Οι βιτρίνες είναι ωραίες

Κυριακή 3 Μάρτη. Μια φορά κι έναν καιρό, πριν όχι πολλές δεκαετίες, ας πούμε στα ‘70s και στα ‘80s, αυτοί κι αυτές του ροζ σκέλους του γκουβέρνου (έλεγαν πως) είχαν σαν είδωλα και καθοδηγητές τους (στην πολιτική και στην θεωρία) τον Πουλατζά και τον Αλτουσέρ. Ακόμα κι αν αυτός ο τελευταίος αποδείχθηκε αργότερα «απατεώνας» ως προς τις γνώσεις του για τον Μαρξ, οι αναλύσεις και των δύο είτε για την δομή και τα χαρακτηριστικά του κράτους στη σχέση του με το κεφάλαιο είτε για τους ιδεολογικούς μηχανισμούς (στην υπηρεσία και των δύο) είχαν την αξία τους.

Αν υπήρχε κάποια πρωτοτυπία στη μέθοδο ανάλυσης δεν υπήρχε πάντως κάποια έκπληξη στο γενικό συμπέρασμα. Η μορφή κράτος είναι το κόμμα των αφεντικών· με τις φράξιές του(ς), τις εσωτερικές αντιθέσεις του(ς)… αλλά αυτό. Το κόμμα των αφεντικών: στο οποίο περιλαμβάνονται και οι πολιτικές βιτρίνες, σίγουρα των «κομμάτων εξουσίας». Όποια κι αν είναι αυτά.

Είναι γι’ αυτό, για παράδειγμα, κοινοτοπία να πούμε ότι οι πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού καπιταλισμού (αδιάφορο απ’ τα «ιδεολογικά» χαρακτηριστικά τους) πρέπει οπωσδήποτε να υπηρετούν τα συμφέροντα των εφοπλιστών· του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», με παγκόσμιο κύκλο εργασιών. Είναι κοινοτοπία: οι πιο πρόσφατοι, οι φαιορόζ, αποδεικνύουν ότι οι εφοπλιστές είναι αφεντικά τους απ’ το καλοκαίρι του 2015… Ή, ότι πέρα απ’ αυτό, πρέπει να υπηρετούν και τα συμφέροντα άλλων αφεντικών, κυκλωμάτων ή/και μηχανισμών του κράτους / παρακράτους. Ας πούμε της εκκλησίας, που είναι ταυτόχρονα κεφάλαιο και ιδεολογικός μηχανισμός.

Μα τι «θεωρία συνωμοσίας» είναι αυτή που ανασύραμε; Δεν είναι ο λαός, η μάζα των απλών ψηφοφόρων, που επιλέγει τους πολιτικούς εκπροσώπους και τις κυβερνήσεις του; Δεν είναι, για παράδειγμα, ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος ένας λαοπρόβλητος ηγέτης – και μάλιστα αριστερός;

Γελοιοδέστερο του γελοίου! Οι post modern μικροαστικές μάζες που άγονται και φέρονται από κάθε διαφημιστή, κάθε τσαρλατάνο και κάθε φαντασίωσή τους, αποκτούν ξαφνικά πλήρη συνείδηση μπροστά στις κάλπες και αποφασίζουν ποιον θα εξουσιοδοτούν να τις κυβερνήσει τα επόμενα χρόνια!!! Συγκινητικό! Ανατριχιαστικό!!!

Όχι βέβαια. Οι ψηφοφόροι, σαν αντικείμενα χειραγώγησης απ’ τους κατάλληλους μηχανισμούς, απλά επικυρώνουν τις επιλογές των πραγματικών αφεντικών. Και το ξέρουν – ελπίζοντας να ανταμοιφθούν. Κι αν, καμμιά φορά, το πράγμα πάει να ξεφύγει, επεμβαίνει … η τεχνολογία, για τις απαραίτητες «διορθώσεις»… (όπως, ας πούμε, στις εκλογές του 2000). Ίσως, μάλιστα, για να μην προκύπτουν πανικοί (όπως εκείνο το βράδυ της 9ης Απρίλη του 2000, στη διάρκεια της καταμέτρησης) θα ήταν ασφαλέστερο να υπάρχουν αλγόριθμοι «αυτόματης προσαρμογής» της «έκφρασης της θέλησης του λαού» – με «διακριτικές» διορθώσεις…

Τι στο διάολο χρειάζεται η τεχνολογία αν όχι για να υπηρετεί κι αυτή, με τους τρόπους της, τα αφεντικά;

Φαιορόζ 1: οι εντεταλμένοι…

Κυριακή 3 Μάρτη. Η κυβερνητική συνεργασία των ροζ με τους φαιούς απ’ τις αρχές του 2015 δεν ήταν (ας μας επιτραπεί η έκφραση) one night stand – όπως έχει αρχίσει να παρουσιάζεται εκ των υστέρων, στη χώρα των λωτοφάγων. Ήταν μια επιλογή διαρκείας, που ξεκίνησε (υπόγεια και προσεκτικά) απ’ το 2012 – και συνεχίζεται ως τώρα, άσχετα με την πορεία του ψεκασμένου αρχηγού. To σημαντικότερο: ήταν μια επιλογή διατεταγμένη. Και οι μεν και οι δε «πήραν την εργολαβία» απ’ τα πραγματικά καπιταλιστικά αφεντικά «του τόπου». Όπως, άλλωστε, ίσχυε και με την προηγούμενη κυβερνοσυνεργασία: μετά το «λάθος» της κυβέρνησης Παπαντρέου του Γ, που διορθώθηκε άρον άρον (με την βοήθεια του λαού φυσικά!) με ένα παλατιανό πραξικόπημα (στο κόμμα του το ίδιο) στα τέλη του 2011, καμμία κυβέρνηση διαχειρίστρια της κρίσης α λα ελληνικά δεν θα έπρεπε να παίξει με το παιχνιδάκι των «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή του ξεπεράσματος του πολιτικο-προσοδικού μοντέλου κράτους / κεφάλαιου στο ελλαδιστάν!

Ο τενεκεδένιος (που τότε δεν ήταν ακόμα παγκόσμιας εμβέλειας…) και ο ψεκασμένος, μαζί με τα συνεργεία τους, διορίστηκαν στο γκουβέρνο στις αρχές του 2015… Το ήξεραν όλοι οι ενδιαφερόμενοι, εννοείται και οι προηγούμενοι, το ήξεραν και οι ίδιοι έγκαιρα. Δεν συναντήθηκαν τυχαία στο δρόμο το βράδυ της 25ης Γενάρη του 2015 ο τενεκεδένιος και ο ψεκασμένος και είπαν ο ένας στον άλλον «ρε κάπου σε ξέρω… θες να συγκυβερνήσουμε;». Ούτε, φυσικά, παρουσίασαν ποτέ και σε κανέναν (απ’ τον λαό…) το αναλυτικό πρόγραμμα της κυβερνητικής τους συνεργασίας… Ο λαός, ολιγαρκής και στις «αντιμνημονιακές» παράνοιές του, απλά επικύρωσε την επιλογή που είχαν κάνει τα αφεντικά… Κανείς, εννοείται, δεν αναρωτήθηκε στα σοβαρά ποιο ακριβώς ήταν το προσόν του ψεκασμένου για το πόστο του υπ.αμ. Όμως αυτή ήταν η απόφαση των αφεντικών.

(Οι σοβαρές αναλύσεις της δομής κράτος και του συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου θεωρούνται βαρετές πλέον. Ο «απλός άνθρωπος» θέλει «αποδείξεις», σαν αυτές που παίρνει απ’ τα μπακάλικα.

Να, λοιπόν, μία ενδεικτική στιγμή όπου η κουρτίνα τραβήχτηκε για λίγο, και όποιος πρόλαβε κατάλαβε τα «παρασκήνια» – τον πραγματικό χαρακτήρα της κεντρικής εξουσίας στην ελλάδα. Στις 9 Οκτώβρη του 2016 ο ψεκασμένος, παρόντος του τενεκεδένιου, είπε στον αρχιτραγότατο την γνωστή κουβέντα: ζήτα μου να ρίξω την κυβέρνηση και την ρίχνω αμέσως. Γιατί μίλησε έτσι; Επειδή ο αρχιτραγότατος είναι ένας απ’ τους εργοδότες, ένα απ’ τα αφεντικά! Και των δύο – όχι μόνο του ενός. Αυτό αποδείχθηκε ακόμα μια φορά τότε, αφού ο τενεκεδένιος, σαν μεγαλοϋπάλληλος της ίδιας «κρατικής εταιρείας», έκανε απλά γαργάρα την προσβολή που του έκανε ο συγκυβερνήτης του: ήλπιζε ότι το συγκεκριμμένο αφεντικό είχε αρκετούς λόγους για να μην τον / τους απολύσει. Είχε δίκιο: το αφεντικό έδειξε μεγαλοθυμία…

Ο αρχιτραγότατος, φυσικά, δεν είναι το μοναδικό πραγματικό αφεντικό. Είναι ένα ανάμεσά τους. Αναφέραμε ήδη και την «ένωση ελλήνων εφοπλιστών». Υπάρχουν κι άλλα…).

Η πρώτη αποστολή του ντουέτου ήταν διπλή. Αφενός να ανανέωσει την προστασία των βασικών μηχανισμών του ντόπιου πολιτικού προσοδισμού, που βρίσκονταν υπό την πίεση των ευρωαπαιτήσεων για μεταρρυθμίσεις (οι γνωστές 140 «εκκρεμότητες»), μια πίεση που δεν μπορούσε πια να διαχειριστεί το προηγούμενο πρασινόμαυρο πολιτικό προσωπικό. Για την επιτυχία αυτό του σκέλους το γκουβέρνο ενισχύθηκε αμέσως με πασοκικά και νεοδημοκρατικά στελέχη που «ξέρουν την δουλειά».

Αφετέρου να τραβήξει την κόντρα με την ευρωζώνη ως τα άκρα, με την ελπίδα ότι η «τρόικα» θα παραιτηθεί απ’ τις απαιτήσεις για δομικές «μεταρρυθμίσεις» απ’ τον φόβο μην και το ελλαδιστάν αποχωρήσει… Η εκστρατεία αυτή αποδείχθηκε καταστροφική, αφού το «κόμμα της δραχμής» (και του απόλυτου και ανεξέλεγκτου πολιτικού προσοδισμού) εκπροσωπούμενο επάξια απ’ την «πρώτη φορά αριστεροφασιστική κυβέρνηση» είχε άφθονη μαφιόζικη κουλτούρα – και κανένα σχέδιο εξόδου…

Σ’ αυτό το διάστημα η αποστολή ήταν «εθνική». Μέχρι το δημοψήφισμα πρακτικά δεν υπήρχε αντιπολίτευση στην εκστρατεία εκείνη…

Φαιορόζ 2: εργολαβία διαρκείας…

Κυριακή 3 Μάρτη. Μετά την “αντιμνημονιακή καταστροφή”, τα ίδια αφεντικά ανανέωσαν την εργολαβία στους φαιορόζ. Με έμφαση, πια, στο πρώτο σκέλος: αυτό που ο γιγάντιος ροζ υπουργός Αποστόλου είχε πει ανοικτά “ψηφίζουμε αλλά δεν εφαρμόζουμε”. Απ’ την μεριά τους οι “τροϊκανοί” (που έγιναν “θεσμοί”), μετά τα όσα έγιναν το πρώτο εξάμηνο του 2015, παραιτήθηκαν διακριτικά απ’ τον αυστηρό έλεγχο του τι και πως εφαρμόζεται απ’ αυτά που ψηφίζονται – το ενδιαφέρον τους εστίασε κυρίως στο πως θα ξεφορτωθούν την πολιτική ευθύνη για τα χαρακτηριστικά του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου… (Και, φυσικά, στο πως οποιαδήποτε μελλοντική κατάρρευση αυτού του συμπλέγματος θα αφήσει ανεπηρέαστη την ευρωζώνη…)

Σ’ όλη αυτήν την 4ετή κυβερνοδιαδρομή, η συνεργασία ψεκασμένων / τενεκεδένιων ήταν άψογη. Μια “ιδανική σχέση” θα έλεγε κανείς. Οι φιλοφρονήσεις εκατέρωθεν ποτέ δεν έλειψαν. Και η συμπληρωματικότητα μεταξύ αποδείχθηκε ξανά και ξανά: τα κάτεργα για τους μετανάστες / πρόσφυγες στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου (η φροντίδα τους ανήκει στο υπ.αμ…) το αποδεικνύουν.

Στα τέλη του 2017 / αρχές του 2018, εν όψει των ψευτοδιαπραγματεύσεων “για το μακεδονικό” που είχε αναλάβει ο ογκόλιθος, και έχοντας επίγνωση ότι στις επόμενες εκλογές “τα ποσοστά θα πέσουν” και οι ψεκασμένοι δεν θα δουν βουλευτικά έδρανα, ο αρχιψεκασμένος ανέλαβε μια αποστολή – με σκοπό να διασωθεί μετεκλογικά η “άψογη σχέση”, και να συνεχίσει η κυβερνοεργολαβία: να πλαγιοκοπήσει απ’ τα ακροδεξιά την κουλοδεξιά, έτσι ώστε αφενός το κόμμα του ενισχυθεί, αφετέρου η κουλοδεξιά να χάσει αισθητά πόντους, ψήφους και επιρροή. Η αποστολή σχεδιάστηκε με την παραδοχή ότι ο επικεφαλής της ν.δ. και αρκετοί απ’ τα στελέχη της θα εκδηλώνονταν θετικά υπέρ των διαπραγματεύσεων και μιας λύσης (η οποία, έτσι πήγαινε το πράγμα, θα καιγόταν στα Σκόπια).

Η παραδοχή είχε έρεισμα. Αλλά ο κυρΚούλης δεν είναι ορκισμένος νεοφιλελεύθερος! Είναι ένας κλασσικός οππορτουνιστής δεξιός πολιτικός – γι’ αυτό εξάλλου βρίσκεται στη θέση του εν αναμονή πρωθυπουργού! Έκανε, λοιπόν, απότομη στροφή στα ακροδεξιά (μετά το πρώτο συλαλλητήριο στη Σαλονίκη) και απέκρουσε γρήγορα την κυκλωτική κίνηση του ψεκασμένου. (Ας το θυμίσουμε: ο τενεκεδένιος φρόντισε να ενημερώσει και να ανταλλάξει “απόψεις” επί του θέματος και πάλι με ένα απ’ τα αφεντικά του: τον αρχιτραγότατο…)

Μετά την αποτυχία του σαν δεξιό εξτρέμ, ο ψεκασμένος δοκίμασε μια έσχατη προσπάθεια μήπως καταφέρει να ψειρίσει την κουλοδεξιά σαν “κεντρώος χαφ”. Απέτυχε κι εκεί ακόμα πιο γρήγορα.

Μετά απ’ αυτές τις αποτυχίες μπήκε αναγκαστικά σε διαθεσιμότητα. Αυτός – όχι το τσούρμο του! Το τσούρμο του συνεχίζει την εργολαβία της κυβερνοσυνεργασίας. Έτσι ώστε είναι σωστό και δίκαιο να υποστηρίζουμε ότι οι φαιορόζ συνεχίζουν να κυβερνούν· ενισχύοντας τόσο τον πασοκικό όσο και τον “καραμανλικό” σκελετό τους, όσο μπορούν φυσικά…

Μουτρωμένος ο ψεκασμένος (εκεί που πήγαινε για μαλλί βγήκε κουρεμένος) είπε διάφορα. Ένα απ’ αυτά, όμως, είχε ιδιαίτερη αξία επειδή συμπύκνωνε την αποστολή που του είχαν αναθέσει τα πραγματικά αφεντικά. Είπε: τους έχω δέσει πολύ γερά με τις ηπα, δεν μπορούν να φύγουν… Αναφερόταν όχι μόνο στο έταιρο κυβερνητικό ήμισύ του, που άλλωστε έχει περιορισμένη κυβερνοδιάρκεια ακόμα. Αναφερόταν στο ελλαδιστάν σαν πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα. Συνολικά. Εννοείται ότι το “σφικτό δέσιμο” (όχι μόνο με την Ουάσιγκτον αλλά και με το Τελ Αβίβ) έγινε με πλήρη γνώση και συμφωνία των ροζ. Σαν πολιτικών βιτρινών, σαν κόμματος και μελών, σαν επιρροών και οπαδών.

Ήταν και είναι η βασική επιλογή συμμαχιών τόσο των εφοπλιστών όσο και των υπόλοιπων κυκλωμάτων και μηχανισμών του ντόπιου βαθέος κράτους… (Άσχετα αν υπάρχουν ή όχι περιθώρια τακτικών ελιγμών…)

Φαιορόζ 3: οικογενειακές υποθέσεις…

Κυριακή 3 Μάρτη. Το να εμφανίζονται διάφορα βαριά πεπόνια της περιμέτρου της πολιτικής σκηνής για να πουν “καλούμε τον συριζα τώρα απαλλαγμένο από την παράταιρη συμμαχία με τους ανελ να…” κλπ κλπ είναι η συνέχεια της φάρσας της διαχείρισης της κρίσης με επιπλέον μέσα. Εννοούν ότι η φαιορόζ κυβερνοσχέση ήταν one night stand· και ότι «τώρα που τον/την ξεφορτώθηκες» (ω π.ε.τ.!) μπορεί η «οικογένεια» να ξαναγίνει τέτοια…

Η αντίληψη της καθεστωτικής «πολιτικής» σαν family affair ταιριάζει άψογα στην εξέλιξη που είχε το μοντέλο του πολιτικού προσοδισμού στη διάρκεια των σχεδόν 10 χρόνων της διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά: έγινε ακόμα πιο σκληροπυρηνικός (επειδή περιορίστηκαν οι πρόσοδοι), πιο σφικτός, πιο παρακρατικός. Τα βαριά πεπόνια, άθελά τους, επιβεβαιώνουν αυτήν την εξέλιξη, εννοώντας τις «κυβερνοσυνεργασίες» σαν χειρισμούς μέσα σε φαμίλια· ή ανάμεσα σε φαμίλιες.

Φυσικά το ρεφραίν είναι πάντα «προγραμματικές συγκλίσεις». Εκεί που αυτά συμβαίνουν, π.χ. στην γερμανική πολιτική σκηνή (ακριβώς επειδή τόσο το γερμανικό κράτος όσο και το γερμανικό κεφάλαιο έχουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά) οι «προγραμματικές συγκλίσεις» γίνονται μέσω διαπραγματεύσεων που κρατούν μήνες, και παρουσιάζονται αναλυτικά και δημόσια.

Εδώ τα πραγματικά αφεντικά δεν χρειάζεται να δίνουν λογαριασμό. Άσχετα, λοιπόν, απ’ το ποιούς νομίζει ο λαός ότι εκλέγει, ένα είναι σίγουρο: δεν θα μάθει ποτέ πως οι φαμίλιες του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου τακτοποιούν τους λογαριασμούς τους…

Θα τρέφεται (και θα χορταίνει), απλά, απ’ τον πατερναλισμό τους….

(φωτογραφία: Το τεύχος νο 10 του τότε σκληρά φιλορόζ περιοδικού unfollow, Οκτώβρης 2012. Συνέντευξη του ψεκασμένου, υπό τον τίτλο όλοι κομμουνιστές είμαστε.

Ή η ανάδυση του διατεταγμένου συνοικέσιου, για να γίνει και το σχετικό «μασάζ» τους οπαδούς…)

Η απομίμηση σαν πρωτοτυπία

Σάββατο 16 Φλεβάρη.Το “τραγικό” της σοσιαλδημοκρατικής ιστορίας και των εκσυγχρονιστικών προθέσεων στα ‘80s επαναλαμβάνεται τώρα σαν φάρσα. Στη θέση της δημιουργίας του ε.σ.υ. η επαναπρόσληψη όσων απολύονται απ’ τα ερείπιά του. Στη θέση της επιθετικής διεύρυνσης της δημόσιας εκπαίδευσης η επαναπρόσληψη όσων απολύονται απ’ τα ερείπιά της. Στη θέση της πάταξης της φοροδιαφυγής η πάταξη της φοροδιαφυγής. Στη θέση της “εθνικής ανάπτυξης” η “εθνική ανάπτυξη” μέσω της “αλληλέγγυας οικονομίας”… Στη θέση των “μη προνομιούχων” οι έκπτωτοι. Στη θέση της πολιτικής προσόδου η πολιτική πρόσοδος (ακόμα και σαν φάντασμα). Στη θέση του “εκδημοκρατισμού των σωμάτων ασφαλείας” ο “εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας” ξανά… Στη θέση των πασόκων οι “ψηφίζουμε πασοκ χωρίς αυταπάτες”…. Στη θέση της αισιοδοξίας για το μέλλον η απελπισία ή και η αποστροφή του μέλλοντος. Στη θέση του Αντρέα Παπαντρέου ο Αλέξης Τσίπρας.

Αυτά γράφαμε, μεταξύ άλλων… πότε λέτε; Τον Οκτώβρη του 2013 (Sarajevo νο 77) μεταξύ άλλων κάτω απ’ τον τίτλο Η 18η Μπρυμαίρ της ντόπιας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. (Τον Οκτώβρη του 2013, ας το θυμίσουμε, δεν ήταν οι φαιορόζ στο γκουβέρνο…)

Διάφοροι τα είχαν διαβάσει, φυσικά τα ξέχασαν, περιθωριακά ήταν άλλωστε…. Αποδεικνύεται πάντως πως ένα μόνο λάθος είχαμε κάνει. Το σωστό είναι στη θέση των πασόκων οι πασόκοι…

Όσο για τα υπόλοιπα; Αυτά που έχουμε πει ισχύουν.

(φωτογραφία: Απ’ την μια μεριά, αριστέρα, ένας βασικός εκπρόσωπος του πρωτότυπου. Απ’ την άλλη μεριά ο καθοδηγούμενος, το λυκόπουλο…)

Η καθεστωτική πολιτική σαν τέχνη

Παρασκευή 4 Γενάρη. Εκδοτήρια εισιτηρίων ζωγραφιστά. Γιατί όχι και σταθμοί ζωγραφιστοί; Γιατί όχι και τραίνα ζωγραφιστά;

Ο τενεκεδένιος πρωθυπουργός ανέβηκε πίστα. Είπε ότι έκανε εγκαίνια του metro στη Σαλονίκη. Αλλά έκανε εγκαίνια σε μια (εφήμερη) έκθεση ζωγραφικής με θέμα «σταθμός μετρό». Η φιγούρα του παλιού πολιτευτή (που έταζε γεφύρια μαζί με τα ποτάμια τους και σχολεία μαζί με τα παιδιά τους) αναβαθμίστηκε. Τώρα έχει και ντεκόρ. Σκηνοθεσία.

Έγινε post – post modern. Δεν υπάρχει πραγματικότητα, ή δεν υπάρχει μόνο μία τέτοια. Υπάρχουν και οι «εναλλακτικές πραγματικότητες» – που θα έλεγε και το ψόφιο κουνάβι (πρωτοπόρο!). Τί σημασία έχει τι είναι τι; Σημασία έχει τι πουλιέται.

Κάθε εμπόριο για καλό…

(φωτογραφία: Μπροστά η λινάτσα με τα ζωγραφιστά εκδοτήρια, για τις ανάγκες των εγκαινίων – και πίσω το γιαπί.

Το τραίνο δεν θα σφυρίξει τρεις φορές. Σφυρίζει αδιάφορα…)

Η «οργή του λαού»…

Σάββατο 5 Μάη. Έτσι θα πάει το πράγμα: αυτήν την ημερομηνία θα την θυμόμαστε μόνο εμείς, είτε σαν Sarajevo είτε σαν ασταμάτητη μηχανή – ώστε αργά ή γρήγορα να τοποθετηθεί (από άλλους, πάντα πρόχειρους και διατεθειμένους) στα «κολλήματά» μας… Και θα την θυμόμαστε όχι απλά σαν ένα μνημόσυνο σε κάποιους που δολοφονήθηκαν «τυχαία». Αλλά σαν την μεγαλύτερη μαζικά οργανωμένη παρακρατική προβοκάτσια στο ελλαδιστάν στον 21ο αιώνα (μέχρι να υπάρξει μια ακόμα μεγαλύτερη…).

Αναφερόμαστε στην 5η Μάη του 2010. Αυτήν που έχει μείνει σαν «οι νεκροί της marfin», ΑΛΛΑ ΉΤΑΝ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ. Αυτήν την ημέρα για την οποία οι καθεστωτικοί μηχανισμοί «δεν βρήκαν τίποτα» (και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;)… Αυτήν την ημέρα που και το όποιο κίνημα (όπως κι αν το ορίσει κανείς) φρόντισε να ξεχάσει· και πάντως αδιαφόρησε απόλυτα να ερευνήσει και να διαλευκάνει πολιτικά.

Δεν μας πειράζει η (πολιτική) μοναξιά. Μας τρομάζει όμως η μαζική αμνησία και ακρισία. Γιατί αυτές είτε παράγουν, είτε αναπαράγουν – και πάντα στηρίζουν – την «πολιτική» σαν τεχνική της εξουσίας… Αυτές καταστρέφουν την αιτιακή συσχέτιση των κινήσεων των αφεντικών… Αυτές ευλογούν την μιζέρια και την μοιρολατρεία…. Πόσους λόγους παραπάνω θα χρειαζόταν κάποιος για να μισεί αυτήν την καπιταλιστική πραγματικότητα;

Συνεχίζουμε, λοιπόν, την έριδα· όχι «στο ποσοστό που μας αναλογεί» (ποιος βρίσκει τα μέτρα και τις «αναλογίες»;) αλλά στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Κι αν έχετε όρεξη να μάθετε (ή να θυμηθείτε) λίγα παραπάνω γι’ αυτήν, ενδεικτικά δύο παραπομπές:

Ιούλιος 2015, Sarajevo 97, η μικρή ασθενής.

Ιανουάριος 2014, Sarajevo 80, τι έγινε τελικά, στην Αθήνα, στις 5 Μάη του 2010;

 

Πολιτικά αδιέξοδα

Σάββατο 28 Απρίλη. Η προσπάθεια διάφορων αντιπολιτευόμενων «προσωπικοτήτων» ή και κομμάτων (κυρίως του συντηρητικού SP), στην τουρκία, να πείσουν τον Abdullah Gul να είναι υποψήφιος πρόεδρος και άρα αντίπαλος του Erdogan στις ερχόμενες εκλογές έχει το ενδιαφέρον της. Επειδή επιβεβαιώνει την άποψή μας, ότι το βασικό πολιτικό πρόβλημα της τουρκικής κοινωνίας δεν είναι ο Erdogan, οι ισλαμοδημοκράτες και ο συντηρητισμός τους, αλλά το γεγονός ότι μέσα σ’ αυτά τα 16 χρόνια πολιτικής ηγεμονίας τους δεν έγινε κατορθωτό να φτιαχτεί ένα αξιόπιστο και σύγχρονο αντιπολιτευόμενο «σοσιαλδημοκρατικό» κόμμα (αυτό που στην ευρώπη λέγεται «κεντρώο» ή «κεντροαριστερό») με έναν «πειστικό» ηγέτη.

Ο Gul είναι απ’ τους βασικούς συνιδρυτές του AKP, “brother in arms” του Erdogan επί πολλά χρόνια, και φυσικά έχει διατελέσει πρόεδρος της τουρκίας εκλεγμένος απ’ το AKP. Φαίνεται να διαφωνεί με διάφορα της πολιτικής του Erdogan τα τελευταία χρόνια (ειδικά μετά το πραξικόπημα), κι αυτό θεωρείται αρκετό για να τον χρήσει «αντι-Erdogan». (Αναμένεται πως σήμερα θα ανακοινώσει αν θα κατέβει στις εκλογές ή όχι).

Με ή χωρίς την υποψηφιότητα Gul ωστόσο η κοινωνική αριστέρα στην τουρκία (υπάρχει τέτοια, και δεν είναι αμελητέα) εξακολουθεί να είναι αδύναμη να παράξει την αναγκαίο και σύγχρονο εναλλακτικό σχέδιο (και τον «φορέα» / κόμμα του) απέναντι στην συμπαγή εκλογική βάση των ισλαμοδημοκρατών και στον σχεδιασμό του AKP. Το μεγαλύτερο αντιπολιτευόμενο κόμμα, το CHP, που θεωρείται «σοσιαλίζον», είναι old fashion έκφραση του κεμαλικού εθνικισμού· με οργανικές σχέσεις με το παλιό (και ξεπερασμένο) «κεμαλικό κατεστημένο» / βαθύ κράτος….

Τα αποστακτήρια του βαθέος κράτους

Πέμπτη 15 Μάρτη. Διυλίζουν μεν τον Ιβάν τον Τρομερό (όχι χωρίς λόγο…) καταπίνουν δε τον Αχιλλέα (όχι χωρίς λόγο…) Ο κυρ Ιβάν έγινε παγκόσμια περσόνα. Και, φυσικά, στο ελλαδιστάν του σούρνουν τα εξ αμάξης: αφού δεν παίζει φιλία με τη Μόσχα, έχει χάσει τον θώρακα του «ξανθού γένους» που θα τον προστάτευε.

Όμως ο κυρ Αχιλλέας, σαν δήμαρχος Βόλου (σχεδόν αθώος για το στήσιμο αγώνων, σχεδόν περιστερά: «ωωωω – ωωωω – άσσος στο ημίχρονο – διπλό το τελικό!!», αυτό πάλιωσε και ξεχάστηκε…), ο κυρ Αχιλλέας λοιπόν της περιορισμένης, της μόνο «εθνικής» δημοσιότητας, είναι το real postmodern ελλαδιστάν, του 21ου αιώνα· ενόσω ο κυρ Ιβάν είναι απλά μια αξιοποιήσιμη αναβίωση των ‘90s (ακόμα και το look παλαιοπασόκου το επιβεβαιώνει…), όπου νικάει όποιος πυροβολεί γρηγορότερα… Αλλά ύστερα πρέπει να αθωωθεί από το δικαστήριο της περιοχής. Η εξέλιξη απ’ τα ’90s ως σήμερα είναι αυτή: να είσαι ΚΑΙ το (διαχωρισμένο) δικαστήριο!

Γιατί, λοιπόν, ο κυρ Αχιλλέας, τον οποίο καταπίνουν όλοι, είναι το «αυθεντικό» και ο κυρ Ιβάν που τον ξερνάνε αυτόν τον καιρό είναι «απομίμηση»; Πρώτον, επειδή δεν είναι ζάμπλουτος, οπότε δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ολιγάρχης καπριτσιόζος! Και δεύτερον, επειδή είναι εκλεγμένος. Απ’ τον «λαό». Δεν έχει έμμεση νομιμοποίηση σαν ιδιοκτήτης του σαλούν της πόλης. Έχει άμεση: είναι ο «προστάτης» της. Ο σερίφης…

Κυρ Ιβάν και κυρ Αχιλλέας μοιράζονται το ίδιο επιχειρησιακό σχέδιο: την αυτοδικία (της εξουσίας). Ο κυρ Αχιλλέας ακόμα και ξύλο ρίχνει στην «πόλη του» (έχοντας τους μπράβους του δίπλα) π.χ. για παράνομο παρκάρισμα στον δρόμο που αποφάσισε ότι «πάρκινγκ γιοκ». Ο κυρ Αχιλλέας δεν δεσμεύεται από μαλακισμένες, γραφειοκρατικές διαδικασίες. Είναι της «άμεσης δράσης»! Ο κυρ Αχιλλέας έχει απαντήσει στο ερώτημα που δημοσκοπικά έπεσε το πόπολο «τι προτιμάτε, την κάθαρση ή την προστασία των θεσμών;». Και η απάντηση του κυρ Αχιλλέα (η απάντηση της μαφίας δηλαδή) είναι: ό,τι γουστάρω, τι σε νοιάζει εσένα, εεεε; Τρέχει τίποτα; 

Το ντου του κυρ Ιβάν στο χορτάρι ήταν η παρόρμηση της αυτοδικίας (της εξουσίας) την οποία, σαν επιχειρηματίας (και φίλος των κυβερνώντων, πρώην και νυν) δεν θα έπρεπε να επιδεικνύει: αν την δείχνει (όπως έκανε τις προάλλες) ουσιαστικά καταργεί de facto «τους θεσμούς» και τις πολιτικές βιτρίνες!! Κι αυτό δημιουργεί, έστω για λίγο, προβλήματα: ένα απ’ τα φερέφωνα των τωρινών βιτρινών (η “εφ.συν.”) κυκλοφόρησε προχτές με εξώφυλλο την δραματοποιημένη ερώτηση “ποιος κυβερνάει” – λες και δεν ξέρουν οι υπεύθυνοί του… Αντίθετα τα ντου του κυρ Αχιλλέα (στο Βόλο) είναι η αυτοδικία της εξουσίας (του πρώην μπράβου), που έχει αναχθεί σε εκλεγμένη και άρα θεσμικά νόμιμη μέθοδο «άμεσων λύσεων» – έχει εγκριθεί μετ’ επαίνων! Η αυτοδικία της εξουσίας του κυρ Αχιλλέα είναι το «δίκαιο» όχι της βιτρίνας, αλλά του καταστήματος…

Από θεωρητική / αναλυτική / κριτική εργατική άποψη είναι μια παρηγοριά για εμάς τους περιθωριακούς που διαπιστώνουμε ότι η άποψή μας για την κρατικοποίηση του εγκλήματος αποδεικνύεται στην πράξη: ο κυρ Ιβάν είναι το καθαρτήριο του κυρ Αχιλλέα, το άλλοθί του· και οι δύο μαζί (σαν φιγούρες / ρόλοι / καταμερισμός στην οικονομία του εγκλήματος) είναι ένα νέου τύπου δίπολο, «παλιό μοντέλο – καινούργιο μοντέλο», υπεραρκετό για να αποκαλύψει στα μάτια μας την πραγματικότητα της ανόδου της καπιταλιστικής εγκληματικότητας.

Μαύρη χαρά για τις κριτικές αναλύσεις μας! Σε τελευταία ανάλυση, αν το ταπεραμέντο του κυρ Ιβάν καταλήξει στην απώλεια του πρωταθλήματος για τον παοκ, ένα μέρος των παοκτζίδων δεν το έχει σε τίποτα να τον αμφισβητήσει. Αντίθετα, το ταπεραμέντο του κυρ Αχιλλέα, είναι υπεράνω: μετά την (σχετική) «αθώωσή» του και το επίσημο come back του στη δημαρχιακή καρέκλα, δεν τον υποδέχτηκαν με οδοφράγματα…

(φωτογραφίες: Απόδειξη του ότι το μοντέλο του κυρ Ιβάν είναι «παλιό» αν και με αξιώσεις αναχρονιστικής αιωνιότητας, είναι η «άγια» παρουσία του στην εκκλησία του «αγίου πνεύματος» στο Πρόχωμα της Σαλονίκης, την οποία χρηματοδότησε γενναιόδωρα. Μιλώντας γενικά, αφού ο «μαφιόζος / πιστός / χορηγός» έφτασε ως το ελληνικό 2018, έχει όλα τα προσόντα να φτάσει και ως το 3018· χωρίς όμως να γλυτώνει απ’ το να γίνεται δαλκτυλοδεικτούμενος, σαν μοντέλο και σαν οι εκφραστές του, όταν «παραφέρεται».

Ειπωμένο διαφορετικά: το postmodern μοντέλο του εκλεγμένου δήμαρχου, υπουργού, ακόμα και πρωθυπουργού μαφιόζου θα έχει πάντα σα βάση, την οποία θα «ξεπερνάει» συμβολικά και κατά συνθήκην, το μοντέλο του μαφιόζου χορηγού και ευεργέτη….)

Ανώτερα ήθη

Τρίτη 13 Φλεβάρη. Μπορείτε να φανταστείτε, τον Γενάρη του 2015 (ή τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς), στη βάση των εκλογικών αποτελεσμάτων, δύο κόμματα διατεθειμένα να συνεργαστούν (συ.ριζ.α. και αν.ελλ….) να διαπραγματεύονται για μερικούς μήνες, να καταλήγουν σ’ ένα αναλυτικό κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα 170 σελίδων το οποίο να το δημοσιοποιούν και, ακόμα περισσότερο, το πρόγραμμα αυτό να τίθεται υπό την αίρεση ενός έκτακτου συνεδρίου του συ.ριζ.α.;

Όχι! Αυτά συμβαίνουν με τους κρυόκωλους τους καθεστωτικούς γερμανούς, δίνοντας τροφή στους έλληνες να σχολιάζουν (και να κοροϊδεύουν) κατά βούληση. Να ένας ακόμα λόγος που οι γερμαναράδες «μας μισούν και μας επιβουλεύονται»: η ελληνική πολιτική σκηνή είναι τόσο «ευέλικτη» που αρκεί ένα τηλεφώνημα και μια αγκαλιά για να συμμαχήσουν κυβερνητικά οι έλληνες «σοσιαλδημοκράτες» με την «εναλλακτική για την ελλάδα»… Και να μοιράσουν τα υπουργεία νύχτα, οπωσδήποτε όμως σύμφωνα με το «εθνικό συμφέρον».

Όμως, να το δείτε. Θα έρθει κάποια στιγμή που τα μέλη του νεο-πασοκ κόμματος, του συ.ριζ.α., θα γυρίσουν και θα πουν με την μεγαλύτερη φυσικότητα του κόσμου, «μα εμείς διαφωνούσαμε με τον Καμμένο…». Όχι ρε, δεν τον αγαπούσα… Για τα λεφτά του τον πήρα! (Πίσω κουφάλες μικροαστοί!!!)

Πως να μην πουλάει χάπια με το κιλό η novartis; Εδώ η πελατεία της δεν είναι θέμα εξαγοράς· είναι απλά και καθαρά θέμα «ελληνικότητας»….

(φωτογραφία: Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το 3015 μ.χ. αυτό το καρέ. Σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις πρόκειται για το πανηγυρικό τέλος πολύμηνων διαπραγματεύσεων, όταν σχηματίστηκε η πιο εκτρωματική – αλλά με κοινό αφεντικό το βαθύ κράτος – κυβερνητική συμμαχία στην ευρώπη. Η χρονολόγηση με ενεργό άνθρακα δείχνει «2015»… Οι αρχαιολόγοι ψάχνουν να βρουν τι έγινε μετά…)