Tag: λιβύη

Κυριακή 12 Ιούλη. Πριν 4 ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. είχε τηλε-ραντεβού με τους υπ.εξ. τριών κρατών της αφρικής, με θέμα την βελτίωση των μεταξύ τους σχέσεων: αίγυπτος, νότια αφρική, κονγκό. Ύστερα ο Lavrov έδωσε συνέντευξη τύπου. Ορισμένες κουβέντες του σε ερώτηση σχετικά με τον ρόλο του οηε στην «επίλυση της λιβυκής κρίσης» συμπληρώνουν μερικά κομμάτια απ’ το λιβυκό «παζλ»:

… Θα θέλαμε ο οηε να είναι πιο δραστήριος στο θέμα. Δυστυχώς ο ειδικός αντιπρόσωπος του γ.γ. του οηε για την λιβύη Ghassam Salame παραιτήθηκε αμέσως μετά το συνέδριο του Βερολίνου, σχεδόν πριν μισό χρόνο. Ο γ.γ. του οηε Antonio Guterres δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει τον διάδοχό του. Η πρώτη του πρόταση να πάρει αυτή τη θέση ο υπ.εξ. της αλγερίας Ramtane Lamamra υποστηριζόταν απ’ τα περισσότερα κράτη αλλά όχι τους αμερικάνους εταίρους μας. Αρνήθηκαν να στηρίξουν την εκλογή του. Πριν δυο μήνες έγινε μια άλλη πρόταση, για την πρώην υπ.εξ. της γκάνα Hanna Tetteh, αλλά για κάποιο λόγο ο κ. Guterres απέτυχε να περάσει αυτήν την υποψηφιότητα. Τείνουμε να πιστέψουμε ότι οι αντιπρόσωποι των ηπα στον οηε προσπαθούν να τον «αχρηστέψουν».

Τώρα η κατάσταση έχει ως εξής. Μετά την παραίτηση του Salame η αποστολή του οηε στη λιβύη έχει σαν επικεφαλής έναν προσωρινό ειδικό αντιπρόσωπο. Συμπτωματικά, αυτή η θέση έχει καταληφθεί τώρα από αμερικάνο. Δεν θέλουμε να σέρνουν οι αμερικάνοι την γραμματεία του οηε απ’ το μανίκι και να εμποδίζουν την εκλογή ενός κανονικού ειδικού απεσταλμένου με την ελπίδα ότι ο συμπατριώτης τους θα πετύχει κάποιους στόχους που δεν έχουμε καταφέρει να καταλάβουμε.

Τα λέω αυτά ανοικτά επειδή δεν είναι μυστικά. Ελπίζω ότι η προσήλωση στις πολυμερείς αρχές θα υπερισχύσει και στην συγκεκριμένη περίπτωση, και ότι ο γ.γ. του οηε θα ασκήσει πλήρως τις αρμοδιότητές του για την λειτουργικότητα αυτού του μηχανισμού. Έχω πεισθεί ότι αυτή η θέση θα πρέπει να καταληφθεί από έναν εκπρόσωπο της Αφρικανικής Ένωσης….

Όπως έχει συμβεί στο συριακό πεδίο μάχης έτσι και στο λιβυκό η Μόσχα θέλει «λίγο οηε» κάπου εκεί γύρω, στο βαθμό που στις γενικές συνελεύσεις των μελών του οηε καταγράφονται ακόμα συσχετισμοί κατά των ηπα. Και, φυσικά, δεν γουστάρει καθόλου τον «american way» να σέρνεται ο οηε σύμφωνα με τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον: είναι ανοικτά πειρατικός.

Η πατέντα του «εμποδίζω την εκλογή νέου ειδικού εκπροσώπου επειδή ο αναπληρωματικός είναι δικός μου» δείχνει βέβαια αδυναμία απ’ την μεριά του ψοφιοκουναβιστάν. Οι πραγματικοί συσχετισμοί, επί του εδάφους, δείχνουν επίσης πως αν για την Ουάσιγκτον είναι πια μια φορά δύσκολο να «χωθεί» άμεσα στο λυβικό πεδίο μάχης, για τους πιο στενούς της συμμάχους στην περιοχή (: ελλαδιστάν) είναι δέκα φορές δυσκολότερο….

Πέμπτη 9 Ιούλη. Είτε επειδή δεν μπορεί πια είτε επειδή δεν θέλει να παραδεχτεί εντελώς την ήττα του, το ελλαδιστάν συνεχίζει να προσπαθεί να βρει «κρατήματα» στο λιβυκό πεδίο μάχης. Μέσω των συμμάχων που του έχουν απομείνει. Μια (μη διασταυρωμένη) πληροφορία μιλάει για σούρτα φέρτα ελλήνων καραβανάδων (τί είδους άραγε;) στην Αλεξάνδρεια, του χασάπη φίλου και αδελφού Sisi. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα πάρει ίσως μερικούς πόντους σε ύψος συμμετέχοντας στη σύνοδο του (συμβουλίου ασφαλείας του) οηε για την λιβύη· μία απ’ αυτές τις πλέον βαρετές διεθνείς κοινωνικές εκδηλώσεις που τώρα θα γίνει μέσω video.

Ενώ η ρωσοτουρκική “πένσα” έχει δουλέψει και είναι στη θέση της (η λιβυκή επικράτεια είναι μοιρασμένη περίπου στα δύο) το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ακόμα “θεαματικά αποτελέσματα” επίσημων συμβιβασμών οφείλεται στον μεγάλο αριθμό και στις ιδιαιτερότητες όσων έχουν εμπλακεί στο λιβυκό πεδίο μάχης. Κάποιοι απ’ αυτούς παίζουν τα ρέστα τους… Όμως αν η εκτίμησή μας ισχύει, τότε…

Δείτε για παράδειγμα την επίθεση στο αεροδρόμιο Al-Watiya το βράδυ της 4ης Ιούλη, στα εντελώς δυτικά της επικράτειας, σε μικρή απόσταση απ’ τα σύνορα με την τυνησία, σε περιοχή που ελέγχει τους τελευταίους μήνες ο Sarraj ‘n’ friends. Είναι τουρκική αεροπορική βάση – αλλά ποιός έκανε τέτοια επίθεση εναντίον των τουρκικών αντιαεροπορικών συστημάτων που δεν είχαν ενεργοποιηθεί ακόμα; Τα αεροπλάνα ήταν γαλλικά, σ’ αυτό συμφωνούν όλοι – ενδιαφέρον… Ο «τζενεράλ» άργησε τόσο πολύ να «αναλάβει την ευθύνη», ώστε ούτε για γραφείο τύπου του isis δεν κάνει. Οι ύποπτοι για την επίθεση (καθόλου αυθαίρετα) είναι τρεις: η γαλλία (ναι!), η αύγυπτος… και τα εμιράτα… Το πιο πιθανό είναι ότι επρόκειτο για δουλειά των εμιράτων (διαθέτουν τέτοιου τύπου γαλλικά πολεμικά), που σηκώθηκαν από αιγυπτιακό στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά στα σύνορα με τη λιβύη, με μισθοφόρους (άγνωστης ταυτότητας) πιλότους, και μάλλον γαλλική τεχνική υποστηρίξη… Συμπαραγωγή δηλαδή…

Οι δράστες παραμένουν ακόμα στο ημίφως των εκτιμήσεων· η επίθεση όμως ήταν πραγματική. Είχε κάποιο λόγο η επίθεση; Στο matrix του λιβυκού πεδίου μάχης οι λόγοι άνετα μπορεί να είναι παραπάνω από ένας· αλλά το συμπέρασμα δεν είναι τόσο σύνθετο. Το Παρίσι (και το Κάιρο) θα είχαν λόγους να «τιμωρήσουν» την Άγκυρα για τις επιτυχίες της στη δυτική λιβύη. Το Αμπού Ντάμπι θα μπορούσε να νοιώθει ένα υπαρξιακό άγχος επιπλέον, αφού έχει ξεκινήσει η δίκη (ερήμην…) για την δολοφονία του Kashoghi στην τουρκία. Το συμπέρασμα δείχνει να είναι ότι: με την Μόσχα και την Άγκυρα να έχουν το πάνω χέρι, οι «ιδιαιτερότητες» άλλων εμπλεκόμενων στη λιβύη (πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου γαρ!) κρατάνε ακόμα ένα σύννεφο ομίχλης ως προς τις κόντρες, τα σπρωξίματα, και την πιθανότητα (ή όχι) μιας κάποιας εκεχειρίας εκεί.

Φυσικά εκκρεμεί η απάντηση της Άγκυρας στην επίθεση. Μπορεί να αργήσει, αλλά ποιος έχει αμφιβολίες ότι θα υπάρξει; Κάποιοι που υποστηρίζουν ότι ο δράστης της επίθεσης ήταν ο τοξικός των εμιράτων, λένε ότι δεν κινδυνεύει αφού είναι οχυρωμένος πίσω απ’ το ότι η τουρκία είναι μακρυά απ’ την επικράτειά του. Αλλά ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν είναι καθόλου μακρυά απ’ τον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Είναι δίπλα. Βρίσκεται στο κατάρ (όπου έχει στρατιωτική βάση). Και μέσω της συμμαχίας του με την Τεχεράνη μπορεί να βρεθεί έστω έμμεσα στην υεμένη, εκεί όπου οι Houthis εκτός απ’ το να ανακαταλαμβάνουν σταθερά έδαφος βελτιώνουν διαρκώς τις πυραυλικές και τις drone δυνατότητές τους. Αν το Αμπού Ντάμπι επιμένει ότι έχει λόγο στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε πριονίζει το κλαδί που πάνω του κάθεται…

Το ελληνικό ιμπεριαλιστικό καθεστώς, σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, δεν έχει κρύψει την συμμαχία του ούτε με τον τοξικό των εμιράτων, ούτε με το χασάπη του Καΐρου. Είναι αυτά αρκετά για να έχει κάποιες «ελπίδες»; Και τι είδους θα μπορούσαν να είναι αυτές;

Όχι – λέμε! Ο φίλος κι αδελφός του «τζενεράλ», ο ύαινας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, σαν εκπρόσωπος μιας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που έχει ηττηθεί πανηγυρικά, μόνο σαν κλόουν μπορεί να περιφέρεται είτε στην ανατολική λιβύη, είτε στις συνεδριάσεις του οηε. Είναι τόσοι και τέτοιοι εκείνοι που έχουν επενδεδυμένα συμφέροντα σ’ αυτό το πεδίο του 4^ου παγκόσμιου, και τέτοιοι οι συσχετισμοί δύναμης εκεί, που το τελευταίο που χωράει είναι τα asset του ψοφιοκουναβιστάν.

Έτσι είναι. Ο καθένας έχει την κόλαση που του αναλογεί…

(ΥΓ: Η Ρώμη δείχνει μια αξιοσημείωτη σταθερότητα στην τακτική της στο λιβυκό πεδίο μάχης. Και σίγουρα δεν φαίνεται να προκαλεί αβεβαιότητα. Πριν 2 μέρες, στις 7 Απρίλη, ο ιταλός υπ.αμ. Lorenzo Guerini πετάχτηκε μέχρι την Άγκυρα για να τα πει με τον Hulusi Akar. Αν η ασταμάτητη μηχανή υποψιαστεί πως οι δύο συγκεκριμένοι υπ.αμ. κουβέντιασαν για την πολιτιστική ανάπτυξη της λιβύης, θα σκίσει τις πλεξούδες της! Ο Akar, ευτυχώς, δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιο χαρακίρι:

«Ας το ξεκαθαρίσουμε: μιλάμε για την ιταλία και την τουρκία, δύο μεγάλες και σημαντικές χώρες στην περιοχή της Μεσογείου. Πιστεύουμε ότι η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ μας σ’ όλους τους τομείς, ειδικά της άμυνας και της ασφάλειας, τόσο στο πολιτικό όσο και στο στρατιωτικό σκέλος, θα φέρει πολύ σημαντικά οφέλη όχι μόνο για τις χώρες μας αλλά για όλη την περιοχή».

Ησυχάσαμε…)

Σάββατο 27 Ιούνη. Ένα μικρό βήμα για Εκείνον, ένα άλμα για την ανθρωπότητα! Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron (που παρεπιπτόντως δεν διαβάζει ασταμάτητη μηχανή όπως θα όφειλε, το ανάποδο συμβαίνει «ως μη όφειλε»!…) έκανε το βήμα να μιλήσει με το «αφεντικό» της ανατολικής λιβύης, την ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin), μπας και βρει άκρη για την θέση του γαλλικού ιμπεριαλισμού στη λιβύη.

Μετά την τηλεκουβέντα ο βασιλιάς δήλωσε «confident» (δηλαδή «γεμάτος αυτοπεποίθηση») για την πρόοδο των σχέσεων Παρισιού – Μόσχας «σε μια σειρά θεμάτων» – σύμφωνα με την ανακοίνωση του εκπροσώπου του παλατιού.

Αυτό το «σε μια σειρά θεμάτων» έχει ενδιαφέρον. Φαίνεται ότι η ανεγκέφαλη αλεπού δείχνει μεν κατανόηση στο να υπάρχει ένα γαλλικό «πάτημα» στην ανατολική λιβύη, αλλά (όπως σας έχουμε ήδη ενημερώσει) δεν σκοπεύει να το χαρίσει. Θέλει κάποια ανταλλάγματα. Εφόσον σ’ αυτή την «μια σειρά θεμάτων» περιελήφθει και «το ουκρανικό» (σύμφωνα με ρωσικές «πηγές»…), στο οποίο το Παρίσι έχει ελάχιστη επιρροή (αν έχει κάποια), η αναιδής ασταμάτητη μηχανή υποθέτει πως στη «σειρά θεμάτων» θα πρέπει η Μόσχα να υπέδειξε τις άμεσες ή έμμεσες σχέσεις του Παρισιού με την Ουάσιγκτον. Όχι στην μακρινή σε σχέση με τη λιβύη ουκρανία, αλλά στην πολύ πιο κοντινή υποσαχάρια αφρική.

Είναι ένα ζόρικο ζήτημα για Εκείνον: ο γαλλικός ιμπεριαλισμός θεωρεί (ανομολόγητα) πως διασώθηκε μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο χάρη στις επιλεκτικές σχέσεις του με την Ουάσιγκτον. Τονίζουμε το «επιλεκτικές» προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η τωρινή αμερικανική παρακμή είναι ορατή και απ’ το Παρίσι, αλλά αυτό δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Είτε ο γαλλικός ιμπεριαλισμός συνεχίζει να προσπαθήσει να αξιοποιήσει τον αμερικανικό στα ζόρια του (όπως κάνει στο μάλι και στο τσαντ), είτε προσγειώνεται σε μια πραγματικότητα μικρότερων δυνατοτήτων.

Δεν είναι εύκολο πια να είσαι και με τη μία μεριά και με την άλλη όποτε σε βολεύει!

(φωτογραφία κάτω: Θεωρούμε σίγουρο πως ο βασιλιάς Macron θα ήθελε να πνίξει τον di Maio. Ο οποίος, γυρνώντας απ’ την Τρίπολη προχτές – live επαφές! – δήλωσε ότι ο Saraj έχει στην καρδιά του την Ρώμη… Ο «τζενεράλ» που έχει χαθεί;)

Πέμπτη 25 Ιούνη. Ενώ ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron συνεχίζει να γκρινιάζει (για το μερδικό του στο λιβυκό πεδίο μάχης), ο ιταλός υπ.εξ. di Maio πετάχτηκε χτες (με συνοδεία) στην Τρίπολη, για συνάντηση με τον Saraj. Μετά την συνάντηση των δύο αντιπροσωπειών ανακοινώθηκαν τα γνωστά κι αναμενόμενα. Μια “ανώνυμη” πηγή του ιταλικού υπ.εξ. είναι ίσως πιο κατατοπιστική: …Η λιβύη είναι προτεραιότητα για εμάς… είναι το πιο σημαντικό θέμα που μας απασχολεί, ζήτημα εθνικής ασφάλειας…

Είναι αυτονόητο πως και η Ρώμη είναι οπαδός μιας “πολιτικής λύσης” για τη λιβύη. Το πρόβλημα μ’ αυτές τις “πολιτικές λύσεις” στις οποίες είναι ανακατεμένοι τόσοι και τέτοιοι, είναι ότι τραβάνε στο χρόνο. Συνεπώς, όταν ο di Maio μιλάει για «πολιτική λύση» εννοεί, κατ’ αρχήν, συνταξιοδότηση του «τζενεράλ»· έτσι ώστε στις όποιες διαπραγματεύσεις κλπ οι εκπρόσωποι της κάθε πλευράς να είναι αποδεκτοί στην άλλη.

Όλοι έχουν μιλήσει άμεσα ή έμμεσα, αλλά ο βασιλιάς Macron δεν έχει εκφράσει ακόμα την γνώμη του επί του θέματος «Haftar». Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να το κάνει, χωρίς συναισθηματισμούς: θα μπορεί να πουλάει κι αυτός ένα γνήσιο ειρηνιστικό και δημοκρατικό ενδιαφέρον για την περιοχή…

Τετάρτη 24 Ιούνη. Οι εθνικοί δημαγωγοί (και όχι μόνο στο ελλαδιστάν!) δεν αφήνουν ούτε μια τρίχα να πέσει κάτω όταν πρέπει να αναπαραστήσουν / διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα με τρόπο ταιριαστό στα όποια εθνικά συμφέροντα.

Το επίμαχο σημείο, πια, στο λιβυκό πεδίο μάχης, λέγεται Σύρτη – ή έτσι φαίνεται. Παρουσιάζοντας την πόλη σαν «βασικό σημείο εξαγωγής μεγάλου μέρους του λιβυκού πετρελαίου» δημιουργούν την εντύπωση ότι ο «τζενεράλ» και οι ένοπλοί του παίζουν στη Σύρτη το … κεφάλι τους. Παραμύθια!

Ο «τσενεράλ» κατέλαβε την Σύρτη μόλις στις 7 του περασμένου Γενάρη. Αυτό σημαίνει ότι για έναν πόλεμο που κρατάει χρόνια, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρόνων η Σίρτη ελεγχόταν απ’ τον Saraj. Και ούτε καν την κατέλαβε ο Haftar: του παραδόθηκε απ’ τον στρατό του Saraj. Η επίσημη εξήγηση των υπερασπιστών της πόλης ήταν «για να μην γίνει αιματοχυσία». Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής ήταν παραμυθάκι. Η Σύρτη παραδόθηκε στον Haftar καθώς αυτός είχε φτάσει ήδη έξω απ’ την Tripoli (και η Άγκυρα είχε αρχίσει να στέλνει ένοπλους, συμβούλους και όπλα στον Saraj κατ’ αρχήν για να μην πέσει η πρωτεύουσα) λίγες μόνο μέρες πριν την συνάντηση Saraj και Haftar στη Μόσχα (με Putin και Erdogan) για να υπογραφτεί εκεχειρία… Ήταν (υποστηρίζουμε) δώρο προς τον «τζενεράλ», για να πεισθεί να υπογράψει μια συμφωνία που θα αναγνώριζε την πολιτική ηγεμονία ρωσίας και τουρκίας στη λιβύη. Αλλά αυτός, ημιπαράφρων και αχάριστος δεν υπέγραψε· προσβάλωντας μάλιστα τον οικοδεσπότη του (τον Putin)….

Η Σύρτη λοιπόν, με όλα της τα πετρο-προικιά, που επί χρόνια ανήκε στον Saraj και μόνο 5 μήνες ελέγχεται απ’ το Tobruk (όπου ο «τσενεράλ» περιφέρεται σαν φάντασμα), είναι ένα «δώρο» που πρέπει να επιστραφεί. Κι αυτό θα είχε γίνει ήδη…. αν δεν υπήρχε κάτι αρκετά πιο σημαντικό μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα απ’ την Σύρτη. Περίπου 300: είναι το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Jufra. Έχει μετατραπεί σε αεροπορική βάση της Μόσχας. Θεωρητικά, αν ο στρατός ‘n’ friends του Saraj ανακαταλάβει την Σύρτη, έχει «στο πιάτο» και την Jufra. Αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει· και δεν θα γίνει, αφού η Άγκυρα δεν έχει αντίρρηση να παραμείνει υπό τον έλεγχο του Tobruk (δηλαδή σε ρωσική χρήση)…

Απλά… το «μπλοκ της Σύρτης» (με μέλη ήδη την Άγκυρα και την Μόσχα) πρέπει να εμπλουτιστεί σε κάποιο βαθμό… Με μια «ορισμένη ποσότητα» Ρώμης και… Και; Παρισιού; (Μήπως και Βερολίνου;)

Εδώ φαίνεται ότι γίνονται οι υπόγειες συνεννοήσεις που, μεταξύ άλλων, επέβαλαν την αναβολή της συνάντησης Lavrov – Cavusoglou στις 14 Απρίλη. Οι δύο τους συνεχίζουν φυσικά να επικοινωνούν από τότε για την διευθέτηση της όποιας τελικής μοιρασιάς στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Ρώμη έχει ήδη στείλει μια πρώτη παρτίδα ναρκαλιευτών στην Tripoli, και φαίνεται πως δεν θα έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα συνεννόησης με την Άγκυρα… Το πρόβλημα είναι το Παρίσι. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θέλει οπωσδήποτε ναυτική και αεροπορική βάση στη λιβύη… Λογικά θα έπρεπε να διαπραγματευτεί το θέμα με την Μόσχα, εφόσον και το Παρίσι τον «τζενεράλ» υποστήριζε. Αλλά ο βασιλιάς έχει βάλει στο μάτι … την Σύρτη (σα ναυτική βάση)! Και μπλοφάροντας προσπαθεί να ενισχύσει την «διαπραγματευτική θέση» του υπονοώντας ότι θα βάλει στο κόλπο το νατο (δηλαδή την Ουάσιγκτον…) – την οποία όμως στην πραγματικότητα δεν θέλει καθόλου, όπως και κανένας άλλος απ’ το υπό δημιουργία «μπλοκ της Σύρτης»!!!

Φαίνονται too much οι γαλλικές απαιτήσεις και χοντροκομμένοι οι χειρισμοί του βασιλιά Macron· ωστόσο πρόκειται για το κέντρο της Μεσογείου και της βόρειας αφρικής, και τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δεν μπορούν να αγνοηθούν… Δεν μπορούν όμως, απ’ την άλλη μεριά, ούτε να υιοθετηθούν στον μαξιμαλισμό τους: το Παρίσι κάνει ήδη πόλεμο στην υποσαχάρια αφρική, έχει ήδη βάσεις στο μάλι και στο τσαντ· και άρα δεν θα ήταν φρόνιμο (απ’ την σκοπιά του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) να του δοθούν “κλειδιά” στη λιβύη έτσι…

Θα υπάρξει κάποιου είδους «συνδιαχείριση» της Σύρτης, με τον «τζενεράλ» στη σύνταξη και τον Aguila Saleh (απ’ το Tobruk), τον οποίο αποδέχονται τόσο η Άγκυρα όσο και η Τρίπολη, στη θέση του; Θα βρεθεί κάποια άλλη γεωγραφική θέση που να καλύπτει τις γαλλικές ιμπεριαλιστικές ανάγκες; O Macron μπορεί να γαυγίζει κατά της Άγκυρας· μπορεί να στέλνει κανά Rafale πάνω απ’ την Σύρτη· αλλά ξέρει καλά με ποιούς πρέπει να διαπραγματευτεί…

Όσο για το Βερολίνο; Κουβεντιάζει την δική του θέση – αλλά με τον Erdogan. Όχι με τον Macron…

Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζεται να υποδείξουμε πόσο χαρούμενο είναι το ρημαδογκουβέρνο και όλο το φάσμα της «αντιτουρκικής εθνικής ενότητας» στο ελλαδιστάν μ’ αυτές τις (αναπόφευκτες!) εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης – έτσι δεν είναι;

(φωτογραφίες: Η ζώνη που ήλεγχε ο Saraj στις 8 Μάη (πάνω) και στις 8 Ιούνη (κάτω). Παρά το μικρό αναλογικά ποσοστό επί του εδάφους, μεγάλο μέρος του λιβυκού πληθυσμού ζει σ’ αυτή την περιοχή. Ως γνωστόν το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής έκτασης είναι έρημος.)

Παρασκευή 19 Ιούνη. Ο Sameh Shoukry είναι υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας· άνθρωπος του χασάπη Sisi δηλαδή. Αυτόν πήγε να συναντήσει χτες ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, στην πρώτη του έξοδο απ’ την εθνική καραντίνα. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ανακοίνωση του υπουργείου του κυρ Shoukry μετά την συνάντηση με τον έλληνα φίλο του, το πρώτο ζήτημα ενδιαφέροντος ήταν ότι του επέστησε την προσοχή στην ανάγκη να αυξήσουν τα ελληνικά αφεντικά τις επενδύσεις τους στον αιγυπτιακό καπιταλισμό, αξιοποιώντας τις ευκαιρίες που υπάρχουν. Τα χαμηλά μεροκάματα και την χούντα – δηλαδή. Αυτό σημαίνει ότι το Κάιρο ψάχνει ότι και η Αθήνα: επενδυτές. Μόνο που ο κυρ Shoukry θέλει (και) έλληνες τέτοιους, δηλαδή (κανονικά) αυτό που δεν θα ήθελε να χάσει το ρημαδογκουβέρνο στο οποίο ανήκει (ακόμα) ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας. Μπορεί να γίνει συζήτηση έτσι;

Εκεί που ο κυρ Shoukry «έστειλε» κανονικά τον έλληνα εταίρο του (πάντα σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του αιγυπτιακού υπ.εξ.) ήταν όταν άρχισε να του εξηγεί τα προβλήματα που υπάρχουν μ’ ένα φράγμα που θέλει να φτιάξει η αιθιοπία πάνω στο Νείλο – κάτι που δεν αρέσει καθόλου μα καθόλου στο Κάιρο…

Φυσικά οι δυο τους συζήτησαν και για τα υπόλοιπα. Για την κατάσταση στην Παλαιστίνη (καίγεται διακομματικά η καρδιά του ελλαδιστάν για τους παλαιστινίους, απλά δεν το δείχνει), για την πανδημία, για την λιβύη (… καλά…) … και για τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις για τις αοζ των δύο κρατών. Εκεί το αιγυπτιακό υπ.εξ. δεν ήταν ιδιαίτερα πανηγυρικό: ξεκίνησε ο 12ος γύρος τεχνικών διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο χωρών…. η δουλειά συνεχίζεται για να επιτευχθεί μια συμφωνία πάνω σ’ αυτό το θέμα σύμφωνα με τα συμφέροντα των δύο φιλικών χωρών έλεγε το ανακοινωθέν. «Λιτό» θα το έλεγε κανείς. “Βαριεστημένο” θα το έλεγε κάποιος άλλος. Μάλλον το αιθιοπικό φράγμα πήρε περισσότερη ώρα στην κουβέντα…

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν. Το ελλαδιστάν έχει έναν σπουδαίο σύμμαχο, την αιγυπτιακή χούντα (κάμποσα ελληνικά αφεντικά εκμεταλλεύονται άγρια την αιγυπτιακή εργατική τάξη…), που αυτήν την εποχή έχει τα δικά του προβλήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, που έφυγε για το Κάιρο υπο τις ιαχές του «μετά την ιταλία κλείνουμε αοζ και με την αίγυπτο – τούρκοι φάτε τη σκόνη μας!» γύρισε με άδεια χέρια. Καθόλου. Πρώτα πρώτα έμαθε για το Νείλο, το πόσο σημαντικός ήταν πάντα για την αίγυπτο, και γιατί φράγματα σ’ αυτόν επιτρέπεται να φτιάχνει μόνο το αιγυπτιακό καθεστώς.

Αν πήγαινε για τουρισμό ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας χειρότερα θα τα κατάφερνε; Όχι. Όπως συμβαίνει με την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία και φιλία έτσι και η ελληνο-αιγυπτιακή είναι ασύμμετρη. Η αιγυπτιακή χούντα ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά την «ενεργειακή περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», εκτός – εν μέρει από περιέργεια – απ’ το αντιτουρκικό της σκέλος. Αλλά οι έγνοιες της αιγυπτιακής χούντας είναι άλλες: απ’ την εσωτερική καταστολή της κοινωνικής / πληβειακής αντιπολίτευσης ως τους ένοπλους βεδουΐνους του Σινά· απ’ την Ερυθρά Θάλασσα και τις σχέσεις «αγάπης και μίσους» με τον τοξικό ως, φυσικά, τη λιβύη – μάλλον, πια, χωρίς τον Haftar.

Όσο για την αοζ; Η πικρή αλήθεια είναι ότι η πρόταση που υπονοεί η τουρκο-λυβική συμφωνία για την αιγυπτιακή αοζ στη Μεσόγειο είναι αισθητά καλύτερη απ’ τις ελληνικές ιδέες! Μπορεί τώρα (ή και στο κοντινό μέλλον) η χούντα του Sisi να μην θέλει να κάνει επίσημη συμφωνία με την Άγκυρα με βάση την τουρκο-λυβική συμφωνία (βολεύεται πάντως με μια τέτοια εκκρεμότητα), αλλά οπωσδήποτε δεν έχει κανένα λόγο να χάσει βυθό για χάρη των ματιών του κάθε έλληνα υπ.εξ…

(φωτογραφία: Ενώ στη μέση διακρίνεται ο χασάπης Sisi, στα αριστέρα, με την μάσκα, είναι ο γύπας… Το παρακάνουν με το distancing εκεί στην αίγυπτο, ε; Χρειάζεται ευρυγώνιος φακός για να μπουν και οι τρεις στο πλάνο… )