Tag: υγεία

Η στρατηγική της έντασης (και η έντασή της) 3

Σάββατο 19 Σεπτέμβρη. Μεταξύ του μικροαστικού εμπειρισμού και του καπιταλιστικού βολονταρισμού η απόσταση είναι μεγαλύτερη από χαώδης. Για τον μικροαστικό εμπειρισμό ο covid 19 είναι το «κακό» που του λένε ή ένα ανύπαρκτο «κακό» που κρύβει το αληθινό κακό … των κεραιών 5G!!! Ο μικροαστικός εμπειρισμός δεν έχει ιδέα για τις τεχνολογίες επικοινωνιών, και μέσα στην βλακώδη άγνοιά του νομίζει ότι οι κεραίες μεταδίδουν ιούς… Ο μικροαστικός εμπειρισμός δεν έχει ιδέα καν για την καπιταλιστική εποχή στην οποία ζει – θέλει μόνο μια ατομική / οικογενειακή φούσκα για να την βγάζει.

Είναι αυτές οι δοξασίες που γεφυρώνουν το χάσμα κάνοντας την στρατηγική της έντασης «φυσική». Κι αυτή είναι η επικοινωνιακή τακτική των αφεντικών, μια τακτική που είχε προβλέψει ο Debord: προκειμένου τα αφεντικά να κινδυνέψουν από την αυθεντική εργατική θεωρητική και πρακτική κριτική, κατασκευάζουν (ή και αξιοποιούν) τους «εχθρούς» που βολεύουν!

Και οι κάθε είδους λακέδες τους κάνουν ό,τι μπορούν για να επιτείνουν την σύγχιση. (Ευτυχώς με όλο και μικρότερη επιτυχία…)

Το «αντικαπιταλιστικό κράτος» 1

Παρασκευή 18 Σεπτέμβρη. Ένα απ’ τα βασικά (και πρώτα) «επιχειρήματα» των φίλων της καραντίνας που δεν αρκούνται στο να παραδεχτούν τους υγιεινισμούς  και τις φοβίες τους αλλά τις επενδύουν με «επαναστατική» ρητορική, ήταν ότι α) δεν θα ήταν δυνατόν η μορφή – κράτος να προχωράει σε καθολικές απαγορεύσεις που «θίγουν την οικονομία» αν ο κίνδυνος δεν ήταν σοβαρός, και β) ότι η μορφή – κράτος (πιεζόμενη απ’ την «συναίσθηση των ευθυνών» της; Η κάθε κυβέρνηση απ’ τον φόβο του πολιτικού κόστους πολλών θανάτων;) είναι ικανή και διατεθειμένη να ξεπεράσει την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων και να γίνει «αντικαπιταλιστική»! Κάτι το οποίο ζούμε τώρα (έλεγαν και εξακολουθούν) οι φίλοι της καραντίνας) και μας υποχρεώνει να σταθούμε «αντικαπιταλιστικά» σαν πειθαρχημένοι στρατιώτες δίπλα στο κράτος (μέχρι την τελική του νίκη υποθέτουμε, δηλαδή την οριστική καταστροφή του καπιταλισμού!…) Απόδειξη αυτής της κρατικής «αντικαπιταλιστικής» εκστρατείας (πάντα για τους «επαναστάτες» φίλους της καραντίνας) ήταν «ο θάνατος του εμποράκου»… Δηλαδή του τυπικού, ιστορικού μικροαστού, ο οποίος σαν φυσιογνωμία και ρόλος μέσα στην καπιταλιστική διαστρωμάτωση πρέπει να έχει πεθάνει καμμιά 20αριά φορές τον τελευταίο καπιταλιστικό αιώνα – αλλά πάντα ανασταίνεται απ’ τις στάχτες του, μόνο για ξαναπεθάνει μια άλλη φορά, αργότερα…

Οι αγράμματοι και οι μικρόνοες αυτοί οι «επαναστάτες» είναι υποχρεωτικά και ανιστόρητοι! Κάθε καπιταλιστική αναδιάρθρωση, μικρότερη ή μεγαλύτερη, είναι (πέρα από γενική επίθεση στην κάθε φορά τεχνική και πολιτική σύνθεση της ανταγωνιστικής εργατικής τάξης) και ένας «εμφύλιος» στο εσωτερικό του κεφάλαιου. Για παράδειγμα η καθιέρωση των ατμομηχανών και, κυρίως, των μηχανών εσωτερικής καύσης (του αυτοκινήτου, του φορτηγού, κλπ) κατέστρεψε κυριολεκτικά δεκάδες δουλειές που είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με τα κάρα, τις άμαξες, τα μουλάρια και τα άλογα, κλπ. Η καθιέρωση του ατμόπλοιου κατέστρεψε επίσης κυριολεκτικά δεκάδες δουλειές που είχαν σχέση με τη ναυπήγηση και την συντήρηση ιστιοφόρων – για να μην πούμε τι καταστροφή προκάλεσε η καθιέρωση του χάλυβα στην ναυπήγηση των ξύλινων  πλοίων. Καμμία, όμως, απ’ αυτές τις αναδιαρθρώσεις (και πολλές άλλες παρόμοιες), είτε έγιναν υπό την αιγίδα και την διεύθυνση των τότε κρατών (πολλές οι περιπτώσεις) είτε όχι, δεν θεωρήθηκε απόδειξη … της αυτοχειρίας του καπιταλισμού! Ίσως επειδή οι επαναστάτες εκείνων των εποχών ήταν κανονικοί τέτοιοι και όχι ηλίθιοι με «μαρξίζουσα» περικεφαλαία όπως στους καιρούς μας.

Εκείνο που προετοιμαζόταν και ωρίμαζε πολλά χρόνια πριν και επιταχύνθηκε με τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα ήταν μια τέτοια «αλλαγή παραδείγματος». Η οποία, φυσικά, αλλάζοντας την τεχνική και πολιτική σύνθεση τόσο του κεφάλαιου όσο και της εργασίας, δεν μπορεί παρά να εμφανίζεται στα μάτια των τυφλών και αδαών σαν (ένας ακόμα) «θάνατος του εμποράκου». Δείτε, παραδειγματικά, το λιανικό εμπόριο. Ρούχων, παπουτσιών, συσκευών, γκάτζετς, βιβλίων, κλπ. Το «φυσικό» κατάστημα έχει συνυπάρξει για πολύ καιρό με το «ηλεκτρονικό». Και η amazon δεν εφευρέθηκε τους τελευταίους μήνες. Ωστόσο το «φυσικό» και το «ηλεκτρονικό» εμπόριο λιανικής ήταν δομικά αντίπαλες καπιταλιστικές διαδικασίες οργάνωσης και αξιοποίησης της αγοράς. Που έμοιαζαν να συνυπάρχουν ειρηνικά. Θα ήταν δυνατόν αυτό να συμβαίνει επ’ άπειρον; Όχι βέβαια – αν και θα βόλευε την «επαναστατική» νιρβάνα πολλών.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αρκετά ακόμα παραδείγματα τέτοιου είδους «νέου» και «παλιού» καπιταλισμού που συνυπήρξαν για δυο δεκαετίες – όσες / όσοι καταλαβαίνετε την πραγματικότητα που ζείτε δεν χρειάζεσθε την βοήθειά μας. Το βέβαιο είναι πως ούτε καινούργιο ούτε πρωτότυπο είναι στην ιστορία του καπιταλισμού «παλιές» και ξεπερασμένες μορφές συσσώρευσης, εκμετάλλευσης, κερδοφορίας να καταστρέφονται, όχι απ’ τον «θεό» ούτε απ’ την επαναστατημένη εργατική τάξη, αλλά απ’ την ίδια την εξέλιξη του καπιταλισμού. Αυτή η καταστροφή ΔΕΝ είναι «αντικαπιταλιστική» – χρειάζονται πολλοί τόνοι βλακείας για να θεωρηθεί τέτοια.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι οι πόλεμοι, για παράδειγμα οι παγκόσμιοι, ήταν πέρα απ’ τα υπόλοιπα και τέτοιες «εσωτερικές» καπιταλιστικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης και καταστροφής όχι μόνο εργασίας (εργατών / εργατριών) αλλά και «κεφαλαίου». ‘Ετσι ώστε θα ήταν υπεραρκετό το να εμφανιστούν οι πολιτικές βιτρίνες των αφεντικών λέγοντας ότι «κηρύσσουν πόλεμο» (… κατά του «αόρατου εχθρού») για να καταλάβει ή έστω να διαισθανθεί όποιος έχει στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας ότι θα χυθεί αίμα! Απ’ τις μαζικές κατ’ οίκον φυλακίσεις πράγματι έχασε μια γκάμα αφεντικών με «παλιού τύπου» μορφές εκμετάλλευσης. Κέρδισε όμως πολλαπλάσια μια άλλη γκάμα αφεντικών, με «νέου τύπου» δραστηριότητες – σε κάποιες περιπτώσεις ούτε καν «νέου»! Τα ψώνια, οι αγορές, η κατανάλωση με τον παραδοσιακό «φυσικό» τρόπο κατέρρρευσαν – αλλά πολλοί περισσότεροι καταναλωτές στράφηκαν στο ηλεκτρονικό εμπόριο, ακόμα και για τα μπακαλικά, απογειώνοντας τα κέρδη είτε των επιχειρήσεων που είναι αμιγώς ηλεκτρονικού εμπορίου, είτε εκείνων που πρόλαβαν να πηδήξουν στην καρότσα της ψηφιακής εμπορικής μεσολάβησης.

Αν, λοιπόν, οι πολιτικές βιτρίνες μίλησαν για «πόλεμο» είχαν δίκιο σ’ αυτό: ριζική καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Κι αν οι «επαναστάτες» φίλοι της καραντίνας βρήκαν την «ριζική καπιταλιστική αναδιάρθρωση» σαν … αντικαπιταλισμό, είναι απλά επειδή δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. (Κι ούτε θα μάθουν ποτέ!).

Το «αντικαπιταλιστικό κράτος» 2

Παρασκευή 18 Σεπτέμβρη. Κάποιοι, άσχετοι όσο και εγωϊστές, θα υποδείξουν την κατάρρευση της βιομηχανίας του τουρισμού σαν απόδειξη … χμμμ… «κρατικού αντικαπιταλισμού» και «σοβαρότητας της απειλής απ’ τον covid… H βιομηχανία του τουρισμού είναι (και πάντα ήταν) ενδιαφέρουσα περίπτωση, αφενός επειδή απέκτησε έναν γιγαντισμό χωρίς προηγούμενο σε σύντομο ιστορικό χρόνο, και αφετέρου επειδή θα μπορούσε να είναι case study και για άλλες περιπτώσεις.

Αυτό που έχουμε γνωρίσει σαν βιομηχανία του τουρισμού (παγκόσμια) είναι ηλικίας ουσιαστικά έξι ή εφτά δεκαετιών. Παρότι λουτροπόλεις άρχισαν να δημιουργούνται στην ευρώπη απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, ο μαζικός (και μάλιστα πληβειακός) «τουρισμός» (κατ’ αρχήν σαν καλοκαιρινές διακοπές) είναι προϊόν των καπιταλιστικών ρυθμίσεων μετά τον β παγκόσμιο, της γενίκευσης του φορντισμού / ταιηλορισμού και του κράτους πρόνοιας, της καθιέρωσης καλοκαιρινής άδειας ενός μήνα για τους μισθωτούς, της βελτίωσης των μέσων μεταφοράς, κλπ. Πρόκειται, λοιπόν, για μια πολύ «νεαρή» βιομηχανία, που ανέκαθεν ήταν ευπρόσβλητη σε μια σειρά παράγοντες: καιρικά φαινόμενα, πολιτικά γεγονότα, μόδες – ακόμα και ζητήματα υγείας.

Τι είναι όμως αυτό που πουλάει η βιομηχανία τουρισμού; Ποια είναι η υλική της βάση, το θεμέλιό της; Οι τόποι! Είτε πρόκειται για την «εξοχή» (θάλασσα / βουνό), είτε πρόκειται για ιστορικά μνημεία, μουσεία, κλπ, η βιομηχανία του τουρισμού υπεραναπτύχθηκε έχοντας σαν βάση της τους τόπους και την παροχή υπηρεσιών γύρω, μέσα, προς, από αυτούς. Απ’ αυτήν την άποψη ανήκει στην κατηγορία των γεωπροσοδικών επιχειρήσεων, όπως για παράδειγμα είναι η urban εκμετάλλευση ακινήτων… ή ακόμα και η ενοικίαση αγροτικών γαιών.

Ποιος είπε στα σοβαρά ότι αυτή η κατηγορία κερδοφορίας, οι γεωπρόσοδοι, είναι ακλόνητο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού; Όπως συμβαίνει με τον τόκο (: π.χ. βιομηχανία του χρηματοπιστωτισμού) έτσι και με την πρόσοδο (π.χ. βιομηχανία του τουρισμού), όσο ανθηρές μέθοδοι κερδοφορίας κι αν εμφανίζονται να είναι αυτές κατά περιόδους, είναι δυνατόν να γίνουν εμπόδια σε  ιστορικές φάσεις ριζικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και υπερέντασής της – όπως αυτή που έχει ξεκινήσει σαν 4η βιομηχανική επανάσταση. Σε τέτοιες φάσεις το χρήμα / κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί απ’ την «τουριστική βιομηχανία» (και σίγουρα τις πιο μεγάλες επιχειρήσεις της) θα πρέπει να στραφεί όχι στην ανανέωση του «παλιού» αλλά στην επένδυση υπέρ του «καινούργιου». Ας πούμε του “smart turism” σαν μαζικής καταναλωτικής συμπεριφοράς.

Ακόμα πιο γενικά ωστόσο, εφόσον το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο κεφάλαιο ξανα-αποικιοποιεί το έδαφος, δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι οι τόποι όπως τους διαμόρφωσε η φορντική βιομηχανία του τουρισμού  θα μείνουν ανεπηρέαστοι! Κι αυτό σημαίνει βασικά πράγματα. Όπως το ότι η «κρίση υπερπροσφοράς» που σοβούσε για πολλά χρόνια στην βιομηχανία τουρισμού, εκφρασμένη είτε με τις αεροπορικές εταιρείες low cost, είτε με τα all inclusive ξενοδοχεία, είτε με άλλες μορφές («πακέτα» κλπ) που, από καπιταλιστική άποψη λέγονται πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους (από εξαιρετικά υψηλό άλλοτε σε μέτριο…), αυτή λοιπόν η «κρίση υπερπροσφοράς» θα πρέπει να ξεπεραστεί!

Να λοιπόν που οι συνέπειες των καθολικών απαγορεύσεων και των πραξικοπημάτων στην (παγκόσμια) βιομηχανία τουρισμού, όχι μόνο δεν αποτελούν απόδειξη «αντικαπιταλισμού» εκ μέρους της μορφής – κράτος (!!!) αλλά είναι το αντίθετο: δείχνουν την επιτάχυνση των διαδικασιών «ξεσκαρταρίσματος» αλλά και τεχνικής / πολιτικής αναδιάρθρωσης στην διαχείριση τόσο των τόπων όσο και των καταναλωτικών σχέσεων μ’ αυτούς! Αν οι τόποι έγιναν «εικόνες» (κι αυτό έχει εμπεδωθεί προ πολλού) τότε η επαυξημένη και η εικονική πραγματικότητα θα αναλάβουν το πρόσταγμα, και όχι τα rooms to let και οι «γκρίκ μουζάκα»!!! Διότι αυτά τα τελευταία είναι εν δυνάμει μολυσματικά! Ενώ η εικονική και η επαυξημένη πραγματικότητα αντισηπτικές και ασφαλείς από κάθε άποψη!!

(Οπωσδήποτε αυτό δεν θα είναι ούτε απ’ την μια μέρα στην άλλη ούτε απ’ τον ένα μήνα στον άλλο. Αλλά αυτή είναι η τάση υποχρεωτικά!)

 

Οι «συνωμοσιολόγοι»

Τρίτη 15 Σεπτέμβρη. Δεκαεννιά χρόνια μετά οι περισσότεροι (και στα μέρη μας) «πιστεύουν» ότι την 11η Σεπτέμβρη του 2001 κατέρρευσαν δύο ουρανοξύστες στη Ν. Υόρκη επειδή κτυπήθηκαν με επιβατικά αεροπλάνα από τρομοκράτες του Μπιν Λάντεν. Πρόκειται για «πίστη» με ότι μεταφυσικό χωράει: στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 κατέρρευσαν 3 και όχι 2 ουρανοξύστες· ο τρίτος δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τζιχαντιστή…

Όποιος τολμούσε τότε (το κάναμε ανοικτά και δημόσια μόλις μετά από 2 εβδομάδες, με συγκεκριμένη πολιτική και όχι αστυνομική ανάλυση, στην «Τρίτη γενιά»…) αλλά και έκτοτε να υποστηρίξει ότι η «11η Σεπτέμβρη του 2001» ήταν inside job, έργο της συνεργασίας κάποιας φράξιας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με τις ισραηλινές και τις σαουδαραβικές (ίσως και άλλες) θα χαρακτηριζόταν σαν τόσο ελεεινός ώστε το «συνωμοσιολόγος» που έχει γίνει της μόδας φέτος θα έμοιαζε με φιλοφρόνηση… Οι περισσότεροι πίστεψαν την επίσημη εκδοχή του αμερικανικού κράτους· και «αυτό που είδαν με τα μάτια τους».

Αυτό που είδαν με τα μάτια τους; Χμμμ… Με τα μάτια τους, τα ίδια δικά τους μάτια, είδαν και την κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του «κτιρίου 7» – προβλήθηκε την ώρα που γινόταν… Αλλά το ξέχασαν γρήγορα. Πώς έγινε δυνατό να ξεχάσουν κάτι που είχαν δει με τα μάτια τους και όχι απλά δεν ταίριαζε με την επίσημη εκδοχή αλλά ήταν το «κλειδί» για να πλησιάσουν την (απαγορευμένη) αλήθεια; Πώς έγινε δυνατό οι μεν αισθήσεις τους να τροφοδότησαν τον εγκέφαλό τους με τις απαραίτητες πληροφορίες (η «μυστηριώδης» κατάρρευση του «κτιρίου 7») ο δε εγκέφαλός τους να κατακτηθεί απ’ την εξήγηση του αμερικανικού κράτους και όλων των δυτικών, απ’ τις υποδείξεις όλων των δυτικών καθεστωτικών μήντια, έτσι ώστε να σβήνει τις αισθήσεις;

Μήπως οι αισθήσεις δεν είναι πια αρκετές σαν οδηγός για την αλήθεια; Μήπως το να βλέπεις κάτι με τα μάτια σου είναι ασήμαντο μπροστά στο δημαγωγικό carpet bombing; Μήπως οι μηχανισμοί της «πίστης» είναι παντοδύναμοι ακόμα και σε κοινωνίες που καμαρώνουν ότι είναι «κοσμικές» στην όρασή τους;

Στην εξέλιξη της ιστορίας αποδείχθηκε πως η περιθωριακή «τρίτη γενιά» δεν ήταν μόνη της. Το σημαντικότερο είναι ότι την επίσημη εκδοχή για την κατάρρευση των 3 ουρανοξυστών την αμφισβήτησαν οι τότε «ειδικοί»: μηχανικοί, αρχιτέκτονες, κατασκευαστές ουρανοξυστών, οι ενώσεις τους στις ηπα· αλλά και σε άλλα δυτικά κράτη (σα να λέμε το «αμερικανικό τεε»…) Αλλά τι σημασία είχε αυτό; Κι αυτοί «συνωμοσιολόγοι» (και πιθανόν «φιλοτρομοκράτες») ήταν!!!

Έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε. Αυτοί οι «ειδικοί» που βόλεψε τόσο πολύ να χαρακτηριστούν «συνωμοσιολόγοι» δούλεψαν σκληρά και συστηματικά για να βρουν όσες περισσότερες αποδείξεις ήταν δυνατόν: οι 3 πύργοι δεν κατέρρευσαν απ’ τα 2 αεροπλάνα αλλά από οργανωμένη κατεδάφιση – ήταν 110% inside job… Δούλεψαν σκληρά και συστηματικά κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στην κυρίαρχη «αλήθεια» που απαιτούσε να είναι η μοναδική, κόντρα στα σαμποτάζ σε βάρος της αξιοπρέπειας και των γνώσεων τους, κόντρα στην υποτίμηση της νοημοσύνης. Δεκαεννιά χρόνια μετά όχι μόνο έκαναν πρόσφατα ένα 3ήμερο συνέδριο («επετειακό») αλλά έχουν καταφέρει με την δουλειά τους να «ανοίξουν τα μάτια» σε ένα ικανό ποσοστό της αμερικανικής κοινωνίας. Και συνεχίζουν ως την οριστική αποκάλυψη της αλήθειας.

Όπως για τότε, την 11η Σεπτέμβρη του 2001, έτσι και τώρα, με τον τσαχπίνη covid, είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν τις κυρίαρχες διαστρεβλώσεις, επειδή είδαν την «αλήθεια» με «τα μάτια τους».

Αλλά τα μάτια τους ήταν κλειστά τότε… Και είναι κλειστά τώρα.

Το παρακάτω σύντομο video περιπαίζει τα καθεστωτικά παραμύθια για την 11η Σεπτέμβρη, δείχνοντας την κατάρρευση του «κτιρίου 7». Το οποίο είναι εκείνο που γκρεμίζεται στο 0.26 λεπτό του video… Γι αυτό το αμερικανικό κράτος υποστήριξε ότι «κατέρρευσε προοδευτικά λόγω πυρκαγιάς»…

Η γενετική μηχανική ξανά προς την δόξα τραβά!

Δευτέρα 14 Σεπτέμβρη. Το ότι η AstraZeneca πήρε, σε ελάχιστες ημέρες, την άδεια της αγγλικής «ρυθμιστικής αρχής υγείας» να συνεχίσει τις έρευνές της για το anticovid εμβόλιο δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Τα λεφτά είναι πολλά, πάρα πολλά. Βρήκε μήπως αυτή η «αρχή» την σχέση ανάμεσα στο εμβόλιο και στην σοβαρή παρενέργεια που προκάλεσε σε ένα ανθρώπινο πειραματόζωο; Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι το εμβόλιο η αιτία; Ας σοβαρευτούμε! Στην σχετική ανακοίνωση δεν αναφέρεται τίποτα καθησυχαστικό – επειδή, απλά, δεν αναφέρεται τίποτα. Εξάλλου μια σοβαρή και αξιόπιστη έρευνα τέτοιου είδους θα χρειαζόταν πολλούς μήνες, και δεν είναι σίγουρο αν θα έβρισκε άκρη. Συνεπώς; «Βάζουμε την περίπτωση στο αρχείο και συνεχίζουμε…»

Αυτό το εμβόλιο που όλα δείχνουν ότι απλά δεν χρειάζεται (σε οποιονδήποτε άλλον εκτός απ’ αυτούς που θα το πουλήσουν…) θα είναι λοιπόν ασφαλές; Η ασταμάτητη μηχανή (και κάθε νοήμων άνθρωπος που δεν είναι φίλος της καραντίνας) είναι καχύποπτη. Όχι χωρίς αιτία.

Η τεχνολογία που χρησιμοποιεί η AstraZeneca είναι καινούργια και δεν έχει ξαναχρησιμοποιηθεί σε φάρμακο / εμβόλιο. Πρόκειται για την γενετική τροποποίηση ενός αδενοϊού που προσβάλει ένα συγκεκριμένο είδος πιθήκων, έτσι ώστε να παράξει μια πρωτεϊνη του covid-19. Για να κινητοποιηθεί εναντίον της το ανοσοποιητικό σύστημα, κυρίως μέσω της παραγωγής αντισωμάτων. Παρότι αυτή η γενετική παρέμβαση δεν είναι τόσο «σκληροπυρηνική» όπως στα mRNA εμβόλια που ετοιμάζουν άλλες φαρμακοβιομηχανίες, δεν παύει να είναι εφαρμογή γενετικής μηχανικής σε μικρο-οργανισμό (τον αδενοϊό).

Οι αδενοϊοί είναι συνηθισμένοι και στο είδος μας: προκαλούν συνήθως ήπια συμπτώματα, παρόμοια με της γρίπης, και προτιμούν τους ίδιους ηλικιακούς στόχους (μικρά παιδιά και ηλικιωμένους) – έχουν δηλαδή διαφορετική «μολυσματική οικονομία» απ’ τον covid 19. Είναι άγνωστο το γιατί η αγγλική φαρμακοβιομηχανία προτίμησε έναν αδενοϊό πιθήκων – το ρωσικό εμβόλιο sputnik v, για παράδειγμα, κάνει γενετική τροποποίηση σε ανθρώπινο αδενοϊό. Εκτός απ’ την AstraZeneca δυο ακόμα φαρμακοβιομηχανίες προωθούν εμβόλιο με το ίδιο engineering: η αμερικανική Johnson & Johnson και η κινεζική CanSino.

Μήπως έχουν περάσει αιώνες από τότε που η «απελευθέρωση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών» (σε φυτοφάρμακα…) καταγγελόταν σαν εγκληματική πρακτική; Όχι – μόνο ελάχιστες δεκαετίες. Τώρα οι γενετικά τροποποιημένοι μικροοργανισμοί είναι έτοιμοι να «απελευθερωθούν» σαν φάρμακα στα ανθρώπινα σώματα. Το να μετατρέψει κάποιος έναν ιό ώστε να «συμπεριφέρεται» σαν άλλος (και αν…) θα έπρεπε να θεωρείται τρομακτικό. Το να χρησιμοποιείται ο «μεταλλαγμένος» ιός σαν φάρμακο τρομακτικότερο. Όμως οι φαρμακοβιομηχανίες και οι βιοτεχνολόγοι μηχανικοί δεν σταματούν σε τίποτα… αν δεν αναγκαστούν με μεγάλη ένταση.

Ας το επαναλάβουμε: τα εμβόλια αυτής της τεχνολογίας (συμπεριλαμβανόμενου του ρωσικού) χρησιμοποιούν γενετικά μεταλλαγμένο ιό. Νοιώθετε ήσυχοι;

Οι μπηχεβιοριστές (κι αυτοί…) στην εξουσία!

Δευτέρα 14 Σεπτέμβρη. Πριν δημιουργηθεί η Ομάδα Συμπεριφορικών Μελετών (Behavioural Insights Team) μερικά απ’ τα μέλη της δούλευαν στο Κυβερνητικό Ινστιτούτο, υπό την αιγίδα του υπουργικού συμβουλίου, για να συγγράψουν μια αναφορά σε σχέση με τον επηρεασμό των συμπεριφορών, σε συνεργασία με ακαδημαϊκούς απ’ το London School of Economics και το Imperial College.

Το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς ήταν η έκθεση MINDSPACE, που υπήρξε καθοριστική στο να καθιερωθεί η Ομάδα Συμπεριφορικών Μελετών στην καρδιά της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου. Η έκθεση MINDSPACE συνεχίζει να χρησιμοποιείται απ’ αυτήν την Ομάδα σαν το πλαίσιο εφαρμογής της επιστήμης του συμπεριφορισμού στις διαδικασίες λήψης πολιτικών αποφάσεων. Η έκθεση εντοπίζει εννιά απ’ τις πιο στιβαρές επεμβάσεις στις συμπεριφορές μας, που έχουν ενσωματωθεί σε έναν απλό και εύκολο να θυμάται κανείς όρο: MINDSPACE.

Αυτά έγραφε μια σύντομη αναφορά στις αρχές του 2010 – πριν πάνω από δέκα χρόνια… Υποψιάζεσθε ίσως περί τίνος πρόκειται: «επιστημονικές οδηγίες» για την μαζική χειραγώγηση και τροποποίηση των συμπεριφορών πλήθους. Εκείνο που δεν φαντάζεσθε ίσως είναι πως αυτό το manual που προφανώς αντιγράφτηκε από πολλούς ενδιαφερόμενους ήταν και παραμένει η σπονδυλική στήλη της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας – η πρώτη μαζική εφαρμογή με σκοπό την επιτυχία ενός σκοπού που έχει αναγγελθεί ήδη σαν προαπαιτούμενο της επιτυχίας των νέων καπιταλιστικών νορμών, της 4ης βιομηχανικής επανάστασης: της χειραγώγησης των συμπεριφορών.

Βασική θέση της έκθεσης MINDSPACE είναι η ότι … Οι συμπεριφορικές προσεγγίσεις ενσωματώνουν μια γραμμή σκέψης που φεύγει απ’ την ιδέα του αυτόνομου υποκειμένου που παίρνει λογικές αποφάσεις, προς ένα υποκείμενο ‘εγκαθιδρυμένων’ αποφάσεων, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος της συμπεριφοράς είναι αυτόματο, και επηρεάζεται απ’ την «προσαρμογή στο περιβάλλον».

Πράγμα που σημαίνει πως είναι αρκετό να φτιαχτεί ένα «ολικό» περιβάλλον μέσω δημαγωγικού carpet bombing, ασφυκτικό σε όσο μεγαλύτερο βαθμό και ένταση γίνεται, για να ελπίζουν οι μπηχεβιοριστές της εξουσίας ότι θα διαμορφώσουν τις ανάλογες υποτελείς συμπεριφορές.

Εξακολουθείτε να νομίζετε ότι είστε «αυτόνομα υποκείμενα που παίρνουν λογικές αποφάσεις»; Αν ναι, μία είναι η επιλογή σας. Το «όχι»!

Η υγεία σαν πολιτική κατηγορία του κεφάλαιου

Δευτέρα 14 Σεπτέμβρη. Το έχουμε πει ήδη, και προφανώς δεν έχει γίνει κατανοητό. Θα το ξαναπούμε και θα το ξαναπούμε αναλυτικότερα, όμως και πάλι ελάχιστοι θα καταλάβουν στα μέρη μας. Θα επιμείνουμε: «υγεία» (και «αρρώστια») έχει πάψει προ πολλού να είναι αυτό το ατομικό συμβάν, η προσωπική κατάσταση που βιώνει ο καθένας και η καθεμιά, τελεία και παύλα. Είναι πια ένας σύνθετος καπιταλιστικός μηχανισμός εκμετάλλευσης και ελέγχου. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες έννοιες / καταστάσεις, που εξακολουθούν μεν να βιώνονται ατομικά, είναι όμως έρμαια της μεγαμηχανής. Όπως η φιλία ή το σώμα (μου).

Στην εισαγωγή της έκθεσης MINDSPACE (που παραδόθηκε στα τέλη του 2009…) οι «επιστήμονες» συντάκτες της έγραφαν με ωμό και σαφή τρόπο:

Η επίδραση στις συμπεριφορές των ατόμων δεν είναι κάτι καινούργιο για την Κυβέρνηση, που χρησιμοποιεί συχνά εργαλεία όπως η νομοθεσία, οι ρυθμίσεις ή η φορολόγηση για να πετύχει τα επιθυμητά σύμφωνα με την πολιτική της αποτελέσματα. Αλλά πολλές απ’ τις μεγαλύτερες πολιτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε τώρα – όπως η αύξηση των ανθρώπων με χρόνια προβλήματα υγείας – θα λυθούν μόνο αν πείσουμε τους ανθρώπους να αλλάξουν τις συμπεριφορές τους, τον τρόπο της ζωής τους ή τις καθημερινές τους συνήθειες.

Ευτυχώς την τελευταία δεκαετία, οι γνώσεις μας για την επιρροή πάνω στις συμπεριφορές έχουν αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό, κι αυτό ανοίγει τον δρόμο για νέες προσεγγίσεις και νέες λύσεις.

Έτσι, παρόλο που η συμπεριφορική θεωρία έχει ήδη εφαρμοστεί σε διάφορα πεδία με καλά αποτελέσματα, έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες να μας βοηθήσει. Για να καταλάβουμε αυτές τις δυνατότητες, πρέπει να οικοδομήσουμε τις ικανότητές μας και να σιγουρέψουμε το ότι έχουμε μια σύνθετη κατανόηση του τι είναι αυτό που επηρεάζει τις συμπεριφορές….

Η ερώτηση «γιατί η υγεία» αναφέρεται σαν παράδειγμα εκστρατειών μαζικής χειραγώγησης των συμπεριφορών ήδη απ’ το 2009 είναι μεν εύλογη – αλλά η απάντηση δεν είναι απλή και εύκολη όπως θα φανταζόταν κανείς. Για παράδειγμα θα προτεινόταν σαν πειστική η απάντηση ότι «μα η υγεία ενδιαφέρει τα κράτη επειδή επιβαρύνει τα κόστη των δημόσιων συστημάτων υγείας»… Το τρώτε; Και οι πόλεμοι επιβαρύνουν τα κόστη των υπουργείων άμυνας, αλλά αυτό δεν οδηγεί στην ειρήνη – έτσι δεν είναι;

Όχι λοιπόν. Αν η υγεία έγινε η «golden bullet» του ελέγχου επί των πληθυσμών, σε διάφορα κύματα, ήδη απ’ την δεκαετία του 1970, αυτό δεν οφείλεται στο ότι οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να περιορίσουν τα κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών! Αλλά – όπως δείξαμε στο τελευταίο Sarajevo.pdf – στο ότι η διαχείριση της υγείας / αρρώστιας είναι απ’ την ένδοξη εποχή της επαναστατικής αστικής τάξης, τα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα, η λεωφόρος της κατασκευής και του ελέγχου εκείνου που λέγεται ως και τις ημέρες μας κοινωνική κανονικότητα. Η οποία «κοινωνική κανονικότητα» δεν είναι, και ούτε θα μπορούσε να είναι, η «αιώνια υγεία» ή και η «αθανασία»! Είναι οι υπακοή στους νόμους και τους κανόνες που έρχονται απ’ τα πάνω, με «όχημα» την «υγεία».

Πρώτα η αστική τάξη σαν οργανωτής της «κανονικότητας» και, στη συνέχεια, ο καπιταλισμός σαν η μηχανή / γεννήτρια των μέσων, των προσανατολισμών, και των επικερδών σκοπών αυτής της κάθε φορά «κανονικότητας» πήραν το δίπολο υγεία / αρρώστια απ’ την αρμοδιότητα της εκκλησίας (όπου ήταν ταυτισμένο με το δίπολο πίστη / αμαρτία) και το εκκοσμίκευσαν – αλλά με τον ίδιο πάντα στόχο. Τον έλεγχο του πεδίου των συμπεριφορών, άρα τον έλεγχο των κοινωνικών σχέσεων.

Τέτοιου είδους μεγα-αναδιαρθρώσεις έχουν γίνει 4 ή 5 στην καπιταλιστική ιστορία των σχεδόν 2 αιώνων. Η βία και τα επιμέρους χαρακτηριστικά που έχει η τωρινή είναι σίγουρο ότι θα «γαργαλούσαν» τους μπηχεβιοριστές, τους διαφημιστές, όλους τους «επιστήμονες και τεχνικούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης». Ξέρουμε τώρα με βεβαιότητα ότι πολλές καλοπληρωμένες ομάδες αυτών των «ειδικών» βρίσκονταν με το δάκτυλο στην σκανδάλη αρκετό καιρό πριν εμφανιστεί ένας τσαχπίνης ιός!

Ξέρουμε πια με κάθε βεβαιότητα ότι οι γενναίοι στρατιώτες στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, οι κοινωνικά υπεύθυνοι φίλοι της καραντίνας, ήταν τα θύματα και η στατιστική επιτυχία των τεχνικών του συμπεριφορισμού. Ένα μνημείο προς τιμήν του «άγνωστου στρατιώτη», όπου θα καταθέτουν στεφάνια οι δολοφόνοι του, θα πρέπει να φτιαχτεί επειγόντως στο κέντρο κάθε πρωτοκοσμικής πρωτεύουσας!

Σπουδή στον καταναγκασμό

Δευτέρα 14 Σεπτέμβρη. Τα παιδιά που από σήμερα θα πρέπει να φοβούνται ότι «μεταφέρουν κάτι επικίνδυνο» που μπορεί να εκτοξευτεί απ’ το στόμα ή/και την μύτη ως χτες έπαιζαν κανονικά. Σας διαβεβαιώνουμε: τα χαζεύαμε σε πολλά μέρη αυτής της κωλοεπικράτειας. Λιάζονταν, σπρώχνονταν, έτρεχαν, έπεφταν, έπαιζαν, τσακώνονταν, τα ξαναέβρισκαν, φιλιόντουσαν, φλέρταραν – ότι κάνουν δηλαδή αυτές οι ανθρώπινες ηλικίες. Όταν έχουν το περιθώριο να είναι οι ηλικίες τους.

Το φορντικό εκπαιδευτικό σύστημα, μπορεί να διακήρυσσε πως είναι διαδικασία απόκτησης γνώσεων, όμως κύρια και πάνω απ’ όλα ήταν μηχανισμός πειθάρχησης. Απ’ το ωράριο, το πρωϊνό ξύπνημα και το κουδούνι (εκπαίδευση για την δουλειά στο εργοστάσιο ή σε οτιδήποτε σαν εργοστάσιο) μέχρι την προσευχή, τον εθνικό ύμνο και την πειθάρχηση των σωμάτων στην καθιστή στάση, το φορντικό μαζικό εκπαιδευτικό σύστημα παρήγαγε (ή αυτό επεδίωκε) μαζικά πειθαρχημένα σώματα και μυαλά, δηλαδή πάλι σώματα. Δεν πετύχαινε πάντα…Αλλά αυτός ήταν ο στόχος.

Αυτό το σύστημα έχει χάσει την ιδεολογική και πειθαρχική αξία του προ πολλού – για την γνωσιολογική ούτε λόγος! Οι ανάγκες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης δεν το χρειάζονται. Φαίνεται όμως ότι βρέθηκε μια ακόμα αποστολή να εκληρώσει πριν αρχίσει να χάνεται στα βάθη της ιστορίας: την εκπαίδευση στον υγιεινιστικό τρόμο!

Οι ανήλικοι χαρακτηρίστηκαν «υγιεινομικές βόμβες» νωρίς νωρίς – και είναι μεγάλη τύχη για τους ιερείς της σωτηρίας μας και κάθε είδους καθάρματα ειδικούς το ότι αυτοί οι ανήλικοι δεν συνωμότησαν να τους φτύνουν όπου τους πετυχαίνουν. Αφού δεν υπήρξαν οι πρέπουσες αντιδράσεις, τώρα τα σχολεία γίνονται light σανατόρια. Ο ιός δεν είναι φονικός, οι ανήλικοι δύσκολα τον μεταδίδουν, και οι μάσκες είναι άχρηστες – υπάρχει όμως κάτι που απ’ την αρχή ήταν έξω και πάνω απ’ τις υγιεινομικές τρομοϋστερίες. Κι αυτό εμφανίζεται ξανά όσο πιο ωμά γίνεται: η διαταγή, και η τιμωρία.

Υποθέτουμε ότι σήμερα έξω απ’ τις καγκελόπορτες των σχολείων θα τσακώνονται γονείς με γονείς, γονείς με εκπαιδευτικούς, ακόμα και παιδιά με παιδιά. Υποθέτουμε επίσης (κι αυτό είναι ακόμα πιο βάσιμο) ότι οι ειδικοί της εξουσίας θα παρατηρούν, θα καταγράφουν, θα φτιάχνουν αλγόριθμους και καμπύλες γι’ αυτές τις αντιδράσεις. Θα βυθομετρούν τα πάθη, θα στέλνουν τους δημαγωγούς τους να κάνουν «ρεπορτάζ», θα ελεεινολογούν και θα επαινούν. Ο χορός των κανίβαλων θα ξαναστηθεί γύρω απ’ την «μάσκα στα σχολεία» – και οι μασκαράδες θα χειροκροτούν με τα παχουλά τους χεράκια.

Σε κάποιον απ’ τους ειδικούς ξέφυγε πριν λίγες ημέρες: τις νεαρές ηλικίες είναι πιο εύκολο να τις εκπαιδεύσουμε… είπε.

Σε τι; Στη νεκροφιλία… Δεν το είπε, αλλά έχει σημασία; Το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο γεννιέται με βία, και επωφελείται απ’ τη νοσηρότητα της μετάβασης. Σε τέτοιες εποχές οι νεκρόφιλοι προσπαθούν να γίνουν μόδα…

(φωτογραφία: Είναι από σχολεία της ταϋλάνδης… Διάφοροι θα ήθελαν να τα αντιγράψουν ακριβώς – αλλά καταλαβαίνουν ότι χρειάζεται κάποια αυτοσυγκράτηση. Στο τέλος μπορεί να κάνουν και λίγο πίσω – αλλά οι επιδιώξεις τους είναι ξεκάθαρες…)

Τι τραβάνε και οι caradinieri!

 

Σάββατο 12 Σεπτέμβρη. Σαν κάτι να έχει αρχίσει να σπάει στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Μικρές ρωγμές ίσως, αλλά πάντως ρωγμές. Όταν, για παράδειγμα, οι καθεστωτικοί μεγαδημαγωγοί του ψοφιοκουναβιστάν, που ήταν επί μήνες συγχρονισμένοι απόλυτα με το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο μπλοκ, επιτρέπουν τώρα «αμφιβολίες» για την αποτελεσματικότητα και την χρησιμότητα των καθολικών απαγορεύσεων, τι μπορεί να σκεφτεί η «χριστιανοταλιμπάν» (όπως την στόλισαν οι ντόπιοι γενναίοι στρατιώτες του νέο-κρατισμού…) ασταμάτητη μηχανή;

Ή όταν οι ναυαρχίδες της εντόπιας τρομοεκστρατείας αναρωτιούνται μήπως το αιρετικό «πείραμα της σουηδίας» πέτυχε τελικά (είναι οι ίδιοι που το ελεεινολογούσαν επί μήνες…) τι να υποθέσει κανείς;

Προς στιγμήν η εργατική κριτική σηκώνει τα χέρια! Υπάρχουν κανά δυο ζητήματα που δείχνουν την όχι απόλυτη επιτυχία της τρομοεκστρατείας, ειδικά αν ληφθεί υπόψη ότι ένας απ’ τους πραγματικούς στόχους της ήταν οτιδήποτε σχετίζεται με τις «νέες τεχνολογίες» εμβολίων και φαρμάκων. Το ένα αφορά την μαζικοποίηση των αντιδράσεων. Αν αυτή περιοριζόταν στα απαγορευτικά μέτρα, το θέμα θα ήταν διαχειρίσιμο απ’ τα αφεντικά και τους λακέδες τους. Φαίνεται όμως ότι αφορά όχι μόνο το πρόσφατο παρελθόν, αλλά και το εγγύς μέλλον: τα εμβόλια. Όλο και περισσότεροι πρωτοκοσμικοί απορρίπτουν το ενδεχόμενο να εμβολιαστούν με τα χρηματοκιβώτια των φαρμακοβιομηχανιών… Και ενώ είναι εύκολη η σπέκουλα των caradinieri περί «ψεκασμένων» και «ακροδεξιών» (αναμφίβολα υπάρχουν και τέτοιοι!) είναι δύσκολο να αγνοηθεί ότι πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για τους ψηφοφόρους – μάζα που είναι χρήσιμοι σε άλλες περιστάσεις.

Το δεύτερο «κρακ» είναι η πρώτη παραδοχή για σοβαρή παρενέργεια σ’ ένα ανθρώπινο πειραματόζωο της φάσης 3 των δοκιμών του θρυλικού εμβολίου της AstraZeneca. Παρότι ο επιχειρηματικός κυνισμός θα έλεγε ότι μια τέτοια περίπτωση βρίσκεται στατιστικά εντός των επιτρεπτών ορίων, είναι νομίζουμε η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που ένα φάρμακο, το οποίο θέλει να επωφεληθεί απ’ την μαζική υγιεινιστική φοβία, γίνεται διάσημο για τις παρενέργειές του πριν καν υπάρξει στην αγορά! Είναι η ενδιαφέρουσα ιστορική στιγμή που το έδαφος πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η τρομοεκστρατεία του covid-19, οι ατομικές υγιεινιστικές φοβίες δηλαδή, στρέφεται ενάντια όχι στην τρομοεκστρατεία αυτή καθ’ αυτή, αλλά ενάντια στην υποσχόμενη «σωτηρία»! Ακόμα κι αν οι σοβαρές ή και θανατηφόρες επιπλοκές είναι της τάξης του 1 προς 1000 ποιός πρωτοκοσμικός άραγε είναι διατεθειμένος να είναι αυτός το 1, ή – ακόμα χειρότερα – το παιδί του; Κανένας υποθέτουμε, εκτός ίσως απ’ τους real «κοινωνικά υπεύθυνους» φίλους της καραντίνας, που θα θυσιαστούν για το καλό του κοινωνικού συνόλου. (Ίσως υπάρξει πρόβλημα ακόμα και μεταξύ των εθελοντών που έχουν προσφερθεί για τις δοκιμές. Θα συνεχίσουν να δίνουν τα μπράτσα τους με κίνδυνο της ζωής τους;)

Όμως δεν τελειώνει εδώ η ιστορία, και κανείς δεν πρέπει να επαναπαυθεί. Το έχουμε υποδείξει έγκαιρα: υπάρχει στη φαρέτρα των αφεντικών η “nuclear option” της απειλής του συνδυασμού κάποιας γρίπης με covid… Το κόλπο που ξεκίνησε την περασμένη άνοιξη στους δυτικούς καπιταλισμούς είναι πολύ μεγάλο και κομβικό για να σταματήσει έτσι, μ’ ένα «συγγνώμη λάθος»…

Κάτι θα σκεφτούν.

Φωτιά στο αδιέξοδο

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Η πιο γυμνή απ’ τις γυμνές ζωές δεν έχει περιθώρια. Εκρήγνυνται.

Στις 9, 10 και 11 του περασμένου Μάρτη οι κρατούμενοι στις περισσότερες ιταλικές φυλακές εξεγέρθηκαν. Οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες τους έλειπαν όμως. Στη διάρκεια εκείνων των εξεγέρσεων κάηκαν διάφορες φυλακές. Οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες δεν πανηγύρισαν… Γύρισαν το βλέμμα τους αλλού. Τουλάχιστον 12 κρατούμενοι δολοφονήθηκαν στη διάρκεια των επιχειρήσεων «αποκατάστασης του νόμου και της τάξης». Οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες ήταν πια με την μεριά του νόμου και της τάξης. Μουδιασμένα ή ολόθερμα: εκεί ήταν. Οι μόνοι που μαζεύτηκαν έξω απ’ τις φυλακές (και έφαγαν το ξύλο τους) ήταν οι συγγενείς των φυλακισμένων.

Γιατί οι εξεγέρσεις; Μαντέψτε. Εξαιτίας των «μέτρων προστασίας απ’ τον covid 19». Είχαν απαγορευτεί τα επισκεπτήρια… Αλλά οι πιο γυμνές απ’ τις γυμνές ζωές της «νέας κανονικότητας» δεν είχαν περιθώρια. Σε αντίθεση με τους άλλοτε συνηθισμένους συμπαραστάτες, που εν τω μεταξύ είχαν περάσει στο κράτος. Έτσι οι μπάτσικες δολοφονίες στις ιταλικές φυλακές «εξαφανίστηκαν». Κουμάντο έκανε το θέαμα των φερέτρων απ’ το Bergamo.

Η Μόρια κάηκε. Έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Το σχέδιο είχε ανακοινωθεί πριν. Μια περίμετρος μπάτσων, έτσι ώστε να απαγορεύεται οποιαδήποτε έξοδος και είσοδος απ’ το κάτεργο. Ύστερα ένας δεύτερος κύκλος αστυνομίας, στο εσωτερικό του κάτεργου, στον οποίο θα αποκλείονταν οι positive. Και στη μέση κάτι υποτυπώδες, σαν ιατρείο, για τις στατιστικές μάλλον παρά για οτιδήποτε άλλο. Αλλά η πιο γυμνή απ’ τις γυμνές ζωές δεν έχει περιθώρια.

Και τώρα; 13.000 αιχμάλωτοι παραμένουν αιχμάλωτοι. Και οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες έχουν περάσει με την μεριά του υγιεινιστικού νόμου – τι άλλο;

Ας πούμε αυτό: αφού ο βασιλιάς Macron συμπάσχει με το ελλαδιστάν, χαρτιά σε όλους και σε όλες για την γαλλία.

Ναι, είναι κοινότοπο απ’ την μεριά μας. Αλλά δεν είμαστε με το νόμο και την τάξη. Ακόμα και οι κοινοτοπίες μας είναι έντιμες.