Tag: νόμοι σχέσεις

Γαμήλια έθιμα 1

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. «Φυσιολογικά» ο γάμος μιας τηλεπαρουσιάστριας και ενός ηθοποιού θα έπρεπε να είναι στις ρουτίνες του Θεάματος. Ίσως αλλού – όχι, όμως, στην αυτοαποκαλούμενη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή». Δεν είναι «αντιθεαματική δημοκρατία» – είναι ρατσιστικό καθεστώς.

Όχι, λοιπόν, τέτοιες ερωτικές σχέσεις δεν επιτρέπονται, στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος του Τελ Αβίβ. Όχι, επί ποινή κατακραυγής, όταν η νύφη (Lusy Aharish) είναι υπήκοος μεν του ισραήλ αλλά παλαιστίνια και μουσουλμάνα· και ο γαμπρός (Tzahi Halevy) ισραηλινός υπήκοος κι αυτός· αλλά εβραίος.

Οι δυό τους είχαν «παράνομη» σχέση επί τρία χρόνια – για να αποφύγουν την κατακραυγή της καθώς πρέπει κοινωνίας της «μόνης δημοκρατίας…». Δεν είναι μια σύγχρονη εκδοχή «Ρωμαίου και Ιουλιέτας»… Επειδή, απλά, στη «μόνη δημοκρατία», ο έρωτας εγκρίνεται ή απαγορεύεται με βάση το εθνικό / φυλετικό / ρατσιστικό συμφέρον· και όχι απ’ τις συγκρούσεις μεταξύ «οίκων».

Ο συγκεκριμένος γάμος έγινε σε μια παραλία· και δεν αναγνωρίζεται απ’ το ισραηλινό κράτος. Δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι «ψευτοπαντρεμένοι»: οι απαγορευμένοι γάμοι στην «μόνη δημοκρατία» γίνονται κάπου / κάπως για τους συγγενείς και τους φίλους… Και ύστερα κανονικά εκτός ισραήλ. Αλλά ούτε αυτό δεν είναι αρκετό.

Αρκετές (με την έννοια του ποια είναι η «γραμμή») ήταν αντίθετα οι δηλώσεις αξιωματούχων του καθεστώτος μόλις έγινε γνωστός ο γάμος Aharish-Halevy. Ο κοτζάμ υπουργός εσωτερικών (και μέλος της επιτροπής εθνικής ασφάλειας) Aryeh Deri (ένας απ’ τους πολλούς που είναι χωμένοι στις λοβιτούρες των πολιτικών προσόδων / “σκανδάλων”) είπε την καλή εθνική / ρατσιστική κουβέντα του:

… Ο πόνος της παγκόσμιας αφομοίωσης τρώει τον εβραϊκό λαό. Είναι προσωπική τους υπόθεση. Αλλά, σαν Εβραίος, πρέπει να σας πω ότι είμαι αντίθετος με τέτοια πράγματα, γιατί πρέπει να διατηρήσουμε τον Εβραϊκό λαό. Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν, θα πάνε στο σχολείο και αργότερα θα θέλουν να παντρευτούν, και θα έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολα προβλήματα. Αν η Aharish θέλει να ενταχθεί στον Ιουδαϊσμό, υπάρχουν διαδικασίες γι’ αυτήν την μεταστροφή…

Ο βουλευτής του κυβερνώντος likud Oren Hazan ήταν πολύ πιο προσβλητικός στις αναρτήσεις του στο facebook και στο twitter:

… Δεν κατηγορώ την Lucy Aharish που αποπλάνησε την ψυχή ενός Εβραίου με σκοπό να βλάψει το κράτος μας και να εμποδίσει περισσότερους Εβραίους απογόνους να συνεχίσουν την Εβραϊκή γενεαλογική γραμμή. Αντίθετα, είναι καλοδεχούμενη να προσηλυτιστεί στον Ιουδαϊσμό. Κατηγορώ τον Tzahi που πήγε το show όπου παίζει (Fauda) πιο πέρα απ’ ό,τι έπρεπε. Αδελφέ, κόφτο. Lucy, δεν έχω κάτι προσωπικά μαζί σου, αλλά να ξέρεις ότι ο Tzahi είναι αδελφός μου και ο λαός του Ισραήλ είναι αδέλφια μου. Όχι άλλη αφομοίωση.

Και να σκεφτεί κανείς ότι η παλαιστινιακής καταγωγής τηλεπαρουσιάστρια κάθε άλλο παρά «αντάρτικο στοιχείο» είναι! Μάλλον το αντίθετο. Δηλώνει υπερήφανη που είναι «ισραηλινή». Αλλά τέτοιες πολιτικές «δηλώσεις πίστης» δεν είναι αρκετές για όσους αγρυπνούν υπέρ της φυλετικής καθαρότητας.

Αν σας θυμίσουν τη ναζιστική ρητορική περί «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος» δεν κάνετε λάθος. Απλά πρόκειται για την «μόνη δημοκρατία», στον 21ο αιώνα…

Της οποίας οι διεθνείς υποστηρικτές / τσατσορούφιανοι έχουν απύθμενο θράσος…

Γαμήλια έθιμα 2

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Στη νομοθεσία της «μόνης δημοκρατίας» (που, κατά άλλα, μπορεί να πουλάει διάφορους “φιλελευθερισμούς”…) δεν υπάρχουν πολιτικοί γάμοι. Όλοι οι κρατικά αναγνωρίσιμοι γάμοι στο ισραήλ είναι θρησκευτικοί. Και αρμόδιοι να τους κάνουν είναι οι αντίστοιχοι παπάδες. Οι ραβίνοι για τους γάμους μεταξύ εβραίων, οι παπάδες για τους γάμους μεταξύ χριστιανών, και οι ιμάμηδες για τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων. Υπάρχουν και δρούζοι παπάδες για τους γάμους μεταξύ δρούζων.

Κατά συνέπεια γάμος μεταξύ ατόμων με διαφορετικό θρήσκευμα είναι αδύνατος, ειδικά αν ο ένας απ’ τους δύο είναι εβραίος. Για να αναγνωριστεί επίσημα τέτοιος γάμος πρέπει ο άλλος (ή η άλλη) να αλλάξει θρήσκευμα, να ενταχθεί στην ιουδαϊκή θρησκεία. Αν δεν θέλει ή αν το ζευγάρι δεν γουστάρει θρησκευτικό γάμο, η πιο εύκολη λύση είναι γάμος στη νότια κύπρο· όπου ανθεί μια βιομηχανία τέτοιων «απαγορευμένων» τελετών. Η τσεχία επίσης είναι μια δημοφιλής επιλογή.

Φυσικά, αν μετά τον γάμο το ζευγάρι θέλει να ζήσει στη «μόνη δημοκρατία» πρέπει να επισημοποιήσει την σχέση του στα κρατικά κατάστιχα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις θρησκευτικής επιμειξίας, η ισραηλινή γραφειοκρατία κάνει τα στραβά μάτια. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, βουδιστές, άθεοι, τελικά θα πάρουν τα χαρτιά, εφόσον δεν υπολογίζονται στη γενεαλογική συνέχεια και καθαρότητα…. Αν, όμως, το ένα απ’ τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι εβραίος / εβραία, η υπόθεση περνάει στην αρμοδιότητα του υπουργείου εσωτερικών. Αν το ταίρι του / της εβραίου / εβραίας τύχει να μην έχει επίσημη ισραηλινή υπηκοότητα, κάθε προσπάθεια επίσημης αναγνώρισης του γάμου θα καταλήξει στην απέλασή του / της «αλλόθρηκου» στοιχείου… Δεν χρειάζεται να επιχειρήσει το ζευγάρι τέτοια κρατική αναγνώριση· καλύτερα να μετακομίσει…

Ακόμα, όμως, κι αν κάποιος ή κάποια εκτός ιουδαϊσμού αποπλάνησε την ψυχή ενός εβραίου / μιας εβραίας αλλά έχει την ισραηλινή υπηκοότητα και θέλει να επανορθώσει προσχωρώντας στην μόνη σωστή θρησκεία, τα πράγματα είναι ζόρικα. Αν μεταπηδήσει σε κάποια μη-ορθόδοξη φράξια του ιουδαϊσμού τότε θα φτύσει αίμα μέχρι να αναγνωριστεί η «προσχώρηση». Αλλά κι αν διαλέξει την μόνη επίσημη και κρατικά αναγνωρισμένη εκδοχή, του ορθόδοξου εβραϊσμού, η αίτηση αναγνώρισης της μεταστροφής θα απορριφθεί αν αυτός / αυτή που την κάνει παραδεχτεί πως η αιτία της είναι ο έρωτας και ο γάμος. Ακόμα κι αν δοθεί η έγκριση κι αργότερα οι ισραηλινές υπηρεσίες ανακαλύψουν ότι τόσο ταπεινός και ιδοτελής ήταν ο λόγος της θρησκευτικής προσχώρησης, μπορούν να ανακαλέσουν την αναγνώριση.

Τελικά αυτές οι καφκικές συνθήκες εξυπηρετούν τα ειδικευμένα δικηγορικά γραφεία που ασχολούνται με τέτοιες υποθέσεις…

Γαμήλια έθιμα 3

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Είναι στο αλφάβητο του ρατσισμού (και της «ευγονικής») των τελευταίων δεκαετιών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα η απαγόρευση της γαμήλιας «φυλετικής επιμειξίας». Με σκοπό την διατήρηση ενός φυλετικά «ισχυρού έθνους», το οποίο κυριαρχεί πάνω στους κατώτερους και τους μπάσταρδους. Εν προκειμένω πάνω σ’ εκείνους κι εκείνες που βρίσκονται υπό κρατική / στρατιωτική κατοχή στην Παλαιστίνη.

Η ρατσιστική απαρτχάιντ κρατική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους κάνει έναν μοναδικό συνδυασμό του «μοντέρνου» ιστορικά ρατσισμού / φασισμού του αίματος και του σπέρματος με τον «μεταμοντέρνο» ρατσισμό / φασισμό της πολιτιστικής ανωτερότητας. Όπως όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες στην ευρύτερη περιοχή έτσι και ο ιουδαϊσμός δεν είναι φυλετικός· το αποδεικνύει η ύπαρξη αφρικανών, έγχρωμων εβραίων. Μάλιστα ο φυλετισμός και η φυλετική καθαρότητα ήταν ανέκαθεν ανάθεμα για τον πυρήνα των μονοθεϊστικών θρησκειών, είτε την ιουδαϊκή, είτε την χριστιανική, είτε την μουσουλμανική, είτε οποιαδήποτε άλλη εμφανίστηκε κατά καιρούς. Όλες είχαν global φιλοδοξίες, «αδελφοποίησης των πάντων»· και δεν έκαναν διακρίσεις πιστών, με κανένα εδαφικό ή φυλετικό κριτήριο.

Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι ιδεολογίες: για να φτιάχνουν και να επιβάλουν τέρατα. Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους έχει κάνει πειρατεία πάνω στον ιουδαϊκό μονοθεϊσμό, μετατρέποντάς τον σε κρατική θρησκεία. Σαν τέτοια οφείλει να υπακούει σ’ αυτό το κράμα παλιού και νέου εθνικισμού / ρατσισμού / φασισμού: την «θρησκευτική καθαρότητα» σαν εγγύηση, σαν φύλακα της «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος». Ο πολιτιστικός ρατσισμός αφομοιώνει και αξιοποιεί τον ρατσισμό του αίματος / σπέρματος…

Και τι έγινε, λοιπόν, που μια τηλεπαρουσιάστρια κι ένας ηθοποιός παραβίασαν την εθνικιστική νόρμα; Σαν περσόνες του Θεάματος θα το τακτοποιήσουν. Σωστά. Το γεγονός, όμως, ότι ένα κράτος (και οι χιλιάδες λακέδες του) παρακολουθεί το κρεβάτι ακόμα κι όσων είναι επίσημα υπηκοοί του σημαίνει πολλά για τους πληβείους και τις πληβείες εκεί.

Το διεθνές πρωτοκοσμικό «απελευθερωτικό» κίνημα θα αναλάβει δράση – ε; Ακούμε ήδη τις οργισμένες αντιρατσιστικές / αντισεξιστικές ταξιαρχίες να συγκλίνουν γύρω απ’ το Τελ Αβίβ, οπλισμένες ως τα δόντια…

Ε;

Τα zombie δεν είναι χορτοφάγα 1

Τετάρτη 17 Οκτώβρη. …Η παγκόσμια αγορά των μοχλευμένων δανείων είναι μεγαλύτερη απ’ ότι η αγορά των ενυπόθηκων δανείων στις ηπα το 2006 – και συνεχίζει να μεγαλώνει εξαιρετικά γρήγορα. Η Επιτροπή ανησυχεί απ’ αυτήν την αύξηση του μοχλευμένου δανεισμού…

Η «επιτροπή» είναι η επιτροπή οικονομικής πολιτικής της τράπεζας της αγγλίας – όχι κανά τυχαίο think tank… Όσο για τον μοχλευμένο δανεισμό; Το κόλπο δεν είναι καθόλου καινούργιο. Είναι ακριβώς το ίδιο μ’ εκείνο που έπαιζε στα ‘90s και ακόμα εντονότερα στα ‘00s…. Μέχρι που ήρθε εκείνη η αποφράδα ημέρα όπου η Lehman Brothers κατέβασε ρολά…

«Μοχλευμένο δάνειο» είναι ένα δάνειο που έχει χαρακτηριστεί «σκουπίδι», καθώς αυτός που έχει δανειστεί είναι μια ήδη υπερχρεωμένη επιχειρήση. Τέτοια δάνεια θεωρούνται έτοιμα να «κοκκινίσουν» οποιαδήποτε στιγμή (αν η επιχειρήση χρεωκοπήσει), οπότε οι τράπεζες που τα δίνουν φροντίζουν να τα ξεφορτωθούν έγκαιρα. Πως; Τα «πακετάρουν» μαζί με άλλα, λιγότερο επισφαλή δάνεια, φτιάχνοντας «σύνθετα χρηματοπιστωτικά προϊόντα» που λέγονται CLO (collateralized loan obligations) και τα πουλάνε σε λίγο πολύ τζογαδόρους «επενδυτές». Αυτοί τα αγοράζουν επειδή έχουν ψηλά επιτόκια, που σημαίνει ότι μπορούν να γράφουν στα λογιστικά τους βιβλία υψηλά έσοδα από τόκους. Αυτή η «κερδοφορία» κάνει ελκυστικά τα funds (που είναι οι «επενδυτές») και αυξάνει τους μισθούς των μανατζαρέων τους. Εννοείται ότι αυτοί οι μανατζαρέοι δεν είναι ηλίθιοι: για να αγοράσουν τα CLOs δανείζονται απ’ τις τράπεζες με αισθητά χαμηλότερα επιτόκια απ’ αυτά που εισπράττουν…

Ακριβώς ό,τι γινόταν με τα «σκουπίδια» («χαμηλής εξασφάλισης») στεγαστικά (subprime) δάνεια στις ηπα κατά κύριο λόγο. Όλα πηγαίνουν καλά – μέχρι να αρχίσουν οι χρεωκοπίες των επιχειρήσεων που βρίσκονται στη βάση αυτής της αντεστραμμένης πυραμίδας. Αν αυτές οι χρεωκοπίες περάσουν ένα ελάχιστο όριο τότε παρασέρνουν τα δικά τους δάνεια· την «αξία» των CLOs· άρα και την αποπληρωμή των δανείων (των «επενδυτών») που έγιναν για την αγορά τους. Ο κύκλος της κατάρρευσης ξαναγυρίζει τελικά από εκεί που ξεκίνησε: στις τράπεζες.

Εξαιτίας των εξαιρετικά χαμηλών επιτοκίων που ήταν η προϋπόθεση της «ποσοτικής χαλάρωσης» των κεντρικών τραπεζών σε ηπα, ε.ε., ιαπωνία για να διασωθούν οι τράπεζες απ’ την προηγούμενη έκρηξη της κρίσης, οι “zompie companies”, οι επιχειρήσεις δηλαδή που ήταν ήδη υπερχρεωμένες, μπορούσαν παρόλα αυτά να συνεχίσουν να δανείζονται τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά και να αυξηθούν αριθμητικά, αφού η πραγματική καπιταλιστική κρίση, «κρίση υπερσυσσώρευσης» καθόλου δεν έχει ξεπεραστεί. Το αντίθετο.

Τώρα που η fed (αμερικανική κεντρική τράπεζα) αυξάνει σταθερά τα επιτόκιά της (η ευρωπαϊκή όχι ακόμα…) τα καινούργια επιχειρηματικά δάνεια και η εξυπηρέτηση των παλιότερων (μέσω καινούργιου δανεισμού) γίνονται δυσκολότερα. Αναμένεται έξαρση επιχειρηματικών χρεωκοπιών· σε τι έκταση άραγε; Στις ηπα αυτή ειδικά η «αγορά», των CLOs, είναι 1,1 τρισεκατομύρια δολάρια. Μαζί με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή «αγορά» το νούμερο φτάνει σήμερα στα 2,6 τρισεκατομύρια δολάρια. – και μεγαλώνει έντονα… Το πιο χαρακτηριστικό: έχει διπλασιαστεί τα τελευταία 10 χρόνια. Τόσο στις ηπα όσο και στην ε.ε. το 80% αυτών των «μοχλευμένων» δανείων δεν έχουν «κάλυψη» της προκοπής. Είναι στον αέρα: τα assets των επιχειρήσεων (που θα χρεωκοπήσουν) έχουν μηδαμινή αξία σε σχέση με τα δάνεια που χρωστάνε.

Πράγμα που σημαίνει ότι σ’ αυτά τα 10 χρόνια «διαχείρισης της κρίσης» ο πραγματικός καπιταλισμός συνέχισε να τρώει εκτός απ’ τις εργατικές σάρκες και τα δικά του θεμέλια… Αφού, όχι μόνο δεν «λύνονται» οι πραγματικές εσωτερικές του αντινομίες αλλά, αντίθετα, οξύνονται…

Τα zombie δεν είναι χορτοφάγα 2

Τετάρτη 17 Οκτώβρη. Το έχουμε ξαναγράψει, ας το επαναλάβουμε: μπορεί μεν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να είναι έξω απ’ αυτή την εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό δεν οφείλεται στην «καλή υγεία» του. Το αντίθετο. Οφείλεται στο ότι δεν έχει βρει λύση για τα «δάνεια σκουπίδια» της προηγούμενης περιόδου· άρα οφείλεται στην ανίατη κατάστασή του.

Δεν είναι, λοιπόν, το ελλαδιστάν μια «όαση» μέσα στην επερχόμενη έρημο. Είναι, μάλλον, ήδη κομμάτι της (εξάλλου στις καπιταλιστικές κρίσεις / αναδιαρθρώσεις δεν υπάρχουν «οάσεις», ειδικά με τόσο μικρή βάση συσσώρευσης όπως η ελληνική). Άσχετα, όμως, απ’ την ένταση και την έκταση της επίδρασης που θα έχει το επόμενο ξέσπασμα της κρίσης στον (ασήμαντου μεγέθους) ελληνικό καπιταλισμό, ο λόγος της «ανησυχίας» όλων των καθωσπρέπει και παγκόσμιας εμβέλειας οικονομικών μηχανισμών (δντ, bis, τράπεζα της αγγλίας, κλπ) είναι σοβαρός.

Ένα μόνο παράδειγμα. Η ελβετική credit suisse είναι ένας απ’ τους «μεγάλους παίκτες» στην «ευρωπαϊκή αγορά» των CLOs, η τρίτη στην κατάταξη. Τον περασμένο Σεπτέμβρη έστειλε γράμμα στους πελάτες της για να τους καθησυχάσει… Ποιο ήταν το βασικό της επιχείρημα; Ότι οι προβλέψεις για τις επιχειρηματικές χρεωκοπίες είναι κάτω απ’ τους μεσοπρόθεσμους μέσους όρους…

«Οι προβλέψεις»…

Αυτός και οι άλλοι πόλεμοι

Τετάρτη 17 Οκτώβρη. Τα χρηματοπιστωτικά πάρτυ, τα overdose και τα ξενερώματα πάνω στις καπιταλιστικές δομικές αντινομίες είναι, λογοτεχνική αδεία, ο πυρετός τους. Καθόλου παράδοξο ότι προσφέρουν τα βασικά στοιχεία για να καταλάβει κανείς τι είναι και που σκοπεύει ο «εμπορικός πόλεμος» ή ο «νεο-προστατευτισμός». Αλλά και οι εσωτερικές (ανά κράτος) ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, που εκδηλώνονται με την πολιτική άνοδο, εδώ ή εκεί, των πιο «καθυστερημένων» (και άρα προβληματικών) τμημάτων του κεφάλαιου: που είναι εθνικιστικά και προσπαθούν να οικοδομήσουν διαταξικές «εθνικές ενότητες» υπό την καθοδήγησή τους, μοιράζοντας ψίχουλα στους υποτελείς.

Και τα δύο, ο εθνοκρατικός προστατευτισμός (μαζί με τις συγκρούσεις που προκαλεί σε πλανητική κλίμακα), ο anti-global νεο-εθνικισμός δηλαδή, αλλά και οι «εσωτερικές» έριδες / συγκρούσεις σε διάφορα κράτη, είναι παραλλαγές του ίδιου πράγματος: της προσπάθειας διάσωσης εκείνων των μερίδων του κεφάλαιου (των αφεντικών) που τείνουν προς ή φοβούνται κάποια επερχόμενη χρεωκοπία / κάποιο επερχόμενο ξεπέρασμα, και «αγχωμένα» προσπαθούν να διασφαλίσουν επικράτειες κυκλοφορίας των εμπορευμάτων τους / πραγματοποίησης της υπεραξίας που αποσπούν. Άρα ζώνες κερδοφορίας προφυλαγμένες απ’ τους ανταγωνιστές τους.

Πρόκειται για τα πιο αντιδραστικά (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) τμήματα των «εθνικών» και των «διεθνών» αφεντικών. (Τα οποία, παρεπιπτόντως, έχουν την άνεση να ενσωματώνουν διάφορες post-modern και virtual κοινωνικές πόζες…) Γι’ αυτό χαρακτηρίζονται απ’ αυτό που είναι μόνο επιφανειακά αντιφατικό. Απ’ την μια μεριά δηλώνουν ένα κάποιο ενδιαφέρον για τους «ντόπιους εργαζόμενους», που μπορεί να εκφραστεί με μικρο-δόσεις «παροχών». Απ’ την άλλη είναι σκληρά ρατσιστές, αδιάλλακτοι εχθροί των μεταναστών και της μετανάστευσης, άρα ορκισμένοι εχθροί της (πολυεθνικής) εργατικής τάξης. Κι αυτό είναι βασικό στοιχείο της ιδεολογικής συμμαχίας τους με την εθνική (κάθε φορά) μικροαστική πλέμπα. (Ο συμπηλισμός, που χώνει και τους “μετανάστες” μέσα σε παρανοϊκούς καταλόγους, είναι αφάνταστα χρήσιμος στην παραγωγή της αποπροσανατολιστικής / κατευναστικής σύγχισης – αλλά γι’ αυτόν κάποια άλλη φορά…)

Το πρώτο, ο πατερναλιστικός «φιλεργατισμός» (απ’ το ψόφιο κουνάβι ως τον Σαλβίνι…) επιδιώκει να φέρει πίσω πολλαπλάσια κέρδη, σαν «εθνική ενότητα» του κεφάλαιου… Για κάθε χρήση (π.χ. «περισσότερη δουλειά τώρα», η περίπτωση της αυστρίας… ή πειθαρχία…) Το δεύτερο είναι αναπόφευκτο, αφού σαν καπιταλιστικές συμμαχίες (της μίας ή της άλλης έκτασης) δεν μπορούν παρά να μισούν την σύγχρονη εργατική τάξη σα σύνολο.

(Υπάρχει και συνέχεια…)

Κουκουλωμένη «μυωπία» 1

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. «Τι χτυπιόσαστε που οι «επαναστάτες» μας έθαψαν την Παλαιστίνη; Δεν βλέπετε το θάψιμο της Μόρια; Δεν βλέπετε το θάψιμο των στρατοπέδων εξόντωσης; Κάτι βαθιά βρώμικο συμβαίνει». Αυτά μας πέταξε στα μούτρα (ηλεκτρονικώ τω τρόπω) μια φίλη της ασταμάτητης μηχανής. Και έχει δίκιο.

Εδώ και κανά μήνα τουλάχιστον (ας αφήσουμε τα παλιότερα) η μεταχείριση των προσφύγων / μεταναστών στα κάτεργα των “hot spots”, όχι μόνο στα νησιά αλλά και στην ενδοχώρα, είναι θέμα διεθνούς προβολής από διάφορα καθεστωτικά μήντια. Ενώ όμως ο διεθνής θόρυβος για το θέμα είναι ιδιαίτερα έντονος, η «σιωπή εσωτερικού» είναι ακόμα πιο εκκωφαντική. Οι φαφλατάδες από ‘δω κι απο ‘κει μπορεί να φλυαρούν για οτιδήποτε ώστε να σωπαίνουν γι’ αυτό: την εξόντωση ανδρών και γυναικών, ενήλικων και ανήλικων στα ελληνικά Νταχάου. Απ’ τους ανθρωπιστές και τους φιλεύσπλαχνους μέχρι τους «τσακίστε τους φασίστες», όλοι έχουν πάθει «τράβηγμα στους προσαγωγούς» και βρίσκονται εκτός γηπέδου: η (επί εποχής μκο…) δακτυλοδεικτούμενη εγκληματικότητα της «ελληνικής φιλοξενίας», που πάντα ήταν και πάντα παραμένει πρώτα απ’ όλα κρατική και παρακρατική, σα να εξαφανίστηκε απ’ τον ορίζοντα. Τι στο διάολο; Δεν πρέπει να θιγεί το φαιορόζ γκουβέρνο;

Πράγματι, θα συμφωνήσουμε: κάτι βαθιά βρώμικο συμβαίνει εδώ.

Κουκουλωμένη «μυωπία» 2

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Παρότι παίζουν (κανονικές) εξαγορές συνειδήσεων (κι όχι μόνο από έναν αγοραστή…) δεν θα ρίξουμε το φταίξιμο στους undercover πουλημένους. Θα ήταν εύκολο να τους διακρίνει κανείς αν δεν συνέβαινε ένα είδος γενικότερης παραίτησης / παράλυσης. Η ακηδία είναι ένα είδος εξαργύρωσης της πολιτικής, ηθικής και συναισθηματικής αποτυχίας στη διάρκεια αυτών των 8 και βάλε χρόνων διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης α λα ελληνικά. Στην πραγματικότητα ο μικροαστισμός και ο ατομισμός, ο selfie-σμος, όχι μόνο δεν υποχώρησε (και γιατί άλλωστε;) αλλά αποδείχθηκε πόσο βαθιά χαρακτηρίζει ακόμα και τους “επαναστατικούς κύκλους”. Που σημαίνει ότι μπορείς να δείξεις το ανθρωπιστικό σου ενδιαφέρον για τους πρόσφυγες / μετανάστες, αλλά, επιτέλους: κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθείς και με τον εαυτό σου…

Αν πριν 8 ή 9 χρόνια γράφαμε ότι αυτό θα συνέβαινε “στο τέλος”, ότι δηλαδή ο “υπαρξιακός νεοφιλελευθερισμός / εγωϊσμός / ατομισμός” που βρίσκεται παντού, πίσω ακόμα και από τις λίγο πολύ ευκαιριακές “επαναστατικές στρατεύσεις”, θα ξανα-κερδίσει αν δεν αντιμετωπιστεί σκληρά και σε πρώτο πρόσωπο, θα θεωρούμασταν καταστροφολόγοι. Δεν το κάναμε πριν 8 ή 9 χρόνια… επειδή το είχαμε κάνει πριν 18 ή 19 χρόνια: μπορεί κανείς να δει το μέλλον αν είναι σε θέση να διαρρήξει τα προφανή του κάθε φορά παρόντος, που προετοιμάζει αυτό το μέλλον…

Συνεπώς η στρατηγική εγκατάλειψη αυτής της “Άλλης εργατικής τάξης” (των προσφύγων και των μεταναστών) στα νύχια των κρατών, των αστυνομιών, των στρατών, αλλά και (αυτό είναι ακόμα χειρότερο) διάφορων post-post-modern ιδεολογιών του εαυτού (και του κώλου…) που υπόγεια τους ενοχοποιούν, άλλοτε για την «σεξουαλική καθυστέρησή τους» κι άλλοτε για την «θρησκευτική τους προσήλωση», είναι πράγματι αποτέλεσμα μιας δωροδοκίας. Όχι της «στενής», της χρηματικής, που προφανώς αφορά επιλεγμένα άτομα. Αλλά της «ευρύτερης», της κοινωνικο/ιδεολογικής, που συμβουλεύει ότι τελικά μπορούμε να την βγάζουμε κουτσά στραβά μεν, αλλά από ηθική άποψη «καθαροί», ακόμα κι αν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων απ’ τον κώλο μας το ελληνικό κράτος και παρακράτος σκοτώνουν… Μπορούμε να την βγάζουμε «καθαροί» επειδή κάποτε «κάτι κάναμε» γι’ αυτούς· όμως όχι πια… «Αρκετά»…

Αυτό έλεγαν πάντα οι δεξιοί σ’ αυτό το μέρος: ξέρεις πόσο αριστερός ήμουνα στα νειάτα μου; Αλλά δεν βγαίνει τίποτα…

Να ένας λόγος που ανεβαίνουν εύκολα τα φασισταριά διεθνώς: έχουν αντιπάλους κατώτερους των περιστάσεων.

Κουκουλωμένη «μυωπία» 3

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Το γεγονός, λοιπόν, ότι τις καταγγελίες για την κατάσταση των προσφύγων / μεταναστών στα ελληνικά Νταχάου την έχουν αναλάβει άλλοτε το bbc, άλλοτε ο guardian, άλλοτε η deutsche welle – και η αυθεντική ντόπια δεξιά – είναι πολιτική συντριβή για όλο το αντιφασιστικό ρεύμα. (Δεν θα το αναγνωρίσει κανείς, και επιπλέον το ότι το λέμε εδώ, δημόσια, μας εξασφαλίζει κι άλλους εχθρούς).

Η πολιτική συντριβή έγκειται στο γεγονός ότι αυτό το ρεύμα «εξαντλήθηκε» τα προηγούμενα χρόνια σε πύρινες και βερμπαλιστικές διακηρύξεις, σ’ αυτό που έγκαιρα και δημόσια (αλλά μάταια…) υποδείξαμε σαν «συναισθηματικό αντιφασισμό». Και τώρα πια δεν μπορεί (και δεν θέλει) να τοποθετήσει το κράτος και το παρακράτος, και με το σημερινό γκουβέρνο, στο κέντρο της ευθύνης για την μαζική απ-ανθρωποποίηση χιλιάδων φυγάδων. Με την μαζικότητα, την ένταση, την υπομονή και την συστηματικότητα που απαιτεί ένα τέτοιο ζόρικο πολιτικό καθήκον – ώστε να δημιουργηθεί ο «εσωτερικός εχθρός». Αντιμετωπίζοντας και τις δυσκολίες που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα· δυσκολίες που για να αντιμετωπιστούν θέλουν συλλογική οξυδέρκεια και όχι μετεφηβική αθωώτητα.

Το ξαναλέμε: το ελληνικό κράτος / παρακράτος και οι «λειτουργοί του» είναι ο βασικός εγκληματίας. Οι μικροαστοί, σαν «αυθόρμητα» νεοναζί που είναι (όπως πάντα…), ακολουθούν και εύκολα επωφελούνται και αξιοποιούν τις ευκαιρίες που τους δίνονται – πάντα, όμως, υπό την κρατική προστασία. Όταν δεν την έχουν κάθονται στ’ αυγά τους.

Αυτό δεν είναι καινούργιο.

Ανοιχτομάτα μυωπία…

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Εδώ βρίσκεται η μαύρη γραμμή που συνδέει το «θάψιμο» της παλαιστινιακής αντίστασης με το «θάψιμο» των κάτεργων εξόντωσης προσφύγων / και μεταναστών εδώ ή εκεί: είναι η μικροαστική κουλτούρα της «επαρκούς ταυτότητας», ατομικής και μικρο-συλλογικής…. Η κουλτούρα του πρωτοκοσμικού εγωϊσμού, που έχει χίλιες μορφές, η μία πιο άθλια απ’ την άλλη. Η κουλτούρα που «δίνει κάτι για να πάρει κάτι» – κι αυτό μπορεί να το λέει από νταραβέρι μέχρι «πολιτική»…

Το δηλητηριώδες δώρο του νεοφιλελευθερισμού ήδη απ’ τα ‘80s…

Το σιχάθηκα από τότε (αν επιτρέπεται ένας πρώτος ενικός στην ασταμάτητη μηχανή).