Κυριακή 11 Αυγούστου. Καθώς ο όποιος φοιτητικός ριζοσπαστισμός υποχωρούσε (ή γινόταν ρηχότερος) απ’ το ’87 – ‘88 μέχρι, χοντρικά, τα μέσα της δεκαετίας του ’90 (με εμβληματική την αστυνομική εισβολή και την σύλληψη πάνω από 500 καταληψιών μέσα στο εμπ το 1995, και πάλι του «αγίου Πολυτεχνείου»…), το πρόβλημα δεν ήταν πια η ενοχλητική «εξωκοινοβουλευτική» επιρροή μέσα στο φοιτηταριάτο, αλλά μάλλον η όσμωση φοιτητικών και μη φοιτητικών πλευρών της «άγριας νεολαίας». Ήταν η περίοδος όπου τα Εξάρχεια είχαν ανακηρυχτεί «άβατο» απ’ την καθεστωτική εφημερίδα «το βήμα», και όπου κάθε μεγάλη, μεσαία ή μικρή πόλη της επικράτειας είχε τα δικά της «Εξάρχεια». Και πάλι η ρητορική περί «πανεπιστημιακού ασύλου», με τα δάκτυλα να δείχνουν το εμπ, το χημικό και πιο σπάνια τη νομική της Αθήνας, πάντα στο κέντρο της πρωτεύουσας, κατασκεύαζε το φάντασμα των «καταχραστών της πόλης» (και των πανεπιστημίων της…) που θα έπρεπε να τσακιστούν κάτω απ’ την σιδερένια φτέρνα της αστυνομίας· αλλά φευ το «άσυλο» της «έδενε τα χέρια»…
Επρόκειτο, τώρα, για άλλο ουσιαστικό πρόβλημα, διαφορετικό από εκείνο της προηγούμενης περιόδου: το πέρασμα από μια καπιταλιστική κοινωνία συντηρητική, αποταμιευτική, που «διακρατούσε ή/και εμπόδιζε τις επιθυμητικές ροές» (όπως θα έλεγαν κάποιοι…) σε μια κοινωνία καταναλωτική, έξαλλη, «φιλελεύθερη» και επιθετική – αλλά και εθνικόφρονα μαζί.
Οι αντιφάσεις αυτής της μετάβασης φάνηκαν μέσα σε λιγότερο από 1 χρόνο. Στην άγρια κατάληψη του εμπ το 1990 εκείνοι που μόλις πριν 5 χρόνια, το 1985, ήταν «αγανακτισμένοι πολίτες» που ήθελαν να τσακίσουν τα κωλόπαιδα, οι πασόκοι δηλαδή, έφερναν στους καταληψίες αντιασφυξιογόνες μάσκες και φάρμακα – διότι κυβερνούσε η «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» του Μητσοτάκη του Α. Λίγους μήνες αργότερα όμως, το Νοέμβρη του 1991, ξαναέγιναν «αγανακτισμένοι»… Κι όταν η αστυνομία με δακρυγόνα έβαλε φωτιά στην πρυτανεία (κατά λάθος προφανώς, αλλά…) η κατακραυγή για τους «γνωστούς άγνωστους» ήταν πανεθνική…
Ίσως επειδή οι πολιτικοί φορείς της «δημοκρατίας» έβλεπαν τις ανάγκες της hard core «εθνικής ενότητας» που ερχόταν… Στην οποία «εθνική ενότητα» όχι μόνο οι άθεοι, απάτριδες και αναρχικοί θα ήταν εθνικοί εχθροί, αλλά ακόμα και οι απλά liberal – αν τολμούσαν να αμφισβητήσουν την εθνικισμό και τον ρατσισμό…
Και πάλι: το «άσυλο» ήταν το έμβλημα μιας ευρύτερης πολιτικής απαγόρευσης που δεν έπρεπε να δηλωθεί με το όνομά της... Τα αυστηρά όρια προσδιορίζονταν απ’ το «το όνομα μας είναι η ψυχή μας» και το «η λύση είναι μία / σύνορα με την σερβία»… Και, στη συνέχεια, απ’ το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» και το «η τουρκία διαλύεται, θα φάμε ένα κομμάτι της…»