Δευτέρα 7 Γενάρη. Τι είναι τόσο σημαντικό στο ψοφιοκουναβικό τείχος κατά μήκος των αμερικανο-μεξικανικών συνόρων, ώστε να καταλήγει σε ένα μελόδραμα (ήδη 2 βδομάδων) κυβερνητικής μισοπαράλυσης; Προφανώς οι υποστηρικτές του τείχους προσπαθούν να εκβιάσουν την συμπαράσταση των αμερικάνων δημόσιων υπάλληλων που βρίσκονται σε υποχρεωτική άδεια εξαιτίας των διακομματικών διαφωνιών. Όμως και πάλι: τι είναι αυτό που αξίζει τόσο μελόδραμα;
Το ψόφιο κουνάβι δείχνει προς τα ισραηλινά τείχη στη δυτική Όχθη, και την αποτελσματικότητά τους. Ίσια ίσια για να θυμίζει (σ’ όσους βολεύονται να το ξεχνάνε) ότι στην Παλαιστίνη δρα, σε βάρος των ιθαγενών, ένα είδος “εργαστηρίου” παγκόσμιας απεύθυνσης. Ωστόσο δεν είναι τα ισραηλινά τείχη μοναδικά στον καπιταλιστικό πλανήτη. Απ’ τα τουρκοσυριακά ως πολλά απ’ τα ευρωπαϊκά (και ενδοευρωπαϊκά) σύνορα, “έξυπνα” τείχη ή/και “έξυπνοι” φράκτες σηκώνονται – έναντι ενός “εχθρού” για τον οποίο η πρέπουσα αναπαράσταση είναι “στίφη βαρβάρων”…
Υπάρχει μια ασυμμετρία εδώ, που έχει προεκτάσεις. Τα πιο υπερεξοπλισμένα από στρατιωτική, αστυνομική, ιδεολογική και νομική άποψη καπιταλιστικά καθεστώτα του πλανήτη παριστάνουν πως κινδυνεύουν από “εισβολές” πεζών· μερικές φορές και ξυπόλυτων. Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που η Ουάσιγκτον δηλώνει θορυβημένη απ’ το πυραυλικό πρόγραμμα της Μόσχας ή και της Τεχεράνης (άρα για έναν θανάσιμο κίνδυνο που θα έρθει “από ψηλά”, αόρατος, με υπερηχητικές ταχύτητες) προσπαθεί να πουλήσει στο πόπολο μια απειλή στεριανή, που έρχεται με τα πόδια, φορτωμένη με τα ελάχιστα χρειώδη, κρατώντας στην αγκαλιά μωρά…
Πρόκειται για την κατασκευή ενός “κινδύνου”, μιας “απειλής” αρχαϊκού είδους. Που έχει στόχο να κουρντίσει τα πιο ανεπεξέργαστα, πρωτόγονα ένστικτα “εδαφικής απειλής” (ή, ανάποδα, εδαφοκυριαρχίας) μέσα στους υποτιθέμενα υπεραναπτυγμένους (και απο κάποιες απόψεις απο-εδαφικοποιημένους) πρωτοκοσμικούς πληθυσμούς. Οι οποίοι αν κινδυνεύουν από κάτι πραγματικά είναι τα τροχαία, οι ηλεκτρονικοί ιοί και οι υποκλοπές των προσωπικών δεδομένων τους… Η αναπαράσταση μιας τέτοιας “εισβολής” (και μάλιστα από άοπλους) πάει πίσω πολλούς αιώνες – στις προκρατικές εποχές των μετακινήσεων πληθυσμών.
Γίνεται εδώ μια βρώμικη αλλά λεπτή ιδεολογική εκστρατεία: αν τα τείχη ή οι φράκτες είναι η μορφοποίηση της «ασφάλειας» τότε τα κριτήρια των πληθυσμών για το τι είναι «ασφάλεια» και τι όχι πρέπει να γυρίσουν πίσω πολλούς αιώνες, στην κατάσταση των ανθρώπινων κοπαδιών, της αγέλης, και των αγελαίων πανικών. Αν ο κίνδυνος μορφοποιείται στον ξυπόλυτο πεζό, τότε μέχρι αυτήν την αναπαράσταση επιτρέπεται να φτάνει η «ίδια» αντίληψη των πρωτοκοσμικών για το τι τους απειλεί. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να αφεθούν, χωρίς γνώμη και χωρίς συνείδηση, στα χέρια των κρατικών, παρακρατικών, επιχειρηματικών μηχανισμών.
Πρόκειται, λοιπόν, για μια επίμονη (και μέσα απ’ την επανάληψη διδακτική) υποτίμηση της ατομικής και συλλογικής αντίληψης των σύγχρονων απειλών. Μια σχεδιασμένη και εκβιασμένη οπισθοχώρηση στο νηπιακό στάδιο της σκέψης (ατομικής και συλλογικής), όπου τα κάγκελα του κρεβατιού προσφέρουν σιγουριά.
Πρόκειται για την ασφαλίτικη, μπάτσικη εκδοχή / συμπλήρωμα του tittytainment…