Τα λεφτά, τα μπικικίνια

Τρίτη 20 Ιούνη. Δεν έχει πλάκα; Να κάθεται κανείς στον Δ του Κενταύρου, με ένα πανίσχυρο τηλεσκόπιο, και να παρατηρεί το ελληνικό παρακράτος (που εμφανίζεται κόσμια, ακόμα και χωρίς γραβάτες, σαν “κράτος”) να προσπαθεί να δαγκώσει την ουρά του, με φόντο κάτι τόνους ηρωΐνης!

Οι απομαγνητοφώνες συζητήσεις (ποτέ οι φράξιες της ευπ δεν μπαίνουν στο λογαριασμό των αντιπάλων· κι όμως; τι θα ήταν τώρα ο Καραμανλής ο Β χωρίς την δουλειά κάποιων στις υπηρεσίες, με το γνωστό dvd, κλπ; – άρα οι «υπηρεσίες» παίζουν πολύ βασικότερο ρόλο απ’ ότι, γενικά, τους αναγνωρίζεται…) είναι περιβόλι. Όμως, προσοχή! Μπορούν να καταναλωθούν (και καταναλώνονται) και να ξεχαστούν γρήγορα. Αυτό είναι το πρώτο ενδεχόμενο, το πιο εύκολο και αναμενόμενο. Το δεύτερο είναι να γίνουν υλικό (διεθνών) διδακτορικών, με θέμα «οι δομές εξουσίας στην ελλάδα: το κράτος παρακράτησε». Το πιο ενδιαφέρον είναι το τρίτο: να τεθούν (οι απομαγνητοφωνήσεις) υπόψη κάποιας απ’ τις επόμενες «συνόδους κορυφής». Να ξέρουν όλοι αυτοί οι καταραμένοι (δανειστές) με ποιούς έχουν να κάνουν.

Συγχωρείστε την αδυναμία μας: έχοντας ασχοληθεί με το θέμα “noor 1” απ’ την μεριά που θα έπρεπε σαν αυτόνομοι εργάτες (δύο τόνοι είναι μεγάλη δουλειά… πολύ μεγάληSarajevo 103, Φλεβάρης 2016· άρωμα κολομβίαςSarajevo 106, Μάης 2016), έχουμε πιάσει βολικό βραχάκι στον Δ του Κενταύρου, και κοιτάμε. Χωρίς τηλεσκόπιο, δεν χρειάζεται.

Και απολαμβάνουμε τις αντιδράσεις όλων των “can’t you smell that smell?”…

Μνήμη;

Πέμπτη 13 Απρίλη. Υποθέτουμε ότι το να βαφτίζονται δρόμοι, πλατείες, και άλλες κατασκευές δημόσιας χρήσης με ανθρώπινα ονόματα ανήκει σε μια εποχή όπου αφενός ο δημόσιος χώρος / λόγος (με την πολιτική έννοια του πράγματος) είχε πεπερασμένη, αστική (urban) συμβολική χωρητικότητα· αφετέρου η συλλογική μνήμη ήταν (ή μπορούσε να γίνει) το ίδιο άκαμπτη όσο και τα «έργα αναφοράς» της. Τα μνημεία της.

Από τότε έχει περάσει πολύς καιρός. Κυρίως έχει αλλάξει το κοινωνικό παράδειγμα όχι μία αλλά τουλάχιστον δύο φορές. Η «οδός Στουρνάρα» για παράδειγμα δεν θυμίζει με τίποτα τον τωρινό διοικητή της τράπεζας της ελλάδας, αν και πιθανά πρόκειται για μέλος της ίδιας (ευρύτερης) ιστορικής αστικής οικογένειας. Η «πλατεία Κάνιγγος» πάλι δεν θυμίζει τίποτα και σε κανέναν απ’ το πως οι μεγάλες δυνάμεις, κάποτε, έφτιαξαν το ελληνικό κρατίδιο. Το ίδιο ισχύει με όλες τις ονοματοδοσίες· ας μην αναφέρουμε παραδείγματα.

Το να «βαφτίσει» ο φαιορόζ πρωθυπουργός μια οδική σήραγγα «σήραγγα Τεμπονέρα» θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και προσβολή· αν δεν ήταν απόδειξη ενός τόσο κραυγαλέου (διανοητικού και πολιτικού) πρωτογονισμού, που προκαλεί γέλιο. Μπορεί να φανταστεί κανείς να ονομάζει (π.χ.) ένα φράγμα «φράγμα Μιχάλη Καλτέζα» ή ένα αιολικό πάρκο «πάρκο Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου»; Θα σηκώνονταν (θα έπρεπε…) όλες οι πλάκες των πεζοδρομίων. Τελικά η πολιτική και ιδεολογική γελοιότητα του «νονού» επιβεβαιώνεται στην πράξη: η «σήραγγα Τεμπονέρα» είναι made by Aktor ή made by Vinci – από τους (ταξικούς) εχθρούς του Ν. Τεμπονέρα…

Αυτά τα ξέραμε οι μερικές χιλιάδες περιθωριακοί, από παλιά. Ένα αστείο των early ‘80s, ήταν αυτό: όταν κάποιος έλεγε στην παρέα διάφορα ξεκούδουνα, κάποιος θα γύρναγε και θα του έλεγε ειρωνικά (αντί για «παράτα μας»):

Κάτι τέτοια έλεγε και η Αλεξάνδρα και την έκαναν λεωφόρο!