Tag: νόμοι σχέσεις

You’ll never walk alone!

Κυριακή 28 Ιούνη. Εφτά ολόκληρες αγωνιστικές πριν τελειώσει το πρωτάθλημα… Τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά… Θα ήταν ποτέ δυνατόν για τους οπαδούς και τους φίλους της Liverpool να μην πανηγυρίσουν την κατάκτηση του πρωταθλήματος, με τον γνήσιο αλλά «απαγορευμένο» πια τρόπο;

Στο γήπεδο δεν μπορούσαν να είναι… Μπορούσαν όμως να είναι έξω απ’ το Anfield, μπορούσαν να πλημμυρίσουν το κέντρο της πόλης. Η αστυνομία (λέει) ότι «προσπάθησε να τους αραιώσει». Ευτυχώς που δεν προσπάθησε πολύ: μια ή περισσότερες riot νύχτες δεν είναι αυτό που θα λυπόταν η πόλη!

Εδώ συγκρούονται δύο κόσμοι! Ένας «παλιός», όπου το μαζικό θέαμα (και τα ανάλογα πανηγύρια) ήταν η εξέλιξη της αρχαίας και πάντα έντονης γιορτής. Ο θεός Διόνυσος όπως διέσχισε εμπορικά τον 20ο αιώνα… Κι ένας «καινούργιος», περιφραγμένος από υγιεινομικές διατάξεις, γεμάτος αποξενωμένους αλλά δήθεν αμόλυντους Εαυτούς, όπου η μόνη κατάλληλη «γιορτή» είναι τα ευχάριστα νέα απ’ τις ιατρικές εξετάσεις. Η εμπορική θεά άσπρη μπλούζα… Ο «παλιός» κόσμος έχει πραγματικούς οπαδούς και φιλάθλους, με σάρκα και οστά· που είναι άρρωστοι με την ομάδα τους, και μπορούν να ξανα-αρρωστήσουν από οτιδήποτε. Ο «καινούργιος» κόσμος έχει προσομοιώσεις οπαδών, λίγο πολύ ιδιωτική «ατμόσφαιρα»· και μια πλαστή επιταγή αθανασίας…

Θα τιμωρήσει ο «καινούργιος» κόσμος τον «παλιό»; Ναι, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Μήνες τώρα αμαρτωλό τον ανεβάζει, ανεύθυνο και επικίνδυνο τον κατεβάζει! Δεν μπορεί (και δεν πρόκειται) να κάνει πίσω… Θα ανακαλύψει υπαρκτά και ανύπαρκτα «κρούσματα»· θα ανοίξει και θα φωταγωγήσει «κοινές δεξαμενές»· θα ελεεινολογήσει την ανευθυνότητα και την αφροσύνη· θα φτιάξει καινούργιες τιμωρίες και απαγορεύσεις· αν χρειαστεί θα φτιάξει και καινούργιες αρρώστιες…

Υπάρχει μια φράση που λέει κάτι τέτοιο: θα πάω, κι ας μου βγει και σε κακό… Αφορά έρωτες και τρέλες – του «παλιού» κόσμου…

Οι καινουργιοκοσμίτες ούτε θα καταλάβουν ποτέ ούτε θα θυμούνται…

Παλιός γνώριμος;

Σάββατο 27 Ιούνη. Αυτό έλειπε τώρα! Να αποδειχθεί πως αυτός ο παλιοχαρακτήρας ο covid-19 κυκλοφορούσε «αόρατος» στην ευρώπη απ’ την εποχή … του Καρλομάγνου!

Μια ερευνητική ομάδα απ’ το πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, απ’ αυτές που κάνουν αναλύσεις στα αστικά λύματα (και βρίσκουν διάφορα ενδιαφέροντα εκεί…) εντόπισαν τον τσαχπίνη σε δείγματα που είχαν ληφθεί στις 15 Γενάρη του 2020 – ενάμισυ μήνα πριν το πρώτο επίσημα διαπιστωμένο «κρούσμα» στην ισπανία.

Προβληματισμένοι που ο μπαγάσας είχε αρχίσει να «παλιώνει» όταν τον πήραν χαμπάρι είπαν να ψάξουν παλιότερα δείγματα, πηγαίνοντας προ τα πίσω μέχρι και τις αρχές του 2018. Και τι ανακάλυψαν; Covid-19 στις 12 Μάρτη του 2019!!! Σε μικρή συγκέντρωση βέβαια, αλλά σαφέστατα παρόντα!!

Και πως τέτοιος φονιάς δεν προκάλεσε συναγερμό τότε!!! Αααααα! Κυρίες και κύριοι ήρθε η ώρα της πικρής αλήθειας!! Ο κύριος Albert Bosch, όχι κανάς τυχαίος αλλά συντονιστής της έρευνας του πανεπιστημίου της Βαρκελώνης και πρόεδρος της ισπανικής ένωσης ιολόγων, το εξήγησε ως εξής (παρακαλούμε τυχόντα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας που διαβάζουν αυτές τις γραμμές να κάτσουν σε γερή καρέκλα):

… Είναι πιθανό ότι αντίστοιχη κατάσταση [: δηλαδή να γυρνάει ο covid-19 όπου γουστάρει…] συνέβη και σε άλλα μέρη του κόσμου, κι αφού οι περισσότερες περιπτώσεις μόλυνσης απ’ τον covid-19 έχουν την ίδια συμπτωματολογία με την γρίπη, όλες αυτές οι περιπτώσεις θεωρούνταν γρίπη…

Ώπα! Ώπα κυρ Albert! Δηλαδή μας λες ότι ανετότατα δεν θα είχε δοθεί καμμία σημασία στην περίπτωση covid-19, και ότι ανετότατα επί ένα χρόνο δεν έτρεχε και τίποτα σπουδαίο με την πάρτη του, κι όλα ξεκίνησαν επειδή εντοπίστηκε στην κίνα, στην Wuhan, σαν “όχι ιός γρίπης”; Αυτό;….

Είναι τρομακτικό! Είναι τρομακτικό όχι επειδή διάφοροι “αιρετικοί” (πλην διάσημοι, της δουλειάς…) απ’ την “ιατρική κοινότητα” το είχαν πει αυτό απ’ την αρχή… Αλλά, επειδή, προκύπτει πως όλη αυτή η παράσταση, όλα τα θανατόμετρα, όλες οι κοινές δεξαμενές, όλα τα μέσα της τρομοκρατίας, όλες οι απαγορεύσεις, έγιναν όχι για “ψύλλου πήδημα”, αλλά επειδή έπρεπε να αξιοποιηθεί ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός (κατά της κίνας εν προκειμένω) έτσι ώστε τα δυναμικά αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης να σπάσουν όσα το δυνατόν περισσότερα “δημοκρατικά ταμπού” στη δύση, για να αρχίσει να πλησιάζει αυτή η “δύση” το δυναμικό κινέζικο μοντέλο μαζικών ψηφιακών μεσολαβήσεων και ελέγχου επί της κοινωνίας!!!

Μερικοί, πολλοί, θα νοιώσουν “τρελαμένοι”! Δεν έχουν καταλάβει το πως η γενικευμένη μηντιακή μεσολάβηση μπορεί να παρουσιάσει σαν “αδιάσειστο γεγονός” οτιδήποτε – και μετά το αντίθετό του! Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι θα είχε γίνει η φετεινή γρίπη ΤΟ θέαμα του θανάτου αν βόλευε να κατασκευαστεί πάνω της ο τρόμος των κοινωνικών σχέσεων που είναι μολυσματικές· αλλά δεν βόλευε… Δεν έχουν καταλάβει ότι ο covid-19 υπήρχε και υπάρχει· αλλά δεν είναι ο serial killer που σκόπιμα λένε γι’ αυτόν!!!

Ανακεφαλαίωση: μια γενικά ήπια κορονοΐωση, που όντως (θα) δημιουργούσε φονικές επιπλοκές σε ορισμένες κατηγορίες ασθενών (όπως συμβαίνει κάθε χρόνο με τις γρίπες) φωταγωγήθηκε με τέτοιον τρόπο ώστε:

Α) Να σκοτωθούν (έως δολοφονηθούν…) πολύ περισσότεροι εξαιτίας του δημαγωγικού πανικού, των λάθος θεραπειών, των τυχοδιωκτικών πειραμάτων με διάφορα κοκτέιλ φαρμάκων·

B) Να δολοφονηθούν ακόμα περισσότεροι (άγνωστο πόσοι) στον δυτικό κόσμο εξαιτίας της εκκένωσης των δημόσιων συστημάτων υγείας·

Γ) Να καταδικαστεί ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός του πλανήτη σε κατ’ οίκον φυλάκιση με τρομακτικές συνέπειες πολλών ειδών·

Δ) Να δικαιολογηθούν κάθε είδους πραξικοπήματα, απαγορεύσεις, τιμωρίες, πρόστιμα· να ταυτιστεί η δημόσια υγεία με την δημόσια τάξη·

Ε) Να κατασκευαστεί ένας συνεχιζόμενος φόβος μέχρις ότου κάποιες φαρμακοβιομανίες βρουν να πουλήσουν «κάτι» που θα το ονομάσουν «σωτηρία»…

ΣΤ) Να βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο πείραμα μαζικής αλλαγής συμπεριφορών ever…

Δεν είναι φιάσκο αυτό κυρ Ιωαννίδη! ‘Όχι, δεν είναι φιάσκο… Είναι ένα κτηνώδες πολεμικό ρεσάλτο επιχειρηματικών / καπιταλιστικών / κρατικών συμφερόντων! Είναι αυτό που πάντα λεγόταν «παγκόσμιος πόλεμος» – με μόνη διαφορά ότι τώρα έχει ξεκινήσει χωρίς σφαίρες!

Το εμβόλιο

Παρασκευή 26 Ιούνη. Αν μέσα στο καλοκαίρι ή στις αρχές του φθινόπωρου ακούσετε τίποτα χριστοπαναγίες, τίποτα φρεσκαρισμένα μπινελίκια εναντίον του Πεκίνου, να το ξέρετε: θα έχει έτοιμο προς διάθεση και χρήση ένα εμβόλιο κατά του covid-19.

Τα νέα δεν είναι καλά για τις δυτικές big pharma (κι αυτό είναι αιτία πολέμου…). Το china national pharmaceutical group sinopharm ανακοίνωσε πριν λίγες ημέρες ότι ξεκινάει την «φάση 3» της δοκιμής του εμβολίου, της φάσης που είναι η τελική. Το εμβόλιο δεν είναι mRNA ή άλλης γενετικής τεχνολογίας – ο κινεζικός καπιταλισμός δεν σκοπεύει να αυτοκτονήσει από τεχνολογική λιγούρα! Είναι ένα old fachion εμβόλιο εξασθενημένου ιού, που προκαλεί την δημιουργία ανοσοποιητικού δυναμικού απ’ τον εμβολιαζόμενο οργανισμό. Το «εργαστήριο βιολογικών προϊόντων» της Wuhan, που συμμετέχει στη sinopharm, ανακοίνωσε ότι το εμβόλιο πέρασε με επιτυχία την «φάση 1» και την «φάση 2» των κλινικών δοκιμών, ότι είναι ασφαλές και αποτελεσματικό, και ότι έχει πολύ λιγότερες παρενέργειες από οποιοδήποτε άλλο αντι covid εμβόλιο υπό δοκιμή. Είναι παρήγορο κύριε αυτό το «πολύ λιγότερες»;

Όπως συμβαίνει σ’ όλη αυτήν την «ευγενή άμιλλα» μεταξύ των φαρμακοβιομηχανιών του πλανήτη για το ποιος θα πουλήσει πρώτος μια «σωτηρία» (κατά του covid-19) που γενικά δεν χρειάζεται, έτσι και η sinopharm βιάζεται. Έκανε τις δοκιμές της «φάσης 1» και της «φάσης 2» χρονικά πολύ κοντά την μία στην άλλη. Σχεδόν ταυτόχρονα… Στην πρώτη φάση εμβολιάστηκαν 180 εθελοντές εργάτες της εταιρείας· στη δεύτερη φάση πάνω από 1.000 πάλι εθελοντές, πάλι εργάτες, πάλι της εταιρείας. Μπορεί κανείς να το πει «κατάχρηση εργασιακής σχέσης» εκ μέρους της εταιρείας. Μπορεί να το πει και «συνεργατική προώθηση της σωτηρίας του κόσμου». Θέμα γούστου – ή γεωγραφικής θέσης…

Το ενδιαφέρον είναι ότι στις δοκιμές της «φάσης 3» θα συμμετάσχει … ποιός λέτε; Τα ενωμένα αραβικά εμιράτα! Ο τοξικός του Abu Dhabi: όχι αυτοπροσώπως, αλλά μέσω μιας εταιρείας (του) που ονομάζεται group 42. Κάτι μας λέει ότι στα εμιράτα οι «εθελοντές» δεν θα είναι εργαζόμενοι της sinopharm, αλλά κάποιας κατασκευαστικής· ή, ίσως, οικιακοί βοηθοί.

Αυτός ο διεθνισμός της sinopharm δείχνει καλά ζυγισμένος. Αν το Abu Dhabi, του οποίου ο ρόλος στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς (τόσο στη συρία και στο ιράκ όσο στην υεμένη και στη λιβύη) είναι αναγνωρισμένος, πει «μια χαρά είναι το εμβολιάκι», ποιοί θα κατηγορήσουν τον τοξικό πρίγκηπά του σαν πράκτορα του Πεκίνου; Ταμάμ!!!

Η sinopharm έχει ανακοινώσει ότι έχει την δυνατότητα παραγωγής 120 εκατομυρίων δόσεων τον χρόνο· το ινστιτούτο της Wuhan μπορεί να παράξει άλλα 100 εκατομμύρια δόσεις τον χρόνο. Παρότι ο κινεζικός καπιταλισμός έχει πολλές ακόμα φαρμακοβιομηχανίες (και πολύ μεγαλύτερη παραγωγική δυνατότητα) ίσως περιοριστεί στο να κάτσει πάνω στις δάφνες «εκείνου που νοιάζεται για τον κόσμο». Ίσως παραχωρήσει δωρεάν την συνταγή του εμβολίου, για να τo φτιάχνει κάθε ενδιαφερόμενο πρωτοκοσμικό κράτος μόνο του· κι ίσως αφιερωθεί στο να φροντίσει τους συμμάχους του στην ασία, στην αφρική, και στη λατινική αμερική.

Μπορεί να γίνουν έτσι τα πράγματα, μπορεί και όχι. Αν, πάντως, δείτε καπνούς στον ορίζοντα και δεν έχει ξεσπάσει πυρκαγιά, να ξέρετε πως κάποιοι ύπουλοι δυτικοί επιχειρηματίες αντι-covid «σωτήρες» έχουν ζεματιστεί…

Ακινητοποίησέ το – καλύτερα!

Παρασκευή 26 Ιούνη. Αν μπορούν να εντοπίσουν, μέσω σήματος κινητού, ποιοί βρίσκονται μέσα σ’ ένα μαγαζί για να ψωνίσουν, τότε μπορούν να εντοπίσουν ποιοί έχουν μπει για να το λεηλατήσουν! Σωστό; Σωστό – αλλά διαφεύγει…

Η Foursquare για παράδειγμα είναι μια αμερικάνικη τεχνολογική εταιρεία ηλικίας 12 χρόνων. Έχει εξειδικευτεί στον (γεωγραφικό) προσδιορισμό θέσης που δεν λέγεται μόνο «geolocation» αλλά και «geofencing». Μπορεί να υπάρχουν εφαρμογές με το όνομα της εταιρείας· αλλά υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες εφαρμογές με άλλα ονόματα που χρησιμοποιούν (χωρίς να το φωνάζουν) την τεχνολογία της. Η δουλειά της Foursquare είναι να εντοπίζει και να διακρίνει δεκάδες χιλιάδες σήματα κινητών, ακόμα κι όταν είναι συγκεντρωμένα όλα μαζί. Και να σκεφτείτε ότι δεν χρησιμοποιεί (ακόμα) 5G τεχνολογία, ούτε υπόσχεται την προστασία των προσωπικών δεδομένων όπως κάτι δήθεν οσπιτάλιοι σταυροφόροι του social tracking “για το καλό της υγείας σας ατιμούτσικα”…. Αντίθετα, ο ceo της εταιρείας Jeff Glueck, όταν ρωτήθηκε για την προστασία της ιδιωτικότητας από τέτοιου είδους εταιρείες / τεχνολογίες απάντησε (μέσω New York Times): … Όσοι εμπλέκονται σ’ αυτόν τον τομέα της data science ας δίνουν έναν όρκο του Ιπποκράτη… κι ας ελπίσουμε πως αν τον δώσουν θα περιορίσουν τις παραβιάσεις… Μπορεί να έχει φιλήσει σταυρό ο κυρ Jeff… Αλλά οι δουλειές είναι δουλειές.

Κάποιοι θα σκεφτούν, όχι αυθαίρετα, πως αυτή η υπαρκτή (τώρα που μιλάμε) δυνατότητα θα ενισχύσει την δημόσια τάξη. Αν είναι εύκολο να εντοπίσει κανείς τους looters μέσω των κινητών τους, εκείνο που χρειάζεται είναι απλά μια προσθήκη στο νόμο για τα τεκμήρια που γίνονται δεκτά απ’ τα δικαστήρια: ένας χάρτης με τον προσδιορισμό θέσης του τάδε στις 11.00 το βράδυ μέσα σ’ ένα μαγαζί που λεηλατείται θα κατατεθεί αρμοδίως. Αλλά η χρησιμότητα του εντοπισμού θέσης δεν τελειώνει εκεί.

Η Tectonix, μια άλλη εταιρεία του κλάδου, έφτιαξε έναν χάρτη με το από που προέρχονται οι διαδηλωτές του black life matters στη florida· πόσο καιρό μένουν στον τόπο των διαδηλώσεων· πότε και πως επιστρέφουν στα σπίτια τους. Θα μπορούσε να έχει κοινωνιολογικό ενδιαφέρον – σίγουρα κάποια πανεπιστήμια θα ενδιαφερθούν. Ίσως και κάποια πρακτορεία ταξιδιών…

Κι ούτε καν μόνον αυτό. Σε συνδυασμό με άλλες πληροφορίες για τον καθένα απ’ αυτούς τους διαδηλωτές (πάντα μαζεμένες απ’ αυτήν την ολέθρια συνήθεια που λέγεται «κινητό») ή και οποιουσδήποτε άλλους, κόμματα, οργανώσεις, εμπορικές εταιρείες, μαφίες, οτιδήποτε, θα ενδιαφερθούν για να προωθήσουν εξατομικευμένα κάτι. Μπορεί να μην είστε looter, μπορεί να είστε ένας άνθρωπος ευαισθητοποιημένος για την police brutality ή τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Τι θα λέγατε για ένα ταξίδι εκεί όπου γίνεται ένα μεγάλο αντιρατσιστικό φεστιβάλ οργανωμένο απ’ τον Bono;

Θέλετε να γλυτώσετε απ’ όλα αυτά τα «γνωστά άγνωστα» ακόμα κι όταν βγαίνετε βόλτα; Είναι απλό. Χρειάζεσθε μια πρόκα και λίγο σπάγγο. Κρεμάστε το κινητό σας μαζί με την θήκη του σε μια κάσα του σπιτιού σας. Και αφήστε το εκεί, for ever. Κάντε το «τηλεκοντρόλ τοίχου».

Ναι, ξέρουμε, το πλεονέκτημα του κινητού είναι ότι είναι κινητό… Πλεονέκτημα; Για ποιόν; Βάζετε το χέρι σας στη φωτιά; Ακόμα;

Σκεφτείτε το και πάρτε την απόφαση να χωρίσουν κυριολεκτικά οι δρόμοι σας πριν το βιδώσουν υποχρεωτικά επάνω σας!! (Το σκέφτονται, όχι με βίδες βέβαια, αλλά…)

Στο σωστό δρόμο


Παρασκευή 26 Ιούνη. Δεν βάζουμε το 1,5 λεπτού video για να δείτε τα 4 εκτός έδρας γκολ της Barcelona κατά της Mallorca πριν σχεδόν 2 βδομάδες (13/6). Αλλά για να δείτε, επιτέλους, ένα γεμάτο γήπεδο! Μάλιστα όλα τα γήπεδα της ισπανικής λίγκας είναι το ίδιο γεμάτα, πράγμα που προφανώς αποδεικνύει ότι το κακό με τον covid-19 πάει, πέρασε….

Όχι ακριβώς. Οι φίλαθλοι είναι εικονικοί. Θα πείτε «καλά, το ίδιο γίνεται και στο Καραϊσκάκη». Στην ισπανία (ίσως λόγω γούστου αλλά και λόγω θέσης του ισπανικού ποδοσφαίρου στον διεθνή καταμερισμό…) δεν θα καταδέχονταν να σκεπάσουν ένα μέρος των κερκίδων με ζωγραφισμένες λινάτσες. Έκαναν κάτι καλύτερο – το μόνο διαθέσιμο προς το παρόν – που δείχνει όμως τον δρόμο. Όλο το πρωτάθλημα (η αντίστοιχη ισπανική «επαε») έκλεισε συνεργασία με την νορβηγική τεχνολογική Vizrt. Η Vizrt ειδικεύεται στην παραγωγή ψηφιακών αναπαραστάσεων ή/και επεξεργασιών εικόνων σχετικών με το ποδόσφαιρο. Ειδικεύεται στο πάντρεμα ποδοσφαιρικού video game και κανονικού ματς.

Η δουλειά του να φτιάξει εικονικούς φιλάθλους και εν πάσει περιπτώσει να «γεμίσει τις κερκίδες» θα πρέπει να ήταν η πρώτη τέτοιου είδους για την Vizrt. Σε αντίθεση με την ιδέα που ίσως σχηματίσετε, ότι «κάτι έχει απλωθεί στις κερκίδες», όλη η επεξεργασία των γραφικών γίνεται μέσω υπολογιστών πάνω στην εικόνα που τραβάνε οι κάμερες, πριν αυτή η εικόνα περάσει στη μετάδοση.

Στην συγκεκριμένη ιστορική στιγμή η Vizrt έφτιαξε και εγκατέστησε το συγκεκριμένο λογισμικό μόνο στη λήψη της κεντρικής κάμερας του γηπέδου (εκείνης που βρίσκεται πάνω απ’ τα «επίσημα»). Για αυτό είτε στην αρχή αρχή, είτε στο 0.21, που οι λήψεις είναι από διαφορετικές κάμερες, οι κερκίδες φαίνονται όπως είναι: άδειες. Η εικόνα τους “γεμάτες” είναι flat και ακίνητη, αλλά καλά προσαρμοσμένη στις κινήσεις της κάμερας… Επιπλέον προστίθεται ήχος, βασικά μια οχλαγωγία πλήθους, που γίνεται πανηγύρια όταν μπαίνουν γκολ. Αυτό είναι δουλειά μιας άλλης εταιρείας, καθαρόαιμα gaming, της ΕΑ Sports Fifa, που έχει καλό αρχείο πραγματικών γηπεδικών ήχων…

Μπορείτε να θεωρήσετε το αποτέλεσμα πρωτόλειο – είναι! Αλλά βρίσκεται στο σωστό δρόμο: μέσω high tech graphics. Ούτε λινάτσες, ούτε χαρτόνια, ούτε κούκλες! Με τα οποία γραφικά, φυσικά, μόνο ένα πράγμα μπορεί να συμβεί: να εξελιχθούν, να γίνουν πιο σύνθετα, πειστικότερα.

Οι φανατικοί των κερκίδων αντέδρασαν στην ισπανία με τον τρόπο που νομίζετε: κοροϊδεύοντας (στα αντιsocial media…). Απόλυτα κατανοητό – τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει μια ζωντανή κερκίδα. Μέχρις στιγμής δηλαδή…. Αλλά για ποιούς; Η Liga απολογήθηκε λέγοντας ότι δεν θέλει να κοροϊδέψει κανέναν, αλλά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς θέλει να προσφέρει μια εμπειρία κοινού στο γήπεδο, για χάρη των τηλεθεατών.

Ακριβώς. Για χάρη των τηλεθεατών. Μετά την ξινή απαγόρευση της υγιεινιστικής τρομοκρατίας, οι οπαδοί των ομάδων και οι φίλαθλοι τσεκάρονται τώρα για το αν συμβιβάζονται να βλέπουν τις ομάδες τους αποκλειστικά μέσω οθόνης, από απόσταση. Η απάντηση είναι ένα ξερό και αντιηρωϊκό «ναι». Μπορείτε να το εκλάβετε και σαν εκβιασμό· αλλά το θέαμα και ο καπιταλισμός δεν είναι φιλόπτωχα ταμεία, αν το έχετε υπόψη… Αν το στοίχημα κερδηθεί (και όλα τα στοιχεία δείχνουν ό,τι κερδίζεται) θα ανοίξει ένας δρόμος επαυξημένης πραγματικότητας και για το ποδόσφαιρο.

Άλλωστε τα ισπανικά κανάλια προσφέρουν στους θεατές τους την επιλογή: μπορούν να δουν τα ματς με τα γήπεδα «γυμνά», αν αυτό το αντέχουν· ή με τις ηλεκτρονικές πατέντες της Vizrt. (Θα γίνει κι εκεί μια καταμέτρηση…)

Οι οπαδοί, τόσο με τα διαρκείας όσο και οι ευκαιριακοί των κερκίδων, θα διανοούνταν να κάνουν αυστηρή, πειθαρχημένη απεργία τηλεθέασης διαρκείας, να γυρίσουν την πλάτη στην τηλεοπτική μετάδοση, προκειμένου να απορρίψουν την εικονικότητα της αναπαράστασής τους και να διεκδικήσουν την αποκλειστικότητα της ζωντανής παρουσίας στα γήπεδα;

Μάλλον δεν τον έχουν σκεφτεί… Είναι τόσο έντονος ο αιφνιδιασμός και τόσο καινούργια αυτά τα κόλπα…

(Βρε τον παλιο covid-19! Τι σκαρώνει ο μπαγάσας…Ε;)

Το μουσείο των ηρώων του τρόμου

Πέμπτη 25 Ιούνη. Η ασταμάτητη μηχανή βρίσκει περίεργα ενδιαφέρουσα αυτήν την τάση κατεδάφισης αγαλμάτων και αδριάντων – τώρα (αλλά όχι πάντα…) λευκών ρατσιστών στις ηπα και στην αγγλία. Πρόκειται για συμβολικές ενέργειες· τελειώνει όμως η κατεδάφιση στον συμβολισμό της;

Δεν είναι μόνο τα αγάλματα και οι αδριάντες αυτοί καθ’ αυτοί· είναι επίσης σημαντικό το που βρίσκονται. Το άγαλμα ενός έφιππου ρατσιστή στήθηκε σε μια εποχή που τον επαινούσε· συνεπώς σε μέρος (της Χ ή της Ψ πόλης) κεντρικό, περίοπτο. Τέτοιο που να τραβάει την προσοχή, να προκαλεί εντύπωση, αν είναι δυνατόν και θαυμασμό. Αν, όμως, το έβαζε κανείς αλλού, μέσα σ’ ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον και πλέγμα συμφραζόμενων;

Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι αγώνας ενάντια στην εξουσία έγραψε κάποτε ο Κούντερα. Και είχε / έχει δίκιο. Η μνήμη του πως διαμορφώθηκαν τα καθεστώτα που λανσάρονται σαν «δημοκρατικά», «ανθρωπιστικά» και «εξισωτικά» είναι στρατηγικής σημασίας για τον συνεχιζόμενο αγώνα της απελευθέρωσης απ’ τους κερδοφόρους καταναγκασμούς και όλες τις μορφές βίας. Κι αν θριαμβευτικά, σε άλλες εποχές, αυτά τα καθεστώτα έστησαν τα μνημεία της βίας τους με τέτοιον τρόπο ώστε να την δοξολογούν, αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η εξαφάνιση αυτών των «μνημείων». Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η διατήρησή τους μέσα σ’ ένα εντελώς διαφορετικό νοηματικό περιβάλλον! Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η αφαίρεση, η κατάργηση της δόξας τους!

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε εξαφανίζοντας όλα τα ένδοξα ίχνη που οι προηγούμενοι νικητές άφησαν πίσω τους. Χρειάζεται το αντίθετο: να θυμόμαστε, με ανταγωνιστικό τρόπο. Δεν πρέπει να εξαφανίσουμε τις πυραμίδες επειδή ήταν προϊόν της δουλειάς δούλων (προς εξύμνηση του αυτοκρατορικού μεγαλείου). Χρειάζεται να βλέπουμε τις πυραμίδες σαν αυτό που πράγματι ήταν / είναι: έκφραση της εκμετάλλευσης και της βίας. Δεν χρειάζεται να γκρεμίσουμε τις ρωμαϊκές θριαμβευτικές αψίδες. Χρειάζεται αντίθετα να θυμόμαστε οπωσδήποτε την κουβέντα του Benjamin:

…Oι εκάστοτε κυρίαρχοι είναι οι κληρονόμοι όλων όσων νίκησαν κατά το παρελθόν. Έτσι η ταύτιση με τον νικητή αποβαίνει κάθε φορά προς όφελος των εκάστοτε κυρίαρχων. Ο ιστορικός υλιστής ξέρει τι σημαίνει αυτό. Όποιοι μέχρι σήμερα αναδείχτηκαν νικητές βαδίζουν στη θριαμβευτική πομπή μαζί με τους σημερινούς κυρίαρχους πάνω από τους υποταγμένους. Τα λάφυρα συνοδεύουν, όπως συνέβαινε πάντοτε, τη θριαμβευτική πομπή. Ονομάζονται όλα αυτά πολιτιστική κληρονομιά και στο πρόσωπο του ιστορικού υλιστή θα συναντήσουν έναν αποστασιοποιημένο παρατηρητή. Γιατί, χωρίς εξαίρεση, οτιδήποτε εξετάζει από αυτά έχει μια καταγωγή που δεν μπορεί να τη σκεφτεί δίχως φρίκη. Χρωστάνε την ύπαρξή τους όχι μόνο στον κόπο των μεγαλοφυών που τα δημιούργησαν, αλλά και στην ανώνυμη βαριά δουλική εργασία των συγχρόνων τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ τεκμήριο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα τεκμήριο βαρβαρότητας. Κι όπως ένα τέτοιο τεκμήριο δεν στερείται βαρβαρότητας, το ίδιο ισχύει και για τη διαδικασία μεταβίβασης, με την οποία πέφτει από το ένα χέρι στο άλλο…

Μπορεί να είναι αιρετικό, αλλά τα αγάλματα των ρατσιστών στον πάτο της θάλασσας είναι μια πολύ συγκινησιακή και ταυτόχρονα αντι-ιστορική επιλογή. Τα αγάλματα των ρατσιστών θα έπρεπε να συγκεντρωθούν σ’ έναν «κήπο των ηρώων του τρόμου». Με κατάλληλες πινακίδες που να εξηγούν ποιός, πότε, γιατί, πότε ηρωποιήθηκε, από ποιούς και γιατί – και πότε κατέληξε στην αποκαθήλωση της δόξας του.

Συνέβαινε ήδη στον 20ο αιώνα η παραγραφή και η εκ νέου εγγραφή της ιστορίας – όπλο στα χέρια των κάθε φορά κυρίαρχων. Αλλά στον 21ο αιώνα, με τις ψηφιακές / ηλεκτρονικές εγγραφές, αυτό θα είναι «παιχνιδάκι». Η μνήμη περνάει ήδη στις μηχανές· κι από εκεί είναι ήδη εύκολα χειραγωγίσιμη.

Δεν θέλουμε να ξεχάσουμε τίποτα! Ούτε το παρελθόν, ούτε το παρόν, ούτε το μέλλον· ούτε τα ίχνη που οι κυρίαρχοι προσπάθησαν να επιβάλλουν σαν την δική τους αιωνιότητα. Δεν θέλουμε τον θαυμασμό ή τον έπαινο των αγαλμάτων ή των μεγάρων και των παλατιών – θέλουμε όμως οπωσδήποτε τον ψόγο, τον θυμό για την βαρβαρότητα που επέτρεψε τα μεγαλεία τους. Όχι εναντίον των άψυχων υλικών· αλλά εναντίον των ζωντανών διαδικασιών που τα δημιούργησαν, και των νοσταλγικών αναθυμήσεών τους.

Δεν πολεμιέται ούτε ο ρατσισμός ούτε ο φασισμός «σβήνοντας» τα ίχνη τους. Η ιδέα της συμβολικής (ή και όχι μόνο…) απολύμανσης της ιστορίας είναι επικίνδυνη…

(φωτογραφία: Το άγαλμα του πλούσιου άλλοτε δήμαρχου και ύστερα πρόεδρου των ηπα Theodore Roosevelt (1858 – 1919), που βρίσκεται στην είσοδο του μουσείου φυσικής ιστορίας της Ν. Υόρκης από το 1940, είναι ένα καλό παράδειγμα. Παρά τις προσπάθειες όσων υποστηρίζουν και το άγαλμα και την κεντρική θέση του, είναι αρκετή η σύνθεση ανάμεσα στον έφιππο λευκό και τους δύο πεζούς – έναν αφρικάνο και έναν γηγενή της ηπείρου – για να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς εκφράζεται σ’ αυτό το σύμπλεγμα. Κι όχι τυχαία. Ο T. Roosevelt ήταν υπερασπιστής της ιεραρχίας των φυλών (με την λευκή στην κορυφή), του ευγονισμού, και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Αλλά όλα αυτά – και πολύ περισσότερα σχετικά – είναι ένας δείκτης της ιστορίας των λευκών στην αμερική. Δηλαδή μάθημα. Η θέση του αγάλματος είναι σε μια γωνιά ενός μουσείου που θα έπρεπε να λέγεται ακριβώς έτσι: των ηρώων του τρόμου…)

Δεν είναι το ίδιο…

Πέμπτη 25 Ιούνη. Δώδεκα ευρωπαϊκά κράτη εντόπισε η «διεθνής αμνηστία» να κάνουν ρατσιστική αξιοποίηση στην εφαρμογή των covid-19 απαγορεύσεων. Το βέλγιο, η βουλγαρία, η γαλλία, η ουγγαρία, η ιταλία, η σερβία, η σλοβακία, η ρουμανία, η ισπανία, η αγγλία – και, φυσικά, το ελλαδιστάν και τη νότια κύπρο. Στη γαλλία τα πρόστιμα ήταν ρουτίνα κατά των μαγκρεμπιανών και των αφρικάνων για «παραβίαση των απαγορεύσεων» – 3 φορές περισσότερα απ’ τους λευκούς γάλλους. Στο Λονδίνο το ίδιο: οι μπάτσοι ήλεγχαν τριπλάσιους μαύρους απ’ ότι λευκούς για το αν έχουν «κτυπήσει κάρτα» για να βγουν απ’ τα σπίτια τους. Στη βουλγαρία και στη σλοβακία στόχος ήταν οι οικισμοί των ρομά.

Και στο ελλαδιστάν; Θα πρόσεχε κανείς εύκολα μια ευνοϊκή μεταχείριση της Παραμυθιάς σε σχέση με τον Εχίνο (για παράδειγμα) όταν διαπιστώνονται κρούσματα. Ή, για να το πούμε ανάποδα, την εύκολη (πάντα «επιστημονικά αιτολογημένη») επιβολή απαγορεύσεων σε «αλλόθρησκους»… Στους οικισμούς τους, στους δρόμους που συνήθως περπατούν, στα παγκάκια που συνήθως κάθονται.

(Υποθέτουμε πως η ένωση φίλων της καραντίνας δείχνει κατανόηση. Ειδικά εκείνη η φράξιά της που θεωρεί τις γενικευμένες υγιενιστικές απαγορεύσεις «αντικαπιταλιστικές» (!!!! – ναι, υπάρχουν και τέτοιοι!!!), δεν μπορεί παρά να χαιρετίζει τον ακόμα πιο επιθετικό «αντικαπιταλισμό» που εφαρμόζεται σε βάρος των …. «καπιταλιστών» μεταναστών εργατών, μειονοτήτων, κλπ…)

It was a hard day (more will come…)

Τετάρτη 24 Ιούνη. Αυτό το σύντομο video, μαζί με την μουσική του επένδυση, μας αρέσει (: ο Trump επιστρέφει απ’ την αποτυχημένη προεκλογική του συγκέντρωση στην Οκλαχόμα…). Μας αρέσει επειδή δείχνει ότι ακόμα κι ένα ψόφιο κουνάβι δικαιούται να γυρνάει σπίτι κουρασμένο, αποκαμωμένο, μετά το σχόλασμα. Μια ταλαίπωρη πολιτική βιτρίνα που δεν έβγαλε το “μεροκάματο”…. 

Το θέμα είναι: πότε και πώς θα παραδεχτεί ότι σχόλασε;

Νοσηρότητα

Τετάρτη 24 Ιούνη. Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· ενδιάμεσα εμφανίζεται μια μεγάλη γκάμα από νοσηρά φαινόμενα. Αυτήν την φράση του Antonio Gramsci (απ’ τις «σημειώσεις της φυλακής», υπάρχει και σε άλλες παραλλαγές) εύκολα θα την αναμασούσαν διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί»· αλλά θα τους ήταν αδύνατο όχι μόνο να προσδιορίσουν τη νοσηρότητα της τωρινής μεταβατικής εποχής, αλλά – το κυριότερο – να βάλουν και τους εαυτούς τους μέσα σ’ αυτήν!

Η νοσηρή μεταβατικότητα (μια έννοια μάλλον παρήγορη αφού μπορεί κανείς να την επικαλεστεί χωρίς να ξέρει αν και πότε θα τελειώσει) δεν έγκειται μόνο στην διαρκή επέκταση των προδιαγραφών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Αυτή παραμένει «μυστηριώδης» για όσους έχουν κολλήσει (ιδεολογικά πια…) στην 2η. Mπορεί να εντοπιστεί μέσα και από χειροπιαστά παραδείγματα.

Ένα παράδειγμα, για το οποίο έχουμε «σολάρει» απελπιστικά (και δεν είναι το μόνο): το πολιτικά προσοδικό μοντέλο του ελληνικού κράτους, από τότε που φτιάχτηκε σαν τέτοιο· για την ακρίβεια πριν καν φτιαχτεί! Η απόσπαση διαφόρων ειδών οφέλους ανάλογα με το σημείο πρόσφυσης στην ιεραρχική πυραμίδα της εξουσίας (αυτό είναι η πολιτική πρόσοδος) δεν εμπίπτει σε μια «κλασσική» μαρξιανή ανάλυση για την μορφή – κράτος (σαν «εποικοδόμημα» των παραγωγικών σχέσεων). Μάλλον μια βεμπεριανή προσέγγιση θα ήταν απαραίτητη. Παρ’ όλα αυτά δεν θα ήταν δύσκολο να αναλύσει κανείς το πως ένα μέρος της υπεραξίας περιέρχεται στην μορφή – κράτος (μέσω της φορολογίας των μισθωτών, άμεσης και έμμεσης, ή/και των προστίμων) και, στη συνέχεια, «διανέμεται» σε όσους έχουν πρόσβαση στους μηχανισμούς του, ανάλογα με την θέση τους· ανάλογα με το «επίπεδο» αυτής της πρόσφυσης…

Το γεγονός ότι η έννοια της πολιτικής προσόδου (που μπορεί να είναι άμεσα χρηματική, μπορεί όμως επίσης να είναι σεξουαλική, συμβολική, έμμεσα χρηματική…) προτάθηκε από μαρξιστές (την ιταλική αυτονομία) στην ανάλυση του χαρακτήρα του ιταλικού κράτους στα ‘70s, είναι πολύτιμη βοήθεια και κληρονομιά. Για την ανάλυση του ελληνικού κράτους και όχι μόνο. Εμπειρικά είναι τόσο προφανές ότι σε διάφορες ιστορικές περιόδους τμήματα του ταξικά διαστρωματωμένου πληθυσμού έχουν επωφεληθεί ακριβώς μέσω αυτής της πρόσφυσης (απ’ τους «διορισμούς στο δημόσιο» μέχρι τις «άδειες ταξί», και απ’ τα «τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο» ως την φαρμακοβιομηχανία…) ώστε η έννοια της πολιτικής προσόδου μας γλυτώνει απ’ την φαινομενολογία και την ηθικολογία. Σε τελευταία ανάλυση ήταν αυτό το μοντέλο που, αδυνατώντας να «ικανοποιήσει» το σύνολο των πληβειακών προσδοκιών, παρήγαγε έναν διαρκή εμφύλιο πόλεμο με νικητές απ’ την μια μεριά και ηττημένους / αποκλεισμένους απ’ την άλλη, για τουλάχιστον 50 χρόνια: σ’ όλη τη διάρκεια της «ανάπτυξης» της 2ης βιομηχανικής επανάστασης και του «κεϋνσιανικού κράτους» αλλού στον κόσμο… Θέλουμε να το θυμίσουμε: η ιστορική εξέλιξη της μορφής – κράτους στην ελλάδα ΔΕΝ είναι η “τυπική” με βάση τις δυτικές προδιαγραφές…

Σε μια συλλογική πολιτική ανάλυση που πέρασε «ντούκου» για την κρατικοποίηση του εγκλήματος (επανεκδόθηκε τον Δεκέμβρη του 2017 – τετράδια για εργατική χρήση νο 2) δείξαμε την ιστορική διαδικασία, απ’ την δεκαετία του ’70 και μετά, μέσα απ’ την οποία το οργανωμένο έγκλημα αναδείχθηκε (και όχι μόνο στο ελλαδιστάν) σαν η πιο καθαρή μορφή του πολιτικού προσοδισμού: της απόσπασης οφελημάτων με βάση την πρόσβαση / πρόσφυση στις επίσημες και τις ανεπίσημες δομές εξουσίας. Πρόκειται για μια διεθνή καπιταλιστική τάση, η οποία ωστόσο εξελίσσεται με διαφορετικές ταχύτητες και εντάσεις ανάλογα με την θεσμική και ιδεολογική «προϊστορία» κάθε κοινωνίας / κράτους.

Η διάκριση ανάμεσα σε «κράτος» και «παρακράτος» είναι ξεπερασμένη. Αναφέρεται στην φορντική εκδοχή της μορφής – κράτους· ακόμα κι εκεί υπήρχαν πεδία «θολά». Τελικά οι ανάγκες της διαφορικής άγριας συσσώρευσης, της «εκτός νόμου» εκμετάλλευσης της εργασίας και της ζωής, που γίνονται πολύ πιο έντονες σε κάθε περίοδο αλλαγής καπιταλιστικού παραδείγματος και αναδιάρθρωσης των μεθόδων συσσώρευσης, κάνουν το οργανωμένο έγκλημα οργανικό τμήμα του κράτους, ως «κόμματος των αφεντικών». Το «κράτος» και το «παρακράτος» ενώνονται σε σάρκα μία…

Τι σημασία έχουν αυτά; Η εξουσία που άσκησε το φαιορόζ γκουβέρνο ήταν κληρονομιά των προηγούμενων και κληροδότημα στους επόμενους: υπάρχει ιστορική συνέχεια! Οι «αποκαλύψεις» που έχουν γίνει και όσες πιθανόν ακολουθήσουν δεν πρέπει να ξεπέσουν στον μύλο της ηθικολογίας! Η κρίση και η διαχείρισή της α λα ελληνικά την τελευταία δεκαετία μείωσε τις «λευκές» πολιτικές προσόδους, αύξησε όμως ανάλογα τις «μαύρες». (Το σύστημα δικαιοσύνης έγινε γι’ αυτό ακόμα πιο κεντρικό…) Το ότι αυτό έμεινε «κρυφό» οφείλεται μόνο στην αποτελεσματικότητα των μηχανισμών «διαμόρφωσης της κοινής γνώμης». Κι ωστόσο υπήρχαν καραμπινάτες εκδηλώσεις αυτής της “μετατόπισης” προς το οργανωμένο έγκλημα, που διέτρεξαν όλη την απόσταση, απ’ την κοινωνική βάση ως το κοινοβούλιο και πίσω, πάντα μέσω μηχανισμών εξουσίας…

Τώρα που στον ορίζοντα έχει εμφανιστεί η πιθανότητα μιας καινούργιας και γερής ευρωπαϊκής ροής χρήματος προς το ελλαδιστάν, οι προσδοκίες του πολιτικού προσοδισμού αναζωπυρώνονται γερά· μετά από 10 χρόνια «πείνας και στερήσεων». Αυτό δεν σημαίνει “ειρήνη ημίν”! Σημαίνει περισσότερα και οξύτερα κτυπήματα πάνω και κάτω απ’ την μέση για τη νομή αυτών των «ευκαιριών»! Ο ρημαδοΚούλης και η αισχρή μειοψηφία των εκσυγχρονιστών γύρω του φαντασιώνονται το γνωστό: ότι θα χρησιμοποιήσουν αυτά τα ποσά για «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου» του ελληνικού καπιταλισμού»… Δείχνουν να είναι οι χειρότεροι “οικονομιστές”! Είναι άραγε τόσο ριζοσπάστες ρεφορμιστές και έχουν τέτοια συμπαγή κοινωνική υποστηρίξη που θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι και σε ένοπλη εκστρατεία για να πετύχουν κάτι τέτοιο; Όχι, δεν είναι και δεν έχουν… Συνεπώς είναι καταδικασμένοι. Ο πολιτικός προσοδισμός δεν αλλάζει «απ’ τα πάνω». Την τελευταία φορά που επιχειρήθηκε δίκαια η ανατροπή του απ’ τα κάτω, ο ανθός της τότε ελληνικής κοινωνίας τσακίστηκε…

Αν μπορείτε να βάλετε διάφορα τρέχοντα και μελλοντικά περιστατικά και «εξελίξεις» σ’ αυτόν τον ερμηνευτικό καμβά θα κρατήσετε το μυαλό σας στη θέση του…

SID 1

Τρίτη 23 Ιούνη. Λέγεται ζήτηση που προκαλείται απ’ τον προμηθευτή. Supplier induced demand. Είναι γνωστός οικονομικός όρος, υπάρχει σχετική βιβλιογραφία. Το πεδίο της λαμπρής δόξας της sid είναι ωστόσο η βιομηχανία φροντίδας υγείας. Σ΄αυτό που ο καθένας αντιλαμβάνεται απλοϊκά «την υγειά μας νάχουμε» ο βασιλιάς είναι η sid – και το παλάτι της είναι εκείνοι που επωφελούνται. (Δεν είμαστε εμείς…)

Στην pure οικονομική ορολογία η τεχνητά προκαλούμενη ζήτηση (για ένα εμπόρευμα, είτε είναι πράγμα είτε υπηρεσία) εκμεταλλεύεται αυτό που λέγεται «ασυμμετρία πληροφόρησης». Ανάμεσα στον «προμηθευτή» και στον «καταναλωτή». Ο προμηθευτής ξέρει αρκετά περισσότερα απ’ τον πελάτη, κι αυτό του επιτρέπει να τον σπρώχνει στο να ζητάει μεγαλύτερη ποσότητα εμπορευμάτων απ’ αυτά που θα ζητούσε αν δεν υπήρχε τέτοια ασυμμετρία. Αν ήξερε…

Είναι εύκολο να καταλάβει ο καθένας ότι η sid δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες σε κάθε καπιταλιστικό / εμπορευματικό κλάδο. Ένας κατασκευαστής / πωλητής αυτοκινήτων, παπουτσιών, ρούχων, συσκευών, διακοπών κλπ, μπορεί να πείσει τον όποιον πελάτη ότι η δική του πραμάτεια είναι καλύτερη απ’ αυτήν των ανταγωνιστών του…. Αλλά δεν μπορεί να τον πείσει να αγοράσει 2, 3, 4 αυτοκίνητα αντί για 1· πολλά ζευγάρια παπούτσια μαζί· να πληρώσει ένα χρόνο διακοπές αντί για μια εβδομάδα· κλπ. Η τεχνητά προκαλούμενη ζήτηση δεν ευδοκιμεί στους περισσότερους τομείς. (Τέλεια τα πήγε, πάντως, στο χρηματιστήριο: οι επαγγελματίες μια χαρά φόρτωναν τους πελάτες τους με «χαρτιά» ξέροντας ότι τελικά θα είναι άχρηστα ακόμα και για την τουαλέτα….)

Γι’ αυτό και παρά την γενική έννοια του όρου, η sid είναι η κατεξοχήν συνθήκη με την οποία δουλεύει η βιομηχανία φροντίδας υγείας. Η sid είναι ταυτισμένη μ’ αυτήν την βιομηχανία! Εδώ η «ασυμμετρία πληροφόρησης», ας την πούμε ανισότητα γνώσεων, θεωρείται ο κανόνας! Κι όχι μόνο: είναι προς το συμφέρον των εμπόρων / πωλητών «υπηρεσιών υγείας», είτε είναι μεμονωμένα άτομα, είτε επαγγελματικοί κλάδοι, είτε βιομηχανικοί κλάδοι, αυτή η ανισότητα γνώσεων να μεγαλώνει διαρκώς. Όσα λιγότερα ξέρει ο καθένας για την υγεία του, κι όσο περισσότερα ξέρουν (ή υποστηρίζουν πως ξέρουν…) οι έμποροι / πωλητές «υπηρεσιών υγείας», τόσο πιο εύκολη δουλειά είναι η τεχνητά προκαλούμενη ζήτηση. Και τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη.

Στην αγγλική εκδοχή της wikipedia μπορεί ο καθένας να σιγουρευτεί ότι η sid είναι τόσο κοινότοπη στην «φροντίδα υγείας» ώστε δεν προέρχεται από «συνωμοσιολόγους, χριστιανοταλιμπάν και οπαδούς του ψόφιου κουναβιού» όπως βολεύονται οι εγκάθετοι και τα ψοφίμια:

… Η sid συμβαίνει όταν ένας γιατρός εκτιμάει ή ενθαρρύνει έναν ασθενή να καταναλώσει περισσότερη φροντίδα απ’ αυτήν που χρειάζεται το ιατρικό του πρόβλημα· για παράδειγμα ζητώντας εξετάσεις που ο γιατρός ξέρει ότι δεν χρειάζονται για να κάνει την διάγνωσή του, ή επιβάλλοντας θεραπείες που ο γιατρός ξέρει ότι θα έχουν ελάχιστο όφελος…

… Ένας γιατρός έχει στόχο να πετύχει ένα συγκεκριμένο επίπεδο εισοδήματος, κι αν αυτό δεν το πιάνει, τότε θα προσαρμόσει την συμπεριφορά του κατάλληλα για να φτάσει στο στόχο του. Αυτές οι προσαρμογές μπορεί να περιλαμβάνουν εκτιμήσεις του γιατρού για τον ασθενή για το μέγεθος ή την καταλληλότητα των μεθόδων φροντίδας έτσι ώστε να βγάλει μεγαλύτερο εισόδημα.

Οι μαιευτήρες που θεωρούν τις καισαρικές σαν δεδομένο στην φροντίδα της γέννας μπορεί να χρησιμοποιούν την δύναμη και την εξουσία τους πάνω στις έγκυες γυναίκες σαν μέθοδο αύξησης των εισοδημάτων τους. Ο Jonathan Gruber και η Maria Owings εξέτασαν την σχέση ανάμεσα στα οικονομικά κίνητρα των γιατρών και τις καισαρικές μελετώντας την μείωση του ποσοστού γονιμότητας στις ηπα. Η «πληρωμή με το κομμάτι» σαν δομή των αμοιβών των γιατρών κάνει ευκολότερη την sid εφόσον ανταμοίβει τον γιατρό για την αύξηση της ποσότητας των υπηρεσιών που προσφέρει και όχι για την βελτίωση της ποιότητάς τους… Οι γιατροί που έχουν πιο έντονη επιχειρηματική αντίληψη ενδιαφέρονται περισσότερο στην μεγιστοποίηση των εισοδημάτων τους. Οι χειρούργοι μπορεί να έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες να χειραγωγήσουν την ζήτηση…

Και άλλα ενδιαφέροντα έχει το λήμμα της wikipedia. Αλλά – ευτυχώς – η επίγνωση της καπιταλιστικής πραγματικότητας όπως είναι δεν κινδυνεύει από «τεχνητή ζήτηση»…