Tag: νόμοι σχέσεις

Βολιβία

Τετάρτη 27 Νοέμβρη. Κάθε ημέρα που περνάει δείχνει το γιατί η φυγή του Morales στο Μεξικό ισοδυναμεί, πρακτικά, με πολιτική προδοσία.

Φεύγοντας ο Morales στην ουσία «παραιτήθηκε» (βάζουμε τη λέξη σε εισαγωγικά επειδή ναι μεν δεν έχει δηλώσει κάποια επίσημη παραίτηση σε θεσμούς της βολιβίας, ωστόσο de facto αναγνώρισε ότι δεν ασκεί την προεδρική εξουσία του). Άνοιξε δρόμο στους φασίστες να αυτοανακηρυχτούν πολιτικά αφεντικά στη βολιβία· κι όχι για να ταΐσουν απλά την ματαιοδοξία τους. Την εξουσία που ανέλπιστα βρήκαν «ορφανή» την ασκούν – και το εννοούν. Το ότι χτες ανακήρυξαν τον Morales «τρομοκράτη» είναι το λιγότερο. Έχουν αρχίσει να κλείνουν τα εχθρικά τους media, κυνηγάνε βίαια τους «προδότες» δημοσιογράφους, και φυσικά καταστέλουν – καταστέλουν – καταστέλουν τις αντιχουντικές διαδηλώσεις.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η αντίσταση των πληβείων (και οπωσδήποτε των εκατομμυρίων ιθαγενών) είναι ισχυρή και μαζική. Δεν αμφιβάλλουμε. Όμως αν ο Morales βρισκόταν στη βολιβία αυτός θα ήταν η νόμιμη (ακόμα κι αν ήταν αμφισβητούμενη) «πολιτική εξουσία». Και τα περιθώρια του φασισταριού θα ήταν περιορισμένα· ακόμα κι αν ένα καλό μέρος του στρατού ή/και της αστυνομίας ήταν μαζί τους. Γιατί ακόμα και ο πιο φασίστας καραβανάς νοιάζεται πρώτα απ’ όλα για το τομάρι του. Φοβάται μήπως βρεθεί τελικά με τους χαμένους· και όταν περνάει καιρός χωρίς να έχει την κεντρική εξουσία που θα τον καλύψει, αρχίζει να λουφάζει.

Σαν «αυτοεξόριστος» ο Morales μπορεί να λέει το ένα ή το άλλο. Δεν έχει όμως την δύναμη που η φυσική παρουσία ενός «προέδρου» θα είχε· και δεν πρόκειται για συμβολισμούς. Το ότι οι κάθε είδους πραξικοπηματίες σημαδεύουν οπωσδήποτε και πρώτ’ απ’ όλα στο «κεφάλι» του συστήματος εξουσίας δεν είναι συμβολικό… Δεν είναι αντάρτες που καταλαμβάνουν γη κερδίζοντας τις συνειδήσεις, και προσπαθούν να φτάσουν στην πρωτεύουσα… Δεν κινούνται απ’ την περίμετρο προς το κέντρο.

Είναι χουντικοί… Θέλουν το κέντρο, ακόμα κι αν δεν έχουν τίποτα άλλο! Με το «κύρος της κεντρικής εξουσίας» κινητοποιούν (δηλαδή: διατάζουν) τους μηχανισμούς κρατικής βίας και καταστολής, ακόμα κι αν δεν τους ελέγχουν «ιδεολογικά». Ο στρατός και η αστυνομία εκτελούν διαταγές· δεν κάνουν συνελεύσεις… (Κι αν αρνηθούν τις διαταγές σημαίνει ότι στασιάζουν, ότι επαναστατούν).

Αυτό το «κύρος» ο Morales τους το παρέδωσε αμαχητί… Τώρα οι πληβείοι κάνουν το σωστό: ασκούν την αντι-εξουσία τους. Αλλά το κάνουν υπό τις χειρότερες συνθήκες…

Project europe 1

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Έχει το ενδιαφέρον της η «αποκάλυψη» των καθεστωτικών new york times (προχτές) μιας πρόσφατης στιχομυθίας μεταξύ Merkel και Macron.

… Καταλαβαίνω την επιθυμία σου για αποδιαρθρωτική πολιτική φέρεται να είπε η γερμανίδα πρωθ. Αλλά έχω κουραστεί να μαζεύω τα κομμάτια. Ξανά και ξανά πρέπει να κολλάω τα φλυτζάνια που σπας έτσι ώστε μετά να μπορούμε να κάτσουμε και να πιούμε μια κούπα τσάι μαζί…

Σαφές ή όχι αυτές οι κουβέντες δεν δείχνουν μια «νοικοκυρά» που πρέπει να κουμαντάρει τις ζημιές απ’ τα νεύρα του «κυρίου». Δείχνουν το ξεπέρασμα εκείνου που μέχρι πριν λίγα χρόνια διαφημιζόταν σαν «το μοτέρ» του project europe: του γαλλογερμανικού άξονα. Δεν είναι δύσκολο να ξέρει κάποιος ότι όχι μόνο ο Macron αλλά διαχρονικά η γαλλική «εθνική γραμμή» ήταν να κάνει ζημιές σε οτιδήποτε «ευρωπαϊκό» που θα υπονοούσε την υπεροχή του Βερολίνου. Τέτοια παραμένει. Και, ύστερα, πότε πότε, πουλάει «ευρωπαϊσμό» αποκλειστικά με γαλλικούς όρους – όπως κάνει τελευταία ο κατά την γνώμη του βασιλεύς της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron…

Το ότι το project europe δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, το ότι έμεινε «νήπιο» από πολιτική άποψη (όπου το «πολιτική» σημαίνει την ενιαία θέση του στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό) δεν οφείλεται ούτε στη Μόσχα, ούτε στο Πεκίνο! Οφείλεται στο Παρίσι (που πάντα φοβόταν και φοβάται το Βερολίνο) και στο Λονδίνο (που πάντα ήθελε μόνο μια «ενιαία αγορά» και τίποτα παραπάνω). Αν, τώρα, ο κινεζικός καπιταλιστικός δυναμισμός γίνεται global αυτό οφείλεται τελικά στο ότι η Ιστορία απεχθάνεται τα κενά…

Project europe 2

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Όταν η καταλανική ανταρσία βρισκόταν στο φόρτε της (με το ψημοψήφισμα για την κρατική ανεξαρτησία, και η ισπανική καταστολή), πριν δύο χρόνια, ο γνωστός Γιούνκερ είχε δηλώσει (για να στηρίξει την άποψη ότι η ε.ε. και η ευρωζώνη δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν ένα καταλανικό κράτος) ότι εδώ δεν θα καταφέρνουμε με 28, θα τα καταφέρουμε με 98;

Ο Γιούνκερ είχε δίκιο απ’ την ανάποδη!!! Το πολιτικό (και ιδεολογικό) πρόβλημα του project europe είναι, ακριβώς, το «28»: το ότι, δηλαδή, στα συστατικά του μέρη περιλαμβάνονται όλα τα ιστορικά ιμπεριαλιστικά «έθνη κράτη», με τις αντίστοιχες ιδεολογίες / μυθολογίες για κατανάλωση των υποτελών, και όλα τα (συχνά φαντασιακά) “Plan B” των αφεντικών τους όταν ζορίζονται.

Όταν η «οικονομική σύνθεση» είναι εφικτή – κι αυτό έχει συμβεί σε αρκετό βαθμό στο project europe – η μορφή έθνος / κράτος (εξοπλισμένη με όλα τα «παλιά μεγαλεία»…) είναι αντιδραστική! Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάλληλη ιδεολογία για να υποστηρίξει την «εθνικότητα» μέσα στο project europe είναι αυτή του φασισταριού! Η αριστερά (του κράτους και του κεφάλαιου) προσπάθησε φιλότιμα να κολλήσει «αριστερό πρόσημο» σ’ αυτήν την ιστορία· απέτυχε παταγωδώς, και το μόνο που έκανε είναι «να ρίξει νερό στον μύλο της αντίδρασης»…

Αν τα συστατικά του project europe ήταν εφικτό να γίνουν όχι τα «28» ευρωπαϊκά έθνη / κράτη αλλά οι «98» ευρωπαϊκές περιφέρειες, οι «ενωμένες πολιτείες της ευρώπης» θα ήταν ήδη γεγονός.

Φυσικά, το ακούμε ήδη, είναι αρκετοί (που παριστάνουν τους «αντι-ιμπεριαλιστές») που με χαρά θα έβλεπαν την πλήρη διάλυση του project europe. Στα μέρη μας το δήλωναν ανοικτά επί χρόνια. Καθόλου παράδοξο το ότι άλλους τους καβάλησαν οι ντόπιοι φασίστες, και άλλοι έγιναν εξουσία για να κάνουν ένα καλό μέρος της λάτζας της «αντιευρωπαϊκής δουλειάς»: συμμαχία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Κάιρο· και παραχώρηση βάσεων στους δύο πρώτους.

Επ’ αυτού, επί της εθνικής γραμμής, ο «αντι-εε αντι-ιμπεριαλισμός» κάτι έπαθε… Και κλάταρε…

(Μιας και η ασταμάτητη μηχανή, σαν αυτόνομη εργάτρια, δεν συμμετέχει στα διλήματα των αφεντικών, του είδους «μένουμε ευρώπη» vs «μένουμε άνω τζούτζουλα» – αφίσα επάνω, πριν το θρυλικό “δημοψήφισμα” του ’15 και ενάντιά του – έχει την πολυτέλεια να τα καταλαβαίνει, και να αναλύει το πως αυτά μεταφέρονται στους πληβείους. Κατά συνέπεια θεωρεί γελοίο το «επαναστατικό πάθος» του να πάρει κάνεις θέση υπέρ της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφάλαιου.

Αλλά θεωρεί επίσης αυτοκτονικές τις συνέπειες τέτοιων «παθών»: όπως η θρυλική «αντιπαγκοσμιοποίηση» γέννησε το μόνο που μπορούσε, φασιστοεθνικιστικές πολιτικές βιτρίνες, έτσι και η υπεράσπιση του «εθνικού κράτους» στην ευρώπη γεννάει τέρατα· και μόνο τέτοια θα μπορούσε να γεννήσει.

Όσο για το θεώρημα ότι «στην εθνική κλίμακα» οι ταξικοί, εργατικοί αγώνες είναι ευκολότεροι (;;;) πού αποδεικνύεται;)

Θέσεις μάχης

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Οι παγκόσμιες αλλαγές, ακόμα και οι ανατροπές που βρίσκονται σε εξέλιξη, είναι σεισμικές. Και θα επηρεάσουν, επηρεάζουν ήδη, και το τελευταίο καλύβι σ’ αυτόν τον πλανήτη…

Μέσα στα ζόρια της Ιστορίας υπάρχει, ευτυχώς, και κάτι χρήσιμο: όλοι / όλες που κολυμπούν στους βάλτους της μικροαστικής σαπίλας (εκατομμύρια…) είναι αδύνατο πια να καταλάβουν· κι ακόμα πιο αδύνατο να σηκώσουν μπόι. Αλλά η αυτόνομη εργάτρια αναρωτιέται: ποιός θα ήθελε συμμαχητές σ’ αυτόν τον πόλεμο, τον ζόρικο, πολυεπίπεδο και αβέβαιο εργατικό πόλεμο που έχει ξεκινήσει, ποιος θα ήθελε λοιπόν συμμαχητές τους ομφαλοσκόπους; Ευτυχώς λοιπόν: τα παραμύθια, τα παχιά λόγια και τα παπατζιλίκια τελειώνουν. Και οι κατεργαραίοι πάνε στους πάγκους τους.

Σημειώστε το κάπου, θα χρειαστεί: αυτό το νόστιμο και νεοφιλελεύθερο ότι «πραγματικότητα είναι ό,τι εγώ και η παρέα μου θεωρεί τέτοια» είναι ένας εξαιρετικός επιτάφιος! Χωρίς θρήνο – με χάχανα…

Με χάχανα – αλλά επιτάφιος!

Και καλή τύχη…

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Ποιός, άραγε, δεν θα θαύμαζε τις καλλιτεχνικές διαρρήξεις με πλούσια λεία; Οι «pink panthers» (ένα σχήμα για το οποίο αν ισχύει ότι είχε πάνω από 300 βαλκάνια μέλη, τότε πρόκειται για την πρώτη στην παγκόσμια ιστορία μαζική οργάνωση χρυσοδάκτυλων – και μια ριζική απομυθοποίηση της «βαλκανικής καθυστέρησης»!) έγιναν θρύλος ακριβώς γι’ αυτό: επειδή το μυαλό τους δούλευε τόσο καλά ώστε τα χέρια τους έκαναν θαύματα.

Γράψαμε «έγιναν θρύλος»; Μπορεί να συνεχίζουν. Η χθεσινή διάρρηξη σε μουσείο στην Δρέσδη και η κλοπή βασιλικών κοσμημάτων του 18ου αιώνα, κυρίως διαμαντιών, έχει όλη την ευφυή αύρα των “pink panthers”: μια φωτιά σε κοντινό υποσταθμό κόβει το ρεύμα στην περιοχή, τα κυκλώματα ασφαλείας δουλεύουν με μπαταρίες, κι αυτοί – δύο ή περισσότεροι; – μπουκάρουν σβέλτα. Κόβουν σίδερα, ανοίγουν πόρτες… Όταν σκάει το περιπολικό έχουν γίνει καπνός.

Εντάξει. Τα διαμάντια δεν θα πουληθούν στις upper τάξεις για να δοθούν επιδόματα ανεργίας σε βαλκάνιους προλετάριους… Θέλουμε να πούμε: ακόμα και οι καλλιτέχνες των διαρρήξεων ζουν μια ζωή διαχωρισμένη απ’ τα «βάσανα των πολλών». Ωστόσο ένας σοβαρός λόγος που τέτοιοι παράνομοι γίνονται θρυλικοί στους «πολλούς» είναι επειδή ανασκευάζουν δύο βασικά θεωρήματα του νόμου και της τάξης: ότι οι εγκληματίες είναι ηλίθιοι (σε σχέση με τους διώκτες τους) και ότι είναι αιμοβόροι.

Τίποτα απ’ τα δύο. Ακόμα κι αν το προλεταριάτο θαυμάζει τέτοιους καλλιτέχνες μέσα απ’ τους λάκους του, υπάρχει κάτι αυθεντικό (αν και πικρό) στον θαυμασμό: η ποιοτική ανωτερότητα του παραβάτη απέναντι στη μηχανική και στην ανθρωποαστυνομία του φράχτη…

Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, το ελκυστικό… Όχι τα διαμάντια… Το ελκυστικό είναι η τέχνη της αναίμακτης εισόδου στο και της εξόδου από το κάστρο – με το θησαυροφυλάκιο στην πλάτη!

Το ελκυστικό είναι οι Φαντομάδες!

(φωτογραφία: Το μουσείο στη Δρέσδη, αγέρωχο, στη θέση του. Πουθενά δεν διακρίνεται η «είσοδος κινδύνου»….)

Πετρέλαιο και θάνατος

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2018 η ιταλική πετρελαϊκή eni (την οποία το νοτιοκυπριακό καθεστώς θέλει να κάνει «ασπίδα» των οικοπέδων του) υπέγραψε συμφωνία με την libyan national oil corporation για την δημιουργία μιας κοινής επιχείρησης εκμετάλλευσης και εμπορίου λιβυκών πετρελαίων. Την mellitah oil and gas company.

Η mog εκμεταλλεύεται κοιτάσματα στην επαρχία zawiya, στα δυτικά της Τρίπολης, μια περιοχή που ελέγχεται απ’ την μία απ’ τις δύο «διεθνώς αναγνωρισμένες» κυβερνήσεις στη λιβύη. Η eni, σαν ο φραγκάτος εταίρος, προέλαβε ένοπλους για να προστατεύουν τις εγκαταστάσεις. Αλλά το security δεν είναι η πρώτη, ούτε η μόνη δουλειά αυτών των ένοπλων. Πληρώνονται από το 2017 απ’ το ιταλικό κράτος για να «συντηρούν» στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών σε λιβυκό έδαφος.

Το τι σημαίνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών στη λιβύη δεν θα θέλατε να το ξέρετε… Είναι, σίγουρα, μια επικερδής επιχείρηση άπαξ και μια περιοχή αυτοχαρακτηριστεί σαν «συνοριακή ζώνη» – της ιταλίας ή/και της ε.ε. Υποθέτουμε πως έχετε παρακολουθήσει την ασταμάτητη μηχανή και τις προηγούμενες ημέρες· οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Η δουλειά, λοιπόν, των ένοπλων συμμοριών στο λιβυκό έδαφος, που αν χρειαστεί «ξεπλένονται» σαν φύλακες καθώς πρέπει πετρελαϊκών επιχειρήσεων, είναι να εμποδίζουν αφρικάνους πρόσφυγες / μετανάστες να φύγουν προς λιβύη μεριά. Όσοι «συλλαμβάνονται» είτε στις λιβυκές ακτές είτε στα λιβυκά χωρικά ύδατα, αν είναι «τυχεροί», βασανίζονται με διάφορους τρόπους· προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων. Αλλά οι πληρωμένες και απ’ το ιταλικό κράτος συμμορίες έχουν κι άλλη μέθοδο: από τότε που η Ρώμη τους χάρισε μερικά ταχύπλοα «λιμενοαστυνομίας» κυνηγούν τα πλοιάρια των δραπετών και τα βουλιάζουν. Επειδή (έτσι λένε τα συμβόλαιά τους) δεν πρέπει να φτάνουν ούτε τις ιταλικές ακτές ούτε τα πλοία των βορειευρωπαϊκών μκο που προσπαθούν να τους σώσουν…

Καταλαβαίνετε τώρα τι ακριβώς ήταν η «πολιτική» καθαρμάτων σαν τον Salvini: πρόκειται για την ιταλική εφαρμογή της συμφωνίας που έχει γίνει με τις λιβυκές συμμορίες ανθρωποκυνηγών, οι οποίοι μπορεί να χρειαστούν και σαν σεκιουριτάδες της eni· και ό,τι άλλο, μελλοντικά.

(φωτογραφία πάνω: Στη μέση ο Abd Al-Rahman Milad –“Bija”. Γνωστός αρχισυμμορίτης στη λιβύη, απ’ την zawiyah… και επίσημος συνομιλητής του ιταλικού υπ.αμ…

κάτω: Αυτοί είναι όσοι επέζησαν απ’ την βύθιση ενός πλοιαρίου, 5 μίλια απ’ την ακτή της al-Khoms, στις 25 Ιούλη του 2019. Τουλάχιστον 150 άλλοι πνίγηκαν…)

Γεωπολιτική και θάνατος

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Απάνθρωπες συνθήκες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται πολύ έντονος υπερπληθυσμός, ανθυγιεινές συνθήκες, κακής ποιότητας φαγητό και νερό που καταλήγει στον υποσιτισμό, έλλειψη σωστής περίθαλψης… και βία απ’ τους φρουρούς, ξυλοδαρμοί και ηλεκτροσόκ… Αυτές ήταν, περιληπτικά, οι διαπιστώσεις της human rights watch το καλοκαίρι του 2018 απ’ την κατάσταση στα λιβυκά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αν βγάλει κανείς την βία των ανθρωποφυλάκων οι διαπιστώσεις ταιριάζουν απόλυτα και στα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης (σίγουρα επί φαιορόζ γκουβέρνου). Η βία των ανθρωποφυλακων, απλά, δεν χρειάζεται: πώς να φύγουν οι κρατούμενοι απ’ τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου; Αντίθετα στον Έβρο οι ξυλοδαρμοί και οι κλοπές σε βάρος προσφύγων / μεταναστών είναι αποδεδειγμένη πρακτική.

Το ελληνικό κράτος συμμετέχει (διακομματικά…) σ’ αυτήν την «μαύρη διεθνή». Σίγουρα δεν μπόρεσε να κάνει outsourcing τα κάτεργα· η τουρκία δεν είναι λιβύη. Τώρα ο ρημαδοΚούλης επιδεικνύει έναν κάποιον «ανθρωπισμό», με την μετακόμιση στην ενδοχώρα, σε κάπως καλύτερες συνθήκες, μερικών χιλιάδων απ’ αυτούς που έχουν ήδη υποφέρει στα ελληνικά κάτεργα. Υπόσχεται όμως και «κλειστά στρατόπεδα» – αυτά είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του δεξιού ανθρωπισμού… Υπόσχεται, επίσης, και «αυστηρή φύλαξη» των θαλάσσιων συνόρων… Κάθε στοιχειωδώς νοήμων καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτά τα δύο.

(φωτογραφία: Δεν τον ξέρετε… Απλά τον έπνιξαν, κάπου στη Μεσόγειο… Και;

Πείτε: Ας αφήσουμε τους συναισθηματισμούς – έτσι κι αλλιώς κρατάνε λιγότερο από φτάρνισμα… Έχουμε τις δουλειές μας…)

Το κράτος σύνορο (η χωρητικότητα)

Κυριακή 24 Νοέμβρη. Να το άλλο φασιστοπαράδειγμα, του είδους «το πλοίο γέμισε». Στην μικρή κλίμακα του γνωστού δεξιού / ακροδεξιού κατά πλειοψηφία νησιού Σάμος. Το σύνολο των κατοίκων του νησιού είναι πάνω από 33 χιλιάδες, και είναι θυμωμένοι επειδή (λένε) 1.000 ή 2.000 πρόσφυγες / μετανάστες (που θα μένουν σε κάποιο στρατόπεδο) είναι too much, και δεν «χωράνε» στο νησί. Εφευρίσκουν κάτι αριθμητικά τρικ, και υποφέρουν.

Το 2019, στη διάρκεια της τουριστικής σαιζόν, «χώρεσαν» στη Σάμο πάνω από 300.000 τουρίστες (ο αριθμός είναι υποεκτιμημένος…), εκ των οποίων οι μισοί έφτασαν αεροπορικά. Όχι όλοι μαζί, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά είναι απίθανο να υπήρξε ημέρα που δεν «χωρούσαν» μια χαρά στο νησί 3, 4 ή 5 χιλιάδες τουρίστες· και θα ήταν ευχής έργο να είναι διπλάσιοι. Την τουριστική «χωρητικότητα» και τις ελπίδες της αποδεικνύουν τα καινούργια ξενοδοχεία που φτιάχνονται κάθε χρόνο εκεί….

Απέναντι σ’ αυτούς, κι άλλους τόσους κι άλλους τόσους, η Σάμος δεν είναι αυτό το επίφοβο που σημαίνει «σύνορο» (και μάλιστα εναντίον μοχθηρών Erdogan). Είναι «παράδεισος», είναι το «κέντρο του κόσμου»! Γίνεται «σύνορο» απέναντι στους ανεπιθύμητους. Που είναι τέτοιοι επειδή έρχονται με λαστιχιένιες βάρκες, χωρίς visa cards, φορώντας κάτι φωσφοριζέ γιλέκα και ταλαιπωρημένες εκφράσεις. Αν έρχονταν με κότερα και αέρα πεινασμένου θαλασσόλυκου που τρώει (και πληρώνει) τα πάντα, τότε…

Ωωωω τότε! Τεμενάδες θα τους έκαναν….

Το κράτος σύνορο (το πολιτικό επίτευγμα)

Κυριακή 24 Νοέμβρη. Τα πιο πάνω είναι κοινότοπα. Όσο κοινότοπα ότι το είδος «άνθρωπος» έχει σάρκες, κόκκαλα, αισθητηριακά όργανα, ανάγκες, επιθυμίες και φόβους. Με κοινοτοπίες αναλώνονται οι καθημερινές κουβέντες εκατομυρίων υπηκόων· όχι, όμως, μ’ αυτές που προκαλούν το κράτος και το παρακράτος!

Απ’ την στιγμή που η ιδέα του κράτους / σύνορο εμπεδώθηκε μαζικά από δεξιούς και αριστερούς (φασίστες τους θεωρούμε…), απ’ την στιγμή δηλαδή που οι πολιτικοί και ιδεολογικοί προσδιορισμοί του κράτους, των αφεντικών και των μικροαστών λακέδων τους καθιερώθηκαν σαν τόσο ακλόνητοι όσο είναι τα βουνά και οι θάλασσες, τα υπόλοιπα είναι παιχνιδάκι. Η ορολογία «ροές» έχει υιοθετηθεί τόσο ώστε αν και καθαρόαιμα φασιστική οι πιο ακραίοι ρατσιστές βαριούνται να την χρησιμοποιήσουν. (Προτιμούν το «εισβολή», «σχέδιο κατά της πατρίδας» κλπ). Το ότι, επίσης, πρόκειται για «πρόβλημα» είναι αυτονόητο· τα 30 εκατομμύρια τουριστών όχι, ούτε «ροές» είναι, ούτε «πρόβλημα», ούτε «εκβιασμός του Erdogan». Ούτε, βέβαια, όταν πρόκειται για τουρίστες ή «επενδυτές», ανακοινώνει κανείς κάθε μέρα «πόσοι έφτασαν» με εκείνο τον τόνο βογγητού στη φωνή που σημαίνει «πνιγόμαστε», «αμάν πια»!

Είναι η γενική (και ανομολόγητη συχνά) υιοθέτηση αυτών των βασικών ρατσιστικών θέσεων / προϋποθέσεων που έχει αφήσει στους κατά την γνώμη τους «αντιρατσιστές» ένα ελάχιστο και ευκαιριακό «παραθυράκι», αυτό του ανθρωπισμού. Το οποίο, αφού χλεύασε θανάσιμα το φαιορόζ γκουβέρνο, απαλλοτριώνει τώρα το δεξιό. Όταν φυλάκιζαν μέλη διασωστικών οργανώσεων για «σωματεμπορία» ελάχιστοι νοιάζονταν… Όταν πότε εδώ και πότε εκεί ξυλοφόρτωναν (και ξυλοφορτώνουν) κόσμο στον Έβρο και τον ξαναέριχναν (τον ξαναρίχνουν) στο ποτάμι κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν είδε… Όταν πέθαινε κόσμος απ’ το κρύο τα ίδια… Όταν, όταν, όταν…

Εδώ που τα λέμε μ’ αυτήν την πρόσφατη ιστορία δεν είναι δύσκολο για ένα γκουβέρνο που δεν είναι στο μήκος κύματος του Salvini να πουλάει έναν κάποιον ανθρωπισμό την ώρα που θέλει να «σφραγίσει τα σύνορα» – χερσαία και θαλάσσια – όπως κάθε Salvini.

Ο καιρός πέρασε δυστυχώς, με βασανιστήρια άμεσα και έμμεσα· και, επιπλέον, με την συστηματική απανθρωποποίηση / εγκληματοποίηση των προσφύγων / μεταναστών, είτε κρατούνται αιχμάλωτοι στα κάτεργα των νησιών είτε «φιλοξενούνται» στην στεριανή ενδοχώρα. Ταυτόχρονα χάθηκαν (και χάνονται) τα σημαντικά σημεία προσανατολισμού των ανταγωνιστικών κινηματικών σκέψεων και πρακτικών· αν υποθέσουμε ότι υπήρξαν ποτέ στ’ αλήθεια.

Τώρα η μόνη αλήθεια είναι πως είμαστε όλοι αιχμάλωτοι, κρατούμενοι. Των ορατών καιι αόρατων συνοριοφυλάκων.

Μόνο οι «ανεπιθύμητοι ξένοι» το καταλαβαίνουν… Πάντα καταλαβαίνουν περισσότερα…

Το αργό βούλιαγμα στον βούρκο είναι γλυκό

Σάββατο 23 Νοέμβρη. Πάρτε την γραμματολογικά σωστή φράση «μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα». Το βρίσκεται σωστό για την ηθική σας να αποφανθείτε αν την φράση την έχει πει «αριστερός» ή «δεξιός» ανάλογα με το τι τονίζει; Αν, δηλαδή, τονίζει το «μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους» πάει να πει ότι είναι γνώστης, διεθνιστής, άρα αριστερός (α λα φαιορόζ γκουβέρνο 2015 – 2019 ας πούμε… ) ενώ αν ο τόνος πέφτει στο «αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα» είναι ρημαδοΚούλης, πλασιέ (Γεωργιάδης) light; Αυτή η συνειδησιακή (και άρα πολιτική άμεσα ή έμμεσα) τακτοποίηση σας φαίνεται ο.κ.;

Ελπίζουμε όχι. Ωστόσο ένας τέτοιος δεξιοαριστεροδεξιοαριστερός «ρεαλισμός» για την αντιμετώπιση των «ροών» (έχετε ποτέ νοιώσει ότι είστε μόνο ένα μόριο μέσα σε κάποια ροή;) έχει διαβρώσει προ πολλού όχι την «κοινωνία» γενικά, αλλά και τους υποτιθέμενους αντιρατσιστές ειδικά. Σε άλλες εποχές αυτό θα ήταν αδιανόητο – αλλά τις «άλλες εποχές» τις λοιδωρούν τα τσογλανάκια του digital ναρκισσισμού. Συνεπώς συμβαίνει: ο κυνισμός είναι Η “poltical correct” στάση, παρότι δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα οι αρμόδιες «ομάδες» για να την διαφημίσουν έτσι ώστε να αρχίσει να καταγγέλεται … ο ψυχισμός! (Θα γίνει κι αυτό, μην αμφιβάλλεται. Capital rules o.k.!)

Προσέξτε την κατά ασταμάτητη μηχανή όχι μόνο «καταγραφή» των γεγονότων, αλλά και την ερμηνεία τους. Λέει ένας κάποιος Δρίτσας («πού είσαι νειότη πούλεγες πως θα γινόμουν άλλος») ότι «ένας βιασμός παδιού το εξάμηνο συμβαίνει (στα κάτεργα που προώθησε και η δική του κυβέρνηση) μην το κάνουμε δα και θέμα…» Εν τη ρύμη του λόγου, γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει, κλπ. Γερομαλάκας και αριστεροκυνικός αναμφίβολα, ένας απ’ τους πολλούς. Οι ηθικολόγοι της δεξιάς του την πέφτουν – εύκολη δουλειά. Αλλά γιατί αυτός ο αριστερός καραγκιοζάκος σκέφτεται έτσι; Ποιό είναι το κοινωνικο/πολιτικό έδαφος στο οποίο πατάει;

Στις αρχές του 2018, όταν οι διεθνείς καταγγελίες για βιασμούς στα κάτεργα των νησιών έπεφταν βροχή, εκείνο το «ανθρωπιστικό» κάθαρμα που λέγεται Μουζάλας και ήταν τότε «υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής» είχε δηλώσει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι περίπου πρόκειται για «ονειρώξεις» των αιχμάλωτων μεταναστριών… και ότι αυτός, σοβαρός ων, δεν μπορεί να ασχοληθεί με τέτοια.

Οι αρχές του 2018 είναι πριν σχεδόν δύο χρόνια· ο ρατσιστικός φαλλοφασισμός του ροζ υπουργού το ίδιο παλιός. Εκείνο που δεν είναι καθόλου παλιό αλλά πάντα φρέσκο και διαρκές είναι ο μικροαστικός κυνισμός: παρότι οι δηλώσεις του καθάρματος προκάλεσαν έναν διεθνή σάλο στιγμιαία (τόσο κρατάνε αυτά…) καμμία ντόπια αντισεξιστική, αντιρατσιστική, κάτι τέλος πάντων ομάδα, παρέα, πυρήνας δεν ασχολήθηκε. Όχι «λόγω άγνοιας» – μην προσπαθήσει κανείς να μας κοροϊδέψει!… Λόγω της μικροαστικής αυτοαπασχόλησης που συνεπάγεται ανοχή / συνενοχή σε ότι δεν είναι μπροστά στη μύτη μας. Τελεία και παύλα.

Πριν δυο χρόνια λοιπόν αποδείχθηκε, επιβεβαιώθηκε περίτρανα, πως όχι στο «εποικοδόμημα» αλλά σίγουρα στη ντόπια μικροαστική «βάση» έχει γίνει ήδη απόλυτα αποδεκτό ότι «αυτοί κι αυτές» είναι σχεδόν ζώα· και ότι θα αντιμετωπίζονται «φιλοζωϊκά». Και, μάλιστα, ότι αυτή η «φιλοζωία» – σε – βάρος – των ανθρώπων θα έχει κάθε δικαίωμα να αυτοχαρακτηρίζεται «αριστερή»!

Γι αυτό τον λόγο δεν σηκώθηκαν οι πέτρες όταν το κάθαρμα Μουζάλας, το φθινόπωρο του 2017 (αν δεν κάνουμε λάθος), δήλωσε «φέτος θα έχουμε νεκρούς» (στα κάτεργα, λόγω καιρού)… Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν τα αρμόδια υπουργικά καθάρματα έλεγαν παραμονές του αγίου Πολυτεχνείου «φέτος θα έχουμε νεκρούς», ε; Αν μπορείτε να το φανταστείτε (μπορείτε!) έχετε και την απάντηση του γιατί όταν η αναγγελία αφορά τους «Άλλους» δεν τρέχει τίποτα.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν σηκώθηκαν οι πέτρες όταν το φαιορόζ κυβερνοσκουλήκι δήλωσε περίπου ότι «οι βιασμοί είναι φαντασιώσεις» – ο ψευτοφεμινισμός κάθε είδους, κύματος και πλημμύρας ξεβρακώθηκε σωπαίνοντας, άρα συνηγορώντας. Για τον ίδιο λόγο δεν τρέχει τίποτα που ένα άλλο κάθαρμα είπε τις προάλλες «ε, μια φορά το εξάμηνο δεν είναι και τίποτα σπουδαίο» προκειμένου για βιασμούς ανηλίκων. Γιατί όλοι, όλες (και όλα), έχουν στοιχηθεί πίσω απ’ το “πέρα απ’ την πάρτη μου και μακρυά απ’ τον κώλο μου … μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα». Η απανθρωπιά και η ξεφτίλα έχουν γίνει «επαναστατική» νόρμα… (Για πάρτυ…)

Πρέπει να σημειώσουμε εδώ δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το να σηκώθει κάποια απ’ τις υποτιθέμενες pure “αντισεξιστικές» σημαίες για τους βιασμούς στα κάτεργα, εναντίον των αρσενικών προσφύγων / μεταναστών, θα ήταν τόσο ρατσιστικό ώστε θα το αγκάλιαζε αμέσως η «δεξιά» του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Το δεύτερο, ακόμα χειρότερο: οι συνθήκες ζωής σε εκλεισμό σ’ αυτά τα κάτεργα, συνθήκες προσεκτικά διαμορφωμένες απ’ τα ντόπια αφεντικά και τους λακέδες τους, σπρώχνουν όσο περισσότερο μπορούν στην κάθε είδους εγκληματοποίηση των αιχμάλωτων! Συνεπώς, η γνωμάτευση του καθάρματος «δεν υπάρχουν βιασμοί, είναι φαντασιώσεις» δεν ήταν μια διακήρυξη του είδους «ζήτω οι βιασμοί γενικά!». Σήμαινε ζήτω η απανθρωποποίηση γυναικών και ανδρών, ενήλικων και ανήλικων, ειδικά, ΕΚΕΙ, επειδή είναι αυτοί κι αυτές!

Θέλει προσοχή. Αν χίλια άτομα σαν εσάς και εμάς αποκλειστούν κάπου, κλειδωθούν κάπου, το τι θα συμβαίνει μετά από όχι 6 αλλά 1 μήνα, ούτε να το φανταστούμε δεν θέλουμε! Συνεπώς τα καθάρματα δεν στοιβάζουν ανθρώπους εν αγνοία του τι θα τους αναγκάσουν να κάνουν. Τους στοιβάζουν για να τους αναγκάσουν να τα κάνουν… Αν έφτιαχναν κομμούνες και επαναστατικά συμβούλια, θα τους σκορπούσαν στα πέρατα…
Γι αυτό έχει βολέψει εδώ και χρόνια η συνένοχη σιωπή, γι’ αυτό αυτή σιωπή είναι βαριά, πολύ βαριά πολιτική πράξη. Είναι μαζί διαφορικός ρατσισμός και pure πρωτοκοσμικός ιμπεριαλισμός, απ’ τον οποίο οι καθαρόαιμοι φασίστες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα. Μα τίποτα. Αν, όμως, μπορεί να συσκευαστεί σαν «ψυχοπονιάρικη μεν αλλά «ρεαλιστική» αριστερή γνώμη», ακόμα καλύτερα!…

Τι χρειάζονται οι ρατσιστές όταν υπάρχουν τέτοιοι «αντιρατσιστές»;