Τρίτη 11 Φλεβάρη. Η ιδέα ότι το Δουβλίνο 2 επιβλήθηκε στο ελλαδιστάν είναι τόσο σωστή όσο η άλλη, ότι τα «μνημόνια έφεραν την κρίση». Η προθυμία των ντόπιων αφεντικών να παίξουν τον ρόλο του συνοριοφύλακα για λογαριασμό των «ευρωπαίων εταίρων» είναι ενσωματωμένη στην εθνική κρατική ιδεολογία απ’ την εποχή… της ναυμαχίας του Ναυαρίνου! Για τα ελληνικά δεδομένα αυτή η συμφωνία «διαχείρισης των προσφυγικών ροών» ήταν κομμένη και ραμμένη στην κολακευτική εθνική πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι η ευρωπαϊκή εσχατιά στη μέση Ανατολή, φάτσα κάρτα απέναντι σ’ έναν λίγο πολύ βάρβαρο, και σίγουρα ανατολίτη εχθρό.
Εκείνο που η εθνικιστική τύφλωση εμπόδισε τους τότε διαχειριστές αυτής της καλής τύχης (του να «αντιμετωπίζουν τα στίφη των βαρβάρων»…) να καταλάβουν ήταν ότι ο πραγματικός συνοριοφύλακας της ευρώπης έναντι των εκατομμυρίων προσφύγων / μεταναστών είναι … αυτός ο ανατολίτης εχθρός! Η τουρκία. Οι περιβόητες buffer zones φτιάχνονται εκτός συνόρων· όχι εντός! Το τουρκικό καθεστώς ανέλαβε αυτήν την ευθύνη για τους δικούς του λόγους, και την έχει υπηρετήσει ικανοποιητικά… Το ελλαδιστάν μπήκε στο δίπολο της «ανάσχεσης» σαν «δεύτερη γραμμή άμυνας» – νομίζοντας το αντίθετο, νομίζοντας ότι είναι προπύργιο. Ενώ, δηλαδή, τα ντόπια αφεντικά (παρακμιακά έτσι κι αλλιώς) νόμιζαν ότι υπηρετούν τα ευρωπαϊκά τείχη και πως, άρα, θα έχουν άφθονο χρήμα και κάθε είδους υποστηρίξη σ’ αυτόν τους τον ρόλο, πρακτικά ενώθηκαν πιο σφικτά με μια γραμμή φόβου, πόνου και αίματος με τα τουρκικά παράλια· και, μάλιστα, με τις αρμοδιότητες του έσχατου, άρα του πιο αιμοβόρου μπάτσου της συνοριακής διάταξης.
Η απώθηση αυτού του δεσμού, που είναι πραγματικός, γεωγραφικός και ιστορικός, εκφράζεται με το μόνιμο «ποίημα» ότι ο «σουλτάνος» (ο Erdogan δηλαδή) «ανοίγει και κλείνει τις ροές μεταναστών προς το ελλαδιστάν» άλλοτε για να το εκβιάσει και άλλοτε για να εκβιάσει την ευρώπη. Δεν περνάει καν απ’ το μυαλό του ελληνικού εθνοφασισμού πως άνθρωποι που θέλουν να φτάσουν σε έναν προορισμό όπου ελπίζουν σε καλύτερη τύχη μπορούν να διαφύγουν από οποιαδήποτε απαγόρευση. Οι ελληνοφασίστες, μετατρέποντας αυτό που λένε «ροές» σε ανόργανη, χωρίς θέληση και αξιοπρέπεια ύλη, απ’ την μια μεριά μυθοποιούν αυτόν που θεωρούν ότι κουμαντάρει την «βρύση», και απ’ την άλλη εκδηλώνουν τον βαθύ ρατσισμό τους απέναντι σε ανθρώπους που είναι πολύ πιο ικανοί απ’ τον μέσο έλληνα νοικοκύρη.
Η συμφωνία Δουβλίνο 2 ταίριαζε, λοιπόν, στις προδιαγραφές του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού· υπό την προϋπόθεση ότι οι φυγάδες θα έρχονταν με τέτοιο ρυθμό ώστε να στιβάζονται στις «Μόριες» – και να πεθαίνουν απ’ το κρύο, για να αποτρέπονται νέες αφίξεις. (Αυτό ήταν το φαιορόζ σχέδιο. Το προηγούμενο, το «σαμαροβενιζελικό», ήταν να βουλιάζουν τις βάρκες «περίεργα μαυροφορεμένα κομμάντο», και να πνίγονται οι φυγάδες…. Παραλλαγές ανθρωπισμού…). Το πράγμα δεν πήγε ακριβώς έτσι. Και δεν πήγε έτσι όχι επειδή ο «σουλτάνος» ανοιγοκλείνει τις στρόφιγγες· αλλά επειδή κανένα κάθαρμα, ελληνικό, ευρωπαϊκό, αμερικανικό ή οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις και την αποφασιστικότητα ανθρώπων που θέλουν να φτάσουν στον σκοπό τους. Και επειδή το να φτιάχνεις αποθήκες ανθρώπων είναι παιχνίδι με τον διάολο: μπορεί να ξεχυλίσουν, ενόσω αυτοί παραμένουν άνθρωποι…
Με δυο λόγια τα «στίφη των βαρβάρων» άρχισαν να υπερφαλαγγίζουν τους λογαριασμούς του γεωπολιτικού προσοδισμού του συνοριοφύλακα, αφενός με τον «όγκο» τους, αφετέρου με την ικανότητά τους να πολιτικοποιούνται· με άλλα λόγια να απαιτούν, στο έδαφος του «καλωσήρθατε στην ευρώπη», τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Με όλο το πάθος και το κουράγιο εκείνων που έχουν όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος τους.