Σάββατο 10 Αυγούστου. Τα παραμύθια δεν κάνουν καλό στο μυαλό (αν τα παίρνεις τοις μετρητοίς). Μπορεί, βέβαια, να κάνουν καλό στις συγκινήσεις…. Οπότε άντε να τα βάλεις με δαύτες…
Σε κάθε περίπτωση, περισσότερο για να υπερασπιστούμε την τιμή μας (σαν ξέρετε τί… ξέρετε;) και λιγότερο για να πείσουμε οποιονδήποτε, πρέπει να θυμίσουμε ότι το «πανεπιστημιακό άσυλο», νοούμενο σαν ένας αυτόματος νομικο-ηθικός «κόφτης» της μπατσαρίας, κάτι σαν taboo δηλαδή (και καλό θα ήταν να ψάξετε τι σημαίνει «ταμπού» από ανθρωπολογική άποψη, πριν νομίσετε ότι είναι κανά παιχνίδι…) αυτό το «άσυλο» λοιπόν έπαψε να υπάρχει στις 18 Νοέμβρη του 1985. Πριν σχεδόν 34 χρόνια… Το «τέλειωσε» πανηγυρικά η ίδια ακριβώς κυβέρνηση, το ίδιο ακριβώς κράτος, που το είχε θεσμοθετήσει πριν 3 χρόνια… Το πασοκ…
Στις φωτογραφίες που ακολουθούν απλά ανακαλούμε το γεγονός της αστυνομικής εφόδου στο κατειλημμένο από μια χούφτα αναρχικούς Χημείο («πανεπιστημιακό άσυλο»; μα τι λέτε τώρα;) πολύ νωρίς το πρωί της 18ης Νοέμβρη του 1985, λίγες μόνο ώρες μετά την δολοφονία του Μιχάλη Καλτέζα… Τέτοια αστυνομική επιχείρηση (έφοδος απ’ την ταράτσα, πίξιμο με δακρυγόνα στο εσωτερικό) δεν έχει ξαναγίνει. Δεν έχει σημασία: οι αυταπάτες (μας) τέλειωσαν τότε. Ευτυχώς!!!
Επιπρόσθετα να θυμίσουμε (αν έχει κάποια σημασία… έχει;) ότι τα χαράματα της επόμενης ημέρας, της 19ης Νοέμβρη του 1985, οριτζινάλ φασίστες και «αγανακτισμένοι πολίτες», πασόκοι δηλαδή (από τότε η «αγανάκτιση» ήταν κρατικά ελεγχόμενη… τι να καταλάβαιναν ποιοί μετά από 26 χρόνια;) σε άψογη μεταξύ τους συνεργασία, μπούκαραν στο Πολυτεχνείο, κόβοντας την αλυσίδα μιας μικρής πόρτας στην Πατησίων, για να σπάσουν την κατάληψη για την δολοφονία του Μιχάλη… Απωθήθηκαν απ’ την περιφρούρηση μετά από ζόρικη μάχη, μ’ έναν σοβαρά τραυματία απ’ την μεριά μας – νάναι καλά ο άνθρωπος, όπου και να βρίσκεται τώρα…
Για να μην πολυλογούμε: από τότε και μετά ήταν σαφές (σ’ εμάς, τους όποιους…) ότι «άσυλο» δεν υπάρχει, και πως όλα έχουν επιστρέψει στην αυθεντική καταγωγή τους: ζήτημα συσχετισμών δύναμης (συμπεριλαμβανόμενης κυρίως της οργανωτικής και διανοητικής κατάστασης εκείνων που θα πρέπει να αμυνθούν έναντι των «αρχών»…).
Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο κουβέντας, ούτε για «νομική υπόσταση» του πανεπιστημιακού ασύλου, ούτε για «ενίσχυση» ή “κατάργησή” του – για εμάς. Ευχόμαστε οι «παλιοί» (ξέρουν αυτοί ποιοί είναι) να καταλαβαίνουν· έχουν γνώση από πρώτο χέρι για ποιό πράγμα μιλάμε.
Όσο για τους νεώτερους; Δεν ξέρουν – και είναι κουραστικό να μάθουν… Αν και όποτε χρειαστεί καλό θα είναι όμως να τεντώσουν τ’ αυτιά τους αντί για τα μπουκάλια τους…
Εν τω μεταξύ τα παραμύθια νικάνε… Η μυθολογία σκοτώνει!