Tag: νόμοι σχέσεις

Σχέδιο; Εννοείται!

Σάββατο 24 Νοέμβρη. Ακόμα και ο διπλωμάτης κυρ Naiddo αναγκάστηκε να «πετάξει κάτι» σε μια πρόταση που αποδεικνύει πολύ περισσότερα απ’ όσα η καθεστωτική προπαγάνδα μας εκβιάζει να φάμε. Είναι η φράση για την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης.

Σε ποιον, ακριβώς, «υπερπληθυσμό» αδυνάτων δικαιολογείται αυτή η ποινικοποίηση; Στις 5, στις 5 χιλιάδες ή στα 5 εκατομμύρια; Σε ποια «συμφωνία ε.ε. – τουρκίας» υπάρχει άρθρο περί ποινικοποίησης της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες / μετανάστες; Τίποτα και πουθενά!

Υπάρχει βέβαια συμφωνία, το ξέρουμε και το ξέρετε. Μόνο που είναι συμφωνία καθαρμάτων που έχουν επιβεβαιωθεί σαν τέτοια από πριν και από «μόνα» τους. Μουζάλας; Καμμένος; Βίτσας; Τσίπρας; Μητσοτάκης; Δένδιας; Γεωργιάδης; Όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν!

Κάντε το τεστ για τους εαυτούς σας: η πολυκατοικία σας (αλληγορία της ε.ε….) κατοικείται κατά 70% από φασίστες. Θα γίνετε κι εσείς τέτοιοι επειδή, ε, τι να κάνουμε; αυτή είναι η τάση;

Τα σκουλήκια της αριστέρας του κράτους και του κεφάλαιου απάντησαν «ναι» ίσως πριν καν τους ρωτήσει κανείς. Και ανέλαβαν την εξόντωση των μεταναστών στο υπόγειο της πολυκατοικίας όχι επειδή το 70% των καθωσπρέπει ενοίκων είναι φασίστες, αλλά επειδή οι φασίστες τους πλήρωσαν. Τους αγόρασαν. Τους έδωσαν π.χ. κονδύλια (για την “περίθαλψη των μεταναστών”) αφήνοντάς τους όμως το πονηρό παράθυρο να τα σπρώξουν στους εργολάβους τους, στα αφεντικά των ντόπιων μκο τους, να «φάνε ψωμάκι» τα εξαρτήματα του μηχανισμού τους….

Κι αφού το σχέδιο (της πολυκατοικίας / ε.ε.) ήταν, πράγματι, «ανάσχεση των ροών», αυτοί έβαλαν τις δικές τους «πινελιές», αυθεντικά ελληνικές. Κανείς δεν υποχρέωσε αυτό το κάθαρμα που λέγεται Μουζάλας, τότε «υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής» (10 χιλιάρικα ντάγκα μισθός; 12; άξιος ο μισθός του) να πει στην αρχή ενός χειμώνα «φέτος θα έχουμε νεκρούς από κρύο» (στα στρατόπεδα συγκέντρωσης…) με την φυσικότητα, την άνεση και τον τόνο ενός οπαδού που θα έλεγε «φέτος θα χάσουμε τα εκτός έδρας ντέρμπι». Κανείς δεν τον υποχρέωσε – ήταν η αυθεντική έκφραση ενός «αριστερού» ρατσιστικού καλοπληρωμένου καθάρματος. Που αν ήταν δεξιό θα είχαν σηκωθεί εναντίον τους και οι πέτρες. Αλλά αφού ήταν αριστερό, ο.κ… Οι “φίλοι των μεταναστών” έκαναν τουμπεκί. (Περίεργο, ε;)

Όπως κανείς, κανένας «υπερπληθυσμός» και καμία «διεθνής συμφωνία ε.ε. – τουρκία» δεν υποχρέωσε τους και καλά «φίλους τους μεταναστών» να στοχοποιούν τις διεθνείς μκο και όχι το ελληνικό υπουργείο άμυνας, κατηγορώντας τες ότι είναι «μπάτσοι». Έτσι ώστε όταν η σύρια πρόσφυγας εθελόντρια διασώστρια Sarah Mardini και ο γερμανός εθελοντής διασώστης Sean Binder μπήκαν φυλακή όπου και είναι ακόμα («ποινικοποίηση της αλληλεγγύης»…) να μην ιδρώνει κανενός το αυτί…

“Λάθη” πάντα μπορεί να γίνουν… Όμως “λάθη” επαναλαμβανόμενα, που συγκλίνουν στον ίδιο στόχο (στο ξεκάρφωμα του ελληνικού κράτους / παρακράτους), και μάλιστα σε μια κρίσιμη ιστορική φάση, κι ακόμα χειρότερα συγχρονισμένα εκ των προτέρων σε μια διεθνή κρατική γραμμή, είναι τουλάχιστον ύποπτα: ίσως πρέπει να αποδείξουν αυτοί που τα έκαναν ότι επρόκειτο μόνο για συνεχόμενους πνιγμούς τους…

Κατά τα άλλα πιο ενεργοπαθητική συνενοχή στον κρατικό ανθρωποφάγο σχεδιασμό η ασταμάτητη μηχανή δεν θα μπορούσε να φανταστεί.

(Και, πιστέψτε το, δεν είναι χτεσινή. Έχει δει και έχει ζήσει πολλά).

Σχέδιο; Δεν έχετε καταλάβει τίποτα!

Σάββατο 24 Νοέμβρη. Αν υπήρχε αξιοπρέπεια και φιλότιμο, κατ’ αρχήν απέναντι σ’ αυτούς τους δύο φυλακισμένους αλληλεγγύους (που, τι κρίμα γι’ αυτούς; δεν είναι έλληνες, δεν είναι απ’ την “οργάνωσή μας”….) θα έπρεπε να υπάρξει μια δημόσια και εντατική απολογία: Σας δώσαμε!!! Ναι, εμείς σας δώσαμε, επειδή κάναμε εφικτή την απαξίωσή σας· και εύκολο κι “αόρατο” το εναντίον σας κατηγορητήριο… Ναι, σας δώσαμε – γιατί δεν είχαμε το θάρρος να συνδυάσουμε το δικό σας κουράγιο και τις άμεσες εμπειρίες σας με τις πολιτικές μας θέσεις, έτσι ώστε να εντοπίσουμε με ακρίβεια τον κοινό μας εχθρό… Ναι, σας δώσαμε, γιατί όταν το κάθαρμα ο Μουζάλας έλεγε ότι οι βιασμοί στη Μόρια είναι “κατά φαντασίαν” δεν ήρθαμε να σας ρωτήσουμε: “τι λέτε; να τον κρεμάσουμε τώρα ή αργότερα;”… Ναι, σας δώσαμε, γιατί η “ζεστασιά” των “διαδικασιών” μας είναι μια χαρά για μικροαστικά selfies – που σημαίνει, τελικά: κόσμε, άντε και γαμήσου!

Αλλά ακόμα και τα πιο πάνω θα ήταν απλά η αναγκαία συνθήκη για να σταθούμε (πούσαι ρε Κάρολε!!!) με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω· όχι, όμως, για να περπατήσουμε, όχι για να κλωτσήσουμε. Υπό την προϋπόθεση της ικανότητας βαθιάς αυτοκριτικής, το να καταλάβεις πόσο ηλίθιος (ενδεχομένως και χρήσιμος ηλίθιος) υπήρξες είναι η πολύτιμη αρχή· αλλά μόνο η αρχή.

Όποιος έχει ασχοληθεί με την κοινωνιολογία και την ψυχολογία του Θεάματος (περασμένα και πολύπλοκα, ε;) ξέρει ότι για τους ειδικούς των αφεντικών το να μπορούν να βραχυκυκλώνουν τους “εξτρεμιστές” (εντός ή εκτός εισαγωγικών), εδώ και αρκετές δεκαετίες, δεν είναι μονοσήμαντη γνώση. Αν βρεις πως να κάνεις αρνί τον “άγριο λύκο”, τότε ξέρεις με βεβαιότητα πως να κουλιαρντίσεις ολόκληρο το κοπάδι. Η πολύτιμη βοήθεια που έχουν προσφέρει ως τώρα (και, φοβούμαστε, θα συνεχίσουν τα προσφέρουν) οι σχιζο-μητροπολιτικοί εγωϊσμοί και τα “μαρς” ψωνίσματα όσων έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους αλλά αρνούνται να το παραδεχτούν (για να το αντιμετωπίσουν…) παριστάνοντας τους “εξτρεμιατές” είναι ότι αποτελούν case studies. Για κάθε «μαλακία τους» (δηλαδή: για κάθε τι που αυτά τα χαμένα στο Εγωϊκό τους σύμπαν δι-άτομα νομίζουν ότι είναι, τελικά, προσωπική τους υπόθεση που μπορούν να θάψουν χωρίς ίχνη) μια σχολή κοινωνιολογίας ή ανθρωπολογίας ή ψυχολογίας κάπου εδώ ή εκεί κάνει 15 διδακτορικά… Για κάθε συναισθηματική έξαρσή τους τμήματα πολλών μυστικών υπηρεσιών αμολάνε εγκάθετους και καθοδηγητές… Για κάθε «στραβοπάτημά» τους οι σχολές προβοκατόρων βελτιώνουν το know how τους…

Όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε αφύλακτοι, καταδικασμένοι! Σημαίνει το ακριβώς αντίθετο: αν δεν είσαι διατειθειμενος / η να κάνεις κάθε κόπο απαραίτητο, όσο μεγάλος κι αν είναι αυτός ο κόπος, για μια ζωή ολόκληρη αν χρειαστεί κι ακόμα άλλη μία, ώστε να αρθείς στο ύψος των περιστάσεων (που σημαίνει: να συγχρονιστείς με τα ζόρικα δεδομένα της πολύ ζόρικης εποχής σου) τότε, απλά, θα γίνεσαι ενεργούμενο – και δεν θα το καταλαβαίνεις. Η χρησιμότητα της αφέλειας έγκειται σ’ αυτό: όλοι κάνουν την δουλειά τους. Και ο αφελής είναι αθώος, κι αυτός που τον αξιοποίησε απλά “έκανε την δουλειά” του…

Αυτό είναι το πραγματικό σχέδιο, το εν δράσει σχέδιο μιας διανοητικής, συναισθηματικής και ηθικής κυριαρχίας χωρίς προηγούμενο που, ωστόσο, όχι μόνο δεν είναι ακαταμάχητη αλλά είναι στ’ αλήθεια γεμάτη «αδύναμα σημεία» (αν μπορείς να τα καταλάβεις): οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι μόνο άντρες, γυναίκες, μεγάλοι και μικροί με σάρκα και οστά, ανάγκες, επιθυμίες, αισθήματα, ιστορία… Είναι κάτι ακόμα παραπάνω, και πάντα τέτοιοι ήταν: ακριβώς επειδή είναι άντρες, γυναίκες, μεγάλοι και μικροί με σάρκα και οστά, ανάγκες, επιθυμίες, αισθήματα, ιστορία σε απαγόρευση είναι, χωρίς να το θέλουν και να το έχουν διαλέξει, το προμήνυμα του κινδύνου για τις δικές μας σάρκες, τα δικά μας οστά, τις δικές μας ανάγκες, επιθυμίες και αισθήματα, που δεν είμαστε ακόμα σε κάποιου είδους απαγόρευση, αλλά δεν μπορούμε πια να την προγνώσουμε, ούτε βέβαια να την εμποδίσουμε…

Επειδή ζούμε σε καπιταλισμό (που, αφού δεν έχει σοβαρό ταξικό αντίπαλο, είναι σε παροξυσμό).

ΠΡΟΣΕΞΤΕ!!! (Το είχαμε πει από τότε, αλλά κλάιν μάιν…) Οι μετανάστες απ’ τα βαλκάνια και απ’ την αλβανία ειδικά μετέφεραν τότε, στα ‘90s, ένα «προμήνυμα κινδύνου»: 300 ευρώ μισθό, ή καθόλου μισθό, ή 1 euro job για πρωτοκοσμικούς, “λόγω κρίσης”, “υπερπληθυσμού ανέργων”, κλπ…… Ούτε τότε κατάλαβε η ρημαδιασμένη τάξη μας, ούτε τώρα καταλαβαίνει…

ΠΡΟΣΕΞΤΕ!!! Οι αιχμάλωτοι των ελληνικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, τα θύματα του «υπερπληθυσμού» των άμαχων της πολεμικής βίας του 4ου παγκόσμιου… ξαναμεταφέρουν ένα «προμήνυμα κινδύνου». Τα αφεντικά δεν θα σταματήσουν πουθενά αν δεν είμαστε σε θέση να τα σταματήσουμε… Μετά από πέντε ή δέκα χρόνια δεν θα βγάλει πουθενά το να σταθεί κανείς μπροστά στον καθρέφτη του λέγοντας «ήμουνα μαλάκας που δεν κατάλαβα».

Τότε οι selfie αντιλήψεις θα είναι ισόβια καταδίκη. Και μπορεί να μην χρειάζονται καν καθρέφτες…

Black…

Παρασκευή 23 Νοέμβρη. Όχι ότι έχει καμιά σημασία. Μόνο έτσι, για την ιστορία. Η «μαύρη Παρασκευή» είναι παλιό αμερικανικό εμπορικό έθιμο, που ακολουθεί την «ημέρα των ευχαριστιών» στις ηπα, που πέφτει πάντα την τέταρτη Πέμπτη του Νοέμβρη. Οι «ευχαριστίες» θεωρούνται στις ηπα έναρξη της χριστουγεννιάτικης εμπορικής σεζόν, κι απ’ αυτό ξεκίνησε η ιδέα μιας καπάκι «Παρασκευής προσφορών» εδώ και πάνω από μισό αιώνα (απ’ το 1952), χάρη στην επιτηδειότητα του αμερικανικού «εμπορικού κόσμου».

Οι έμποροι στο αμέρικα έγραφαν στα κιτάπια τους τις ζημιές με κόκκινο στυλό και τα κέρδη τους με μαύρο. Σκέφτηκαν πως η επόμενη μέρα της γιορτής των ευχαριστιών, με την «καλή διάθεση» του πόπολου, θα ήταν ευκαιρία μπας και ξεπουλήσουν τα στοκ τους, μέσα σε κλίμα «ξεκινάνε τα χριστούγεννα, ουουου! – πάρε κόσμε». Οπότε η Παρασκευή μετά την Πέμπτη των «ευχαριστιών» έγινε «μαύρη» επειδή, με προσφορές, εκπτώσεις κλπ, το u.s. λιανεμπόριο έγραφε κέρδη.

Η ιδεολογία ξέρει κολύμπι: η «μαύρη Παρασκευή» πέρασε τον Ατλαντικό σχετικά πρόσφατα, στις αρχές των ‘00s, χάρη στην τότε χαρούλα ότι «οι αμερικανιές είναι ωραίες». Εννοείται ότι το πρώτο κράτος του οποίου ο εμπορικός κόσμος υιοθέτησε το κόλπο ήταν η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας βασίλισσας κλπ, με πρωτεύουσα το Λονδίνο. Χωρίς «Πέμπτη των ευχαριστιών» – τι σημασία είχε; Στη γερμανία η ιδέα μπήκε σε εφαρμογή το 2006, στην ελβετία το 2015, ενώ σε κράτη της ανατολικής και νοτιοανατολικής ευρώπης (ελλάδα, πολωνία, ουκρανία) το 2016.

Η καταναλωτική δύναμη είναι πολύ σπουδαίο πράγμα (έως και αφροδισιακό) – αρκεί να την έχεις. Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι καταναλωτική εκτόξευση της «μαύρης Παρασκευής» είναι με «καβλόχαπα» – και με το συμπάθειο. Οι ελληνικοί σύλλογοι λιανεμπόρων παρατήρησαν μέσα σε μόλις δύο χρόνια ότι αυτά που γράφουν «μαύρα» (δηλαδή κέρδη) αυτήν την αφηνιασμένη καταναλωτικά Παρασκευή του Νοέμβρη, τα γράφουν μετά «κόκκινα» στην κατανάλωση πέριξ των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Πολύ απλά οι ρηχές τσέπες του καταναλωτή – μάζα τα χώνουν τώρα αλλά όχι και μετά. Οπότε προσπαθούν να κάνουν την «μαύρη Παρασκευή» μαύρη βδομάδα, να μαζέψουν όσο παραπάνω χαρτί μπορούν, να στραγγίξουν τις ρηχές τσέπες. Κι ύστερα περιμένουν τον κρατικό πατερναλισμό με τις «παροχές» του, μπας και ξαναπέσουν παράδες κάτω απ’ τα χριστουγεννιάτικα δέντρα. (Αυτό λέγεται και “ανάπτυξη”…)

Απομένει, φυσικά, το ιδεολογικό (και άρα πολιτικό) όφελος, για το σύστημα συνολικά: τρέξε μαλάκα, τσαλαπατήσου, έχει τυράκια μπροστά σου… Ποντίκι τρέξε!

Φαίνεται ανεκτίμητο αυτό το όφελος. Και πολύ πιο μαύρο από σκέτο μαύρο… Μαύρο βαθύ.

(φωτογραφία: Όταν το εμπόρευμα βγάζει πόδια, προκύπτει traffico…)

Προσοχή! 21th century somewhere near you!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Είναι ένα είδος πραγματικής εκδίκησης της ιστορίας το γεγονός ότι το ελλαδιστάν, σαν θεσμοί, σαν κυρίαρχες ιδεολογίες, σαν «δημόσιος λόγος», σαν κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί, είναι καταδικασμένο να παριστάνει ότι προσπαθεί να «λύσει» ένα ζήτημα που ανήκει στο ρεπερτόριο των αρχών του 20ου (και πολύ λέμε), την ώρα που φιλοξενεί – πρακτικά μόνο για τους ελάχιστους φανατικούς – ένα διήμερο συνέδριο με επικεφαλίδα την singularity.

Το μπαγιάτικο ζήτημα που διάφοροι καθεστωτικοί παριστάνουν ότι θα «λύσουν» είναι η επιχειρησιακή, πολιτική ενότητα ανάμεσα στο κράτος (που, υπό νορμάλ συνθήκες, θα έπρεπε να εννοείται και να είναι από ανέκαθεν σαν «δημόσια civil διοίκηση») και στους εμπόρους της σωτηρίας της ψυχής (γνωστούς σαν «ορθόδοξη εκκλησία»). Είναι βαθιά γελοία η παράσταση: η μόνη λύση με την κυριολεκτική έννοια της λέξης «λύση» είναι η καταστροφή και των δύο, και του ελληνικού κράτους και της ελληνο-ορθόδοξης εκκλησίας… Κανείς δεν θα τολμούσε καν να το πει… Ωστόσο, χωρίς αυτήν την καταστροφή, κατά περιόδους απλά θα παίζεται η ίδια φάρσα: οι συνέταιροι εργολάβοι θα παριστάνουν ότι θέλει ο καθένας το δικό του μαγαζί, «αλλά»…

Την ίδια ακριβώς στιγμή κάπου στην Αθήνα μαζεύτηκαν εκείνοι που δεν τολμάνε να διαολοστείλουν δημόσια το παπαδαριό και την θρησκευτική πρέζα, για να διαλαλήσουν το δικό τους smart drug: Singularity. Αιώνες χωρίζουν την “ιερά σύνοδο” και τα κόλπα του εξοχότατου τενεκεδένιου πρωθυπουργού απ’ τις δοξασίες των ειδικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης… Κι ωστόσο η γεωγραφική (και σε τελευταία ανάλυση: πολιτική) σύμπτωσή τους μας δίνει ένα πρώτης τάξης ερέθισμα για να καταλάβουμε όχι μόνο τη νέα τεχνοεπιστημονική θεολογία, αλλά και τις γενεαλογικές σχέσεις της με την παλιά.

Τεχνολογική “μοναδικότητα” (singuarity) είναι η ιδέα ότι η εφεύρεση της τεχνολογικής υπερ-ευφυΐας θα προκαλέσει μια “αλυσιδωτή αντίδραση” διαδοχικών κύκλων “τεχνολογικής αυτο-βελτίωσης”, όπου διαδοχικά κύματα όλο και “εξυπνότερων μηχανών” θα κατασκευάζονται όλο και πιο γρήγορα προκαλώντας μια έκρηξη της “τεχνικής ευφυΐας” που θα ξεπεράσει κατά πολύ οτιδήποτε έχει εννοηθεί ποτέ σαν ανθρώπινη σκέψη και εξυπνάδα.

Αυτό (λένε οι θιασώτες της singularity) θα δημιουργήσει την απόλυτη τομή στον “ανθρώπινο πολιτισμό”… Αυτό επανέλαβαν χτες και σήμερα στο summit τους στην Αθήνα… Οι έλληνες «εκπρόσωποι», φίλοι της εκκλησίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήταν όχι «πρώτη γραμμή» αλλά οι φτωχοί συγγενείς ενός καπιταλιστικού αιώνα (του 21ου) που τους έχει, απλά, χεσμένους.

Προσοχή! 19th century inside you!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Ποιοί είναι αυτοί που προωθούν την singularity, δηλαδή την τεχνική υπερ-ευφυία (ή ό,τι ονομάζουν έτσι); Μια χούφτα διεθνείς επιχειρηματίες, διαφόρων ειδών ασφαλίτες, και λίγο περισσότεροι «προφήτες» (λακέδες τους) που ελπίζουν και εύχονται όχι μόνο να βγάλουν τρελά κέρδη απ’ τις «υπερ-έξυπνες» τεχνολογικές εφαρμογές, αλλά και να ελέγξουν στο μέγιστο βαθμό ανθρώπινους πληθυσμούς που θα έχουν ξεπέσει (εθελοντικά, δυστυχώς…) σε κατάσταση «υπερ-ηλιθιότητας»!…

Εδώ είναι που θα έπρεπε να αρχίσει το πανηγύρι της εργατικής κριτικής – και, σε ότι αφορά εμάς, το τιμούμε, ακόμα κι αν σολάρουμε (υποχρεωτικά…) Η καινούργια μεγάλη έφοδος της εργατικής κριτικής βρίσκεται στην αποκάλυψη της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στην μηχανοποίηση της σκέψης και της αίσθησης (και της ευφυίας, υπό την προϋπόθεση ότι αυτές θα οριστούν με συγκεκριμένους θετικιστικούς τρόπους…) και την μαζική αποβλάκωση των χρηστών των «έξυπνων μηχανών» της καθημερινής ζωής.

Ιστορικά ειδικοί της αποβλάκωσης / αποκτήνωσης έχουν υπάρξει οι «εκπρόσωποι του μεγαλοδύναμου». Αιώνες know how που, ακόμα κι αν ξεπερνιούνται από τεχνική άποψη, είναι απαράμιλλοι ως προς την πολιτική τους αποτελεσματικότητα.

Αν, τώρα, η αποβλάκωση / αποκτήνωση είναι μια διαδικασία καθαρά καπιταλιστική (με την έννοια τόσο του engineering of everything όσο και της κερδοφορίας απ’ την ανάπτυξη νέων αγορών κοινωνικού ακρωτηριασμού) τι έχουν να πουν, άραγε, οι ειδικοί του παλιού (θρησκευτικού) μαγαζιού; Οι ειδικοί του παλιού διανοητικού, ηθικού και συναισθηματικού ακρωτησιασμού, στο όνομα της “πίστης”; Υπάρχει, μήπως, ένας τεχνολογικός παράδεισος για την απομείωση της ζωής πριν τον θάνατο, που θα είναι η εισαγωγή στον «άλλο» παράδεισο; Μήπως πρέπει να ευλογηθεί ο τεχνολογικός υποβιβασμός του ανθρώπινου μιας και τέτοιος ήταν πάντα ο στόχος του χριστιανισμού, αν και με “άλλα μέσα”;

Ακόμα κι αν δυσκολευτεί η παλιά αλλά πάντα κραταιή αποβλακωτική μηχανή (η θρησκεία, ο χριστιανισμός) να εντάξει στη θεολογία της την «μοναδικότητα / singularity», έχει να καταθέσει δύο υψηλής πολιτικής αξίας παραμέτρους στην 4η βιομηχανική επανάσταση. Τον φόβο του θανάτου, που φετιχοποιήθηκε εμπορευματικά και, τώρα πια, πλανιέται σαν «ο φόβος του θανάτου εξαιτίας της δικτυακής αποσύνδεσης». Και, μαζί, τον φετιχισμό, που μπορεί να κατέβηκε απ’ τους άγγελους στα εμπορεύματα και απ’ τα εμπορεύματα στις «επικοινωνιακές μηχανές», μόνο για να επαναλαμβάνει σταθερά και άγρια εκείνο που είχε παρατηρήσει έγκαιρα και προειδοποιητικά ο κυρ Κάρολος για την ιστορική εξέλιξη του φετιχισμού: η «υπερ-ευφυία» των μηχανών δεν θα πρέπει να είναι καθόλου ξένη στους ιεραπόστολους, εφόσον επιβεβαιώνει την ύπαρξη «όντων» (των «έξυπνων μηχανών») ανεξάρτητων απ’ τις γνώσεις της μεγάλης μάζας των υποτελών.

Ο.Κ. Οι «έξυπνες μηχανές» δεν έχουν φτερά και καραμούζες. Αλλά αυτό δεν είναι σπουδαίο πρόβλημα…

(φωτογραφία: Τα αμάξια – με ανοικτό το καπώ.. – και τα μηχανάκια ευλογούνται ήδη. Άιντε να ευλογηθούν και τα ρομπότ, οι αισθητήρες παντού, μαζί με τα τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής…)

Έχε το νου σου!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Αντιλαμβανόμαστε, μεν, την τωρινή ματαιότητα του να το υποδεικνύουμε· όμως κανείς δεν ξέρει πόση επιμονή χρειάστηκε για να…

Καθώς η 4η βιομηχανική επανάσταση, ακόμα και σαν απόνερα, θα φτάνει στα μέρη μας (έχει αρχίσει…) θα ενισχύεται εκείνο που είναι δομικά εγγεγραμμένο σε κάθε άξια λόγου «επανάσταση» του κεφάλαιου: το σοκ, ο φόβος, το δέος των υποτελών μαζών. Αυτό είναι ο μοχλός της παράλυσης… Κι όπως βρέθηκαν ιδεολογικές ή/και χημικές «απαντήσεις» στη διαχείρισή του σε προηγούμενες φάσεις της καπιταλιστικής εξέλιξης, έτσι τώρα θα προστεθούν οι γενετικές και οι μηχανικές.

Αλλά το παπαδαριό, σαν παλιοί μπακάληδες, θα έχει και πάλι δουλειά. Θα κουλιαρντίζει εκείνα τα (όχι αμελητέα απ’ την άποψη του μεγέθους) κοινωνικά τμήματα των λαχανιασμένων, των καθυστερημένων, των τελευταίων «βαγονιών» του «τραίνου της καπιταλιστικής εξέλιξης». Θα φροντίζει να μένουν λαχανιασμένα, καθυστερημένα, γεμάτα φοβίες, χυδαία και επιθετικά στον μικρομεγαλισμό τους. Θα τα εξοπλίζει με παρανοϊκές ιδέες και «ελπίδες» ώστε να τα κάνει «στρατιώτες» για επιλεγμένες σφαγές («για του χριστού την πίστη την αγία»). Και, κυρίως, θα ανανεώνει τον κρίσιμο πολιτικό βάρος του καρτέλ των παλιών και αιώνιων τσοπαναρέων στην άσκηση της πραγματικής εξουσίας. Εν τέλει, για να το πούμε ωμά, υπάρχει και η singularity των ανθρωποποιμένων… Παμπάλαιη αλλά δοκιμασμένη και πάντα σε ισχύ.

Αφού συμβαίνει σ’ όλους τους συμμάχους του ελλαδιστάν, απ’ την Ουάσιγκτον ως το Τελ Αβίβ, γιατί να μην συμβαίνει εδώ;

Οπότε: παρότι το real estate είναι μια βασική μπίζνα των εκπροσώπων του θεού και στα μέρη μας (αλλά καθόλου μόνο εδώ), μην λαθέψει κανείς: η σωτηρία της ψυχής, μιας «ψυχής» κατασκευασμένης έτσι ώστε να είναι μόνιμα ανάπηρη και υποτελής, είναι πολύ μεγαλύτερη και διαχρονικότερη επιχείρηση!

Κι όταν ο κάθε ψοφοδεής τενεκεδένιος παζαρεύει τα κουκιά του παπαδαριού, αυτό αναγνωρίζει: την πολιτική του αξία· την πολιτική αξία του σταβλισμού κάτω από είδωλα.

(Δεν είναι «αριστερό»· αλλά ποιος σας είπε ότι αυτό το κυβερνότσουρμο υπήρξε ποτέ «αριστερό» με οποιαδήποτε συμβατική έννοια της λέξης; Αν διαβάζατε το χάρτινο Sarajevo έγκαιρα θα ξέρατε…)

Ευέλικτες και αποτελεσματικές αποφάσεις

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Οπωσδήποτε παίζουν φράγκα, αν και δεν είμαστε σίγουροι πόσα κιλά πιάνει. Ωστόσο αν αυτή η διεθνής επιχείρηση διακρατικών ποδοσφαιρικών αγώνων που λέγεται uefa απέκλειε δια παντός την εθνική ελλάδας θα έκανε ψυχικό.

Πρώτα απ’ όλα επειδή θα ήταν μια καλή αρχή. Δεύτερον επειδή θα έμεναν άνεργα (δηλαδή: χωρίς μεροκάματο) τα βοθρολύματα / οπαδοί (άξιοι του εθνικού ιδεώδους, πρέπει να πούμε – κι ας υπάρχουν διάφοροι αστοιχείωτοι που το φαντάζονται αλλιώς…). Και τρίτον επειδή θα απαλλασσόταν το εθνικό στερέωμα, ποδοσφαιρικό και όχι μόνο, απ’ την κατάρα του 2004. Το φάντασμα, δηλαδή, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει (ή πρέπει να έχει) ευρωπαϊκές αξιώσεις.

Εννοείται, απ’ την άλλη, ότι και οι εσθονοί έχουν τα δικά τους βοθρολύματα, ανάλογου φυράματος με τα ελληνικά. Γιατί, όμως, να μπλέκουμε σε τέτοιες παλιοϊστορίες που, συν τοις άλλοις, εξάπτουν διάφορους παλιούς ντόπιους νταλικιέρηδες (των καιρών του ανατολικού μπλοκ και του «γαμάμε με ένα καλτσόν»), ε;

Αφού είναι γνωστό: από πολιτική άποψη η ευρώπη ποτέ δεν έφτασε στην άκρη της χερσόνησου του Αίμου – εκτός απ’ την στιγμή της απαγωγής της απ’ την Φοινίκη. Ας αρχίσει η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας με την διαγραφή της ποδοσφαιρικής εθνικής.

Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι…

Η επίπεδη γη…

Κυριακή 18 Νοέμβρη. Όταν, στις αρχές του 2017, κάποιος επιτελάρχης του ψόφιου κουναβιού, μιλώντας για ένα μάλλον ασήμαντο γεγονός (τον αριθμό των συγκεντρωμένων στην ορκομωσία του σε σχέση με την συγκέντρωση στην ορκομωσία του Obama) υποστηρίξε ότι υπάρχουν εναλλακτικές πραγματικότητες, έγινε περίγελως. Τι πάει να πει «εναλλακτικές πραγματικότητες»; Μήπως ότι πραγματικότητα είναι ό,τι συμφέρει τον καθένα να είναι;

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης ότι αυτό δεν είναι η πρωτότυπη (και προσβλητική) ιδέα κάποιας πολιτικής βιτρίνας. Αλλά μια εκτεταμένη «κοινή πεποίθηση»: η θέση ότι η πραγματικότητα είναι μία και μπορεί να εντοπιστεί με τρόπο αντικειμενικό δεν έχει απορριφθεί μεν ανοικτά και καθαρά, αλλά για έναν και μόνο λόγο. Ο οπαδός της οποιασδήποτε «εναλλακτικής πραγματικότητας» θέλει να πιστεύει και να υποστηρίζει ότι η δική του πραγματικότητα είναι η μόνη «αυθεντικά» πραγματική. Ο οππορτουνισμός στα καλύτερά του!!!

Πως, όμως, μπορεί κανείς να υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα είναι μία σε μια εποχή που τα ψέμματα, οι πλαστογραφήσεις, οι θεωρίες συνωμοσίας, και – κυρίως – ο καιροσκοπισμός των ιδεολογιών έχουν γίνει μια σταθερή νόρμα; Μπορεί, για παράδειγμα, να δει ο οποιοσδήποτε ότι στις φωτογραφίες το πλήθος που πήγε στο ψόφιο κουνάβι ήταν το μισό από εκείνο που πήγε στον Obama… Αλλά ποιος είναι σίγουρος ότι οι φωτογραφίες δεν έχουν πλαστογραφηθεί; Είναι, πια, τόσο εύκολο να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο· επειδή είναι εύκολο να γίνει…

Η γη είναι επίπεδη λένε κάποιοι. Οι φωτογραφίες απ’ το διάστημα που την δείχνουν στρογγυλή είναι πλαστές! Επιστρέφει διανοητικά ο πρώτος «αναπτυγμένος» κόσμος στους προ Γαλιλαίο καιρούς;

Όχι. Προχωράει σε κάτι χειρότερο…

Ο τετράγωνος κύκλος…

Κυριακή 18 Νοέμβρη. Δεν είναι οι πολιτικές βιτρίνες αλλά οι τεχνολόγοι των αναπαραστάσεων που χωρίζουν ήδη την πραγματικότητα σε τρεις κατηγορίες. Την «κανονική», την «εικονική» και την «μεικτή» ή «υβριδική» ή «επαυξημένη». Θα έλεγε κανείς ότι παίζουν με τις λέξεις. Αυτό που ονομάζουν «εικονική πραγματικότητα» λεγόταν ως σχετικά πρόσφατα αναπαράσταση. Και οποιαδήποτε μορφή αναπαράστασης μέσα στον πραγματικό χώρο / χρόνο δεν ήταν ούτε «υβρίδιο» ούτε «επαύξηση»… Ωστόσο το παιχνίδι με τις λέξεις και τις έννοιες είναι σκόπιμο: να διαβρώσει την βεβαιότητα ότι η πραγματικότητα είναι μία (άλλο πράγμα οι ερμηνείες της)· να ενισχύει την πίστη στις «εναλλακτικές πραγματικότητες»…

Πως θα μπορούσαν, όμως, να το παραδεχτούν κάτι τέτοιο όσοι / όσες έφτιαχναν avatar, τεχνικά ομοιώματα της ιδέας για τον Εαυτό τους, στο second life; Δεν είναι άραγε «δημοκρατικό δικαίωμα» να πιστεύει κανείς ότι το «πραγματικό Εγώ» του (ή οι «πραγματικές σχέσεις» του, οι «πραγματικοί φίλοι» του, ο «πραγματικός κόσμος») βρίσκονται Εκεί, στην on hand μηχανική αναπαράσταση / μεσολάβηση;

Κι αν Εκεί βρίσκεται η «αλήθεια» (γιατί έτσι θέλω…) τότε έξω απ’ το «Εκεί» τι βρίσκεται; Ένας αφιλόξενος, εχθρικός κόσμος, για τον οποίο δεν αξίζει ο χαρακτηρισμός «πραγματικός»… Γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός έχει απαιτήσεις…

Ακηδία…

Κυριακή 18 Νοέμβρη. Έχει αρχίσει να γίνεται λόγος διεθνώς για τα τεχνολογικά εφικτά βαθιά ψέμματα. Όχι μόνο την πλαστογράφηση «προσωπικοτήτων» που γίνεται κατά κόρο στα μηχανικά μεσολαβημένα «κοινωνικά δίκτυα» (από κακόβουλους ή και μηχανές)· όχι μόνο την πλαστογράφηση ακίνητων εικόνων· αλλά και την πλαστογράφηση κινούμενων εικόνων (video) μετά ήχου. Σε μια εποχή που οι επιβεβαιώσεις (ή οι απορρίψεις) της πραγματικότητας είναι εικονικές (με την διπλή έννοια: εικόνες, αλλά και κατασκευές…) όντως η μία πραγματικότητα εξαφανίζεται. Ή, όπως το είχαν προβλέψει πριν πάνω από μισό αιώνα οι Κατασιασιακοί για τις κοινωνίες του Θεάματος, η αλήθεια γίνεται μια στιγμή του ψέμματος.

Είναι πιθανό ότι μέσα σ’ έναν γενικό κατακλυσμό αναπαραστάσεων που θα διεκδικούν την εγκυρότητα πραγματικότητας, ένα μέρος των πρωτοκοσμικών πληθυσμών θα γοητευθεί, αφού θα βρίσκει on demand την «πραγματικότητα που του ταιριάζει». Αυτό συμβαίνει ήδη, στον τρόπο που γίνεται η σχεδόν κατατονική αναζήτηση – των – ομοίων μέσα στο διαδίκτυο. Και ένα άλλο μέρος των ίδιων πληθυσμών θα αποσυρθεί «εννοιολογικά», περιορίζοντας τον χαρακτηρισμό «πραγματικότητα» σ’ εκείνο μόνο το μέρος του κόσμου (δηλαδή των σχέσεων, των εμπειριών, των γνώσεων) για το οποίο θα μπορεί να είναι σίγουρος ο καθένας ότι δεν είναι τεχνικά μεσολαβημένο, και άρα εν δυνάμει φαλκιδεύσιμο.

Με τον έναν ή τον αλλο τρόπο όμως θα απαγορευτεί πρακτικά η Ιστορία· το μη εμπειρικά επαληθεύσιμο δηλαδή μέρος του όποιου συλλογικού (κατά κύριο λόγο) παρελθόντος. Αφού ήδη και η μνήμη είναι μηχανικά μεσολαβημένη, θα απομείνουν μόνο οι μυθολογίες να παριστάνουν την «από ανέκαθεν αλήθεια»… Μυθολογίες και επιτήδειοι ψεύτες.

Να γιατί ο «αναπτυγμένος» καπιταλιστικός κόσμος δείχνει να κατευθύνεται σε μια σκοτεινή ζώνη γεμάτη δοξασίες και φαντάσματα. Όχι επειδή «επιστρέφει στον μεσαίωνα»· αλλά επειδή προχωράει σε πολύ πλατύτερη, βαθύτερη και καθολικότερη μηχανοποίηση απ’ αυτήν που μπορεί να αντέξει…