Tag: ταϊβάν

Τουριστική προσέγγιση…

Δευτέρα 1 Μάρτη. Αν πει, γράψει η ασταμάτητη μηχανή τέτοια πράγματα (το έχει κάνει συστηματικά) είναι για να ριχτεί στην φωτιά· ή να την αναλάβει η πολυπρόσωπη αστυνομία σκέψης. Αν, όμως, τα γράφουν καθεστωτικοί;

Την ώρα που όλος ο πλανήτης τον Ιούνιο θαύμαζε (δικαίως) τη Νέα Ζηλανδία για την εξάλειψη του κορωνοϊού, έστω προσωρινά, ένα άλλο θαύμα συνέβαινε σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, που δεν είχε πάρει τόση δημοσιότητα. Η νοτιοανατολική Ασία, μια από τις φτωχότερες περιοχές του κόσμου, με αιχμή το Βιετνάμ, ζούσε το δικό της success story. Μέχρι τότε [σ.σ. Ιούνιος 2020] η χώρα των 97 εκατ. κατοίκων δεν είχε ούτε ένα θάνατο από Covid-19! Μέχρι τώρα έχει 35, ενώ τα συνολικά της κρούσματα δεν ξεπερνούν τα 2.400. Μερικά ακόμα εντυπωσιακά νούμερα για του λόγου το αληθές: η πάμφτωχη Καμπότζη των 17 εκατ. κατοίκων έχει 483 κρούσματα και 0 θανάτους, η Ταϊβάν των 24 εκατ. 940 κρούσματα και 9 θανάτους, η Ταϊλάνδη των 70 εκατ. μόλις 82 θανάτους, ενώ η χώρα που δεν τα κατάφερε τόσο καλά, οι Φιλιππίνες των 108 εκατ., δεν έχει ξεπεράσει τους 12.000 θανάτους.

Πού οφείλεται αυτό; Ταχύτητα στη λήψη ριζικών μέτρων (κλείσιμο αεροδρομίων, λοκντάουν και καμπάνιες ευαισθητοποίησης από τον Φεβρουάριο, χρήση της τεχνολογίας με εφαρμογές κινητών που κατέγραφαν ύποπτα περιστατικά, στοχευμένα τεστ), καθολική συμμόρφωση στη χρήση της μάσκας εξαρχής, λόγω εξοικείωσης του πληθυσμού και πρότερης εμπειρίας με τον SARS, ελάχιστο οικονομικό κόστος για τους πολίτες από τα μέτρα – κίνηση που βοήθησε στη συμμόρφωση και στην αποδοχή τους -, καθώς και κουλτούρα που δεν ευνοεί τη σωματική επαφή. Αυτό που διερευνάται ακόμα είναι μια πιθανή φυσική ανοσία του πληθυσμού, όπως υποστηρίζουν κάποιοι ερευνητές με επιχείρημα το ότι π.χ. στην Ταϊλάνδη το 90% των κρουσμάτων παρέμεναν ασυμπτωματικοί.

Αυτά μπορούσε να διαβάσει κάποιος χτες στο ένθετο περιοδικό «Κ» της καθεστωτικής «καθημερινής». Άσχετα με τις προθέσεις της συντάκτριας η προσέγγιση είναι ένα μικρό δείγμα οριενταλισμού – θα ήταν δύσκολο να είναι διαφορετικά. Για κάθε δυτικό η ανατολή (κοντινή ή μακρινή) είναι μέρη και κοινωνίες για τα οποία μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αδιάφορο το τι λένε οι ίδιοι εκεί, είτε πρόκειται για τις εξουσίες, είτε πρόκειται για τις κοινωνίες και τα όποια τμήματά τους. Επιπλέον το «κανονικό» είναι αυτό που συμβαίνει στη Δύση (: θάνατος είναι οι κάργιες που κτυπιούνται … στα μήντια και στα λογιστήρια…) και οτιδήποτε άλλο είναι εξαίρεση, ασυνήθιστο, εξωτικό. Το μυαλό όσων νοιώθουν αφεντικά του πλανήτη (και, παράδοξο ή όχι, ακόμα και οι πιο ταπεινοί υπήκοοι νοιώθουν ότι έχουν μέρισμα στην ανωτερότητα…) είναι αδιανόητος ακόμα και ο υπαινιγμός ότι ο δυτικός (καπιταλιστικός) κόσμος είναι το κέντρο της πιο πρόσφατης βαθιάς παρακμής… Και πως στην προσπάθειά τους να ρεφάρουν (στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό) τα πιο δυναμικά αφεντικά του επείγονται να επιβάλλουν ολοκληρωτισμούς και βίαια τεχνολογικά άλματα, οπότε κατασκεύασαν την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, τις κοινές δεξαμενές της, την θανατοπολιτική, την «επιδημία κρουσμάτων» – είναι όμως η εξαίρεση στον πλανήτη…

Φαίνεται ότι γι’ αυτό έχουμε κατηγορηθεί για «συνωμοσιολόγοι»: κάνοντας κριτική στον καπιταλισμό και στην μορφή-κράτος δεν χωράς στον βούρκο…

(φωτογραφία: Υπαίθρια αγορά κάπου στην ταϋλάνδη… Φαίνεται καθαρά ότι “δεν ευνοείται η σωματική επαφή”… Ή όχι;)

Το μέτωπο του Ειρηνικού – 1

Τρίτη 12 Γενάρη. Μπορεί το ψόφιο κουνάβι να έχει σχολάσει ουσιαστικά, όμως η κυβέρνησή του είναι ενεργή τυπικά· και ένας τουλάχιστον υπουργός του «δουλεύει σκληρά». Πρόκειται για τον φίλο και αδελφό του ελλαδιστάν Πομπηία.

Ενώ την προσοχή τραβάει το (πρωτοφανές για αμερικανικά δεδομένα) ντου στο Καπιτώλιο, απ’ το περασμένο Σάββατο ο Πομπηίας έχει «τραβήξει όπλο». Κατά του Πεκίνου, με βόμβα την Ταϊβάν:

…Ανακοινώνω σήμερα ότι αίρω όλους τους περιορισμούς που μόνοι μας είχαμε βάλει στις σχέσεις των αξιωματούχων μας με εκείνους της Ταϊβάν. Η Ταϊβάν είναι μια εξαιρετική δημοκρατία και ένας αξιόπιστος εταίρος των ΗΠΑ, και παρ’ όλα αυτά επί δεκαετίες το υπουργείο εξωτερικών δημιούργησε περίπλοκους εσωτερικούς περιορισμούς για την συμπεριφορά των διπλωματών μας, των υπαλλήλων, και άλλων αξιωματούχων στις σχέσεις τους με τους ομολόγους τους της Ταϊβάν. Η αμερικανική κυβέρνηση πήρε αυτές τις αποφάσεις μονομερώς, σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει το κομμουνιστικό καθεστώς του Πεκίνου. Αυτό δεν ισχύει πια….

Οι «αυτο-περιορισμοί» που κατάργησε ο Πομπηίας ίσχυαν απ’ το 1979 (επί προεδρίας Carter) και ήταν συνέπεια της αναγνώρισης εκ μέρους της Ουάσιγκτον (όπως ισχύει διεθνώς) της «μίας κίνας» (δηλαδή του κινεζικού κράτους) και όχι ενός δεύτερου (του ταϊβανέζικου). Συνεπώς ο Πομπηίας, με τις αποφάσεις του, έμεινε μισό βήμα μόνο πριν την επίσημη αναγνώριση της Ταϊβάν σαν ανεξάρτητου κράτους. Αυτό λίγες ημέρες πριν την επίσημη επίσκεψη της αμερικάνας πρέσβειρας στον οηε Kelly Craft στην Taipei, μια επίσκεψη τόσο υψηλού επιπέδου ώστε το Πεκίνο να την έχει ήδη καταγγείλει σαν «τρελή προβοκάτσια»…

Όπως είχε προβλέψει (δύσκολο δεν ήταν!) η ασταμάτητη μηχανή, μετά τα προβλήματα που απέκτησε η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο, κυρίως εξαιτίας του νοτιοκορεάτη σοσιαλδημοκράτη προέδρου Moon (δεν ήταν μόνο η επίθεση φιλίας που έκανε σε συνεννόηση με τον βορειοκορεάτη Kim στις αρχές του 2018 αλλά και μια ακόμα σειρά «όχι και τόσο βολικών» προς τις ηπα κινήσεων…) θα έριχνε το βάρος της επιθετικότητάς της στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου στην ταϊβάν. Έτσι έγινε και το 2019 και το 2020, κυρίως με στρατιωτικά μέσα: άλλοτε πωλήσεις όπλων στην Taipei, άλλοτε με λίγο πολύ προβοκατόρικες κινήσεις των αμερικανικών πολεμικών (μερικές φορές αεροπλανοφόρων) στα «στενά της ταϊβάν», την ζώνη δηλαδή μεταξύ της ηπειρωτικής κίνας και του ταϊβανέζικου νησιού.

Συνεπώς η απόφαση του Πομπηία ανήκει σε μια αλληλουχία πράξεων αυξημένης επιθετικότητας που κράτησε 2 χρόνια, επί ψόφιου κουναβιού. Είναι όμως και κλιμάκωση. Σε αντίθεση με άλλες ψοφιοκουναβικές ενέργειες, ειδικά μετά τις εκλογές του Νοέμβρη, η συγκεκριμένη ούτε καταδικάστηκε απ’ το επερχόμενο Joνυσταλεάν, ούτε θεωρήθηκε απ’ τα καθεστωτικά μήντια (και όχι μόνο τα αμερικανικά, συνολικά απ’ τα δυτικά) σαν μια ακόμα απόδειξη του πόσο επικίνδυνο είναι το γκουβέρνο του ψόφιου κουναβιού. Με δεδομένο ότι και ο νυσταλέος Jo αναμένεται να ακολουθήσει μια «αντι-κινεζική» πολιτική σε παρόμοιο μήκος κύματος, με μικρές διαφορές στο ύφος, θα υποθέταμε βάσιμα ότι ο Πομπηίας «ξεκλείδωσε» τα τελευταία εμπόδια για την de facto αναγνώριση της ταϊβάν σε συνεννόηση με τους διαδόχους του.

(φωτογραφία: Craft και Πομπηίας…)

Το μέτωπο του Ειρηνικού – 2

Τρίτη 12 Γενάρη. Αλλά το Πεκίνο έχει θυμώσει πολύ – και το δείχνει. Μεταφέρουμε αποσπάσματα από ένα χθεσινό editorial των κινεζικών καθεστωτικών global times, που θεωρούνται η «φωνή» του εκεί γκουβέρνου:

… Ο Pompeo τόλμησε να καταπιαστεί με το ζήτημα της Ταϊβάν, για το οποίο πιστεύει ότι είναι το καλύτερο μέρος να κτυπήσει την Κίνα και το καλύτερο μέρος για να ξεχαρβαλώσει τις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Οπότε το ζήτημα της Ταϊβάν έγινε το μεγαλύτερο στοίχημά του.

Είναι λυπηρό αλλά αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεθύσει απ’ την ίδια τους την ύβρι και έχουν ξεχάσει ότι τα στενά της Ταϊβάν είναι το μέρος που η Κίνα γίνεται όλο και πιο δυνατή. Το Πεκίνο έχει συγκρατηθεί απ’ το να αναλάβει δράση, στην προοπτική μιας ειρηνικής επανένωσης. Αλλά η γρήγορα αναπτυσσόμενη δύναμη της Κίνας είναι στην καλύτερη θέση για να χρησιμοποιηθεί σ’ αυτήν την περιοχή, κάτι που θα προκαλέσει μεγάλη ζημιά στην αλαζονεία των ΗΠΑ.

… Πρέπει να δούμε αυτήν την κατάσταση σαν μια σπάνια ευκαιρία για την ηπειρωτική κίνα να κάνει κάτι σε σχέση με το ζήτημα της Ταϊβάν. Οι ΗΠΑ έχουν μπλέξει σ’ έναν σοβαρό χάος που έχει προκληθεί απ’ την απώλεια ελέγχου στην επιδημία και την ανώμαλη μετάβαση της εξουσίας. Η κυβέρνηση Trump έχει χάσει το κύρος της, και η ικανότητά της να κινητοποιήσει κόσμο και να αναλάβει δράση έχει παραλύσει. Είναι ανίκανη να κάνει μια στρατηγική σύγκρουση με την Κίνα σε σχέση με τα βασικά συμφέροντα της τελευταίας, με οποιονδήποτε τρόπο.

… Όταν ξεπερνάνε το όριο σχετικά με το ζήτημα της Ταϊβάν, οφείλουμε να απαντήσουμε κτυπώντας σταθερά και σκληρά. Πρέπει να κάνουμε την μάχη εναντίον τους στις τελευταίες 10 ημέρες της κυβέρνησης Trump μια διαδικασία που θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα με τις ΗΠΑ και το νησί της Ταϊβάν, δείχνοντας και στους δύο τις σοβαρές συνέπειες που θα υπάρξουν ακόμα κι αν ακουμπήσουν σ’ αυτό όριο – είναι μια διαδικασία επιβεβαίωσης του κύρους της Κίνας.

Αν δεν δράσουμε έτσι, οι ΗΠΑ και το νησί της Ταϊβάν θα σκεφτούν ότι το Πεκίνο μάλλον ανέχεται τις προβοκάτσιές τους, για χάρη μακροπρόθεσμων συμφερόντων. Οι ενέργειες του Pompeo και των ομοίων του να παγιδεύσουν το ζήτημα της Ταϊβάν και τις Σινο-αμερικανικές σχέσεις θα «νομιμοποιηθούν», και η κυβέρνηση Biden θα θεωρήσει λανθασμένα ότι έχει μεγαλύτερο περιθώριο να πιέσει την ηπειρωτική κίνα. Αυτό θα κάνει την έναρξη των Συνο-αμερικανικών σχέσεων για τα επόμενα τέσσερα χρόνια πιο επιζήμια για την Κίνα.

Μπορεί να αντιμετωπίσουμε μια κρίση στα στενά της Ταϊβάν, ακόμα και μια θύελλα, τις επόμενες 10 ημέρες αν ο Pompeo και οι όμοιοί του γίνουν πιο επιθετικοί και προβοκάτορες πριν φύγουν απ’ τα πόστα τους. Η κρίση θα δώσει ένα μάθημα στους αποσχιστές της Ταϊβάν και θα κρεμάσει τον Pompeo και τους όμοιούς τους στον στύλο της ντροπής. Ακόμα κι αν αυτό προκαλέσει ένα σοκ στις Σινο-αμερικανικές σχέσεις στην περίοδο της μεταβίβασης εξουσίας στις ΗΠΑ, θα φέρει περισσότερα οφέλη στην ομαλή ανάπτυξη των διμερών σχέσεων μακροπρόθεσμα.

Αυτό το «αν…» (…αν ο Pompeo και οι ομοιοί του…) μπορεί να ερμηνευτεί σαν ότι δεν έχει πέσει ακόμα η τελευταία σταγόνα που θα ξεχυλίσει το (κινέζικο) ποτήρι… Όμως ποια είναι αυτή η τελευταία σταγόνα που θα μπορούσε να στάξει ως και τις 19 Γενάρη; Η Craft πρόκειται να πάει στον Taipei απ’ τις 13 ως τις 15 του μήνα, και είναι η πιο υψηλόβαθμη αμερικάνα αξιωματούχος (θεωρείται ισότιμη υπουργού) που έχει κάνει τέτοιο ταξίδι – αυτό θα θεωρήσει το Πεκίνο σαν αφορμή για το «αρκετά»;

Δεν ξέρουμε – θα φανεί. Τα υπόλοιπα πάντως είναι σαφή. Και στο γράμμα και στο πνεύμα. Είτε για τις επόμενες 9 ημέρες, είτε για τα επόμενα 9 χρόνια· για οποτεδήποτε…

Κουίζ 1

Κυριακή 20 Δεκέμβρη. Ξέρετε το όνομα ενός κράτους που έχει δηλωμένους περισσότερους νεκρούς εξαιτίας του τσαχπίνη απ’ ότι μαζί η ιαπωνία (2.828), η ταϊβάν (7), η νότια κορέα (659), η γκάνα (331) και η σενεγάλη (361), παρότι έχει μόνο το 1/25 του (συνολικού) πληθυσμού τους;

Ξέρετε το όνομα ενός κράτους που έχει δηλωμένους ελαφρά λιγότερους νεκρούς εξαιτίας του τσαχπίνη (με ισχυρή «τάση» να τους ξεπεράσει…) απ’ την κίνα (4.634) παρότι έχει το 1/140 του πληθυσμού της;

Ξέρετε το όνομα ενός αναπτυγμένου κράτους (μέλους των καλύτερων κλαμπ του δυτικού καπιταλισμού, της ε.ε. και του νατο…) που έχει δηλωμένους περισσότερο από 10 φορές παραπάνω νεκρούς και 2,5 φορές παραπάνω «κρούσματα» του τσαχπίνη σε σχέση μ’ ένα φτωχό, τριτοκοσμικό κράτος της δυτικής αφρικής, όπως η γκάνα, που έχει όμως τριπλάσιο πληθυσμό;

Ξέρετε το όνομα ενός κράτους που η αναλογία των επίσημα δηλωμένων νεκρών του τσαχπίνη επί των επίσημα δηλωμένων positive (του ιδίου) είναι μεγαλύτερο απ’ το «αποτυχημένο πείραμα της σουηδίας» (2,17%), της «η πρωθυπουργός είναι συνέχεια τρομαγμένη γερμανίας» (1,76%) ή της «είμαστε cool γαλλίας» (2,45%);

Το ξέρετε οπωσδήποτε: ελλαδιστάν λέγεται!! Το ελλαδιστάν δηλώνει ως τώρα 4.102 «θύματα του covid», με πληθυσμό 10,4 εκατομύρια· το άθροισμα των δηλωμένων θανάτων απ’ την ίδια αιτία σε ιαπωνία, ταϊβάν, νότια κορέα, γκάνα και σενεγάλη μαζί είναι 3.986 (με σύνολο πληθυσμού 245 εκατομύρια). Το ελλαδιστάν επίσης έχει αναλογία «επίσημων θυμάτων προς επίσημα κρούσματα» (οι ίδιοι είναι που τα μετράνε και τα μεν και τα δε!) 3,14%… Σας φαίνεται εντάξει;

Οι αριθμοί είναι εκνευριστικοί ειδικά όταν κάνει κάποιος συγκρίσεις. Οι πιο σκληροπυρηνικοί caradinieri, οι οπαδοί του «απόλυτου lockdown μέχρι τελευταίας ρανίδας» θα υποστηρίξουν, φυσικά, ότι οι πιο πάνω συγκρίσεις αποδεικνύουν το πόσο επικίνδυνο είναι το ρημαδογκουβέρνο (δεν θα στραφούν ωστόσο εναντίον των απείθαρχων ιθαγενών…). Και ελάχιστοι (πόσοι άραγε;) θα θυμηθούν ότι η «δημιουργική λογιστική» ίσως γεννήθηκε σ’ αυτόν εδώ τον τόπο εδώ και αιώνες· κι ότι για να μάθει η ελ.στατ. να μετράει σωστά έπεσε πολύ ξύλο απ’ τους τρισκατάρατους «κατακτητές» της περασμένης δεκαετίας. Το ότι έμαθε η ελ.στατ. δεν σημαίνει ότι έμαθαν οι πάντες!!!

Ο Κ. Γουργουλιάνης, ένας (μάλλον μοναχικός) «αιρετικός – της – πρώτης – γραμμής», καθηγητής πνευμονολογίας και επικεφαλής της αντίστοιχης κλινικής στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας, κατήγγειλε προχτές την δημιουργική λογιστική θανάτου (που είναι και «κρουσματο-πολιτική»…): ο μεν εοδυ ανακοίνωσε στις 16 Δεκέμβρη 79 «κρούσματα» στο νομό Μαγνησίας, ενώ τα εργαστήρια του νοσοκομείου έδιναν μόνο 3. Το νούμερο «3» απ’ το νούμερο «79» έχει μεγάλη διαφορά· δεν πρόκειται για λάθος από αμέλεια…. Τι κακό έγινε στην πρόσθεση; Δεν θα μάθουμε: τέτοιες σοβαρές καταγγελίες περιχαρακώνονται σαν «τοπικά νέα», δηλαδή κουκουλώνονται. Ποιός ξέρει τι κάνουν αλλού στην επικράτεια τα θανατόμετρα / κρουσματόμετρα αλλά δεν γίνονται (ή πνίγονται εν τη προθέσει τους) οι ανάλογες καταγγελίες;

Φαίνεται ότι δεν γίνεται παντού «μαγείρεμα»· και το ελλαδιστάν είναι ένας απ’ τους αρχισέφ του πλανήτη! «Κοινές δεξαμενές» θανάτου έχουν ανοίξει πολλά κράτη· όχι όλα όμως· και απ’ τα επίσημα στοιχεία προκύπτει πως πολλά απ’ αυτά που δεν το έχουν κάνει βρίσκονται στην ανατολική ασία… Η ελληνική «κοινή δεξαμενή» εν τω μεταξύ έχει κτιστεί όπως όλα στην επικράτεια, με αντιπαροχή και «κατά παρέκκλιση»…

Οι ντόπιοι caradinieri, είτε οι σκληροπυρηνικοί είτε οι σχετικά λιγότερο φανατίλες, απέναντι σ’ αυτές τις «παραξενιές» ή, εν πάσει περιπτώσει απέναντι σ’ αυτές τις «ασυνέχειες» της φοβερής και τρομερής φονικότητας, έχουν έτοιμη τακτική και έτοιμες απαντήσεις. Πρώτον, αν δεν υπάρχει περιθώριο θανατολαγνείας δεν ασχολούνται. Και δεύτερον, φταίει το ρημαδογκουβέρνο για το ελληνικό μεγαλείο και τις ανομολόγητες μεν αλλά ολοφάνερες πρωτιές του. Δεν έκλεισε ασφυκτικά τις πόρτες και τα παράθυρα· δεν τα έκλεισε έγκαιρα· δεν άνοιξε πολλές εντατικές· κάνει τα στραβά μάτια στο παπαδαριό· δεν παρήγγειλε μάσκες σωστού μεγέθους για τα παιδιά· κι επιπλέον ο αρχιερέας και τα εξαπτέρυγα έχουν γίνει βαρετά… Στο «χωριό» πάντα φταίει το γκουβέρνο: «την λύση να δώσει ο πρωθυπουργός», να ένα παλιό και βαθιά ριζωμένο σύνθημα απ’ τα επικά ‘80s…

Οι πιο φανατικοί caradinieri θα πουν (θα τραυλίσουν μάλλον) ότι τα κράτη της ανατολικής ασίας «τα έχουν πάει καλά» επειδή επέβαλαν «ολικά lockdown», και επειδή είναι και high tech, οπότε δεν αφήνουν καρφίτσα να περάσει απαρατήρητη. Ο τεχνο-ολοκληρωτισμός είναι θεραπεία για όλα – λένε έμμεσα αλλά καθαρά… (Έχουν ένα δίκιο, αλλά απ’ την ανάποδη – λέμε πιο κάτω). Τι θα πουν όμως για την σενεγάλη; Είναι κι αυτή master στο high technology tracking; Η κοινωνική αποξένωση έγινε η κυρίαρχη κουλτούρα στη δυτική αφρική; Έχει πρωτοκλασσάτες εντατικές το Dakar; Και τότε γιατί μεταναστεύουν οι σενεγαλέζοι προς τα βόρεια και πρωτοκοσμικά και δεν συμβαίνει το ανάποδο;

Δύσκολοι καιροί για τους ντόπιους ιππότες της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας – και της γενετικής μηχανικής…

Όμως θα πρέπει να υπάρχει και κάποια εξήγηση που δεν περνάει ούτε απ’ την Ηρώδου του Αττικού ούτε απ’ τις υπεραπλουστεύσεις του διανοητικού επαρχιωτισμού! Γιατί αυτή η θρυλική «καταστροφική πανδημία» έχει εξελιχθεί σε τόσο σοβαρό πρόβλημα για ένα μόνο κομμάτι του πλανήτη και, μάλιστα, μέσα σ’ αυτό περιλαμβάνεται ο άλλοτε κραταιός αλλά επιταχυνόμενα «αγχωμένος» δυτικός καπιταλισμός; Γιατί ακόμα και στο εσωτερικό αυτού του δυτικού καπιταλισμού δεν είναι όλοι ενθουσιασμένοι με τα κατορθώματα της (αμερικανικής κατά κύριο λόγο) φαρμακο-μαφίας που «θα σώσουν την ανθρωπότητα»; Γιατί ο βασιλιάς Macron έχει την άνεση να “προβληματίζεται” για τις mRNA πλατφόρμες; Γιατί οι τόσο πονόψυχοι αφεντάδες των δυτικών καπιταλιστικών κρατών, των οποίων οι πληθυσμοί αιωρούνται τόσο κοντά στον θάνατο, δεν «αγκάλιασαν» με ευγνωμοσύνη τα παραδοσιακής τεχνολογίας κινέζικα εμβόλια;

Υπάρχουν κι άλλα τέτοια «γιατί;» Αλλά θα πρέπει να υπάρχει και κάποια εξήγηση…

Ταϊβάν

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Δεν βλέπουμε κάποιον ιδιαίτερο λόγο το Πεκίνο να προτιμάει το ψόφιο κουνάβι απ’ τον νυσταλέο Jo ή το ανάποδο. Το ανέβασμα της (στρατιωτικής) έντασης με κέντρο την taiwan η Ουάσιγκτον το έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες (όπως είχαμε προβλέψει έγκαιρα, την εποχή που η βόρεια κορέα ήταν το επίκεντρο). Η Ουάσιγκτον προετοιμάζεται, το ίδιο κάνει και το Πεκίνο.

Πριν 2 ημέρες έγινε ταυτόχρονα στην Πγιονγκγιάνγκ και στο Πεκίνο ένα σετ τελετών στις οποίες ειδικά φέτος και τα δύο κράτη έδωσαν αισθητά μεγαλύτερη έμφαση απ’ ότι άλλες χρονιές: εορτασμοί για την επέτειο των 70 χρόνων απ’ την είσοδο του Πεκίνου στον κορεατικό πόλεμο – στο πλευρό των κορεατών κομμουνιστών. O Xi βρήκε την ευκαιρία να θυμίσει στην Ουάσιγκτον πως ούτε τότε νίκησε:

… Η αλαζονεία, το να κάνει κάποιος ό,τι τον ευχαριστεί, οι ενέργειες ηγεμονίας, ο εκφοβισμός δεν θα οδηγήσουν πουθενά, και σίγουρα θα καταλήξουν σε αδιέξοδο στον σημερινό κόσμο. Αυτό είναι ένα μάθημα που μερικοί πολιτικοί στη Δύση πρέπει να κρατήσουν στο μυαλό τους όταν προσπαθούν να εκβιάσουν, να εμποδίσουν και να ασκήσουν μέγιστη πίεση στην Κίνα…

Το ψόφιο κουνάβι είχε εγκρίνει δυο μέρες νωρίτερα, στις 20 Οκτώβρη, την πώληση δυο πυραυλικών / αντιαεροπορικών συστημάτων και ενός συστήματος αισθητήρων / ραντάρ στην ταϊβάν, αξίας 1,8 δις δολαρίων, ενώ επίκειται η έγκριση πώλησης 100 συστοιχιών και 400 πυραύλων cruise για παράκτια άμυνα, καθώς και drones, αξίας πάνω από 2 δις. Η κινεζική απάντηση απ’ τον εκπρόσωπο του υπ.εξ. της ήταν λακωνική: …η κίνα θα έχει την νόμιμη και απαραίτητη αντίδραση ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης…

Το κινέζικο καθεστώς διαφημίζει ότι ετοιμάζεται για πόλεμο – με τις ηπα. Είναι αναμφίβολα μια τακτική αποτροπής. Είναι όμως ένα ερώτημα για πόσο καιρό μπορεί να «αποτραπεί» η Ουάσιγκτον όταν έχει αποτύχει (και δεν προβλέπεται κάτι διαφορετικό στο κοντινό μέλλον) να σταματήσει το τραίνο υψηλών ταχυτήτων που λέγεται κινεζικός καπιταλισμός.

Πώς να εκτροχιαστεί αυτό το τραίνο;

Παρασκευή 14 Αυγούστου. Προσπαθώντας να ανακόψουν την ορμή του κινεζικού καπιταλισμού υψηλής τεχνολογίας το ψοφιοκουναβιστάν, ως γνωστόν, έχει καταφύγει σε μαφιόζικες τακτικές: εκβιασμούς. Προκειμένου για τις 5G τεχνολογίες επικοινωνιών, οι εκβιασμοί σημαδεύουν τους κατασκευαστές των high tech μικροτσίπ που αγοράζει η Huawei και άλλοι κινέζοι κατασκευαστές. Το πρόβλημα είναι ότι ο κινεζικός καπιταλισμός δεν είχε ως πρόσφατα μεγάλες γραμμές παραγωγής τέτοιων μικροτσίπ, εφόσον προμηθευόταν τις μεγαλύτερες ποσότητες απ’ την διεθνή αγορά.

Ένας απ’ τους κύριους στόχους των αμερικανικών εκβιασμών ήταν η ταϊβανέζικη Taiwan Semiconductor Manufacturing Company, βασικός προμηθευτής της Huawei. Παρότι το να σταματήσει τις δουλειές της με την κινέζικη ναυαρχίδα των 5G της προκαλεί σοβαρή ζημιά, η TSMC αναγκάστηκε να συμβιβαστεί φοβούμενη τα χειρότερα απ’ τις αμερικανικές «κυρώσεις».

Αλλά μπορεί να σταματήσει η καπιταλιστική τεχνολογική εξέλιξη με μέσα του Τρωϊκού πολέμου; Αφού η Huawei και οι υπόλοιποι κινέζοι κατασκευαστές δεν μπορούν πια να αγοράσουν μικροτσίπ απ’ τις ταϊβανέζικες κατασκευαστικές, αποφάσισαν να αγοράσουν κάτι άλλο: τους ίδιους τους τεχνικούς, τους σχεδιαστές και τους μηχανικούς παραγωγής αυτών των εταιρειών!

Τους τελευταίους μήνες πάνω από 3.000 τέτοιοι υπερεξειδικευμένοι τεχνικοί (τουλάχιστον οι 100 απ’ την TSMC) έχουν μετακομίσει στην κίνα, όπου τους προσφέρονται διπλάσιοι και τριπλάσιοι μισθοί, συν διάφορα bonus. Απ’ την άλλη μεριά οι κινεζικές εταιρείες κατασκευής μικροτσίπ αναδιοργανώνονται γρήγορα για να λύσουν το συντομότερο την έλλειψη αυτών των κρίσιμων εξαρτημάτων – με την βοήθεια τόσο των ντόπιων όσο και των εισαγόμενων τεχνικών.

Υπάρχει ηθικό δίδαγμα; Ναι: λαγός την πτέρην έσειε, κακό της κεφαλής του…

Μέσω Πεκίνου

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Το πόσο πετυχημένα «δουλεύουν» οι «κυρώσεις» αποδεικνύεται απ’ την τελευταία («πρώτη φάση»…) συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου. Θα πρέπει να θεωρηθεί σαν προσωρινή εκεχειρία· αλλά στην πράξη το ψόφιο κουνάβι ακυρώνει δασμούς 15% που επρόκειτο να επιβάλει από χτες σε κινητά και laptop, παιχνίδια και ρούχα (οι αμερικανικές εμπορικές αλυσίδες το είχαν απαιτήσει), ενώ θα μειώσει στο μισό τους δασμούς 15% που είχε επιβάλλει την 1 Σεπτέμβρη σε άλλες κατηγορίες κινεζικών εισαγωγών. (Δασμοί 25% που ήταν το πρώτο κύμα θα συνεχίσουν να ισχύουν). Σε αντάλλαγμα το Πεκίνο δεν θα ανταποδώσει το τρίτο κύμα αμερικανικών δασμών (αυτό που ακυρώθηκε), θα αυξήσει τις εισαγωγές αμερικανικών αγροτικών και κτηνοτροφικών μέχρι ένα ποσό, και θα χαλαρώσει διάφορους περιορισμούς σε «ξένες επενδύσεις».

Το ψόφιο κουνάβι δηλώνει περίπου ενθουσιασμένο γι’ αυτήν την συμφωνία / εκεχειρία· κυρίως επειδή έχει στο μυαλό του την αμερικανική αγροτική βιομηχανία που είναι ψηφοφόροι του. Όταν, όμως, ξεκινούσε την «εναλλακτική» είχε πολύ πιο τρανταχτούς στόχους. Ανακάλυψε στο δρόμο ότι ο κινεζικός καπιταλισμός δεν φρενάρει, και ότι απ’ την «εναλλακτική» των δασμών του και τα κινεζικά αντίποινα θίγονται αρκετοί τομείς του αμερικανικού καπιταλισμού. Ακόμα χειρότερα: ένας απ’ τους δηλωμένους στόχους του ψόφιου κουναβιού το 2018 ήταν να «κλείσει» το αμερικανικό εμπορικό έλλειμμα με την κίνα, που τότε ήταν 419 δις δολάρια. Μετά από δύο γύρους κυρώσεων, τον Σεπτέμβρη του 2019, είχε φτάσει τα 500 δις…. (Χωρίς να υπολογίζονται τα «τιμωρημένα» κινεζικά εμπορεύματα που φτάνουν στις ηπα σαν made in vietnam…)

Ακόμα και σαν εκεχειρία η συμφωνία είναι επί μέρους. Η αμερικανική εκστρατεία κατά της Huawei συνεχίζεται κανονικά. Και δεν θα σταματήσει μέχρι ότου γίνει ολοφάνερη η αποτυχία της. Το κινεζικό κράτος έχει ξεκινήσει να ξεφορτώνεται όλα τα μη κινεζικής τεχνολογίας μηχανήματα (υπολογιστές, δίκτυα, κλπ) απ’ την δημόσια διοίκηση· και οι υπήκοοι δείχνουν έναν ευλαβή πατριωτισμό στην προέλευση των γκάτζετς που αγοράζουν. Σιγά σιγά ή γρήγορα το ψοφιοκουναβιστάν θα ξεμείνει σαν προμηθευτής πρώτων υλών τροφίμων στον κινέζικο καπιταλισμό· και πιθανότατα ούτε καν ο κυριότερος…

Ίσως, όμως, μέχρι τότε, με τις «παρτίδες» που έχει ανοίξει – κυρίως μέσω ταϊβάν – η Ουάσιγκτον σκεφτεί ότι θα πρέπει να κάνει το «τελευταίο βήμα»…

(φωτογραφία: Με την εκεχειρία το Πεκίνο θα αγοράζει περισσότερη αμερικανική σόγια. Αν, έτσι, είναι να γλυτώσουν τα δάση του Αμαζονίου, τα οποία οι βραζιλιάνικες τροφο-μπίζνες θα μετέτρεπαν σε χωράφια για να πουλάνε σόγια στην κίνα, τότε χίλιες φορές “εντάξει”!)

Ταϊβάν

Τετάρτη 27 Νοέμβρη. Δεν τελειώνει όμως στο Χονγκ Κονγκ το κινεζικό δίλημμα του ψόφιου κουναβιού. Ένας απ’ τους ακροδεξιούς βουλευτές του προωθεί νόμο που θα επιτρέπει την ανάρτητη της σημαίας της ταϊβάν, σαν επίσημης κρατικής σημαίας στους «διεθνιστικούς» αμερικανικούς οργανισμούς και υπηρεσίες. Η πρόταση του Ted Cruz δεν έχει περάσει ακόμα τα νομοθετικά στην Ουάσιγκτον· σημαίνει πάντως «ημι-αναγνώριση» της ταϊβάν σαν κράτους. Είναι χοντρό· αλλά όχι έξω απ’ την ψοφιοκουναβική γραμμή.

Το κινεζικό καθεστώς δεν έχει βέβαια αυταπάτες. Αν το απασχολεί κάτι δεν είναι το «τι» θα φυτρώσει απ’ την άλλη όχθη του Ειρηνικού αλλά το «πότε». Το «πόσο γρήγορα» – σε σχέση με τους δικούς του, καθόλου αργούς ρυθμούς. Και σε ότι αφορά τον στρατιωτικό εξοπλισμό του, και σε ότι αφορά τον πολιτικο-οικονομικό επεκτατισμό του.

Το ζήτημα της ταϊβάν είναι σαφώς πιο χοντρό απ’ το ζήτημα του Χονγκ Κόνγκ. Αυτό ανήκει στο «ένα κράτος δύο συστήματα» και κανείς δεν πρόκειται να το αρπάξει απ’ το Πεκίνο. Έχει υπάρξει σημαντικό χρηματοπιστωτικό κέντρο λόγω χρηματιστηρίου, αλλά ήδη το κινεζικό καθεστώς έχει κι άλλες λύσεις. Το κυριότερο: δεν προσφέρει θάλασσα στην Ουάσιγκτον.

Με την ταϊβάν ισχύουν τα ανάποδα. Δεν ανήκει στο «ένα κράτος δύο συστήματα» και δίνει πατήματα στον αμερικανικό στρατό να πουλάει προστασία και «ελεύθερη θαλάσσια διέλευση». Για να το θέσουμε ωμά με όσο πιο κομψό τρόπο γίνεται: αν το Πεκίνο ενδιαφέρεται οπωσδήποτε να ασκήσει μια κάποια «επιρροή» σε εκλογές, αυτές βέβαια δεν θα ήταν οι συνοικιακές στο Χονγκ Κονγκ, αλλά οι προεδρικές στην ταϊβάν. Εκεί έχει προτιμητέο υποψήφιο, που στα γκάλοπ τα πήγαινε μια χαρά· μέχρι που άρχισε να χάνει έδαφος απ’ τον περασμένο Αύγουστο και μετά. Ίσως κάποιοι στην ταϊβάν έπαθαν χονγκ-κονγκίτιδα…

Δεν είναι μακριά πάντως αυτές οι εκλογές. Μόλις στις 11 Γενάρη του 2020….

Η άλλη όψη

Σάββατο 13 Ιούλη. Η απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν να πουλήσει όπλα στην ταϊβάν (παλιό όνομα: εθνικιστική κίνα…) αξίας 2,2 δισ. δολαρίων είναι συνεπής και με το εμπορικό πνεύμα του ψόφιου κουναβιού, και με την επιθετικότητα (χαμηλής έντασης…) της Ουάσιγκτον κατά του Πεκίνου. Πρακτικά τα τανκς και οι φορητοί αντιαεροπορικοί πύραυλοι stinger (αυτά έχει το καλάθι) δεν αλλάζουν σε τίποτα τους συσχετισμούς στρατιωτικής δύναμης μεταξύ Πεκίνου και Ταϊπέι. Όπως εύστοχα έχει ειπωθεί στο παρελθόν, το Πεκίνο δεν θα χρειαστεί καν να κάνει πόλεμο για να κατακτήσει την ταϊβάν. Αρκεί να καλέσει όσους υπηκόους του χωράνε στην ακτογραμμή απέναντι απ’ το νησί να κτυπήσουν τα πόδια τους στη θάλασσα: το κύμα που θα σηκωθεί («τσουνάμι») θα είναι αρκετό…

Παρόλα αυτά στους μιλιταριστικούς καιρούς μας υπάρχουν πολιτικές βιτρίνες (όπως η σκληρά εθνικίστρια Tsai Ing-wen, πρόεδρος στην Ταϊπέι) που πιστεύουν ότι πληρώνοντας τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες η Ουάσιγκτον θα στείλει τους πεζοναύτες της να σκοτωθούν κατά χιλιάδες για πάρτη τους· αν και όποτε χρειαστεί…

Το ενδιαφέρον είναι η απρόβλεπτη αντίδραση του Πεκίνου σ’ αυτό το deal. Δεν περιορίστηκε σε φραστικές καταδίκες αλλά ανακοίνωσε …. τι; Ότι θα επιβάλει κυρώσεις σε όσες αμερικανικές εταιρείες εμπλέκονται σ’ αυτό!

Δεν είναι γνωστό ακόμα το πως θα «τιμωρήσει» οικονομικά το Πεκίνο ένα μεγάλο αριθμό πολεμικών εταιρειών των ηπα, μεταξύ των οποίων την general dynamics (κατασκευαστή του τανκ abrams) και την raytheon (κατασκευαστή του stinger). Αλλά υπάρχει κάτι πέρα απ’ αυτό: ως τώρα το Πεκίνο απαντούσε με δασμούς στους αμερικανικούς τέτοιους, και τα οικονομικά μέσα που χρησιμοποιούσε φανερά έμεναν εκεί. Τώρα ανοίγει το επόμενο κεφάλαιο, τις «κυρώσεις».

Σε κάποια επόμενη φάση θα πετάνε άραγε με καταπέλτες σκατά ο ένας στον άλλον;

Μπα…

(φωτογραφία: Απ’ την Βουδαπέστη ο κινέζος υπ.εξ. Wang Yi προειδοποίησε χτες την Ουάσιγκτον ότι παίζει με τη φωτιά πουλώντας όπλα στην Ταϊπέι. Συνεπώς χρειάζεται νερό· πολύ νερό· ένα μεγάαααααλο κύμα…)

Όλα πάνε καλά 2…

Σάββατο 11 Μάη. Πριν μήνες η ασταμάτητη μηχανή είχε εκθέσει την εκτίμησή της: κάθε πόντο νομιμοποίησης της μιλιταριστικής της δράσης στον Ειρηνικό που χάνει η Ουάσιγκτον εξαιτίας της διαχείρισης που κάνει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ στο ζήτημα της βόρειας κορέας, θα επιχειρήσει να τον κερδίσει τραβώντας το χαρτί της ταϊβάν. Και είναι σαφές ότι αυτό κάνει.

Η πρόσφατη διακομματική υπερψήφιση του «νόμου για την βοήθεια στην ταϊβάν 2019» και του «νόμου επιβεβαίωσης της προσήλωσης των ηπα στην ταϊβάν 2019» απ’ τη αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων (με ψήφους 414 υπέρ και μηδέν κατά…) είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο παλιών (και επανειλημμένων) δεσμεύσεων της Ουάσιγκτον ότι (θα) τηρεί την «πολιτική της μίας κίνας» και ότι δεν θα ανακατεύεται στα ζητήματα της ταϊβάν με τρόπο που να προκαλεί το Πεκίνο. Η τωρινή ακροδεξιά κυβέρνηση του νησιού στηρίζεται πολύ στην Ουάσιγκτον· στην απέναντι μεριά ο Xi δήλωσε ήδη απ’ τον περασμένο Γενάρη ότι δεν αποκλείει την «στρατιωτική λύση» αν η επανένωση της ταϊβάν με την κίνα (στο μοντέλο «ένα κράτος δύο συστήματα» δεν γίνει ειρηνικά). Ακόμα κι αν το κινεζικό καθεστώς έχει την υπομονή να περιμένει την αλλαγή κυβέρνησης στην ταϊβάν στις επόμενες προεδρικές εκλογές (στις 20 Μάη του 2020), δεν έχει σίγουρα την διάθεση να παρακολουθεί το ψοφιοκουναβιστάν να προσπαθεί να το κυκλώσει με διαρκώς επιθετικότερες «πρωτοβουλίες».

Σ’ ένα τέτοιο γενικό ταμπλώ, αυτό το κινεζικό καλάααααααα… στους νέους δασμούς θα έπρεπε να ανησυχεί τους ψοφιοκουναβικούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού…