Tag: νόμοι σχέσεις

Εργασιακή αναδιάρθρωση (3) Gemeinsam fur die Landwirtschaft und fur uns alle!

Πέμπτη 16 Απρίλη. Η γερμανική «έκκληση» μπορεί να είναι ενδεικτική. Εξάλλου τα γερμανικά αγρο-αφεντικά ίσως έχουν καλύτερα σχέδια για το μέλλον απ’ το να φυλακίζουν πρόσφυγες / μετανάστες και, μετά, να τους στέλνουν στη δουλειά: καταλαβαίνουν λόγω και ιστορικής εμπειρίας, ότι αυτό που σε άλλα μέρη (π.χ. το ελλαδιστάν…) θα πουλιόταν σαν «αγαθοεργία» και «win-win», είναι απλά και ουσιαστικά ο παλιός, ιστορικός φασισμός.

Συνεπώς, απευθύνουν κατ’ αρχήν μια εσωτερική έκκληση (ευχαριστούμε Π.):

Μαζί για την γεωργία και για όλους μας!

Ο κορονοϊός πρέπει να περιοριστεί, η εξάπλωσή του να επιβραδυνθεί. Η ελευθερία ταξιδιού περιορίζεται σ’ όλη την ευρώπη. Σα συνέπεια οι αγρότες μας στερούνται ως και 300.000 εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, πολλοί άνθρωποι που απασχολούνται στον επισιτισμό ή στο λιανικό εμπόριο, δεν δουλεύουν. Άλλοι, όπως οι μαθητές, είναι αναγκασμένοι να μείνουν στο σπίτι. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους ξεκινήσαμε την εκστρατεία «η γη βοηθά».

Ακόμα κι αν αποφασιστεί η χαλάρωση των προϋποθέσεων εισόδου για τους εποχιακούς εργαζόμενους από την ανατολική ευρώπη, είναι πιθανό ότι θα χρειαστούν από 30.000 ως 90.000 επιπλέον εργαζόμενοι!

Η δουλειά στα χωράφια έχει ξεκινήσει. Απ’ τα τέλη Μάρτη εθελοντές εργάζονται στα αγροκτήματα και βοηθούν. Μια εντελώς νέα κατάσταση και για τις δυο πλευρές. Σ’ αυτό το blog λένε πως λειτουργεί το πράγμα, τι τους παρακινεί και ποιές προκλήσεις πρέπει να αντιμετωπίσουν.

Δεν είναι σίγουρο πως οι μισθωτοί/ες σε urban τομείς εργασίας θα αποφασίσουν να το γυρίσουν στο χώμα και στη λάσπη σε ικανούς (για την διατήρηση της παραγωγής) ποσότητα· ακόμα κι αν είναι φυσιολάτρες. Ούτε είναι σίγουρο ότι θα αντέξουν να μείνουν όσο χρειάζεται…

Όμως η covid-19 «συγκυρία», με πλεόνασμα εργασίας εκεί και έλλειψη εργασίας εδώ, θα μπορούσε να είναι απλά επίδειδη ενός ευρύτερου (και πολύ διαρκέστερου) ζητήματος «διαχείρισης της εργασίας σε εθνική κλίμακα» για τα επόμενα καπιταλιστικά χρόνια· ή και δεκαετίες. Στην πραγματικότητα αυτό το ζήτημα υπάρχει ήδη (και θα μεγαλώσει). Και η «ελευθερία επιλογής» (όσο μπορεί να ονομαστεί «επιλογή»…) των μισθωτών για το τι είδος δουλειάς ψάχνουν δεν βοηθάει (θα έλεγαν τα αφεντικά…)

Οπότε; Μήπως σε μια εποχή που όπως ξεκαθάρισε η κυρία Vestager «δεν είναι πρόβλημα να δρουν τα κράτη-μέλη ως παράγοντες της αγοράς….», μήπως (λέμε….) αυτό το νέο δόγμα θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην αγορά εργασίας; Μήπως η «εθνική επιβίωση» μετά (ή μέσα-έξω) από «κρίσεις υγείας» είναι μια καλή ευκαιρία για να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους; Μήπως μια οργανωμένη σ.δ.ι.τ. «διαχείριση της εργασίας» (στην κλίμακα του έθνους-κράτους) σε καιρούς που, λόγω 4ης βιομηχανικής επανάστασης και έντονης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης (με ή χωρίς υγιεινιστικές απειλές…) θα δημιουργούνται διαρκώς τέτοιες τομεακές ανισορροπίες στην «προσφορά» και στη «ζήτηση» εργασίας, μήπως (λέμε….) θα ήταν αποτελεσματικότερη (και ορθολογικότερη) απ’ τις «εκκλήσεις στον εθελοντισμό» (ή και «στο εθνικό φιλότιμο»); Μήπως η μορφή-κράτος σαν «παράγοντας της αγοράς» στον 21o αιώνα δεν προορίζεται να έχει μόνο εκείνον τον γνωστό πατερναλιστικό ρόλο του κεϋνσιανού «κράτους πρόνοιας» αλλά, όπως ήδη αχνοφαίνεται εδώ κι εκεί, θα οφείλει να εκδίδει και διαταγές – για να αντιμετωπιστεί η ανεργία πάντα; Κι αν έγιναν δεκτά (για «λόγους ανωτέρας βίας» πάντα…) τα πραξικοπήματα (διάφορων βαθμών και εντάσεων) στο σύνολο της καθημερινής ζωής των υπηκόων, γιατί αυτό δεν είναι μια εμπειρία της εξουσίας για ευρύτερη και μονιμότερη χρήση;

(Κοίτα να δεις τι πάει και σκέφτεται η ασταμάτητη μηχανή…)

(φωτογραφία κάτω: Απ’ το 2012. Μην ανησυχείτε για τα μεροκάματα, μην τυχόν είναι υψηλότερα για τα «ελληνικά» χέρια σε σχέση με των «ξένων»… Θα σας εξηγήσουμε μια άλλη φορά…)

Νεοκρατισμός: δεν είναι η αναβίωση του κεϋνσιανισμού stubid!

Τετάρτη 15 Απρίλη. Απ’ αυτές εδώ τις γραμμές έχουμε γράψει, σε διάφορες στιγμές και με διάφορες αφορμές, για τον αναδυόμενο νεοκρατισμό· σαν «φάρμακο στα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού», σε συνθήκες διαρκώς εντεινόμενης όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Χρειάζεται, φυσικά, η συστηματοποίηση και η εμβάθυνση αυτής της κριτικής στην πολιτική οικονομία. Όμως, επειδή τα γεγονότα τρέχουν, η ασταμάτητη μηχανή είναι υποχρεωμένη να τονίζει την συγκυρία.

Πριν πάμε στα «τελευταία νέα», μια τυχαία επιλογή απ’ το πρόσφατο παρελθόν της έκθεσης των απόψεών μας – σαν εισαγωγή. Νεοκρατισμός, Σάββατο 1 Ιούνη 2019 (όταν κανένας covid-19 δεν έσκιαζε τον κόσμο):

Το έμπειρο μάτι του Κέυνς, ενός οικονομολόγου με βαρύ όνομα και εξίσου βαρύ φιλελεύθερο παρελθόν, είχε διακρίνει τότε ότι η ραγδαία αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας (καθώς η 2η βιομηχανική επανάσταση είχε μπει για τα καλά στις ράγες της) ήταν πολύ υψηλότερη απ’ όσο οι περιφραγμένες εθνικές αγορές θα μπορούσαν να συντηρήσουν. Χωρίς παγκόσμιους κοινούς κανόνες το διεθνές εμπόριο είχε γίνει μέσο απελπισίας για την διατήρηση της εγχώριας απασχόλησης – σχολιάζε…

Πρότεινε ότι η μορφή – κράτος (και όχι λυσσασμένοι καπιταλιστές) θα έπρεπε του λοιπού να αναλάβει την γενική καπιταλιστική διεύθυνση, φροντίζοντας ο εργατικός μισθός να επιτρέπει ένα καλό επίπεδο κατανάλωσης εκείνων που παρήγαγε η εργασία. Αλλά ήξερε επίσης ότι η ειρηνική διευθέτηση της παγκόσμιας κρίσης τότε ήταν απλά η ευχή του· όχι η λογική εξέλιξη των πραγμάτων…

Ο νεοκρατισμός δεν είναι “αναβίωση του κεϋνσιασνισμού”, όπως ο νεοφιλελευθερισμός δεν ήταν “αναβίωση του Άνταμ Σμιθ”. Στο βαθμό που τα σημερινά κράτη αναλαμβάνουν τις ευθύνες του στρατηγού για την οργάνωση της μεταξύ τους αναμέτρησης, και στο βαθμό επίσης που πρέπει να ελέγξουν (“επιστρατεύσουν”…) ιδεολογικά τους πληθυσμούς τους, διατηρούν ταυτόχρονα αρκετά χρήσιμα (για την συσσώρευση) νεοφιλελεύθερα εργαλεία…

Νεοκρατισμός: όταν η αιτία πουλιέται σαν αποτέλεσμα

Τετάρτη 15 Απρίλη. «Στρέβλωση του ανταγωνισμού»… «εξαγορές απ’ τον εχθρό»… «ασφάλεια»…. «δημόσια τάξη»…. Χμμμμμ…. Επιπλέον: όχι μόνο η ολλανδική πρόταση «προ μηνών», αλλά και η γερμανική κρατική απόφαση, διατυπωμένη σαν σχέδιο με το κωδικό όνομα εθνική βιομηχανική στρατηγική 2030 ήδη απ’ τα τέλη του περασμένου Νοέμβρη… Χμμμμμ…. Όλα αυτά δείχνουν «υγιή»: δεν έχουν ούτε μυρωδιά covid-19… έτσι δεν είναι;

Δεν είναι, λοιπόν, η «πανδημία» που επιβάλει την ανατροπή του κυρίαρχου οικονομικού δόγματος (και) στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό! Δεν είναι ο covid-19 που «αρρώστησε» την κυρία Margrethe Vestager, μια κοτζάμ ευρωπαία υπουργό προστασίας του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ε.ε., και την έκανε να παραμιλήσει λέγοντας «δεν είναι πρόβλημα να δρουν τα κράτη-μέλη ως παράγοντες της αγοράς….»!!! Τα κράτη παράγοντες της αγοράς; Είπατε «τα κράτη να γίνουν παράγοντες της αγοράς»; Ωωωωω!!! Ω καιροί ω ήθη!!! Οι Smith και οι Friedman της καπιταλιστικής ιστορίας θα στριφογυρνάνε στους τάφους τους!!! (Όσο για τους Fukuyama; Θα πουλάνε το «τέλος της ιστορίας» σε καρότσια· για προσάναμα…)

Τί είναι, λοιπόν, αυτός ο παλιο covid-19 αν δεν είναι Ο υπαίτιος; Είναι (πρακτικά) ένας κάποιος επιταχυντής, που όμως σαν τέτοιος αφορά πολύ λιγότερο την σύμπραξη κράτους-επιχειρηματιών στο επίπεδο της αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων (γιατί αυτή είχε έτσι κι αλλιώς δρομολογηθεί, σχεδιαστεί, ανακοινωθεί) και πολύ περισσότερο την ίδια ακριβώς σύμπραξη στην αναδιάρθρωση της εργασίας!

Λέμε: η επιχειρηματική πλευρά της σχέσης-κεφάλαιο δεν χρειαζόταν την «τεχνητή κρίση» που έχει προκαλέσει η στρατοαστυνομική υγιεινιστική εκστρατεία για να περάσει στη φάση «σ.δ.ι.τ.» που, σαν αυτόνομοι εργάτες, ονομάζουμε εδώ και πάρα πολύ καιρό νεοκρατισμό… Φυσικά αυτή η στρατοαστυνομική εκστρατεία δημιουργεί προβλήματα, σε κάποιους κλάδους σοβαρά, και στον «επιχειρηματικό κόσμο»… Αλλά η «καταστροφή κεφαλαίου» δεν ήταν ποτέ το ατύχημα των ριζικών καπιταλιστικών αναδιαρθώσεων, που σωστά ονομάζονται «επαναστάσεις». Ήταν μια απ’ τις «παράπλευρες συνέπειες»… Πρακτικά λοιπόν, για να επιταχυνθεί αυτό που ήδη βρισκόταν στις ράγες, δεν χρειαζόταν ο covid-19. Έφτανε και περίσσευε μια «τυπική κρίση», που άλλωστε βρισκόταν σε εξέλιξη (λόγω «εμπορικού πολέμου», «κυρώσεων», «νομισματικού πολέμου», κλπ) και είχε αναγγελθεί ήδη απ’ το 2019.

Εκεί που χρειαζόταν στρατηγικά αυτή η στρατοαστυνομική υγιεινιστική εκστρατεία, οι απαγορεύσεις, οι νουθεσίες, οι «οδηγίες σωστής συμπεριφοράς», ο υγιεινιστικός πανικός, η «ελκυστικότητα» του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, τα σήματα με τις σωστές αποστάσεις μεταξύ σωμάτων, η εργονομία της πειθάρχησης σε κλίμακα πόλεων, η αστυνομία, τα drones, οι μάσκες και τα γάντια, τα φροντιστήρια περί «κοινωνικής ευθύνης», οι ψυχολόγοι, οι προπαγανδιστές, τα μήντια, τα troll, οι θεωρίες συνωμοσίας, η οργανωμένη εκκένωση των δημόσιων χώρων, το LOCK OUT ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ, ήταν στη μεριά των πληθυσμών, στη μεριά του «ζωντανού μέρους» της σχέσης-κεφάλαιο όπως αυτή εξελίσσεται στον 21ο αιώνα! Και σε ότι αφορά την αναδιάρθρωση της εργασίας· αλλά όχι μόνο αυτήν, καθόλου μόνο αυτήν!

Η παραγωγική, συμπεριφορική, καταναλωτική, ηθική, συναισθηματική, αισθητική αναδιάρθρωση του συνόλου του κοινωνικού πεδίου είναι που ανεμίζει πίσω απ’ τον Μεγάλο Φόβο! (Γι’ αυτό και είναι εγκληματική η προδοσία όσων, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, νομιμοποίησαν και νομιμοποιούν την εκστρατεία της «μόλυνσης» ενώ θα όφειλαν να ξέρουν…)

Όλα όσα έχουμε πει ισχύουν απόλυτα! Θα πούμε ακόμα περισσότερα….

(φωτογραφία: Η πρωτεύουσα του βασιλιά Macron. Παρίσι, η πόλη του ημίφωτος…)

Η σύγχιση Η είναι απόδειξη

Τετάρτη 15 Απρίλη. Η ως τώρα έρευνα της ασταμάτητης μηχανής τείνει στην απόδειξη μιας αρχικής γενικής «υπόθεσής» της: η «επιδημιολογία / λοιμωξιολογία» είναι μία απ’ τις ιατρικές ειδικότητες που έχουν υπερφαλαγγιστεί σχεδόν εντελώς απ’ την αλγοριθμοποίηση. Απ’ το διάσημο (στην παρακμή του λέμε!) «imperial college» μέχρι οποιονδήποτε άλλον mainstream τρομοκράτη του υγιεινισμού, όλοι στηρίζονται στους προγραμματιστές· είναι, απλά, «γραφεία τύπου» των «πληροφορικάριων». (Το ίδιο έγιναν κάποτε και οι θρυλικοί χρηματιστές…)

Δεν θα έπρεπε να ξενίζει αυτή η εξέλιξη (στην οποία θα αναφερθούμε διεξοδικότερα στο μέλλον). Έχουμε προειδοποιήσει κάμποσες φορές για την επέλαση του κυρίου Watson: οι αλγόριθμοι της ibm είναι σε θέση να εξαφανίσουν πάμπολλες ιατρικές ειδικότητες, κατ’ αρχήν σε ότι αφορά το διαγνωστικό έργο τους.

To (πολιτικά) ενδιαφέρον είναι τι συμβαίνει όταν οι εκπρόσωποι χρεωκοπημένων (εξαιτίας της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης) «επιστημονικών κλάδων και ειδικοτήτων» βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας. Δεν είναι οι άχρωμοι και άοσμοι συγγραφείς αδιάφορων papers, αλλά «σύμβουλοι του κράτους»: εκείνοι που δίνουν την τεχνογραφειοκρατική νομιμοποίηση στη «φυσική δράση και ισχύ» του…

Προκύπτουν λοιπόν ιστορικές στιγμές μεγάλου βεληνεκούς! Ο έλληνας αρχι-ιερέας της «προσευχής των 6.00» Σ. Τσιόρδας δήλωσε χτες το εξής:

…Υπάρχουν επιστημονικές εκτιμήσεις ότι υποεκτιμάται η πορεία της νόσου από δέκα ως εκατό φορές, ίσως και παραπάνω. Αξιόπιστες μελέτες αντισωμάτων θα δείξουν πού ακριβώς είμαστε. Μπορεί να εκπλαγούμε ευχάριστα και να είναι τα περιστατικά αρκετά περισσότερα από αυτά που νομίζουμε. Δεν φαίνεται αυτή την στιγμή, με τις στρατηγικές που υιοθετούνται από τις περισσότερες χώρες και οι οποίες αφορούν στην προστασία της ζωής των πολιτών και των συστημάτων υγείας, ότι θα έχουμε μεγάλη ανοσία…

Τα έχουμε εξηγήσει αυτά που λέει κάπως κρυπτογραφικά ο σε πλήρη σύγχιση ευρισκόμενος αρχι-ιερέας (ενδεικτικά: ο σπασμένος καθρέφτης 1, Πέμπτη 26 Μάρτη). Αλλά πρέπει τώρα να τα κάνουμε ακόμα πιο επαίσχυντα, «αποκωδικοποιώντας» τα φράση – φράση:

1η φράση: …Υπάρχουν επιστημονικές εκτιμήσεις ότι υποεκτιμάται η πορεία της νόσου από δέκα ως εκατό φορές, ίσως και παραπάνω… «Βαριά κανόνια» της «στατιστικής της υγείας» όπως ο Γ. Ιωαννίδης αλλά και πολλοί άλλοι αιρετικοί της ιατρικής το λένε αυτό εδώ και 1,5 τουλάχιστον μήνα: ότι, δηλαδή, τα πραγματικά κρούσματα (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν έχουν συμπτώματα ή έχουν πολύ ελαφρά) είναι πολλές φορές περισσότερα απ’ αυτά που εξακριβώνονται και ανακοινώνονται με ευλαβικό σαδισμό, καθημερινά, από κάθε κράτος που σέβεται τον τρομοκρατικό εαυτό του…. Κι αυτό επειδή οι εξακριβώσεις γίνονται μέσω test, τα οποία όμως είναι παντού ελάχιστα (έως σπάνια…). Όμως αυτό το μέγεθος, άγνωστο μεν αλλά πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτό που ανακοινώνεται, είναι βασικό στην εκτίμηση (και στην «αναπαράσταση») της θνησιμότητας. Έτσι, αν τα πραγματικά κρούσματα είναι δέκα έως εκατό φορές περισσότερα, τότε τα ποσοστά θνησιμότητας είναι από 10 έως 100 φορές μικρότερα! Χαμηλότερα ακόμα και απ’ τις έρμες τις ετήσιες, εποχιακές γρίπες!!!

2η φράση: …Αξιόπιστες μελέτες αντισωμάτων θα δείξουν πού ακριβώς είμαστε… Εδώ κι αν έχουν ξελαρυγγιαστεί οι αιρετικοί της ιατρικής: κάντε δειγματοληπτικές έρευνες! – κάντε δειγματοληπτικές έρευνες γιατί χωρίς τέτοιες δεν ξέρετε καν την τύφλα σας!!!! Μπαααα… Καλύτερη η τύφλα: εδώ και βδομάδες την αγιάζει ΚΑΙ ο αρχι-ιερέας ΚΑΙ όλο το φασιστότσουρμο των «ειδικών της υγιεινιστικής αστυνομίας»…

3η φράση: …Μπορεί να εκπλαγούμε ευχάριστα και να είναι τα περιστατικά αρκετά περισσότερα από αυτά που νομίζουμε… ΤΙ ΠΙΝΕΙ;;;;; ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΤΙ ΠΙΝΕΙ;;;!!!! Ο αρχι-ιερέας δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο!!! Δηλώνει ότι θα «εκπλαγεί ευχάριστα», δηλαδή ΘΑ ΧΑΡΕΙ αν τα πραγματικά κρούσματα είναι «αρκετά περισσότερα απ’ όσα νομίζει» (δηλαδή απ’ τα ελάχιστα διαπιστωμένα μέσω τεστ…). Όμως η «χαρά» του αρχι-ιερέα του υγιεινιστικού τρόμου αν ο covid19 έχει επεκταθεί πολύ περισσότερο (που είναι η ίδια με την χαρά του Moses Elisaf, όταν μίλησε σαν γιατρός και όχι σαν δεξιότατος δήμαρχος Ιωαννίνων – δες: γενική ανοσία πληθυσμού, Δευτέρα 6 Απρίλη…) μία βάση και μόνο μία βάση έχει: την επίτευξη γενικής ανοσίας πληθυσμού – με φυσικό τρόπο!!! Με δυο λόγια ο τύπος δηλώνει χτες, 13 Απριλίου, την ώρα που το γκουβέρνο που ακολουθεί τις συμβουλές του ετοιμάζεται να ρίχνει αλεξιπτωτιστές στις ταράτσες και στις αυλές των σπιτιών για να δένουν όσους τους υποδεικνύουν οι ρουφιάνοι σαν “παραβάτες των ιερών εντολών” (υπερβολή: θα το παλέψει με drones…), αυτός ο τύπος λοιπόν δηλώνει ότι ΘΑ ΗΤΑΝ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΑΝ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΟΣΙΑ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ!!!! Και αμέσως μετά λέει:

4η φράση: …Δεν φαίνεται αυτή την στιγμή, με τις στρατηγικές που υιοθετούνται από τις περισσότερες χώρες και οι οποίες αφορούν στην προστασία της ζωής των πολιτών και των συστημάτων υγείας, ότι θα έχουμε μεγάλη ανοσία… ΤΙ ΠΙΝΕΙ;;;; ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΤΙ ΠΙΝΕΙ!!!! Με το πιο cool ύφος του κόσμου, αφού έχει πετάξει κωδικοποιημένα με τι θα χαιρόταν, λέει «αλλά μπαααα… με τις αλυσίδες που σας έχουμε φορέσει, για το καλό σας φυσικά, δεν πρόκειται να υπάρξει γενική ανοσία πληθυσμού»! Που σημαίνει σε απλά ελληνικά: «σας αρρωσταίνουμε με τον ρυθμό και τον τρόπο που θέλουμε μαλάκες»!!!

Προσέξτε! Δεν είναι κουβέντες του καφενείου… Δεν είναι καν κουβέντες ηλιθιών στο γυαλί… Είναι η «κεντρική υγιεινιστική καθοδήγηση» που μιλάει!!! Είναι η «θεωρία» που κάνει μαύρη την ζωή μας / σας!!!! Δεν προσπερνιέται…

Θα μπορούσε να είναι υψηλό ταλέντο πολιτικής (ως τεχνικής της εξουσίας και της εξαπάτησης) το να λέει κανείς δύο πράγματα απόλυτα αντίθετα μεταξύ τους, στην μια πρόταση μετά την άλλη, και να τις τρίβει και τις δύο στα μούτρα του κοινού του! Ως τώρα είχαμε γνωρίσει ένα τέτοιο μεγάλο ταλέντο: τον Γιάνη… Εκείνος ήταν / είναι ένας (μέτριος…) «ειδικός» μιας άλλης χρεωκοπημένης «επιστήμης», της οικονομο-λογίας… Ο αρχι-ιερέας ανήκει σε άλλο κλαμπ. Θα ακολουθήσει προφανώς κι αυτός τον δρόμο της «πολιτικής» – τον σηκώνει στις πλάτες του ένας ολόκληρος λαός!

Τρία ζήτω λοιπόν!!!

Ο κυνισμός και η ανθρωποφαγία είναι ΤΑ εργαλεία

Τετάρτη 15 Απρίλη. Ένας άλλος διαχωρισμένος «ειδικός», προφέσσορας γενετικής στη Γενεύη αλλά και «μεταγραφή» για να προεδρεύει στο εντόπιο «εθνικό κέντρο έρευνας, τεχνολογίας και καινοτομίας», ονόματι Μανώλης Δεμιρτζάκης, ανέλαβε να εξηγήσει (συντευξιαζόμενος πρόσφατα στο site WomenOnly.gr) γιατί ο Γκαίμπελς δεν ήταν απλά ένας ναζί ειδικός της προπαγάνδας, αλλά ένας άγιος κάθε εξουσίας.

Ερώτηση: Κύριε Δεμιρτζάκη, είναι η πανδημία μια μορφή πολέμου;

Απάντηση (κρατηθείτε…): Είναι καλό να την πούμε πόλεμο αυτή την πανδημία. Γιατί ακριβώς επειδή παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες για το καλό μας είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι μόνο με πόλεμο δεχόμαστε τέτοιου είδους παραβιάσεις. Ας μην την ονομάσουμε μια κανονική κατάσταση στην οποία μένουμε σπίτι και απαγορεύεται να βγούμε. Ας την ονομάσουμε πόλεμο επομένως, γιατί μόνο στον πόλεμο επιτρέπουμε στην οποιαδήποτε κυβέρνηση να το κάνει αυτό ώστε να αναγνωρίζεται ότι οι συνθήκες είναι εξαιρετικά μοναδικές και επείγουσες και για αυτό γίνεται. Μου αρέσει η ακρότητα σε αυτή τη δήλωση για να ξεκαθαρίσουμε ότι τα ακραία μέτρα παίρνονται για ακραίες συνθήκες διότι αν μπούμε στη διαδικασία να μειώσουμε την ένταση των συνθηκών τότε τα ακραία μέτρα φαίνονται προβληματικά. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι συνθήκες είναι ακραίες για αυτό και τα μέτρα είναι ακραία. Και μια ακραία συνθήκη είναι ο πόλεμος.

Ο γενετιστής δεν θα ξέρει βέβαια καλά· όμως σαν κρατικό στέλεχος μπορεί να λέει ότι του κατέβει. Το (συνταγματικό) άρθρο που “προστατεύει” την ελευθερία κίνησης ανά την επικράτεια ισχύει ΚΑΙ σε καιρό κανονικού πολέμου! Σε μία μόνο περίπτωση δεν ισχύει: όταν αυτό το (τυπικό) σύνταγμα γίνει κωλόχαρτο, δηλαδή όταν γίνεται πραξικόπημα! Τελεία και παύλα.

Αυτό υπερασπίζεται ο κυρ Μανώλης: ένα πραξικόπημα! Το αν ένα πραξικόπημα αυτο-νομιμοποιείται σαν “πόλεμος εναντίον ενός ορατού εχθρού” (π.χ. “οι κομμουνιστοσυμμορίτες”….) ή σαν “πόλεμος εναντίον ενός αόρατου εχθρού”, αυτό είναι κάτι που αφορά μόνο τους οπαδούς του. Χουντικοί είναι και στη μία και στην άλλη περίπτωση!

Του ξεφεύγει όμως του προφέσορα ο πραξικοπηματικός εκβιασμός: …αν μειώσουμε την ένταση των συνθηκών (λέει) τότε τα ακραία μέτρα φαίνονται προβληματικά. Που σημαίνει: μόνο με ανελέητο ιδεολογικό / πληροφοριακό βομβαρδισμό μπορούμε να νομιμοποιήσουμε το πραξικόπημα!!

Πράγμα, φυσικά, που το ξέρουν όλοι οι ιερείς και οι στρατηγοί των “καταστάσεων εξαίρεσης”…

Μια ακόμα έρευνα…

Τετάρτη 15 Απρίλη. Το πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Βόννης έκανε πρόσφατα μια έρευνα / χαρτογράφηση πεδίου (για την διασπορά του covid-19) στην κωμόπολη Gangelt, σχεδόν πάνω στα γερμανικά σύνορα με την ολλανδία. Η Gangelt θα μπορούσε να είναι ο ορισμός του «κρανίου τόπος» λόγω covid: τον Φλεβάρη, στο φημισμένο καρναβάλι της, συμμετείχαν χιλιάδες κόσμου….

Ο ιολόγος Hendrik Streeck ήταν επικεφαλής της ομάδας που πήρε δείγματα από 1.000 κατοίκους (κάτι λιγότερο απ’ το 1/10 του πληθυσμού της Gangelt και των γύρω οικισμών). Αυτό το στοχευμένο μαζικό τεστάρισμα έδειξε ότι το 14% όσων τσεκαρίστηκαν είχε αντισώματα (πράγμα που σημαίνει πως είχε μολυνθεί και είτε δεν είχε συμπτώματα είτε ήταν πολύ ήπια στην μεγάλη πλειοψηφία τους) και 2% είχε τον ιό «ζωντανό» στο διάστημα της έρευνας (αρχές Απρίλη). Με βάση αυτά τα συγκεκριμένα ευρήματα προσδιορίστηκε το ποσοστό θνησιμότητας απ’ τον covid-19 στην περιοχή: 0,37%, στην κλίμακα δηλαδή μιας μέτριας εποχικής επιδημίας γρίπης.

Ο Streeck και η ομάδα του υποστηρίζουν πως μ’ αυτό το ποσοστό μόλυνσης / γενικής ανοσίας πληθυσμού (στο 16%..) αρχίζει η αναγκαστική μείωση της ταχύτητας μετάδοσης του covid-19 στην Gangelt. Εξάλλου (όπως είπε συντευξιαζόμενος) είναι γνωστό πως οι διαδοχικές μεταδόσεις ενός ιού τον εξασθενούν. Συνεπώς (ξεκαθάρισε) αν οι κάτοικοι της Gangelt τηρούν τα βασικά μέτρα ατομικής υγιεινής, κρατούν αποστάσεις απ’ αυτούς που εμφανίζουν σοβαρά συμπτώματα, και αποφεύγουν τους τόπους με μεγάλη ιική συγκέντρωση (δηλαδή τα νοσοκομεία…) η διασπορά του covid-19 θα συνεχιστεί μεν αλλά με όλο και λιγότερες σοβαρές περιπτώσεις· μέχρις ότου διαμορφωθεί εκείνη η γενική ανοσία που θα τερματίσει την επιδημία.

Άλλη μια έρευνα, άλλη μια απόδειξη του ότι οι στρατιωτικοί νόμοι μόνο «εικονικά» εμφανίζονται σαν «μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας». Αν πράγματι πετύχουν κάτι θα είναι το ακριβώς αντίθετο: η παράταση της επιδημίας, άρα και η «ανανέωση του εαυτού τους»!!!

Ας το θεωρήσουμε δεδομένο, για να βρούμε την υγεία μας!!

The fear factor(y) 1

Τρίτη 14 Απρίλη. Oldies but goodies συνέχεια (ή επειδή θα έπρεπε να έχουμε μιλήσει έγκαιρα και γι’ αυτά…):

Θα μπορούσε η ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών να είναι η ιστορία των φόβων τους; Tί φοβούνται· πως και πότε· πως ξορκίζουν (αν ξορκίζουν) τους φόβους τους· πως υποκύπτουν σ’ αυτούς ή πως τους ξεπερνούν· ποιοί τους διαχειρίζονται και πως επωφελούνται απ’ την διαχείριση· είναι αυτά εύλογα ερωτήματα των οποίων οι απαντήσεις τρέχουν πίσω απ’ τις πλάτες των ζωντανών βρυκολακιάζοντας στις ζωές και στις σχέσεις τους; Kι αν είναι εύλογα, θα έπρεπε να ξεπεράσουμε την ανθρωπολογική και κοινωνιολογική αντιμετώπισή τους εστιάζοντας κατευθείαν στην πολιτική (δηλαδή: πολεμική) αξία τους;

Δεν έχουμε υπόψη μας μια ιστορία των φόβων – ούτε καν μια κοινωνιολογική τέτοια. Όμως υποστηρίζουμε ότι αν υπήρχε τέτοια, οι κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού θα βρίσκονταν στην κορυφή, σαν κατ’ εξοχήν φοβικές κοινωνίες. Δεν έχουμε ακλόνητες αποδείξεις (ειδικά απέναντι σ’ αυτούς που, όπως σχεδόν για τα πάντα, θα πουν το μονότονο «πάντα έτσι ήταν τα πράγματα»). Eκτός απ’ αυτήν: μια πλήρης ιατρική λίστα σύγχρονων φοβιών περιλαμβάνει 684 διαφορετικές περιπτώσεις! Φυσικά τέτοιοι κατάλογοι δείχνουν όχι μόνο πως κάτι τρέχει, αλλά και την (μανιακή) σχολαστικότητα να ονοματιστούν και να ταξινομηθούν, σαν αρρώστιες, τα πάντα στις ανθρώπινες συμπεριφορές. Aλλά αν οι ενδιαφέρομενοι θεωρούν πως όντως φοβούνται (τις βελόνες, το κίτρινο χρώμα ή τα παραμύθια – για να πούμε μερικές περιπτώσεις) τόσο επίμονα ώστε να πρέπει να τους δει γιατρός, τότε…

Eντάξει, μια συμβιβαστική πρόταση. Aκόμα κι αν οι κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού δεν φοβούνται περισσότερο από άλλες στο παρελθόν (στο καπιταλιστικό, ή, ακόμα, στο προκαπιταλιστικό παρελθόν), το σίγουρο είναι ότι φοβούνται διαφορετικά. Aπό ψυχ-ιατρική άποψη εστιάζουν στους φόβους τους: τους ονοματίζουν, τους καταγράφουν, τους κατατάσσουν, τους ψειρίζουν. Aπό κοινωνική άποψη ντρέπονται γι’ αυτούς· συχνά τους φοβούνται (ναι, μέσα στον κατάλογο των φοβιών υπάρχει και η φοβοφοβία!). Kαι, ας μας επιτραπεί: από πολιτική άποψη προσπαθούν αγωνιωδώς να τους συγκεκριμενοποιήσουν, να τους προσδιορίσουν. Έναντι οτιδήποτε. Γιατί μέσα στη διαφορετικότητα των φόβων στον ύστερο καπιταλισμό, συμβαίνει και (ή μήπως κυρίως;) αυτό: οι φόβοι (μας) είναι εν γένει αόριστοι.

Δεν έχουμε εδώ τον φόβο απέναντι στα άγρια θηρία. Δεν έχουμε καν τον φόβο απέναντι στην οργή και την κατάρα του θεού / των θεών για κάποια ατομική ή και συλλογική παράβαση. Έχουμε μάλλον ένα φοβικό δυναμικό, που μοιάζει να περιστρέφεται αδέσποτο σαν πυξίδα χωρίς μαγνητικό βορρά. Ψάχνοντας τι είναι το όντως φοβερό· μετατρέποντας γι’ αυτό το λόγο σε φοβερό οτιδήποτε. Eίναι οι αρρώστιες γενικά κι αόριστα· όλες οι αρρώστιες και οπωσδήποτε οι πιο διάσημες ανάμεσά τους όπως παρουσιάζονται στα μηνιαία ή εβδομαδιαία δελτία υγιεινιστικών απειλών… Eίναι οι άλλοι, εν γένει, κοντινοί και μακρινοί· αυτοί που δεν συναντήσαμε ποτέ κι ακόμα πιο έντονα εκείνοι που συναντήσαμε αλλά δεν αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε στ’ αλήθεια…. Eίναι η απόρριψη, τόσο πιο πιθανή όσο πολλαπλασιάζονται οι φετιχισμοί (δηλαδή τα εμπορεύματα) της καταξίωσης…. Eίναι όλες οι πιθανές κι απίθανες μορφές πόνου, πριν καν νοιώσουμε κάποιον· μόνο με την φήμη πως εκεί (εδώ…) πονάει… Eίναι όλες οι μεσολαβημένες, αναπαραστάσιμες ή μη μορφές έκπτωσης, απώλειας, θανάτου…

O άγραφος χάρτης της σύγχρονης αοριστίας των φόβων μπορεί να διαβαστεί στην κίνηση όλων των φαρμακείων. Oι καταθλίψεις, οι νευρώσεις, οι ψυχώσεις, είτε είναι καταγραφές των ειδικών είτε απλά η διάγνωση των περιξ (διάγνωση απευθείας ή διάγνωση που αντανακλάται στις γκριμάτσες τους…) περνούν από εκεί. Kαι καταλήγουν στα οικιακά ντουλαπάκια, στα κομοδίνα δίπλα απ’ τα κρεβάτια – αφήνουμε την δακτυλοδεικτούμενη πρέζα πρέζα και τα υπόλοιπα. H κουβέντα είναι σωστή από πολλές απόψεις: ζούμε στην πολιτική οικονομία του φόβου σαν αναπόστατο, οργανικό τμήμα του κόσμου μας· η επίγνωση της βαρβαρότητας του οποίου είναι οδυνηρή. Aν και, χωρίς δεύτερη κουβέντα, απελευθερωτική επίσης.

…

The fear factor(y) 2

Τρίτη 14 Απρίλη. …Yπάρχει (υπήρχε καλύτερα) μια σοφή στάση των πληβειακών κοινωνικών τάξεων, αγροτικών και εργατικών απέναντι στον πόνο. Kαι την εκπαίδευση σ’ αυτόν. Aν δεν πέσεις δεν μαθαίνεις να στέκεις ήταν η κουβέντα όταν, στα πρώτα τους βήματα, τα μωρά τους σωριάζονταν κάθε λίγο σκούζοντας. Aν δεν πονέσεις δεν μαθαίνεις ν’ αντέχεις τον πόνο. Aν δεν μάθεις να πονάς φοβάσαι τον πόνο σου τον ίδιο θα συμπληρώναμε.

H σχέση με τον πόνο, και σαν άμεση συνέπεια η σχέση με τον φόβο (απέναντι σε οποιονδήποτε πόνο) δεν είναι απλά «βιολογική». Eίναι πολύ περισσότερο κοινωνική. Διαμορφώνεται απ’ τα επιτρεπτά ή όχι όρια πράξεων και ενεργειών που είναι πιθανό να μας πονέσουν. Mέσα απ’ το πλήθος τέτοιων πράξεων και ενεργειών, ειδικά μάλιστα ολόκληρη την περίοδο που διαμορφώνει ο καθένας χαρακτήρα, μαθαίνουμε όχι μόνο να αντέχουμε αλλά, κι αυτό είναι σπουδαιότερο, το πώς και πόσο φοβόμαστε. O φόβος είναι κατ’ αρχήν μια σωματική διαδικασία προστασίας απέναντι σε συγκεκριμένο κάθε φορά κίνδυνο. Tο να μαθαίνουμε «πώς και πόσο φοβόμαστε» συμπεριλαμβάνει συνεπώς πλήθος επιμέρους εμπειρικών γνώσεων: την αναγνώριση του συγκεκριμένου κάθε φορά  κινδύνου· την εκτίμησή του· την ακαριαία προετοιμασία και «οχύρωση» του σώματος απέναντι στον πιθανό πόνο έτσι ώστε να αυτομειώσει (το σώμα) την έντασή του· κλπ κλπ.

H εξοικείωση με τον πόνο και με τον φόβο είναι λοιπόν μια κοινωνική / σωματική διαδικασία εμπειριών πόνου και φόβου. Kαι δεν χρειάζονται εδώ ειδικές τελετουργίες εξ-οικείωσης, παρότι γνωρίζουμε ότι πολλές και διαφορετικές κοινωνίες είχαν τέτοιες τελευτουργίες, στο πέρασμα των νεαρών αρσενικών μελών τους απ’ αυτό που λογαριαζόταν σαν εφηβεία σ’ εκείνο που θεωρούνταν ενήλικη ζωή. Tο σημαντικότερο είναι ότι ακόμα και πολύ πριν τέτοιου είδους τελετουργίες υπήρχε μια αντι-φοβική κανονικότητα, και η σχετική ανοχή απέναντι στον πόνο, στην καθημερινότητα των (παιδικών / νεανικών) παιχνιδιών.

Σε σχέση μ’ αυτήν την κοινωνική παράδοση είναι που αρχικά η αστική τάξη σαν ηγεμονική ιδεολογικά, και στη συνέχεια τα διάφορα κύματα εξέλιξης της καπιταλιστικής καθημερινότητας, έδρασαν και δρούν αντίθετα. Στο όνομα μιας καινούργιας θέωρησης του σώματος και της «προστασίας» του η αστική τάξη προώθησε ένα είδος «αποσωματοποίησης»· ή, για να είμαστε πιο σωστοί, «επανασωματικοποίησης» με αφηρημένους ηθικούς όρους και όρια. Oι κανόνες της καθώς πρέπει σωματικότητας συνέκλιναν, όπως έχει δείξει πετυχημένα ο Φουκώ, στην επαναρρύθμιση της σεξουαλικότητας και των πρακτικών της.

Aλλά περνούσαν υποχρεωτικά, κι απ’ την αρχή, απ’ την απαγόρευση του τυχαίου σωματικού πόνου, και την διακράτιση τόσο του πόνου όσο και του φόβου για τις ανάγκες της τιμωρίας. Tο οικογενειακό και αργότερα το εκπαιδευτικό σύστημα της αστικής τάξης σκόπευε (και ως ένα βαθμό τα κατάφερε) να κρατήσει το μονοπώλιο της πρόκλησης πόνου και φόβου αποκλειστικά για τις εξουσιαστικές δομές (με τον πατέρα πρώτη μορφοποίηση)· πράγμα που σήμαινε πως κάθε άλλη τυχαία πηγή σωματικού πόνου και φόβου, κάθε «τυχαίο μάτωμα» στη διάρκεια των παιδικών παιχνιδιών, που θα δρούσε σαν ευκαιρία εξοικείωσης και άρα αντοχής (απέναντι στον εξουσιαστικό πόνο / φόβο), ήταν απαγορευμένη.

Σε αντίθεση με την πληβειακή καθημερινότητα, οι αστικές νόρμες του επιτρεπτού και του απαγορευμένου ήταν φιλο-φοβικές. Mε την έννοια ότι η σωματική εμπειρία του πόνου και του φόβου, το καθημερινό σχολείο εξοικείωσης, αναμέτρησης και αντοχής, θα έπρεπε να απαγορευτεί. Yπέρ μιας «κεφαλαιοποίησης» του πόνου και του φόβου στο λογαριασμό της εξουσίας· υπέρ, επίσης, μιας προληπτικής φοβικής αοριστίας όσον αφορά τον πόνο της τιμωρίας.

…

The fear factor(y) 3

Τρίτη 14 Απρίλη. … H εκπαίδευση και η εξοικείωση στον πόνο και στον φόβο μάθαινε το είδος μας (και το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει σε κάθε ζωντανό είδος) να εκτιμάει γρήγορα την απειλή, μέσω της συγκεντρωμένης γνώσης / εμπειρίας – και να αντιδρά ανάλογα. Aυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι σε άλλες κοινωνίες δεν υπήρχαν «πανικοί» – δηλαδή λάθος ή καθόλου εκτιμήσεις απέναντι σε κινδύνους, και άρα «ανεπεξέργαστες» αντιδράσεις «φυγής». Σημαίνει πως τέτοιοι πανικοί είτε ήταν εξαιρετικά σπάνιοι, είτε ήταν προϊόντα μιας ειδικής αντι-εκπαίδευσης, απαλλοτρίωσης και υπαγωγής (της κοινωνικής γνώσης) των φόβων σε κάποια κεντρική διεύθυνση· δουλειά που έκαναν οι κάθε είδους παπάδες.

Oι κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού είναι αντίθετα, πολύ συχνά, σε μόνιμη κατάσταση «υπο-πανικού» – άσχετα με το μέγεθος της τυπικής θρησκευτικότητάς τους. Kι αυτό επειδή τα μέλη τους, ένα προς ένα, είναι εκπαιδευμένα στον γενικό φόβο απέναντι στον πόνο. Aπορρίπτουν με ιερή αγανάκτηση τον πόνο, οποιονδήποτε πόνο, σαν οργανικό στοιχείο της ζωής (τους)· επαινούν υπερβατικά την αν-αισθησία καθόσον μόνο «καλά» βιώματα και «ευχάριστες» συγκινήσεις έχουν θέση στη ζωή· τρομάζουν (συχνά κυριολεκτικά) με οτιδήποτε αμφισβητεί την προσωρινότητα των «καλών – και – ευχάριστων»…. Aκόμα και οι πόνοι του τοκετού, αυτή η έσχατη γνώση της πραγματικής ζωής, έχουν τεθεί σχεδόν στην παρανομία… Θεωρούνται φοβεροί κι ασήκωτοι για τα καινούργια γυναικεία σώματα.

Φυσικά δεν πρέπει να παρακάμψουμε το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση ευνοεί όσους μπορούν να έχουν το μονοπώλιο (της πρόκλησης) του φόβου. Έστω του μεγα-φόβου, που είναι ανώτερης τάξης απ’ τις αδέσποτες καθημερινές φοβίες. Όπως έδειξε η κατασκευή των θεών, όσο πιο παντοδύναμη εμφανίζεται να είναι η εξουσία της τιμωρίας τόσο πιο παραλυτική είναι η καθημερινότητα απέναντί της. Σε τελευταία ανάλυση, αν στη θέση της εμπεριστατωμένης, συγκεκριμένης και πραγματιστικής επί-γνωσης των κινδύνων, των πόνων και των φόβων, μπει η γενική κατασκευή μικρο-φοβικών συνδρόμων, συμβαίνει ό,τι με την κατασκευή του (καπιταλιστικού) χρήματος σε σχέση με την ιδέα του (καπιταλιστικού) πλούτου: πάντα υπάρχει κάτι υπερ-μεγάλο, σε έκταση και ένταση, που μπορεί να συναθροίσει, να υπάγει και να κατευθύνει τα μικρά, σαν ο κοινός τους παρανομαστής.

A-σώματοι, ανίκανοι/ες να συμφιλιωθούμε με την ζωϊκή αλήθεια του πόνου, υποφέρουμε τελικά διαρκώς «ψυχικά». Άψογα σώματα – πληγιασμένες ψυχές. Tί είναι αυτό το «ψυχικά» που οδηγεί στην υποδούλωση στις φαρμακοβιομηχανίες αλλά και στις δήθεν επουλωτικές συνταγές των εξουσιών; Mια μετάθεση· μια θεμελειώδης αλλοτρίωση. Σχεδόν οντολογική.

Aλλά, λέμε, ανατρέψιμη…

(Kάτι τέτοια γράφαμε πριν «πολλά πολλά χρόνια»… Στο Sarajevo νο 23, το Νοέμβρη του 2008.

Μάταιη η προειδοποίηση. Προφανώς…

Ιδού τώρα!)

Η «επιστροφή στην κανονικότητα» έρχεται…

Δευτέρα 13 Απρίλη. …Και οι «πειθαρχημένοι στρατιώτες» κάθε είδους χρωστάνε. Επειδή, μάλιστα οι ειδικοί (οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι κλπ) του κράτους και του κεφάλαιου έχουν μελετήσει ήδη επαρκώς όλες τις «φυλές» της νέας πειθαρχίας (περισσότερα προσεχώς), και δεν ιδρώνουν απ’ τα κοκορίστικα «μωρέ τώρα εντάξει, αλλά θα τα πούμε μετά», αυτό το «μετά» θα έχει τόσες δόσεις «μόλυνσης» και «κινδύνου για την δημόσια υγεία» όσες χρειάζονται για να κρατιούνται τα χαλινάρια. Φυσικά τα αφεντικά δεν είναι παντοδύναμα, ποτέ δεν ήταν. Αλλά όσοι προσκύνησαν «τρώγοντας» τα παραμύθια είναι πολύ πιθανό ότι θα τα βρίσκουν συνέχεια μπροστά τους, ακόμα και σαν το ξερατό τους.

Προς το παρόν τα «νέα για το μετά» έρχονται απ’ την επικράτεια του βασιλιά γαλλίας (και πάσης ευρώπης) Macron (ευχαριστούμε Α.Σ.).

Τίτλος (πάνω φωτογραφία): Κορονοϊός: Οι γάλλοι καλούνται να «δουλέψουν διπλά» μετά το τέλος της απαγόρευσης κυκλοφορίας.

Υπότιτλος: Προκειμένου να «αναπληρώσουν την δραστηριότητα που χάθηκε λόγω του περιορισμού κυκλοφορίας απ’ τις 17 Μάρτη, πολλοί είναι οι υπεύθυνοι οικονομικών υποθέσεων που καλούν τους γάλλους να δουλέψουν περισσότερο…

Αποσπάσματα απ’ το ρεπορτάζ: Για τον Geoffroy Roux de Bézieux [πρόεδρο του γαλλικού σεβ – MEDEF] “θα πρέπει αργά ή γρήγορα να τεθεί το ερώτημα σχετικά με τον χρόνο εργασίας, τις αργίες και τις πληρωμένες άδειες, προκειμένου να διευκολύνουμε την επαναλειτουργία της οικονομίας και, δουλεύοντας λίγο παραπάνω, την περαιτέρω ανάπτυξη.

“Το σημαντικό είναι να θέσουμε ξανά την οικονομική μηχανή σε λειτουργία και να ξαναπαράξουμε πλούτο σε μαζική κλίμακα, προκειμένου να επιχειρήσουμε, από το 2021, να αποσβέσουμε την χαμένη ανάπτυξη του 2020” εξήγησε ο πρόεδρος του MEDEF σε συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε το Σάββατο στη Figaro.

Η υφυπουργός οικονομίας Agnès Pannier-Runacher προειδοποίησε ότι «θα πρέπει πιθανώς να δουλέψουμε περισσότερο απ’ ότι πριν. Το στοίχημα είναι να δώσουμε οξυγόνο στις επιχειρήσεις προκειμένου να επιβιώσουν και να ξεπεράσουν τον κάβο, να κερδίσουν το στοίχημα. Αλλά πρώτα θα πρέπει να δουλέψουμε διπλά για να δημιουργήσουμε συλλογικό πλούτο»…

Συγκινητικό αυτό το “να δώσουμε οξυγόνο”: οι επιχειρήσεις είναι “στην εντατική” – ε;

Είναι αναμενόμενο να μην υπάρξει ιδιαίτερος ενθουσιασμός γι’ αυτές τις εκκλήσεις «εργασιακού πατριωτισμού» – έτσι δεν είναι; Δεν την θεωρείτε σχεδόν βέβαιη την γκρίνια; Σκεφτείτε όμως: δεν έχουν επίγνωση και τα αφεντικά (και όχι μόνο τα γαλλικά) ότι μετά την κατ’ οίκον φυλάκιση δεν θα πρέπει να αναμένεται ιδιαίτερη όρεξη για «διπλάσια» δουλειά;

Λογικά θα πρέπει να έχουν… Γι’ αυτό «έστρωσαν» (λόγω covid-19) ένα όπλο που κανείς δεν πρόσεξε – λάθος! Μεγάλο λάθος! Δεν θα το δείξουμε τώρα…. Θα έρθει ο καιρός του (άλλωστε συγκεντρώνουμε τα update στοιχεία…). Σημειώστε όμως την ημέρα που «κάπως, κάτι υπονοήσαμε»…

(Και όχι, δεν είναι καθόλου «συνωμοσιολογικό»…. It’s capitalism stupid!!!)

(φωτογραφίες: το οβάλ απόσπασμα είναι απ’ τον le monde…)