Tag: παλαιστίνη

«Θα το πω στον μπαμπά».

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Σπάνε τα φράγματα!! Και ο κόσμος θα ξαναπλημμυρίσει “αμερικανοσύνη”! Η αμερικανίδα πρέσβειρα στον οηε Nikki Haley απείλησε γραπτά τα κράτη μέλη του οργανισμού, ενόψει της έκτακτης συνέλευσης (σήμερα) για την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραήλ: … Πριν αποφασίσετε τι θα ψηφίσετε σας ενημερώνω ότι ο πρόεδρος και οι ηπα θα εκλάβουν την ψήφο σας προσωπικά… Θα το πάρει «προσωπικά» το ψόφιο κουνάβι αν κάποιος σύμμαχος της Ουάσιγκτον ψηφίσει εναντίον της αμερικανικής πολιτικής; Και; Τι θα κάνει; Θα τιτιβίσει τα «κακά» του; Όχι! Απειλεί ότι θα κόψει τις «παροχές» σε όσους δεν ψηφίσουν σωστά:

Παίρνουν εκατοντάδες εκατομύρια δολάρια, ακόμα και δισεκατομμύρια δολάρια, και μετά θέλουν να ψηφίσουν εναντίον μας. Ωραία λοιπόν, θα δούμε. Ας ψηφίσουν εναντίον μας. Θα γλυτώσουμε λεφτά. Δεν μας νοιάζει… Αυτά φαίνεται να δήλωσε το ψόφιο κουνάβι. Θα κόψει το “χαρτζιλίκι”. Να δούμε, λοιπόν, τι θα κάνουν οι έλληνες σύμμαχοι. Μήπως κανά “λευκό” όλο νόημα; Καμιά “αποχή”;

Και καλά να το «πάρει προσωπικά» ο αμερικάνος πρόεδρος… Να το «πάρουν προσωπικά» και οι ηπα σαν κράτος; Είτε η κυρα Nikki ξέχασε την στοιχειώδη γραμματική απ’ τα νεύρα της… Είτε έχουμε λάθος ιδέα για το αμερικανικό κράτος: πρόκειται για ένα και μόνο άτομο, έναν μοναχικό κοκκινόσβερκο γελαδάρη κάπου στο Τέξας…

Που ετοιμάζεται να οδηγήσει το κοπάδι του κατά των ινδιάνων…

Ο μπαμπάς θυμώνει

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Είναι αρκετά πιθανό η σημερινή έκτακτη γενική συνέλευση του οηε να βγάλει την απόφαση της Ουάσιγκτον «παράνομη». Θα είναι μια συμβολική και μη δεσμευτική απόφαση (όπως όλες του χρεωκοπημένου πολιτικά «διεθνούς οργανισμού», ειδικά σε ότι αφορά την Παλαιστίνη), όμως και η ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε ισραηλινή πρωτεύουσα συμβολική ήταν. Το συμβολικό της διεθνούς απόρριψης της αμερικανικής επιλογής θα έχει όμως κάποιες πρακτικές συνέπειες: θα φυσήξει αέρα στα πανιά διάφορων αντιπάλων της, ειδικά εκείνων που έχουν αναλάβει την εργολαβία της προστασίας των παλαιστινίων, όπως η Άγκυρα και η Τεχεράνη. (Θα ήταν ενδιαφέρον αν βλέπαμε και κυρώσεις διάφορων κρατών κατά της Ουάσιγκτον αν δεν πάρει πίσω την ανακήρυξη!!!!).

Επιπλέον, ο εκβιασμός «θα σας κόψω τα επιδόματα» απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να δουλέψει σοβαρά. Μπορεί, ίσως, να έχει το ανάποδο αποτέλεσμα. Έχουν εκδοθεί πολλά ψηφίσματα του οηε στο παρελθόν (υπέρ της «λύσης των δύο κρατών» συνήθως), πράγμα που σημαίνει ότι αν κάποιο κράτος αλλάξει στάση τώρα θα φανεί σαν «μισθοφόρος» της Ουάσιγκτον στους υπηκόους του, χωρίς να κερδίσει κάτι.

Εν τω μεταξύ η Ουάσιγκτον «τρώγεται» με την Πγιονγκγιάνγκ. Οι στρατιωτικές ασκήσεις του αμερικανικού στρατού (κυρίως με τον ιαπωνικό) διαδέχονται η μία την άλλη, με κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο επίθεσης στη βόρεια κορέα.

Υποθέτουμε ότι σε διάφορα κλιμάκια της πραγματικής αμερικανική εξουσίας υπάρχει ένας πειρασμός, ειδικά αν η Ουάσιγκτον φάει οηέδικη πόρτα (έστω και συμβολικά) στη μέση Ανατολή, λόγω Ιερουσαλήμ: να δείξει πυγμή για να ξανακερδίσει την αποτρεπτική φήμη του «αποφασισμένου σκληρού» στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Και απ’ όλους τους πιθανούς στόχους που η Ουάσιγκτον θα ήθελε να είναι «σάκος του μποξ» το βορειοκορεατικό καθεστώς είναι η καλύτερη περίπτωση (για τις ηπα).

Η Πγιονγκγιάνγκ είναι αρκετά απομονωμένη διπλωματικά / πολιτικά, έχει διάφορες “καταδίκες” απ’ τον οηε, και είναι αρκετά αδύναμη στρατιωτικά. Αυτό που επιδεικνύει σαν δύναμή της είναι κάποια πυρηνικά και κάποιοι διηπειρωτικοί πύραυλοι, αλλά το θεωρούμε αμφίβολο αν θα μπορούσε (κι αν θα προλάβαινε) να κάνει οποιαδήποτε σοβαρή ζημιά στις ηπα. Το άλλο της όπλο είναι τα εκατοντάδες κρυμμένα κανόνια της, που μπορούν να κάνουν σκόνη την Σεούλ· αλλά αυτό θα ήταν κόστος της νότιας κορέας και όχι των ηπα. Μ’ άλλα λόγια ένας αμερικανικός τυχοδιωκτικός λογαριασμός θα μπορούσε να είναι: πετυχαίνουμε μια θεαματική νίκη ισοπεδώνοντας την βόρεια κορέα με ελάχιστες δικές μας απώλειες – και στριμώχνουμε τους «αναθεωρητές» της Μόσχας και του Πεκίνου, δείχνοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να σώσουν έναν “δικό τους” – όπως έκαναν στη συρία, επειδή “δεν ανακατευτήκαμε χοντρά”…

Για να γίνουν αυτά η Ουάσιγκτον θα χρειαζόταν μια αφορμή. Θα μπορούσε να φτιάξει μία· μια “πειστική” προβοκάτσια είναι που χρειάζεται! Ας πούμε: ένα εμπορικό πλοίο που φλέγεται κάπου σε κάποια θάλασσα (υποτίθεται στον Ειρηνικό) χτυπημένο απ’ τα απομεινάρια ενός (υποτιθέμενου) πυραύλου μιας  δοκιμαστικής βολής της Πγιονγκγιάνγκ…. Και μια καλή και total μηντιακή εκστρατεία σύντομης διάρκειας. Κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει αν έτσι έγιναν τα πράγματα, οπότε θα κερδίσει το αμερικανικό θέωρημα: Δεν θα χρειαζόταν ένα “γερό χέρι ξύλο” το βορειοκορεατικό καθεστώς που βάζει σε κίνδυνο την διεθνή ναυσιπλοΐα;

Θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι οι (ρώσοι και κινέζοι) σύμβουλοι του Κιμ θα τον ορμηνέψουν σωστά, να σταματήσει να πετάει τα πυραυλικά σκουπίδια του στη θάλασσα. Παίζει με την τύχη του. Γιατί φαίνεται γεγονός το ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός “ψάχνεται”…

Ο μπαμπάς στη λάσπη

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. …Έθνος το οποίο δεν είναι έτοιμο να κερδίσει ένα πόλεμο, είναι έθνος που δεν μπορεί να αποτρέψει ένα πόλεμο… Αυτή είναι μία απ’ τις “σοφίες” του δόγματος 17 (δικό μας το όνομα!), του νέου menu της “εθνικής ασφάλειας” των ηπα.

Μπορείτε να το συλλαβίσετε, αργά αργά, για να καταλάβετε αυτό που είναι είτε αντίφαση όρων είτε προειδοποίηση. Απλά, πολύ απλά, δεν υπάρχει “έθνος έτοιμο να χάσει ένα πόλεμο” – είναι γελοίο ακόμα και σαν παιδική απορία. Όλοι οι πολεμοκάπηλοι “έτοιμοι να νικήσουν” είναι – ρωτήστε την Ιστορία για το τι έλεγε η πολωνική κυβέρνηση λίγο πριν την επίθεση του γ ράιχ: ήταν έτοιμοι να καταλάβουν το Βερολίνο, και ήταν απόλυτα σίγουροι ότι θα το πετύχουν…

Συνεπώς η “ετοιμότητα για την πολεμική νίκη” είναι θεωρητική. Έως φαντασιωτική. Ανάμεσα στη βόρεια κορέα και στις ηπα και οι δύο είναι “έτοιμοι να νικήσουν” – θαυμάσια… Ωστόσο, σε ότι αφορά τις ηπα, δεν αμφιβάλει πια κανείς για την “ετοιμότητα”· αμφιβάλλουν όλο και περισσότεροι για την “ικανότητα”: στο αφγανιστάν, μετά από 16 χρόνια, η Ουάσιγκτον “έχει πρόβλημα”…

Αυτή η διεθνής αμφιβολία (έως αμφισβήτηση) είναι που έχει μπει, σαν καρφί, στα πλευρά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι που κινητοποιεί, άρον άρον, το “america first”. Αυτήν την αυθάδεια είναι που θα συναντήσει σήμερα, στην παρακμιακή κυριλέ γραφειοκρατία του οηε, η Ουάσιγκτον.

To 92’…

Τετάρτη 20 Δεκέμβρη. Για άλλους σημαίνει «λήξη του ματς», για άλλους σημαίνει Ζωή ή Θάνατο. Όσοι / όσες απ’ την πρώτη κατηγορία μίλησαν και είπαν για κάποιους απ’ τη δεύτερη, οφείλουν πολύ περισσότερα απ’ το να περιμένουν το ιστορικό «σφύριγμα του διαιτητή» των αφεντικών του πλανήτη (κι αυτής εδώ της κωλοχώρας…)

Απ’ τους fentagin ως την θύρα 13, κι όσο μακρυά πηγαίνει, υπάρχει ένας ανοικτός λογαριασμός που φωνάζει και αιμορραγεί ξανά: FREE PALESTINE!

Μην περιμένει κανείς όρθιος στην εξέδρα: οι καιροί είναι σκληροί, οι καιροί είναι για τους τίμιους.

Εύκολες δουλειές…

Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Undercover, με κεφίγιε για ξεκάρφωμα, με την κάλυψη βαριά οπλισμένων στρατιωτών αλλά και με τα κουμπούρια στα χέρια οι ισραηλινοί μπάτσοι κάνουν συλλήψεις παλαιστινίων. Προφανώς βασίζονται ότι δεν έχουν κι αυτοί μαζί τους όπλα, έτσι δεν είναι;

Πηγαίνουν γυρεύοντας όμως.

Τρομοκράτες;

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Αν η νομιμοποίηση της κατοχής της Ιερουσαλήμ απ’ το ισραήλ μπορεί να αποδοθεί “προσωπικά” στο ψόφιο κουνάβι (λαθεμένα: πρόκειται για απόφαση του αμερικανικού βαθέος κράτους) η καταγγελία ότι η Άγκυρα και η Ντόχα χρηματοδοτούν τους “τρομοκράτες” στη συρία (τον isis και την al-Nusra) είναι, ίσως, ακόμα πιο δηλωτική του στριμώγματος του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Επειδή δεν ήταν το ψόφιο κουνάβι που την έκανε. Ήταν ο ένας απ’ τους τρεις σωματοφύλακές του (αυτούς που κυβερνούν πραγματικά), ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας αρχικαραβανάς Herbert Raymond McMaster, σε εκδήλωση στην Ουάσιγκτον πριν δυο μέρες. Κατά τον “σύμβουλο” και η σαουδική αραβία υποστήριζε τέτοιες οργανώσεις πριν δεκαετίες (!!!!! ωωωω! πως περνάει ο καιρός στο αμέρικα…) – αλλά τώρα τις υποστηρίζουν η τουρκία και το κατάρ.

Είναι αλήθεια ότι και τα δύο καθεστώτα συμμετείχαν στο αμερικανικής έμπνευσης σχέδιο για την διάλυση και την μοιρασιά της συρίας, υποστηρίζοντας αντι-Άσαντ ενόπλους, είτε θεωρήθηκαν αυτοί “τρομοκράτες” είτε “moderate”. Ωστόσο μετά την ρωσική εμπλοκή και τις πρώτες επιτυχίες της άλλαξαν «γραμμή» – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διέκοψαν κάθε σχέση με τους μισθοφόρους τους. Έγινε μάλλον αυτό: οι περισσότεροι απ’ τους proxies τόσο της Άγκυρας όσο και της Ντόχα άλλαξαν κι αυτοί στόχους· προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα.

Έχουμε υποστηρίξει ότι «ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», σαν επιλογή των ηπα υπέρ της διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, τέλειωσε. Όχι επειδή η «τρομοκρατία ηττήθηκε»! Αλλά επειδή τον ίδιο πόλεμο κάνουν πλέον και οι ανταγωνιστές της Ουάσιγκτον· για τα δικά τους συμφέροντα. Πράγμα που σημαίνει ότι το αμερικανικό θεώρημα κυριαρχίας «πολεμάμε τους τρομοκράτες σ’ όλο τον πλανήτη» εκπυρσοκρότησε.

Μια μορφή αυτού του τέλους είναι η γελοιοποίηση του θεωρήματος απ’ τους ίδιους τους εφευρέτες του. Η Ουάσιγκτον ανακαλύπτει πλέον «κρατικούς σπόνσορες της τρομοκρατίας» όπου ζορίζεται (Τεχεράνη, Άγκυρα, Ντόχα) και τους κουκουλώνει όπου την βουλεύουν (Ριάντ) – αλλά αυτή η ενοχοποίηση είναι πια εντελώς αδιάφορη διεθνώς. Ανακαλύπτει «σπόνσορες της τρομοκρατίας» αλλά δεν μπορεί να τους «πατάξει», όπως προσπάθησε κάποτε πρώτα εναντίον της Καμπούλ και ύστερα εναντίον της Βαγδάτης. Κρατάει ψηλά την σημαία της «αντιτρομοκρατίας», επειδή δεν έχει βρει κάτι άλλο στη θέση της· αλλά ακολουθούν ελάχιστοι…

Ο παλιός αυτοκράτορας γέρασε, «τα έχασε», και παραμιλάει…

(Υ.Γ. Η τελευταία παράγραφος ενός χθεσινού άρθρου σχετικού με τις καταγγελίες του McMaster στην καθεστωτική τουρκική daily sabah τελειώνει έτσι:

… Για χρόνια ο τουρκικός λαός αναρωτιόταν αν οι ηπα είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος. Τώρα η ερώτηση είναι αν οι ηπα είναι σύμμαχος καν και καν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απομόνωση της Ουάσιγκτον εντάθηκε τον τελευταίο χρόνο…)

(φωτογραφία: ισραηλινός με διδακτορικό στα παιδαγωγικά εν ώρα εργασίας…)

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον, μόνο του κάθε καθεστώς, σε συνδυασμό, ή το ένα μέσω του άλλου, έκαναν μεγάλο κόπο εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες για να απονευρώσουν, πρώτα ουσιαστικά και μετά ακόμα και τυπικά (λέγε με toxic prince…) την υποστηρίξη των αραβικών καθεστώτων στους παλαιστίνιους. Η επιχείρηση αυτή μια δυσκολία είχε μόνο: το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα των πληβείων αυτών των καθεστώτων, απ’ τον Ατλαντικό (μαρόκο) ως και την Μεσοποταμία (ιράκ), δύσκολα (if ever) θα ακολουθούσαν τον «ρεαλισμό» των αφεντικών τους. No problem: χωρίς στιβαρή ηγεσία θα σώπαιναν…

Εν έτει 2017 αποδεικνύεται ότι τα κατάφεραν μεν εν μέρει, όμως με πολύ ακριβό και δυσάρεστο τίμημα: η υπόθεση της Παλαιστίνης, μετά την τοξική απόφαση της Ουάσιγκτον, δεν είναι πια μόνο (ή, ίσως καν και καν) «αραβική». Έχει γίνει μουσουλμανική – με δεδομένα 21ου αιώνα. Και οι εγγυητές της «μουσουλμανοποίησης» (αντί της χρεωκοπημένης «αραβοποίησης») της κατοχής της Παλαιστίνης δεν είναι δευτεράτζες. Δύο μη αραβικά καθεστώτα: το τουρκικό και το ιρανικό. Σουνιτικό το ένα, σιϊτικό το άλλο, στη συμμαχία τους απαντούν επιπλέον και στον σεχταριστικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, να κρατήσουν μόνιμα «ζεστό» το θέαμα της αντίθεσης σουνιτών – σιιτών.

Η Ιστορία θα αποφανθεί ότι η έμπνευση του αμερικανικού βαθέος κράτους όπως μεθοδεύτηκε απ’ τον ανεπίσημο μεν υπ.εξ των ηπα, γαμπρό δε του ψόφιου κουναβιού (τον Jared Kushner – αμάν η οικογένεια / παλάτι!) για την “αναγνώριση” της ισραηλινής ιδιοκτησίας πάνω στην Ιερουσαλήμ έγινε την χειρότερη στιγμή που θα ήταν δυνατόν τα τελευταία 30 χρόνια: όταν ένα κράτος μέλος του νατο και ένα κράτος πρώην παρίας είχαν ήδη νικήσει, από κοινού με το αιώνια διαβολικό καθεστώς της Μόσχας (στο συριακό πεδίο μάχης). Σε μια στιγμή, επιπλέον, που όχι μόνο οι ριζοσπάστες παλαιστίνιοι αλλά οι όποιοι ριζοσπάστες στα υπόλοιπα αραβικά κράτη, έχουν κουραστεί απ’ την ενδοτικότητα των αφεντικών τους, πριγκήπων, σεΐχηδων, κλπ. – εξού και η σχετικά εύκολη επιρροή του project isis… (Το ότι θα επιτραπούν οι σινεμάδες στο Ριάντ απ’ τον ερχόμενο Μάρτη, προφανώς με ανδρωνίτες στην πλατεία και γυναικωνίτες στον εξώστη, είναι συγκινητικό για τους έμμισθους δυτικούς υποστηρικτές του τοξικού πρίγκηπα του Ριάντ· αλλά δεν θα λύσει τις κοινωνικές και ιδεολογικές εντάσεις σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου που βουλιάζει στην ιστορική παρακμή της…)

Η υπεράσπιση της Ιερουσαλήμ είναι το ιδανικό “δωρεάν γεύμα” που ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν περίμεναν η Άγκυρα και η Τεχεράνη. Το τουρκικό καθεστώς έχει ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, με πιο εμπρηστικό ανάμεσά τους την δίκη που έχει αρχίσει στη Ν. Υόρκη για το κατά παράβαση των αμερικανικών κυρώσεων εμπόριο φυσικού αερίου με το ιράν· και τις συνακόλουθες μίζες. Το ιρανικό καθεστώς έχει, επίσης, ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, για την πυρηνική του τεχνολογία, το πυραυλικό του πρόγραμμα, και την επιρροή του στη μέση Ανατολή. Τι καλύτερο και πιο πιασάρικο λοιπόν απ’ το να πετάνε στα μούτρα του αμερικανικού καθεστώτος, όποτε χρειάζεται, την νομιμοποίηση της κατοχής της Ιερουσαλήμ; Τι καλύτερο από μια γραμμή επίθεσης (εκεί που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μαστόρευαν το πρέσινγκ τους…) που θα απευθύνεται με μια ιδιαίτερη συναισθηματική γλώσσα στο ¼ του παγκόσμιου πληθυσμού;

Κάποιος αποφάνθηκε ότι τα διαδοχικά στραβοπατήματα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής τακτικής δεν πρέπει να αποδωθούν στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (τον θεωρεί ξεπερασμένο ο δόλιος…) αλλά στην ψοφιοκουναβική γελοιότητα. Έτσι είναι για όποιον κάτι τέτοιο τον βολεύει!!! Κατά τα άλλα δεν θα υπήρχε χώρος για «γελοία ψόφια κουνάβια» ούτε για «στραβοπατήματα» αν δεν υπήρχε ενδοκαπιταλιστική «πίεση» λόγω όξυνσης του ανταγωνισμού μεταξύ των αφεντικών στον καπιταλιστικό πλανήτη.

Το «μαλακία έγινε» ποτέ δεν συμβαίνει σε κενό… To «οι μαλακίες πληρώνονται» είναι κοινότοπα γνωστό…

(φωτογραφία: απ’ την “δεύτερη” ιντιφάντα, 2000 – 2004).

Ένα και μόνο ένα κράτος: Παλαιστίνη

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Όταν το υποστηρίξαμε δημόσια το θεωρούσαμε ακραία μειοψηφικό. Ίσως δεν είναι. Ίσως είναι κάτι δύσκολο μεν που μπορεί όμως να κατακτηθεί μετά από σκληρό, πολύ σκληρό, αλλά μαζικό αγώνα. Κι αν οι πληβείοι στην Παλαιστίνη υποδείξουν αυτό θα πρέπει να θέσουμε εαυτούς σαν απλούς στρατιώτες στην υποστηρίξη ενός τέτοιου αγώνα. Αναφερόμαστε στη μόνη δίκαιη και λογική απαίτηση απ’ τη μεριά των αράβων παλαιστινίων, μετά από χρόνια ψευδαισθήσεων περί “λύσης δύο κρατών”: ένα και μόνο ένα κράτος, για όλους, άραβες και ισραηλινούς, με ίσα δικαιώματα· και διοίκηση απ’ την (αραβική) πλειοψηφία, όπως προβλέπουν τα πρωτόκολλα των δυτικών δημοκρατιών…

Σκόρπιες, από δω κι απο κει, ακούγονται παρόμοιες γνώμες. Προφανώς η δημιουργία του ενιαίου πολυεθνικού και διαθρησκευτικού κράτους της Παλαιστίνης συνεπάγεται τον τερματισμό της αποικιοκρατικής εκστρατείας των πρωτοκοσμικών, που είχε την μορφή της δημιουργίας του “προχωρημένου στρατιωτικού φυλακίου” που είναι διαχρονικά το ισραηλινό κράτος. Συνεπάγεται, επίσης, το ξεπέρασμα όλων των “εκπροσώπων”, των “φίλων” και των “συμμάχων” που προώθησαν και στήριξαν την λύση / παγίδα των “δύο κρατών”. Αλλά, το ξαναλέμε: δεν θα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει μια τέτοια ανατροπή. Και τώρα είναι η (έσχατη) ιστορική στιγμή για να πολεμηθεί και να επιβληθεί ο τερματισμός της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας στην Παλαιστίνη.

Τα αντιφασιστικά, αντιρατσιστικά, αντι-απαρτχάιντ κινήματα στον πρώτο κόσμο σε ότι αφορά την μέση Ανατολή (και πολλά είναι που την αφορούν…) έχουν τώρα έναν συγκεκριμένο στόχο για να συγκλίνουν με τον αγώνα των παλαιστίνιων… Αν, φυσικά, αυτοί επιλέξουν έναν τέτοιο προσανατολισμό.

Κι αν πρόκειται να γίνει αυτή η επιλογή, πρέπει να γίνει γρήγορα…

Μέση Ανατολή 2

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Η ισραηλινή φασιστο/μιλιταριστική κρατική προπαγάνδα κάνει προσπάθειες να πείσει ότι οι παλαιστίνιοι σκοτώνονται μόνοι τους και σκηνοθετούν επιθέσεις του ισραηλινού στρατού, για να προκαλέσουν την συμπάθεια του κόσμου. Το κόλπο είναι παλιό, το εφάρμοσαν κατά κόρον σέρβοι (και έλληνες αδελφοί) στα χρόνια της σφαγής των βοσνίων αντρών και γυναικών, απ’ το 1992 ως το 1995. Και, ας το παραδεχτούμε, έπιασε, μιας και γαργαλούσε μια ανομολόγητη πρώτη ύλη: τον πρωτοκοσμικό χριστιανικό ρατσισμό.

Βέβαια οι παλαιστίνιοι είναι μια διαφορετική περίπτωση, σίγουρα για ιστορικούς λόγους. Επιπλέον το κίνημα BDS (Boycott, Divestment, Sanctions) κατά του ισραηλινού κράτους βρίσκεται σε ανάπτυξη διεθνώς (όχι στην ελλάδα, προς θεού!) κι έτσι τα παραμύθια του Τελ Αβίβ αποκαλύπτονται εύκολα. Απ’ την μεριά του το ισραηλινό καθεστώς, μέσω του ακροδεξιού υπ.αμ. Avigdor Liberman (αδελφικού φίλου του ψεκασμένου έλληνα υπ.αμ. και, κατά συνέπεια, του ελληνικού βαθέος κράτους) προσπαθεί να αντιγράψει / αντιστρέψει αυτήν την διεθνή καταγγελία του ισραηλινού απαρτχάιντ καλώντας σε μποϋκοτάζ του παλαιστινιακού χωριού Wadi Ara, μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Επειδή (λέει) οι κάτοικοί του στρέφονται κατά του ισραηλινού κράτους· υπονοώντας (κι αυτό το λένε ισραηλινές καθεστωτικές εφημερίδες) ότι πρέπει να διωχτούν απ’ τα σπίτια τους· να εξοριστούν.

Φαίνεται, τελικά, ότι οι παλαιστίνιοι δεν σκηνοθετούν την εναντίον τους τρομοκρατία, τον ρατσισμό και την ισραηλινή βία· ή ότι ο φασίστας Liberman είναι πράκτοράς τους.

Πάντως η πιο πάνω φωτογραφία δείχνει μέχρι που μπορεί να φτάσει η δολιότητα των παλαιστινίων – κι ας τόχει υπόψη του ο κάθε πατριώτης νεοέλληνας: έδεσε τα μάτια του και πήγε κι έπεσε πάνω στους στρατιώτες ο πιτσιρικάς. Ο παλιο Fawzi al-Juneidi, 16 χρονών, απ’ την Χεβρώνα. Κι όχι μόνο πήγε κι έπεσε πάνω στους φιλήσυχους ισραηλινούς στρατιώτες, αλλά δάρθηκε κιόλας μόνος του!

Αίσχος!

Γη κι ελευθερία…

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Η πρώτη “αραβική άνοιξη” ήρθε νωρίς. Πριν ακριβώς 3 δεκαετίες. Το φθινόπωρο του 1987. Η εξέγερση κράτησε 4 χρόνια. Ακολούθησε άλλη μια, το 2000.

Όμως η άνοιξη για τις παλαιστίνιες και τους παλαιστίνιους δεν ήρθε ποτέ ως τώρα.

Αν τα αγγλικά σας (δεν χρειάζεται δα να είναι της Οξφόρδης…) το επιτρέπουν, δείτε αυτό το “επίσημο” video ντοκουμέντο. Μπορεί να μην είναι το καλύτερο, είναι όμως χρήσιμο για «αρχάριους» – ή για όσους ξεχνούν ενώ δεν θα έπρεπε. Αν έχετε χρόνο.

Κι αν δεν έχετε, βρείτε… Κι αν σας θυμήσει κάτι που σαν διηγήθηκαν γονείς ή παπούδες απ’ την γερμανική κατοχή, θα έχετε δίκιο…