Tag: νόμοι σχέσεις

Γιατί στον κόσμο αρέσουν τα σκουπίδια;

Τρίτη 21 Μάη. Ονομάζονται (στα μέρη μας) “σειρές” και όχι “σήριαλ” – μια γελοία μετονομασία, μόνο όσο χρειάζεται για τους κάτω των 35 χρόνων θεατές ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν έχουν γίνει ίδιοι με τους γονείς τους· πιθανόν χειρότεροι… Τότε που υπήρχαν «σήριαλ» και όχι «σειρές»· σαν, ας πούμε, το peyton place…. Ανάμεσα στους τωρινούς εθελόδουλους των διάφορων «games of…» και τους γονείς τους μεσολαβούν πλήθος από σήριαλ, απ’ το «τόλμη και γοητεία» μέχρι τα «φιλαράκια», απ’ τα βραζιλιάνικα σήριαλ ως τα τουρκικά, απ’ το CSI μέχρι (…) που ξεχάστηκαν: από πολιτική άποψη εκείνο που ενώνει τις γενιές των εξαίσιων θυμάτων είναι αυτό: η απώλεια της κριτικής μνήμης. Λογιών λογιών πανέξυπνοι (έτσι νομίζουν…) οπαδοί της μίας ή της άλλης «σειράς», δεν έχουν καταλάβει το στοιχειώδες: ότι όλο το κόλπο (των «σειρών»….) είναι η λεηλασία της μνήμης τους μέσα απ’ την (όλο και πιο χειρουργική) οργάνωση των εντυπώσεων. Μια λεηλασία που ίσως δεν θα καταλάβουν ποτέ: ξεδοντιάζεται η συσχέτιση του παρόντος με το παρελθόν και το μέλλον, κι αυτό είναι στρατηγικής σημασίας. Τελικά όλα είναι ένα παρόν και μάλιστα ειδικού τύπου: είναι το αιώνιο παρόν της θέασης, προσφερόμενο σε εξαρτησιογόνες δόσεις.

Δεν είναι βαρετό, είναι εκνευριστικό το να προβάλουν διάφοροι οπαδοί τις «σεναριακές» ή τις «σκηνοθετικές» αρετές του ενός ή του άλλου σήριαλ / σειράς. Προφανώς!!! Η βιομηχανία του θεάματος έχει κάνει πολλές προόδους απ’ τα ‘60ς! Προόδους τεχνικές, ψευδοπροόδους σεναριακές. Είναι άλλο πράγμα το δι-κάμερο και άλλο το εξα-κάμερο τράβηγμα – σωστά… Είναι άλλο το μοντάζ στο χέρι και άλλο το ψηφιακό – σωστά… Όμως το σημαντικό γεγονός είναι διαφορετικό. Είναι άλλο να το γίνεσαι (mainstream) σε κλίμακα γειτονιάς, δουλειάς ή σογιού (από στόμα σε στόμα δηλαδή), και είναι άλλο να γίνεσαι το ίδιο πράγμα, global event, ψηφιακά. Η δόση της αυτοεπιβεβαίωσης στην δεύτερη περίπτωση είναι χιλιάδες mg! Εδώ η ποσοτική διάσταση μετατρέπεται σε ποιοτική! Για τον (διαρκή) συγκινησιακό έλεγχο μέσα στο κοινωνικό εργοστάσιο πρόκειται διάολε!!!

Τα υπόλοιπα; Ας ονομαστούν και ας σκηνοθετηθούν με οποιοδήποτε άρτιο τεχνικά τρόπο… Trush πολυτελείας είναι – όπου τα θύματα νομίζουν ότι βλέπουν το “περιεχόμενο” ενώ βλέπουν μόνο την συσκευασία. (Όποιος νομίζει ότι οι psy-ops είναι του “χεριού” του είναι πανηλίθιος!)

Και οι πρεζάκηδες γουστάρουν την πρέζα – για να μην ξεχνάμε τα βασικά…

(φωτογραφία πάνω: Αν παραπέμπει στον καπιταλισμό της 2ης βιομηχανικής επανάστασης και στον φασισμό, κανένα πρόβλημα. Η 4η βιομηχανική επανάσταση χρειάζεται την μαζική παραγωγή βλακείας με διαφορετικό τρόπο. Τα αναισθητικά της «αισθητικής εξοικείωσης» με ένα παρελθόν που είναι – και σκηνοθετείται – σαν εξωτικό σε σχέση με το τώρα, βοηθούν σ’ αυτό…

κάτω: το Lord of the Ring ήταν κινηματογραφικό και όχι τηλεοπτικό σήριαλ. Η επιτυχία του γέννησε ένα αναβαθμισμένο αντίγραφο, με το ίδιο νόημα “δια-σκέδασης”. Η μυθολογία ενός φανταστικού “μεσαίωνα” σαν αλληγορία για τον ύστερο καπιταλισμό: το “καλό”, το “κακό”, η σχετικότητά τους… )

Να λοιπόν πως…

Τρίτη 21 Μάη. Η απόφαση της Google να «κόψει» τις αναβαθμίσεις του λειτουργικού android που μπορεί να χρησιμοποιεί στα κινητά της η κινεζική Huawei εμφανίζεται στη διεθνή δημαγωγία περίπου σα να κόβει η αργεντινή την εξαγωγή πορτοκαλιών στην ευρώπη. Θα πεθάνει κανείς από έλλειψη ψηφιακής βιταμίνης C; Όχι. Το θέμα έχει ενδιαφέρον (για την ασταμάτητη μηχανή σίγουρα) επειδή έχει διάφορα επίπεδα.

Πρώτα το πιο επιφανειακό. Η κινεζική Huawei, που έχει επικηρυχτεί απ’ την Ουάσιγκτον, εκτός από ενοχλητικά πρωτοπόρα στην εγκατάσταση (κεραίες, λογισμικό) 5G δικτύων, έχει πια ένα καλό κομμάτι τις παγκόσμιας αγοράς smart phones. Το 2018 το ποσοστό της ήταν 13,5% (δεκαπλάσιο απ’ ότι δέκα χρόνια νωρίτερα), με εκτόξευση στο 17% το πρώτο τρίμηνο το 2019. (Η Samsung είχε το ίδιο διάστημα το 21%, η Apple 12%, η επίσης κινεζική Xiaomi 8%). Μετά την απαγόρευση εξαγωγής αμερικανικών τσιπς στην κινεζική εταιρεία, η ανακοίνωση της Goggle μοιάζει σαν «επίθεση καπάκι».

Επειδή θα επανέλθουμε σ’ αυτό, η Google είναι τυπικά υποχρεωμένη να πειθαρχήσει στην απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν για απαγόρευση εμπορικών σχέσεων με το κινέζο δαίμονα. Πρακτικά ωστόσο αυτή η απαγόρευση θα πάρει σάρκα και οστά (ψηφιακά πάντα) όχι στην τρέχουσα εκδοχή του android για κινητά (οι εφαρμογές ήδη τρέχουν), όχι στην επόμενη αναβάθμιση του λειτουργικού (η Huawei όπως και όλοι οι κατασκευαστές την έχουν προαγοράσει), αλλά την μεθεπόμενη – κάποια στιγμή το 2020. Τότε τα κινητά της κινέζικης εταιρείας στο βαθμό που τρέχουν στο android θα έχουν όντως πρόβλημα σε κάποιες εφαρμογές.

Προφανώς αυτή η κίνηση επιδιώκει να «κόψει» τις πωλήσεις κινητών της Huawei ανά τον κόσμο… Η κινεζική εταιρεία απ’ την μεριά της, μετά τον αποκλεισμό της απ’ τα αμερικανικά τσιπς, δήλωσε ξανά προετοιμασμένη: έχει φτιάξει (άφησε να διαρρεύσει…) το δικό της λειτουργικό. Αν και δεν έχει υπάρξει αναλυτική εξήγηση του γιατί το λειτουργικό της Huawei θα είναι ελκυστικό παρά το ότι θα έχει διάφορες ελλείψεις εφαρμογών προσαρμοσμένων στο android, μπορούμε να υποθέσουμε τι θα μπορούσε να είναι το ατού του: έτοιμες εφαρμογές 5G (χωρίς προηγούμενο και ανταγωνιστή)! Σε τελική ανάλυση, όσοι / όσες θέλουν το facebook τους, ας κρατήσουν παλιά Apple τους· αλλά για τις θεαματικές 5G εφαρμογές ας αποκτήσουν άλλο ένα smart phone (σε προσιτή τιμή…) απ’ τους «ειδικούς». Κινέζους ή νοτιοκορεάτες.

Είναι τόσο πιθανό ώστε να το θεωρήσουμε βέβαιο: αυτός που θα χάσει μεσοπρόθεσμα δεν θα είναι η Huawei αλλά η Google: το ότι ανακοινώνει τον προσεχώς περιορισμό χρήσης του λειτουργικού της από ένα ικανό μέρος του πλανήτη είναι, επιεικώς, σα να πυροβολάει τα πόδια της από τώρα.

Ενδιαφέρον…

Νεοκρατισμός 1

Τρίτη 21 Μάη. Ας μην υποκριθεί κανείς ότι η αμερικανική πολυεθνική (και όχι μόνον αυτή άλλωστε), που μέχρι πριν λίγους μήνες έκανε διάφορους συμβιβασμούς και συμφωνίες με το κινεζικό καθεστώς ώστε να γίνει αποδεκτό το λειτουργικό της, “δεν νοιάζεται” για τις απώλειες στα κέρδη της… Νοιάζεται.

Συμβαίνει λοιπόν μπροστά στα μάτια μας το εξής: οι (αμερικανικοί) “παγκόσμιοι γίγαντες” του internet (και του internet of things, ενός απ’ τα ιερά δισκοπότηρα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης) δείχνουν να αναδιπλώνονται σε κάποιο βαθμό απ’ την παγκόσμια αγορά (με εύλογες σημαντικές απώλειες) μετά από διαταγή του (αμερικανικού) κράτους. Ξέραμε ότι συνεργάζονται με το βαθύ κράτος και τις υπηρεσίες του σε ότι αφορά την μαζική κατασκοπεία. Ξέραμε ότι συνεργάζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε ότι αφορά τον έλεγχο των πληροφορικών ροών. Τώρα – η goggle ας θεωρηθεί το πιο πρόσφατο διάσημο παράδειγμα – επιστρατεύονται (κυριολεκτικά) σε διακρατικό πόλεμο. Και μάλιστα με δική τους ζημιά.

Αυτή η εξέλιξη μοιάζει να ανατρέπει την παραδεδεγμένη (από μαρξιανή άποψη) διάταξη του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Δεν είναι, άραγε, το κεφάλαιο που καθορίζει την «πολιτική» του κράτους; Μπορεί να ισχύει και το ανάποδο;

Σας έχουμε προ-ενημερώσει ότι ναι, πράγματι, μπορεί να ισχύει και το ανάποδο: είναι το παράδειγμα των πετρελαίων του ιράκ, όταν οι μεν αμερικανικές πετρελαϊκές «πίεζαν» για άρση των κυρώσεων κατά του Σαντάμ Χουσεΐν, στα τέλη των ‘90s, προκειμένου να κάνουν δουλειές με τα ιρακινά κοιτάσματα· το δε αμερικανικό κράτος, διακομματικά, επέβαλε το αντίθετο. Ωστόσο, επειδή αυτή η περίπτωση είναι παλιά (;) μπορεί να διαφεύγει σήμερα απ’ την κριτική ανάλυση.

Το ερώτημα επαναλαμβάνεται. Τώρα, τώρα, στα μέσα Μάη του 2019, γιατί το (αμερικανικό) πληροφορικό κεφάλαιο, κεφάλαιο αιχμής, δεν καθορίζει την πολιτική του (αμερικανικού) κράτους και φαίνεται να συμβαίνει το ανάποδο; Κι αν συμβαίνει το ανάποδο, μπορούμε να είμαστε αντικαπιταλιστές / αντικρατιστές (μ’ αυτήν την σειρά…) ή πρέπει να πετάξουμε στα σκουπίδια την εργατική αντιπαλότητά μας στον καπιταλισμό μένοντας έτσι ξεδιοντασμένοι απέναντι στα κρατικά κεφαλοκλειδώματα;

Νεοκρατισμός 2

Τρίτη 21 Μάη. Σαν αυτόνομοι εργάτες (: μακριά από τους απατεώνες που πουλάνε απομιμήσεις της εργατικής αυτονομίας! το νου σας!) απαντάμε: αν το (αμερικανικό) πληροφορικό κεφάλαιο δεν διαμορφώνει τις (αμερικανικές) κρατικές πολιτικές, αυτό δεν οφείλεται στο ότι ο (καπιταλιστικός) κόσμος γύρισε ανάποδα, αλλά στο ότι αυτό το κεφάλαιο έχει ηττηθεί – απ’ το κινεζικό πληροφορικό κεφάλαιο / κράτος! Και έχει ηττηθεί όχι απλά στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού (όπου το Πεκίνο συνεχίζει να κουμαντάρει ένα διαστημόπλοιο όντας το μοναδικό που έχει πετύχει κάτι τέτοιο…), αλλά στην έδρα του: την παγκόσμια εμπορευματική αγορά. Αυτήν την ήττα δεν την αναγνώρισε πρώτη η google· μάλιστα αυτή, σαν εταιρεία, θα μπορούσε να ελπίζει ότι… Την ήττα την αναγνώρισε ο συλλογικός εκπρόσωπος του αμερικανικού κεφάλαιου (δηλαδή το κράτος) όταν, πανικόβλητο απ’ την πρωτοπορεία των τεχνολογιών 5G της Huawei, άρχισε τις σπασμωδικές προσπάθειες να εμποδίσει την επέλασή τους.

Ηττημένο ήδη το αμερικανικό πληροφορικό κεφάλαιο στις προοπτικές του (π.χ. η Amazon απ’ την Alibaba…) στις αρχές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, είναι υποχρεωμένο να αφήσει την τύχη του στις (πολιτικές, εμπορικές, κλπ) πρωτοβουλίες του αμερικανικού κράτους, εν γνώσει του γεγονότος ότι αυτό δεν εκπροσωπεί αποκλειστικά αυτό (το κεφάλαιο αιχμής) αλλά επιπλέον και τα πιο καθυστερημένα τμήματα του (αμερικανικού) κεφάλαιου. Εκπροσωπεί την “εθνική καπιταλιστική ενότητα”, αν χρειαστεί και δια της βίας, δηλαδή την “εθνική” (με τις όποιες απαραίτητες παγκόσμιες “αποικίες”) βάση συσσώρευσης.

Πράγματι, τα αφεντικά της Silicon Valley ήταν αρνητικά το 2017 απέναντι στο ψόφιο κουνάβι· όχι άδικα. Διέβλεπαν, σωστά, ότι το ψόφιο κουνάβι (και το κόμμα του) είναι εκπρόσωποι των πιο καθυστερημένων / συντηρητικών / οπισθοδρομικών τμημάτων του αμερικανικού κεφάλαιου (για παράδειγμα των εταιρειών εξόρυξης σχιστολιθικών υδρογονανθράκων) – και ότι θα έβαζαν σε κίνδυνο τα δικά τους ψηφιακά global συμφέροντα.

Η πιο πρόσφατη εξέλιξη δείχνει πως όχι πια. Παρότι η Goggle (παραμένει παράδειγμα, και δεν μας φαίνεται σαν εξαίρεση) μπορεί να διεκδικήσει και να πετύχει κάποιες «εξαιρέσεις» και κάποια «παραθυράκια» στις εμπορικές τις σχέσεις με την κάθε Huawei, ξέρει ότι μεσοπρόθεσμα έχει ηττηθεί. Ξέρει (ή καταλαβαίνει) πως η κινεζική εταιρεία (ή οποιοσδήποτε διάδοχός της) δεν πρόκειται να μείνει όρθια πάνω στο κύμα της 5G αναδιάρθρωσης μόνο με όρους δικτύων· και σίγουρα όχι χωρίς δικά της λειτουργικά συστήματα.

Το ίδιο ισχύει, σε γενικές γραμμές, με το άλλο ιερό αμερικανικό τέρας: την Apple. Η εταιρεία που καθιέρωσε παγκόσμια τα smart phones ανακοίνωσε πολύ πρόσφατα πως μετακινείται απ’ το εμπόριο συσκευών στο εμπόριο υπηρεσιών. Για να το πούμε διαφορετικά: απ’ το εμπόριο «υλικότητας» στο εμπόριο «σχέσεων» – που υπάγονται σε διάφορους (και πολιτισμικούς) προσδιορισμούς. Προφανώς η Apple δεν σκοπεύει να πάψει να είναι λιγότερο global απ’ ότι τώρα. Οι ceo της συνειδητοποιούν ωστόσο ότι μεσοπρόθεσμα χάνουν την μάχη της «υλικότητας» των γκάτζετ, είτε απέναντι στη νοτιοκορεατική Samsoung είτε (ακόμα χειρότερα) απέναντι στις κινεζικές Huawei, Xiaomi κλπ.

Το ερώτημα (που διατυπώνουμε προς στιγμήν θεωρητικά) είναι αν η Apple, η Amazon, η Facebook και σία μπορούν να κρατηθούν στον αφρό πουλώντας «σχέσεις» χωρίς να οχυρωθούν πίσω από «τείχη» απέναντι στην κινεζική / ασιατική καπιταλιστική επέλαση – που δείχνει ικανή να φτιάξει και να πουλήσει οτιδήποτε, απ’ την μια άκρη του κόσμου στην άλλη.

Νεοκρατισμός 3

Τρίτη 21 Μάη. Αν τα πιο πάνω περιληπτικά είναι σωστά (κι αυτό υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή), τότε η μεταστροφή ανάμεσα στη δεκαετία του 1990 και εκείνη του 2020 δεν συνιστά κατάρριψη της μαρξιανής κριτικής ανάλυσης αλλά μάλλον την εκ νέου απόδειξή της! Η δεκαετία του ’90 δεν σημαδεύεται (αν κάποιος ψάχνει πρόσωπα / σύμβολα) απ’ τον αμερικάνο πρόεδρο Κλίντον, αλλά απ’ τον αντιπρόεδρο Al Gore: έναν αυθεντικό εκπρόσωπο του νεωτεριστικού, global, φιλελεύθερου πνεύματος της αναδυόμενης παγκόσμιας κυριαρχίας της Silicon Valley.

Τρεις δεκαετίες μετά η επιτυχία της 3ης βιομηχανικής επανάστασης υπό την ηγεμονία αμερικανικών κολοσσών (και η εύλογη παγκοσμιοποίηση του ψηφιακού παραδείγματος) δεν έχει Al Gore, ούτε καν ανάμεσα στους «δημοκρατικούς» των ηπα. Έχει Jack Ma – εξαμερικανισμένο ψευδώνυμο, υποθέτουμε… Κι ο λόγος είναι απλός: η νίκη του παραδείγματος έχει φτάσει στην ήττα της αμερικανοποίησής του, απ’ την στιγμή που το συλλογικό και υπό κρατική κινεζική διεύθυνση καπιταλιστικό κεφάλαιο 1,3 δισεκατομυρίου ανθρώπων αποδεικνύεται πολύ πιο δυναμικό.

Απέναντι σ’ αυτήν την εξέλιξη ακόμα και η αμερικανική Silicon Valley (και, ακόμα πιο έντονα, αυτό που μορφοποιήθηκε σαν πολιτική της έκφραση για παγκόσμια χρήση, δηλαδή το δόγμα η ιδιωτική καινοτομία μπροστά – πίσω παλιοκράτος!) οχυρώνεται· ή, πιο σωστά, το προσπαθεί μάλλον μάταια…

Όπως το είπε ένας κάποιος Keynes, ο φιλελευθερισμός είναι πλεύση καλού καιρού – για όσους έχουν το πάνω χέρι και τον άνεμο στα πανιά τους…

Όταν τα χάνουν τότε ααααα!!!.. Τότε…

Ποιός θα ανέβει πρώτος;

Δευτέρα 20 Μάη. Εν τω μεταξύ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς όσα μετασχηματίζουν (και θα το κάνουν ακόμα πιο έντονα συν τω χρόνω) τον καπιταλιστικό κόσμο.

Η γερμανική start up Lilium παρουσίασε πολύ πρόσφατα το κατόρθωμά της: ένα ηλεκτρικό (έως και ρομποτικό) 5θέσιο αεροταξί. Βέβαια είναι ακόμα πολύ πίσω (τεχνολογικά) σε σχέση με την κινεζική Ehang: η δεύτερη έχει κάνει εκατοντάδες ώρες πτητικών δοκιμών με όλους τους καιρούς με το διθέσιο μοντέλο της 184, αποκτώντας πολύτιμη εμπειρία– η πρώτη απλά κατάφερε να σηκώσει το δικό της πρωτότυπο.

Ωστόσο, επειδή η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι μονόπλευρη, εκφράζει την συμπάθειά της στις γερμανικές προσπάθειες. Απομένει, βέβαια, κάτι ακόμα: να καταφέρει να πουλήσει η Lilium το επίτευγμά της στις ηπα, όπως σκοπεύει…

Γιατί στην γειτονιά του πλανήτη λένε ότι η ψοφιοκουναβική διοίκηση, εκτός απ’ τα κινεζικά δεν χωνεύει ούτε τα γερμανικά τεχνολογικά επιτεύγματα· ειδικά όταν φέρνουν σε δύσκολη θέση τις αμερικανικές εταιρείες.

Ως τότε, και αποκλειστικά για την ενημέρωσή σας (μην βιαστείτε να αγοράσετε! αφήστε να πέσουν οι τιμές!!! – και κυρίως μην πείτε τίποτα στον κυρ Θύμιο!!!) αυτά τα δύο promo:

Και επειδή είστε καλοί άνθρωποι: μπορείτε να φανταστείτε την στρατιωτική εκδοχή αυτών των οχημάτων; (Μια ερώτηση κάναμε…)

Η κατασκευή του ηγέτη 1

Κυριακή 19 Μάη. Να απευθύνεσαι στο πλήθος. Να συνεπαίρνεις το πλήθος (με τις κατάλληλες “ατάκες”). Να κολακεύεις το πλήθος. Να εξαπατάς το πλήθος. Να προσεγγίσεις ειδικά “target groups” (με εξειδικευμένες ατάκες). Αυτά είναι τα βασικά προσόντα ενός σύγχρονου πολιτικού ηγέτη. Θέατρο, ρόλοι, τόνος της φωνής, ντύσιμο, χτένισμα, περπάτημα, χειρονομίες, προβολή επιλεγμένων «προσωπικών στιγμών» (ώστε να δημιουργείται μια εικόνα εξοικείωσης με το πλήθος), διόρθωση ατελειών, δημόσιες σχέσεις, συγγραφή «λόγων», εκπαίδευση για συνεντεύξεις: αυτά είναι τα βασικά καθήκοντα των εταιρειών που αναλαμβάνουν την κατασκευή των πολιτικών ηγετών.

Λυπούμαστε για τους κάθε είδους «πιστούς» (όχι όμως και για τους καπάτσους που ανάβουν τα κεράκια τους στις εικόνες της εξουσίας με ταπεινούς συμφεροντολογικούς υπολογισμούς) αλλά ο «ηγέτης» εδώ και δεκαετίες είναι προϊόν. Μπορεί να αποδειχθεί πετυχημένο ή αποτυχημένο «προϊόν» – συμβαίνουν και τα δύο. Σε κάθε περίπτωση ο «ηγέτης» είναι κατασκευή.

Η πρώτη τέτοια κατασκευή «ηγέτη» απ’ την μεριά «ειδικών» στα μέρη μας, πρωτόλεια δουλειά αλλά αποτελεσματική, ήταν ο Καραμανλής ο Β. Ένας μποέμ κεντρώος βουλευτής με άκρες στον εφοπλισμό επιλέχτηκε (μάλλον με το ζόρι) να ηγηθεί του δεξιού κόμματος λόγω ονόματος. Κόντρα στην ως τότε κουλτούρα του, κατασκευάστηκε για λογαριασμό του μια «οικογενειακότητα» που να ταιριάζει στους συντηρητικούς ψηφοφόρους… Προφανώς εκπαιδεύτηκε και σε μερικά ακόμα ζητήματα, και ρίχτηκε στην αρένα της εκπροσώπησης του λαού. Έγινε μάλλον εύκολα πρωθυπουργός – μια δουλειά που αποδείχθηκε ότι βαριόταν να κάνει· αλλά το κόμμα του αυτό ακριβώς ήθελε: μια τεμπέλικη βιτρίνα.

Η δεύτερη τέτοια κατασκευή είναι ο εξοχότατος παγκόσμιας εμβέλειας ηγέτης Τενεκεδένιος ο Α. Μπορεί αυτό να χαλάει πολλούς και διάφορους, αλλά είναι γνωστό ότι ο κύριος Τσίπρας είναι έργο του επικοινωνιακού σωλήνα απ’ την εποχή που ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας. Σποραδικά έχουν ακουστεί και τα ονόματα κάποιων εταιρειών που ανέλαβαν την περίπτωσή του. Με εφόδιό του την «εμπειρία» τρίτης κατηγορίας φοιτητικού συνδικαλισμού (και την οικογενειακή του ιστορία…) έπρεπε να εκπαιδευτεί σε πολλά και διάφορα…

Άλλα τα έμαθε, άλλα όχι – μικρή σημασία έχει το παρελθόν. Ο π.ε.τ. συνεχίζει να είναι work in progress, και τείνει να πάρει την οριστική του μορφή.

Η κατασκευή του ηγέτη 2

Κυριακή 19 Μάη. Γιατί χρειαζόταν το ελληνικό πολιτικό σύστημα διεύθυνσης την κατασκευή ενός “ηγέτη κεντροαριστερού” α λα ελληνικά; Αυτά είναι πράγματα που δεν πρέπει να λέγονται, είναι “προσβολή στη δημοκρατία”! Αλλά η ασταμάτητη μηχανή είναι αμαρτωλή, οπότε δεν φοβάται τις αμαρτίες.

Όπως είναι μεν γνωστό αλλά ταυτόχρονα ανομολόγητο, το “σοσιαλδημοκρατικό” σκέλος του συστήματος, αυτό που τυπικά ονομαζόταν “πασοκ”, πέρασε μια δραματική κρίση ηγεσίας απ’ την 5η Μάη του 2010 ως τα τέλη του 2011. Το πρόβλημα ήταν δομικό. Εκείνος που είχε επιλεγεί (λόγω ονόματος) για βιτρίνα, ο Παπανδρέου ο Γ, είχε επικίνδυνες εκσυχρονιστικές απόψεις· που θεώρησε ότι βρήκε την ευκαιρία να εφαρμόσει αξιοποιώντας την ελληνική κρίση. Δεν ήταν σκέτος “εκσυγχρονιστής” σαν τον προηγούμενο ηγέτη, τον Σημίτη. Ήταν, επιπλέον, “ονειροπόλος”: νόμιζε ότι μπορούσε να εφαρμόσει τις ιδέες του… Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά (που επιμένουμε ότι κατατέθηκε δημόσια με την προβοκάτσια της 5ης Μάη του 2010) αυτό το σκέλος του ελληνικού κράτους, η λεγόμενη “κεντροαριστέρα”, αφού πρώτα φρόντισε να κόψει τα πόδια του ως τότε ηγέτη της, θα βρεθεί μπροστά στο ερώτημα όχι απλά της καθαίρεσης του επικίνδυνου “νεωτεριστή” και της παρέας του, αλλά σε κάτι πιο στρατηγικό: θα βρεθεί μπροστά στο ερώτημα της κατασκευής ενός καινούργιου και “φρέσκου ηγέτη”, ρηχού και ανεπαρκούς σαν προσωπικότητας, που να είναι απ’ την μια μεριά ανελίξιμος και απ’ την άλλη εσαεί ελέγξιμος. Χωρίς επικίνδυνες ιδέες (αν θα ήταν δυνατόν χωρίς ιδέες καν και καν…) και με εκείνα τα κρίσιμα πολιτικά (και όχι μόνο) κόμπλεξ κατωτερότητας που θα τον κάνουν μόνιμα υπόχρεο στους χορηγούς του. Εφοπλιστές, εργολάβους, παπάδες, κλπ κλπ…

Ο άνθρωπος βρέθηκε. Έγιναν επάνω του οι απαραίτητες βαθυκρατικές επενδύσεις· η κατασκευή του “νέου ηγέτη της κεντροαριστέρας” ξεκίνησε, βήμα βήμα… Εν τω μεταξύ το δεξιό σκέλος του ελληνικού κράτους “έλυσε” το πρόβλημα της ηγεσίας του με τον ίδιο τρόπο που το είχε κάνει στα ‘80s: επιλέγοντας έναν Μητσοτάκη, όχι επειδή συμφωνεί με τις απόψεις του (καθόλου), αλλά μάλλον σαν υπηρεσιακό στρατηγό… Ο ρημαδοΚούλης γονάτισε μπροστά στο κόμμα του πρόσφατα, όταν αναγκάστηκε να κάνει «κωλοτούμπα» στις απόψεις του για το «μακεδονικό»: προφανώς δεν ήθελε να έχει την τύχη του πατέρα του, οπότε το σίγουρο είναι ότι τον μέγιστο που τον περιμένει είναι μια ένδοξη καριέρα δεξιού καιροσκοπισμού.

Η περίπτωση του ρημαδοΚούλη δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, ούτε σαν ανέκδοτο. Αντίθετα, αν ήταν αμερικάνος ο υπό κατασκευή ηγέτης της “κεντροαριστέρας”, κάποια στιγμή θα γυριζόταν για την περίπτωσή του η σχετική ταινία! Είναι έλληνας δυστυχώς, οπότε η έβδομη τέχνη θα στερηθεί αυτό το αριστούργημα…

Η κατασκευή του ηγέτη 3

Κυριακή 19 Μάη. Για να αποκτήσει όγκο η “ηγετική ικανότητα” του π.ε.τ. έχουν δουλέψει πολλοί. Επαγγελματίες και ερασιτέχνες, πληρωμένοι και εθελοντές, συνειδητά ή ασυνείδητα, αέρας κοπανιστός και αέρας εβαπορέ. Η δουλειά, το project, οδεύει στο τέλος του. Αν κάποιος έχει χάσει την υπόθεση – του – έργου μπορεί να εξοργίζεται με διάφορες σκηνές του. Η ασταμάτητη μηχανή απλά ειρωνεύεται τους άφθονους χρήσιμους ηλίθιους.

Δείτε για παράδειγμα το πιο πρόσφατο σκάνδαλο που θα τάραζε την ευγενή συνείδηση οποιουδήποτε «αριστερού» (αν υπήρχαν τέτοιοι): οι αγκαλιές του π.ε.τ. μ’ έναν ακόμα βαθυκρατικό, τον επικεφαλής της «κίτρινης απειλής», τον κυρ Θύμιο.

Όσα κι αν καταλογίσει κανείς σ’ αυτόν τον «συνδικαλιστή ηγέτη», υπάρχουν τουλάχιστον δύο αλήθειες για την περίπτωσή του. Πρώτον, δεν είναι εργαστηριακή κατασκευή. Είναι αυθεντικό δημιούργημα του ντόπιου μικροαστισμού, της ιερής «μικρής ιδιοκτησίας» (που μπορεί να μην είναι πάντα τόσο «μικρή»), έστω σε τέσσρεις ρόδες. Δεύτερον, δεν είναι καθόλου ξένος με το βαθύ κράτος. Προφανώς δεν είναι αυτό που θα σκεφτεί κάποιος όταν παίρνει ταξί, αλλά ισχύει: όχι μόνο οι «υπηρεσίες» έχουν δικά τους ταξί (δεν ξεχωρίζουν απ’ τα υπόλοιπα!) αλλά, επίσης, διάφοροι αστυνομικοί, είτε από οικονομική ανάγκη είτε σαν αποστολή, κάνουν σαν «δεύτερη δουλειά» τους ταξιτζήδες. Αν το σκεφτείτε είναι εντελώς λογικό: πως αλλιώς θα δούλευαν οι μηχανισμοί της δημόσιας τάξης (ή/και του κρατικοποιημένου εγκλήματος) αν άφηναν τους δρόμους των πόλεων αδέσποτους; Με δυο λόγια: μέσα απ’ τους ταρίφες δουλεύει το «κυκλοφοριακό» της δημόσιας τάξης. Ο τομέας είναι στρατηγικού ενδιαφέροντος!

Οι αγκαλιές και οι αγαπούλες του παγκόσμιας εμβέλειας ηγέτη με έναν πραγματικό παρακρατικό ηγέτη είναι, λοιπόν, διπλής σημασίας. Αφενός είναι εκδήλωση της αμοιβαίας αγάπης ανάμεσα σ’ έναν αυθεντικό και με το δάκτυλο στη σκανδάλη εκπρόσωπο του ελληνικού μικροαστισμού / πολιτικού προσοδισμού και σ’ έναν υπό κατασκευήν «εθνικό ηγέτη». Και, απ’ την άλλη, η αναγνώριση απ’ τον τελευταίο της σημασίας του βαθέος κράτους. Δεν είναι, άλλωστε, η μόνη τέτοια αναγνώριση: κι άλλα χεράκια έχει φιλήσει ο «ηγέτης» στην πορεία του προς την κορυφή.

Δεν γίνεται αλλιώς… Πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα…

(φωτογραφία κάτω: Ο φίλος και αδελφός κυρ Θύμιος ανάγκασε τον τότε ηγέτη της δεξιάς βαθυκρατικό Σαμαρά να τον διαγράψει απ’ το κόμμα, στα μέσα Οκτώβρη του 2011, όταν δήλωσε ότι θα λιώσει τον τότε διοικητή του ικα… Γιατί; Επειδή έβγαλε εγκύκλιο που όριζε να πληρώσουν οι ιδιοκτήτες την ασφάλιση των εργατών οδηγών ταξί για τις μέρες της απεργίας – του lock out των ιδοκτητών…

Τον τότε υπουργό που τόλμησε να τα βάλει μαζί του, ονόματι Ραγκούση, ο κυρ Θύμιος τον έφαγε λίγο αργότερα, μαζί με όλη την παλιοκυβέρνησή του. Ο επόμενος υπουργός που ανέλαβε να φροντίσει τον κυρ Θύμιο και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί καταργώντας τις νομοθετικές φαντασιώσεις του προηγούμενου, στην προσωρινή κυβέρνηση Παπαδήμου, ήταν Α Α: ο βορΒορίδης…

Είναι σαφές ότι στην διαταξική θολούρα των «πολλών» που οφείλει να κολακεύει ένας «ηγέτης της κεντροαριστέρας», ο κάθε κυρ Θύμιος, σαν «πολλαπλασιαστής ισχύος», είναι εκατοντάδες φορές πολύτιμος… Συναντιέται φυσικά τώρα στα ίδια αποδυτήρια με τον μετανοιωμένο πρώην υπουργό – αλλά σαν μόνιμα πρωταθλητής…)

Η κατασκευή του ηγέτη 4

Κυριακή 19 Μάη. Ο “ηγέτης” του ενός απ’ τους δύο πόλους του εθνικού διπολισμού φτιάχνεται, λοιπόν, με τον κατάλληλο τρόπο. Πατερναλιστής και γενναιόδωρος στις παροχές του στους “πολλούς”· αλλά και κολακευμένος απ’ τις χάρες της μπουρζουαζίας όταν τις χρειάζεται· συστηματικός ψεύτης (ιδανικό προσόν!) με χαριτωμένο τρόπο (έχει σημασία ο τρόπος!) αλλά και κατά φαντασίαν “οραματιστής”· και με τον Βελουχιώτη και με τον Ιερώνυμο· και χαλί για την Ουάσιγκτον (ο κύριος Pyatt πρέπει να είναι ενθουσιασμένος!) αλλά και «για την ευρώπη των λαών»… Κλπ κλπ.

Δεν φτάνει, όμως, η κατασκευή του «ηγέτη». Πρέπει να κατασκευαστεί κι ένα κόμμα στα μέτρα του. Γίνεται κι αυτό, πολύ πιο γρήγορα απ’ την εθνική Κορίνθου – Πατρών! Δεν είναι «αριστερό» με την παλιά, χρεωκοπημένη έννοια. Είναι «τσιπρικό», ακτινοβολεί δηλαδή τις (δήθεν) «πολυσυλλεκτικές» ικανότητες του «ηγέτη». Φυσικά, ακόμα, προς το παρόν, αυτό το κόμμα μοιάζει να είναι ο συ.ριζ.α. του 2012 μείον τις απώλειες του 2015. Αλλοίμονο σ’ αυτούς που το κύμα της ιστορικής διαλεκτικής τους ανέβασε κάνοντάς τους καλοπληρωμένους βουλευτές και υπουργούς του «πασοκ ΒΒ+» (όπως σχολίασε ένας πονηρίδης) μόνο για να τους ξεράσει όταν πια δεν θα χρειάζονται στο «τσιπρόκ Α»!

Απ’ την απόμακρη, περιθωριακή θέση που βρίσκεται η ασταμάτητη μηχανή, όλα αυτά είναι χαριτωμένα και αηδιαστικά ταυτόχρονα – αλλά είναι η πραγματικότητα. Αφόρητη αλλά πραγματική. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν πέσει με τα μούτρα (κάποιοι επί πληρωμή) στην αναγόμωση εκείνου που πριν λίγα μόνο χρόνια οι «ειδικοί» έλεγαν ότι έχει τελειώσει οριστικά: του καθεστωτικού διπολισμού των βιτρινών. Προφανώς καταλαβαίνουν τα συμφέροντά τους, όπως πάντα…

Με γειά λοιπόν!