Και επί λιβύης ειρήνη!

Σάββατο 22 Αυγούστου. Πριν μόνο 4 ημέρες γράφαμε (και επιτρέψτε μας να θυμίζουμε τι λέμε – επειδή είναι μερικοί που προτιμούν να τα ξεχνούν για να χύνουν άνετα τη χολή τους…) μεταξύ άλλων (λιβύη, 18 Αυγούστου):

…. O γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas βρέθηκε χτες στην Tripoli (αντί, ο αχαΐρευτος, να είναι πάνω σε μια ελληνική φρεγάδα…) Και πρότεινε την αποστρατιωτικοποίηση της Σύρτης… (Κάτι που το έχετε διαβάσει εδώ πριν μήνες…) Έκανε, όμως, και κάτι ακόμα χειρότερο, κάτι που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας δεν θα του το συγχωρήσει ποτέ. «Συνέπεσε» στην Tripoli με τον τούρκο υπ.αμ. Akar, τον τούρκο αρχιστράτηγο Guler και τον καταριανό υπ.αμ. al Attiyah. «Συνέπεσε» – δεν συναντήθηκε επίσημα. Ανεπίσημα όμως; Για κανά καφέ, κανά φαγητό; Αλλοίμονo!!! Αλί και τρισαλί!!!

Το θέμα δεν είναι ότι το Βερολίνο πρότεινε μια τέτοια «αποστρατιωτικοποίηση», που πρακτικά σημαίνει διάφορους διεθνείς στρατούς για να ελέγχουν την «αποστατιωτικοποίηση», δηλαδή και τουρκία, και ρωσία, και γαλλία, και ιταλία, και γερμανία, άντε και λίγο αγγλία… Το θέμα είναι ότι πριν καλά καλά τελειώσει την συνέντευξή του ο Maas, ο αγέλαστος σύμβουλος του Erdogan Ibrahim Kalin βγήκε και δήλωσε ότι «στα βασικά αυτής της πρότασης συμφωνούμε»!… Λες και είχε επικοινωνία με τον Akar και τον Guler, στην Tripoli! Λες και έπρεπε να πει απ’ την Άγκυρα, για το ξεκάρφωμα, αυτά που είχαν συζητηθεί («γερμανο – λιβυο – τουρκο – καταριανά») στην Tripoli!! (Ίσως, ίσως λέμε, να υπάρχει μια βιάση στο να απελευθερωθούν πολιτικά και στρατιωτικά «κεφάλαια», δηλαδή «διπλωματικά» μεροκάματα, απ’ το λιβυκό πεδίο μάχης… επειδή μπορεί να χρειαστούν αλλού… Ωστόσο ως τώρα αυτά γίνονται αργά αργά…)

Α πα πα! Εδώ και εβδομάδες τόσο η Άγκυρα όσο και η Μόσχα «φορτώνουν» την δυτική και την ανατολική λιβύη με διάφορα είδη όπλων (μαζί με τους χειριστές τους). Ο όποιος ανόητος θα νόμιζε ότι ετοιμάζονται να πολεμήσουν μεταξύ τους – καμμία σχέση! Εκείνο που κάνουν είναι να κατοχυρώνουν την μεταξύ τους μοιρασιά επί της λιβυκής επικράτειας με τον πιο σίγουρο και αναμφισβήτητο τρόπο: τον στρατιωτικό. «Εδώ μόνο εμείς»! Η λιβύη έχει μοιραστεί από το «μπλοκ της Σύρτης», και το μόνο που εκκρεμεί είναι τα «σύνορα» – ή, πιο σωστά, η «τύχη» της Σύρτης και μιας στρατιωτικής βάσης νοτιότερα, που είναι «πάνω στα σύνορα». Την βάση θα την κρατήσει – όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα εξελίξεις – η Μόσχα· έτσι κι αλλιώς η Άγκυρα έχει ήδη τις δικές της, αεροπορικές και ναυτικές, δυτικότερα.

Η στρατιωτική («ειρηνευτική») «αποστρατιωτικοποίηση» της Σύρτης θα ήταν μια βολική εξέλιξη για όλους, αν πεισθεί ο βασιλιάς Macron (και πείσει και τον χουντοκαραβανά Sisi) ότι from nothing and completely… Με το ενάμισυ μάτι στη Βηρυτό ο βασιλιάς Macron ίσως δεχτεί μια τέτοια μοιρασιά (που θα του επιτρέψει να δώσει καμμιά άδεια στα πέρα – δώθε κύπρος – κρήτη πληρώματα των πολεμικών του…) Θα του είναι πιο εύκολο αν το Βερολίνο δεν διεκδικήσει κάτι απ’ αυτά που θεωρεί δικά του· ας τα λύσει με τη Μόσχα αυτά τα θέματα…

Εντελώς «ξαφνικά» (ε;) χτες, πρώτα η Τρίπολη δια στόματος Sarraj και στη συνέχεια το Τομπρούκ δια στόματος Saleh ανακοίνωσαν κατάπαυση του πυρός και γενική εκεχειρία στη λιβύη!!! Μήπως προχτές ο βασιλιάς Macron και η Merkel έκλεισαν τις τελευταίες λεπτομέρειες αυτής της ειρήνης; (Tα τηλέφωνα με Μόσχα και Άγκυρα δεν τα αναφέρουμε…) Μπορεί να είναι χρονική σύμπτωση, μπορεί και όχι. Η ασταμάτητη μηχανή όμως φαντάζεται μια κάποια σκέψη να πλανάται ακόμα και πάνω απ’ το φιλόδοξο καλοκαιρινό Παρίσι: αν εκλεγεί ο Biden θα ξαναμπλεχτούν οι αμερικάνοι στα πόδια μας… Δεν το «κλείνουμε» λοιπόν το θέμα κάπως, για να μην έχουν ευκαιρία να μας κατσικώσουν την africom;

Και οι δύο λιβυκές πλευρές ανήγγειλαν συνέχιση του «διαλόγου του Βερολίνου» και εκλογές για τον ερχόμενο Μάρτη – αλλά για το δεύτερο δεν υπάρχει βιασύνη. Ένα απ’ τα ενδιαφέροντα είναι ότι εκ μέρους της ανατολικής λιβύης δεν ήταν ο πολυαγαπημένος «τζενεράλ» Haftar που ανήγγειλε την εκεχειρία… Πράγμα που σημαίνει ότι ικανοποιήθηκε το αίτημα του Sarraj, της Άγκυρας και της Ρώμης, να βγει απ’ την μέση στις όποιες πολιτικές διαπραγματεύσεις. Κάιρο και Αμπού Ντάμπι χαιρέτισαν θέλοντας και μη την εκεχειρία – όμως άλλα ήταν τα ονειρά τους…

Ένα άλλο ενδιαφέρον είναι ότι μετά απ’ αυτήν την εκεχειρία, ίσως δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την «κοινή διαχείριση» της Σύρτης. Ίσως. Ο Maas, που μαζί του συμφώνησε ακαριαία και η Άγκυρα, μπορεί να μην είπε τις προάλλες λόγια του αέρα… Στο κάτω κάτω το λιμάνι της πόλης είναι βασικό σημείο εξαγωγής του λιβυκού πετρελαίου απ’ το νότο… Αν υπάρχει μια λύση kasan –kasan γιατί όχι;

Το τρίτο ενδιαφέρον είναι ότι δεν φαίνεται πουθενά το Λονδίνο σ’ αυτήν την ιστορία… Πού είναι ο Borduk και τα στρατά του; Δεν θα ξεκινούσαν από πέρυσι την επανίδρυση της αυτοκρατορίας;

Και το τέταρτο ενδιαφέρον είναι η πιθανότητα (λέμε τώρα) «τιμής ένεκεν» ο άχρηστος, στο τέλος της καριέρας του πια «τζενεράλ», να βρει μια θέση συνταξιούχου μισθωτού στο ελληνικό δημόσιο. Εκτιμάμε ότι με το βλοσυρό του ύφος και το βαμένο μουστάκι του θα ήταν καλός για να ξεκουράζει τους εκπρόσωπους τύπου του ιερατείου της υγείας μας – αρκεί να έχει πάντα μαζί τον ελληνομαθή «ναύαρχό» του… Αφού ο πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού συνεχίζεται ποιός θα ήταν καταλληλότερος να μας καθοδηγεί αν όχι ένας τόσο βετεράνος στρατηγός;

Όσο για τις αοζ λιβύης – τουρκίας; Ε, σιγά σιγά η Άγκυρα θα αρχίσει έρευνες και γεωτρήσεις στον κόλπο της Σύρτης… ή λίγο πιο πέρα… κάπου πιο κει θα είναι η total… ενόσω κάποιοι στην Αθήνα θα τρώνε τις γραβάτες τους…

(φωτογραφία πάνω: Κι όμως δεν είναι από χτες. Είναι απ’ τον Μάη του 2018, τότε που ο βασιλιάς Macron νόμιζε ότι είναι ο επικυρίαρχος του λιβυκού πεδίου μάχης, μέσω της υποστήριξής του στον “τζενεράλ”, και έστεινε διασκέψεις επίλυσης – του – προβλήματος με την άνεση του “δεν άκουσα καλά… τί είπατε;”. Έπρεπε να βρει απέναντί του την Άγκυρα για να καταλάβει ότι το παιχνίδι του είναι στη μισή σκακιέρα – και ούτε…

φωτογραφία κάτω: Αυτό είναι χθεσινό).

Λιβύη

Τρίτη 18 Αυγούστου. Δεν φτάνει που αυτοί οι ανθέλληνες γερμανοί («Να αγιάσει το ψόφιο κουνάβι που τους βάζει τιμωρίες! Μη σώσουνε και φτιάξουνε ποτέ τον nord stream 2!!!») αρνούνται να καταλάβουν ότι η «αοζ Καστελορίζου» φτάνει μέχρι το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας…. Δεν φτάνει που τα έχουν κάνει πλακάκια με τον εθνικό εχθρό και θέλουν να αναγκάσουν το ρημαδογκουβέρνο να του παραχωρήσει δικαιώματα που οι έλληνες έχουν απ’ την πρώτη ημέρα (day one) της δημιουργίας του κόσμου… Δεν φτάνουν όλα αυτά: τολμάνε να υποστηρίζουν και την καταραμένη (πλην διεθνώς αναγνωρισμένη) κυβέρνηση του Sarraj!!!

O γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas βρέθηκε χτες στην Tripoli (αντί, ο αχαΐρευτος, να είναι πάνω σε μια ελληνική φρεγάδα…) Και πρότεινε την αποστρατιωτικοποίηση της Σύρτης… (Κάτι που το έχετε διαβάσει εδώ πριν μήνες…) Έκανε, όμως, και κάτι ακόμα χειρότερο, κάτι που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας δεν θα του το συγχωρήσει ποτέ. «Συνέπεσε» στην Tripoli με τον τούρκο υπ.αμ. Akar, τον τούρκο αρχιστράτηγο Guler και τον καταριανό υπ.αμ. al Attiyah. «Συνέπεσε» – δεν συναντήθηκε επίσημα. Ανεπίσημα όμως; Για κανά καφέ, κανά φαγητό; Αλλοίμονo!!! Αλί και τρισαλί!!!

Το θέμα δεν είναι ότι το Βερολίνο πρότεινε μια τέτοια «αποστρατιωτικοποίηση», που πρακτικά σημαίνει διάφορους διεθνείς στρατούς για να ελέγχουν την «αποστατιωτικοποίηση», δηλαδή και τουρκία, και ρωσία, και γαλλία, και ιταλία, και γερμανία, άντε και λίγο αγγλία… Το θέμα είναι ότι πριν καλά καλά τελειώσει την συνέντευξή του ο Maas, ο αγέλαστος σύμβουλος του Erdogan Ibrahim Kalin βγήκε και δήλωσε ότι «στα βασικά αυτής της πρότασης συμφωνούμε»!… Λες και είχε επικοινωνία με τον Akar και τον Guler, στην Tripoli! Λες και έπρεπε να πει απ’ την Άγκυρα, για το ξεκάρφωμα, αυτά που είχαν συζητηθεί («γερμανο – λιβυο – τουρκο – καταριανά») στην Tripoli!! (Ίσως, ίσως λέμε, να υπάρχει μια βιάση στο να απελευθερωθούν πολιτικά και στρατιωτικά «κεφάλαια», δηλαδή «διπλωματικά» μεροκάματα, απ’ το λιβυκό πεδίο μάχης… επειδή μπορεί να χρειαστούν αλλού… Ωστόσο ως τώρα αυτά γίνονται αργά αργά…)

Α πα πα! Εδώ και εβδομάδες τόσο η Άγκυρα όσο και η Μόσχα «φορτώνουν» την δυτική και την ανατολική λιβύη με διάφορα είδη όπλων (μαζί με τους χειριστές τους). Ο όποιος ανόητος θα νόμιζε ότι ετοιμάζονται να πολεμήσουν μεταξύ τους – καμμία σχέση! Εκείνο που κάνουν είναι να κατοχυρώνουν την μεταξύ τους μοιρασιά επί της λιβυκής επικράτειας με τον πιο σίγουρο και αναμφισβήτητο τρόπο: τον στρατιωτικό. «Εδώ μόνο εμείς»! Η λιβύη έχει μοιραστεί από το «μπλοκ της Σύρτης», και το μόνο που εκκρεμεί είναι τα «σύνορα» – ή, πιο σωστά, η «τύχη» της Σύρτης και μιας στρατιωτικής βάσης νοτιότερα, που είναι «πάνω στα σύνορα». Την βάση θα την κρατήσει – όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα εξελίξεις – η Μόσχα· έτσι κι αλλιώς η Άγκυρα έχει ήδη τις δικές της, αεροπορικές και ναυτικές, δυτικότερα.

Η στρατιωτική («ειρηνευτική») «αποστρατιωτικοποίηση» της Σύρτης θα ήταν μια βολική εξέλιξη για όλους, αν πεισθεί ο βασιλιάς Macron (και πείσει και τον χουντοκαραβανά Sisi) ότι from nothing and completely… Με το ενάμισυ μάτι στη Βηρυτό ο βασιλιάς Macron ίσως δεχτεί μια τέτοια μοιρασιά (που θα του επιτρέψει να δώσει καμμιά άδεια στα πέρα – δώθε κύπρος – κρήτη πληρώματα των πολεμικών του…) Θα του είναι πιο εύκολο αν το Βερολίνο δεν διεκδικήσει κάτι απ’ αυτά που θεωρεί δικά του· ας τα λύσει με τη Μόσχα αυτά τα θέματα…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά το περίφημο (ή για τους ντόπιους εθνοφασίστες «περιβόητο») τουρκο-λιβυκό σύμφωνο χαίρει άκρας υγείας. Αλλά για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό ισχύει παραδοσιακά αυτό: αν δεν σου αρέσει η πραγματικότητα τόσο το χειρότερο για δαύτην…

 

Μάλτα γιοκ!

Τετάρτη 12 Αυγούστου. Κι έτσι, ξαφνικά, έπεσε το τσεκούρι: όσοι τουρίστες έρχονται απ’ τη μάλτα στο ελλαδιστάν θα πρέπει να έχουν κάνει μπάνιο και τεστ και να είναι «καθαροί» το αργότερο τρία 24ώρα πριν μπουν στο αεροπλάνο….

Έρχονται τουρίστες απ’ τη μάλτα; Δεν το ξέρουμε (αλλά πάντα είναι καλό να μαθαίνει ο άνθρωπος). Είναι τόσο επικίνδυνα τα πράγματα στη μάλτα; Μια απλή και γρήγορη έρευνα δείχνει ότι ο συνολικός αριθμός νεκρών στο νησί χρεωμένων στο covid-19 είναι 9 (ολογράφως: εννιά), και ότι ο τελευταίος άνθρωπος πέθανε εκεί από covid στα τέλη Μάη. Πριν 2,5 μήνες δηλαδή. Βέβαια οι «περιπτώσεις» έχουν αυξηθεί, για τον ίδιο λόγο όπως παντού: γίνονται πολύ περισσότερα τεστ.

Αφού η μάλτα δεν έχει σοβαρό πρόβλημα, γιατί την τιμώρησε τόσο σκληρά το ελλαδιστάν; Γιατί να μην έρθουν οι μαλτέζοι τουρίστες όπως έρχονται, για παράδειγμα, οι γάλλοι;

Χμμμμ…. Αυτή η κυβέρνηση της μάλτας (κράτος μέλος της ε.ε., για να μην ξεχνιόμαστε) έχει γίνει πολύ αναιδής τώρα τελευταία. Έχει συμμαχήσει και με τον Sarraj και με τον Erdogan, δεν συμφωνεί με την επιχείρηση «ειρήνη» (για τον έλεγχο, υποτίθεται, της παράνομης διακίνησης όπλων προς την λιβύη…), έχει οριοθετήσει αοζ με την “ανύπαρκτη” κυβέρνηση Sarraj (όπως η Άγκυρα δηλαδή…), και γενικά μιλώντας είναι άλλη μια ψήφος (στην ε.ε.) εναντίον των μεθοδεύσεων τόσο του ελλαδιστάν όσο και τους βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron… Λέτε αυτή να είναι η αιτία που το ελλαδιστάν τους έκοψε των ανθρώπων τις διακοπές στα μαγευτικά μας ακρογιάλια; Ποιός ξέρει; Το ρημαδογκουβέρνο έχει τα στριμωκολιάσματά του, οπότε… «Δεν γίνεται κύριε George Vella [o πρόεδρος της μάλτας…] εμείς να έχουμε το δίκιο κι εσείς να μην μας πιστεύετε!!!»

Έχετε πετύχει όμως μαλτέζο τουρίστα ποτέ;

(Αλήθεια: ο συνήθως λαλίστατος σε τέτοιες περιπτώσεις βασιλιάς γαλλίας δεν έχει ακουστεί ακόμα σε σχέση με όσα κάνει η Άγκυρα στην ανατολική Μεσόγειο… Τι να σημαίνει η σιωπή του; Ότι είναι απασχολημένος με το να αποκτήσει βάσεις στο λίβανο και στη νότια κύπρο; Ήξερε κάτι για την υπογραφή της τσόντας συμφωνίας αοζ μεταξύ Αθήνας και Καΐρου; Τι έπαθε το παλάτι στο Παρίσι; Περιμένει να δει τι θα κάνει το Βερολίνο;)

Βουτιά στα ρηχά…

Παρασκευή 7 Αυγούστου. Ασφαλώς και είναι νόμιμες οι διακρατικές συμφωνίες! Μπορεί ένα κράτος να λέγεται τουρκία ή ελλάδα, και ο εταίρος του που λέγεται λιβύη ή αίγυπτος να υπογράψουν ό,τι θέλουν. Είναι, όμως, εντελώς διαφορετικό ζήτημα ποιές υπογραφές έχουν μεγαλύτερη αξία απ’ το μελάνι που χρειάστηκαν.

Ο χουντοκαραβανάς του Καΐρου είτε βρίσκεται σε μεγάλη απελπισία είτε έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η υπογραφή του στη “μερική οριοθέτηση αοζ” με το ελλαδιστάν δεν έχει σπουδαία σημασία. Αν προσέξετε τους χάρτες είναι σαφές ότι η Άγκυρα του δίνει πολύ μεγαλύτερη αοζ απ’ ότι η Αθήνα. Πράγμα που σημαίνει ότι είτε ανοιχτά είτε υπόγεια βρίσκεται ήδη κατηγορούμενος στο εσωτερικό του για “εθνική μειοδοσία”.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνει αυτό ο Sisi. To 2016 αποφάσισε να χαρίσει δυο αιγυπτιακά νησιά στην Ερυθρά Θάλασσα, το Tiran και το Sanafir, στην πετροχούντα του Ριάντ – με αντάλλαγμα (τι άλλο;) λεφτά. Έγινε ο σχετικός χαμός (όσο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σ’ ένα φασιστικό καθεστώς σαν αυτό του Sisi), ένα δικαστήριο τόλμησε να κρίνει ότι η παραχώρηση ήταν παράνομη, αλλά τελικά το κοινοβούλιό του την ενέκρινε – τα λεφτά ήταν πολλά.

Σε τι ανταλλάγματα ελπίζει τώρα, και μάλιστα απ’ το ελλαδιστάν, παραχωρώντας βυθό; Κάτι απ’ τους έλληνες εφοπλιστές; Δεν ξέρουμε. Το εντόπιο ρημαδογκουβέρνο πανηγυρίζει με όλο του το δίκιο για την «εθνική επιτυχία». Το γεγονός, ωστόσο, ότι η συμφωνία είναι τόσο επί μέρους ώστε να είναι αποκλειστικά και εντελώς αντιτουρκική, δείχνει βιασύνη. Που σημαίνει ότι η αιγυπτιακή χούντα θεωρεί πως κινδυνεύει σοβαρά. Απ’ την Άγκυρα (και απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα) υποθέτουμε… Γι’ αυτό και προσπαθεί να “κλέψει” και απ’ την λυβική αοζ· της ανατολικής λιβύης φυσικά…

Αν είναι έτσι, η «νόμιμη» ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία είναι απλά κρεμασμένη στο έλεος εξελίξεων που δεν θα αρέσουν στον ρημαγοΓου(αϊ)δοΝικόλα… Συμβαίνουν κι αυτά…

(φωτογραφίες: Πάνω είναι η ονειρική ελληνική – και ελληνοκυπριακή – αοζ, που θα έκανε την μισή ανατολική Μεσόγειο «ελληνική λίμνη». Στη μέση Ε – Α είναι η γραμμή της χθεσινής οριοθέτησης, που η μισή είναι ελαφρά βορειότερα απ’ ότι στον ονειρικό χάρτη.

Κάτω είναι η συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολη. Είναι ολοφάνερο ότι οι ορέξεις της Άγκυρας στην περιοχή είναι σαφώς μικρότερες απ’ τις ελληνικές, και ότι η αιγυπτιακή αοζ με βάση την Άγκυρα είναι σαφώς μεγαλύτερη… Ε, σε όσα εγκλήματα χρεώνουν την χούντα Sisi οι αιγύπτιοι πληβείοι χωράει και η «εθνική προδοσία»… Γιατί όχι;)

Βορειοανατολικότερα της Σύρτης 1

Τετάρτη 22 Ιούλη. Υποθέτουμε ότι τα ντόπια καραβανοεπιτελεία το ξέρουν. Και υποθέτουμε ακόμα πιο βάσιμα ότι δεν πρόκειται να το διαλαλήσουν: αν το τουρκικό καθεστώς ξαναβγάζει αυτήν την εποχή ένα καλό τμήμα του στόλου του στην ανατολική Μεσόγειο, ας πούμε χοντρικά μεταξύ Κρήτης και Κύπρου, δεν είναι βέβαια για να προσέχει το ωκεανογραφικό Oruc Reis, το οποίο άλλωστε είχε ξανακάνει βόλτες στην περιοχή σκάνδαλο κατά το ελλαδιστάν (νότια του Καστελόριζου) πριν 6 μήνες…. Τι θα του έκανε, δηλαδή, το ελλαδιστάν του Oruc Reis για να χρειάζεται τέτοια προστασία;

Όχι. Η Άγκυρα θέλει να ξαναθυμίσει σε «κάποιον» ότι καλό είναι να προσέχει. Και σε «κάποιον άλλον» ότι καλύτερα να ξεχάσει ότι η ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει χωράφι του. Ο πρώτος «κάποιος» είναι ο Sisi. Ο δεύτερος «κάποιος άλλος» είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Είτε το έχετε υπόψη σας είτε όχι ο χασάπης του Καΐρου παριστάνει τον γενναίο: «μαρσάρει» ότι θα μπει με τον στρατό του στη λιβυκή επικράτεια, και τρέχοντας θα καλύψει εκατοντάδες χιλιόμετρα για να φτάσει στη Σύρτη· αν τολμήσει ο στρατός του Sarraj ‘n’ friends (: Άγκυρα) να προσπαθήσει να την καταλάβει.

Τέτοιο ζήτημα δεν υπάρχει. Αν ο Sarraj ‘n’ friends επρόκειτο να ανακαταλάβει στρατιωτικά την Σύρτη, θα το είχε επιχειρήσει όταν οι ένοπλοι του Haftar είχαν βάλει τα πόδια στους ώμους και υποχωρούσαν τρέχοντας. Τώρα πια, που και οι δύο πλευρές έχουν συγκεντρώσει γύρω απ’ την πόλη πολλά ντουφέκια (και όχι μόνο)· τώρα που οποιαδήποτε «μάχη της Σύρτης» θα είναι σφαγείο σε παγκόσμια live μετάδοση, ο τελευταίος που θα αναλάμβανε την ευθύνη για κάτι τέτοιο θα ήταν ο Sarraj και οι σύμμαχοί του. Συνεπώς η «γενναιότητα» του Sisi και του στρατού του περιττεύει – σε ότι αφορά την συγκεκριμένη υπόθεση. Το πιθανότερο παραμένει ότι στη Σύρτη θα βρεθούν διαφόρων εθνικοτήτων στρατοί για να «φυλάνε την εκεχειρία», όταν και όποτε συμφωνηθεί…

Αλλά ούτε ο Sisi είναι ηλίθιος. Δεν θέλει πόλεμο κατά της Άγκυρας (των μισθοφόρων αλλά και των πολεμικών αεροπλάνων της, των πυραύλων της, κλπ). Ότι και να αποφασίσει το χουντοκοινοβούλιό του, η μόνη αναγνωρισμένη κυβέρνηση στη λιβύη είναι του Sarraj – και απέναντι σ’ αυτήν θα είναι εισβολέας.

Αυτό που θέλει είναι να «κατοχυρώσει θέση» στην ανατολική λιβύη. Γι’ αυτό ο ρεαλισμός της Άγκυρας απλώνεται ακριβώς απέναντι (και σε απόσταση) απ’ την αιγυπτιακή ακτή: ό,τι και να θέλει να κατοχυρώσει η αιγυπτιακή χούντα στο ανατολικό τμήμα της λιβυκής επικράτειας ας ξεχάσει ότι μπορεί να κατοχυρώσει ρόλο στη θάλασσα της ανατολικής Μεσογείου! Που σημαίνει – πάντα κατά το τουρκικό καθεστώς – ας ξεχάσει δύο συγκεκριμένα πράγματα. Πρώτον, κάποιο μόνιμο πρακτικό αντίκρυσμα κάτι αεροναυτικών γυμνασίων που έκανε μια φορά και έναν καιρό με το ελλαδιστάν (την εποχή της “πρώτης φοράς”…). Και δεύτερον, οποιαδήποτε σύμπλευση με τον βασιλιά της γαλλίας…

Δε νομίζεται πως αυτά (και όχι η βόλτα του Oruc Reis!) αξίζουν την τουρκική κινητοποίηση; Να το νομίζετε! Η Άγκυρα έχει εξασφαλίσει ως τώρα «ελευθέρας» και στον αέρα και στο νερό της ανατολικής Μεσογείου, ως την Tripoli. Και οφείλει να θυμίζει στρατιωτικά αυτό που λέει μόνιμα πολιτικά: ανατολική Μεσόγειο χωρίς εμάς; Ξεχάστε την!

Ο βασιλιάς που θέλει να γίνει στρατηγός

Τετάρτη 15 Ιούλη. Τέτοιες δηλώσεις, και μάλιστα από θεωρούμενο σύμμαχο, αρέσουν στο ελλαδιστάν, τόσο στο ρημαδογκουβέρνο όσο και στο σύνολο του εθνικού κορμού. Μόνο που ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης δεν έχει ελπίδα να γίνει ένας μικρός, γάλλος ψοφιοκούναβος. Για την ακρίβεια δεν έχει περιθώριο να κηρύξει την Μόσχα εχθρό· ακόμα και η Άγκυρα του πέφτει too much σαν «στόχος»:

… Είναι κρίσιμο για την ευρώπη να πάρει τον έλεγχο των γεωπολιτικών ζητημάτων της Μεσογείου και να κρατήσει τον έλεγχο της μοίρας της, αντί να τον αφήσει σε «άλλες δυνάμεις» δήλωσε χτες. Για να συμπληρώσει: … Μια πραγματική ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο είναι «μια αναγκαιότητα και κάτι επείγον»…

Το Παρίσι έχει εξαφθεί απ’ το γεγονός οτι (φανερά τουλάχιστον) βρίσκεται εκτός του «μπλοκ της Σύρτης», σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης. Δεν είναι μυστικό ότι είχε βάλει τα λεφτά της στην τσέπη του «τζενεράλ». Αλλά σε αντίθεση με την Μόσχα (που έχει κάνει το ίδιο) δεν έχει – ή δεν φαίνεται να έχει – «σχέδιο Β» απέναντι στην ρωσοτουρκική πένσα.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Μπορεί η Αθήνα να κρέμεται αυτή την εποχή απ’ τα genitals του βασιλιά Macron, αλλά σε ότι αφορά την «ευρώπη» 1 + 1 κράτη βρίσκονται με την άλλη μεριά. Η Ρώμη (ανοικτά) και το Βερολίνο (διακριτικά). Ακόμα και η Μαδρίτη δεν έχει κανένα λόγο να στηρίξει τον γαλλικό ηγεμονισμό. Συνεπώς η έκκληση για μια «ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο» εύκολα βουλιάζει στα ρηχά.

Το δεύτερο: η επιρροή που το Παρίσι προσπαθεί να υπερασπιστεί στο λιβυκό πεδίο μάχης δεν είναι του είδους που θα λεγόταν «ιστορική». Είναι γνωστό ότι ο Καντάφι είχε χρηματοδοτήσει με 50 εκατομμύρια «μαύρα» δολάρια τον Sarkozy στην προεκλογική του εκστρατεία το 2007 – αλλά είναι ακόμα πιο γνωστό ότι το Παρίσι δεν ήλεγχε (ούτε και μπορούσε) την Τρίπολη. (Γι’ αυτό, το 2011, αποφάσισε να την βομβαρδίσει…) Οι «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στην Μεσόγειο βρίσκονταν κατ’ αρχήν στην ανατολική άκρη: η Βηρυττός και η Δαμασκός.

Καθώς οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης αλλάζουν έχει απομείνει κάτι ουσιαστικό απ’ αυτές τις μεσανατολικές «παλιές άκρες»; Γάλλοι μυστικοί πράκτορες ασφαλώς δρουν και στα δύο κράτη· γάλλοι καραβανάδες σίγουρα υπάρχουν στο τμήμα της συρίας που ελέγχει η Ουάσιγκτον, μέσω των ypg. Αλλά τέτοιες παρουσίες δεν είναι καθοριστικές. Δεν ήταν το Παρίσι που έσωσε το καθεστώς Άσαντ απ’ τους σχεδιασμούς του «άξονα»· η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Χεζμπ’ Αλλάχ (και έμμεσα η Άγκυρα) ήταν που τον έσωσαν. Δεν είναι το Παρίσι που μπορεί να στηρίξει την Βηρυττό στην οικονομική (και όχι μόνο) κρίση διαρκείας που περνάει· το Πεκίνο είναι.

Το τρίτο: υπάρχουν κι άλλες «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στη Μεσόγειο: η Τύνιδα και το Αλγέρι. Τί γίνεται εκεί; Παρότι οι γαλλικές εταιρείες εξακολουθούν να λιμαίνονται την εργασία και τις πρώτες ύλες της τυνησίας, δύσκολα θα μπορούσαν να ξεχάσουν οι τυνήσιοι ότι «την στιγμή Χ», στην κορύφωση της επανάστασης στις αρχές του 2011, το Παρίσι προσπάθησε να υποστηρίξει στρατοαστυνομικά τον δικτάτορα Ben Ali. (Απλά δεν πρόλαβε…). Όσο για την αλγερία, όπου επίσης υπάρχουν «επενδεδυμένα» γαλλικά συμφέροντα, η εμφάνιση τόσο του Πεκίνου και της Μόσχας όσο και της Άγκυρας (είτε με «οικονομικά» είτε με «εξοπλιστικά» project) έχουν δημιουργήσει ένα αντίβαρο. Είναι φανερό σ’ αυτή τη φάση ότι τόσο το τυνησιακό όσο και το αλγερινό καθεστώς κινούνται σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης χωρίς να μοιράζονται την γαλλική αγωνία των «άλλων δυνάμεων»!!!

Με δυο κουβέντες: καθώς ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει φτιάξει το δικό του «αφγανιστάν» στη ζώνη του Sahel, κάτω απ’ την Σαχάρα, το ότι χάνει έδαφος (και νερό…) στη Μεσόγειο δεν οφείλεται ούτε στον τουρκικό ιμπεριαλιστικό αναθεωρητισμό, ούτε – φυσικά – στην ανοικτή και επίσημη υποστήριξη της Άγκυρας στον Saraj. Οφείλεται σε πολύ περισσότερους και σύνθετους παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους οι αδυναμίες του γαλλικού καπιταλισμού δεν είναι δευτερεύουσες.

Τι αξία έχουν, λοιπόν, οι σπαρακτικές εκκλήσεις του βασιλιά Macron σε μια “ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο”; Να πείσουν την Ρώμη και το Βερολίνο; Μάλλον αργά… Να χαϊδέψουν την Αθήνα; Μάλλον ασήμαντο… Να κλείσουν το μάτι στην Ουάσιγκτον; Ίσως…

Αν, όμως (όπως είναι ο προγραμματισμός…) ως τις αρχές του 2021 ο τουρκικός μιλιταρισμός έχει στη διάθεσή του, «ετοιμοπόλεμο», το ναυπηγημένο στην τουρκία «ελαφρύ αεροπλανοφόρο» Anadolu, ίσως ο βασιλιάς Macron προσγειωθεί – και προσαρμοστεί στα καινούργια μεσογειακά δεδομένα…

(Εκείνοι που θα τα πληρώσουμε αυτά τα δεδομένα… είμαστε οι γνωστοί…)

Λιβύη

Κυριακή 12 Ιούλη. Πριν 4 ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. είχε τηλε-ραντεβού με τους υπ.εξ. τριών κρατών της αφρικής, με θέμα την βελτίωση των μεταξύ τους σχέσεων: αίγυπτος, νότια αφρική, κονγκό. Ύστερα ο Lavrov έδωσε συνέντευξη τύπου. Ορισμένες κουβέντες του σε ερώτηση σχετικά με τον ρόλο του οηε στην «επίλυση της λιβυκής κρίσης» συμπληρώνουν μερικά κομμάτια απ’ το λιβυκό «παζλ»:

… Θα θέλαμε ο οηε να είναι πιο δραστήριος στο θέμα. Δυστυχώς ο ειδικός αντιπρόσωπος του γ.γ. του οηε για την λιβύη Ghassam Salame παραιτήθηκε αμέσως μετά το συνέδριο του Βερολίνου, σχεδόν πριν μισό χρόνο. Ο γ.γ. του οηε Antonio Guterres δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει τον διάδοχό του. Η πρώτη του πρόταση να πάρει αυτή τη θέση ο υπ.εξ. της αλγερίας Ramtane Lamamra υποστηριζόταν απ’ τα περισσότερα κράτη αλλά όχι τους αμερικάνους εταίρους μας. Αρνήθηκαν να στηρίξουν την εκλογή του. Πριν δυο μήνες έγινε μια άλλη πρόταση, για την πρώην υπ.εξ. της γκάνα Hanna Tetteh, αλλά για κάποιο λόγο ο κ. Guterres απέτυχε να περάσει αυτήν την υποψηφιότητα. Τείνουμε να πιστέψουμε ότι οι αντιπρόσωποι των ηπα στον οηε προσπαθούν να τον «αχρηστέψουν».

Τώρα η κατάσταση έχει ως εξής. Μετά την παραίτηση του Salame η αποστολή του οηε στη λιβύη έχει σαν επικεφαλής έναν προσωρινό ειδικό αντιπρόσωπο. Συμπτωματικά, αυτή η θέση έχει καταληφθεί τώρα από αμερικάνο. Δεν θέλουμε να σέρνουν οι αμερικάνοι την γραμματεία του οηε απ’ το μανίκι και να εμποδίζουν την εκλογή ενός κανονικού ειδικού απεσταλμένου με την ελπίδα ότι ο συμπατριώτης τους θα πετύχει κάποιους στόχους που δεν έχουμε καταφέρει να καταλάβουμε.

Τα λέω αυτά ανοικτά επειδή δεν είναι μυστικά. Ελπίζω ότι η προσήλωση στις πολυμερείς αρχές θα υπερισχύσει και στην συγκεκριμένη περίπτωση, και ότι ο γ.γ. του οηε θα ασκήσει πλήρως τις αρμοδιότητές του για την λειτουργικότητα αυτού του μηχανισμού. Έχω πεισθεί ότι αυτή η θέση θα πρέπει να καταληφθεί από έναν εκπρόσωπο της Αφρικανικής Ένωσης….

Όπως έχει συμβεί στο συριακό πεδίο μάχης έτσι και στο λιβυκό η Μόσχα θέλει «λίγο οηε» κάπου εκεί γύρω, στο βαθμό που στις γενικές συνελεύσεις των μελών του οηε καταγράφονται ακόμα συσχετισμοί κατά των ηπα. Και, φυσικά, δεν γουστάρει καθόλου τον «american way» να σέρνεται ο οηε σύμφωνα με τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον: είναι ανοικτά πειρατικός.

Η πατέντα του «εμποδίζω την εκλογή νέου ειδικού εκπροσώπου επειδή ο αναπληρωματικός είναι δικός μου» δείχνει βέβαια αδυναμία απ’ την μεριά του ψοφιοκουναβιστάν. Οι πραγματικοί συσχετισμοί, επί του εδάφους, δείχνουν επίσης πως αν για την Ουάσιγκτον είναι πια μια φορά δύσκολο να «χωθεί» άμεσα στο λυβικό πεδίο μάχης, για τους πιο στενούς της συμμάχους στην περιοχή (: ελλαδιστάν) είναι δέκα φορές δυσκολότερο….

Λιβύη

Πέμπτη 9 Ιούλη. Είτε επειδή δεν μπορεί πια είτε επειδή δεν θέλει να παραδεχτεί εντελώς την ήττα του, το ελλαδιστάν συνεχίζει να προσπαθεί να βρει «κρατήματα» στο λιβυκό πεδίο μάχης. Μέσω των συμμάχων που του έχουν απομείνει. Μια (μη διασταυρωμένη) πληροφορία μιλάει για σούρτα φέρτα ελλήνων καραβανάδων (τί είδους άραγε;) στην Αλεξάνδρεια, του χασάπη φίλου και αδελφού Sisi. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα πάρει ίσως μερικούς πόντους σε ύψος συμμετέχοντας στη σύνοδο του (συμβουλίου ασφαλείας του) οηε για την λιβύη· μία απ’ αυτές τις πλέον βαρετές διεθνείς κοινωνικές εκδηλώσεις που τώρα θα γίνει μέσω video.

Ενώ η ρωσοτουρκική “πένσα” έχει δουλέψει και είναι στη θέση της (η λιβυκή επικράτεια είναι μοιρασμένη περίπου στα δύο) το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ακόμα “θεαματικά αποτελέσματα” επίσημων συμβιβασμών οφείλεται στον μεγάλο αριθμό και στις ιδιαιτερότητες όσων έχουν εμπλακεί στο λιβυκό πεδίο μάχης. Κάποιοι απ’ αυτούς παίζουν τα ρέστα τους… Όμως αν η εκτίμησή μας ισχύει, τότε…

Δείτε για παράδειγμα την επίθεση στο αεροδρόμιο Al-Watiya το βράδυ της 4ης Ιούλη, στα εντελώς δυτικά της επικράτειας, σε μικρή απόσταση απ’ τα σύνορα με την τυνησία, σε περιοχή που ελέγχει τους τελευταίους μήνες ο Sarraj ‘n’ friends. Είναι τουρκική αεροπορική βάση – αλλά ποιός έκανε τέτοια επίθεση εναντίον των τουρκικών αντιαεροπορικών συστημάτων που δεν είχαν ενεργοποιηθεί ακόμα; Τα αεροπλάνα ήταν γαλλικά, σ’ αυτό συμφωνούν όλοιενδιαφέρον… Ο «τζενεράλ» άργησε τόσο πολύ να «αναλάβει την ευθύνη», ώστε ούτε για γραφείο τύπου του isis δεν κάνει. Οι ύποπτοι για την επίθεση (καθόλου αυθαίρετα) είναι τρεις: η γαλλία (ναι!), η αύγυπτος… και τα εμιράτα… Το πιο πιθανό είναι ότι επρόκειτο για δουλειά των εμιράτων (διαθέτουν τέτοιου τύπου γαλλικά πολεμικά), που σηκώθηκαν από αιγυπτιακό στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά στα σύνορα με τη λιβύη, με μισθοφόρους (άγνωστης ταυτότητας) πιλότους, και μάλλον γαλλική τεχνική υποστηρίξη… Συμπαραγωγή δηλαδή…

Οι δράστες παραμένουν ακόμα στο ημίφως των εκτιμήσεων· η επίθεση όμως ήταν πραγματική. Είχε κάποιο λόγο η επίθεση; Στο matrix του λιβυκού πεδίου μάχης οι λόγοι άνετα μπορεί να είναι παραπάνω από ένας· αλλά το συμπέρασμα δεν είναι τόσο σύνθετο. Το Παρίσι (και το Κάιρο) θα είχαν λόγους να «τιμωρήσουν» την Άγκυρα για τις επιτυχίες της στη δυτική λιβύη. Το Αμπού Ντάμπι θα μπορούσε να νοιώθει ένα υπαρξιακό άγχος επιπλέον, αφού έχει ξεκινήσει η δίκη (ερήμην…) για την δολοφονία του Kashoghi στην τουρκία. Το συμπέρασμα δείχνει να είναι ότι: με την Μόσχα και την Άγκυρα να έχουν το πάνω χέρι, οι «ιδιαιτερότητες» άλλων εμπλεκόμενων στη λιβύη (πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου γαρ!) κρατάνε ακόμα ένα σύννεφο ομίχλης ως προς τις κόντρες, τα σπρωξίματα, και την πιθανότητα (ή όχι) μιας κάποιας εκεχειρίας εκεί.

Φυσικά εκκρεμεί η απάντηση της Άγκυρας στην επίθεση. Μπορεί να αργήσει, αλλά ποιος έχει αμφιβολίες ότι θα υπάρξει; Κάποιοι που υποστηρίζουν ότι ο δράστης της επίθεσης ήταν ο τοξικός των εμιράτων, λένε ότι δεν κινδυνεύει αφού είναι οχυρωμένος πίσω απ’ το ότι η τουρκία είναι μακρυά απ’ την επικράτειά του. Αλλά ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν είναι καθόλου μακρυά απ’ τον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Είναι δίπλα. Βρίσκεται στο κατάρ (όπου έχει στρατιωτική βάση). Και μέσω της συμμαχίας του με την Τεχεράνη μπορεί να βρεθεί έστω έμμεσα στην υεμένη, εκεί όπου οι Houthis εκτός απ’ το να ανακαταλαμβάνουν σταθερά έδαφος βελτιώνουν διαρκώς τις πυραυλικές και τις drone δυνατότητές τους. Αν το Αμπού Ντάμπι επιμένει ότι έχει λόγο στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε πριονίζει το κλαδί που πάνω του κάθεται…

Το ελληνικό ιμπεριαλιστικό καθεστώς, σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, δεν έχει κρύψει την συμμαχία του ούτε με τον τοξικό των εμιράτων, ούτε με το χασάπη του Καΐρου. Είναι αυτά αρκετά για να έχει κάποιες «ελπίδες»; Και τι είδους θα μπορούσαν να είναι αυτές;

Όχι – λέμε! Ο φίλος κι αδελφός του «τζενεράλ», ο ύαινας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, σαν εκπρόσωπος μιας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που έχει ηττηθεί πανηγυρικά, μόνο σαν κλόουν μπορεί να περιφέρεται είτε στην ανατολική λιβύη, είτε στις συνεδριάσεις του οηε. Είναι τόσοι και τέτοιοι εκείνοι που έχουν επενδεδυμένα συμφέροντα σ’ αυτό το πεδίο του 4ου παγκόσμιου, και τέτοιοι οι συσχετισμοί δύναμης εκεί, που το τελευταίο που χωράει είναι τα asset του ψοφιοκουναβιστάν.

Έτσι είναι. Ο καθένας έχει την κόλαση που του αναλογεί…

(ΥΓ: Η Ρώμη δείχνει μια αξιοσημείωτη σταθερότητα στην τακτική της στο λιβυκό πεδίο μάχης. Και σίγουρα δεν φαίνεται να προκαλεί αβεβαιότητα. Πριν 2 μέρες, στις 7 Απρίλη, ο ιταλός υπ.αμ. Lorenzo Guerini πετάχτηκε μέχρι την Άγκυρα για να τα πει με τον Hulusi Akar. Αν η ασταμάτητη μηχανή υποψιαστεί πως οι δύο συγκεκριμένοι υπ.αμ. κουβέντιασαν για την πολιτιστική ανάπτυξη της λιβύης, θα σκίσει τις πλεξούδες της! Ο Akar, ευτυχώς, δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιο χαρακίρι:

«Ας το ξεκαθαρίσουμε: μιλάμε για την ιταλία και την τουρκία, δύο μεγάλες και σημαντικές χώρες στην περιοχή της Μεσογείου. Πιστεύουμε ότι η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ μας σ’ όλους τους τομείς, ειδικά της άμυνας και της ασφάλειας, τόσο στο πολιτικό όσο και στο στρατιωτικό σκέλος, θα φέρει πολύ σημαντικά οφέλη όχι μόνο για τις χώρες μας αλλά για όλη την περιοχή».

Ησυχάσαμε…)

Ένας ρημαδό… πάει σε ρημαδό…

Πέμπτη 2 Ιούλη. Τελικά ακόμα και το ρημαδογκουβέρνο τον διέγραψε τον «τσενεράλ»! Ο «τρελός έρωτας» των αρχών της χρονιάς, η «κεραυνοβόλα σχέση» που έφτασε μέχρι να οριστεί ο «τζενεράλ» εκπρόσωπος του ελλαδιστάν στο συνέδριο του Βερολίνου (για το μέλλον της λιβύης…) βούλιαξε στη Μεσόγειο! Κι αν η καρδιά σας το αντέχει αυτό, σίγουρα δεν αντέχει το ότι χάσαμε τον ναύαρχό του, εκείνον τον γενναίο έλληνα…

Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας πετάχτηκε χτες ως το Tobruk. Για να γνωριστεί με τον Saleh, τον πρόεδρο του «κοινοβουλίου», του οποίου πολλά μέλη τα έχει ορίσει ο «τζενεράλ». Ο 76χρονος Saleh είναι αποδεκτός σαν συνομιλητής απ’ την κυβέρνηση Saraj και την Άγκυρα, με δεδομένο ότι είναι «πολιτικός» και όχι καραβανάς. Έχει δηλώσει επίσης καθαρά ότι είναι «άνθρωπος της Μόσχας», οπότε υποθέτουμε πως και ο βασιλιάς Macron δεν έχει αντίρρηση να εμφανιστεί ο Saleh σαν εκπρόσωπος της «ανατολικής λιβύης» στις όποιες διαπραγματεύσεις για το λιβυκό μέλλον. Απομένει ο χασάπης Sisi, που σαν χουντικός καραβανάς αφενός βλέπει τον «τζενεράλ» σαν άνθρωπο του συναφιού του, αφετέρου δυσπιστεί με τους «πολιτικούς». Αλλά τα συμφέροντα της αιγυπτιακής χούντας θα προσαρμοστούν κι αυτά στην «no Haftar» λιβυκή πραγματικότητα…

Τί μπορεί να ελπίζει το ρημαδογκουβέρνο απ’ τον Saleh; Αν είχε ποντάρει στον «τζενεράλ» ότι θα ισοπεδώσει την Tripoli και μαζί της την κυβέρνηση Saraj που τόλμησε να υπογράψει το γνωστό «μνημόνιο» με την Άγκυρα, ο Saleh θα κάνει το αντίθετο: θα αναγνωρίσει πρακτικά τον Saraj, και θα διαπραγματευτεί τις μοιρασιές εξουσίας και (πετρο)πόρων μαζί του. Το «μνημόνιο» θα μείνει κατ’ αρχήν στη θέση του, για έναν πολύ απλό λόγο: εξυπηρετεί τα λιβυκά «εθνικά συμφέροντα».

To ρημαδογκουβέρνο ίσως κρατάει ζεστή στην αγκαλιά του μια δήλωση που είχε κάνει ο Saleh τότε, ότι «η συμφωνία είναι άκυρη» εφόσον δεν είχε ψηφιστεί και απ’ το κοινοβούλιό του, στο Tobruk. Αλλά τότε ο «τσενεράλ» ήταν στα προάστεια της Tripoli, η Άγκυρα δεν είχε στείλει ακόμα στρατιωτικές ενισχύσεις και όπλα στον Saraj, και κάποιος (σαν τον Saleh) που καμάρωνε ότι θα είναι ο νικητής του εμφυλίου μπορούσε να λέει ότι γουστάρει. Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι από τότε…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: στις 27 του περασμένου Δεκέμβρη, κι ενώ είχε υπογραφτεί το τουρκολιβυκό «μνημόνιο», η κυβέρνηση Saraj με γράμμα της στον οηε κάλεσε όποια κράτη θεωρούν ότι υπάρχει πρόβλημα στην οριοθέτηση της λιβυκής αοζ να συνεννοηθούν μαζί της για να υπογράψουν από κοινού παραπομπή του θέματος στο «διεθνές δικαστήριο της Χάγης»… (Όπως συνηθίζεται μεταξύ πολιτισμένων κρατών). Η ελληνική ρημαδο-απάντηση είναι γνωστή: ζήτω ο «τζενεράλ», ζήτω η ισοπέδωση της Tripoli, θάνατος στον Saraj!!!

Γιατί όμως το ελλαδιστάν, που σκίζει τις πλεξούδες του υπέρ της «διεθνούς νομιμότητας», δεν άρπαξε την ευκαιρία που προσέφερε ο Saraj τον περασμένο Δεκέμβρη για να λυθεί το θέμα της ελληνο-συριακής οριοθέτησης αοζ πολιτισμένα; Ο λόγος είναι απλός, και φαίνεται απ’ τον χάρτη (φωτογραφία κάτω) της οριοθέτησης της αοζ μεταξύ τυνησίας και ιταλίας. Τα δυο μικρά κατοικημένα ιταλικά νησιά ανάμεσα στη Σικελία και την τυνησία, η Pantelleria και η Lampedusa, έχουν μεν κάποια μικρή αοζ, αλλά σε καμμία περίπτωση «πλήρη και κανονική». (Να σημειωθεί ότι η οριοθέτηση των αοζ είναι νομική συνέχεια της οριοθέτησης των υφαλοκρηπίδων μεταξύ τυνησίας και ιταλίας, που έγινε την δεκαετία του 1970 κοινή συναινέσει, και με δεδομένες τις διαφορές καπιταλιστικού δυναμικού μεταξύ τους τότε. Το οικονομικό ζήτημα τότε ήταν μόνο το ψάρεμα. Αν το πράγμα πήγαινε στο διεθνές δικαστήριο σήμερα, το τυνησιακό κράτος ίσως θα κέρδιζε μερικά μίλια θάλασσας επιπλέον…)

Όμως οι ιμπεριαλιστικές ορέξεις του ελλαδιστάν εννοούν ότι η Γαύδος και η Γαυδοπούλα έχουν «πλήρη και κανονική» αοζ – τόσο έναντι της λιβυκής όσο και έναντι της αιγυπτιακής! Αυτό είναι συνέπεια της φαντασίωσης ότι «αν ένα νησί ή νησάκι είναι ελληνικό τότε είναι σπουδαιότερο απ’ όλο τον πλανήτη», και αφορά – κυρίως – το αρχιπέλαγος του Αιγαίου. Το οποίο, ως γνωστόν, είναι (στη φαντασία καθε θείας Λίτσας) «κλειστή ελληνική λίμνη».

Αν το ελλαδιστάν αποδεχόταν την πρόσκληση του Saraj, θα προέκυπτε μια οριστική διεθνής δικαστική απόφαση για την περιορισμένη «επήρρεια» της Γαύδου και της Γαυδοπούλας στην οριοθέτηση αοζ απέναντι από ηπειρωτικό κέλυφος (εν προκειμένω το λιβυκό / αφρικανικό) που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και για την «επίλυση των εθνικών διαφορών» με την Άγκυρα και το δικό της (ασιατικό) ηπειρωτικό κέλυφος. Κατά πάσα πιθανότητα σε ορισμένα σημεία του Αιγαίου η τουρκική αοζ θα έφτανε ως την «μέση απόσταση» απ’ το ηπειρωτικό ελλαδιστάν, δηλαδή ως την μέση του αρχιπελάγους…. Θα ήταν νόμιμη και λογική αυτή η οριοθέτηση, και θα ησυχάζαμε! Αμ δε!!! Αυτή η «επίλυση» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα!!! Οπότε απωθείται…

Με τούτα και με τ’ άλλα το ρημαδογκουβέρνο (ακολουθώντας ως τώρα την «εθνική γραμμή» που με τόσο πάθος αναβάθμισε το φαιορόζ γκουβέρνο….) πρώτα γυάλισε τις αρβύλες του «τζενεράλ» και τώρα προσπαθεί να γυαλίσει τα μανικετόκουμπα του Saleh…

Ο ελευθερωτής της αφρικής (επιχείρηση Barkhane)

Τετάρτη 1 Ιούλη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron μπορεί να έχει πελαγώσει κάπως στο λιβυκό πεδίο μάχης (φήμες τον θέλουν να έχει αποκηρύξει κι αυτός τον «τζενεράλ» – υποθέτουμε πως αυτός είναι ένας βασικός όρος για να βρει μια κάποια θέση στις όποιες «διαπραγματεύσεις»). Αλλά αυτά συμβαίνουν πάνω απ’ την έρημο. Κάτω απ’ την Σαχάρα λέει ότι τα πάει καλά.

Χτες πετάχτηκε μέχρι την πρωτεύουσα της μαυριτανίας, για να μιλήσει με τους «ηγέτες» της μπουρκίνα φάσο, του τσαντ, του μάλι, της μαυριτανίας και του νίγηρα, της μισής ζώνης του Sahel δηλαδή, όπου ο γαλλικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός έχει σοβαρές και κρίσιμες μπίζνες. Απ’ την Nouakchott ο Macron ανακοίνωσε πως «όλα πάνε καλά» στον πόλεμο που κάνει κατά της τρομοκρατίας… Και ότι για να πάνε ακόμα καλύτερα οι αντιτρομοκρατικές στρατιές των 5 + του βασιλιά θα ενοποιηθούν διοικητικά· υπό γάλλο στρατηγό φυσικά.

Έντεκα φορές στις δέκα τέτοιες «διοικητικές ενοποιήσεις», κλασσικά αποικιακές, σημαίνουν μεταξύ άλλων ότι ο αποικιοκράτης (στην προκειμένη περίπτωση το Παρίσι) έχει απώλειες σε «δικούς του» που τις θεωρεί υπερβολικές· οπότε θέλει να στέλνει τους «άλλους» (τους αφρικάνους…) να σκοτώνονται, για να γλυτώνουν την φθορά οι λευκοί.

Παρά το «μια χαρά πάμε» του βασιλιά γαλλίας, πιο κοντά στην πραγματικότητα στο Sahel είναι μια ανακοίνωση του οηε και οργανώσεων ανθρωπιστικής βοήθειας, που δηλώνουν ότι τους τελευταίους μήνες έχουν οξυνθεί οι συγκρούσεις σ’ όλη την περιοχή. Με δεδομένη αυτήν την όξυνση είναι που ο Macron ψάχνει τρόπο για να έχει λιγότερα φέρετρα πίσω. Και ίσως τον βρήκε. (Θα φανεί).

Αλλά κάπου στη γύρα πρέπει να νοιώθει την ανάσα κάποιων ανταγωνιστών: της Μόσχας, του Πεκίνου…

(φωτογραφία: Να δείτε που τελικά ο μόνος υποστηρικτής του «τζενεράλ» θα απομείνει το ρημαδογκουβέρνο και ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας…)