5 ευρώ» – δηλαδή 170 δραχμές (με βάση την ισοτιμία εισόδου στο σκληρό νόμισμα). Ποιος φταίει που μας έκλεβαν; αναρωτιούνται φωναχτά τα τσακάλια. Και απαντούν θριαμβευτικά: το ευρώ!
Όχι βέβαια! Δεν έκλεψε κανέναν το νόμισμα! Οι έμποροι σας (μας) έκλεψαν!!! Κι αυτό έγινε παρότι οι καταραμένες «ευρωπαϊκές αρχές» είχαν προειδοποιήσει έγκαιρα, ότι για να αποφευχθεί αυτή η λεηλασία – μέσω – «αριθμητικών» απατών χρειάζονταν σε κάθε κράτος τα εξής δύο: πρώτον να μείνουν οι τιμές για καιρό και στα δύο νομίσματα, το «παλιό» (π.χ. την δραχμή) και το «καινούργιο» (το ευρώ) ώστε οι καταναλωτές να συνηθίζουν την σχέση και να μην πέφτουν θύματα απάτης· και δεύτερον σκληροί και διαρκείς αγορανομικοί έλεγχοι, εναντίον των απατεώνων εμπόρων… (Εννοείται ότι στο ελλαδιστάν αυτά δεν έγιναν… Ή έγιναν «για τα μάτια του κόσμου»…)
Ο τρόπος που έγινε εκείνη η μετάβαση, απ’ την δραχμή στο ευρώ, από νόμισμα σε νόμισμα, από «μέτρο / γενικό ισοδύναμο» σε «μέτρο / γενικό ισοδύναμο», πάλι σχέσεις ταξικής κυριαρχίας αντανακλούσε… Αν οι τιμές των εμπορευμάτων (δηλαδή οι έμποροι) αξιοποίησαν την οπτική απάτη των αριθμών, δεν έγινε τίποτα τέτοιο με τους μισθούς μας! Εκεί τα αφεντικά ήταν πολύ προσεκτικά! Κι ό,τι στρογγύλευαν ήταν προς τα κάτω.
Επειδή για τέτοιες σχέσεις επρόκειτο, δεν είναι καθόλου παράδοξο που οι τωρινοί εραστές της δραχμής μια χαρά ήταν τόσα χρόνια με το ευρώ! Το πρόβλημά τους άρχισε όταν εμφανίστηκαν διάφοροι δημαγωγοί «ειδικοί» (εγκάθετοι της αμερικανο/αγγλόσφαιρας υποψιαζόμαστε…) και άρχισαν να υπόσχονται την «σωτηρία» (δηλαδή την επιστροφή σε κάποιες μυθικές «χρυσές εποχές») με πολλά μηδενικά. Εθνικά αυτή τη φορά.
Κι έτσι, οι μικροαστοί πάντρεψαν ξανά τον εθνικισμό τους με την τσέπη τους, κατ’ αρχήν φαντασιακά.

5/2/2017. Ο αγαπημένος μας κυρ Γιάνης είναι εδώ! Μύρισε αίμα (;) και θέλει να (μας) ξανασώσει. Τόχω έτοιμο στο σχέδιο (για τη δραχμή…) υπονοεί, συνεντευξιαζόμενος (στην εφ. συν.) και πείτε στον Αλέξη ότι τόχω αφήσει πάνω στο ψυγείο, δίπλα στην ψωμιέρα. (Έγινε μαλακία Γιάνη! Μπορεί να το πέταξε μαζί με τις αποδείξεις που μάζευε για το ’15…. Μήπως μπορείς να το ξαναφτιάξεις;)
Το μόνο επιμέρους δίκιο που έχει ο κυρ Γιάνης, και δεν το λέει (ακόμα) καθαρά, είναι το εξής: όσο πιο πολύ pos παίζει, τόσο ευκολότερο είναι τα ευρώ στα κιτάπια των προσωπικών λογαριασμών να γίνουν ρούμποι – και τα ευρώ να μείνουν στις τράπεζες. Αλλά αυτό είναι μικρό μονάχα μέρος της ιστορίας «βουτιά από ψηλά σε ατσαλένια θάλασσα».
Απομένει να δούμε πόσες άλλες ύαινες (της νομισματικής εθνικής απελευθέρωσης) θα αρχίσουν να μαζεύονται, αφού μυρίζουν ψοφίμι. Απομένει, επίσης, να δούμε τι (θα) κάνει ο κύριος υπουργός «οικονομίας και ανάπτυξης» – Levy Institute δηλαδή.

5/2/2017. Ο επίσης αγαπημένος μας κυρ Λαπαβίτσας συμμετέχει κι αυτός στο χορό των βρυκολάκων. Επιτέλους, κτύπησε! Την είδε ότι η συγκυρία είναι ευνοϊκή και κάνει το come back. Κατέθεσε το πολυαναμενόμενο “σχέδιό” του για την “έξοδο απ’ το ευρώ” – ή έτσι το πουλάει. Δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να ακούσουμε τις ιδέες του από κοντά· έχουμε πολύ σοβαρότερα να κάνουμε. Ξέρουμε όμως το μεγαλείο του ανδρός. Πρόκειται για τον “ειδικό” που έφτιαξε φήμη στο ελλαδιστάν υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει πιο απλό πράγμα στον κόσμο: μια Παρασκευή (έλεγε…) οι τράπεζες θα κλείσουν με ευρώ, και την επόμενη Δευτέρα θα ανοίξουν με δραχμή. Τόσο εύκολα… (Μεγάλο ταλέντο! Είναι απορίας άξιο το γιατί η οικονομολογική / πανεπιστημιακή του καριέρα περιορίστηκε σ’ ένα τριτεύον τμήμα ενός δευτερεύοντος αγγλικού πανεπιστημίου – Οριενταλιστικών σπουδών – και δεν έγινε πρύτανης στο London School of Economics… Θα τον έφαγαν τα συμφέροντα τον δόλιο…)
Αν, πάντως, πιστέψουμε το κολακευτικό ρεπορτάζ φιλικής του εφημερίδας (εφ. συν.) ο γίγαντας (της πολιτικής οικονομίας) κυρ Λαπαβίτσας επιμένει: …Οι καταθέσεις και τα χρέη ατόμων και επιχειρήσεων που εμπίπτουν στην ελληνική νομοθεσία θα μετατραπούν στο νέο νόμισμα με ισοτιμία 1:1. Για όσα εμπίπτουν σε ξένη νομοθεσία, θα πρέπει να γίνει σχετική διευκόλυνση. Δεν λέει τίποτα για την ανάγκη να αναλάβει ο στρατός την δημόσια τάξη και να μπει δελτίο σχεδόν στα πάντα – αυτά τα είχε πει κάποια άλλη στιγμή, ενδιάμεσα, όταν το “από Παρασκευή σε Δευτέρα όλα είναι ωραία” είχε ξεθωριάσει.
Τι πάει να πει “σχετική διευκόλυνση” μόνο ένας Όλυμπος της οικονομολογίας μπορεί να το διανοηθεί. Να θυμήσουμε πάντως, έτσι, by the way, ότι όλο το (μετά psi) δημόσιο χρέος του ελλαδιστάν “εμπίπτει σε ξένη νομοθεσία”. Οπότε πρέπει να ξύσει τα μολύβια του ο Όλυμπος για την “σχετική διευκόλυνση”. Γιατί το να πει ο (τότε) “τσάρος της οικονομίας της απελευθερωτικής ελληνικής κυβέρνησης” όποιος κι αν είναι ότι, απλά, “δεν πληρώνω ωρέ!”, ακούγεται εύκολο. Τόσο όσο οι φαντασιώσεις.
Και, φυσικά, η ισοτιμία της “νέας δραχμής” με το ευρώ (λέει ότι) θα είναι …. 1:1… Οπότε ο αφελής θα ρωτούσε. Ώρε πολυχρονεμένε οικονομολόγε, μας είπες να φύγουμε απ’ το “σκληρό” ευρώ για να συνέλθουμε, και μας πας σε μια εξίσου “σκληρή” δραχμή; Τι πάει να πει “1:1”;
Τίποτα δεν πάει να πει! Όποιος ξεκίνησε την “πολιτική” καριέρα του σαν παπατζής, σαν παπατζής την συνεχίζει! Και, δόξα τον Αλλάχ, υπάρχουν πολλοί χαρμανιασμένοι έτοιμοι να την ακούσουν…