Tag: πολιτική

Πολιτικά αδιέξοδα

Σάββατο 28 Απρίλη. Η προσπάθεια διάφορων αντιπολιτευόμενων «προσωπικοτήτων» ή και κομμάτων (κυρίως του συντηρητικού SP), στην τουρκία, να πείσουν τον Abdullah Gul να είναι υποψήφιος πρόεδρος και άρα αντίπαλος του Erdogan στις ερχόμενες εκλογές έχει το ενδιαφέρον της. Επειδή επιβεβαιώνει την άποψή μας, ότι το βασικό πολιτικό πρόβλημα της τουρκικής κοινωνίας δεν είναι ο Erdogan, οι ισλαμοδημοκράτες και ο συντηρητισμός τους, αλλά το γεγονός ότι μέσα σ’ αυτά τα 16 χρόνια πολιτικής ηγεμονίας τους δεν έγινε κατορθωτό να φτιαχτεί ένα αξιόπιστο και σύγχρονο αντιπολιτευόμενο «σοσιαλδημοκρατικό» κόμμα (αυτό που στην ευρώπη λέγεται «κεντρώο» ή «κεντροαριστερό») με έναν «πειστικό» ηγέτη.

Ο Gul είναι απ’ τους βασικούς συνιδρυτές του AKP, “brother in arms” του Erdogan επί πολλά χρόνια, και φυσικά έχει διατελέσει πρόεδρος της τουρκίας εκλεγμένος απ’ το AKP. Φαίνεται να διαφωνεί με διάφορα της πολιτικής του Erdogan τα τελευταία χρόνια (ειδικά μετά το πραξικόπημα), κι αυτό θεωρείται αρκετό για να τον χρήσει «αντι-Erdogan». (Αναμένεται πως σήμερα θα ανακοινώσει αν θα κατέβει στις εκλογές ή όχι).

Με ή χωρίς την υποψηφιότητα Gul ωστόσο η κοινωνική αριστέρα στην τουρκία (υπάρχει τέτοια, και δεν είναι αμελητέα) εξακολουθεί να είναι αδύναμη να παράξει την αναγκαίο και σύγχρονο εναλλακτικό σχέδιο (και τον «φορέα» / κόμμα του) απέναντι στην συμπαγή εκλογική βάση των ισλαμοδημοκρατών και στον σχεδιασμό του AKP. Το μεγαλύτερο αντιπολιτευόμενο κόμμα, το CHP, που θεωρείται «σοσιαλίζον», είναι old fashion έκφραση του κεμαλικού εθνικισμού· με οργανικές σχέσεις με το παλιό (και ξεπερασμένο) «κεμαλικό κατεστημένο» / βαθύ κράτος….

Τα αποστακτήρια του βαθέος κράτους

Πέμπτη 15 Μάρτη. Διυλίζουν μεν τον Ιβάν τον Τρομερό (όχι χωρίς λόγο…) καταπίνουν δε τον Αχιλλέα (όχι χωρίς λόγο…) Ο κυρ Ιβάν έγινε παγκόσμια περσόνα. Και, φυσικά, στο ελλαδιστάν του σούρνουν τα εξ αμάξης: αφού δεν παίζει φιλία με τη Μόσχα, έχει χάσει τον θώρακα του «ξανθού γένους» που θα τον προστάτευε.

Όμως ο κυρ Αχιλλέας, σαν δήμαρχος Βόλου (σχεδόν αθώος για το στήσιμο αγώνων, σχεδόν περιστερά: «ωωωω – ωωωω – άσσος στο ημίχρονο – διπλό το τελικό!!», αυτό πάλιωσε και ξεχάστηκε…), ο κυρ Αχιλλέας λοιπόν της περιορισμένης, της μόνο «εθνικής» δημοσιότητας, είναι το real postmodern ελλαδιστάν, του 21ου αιώνα· ενόσω ο κυρ Ιβάν είναι απλά μια αξιοποιήσιμη αναβίωση των ‘90s (ακόμα και το look παλαιοπασόκου το επιβεβαιώνει…), όπου νικάει όποιος πυροβολεί γρηγορότερα… Αλλά ύστερα πρέπει να αθωωθεί από το δικαστήριο της περιοχής. Η εξέλιξη απ’ τα ’90s ως σήμερα είναι αυτή: να είσαι ΚΑΙ το (διαχωρισμένο) δικαστήριο!

Γιατί, λοιπόν, ο κυρ Αχιλλέας, τον οποίο καταπίνουν όλοι, είναι το «αυθεντικό» και ο κυρ Ιβάν που τον ξερνάνε αυτόν τον καιρό είναι «απομίμηση»; Πρώτον, επειδή δεν είναι ζάμπλουτος, οπότε δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ολιγάρχης καπριτσιόζος! Και δεύτερον, επειδή είναι εκλεγμένος. Απ’ τον «λαό». Δεν έχει έμμεση νομιμοποίηση σαν ιδιοκτήτης του σαλούν της πόλης. Έχει άμεση: είναι ο «προστάτης» της. Ο σερίφης…

Κυρ Ιβάν και κυρ Αχιλλέας μοιράζονται το ίδιο επιχειρησιακό σχέδιο: την αυτοδικία (της εξουσίας). Ο κυρ Αχιλλέας ακόμα και ξύλο ρίχνει στην «πόλη του» (έχοντας τους μπράβους του δίπλα) π.χ. για παράνομο παρκάρισμα στον δρόμο που αποφάσισε ότι «πάρκινγκ γιοκ». Ο κυρ Αχιλλέας δεν δεσμεύεται από μαλακισμένες, γραφειοκρατικές διαδικασίες. Είναι της «άμεσης δράσης»! Ο κυρ Αχιλλέας έχει απαντήσει στο ερώτημα που δημοσκοπικά έπεσε το πόπολο «τι προτιμάτε, την κάθαρση ή την προστασία των θεσμών;». Και η απάντηση του κυρ Αχιλλέα (η απάντηση της μαφίας δηλαδή) είναι: ό,τι γουστάρω, τι σε νοιάζει εσένα, εεεε; Τρέχει τίποτα; 

Το ντου του κυρ Ιβάν στο χορτάρι ήταν η παρόρμηση της αυτοδικίας (της εξουσίας) την οποία, σαν επιχειρηματίας (και φίλος των κυβερνώντων, πρώην και νυν) δεν θα έπρεπε να επιδεικνύει: αν την δείχνει (όπως έκανε τις προάλλες) ουσιαστικά καταργεί de facto «τους θεσμούς» και τις πολιτικές βιτρίνες!! Κι αυτό δημιουργεί, έστω για λίγο, προβλήματα: ένα απ’ τα φερέφωνα των τωρινών βιτρινών (η “εφ.συν.”) κυκλοφόρησε προχτές με εξώφυλλο την δραματοποιημένη ερώτηση “ποιος κυβερνάει” – λες και δεν ξέρουν οι υπεύθυνοί του… Αντίθετα τα ντου του κυρ Αχιλλέα (στο Βόλο) είναι η αυτοδικία της εξουσίας (του πρώην μπράβου), που έχει αναχθεί σε εκλεγμένη και άρα θεσμικά νόμιμη μέθοδο «άμεσων λύσεων» – έχει εγκριθεί μετ’ επαίνων! Η αυτοδικία της εξουσίας του κυρ Αχιλλέα είναι το «δίκαιο» όχι της βιτρίνας, αλλά του καταστήματος…

Από θεωρητική / αναλυτική / κριτική εργατική άποψη είναι μια παρηγοριά για εμάς τους περιθωριακούς που διαπιστώνουμε ότι η άποψή μας για την κρατικοποίηση του εγκλήματος αποδεικνύεται στην πράξη: ο κυρ Ιβάν είναι το καθαρτήριο του κυρ Αχιλλέα, το άλλοθί του· και οι δύο μαζί (σαν φιγούρες / ρόλοι / καταμερισμός στην οικονομία του εγκλήματος) είναι ένα νέου τύπου δίπολο, «παλιό μοντέλο – καινούργιο μοντέλο», υπεραρκετό για να αποκαλύψει στα μάτια μας την πραγματικότητα της ανόδου της καπιταλιστικής εγκληματικότητας.

Μαύρη χαρά για τις κριτικές αναλύσεις μας! Σε τελευταία ανάλυση, αν το ταπεραμέντο του κυρ Ιβάν καταλήξει στην απώλεια του πρωταθλήματος για τον παοκ, ένα μέρος των παοκτζίδων δεν το έχει σε τίποτα να τον αμφισβητήσει. Αντίθετα, το ταπεραμέντο του κυρ Αχιλλέα, είναι υπεράνω: μετά την (σχετική) «αθώωσή» του και το επίσημο come back του στη δημαρχιακή καρέκλα, δεν τον υποδέχτηκαν με οδοφράγματα…

(φωτογραφίες: Απόδειξη του ότι το μοντέλο του κυρ Ιβάν είναι «παλιό» αν και με αξιώσεις αναχρονιστικής αιωνιότητας, είναι η «άγια» παρουσία του στην εκκλησία του «αγίου πνεύματος» στο Πρόχωμα της Σαλονίκης, την οποία χρηματοδότησε γενναιόδωρα. Μιλώντας γενικά, αφού ο «μαφιόζος / πιστός / χορηγός» έφτασε ως το ελληνικό 2018, έχει όλα τα προσόντα να φτάσει και ως το 3018· χωρίς όμως να γλυτώνει απ’ το να γίνεται δαλκτυλοδεικτούμενος, σαν μοντέλο και σαν οι εκφραστές του, όταν «παραφέρεται».

Ειπωμένο διαφορετικά: το postmodern μοντέλο του εκλεγμένου δήμαρχου, υπουργού, ακόμα και πρωθυπουργού μαφιόζου θα έχει πάντα σα βάση, την οποία θα «ξεπερνάει» συμβολικά και κατά συνθήκην, το μοντέλο του μαφιόζου χορηγού και ευεργέτη….)

Ανώτερα ήθη

Τρίτη 13 Φλεβάρη. Μπορείτε να φανταστείτε, τον Γενάρη του 2015 (ή τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς), στη βάση των εκλογικών αποτελεσμάτων, δύο κόμματα διατεθειμένα να συνεργαστούν (συ.ριζ.α. και αν.ελλ….) να διαπραγματεύονται για μερικούς μήνες, να καταλήγουν σ’ ένα αναλυτικό κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα 170 σελίδων το οποίο να το δημοσιοποιούν και, ακόμα περισσότερο, το πρόγραμμα αυτό να τίθεται υπό την αίρεση ενός έκτακτου συνεδρίου του συ.ριζ.α.;

Όχι! Αυτά συμβαίνουν με τους κρυόκωλους τους καθεστωτικούς γερμανούς, δίνοντας τροφή στους έλληνες να σχολιάζουν (και να κοροϊδεύουν) κατά βούληση. Να ένας ακόμα λόγος που οι γερμαναράδες «μας μισούν και μας επιβουλεύονται»: η ελληνική πολιτική σκηνή είναι τόσο «ευέλικτη» που αρκεί ένα τηλεφώνημα και μια αγκαλιά για να συμμαχήσουν κυβερνητικά οι έλληνες «σοσιαλδημοκράτες» με την «εναλλακτική για την ελλάδα»… Και να μοιράσουν τα υπουργεία νύχτα, οπωσδήποτε όμως σύμφωνα με το «εθνικό συμφέρον».

Όμως, να το δείτε. Θα έρθει κάποια στιγμή που τα μέλη του νεο-πασοκ κόμματος, του συ.ριζ.α., θα γυρίσουν και θα πουν με την μεγαλύτερη φυσικότητα του κόσμου, «μα εμείς διαφωνούσαμε με τον Καμμένο…». Όχι ρε, δεν τον αγαπούσα… Για τα λεφτά του τον πήρα! (Πίσω κουφάλες μικροαστοί!!!)

Πως να μην πουλάει χάπια με το κιλό η novartis; Εδώ η πελατεία της δεν είναι θέμα εξαγοράς· είναι απλά και καθαρά θέμα «ελληνικότητας»….

(φωτογραφία: Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το 3015 μ.χ. αυτό το καρέ. Σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις πρόκειται για το πανηγυρικό τέλος πολύμηνων διαπραγματεύσεων, όταν σχηματίστηκε η πιο εκτρωματική – αλλά με κοινό αφεντικό το βαθύ κράτος – κυβερνητική συμμαχία στην ευρώπη. Η χρονολόγηση με ενεργό άνθρακα δείχνει «2015»… Οι αρχαιολόγοι ψάχνουν να βρουν τι έγινε μετά…)

Με το συμπάθειο

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Δεν είναι του γούστου μας (καθόλου). Αλλά δεν αντέξαμε στον πειρασμό: σ’ αυτό το στιγμιότυπο (που θα μπορούσε να είναι από οποιαδήποτε «πτέρυγα της βουλής»…) θα έβαζε κανείς τη λεζάντα: έτοιμοι ενώπιον του μέλλοντος. Και το μέλλον θα λυνόταν στα γέλια: ο 21ος αιώνας, σ’ αυτήν του την φάση έστω, έχει περιθώρια και για το γελοίο…

Η μούχλα που αναδύεται δεν αφορά την ηλικία αλλά τον επαγγελματισμό: εθνοπατέρες, με φόντο μαρμάρινες επενδύσεις, γαλουχημένοι με τις κάλπες – που απλά βαριούνται… (Και τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν, δηλαδή;)

Για υψηλόμισθοι υπάλληλοι μια χαρά την βγάζουν με την βαρεμάρα τους.

Total comeback

Παρασκευή 7 Ιούλη. Έπρεπε να αποφυλακιστεί ο κυρ Άκης για να μάθουμε ότι ψηφίζει συ.ριζ.α.; Μήπως ψήφισε και «όχι» στο προπέρσινο δημοψήφισμα;

Δεν πρέπει να μένει κανείς στις εντυπώσεις. Πρέπει να βλέπει την ουσία: και ο κυρ Γιάννος, αύριο μεθαύριο, γιατί όχι; ψηφοφόρος του συ.ριζ.α. και υποστηρικτής της φαιορόζ κυβέρνησης μπορεί να δηλώσει.

Ή μπορεί να trollάρουν. Να θέλουν να καταστρέψουν αυτή την ροζ εκδοχή του πασοκ…

Οι μοναχοφάηδες!

Τα λεφτά, τα μπικικίνια

Τρίτη 20 Ιούνη. Δεν έχει πλάκα; Να κάθεται κανείς στον Δ του Κενταύρου, με ένα πανίσχυρο τηλεσκόπιο, και να παρατηρεί το ελληνικό παρακράτος (που εμφανίζεται κόσμια, ακόμα και χωρίς γραβάτες, σαν “κράτος”) να προσπαθεί να δαγκώσει την ουρά του, με φόντο κάτι τόνους ηρωΐνης!

Οι απομαγνητοφώνες συζητήσεις (ποτέ οι φράξιες της ευπ δεν μπαίνουν στο λογαριασμό των αντιπάλων· κι όμως; τι θα ήταν τώρα ο Καραμανλής ο Β χωρίς την δουλειά κάποιων στις υπηρεσίες, με το γνωστό dvd, κλπ; – άρα οι «υπηρεσίες» παίζουν πολύ βασικότερο ρόλο απ’ ότι, γενικά, τους αναγνωρίζεται…) είναι περιβόλι. Όμως, προσοχή! Μπορούν να καταναλωθούν (και καταναλώνονται) και να ξεχαστούν γρήγορα. Αυτό είναι το πρώτο ενδεχόμενο, το πιο εύκολο και αναμενόμενο. Το δεύτερο είναι να γίνουν υλικό (διεθνών) διδακτορικών, με θέμα «οι δομές εξουσίας στην ελλάδα: το κράτος παρακράτησε». Το πιο ενδιαφέρον είναι το τρίτο: να τεθούν (οι απομαγνητοφωνήσεις) υπόψη κάποιας απ’ τις επόμενες «συνόδους κορυφής». Να ξέρουν όλοι αυτοί οι καταραμένοι (δανειστές) με ποιούς έχουν να κάνουν.

Συγχωρείστε την αδυναμία μας: έχοντας ασχοληθεί με το θέμα “noor 1” απ’ την μεριά που θα έπρεπε σαν αυτόνομοι εργάτες (δύο τόνοι είναι μεγάλη δουλειά… πολύ μεγάλη – Sarajevo 103, Φλεβάρης 2016· άρωμα κολομβίας – Sarajevo 106, Μάης 2016), έχουμε πιάσει βολικό βραχάκι στον Δ του Κενταύρου, και κοιτάμε. Χωρίς τηλεσκόπιο, δεν χρειάζεται.

Και απολαμβάνουμε τις αντιδράσεις όλων των “can’t you smell that smell?”…

Μνήμη;

Πέμπτη 13 Απρίλη. Υποθέτουμε ότι το να βαφτίζονται δρόμοι, πλατείες, και άλλες κατασκευές δημόσιας χρήσης με ανθρώπινα ονόματα ανήκει σε μια εποχή όπου αφενός ο δημόσιος χώρος / λόγος (με την πολιτική έννοια του πράγματος) είχε πεπερασμένη, αστική (urban) συμβολική χωρητικότητα· αφετέρου η συλλογική μνήμη ήταν (ή μπορούσε να γίνει) το ίδιο άκαμπτη όσο και τα «έργα αναφοράς» της. Τα μνημεία της.

Από τότε έχει περάσει πολύς καιρός. Κυρίως έχει αλλάξει το κοινωνικό παράδειγμα όχι μία αλλά τουλάχιστον δύο φορές. Η «οδός Στουρνάρα» για παράδειγμα δεν θυμίζει με τίποτα τον τωρινό διοικητή της τράπεζας της ελλάδας, αν και πιθανά πρόκειται για μέλος της ίδιας (ευρύτερης) ιστορικής αστικής οικογένειας. Η «πλατεία Κάνιγγος» πάλι δεν θυμίζει τίποτα και σε κανέναν απ’ το πως οι μεγάλες δυνάμεις, κάποτε, έφτιαξαν το ελληνικό κρατίδιο. Το ίδιο ισχύει με όλες τις ονοματοδοσίες· ας μην αναφέρουμε παραδείγματα.

Το να «βαφτίσει» ο φαιορόζ πρωθυπουργός μια οδική σήραγγα «σήραγγα Τεμπονέρα» θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και προσβολή· αν δεν ήταν απόδειξη ενός τόσο κραυγαλέου (διανοητικού και πολιτικού) πρωτογονισμού, που προκαλεί γέλιο. Μπορεί να φανταστεί κανείς να ονομάζει (π.χ.) ένα φράγμα «φράγμα Μιχάλη Καλτέζα» ή ένα αιολικό πάρκο «πάρκο Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου»; Θα σηκώνονταν (θα έπρεπε…) όλες οι πλάκες των πεζοδρομίων. Τελικά η πολιτική και ιδεολογική γελοιότητα του «νονού» επιβεβαιώνεται στην πράξη: η «σήραγγα Τεμπονέρα» είναι made by Aktor ή made by Vinci – από τους (ταξικούς) εχθρούς του Ν. Τεμπονέρα…

Αυτά τα ξέραμε οι μερικές χιλιάδες περιθωριακοί, από παλιά. Ένα αστείο των early ‘80s, ήταν αυτό: όταν κάποιος έλεγε στην παρέα διάφορα ξεκούδουνα, κάποιος θα γύρναγε και θα του έλεγε ειρωνικά (αντί για «παράτα μας»):

Κάτι τέτοια έλεγε και η Αλεξάνδρα και την έκαναν λεωφόρο!