Tag: ιδεολογία

Μερικοί “αντισημίτες” ακόμα;

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Εκτός απ’ τις χιλιάδες των αντι-εθνικιστών εβραίων σ’ όλο τον πλανήτη (με σοσιαλιστικές ή και κομμουνιστικές απόψεις) υπάρχει άλλη μια κατηγορία αντιεθνικιστών – αντιισραήλ εβραίων, που γενικά αντιμετωπίζεται με ειρωνεία: οι βαθιά θρησκευόμενοι.

Καμία θρησκεία δεν είναι του γούστου μας! Ούτε μας λείπουν επιχειρήματα που τα ψάχνουμε στην μία ή στην άλλη θρησκο-ιδεολογία. Αυτό όμως δεν είναι εμπόδιο στην υλιστική ιστορική γνώση. Που υποδεικνύει με βεβαιότητα πως ενώ τόσο στον χριστιανισμό όσο και στον μουσουλμανισμό τα θρησκευτικά δόγματα (και οι πλασιέ τους) πράγματι χρησιμοποιήθηκαν σαν ιδεολογική επένδυση πολιτικών εξουσιών (κρατών του ενώ ή του άλλου είδους), καμμία απ’ τις 3 «μονοθεϊστικές θρησκείες» (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, μουσουλμανισμός) δεν ήταν υποστηρικτική, από άποψη «αρχών», ειδικά της μορφής «έθνος κράτος». Κι ο λόγος ήταν απλός: οι ιερείς τους αντιλάμβάνονταν αυτές τις θρησκείες σαν global. Ή, ειπωμένο με μια πιο βατή ορολογία, αντιλαμβάνονταν τους πιστούς τους σαν πολυεθνικό «αντικείμενο».

Συνεπώς, το ότι υπάρχουν βαθιά θρησκευόμενοι εβραίοι που είναι εναντίον του εβραϊκού εθνικισμού (και, κατά συνέπεια, εναντίον του ισραηλινού κράτους) δεν είναι καθόλου ανιστόρητο. Θα μπορούσαν να υπάρχουν βαθιά θρησκευόμενοι και των άλλων δύο θρησκειών το ίδιο αντίθετοι στα «δικά τους» εθνικά κράτη… Αν αυτό δεν συμβαίνει δεν οφείλεται σε «θεολογικούς» αλλά σε ιστορικούς λόγους: η θρησκευτική / ιδεολογική επένδυση μορφών της κοσμικής εξουσίας (βασιλείων, αυτοκρατοριών, εθνικών κρατών) είναι μια ιστορία πολλών αιώνων τόσο για τον χριστιανισμό όσο και για τον μουσουλμανισμό. Μέχρι που έγινε «φυσική υπόθεση». (Τόσο «φυσική» ώστε στα μέρη μας να κυβερνούν και οι παπάδες…)

Όχι, όμως, για τον εβραϊσμό / ιουδαϊσμό σαν θρησκεία (παρόλο που είναι η μήτρα των δύο άλλων). Η διάλυση του βασιλείου του Judah (μία απ’ τις φυλές του ισραήλ) το 587 π.χ., μετά την κατάκτηση των εδαφών του απ’ την βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, είναι η τελευταία ιστορική έκφανση μιας φυλετικο-θρησκευτικής εξουσίας που θα μπορούσε να σχετιστεί με τον εβραϊσμό σαν θρησκεία. (Για να υπάρχει ένα ιστορικό μέτρο αυτή η χρονολογία είναι πολύ κοντά στον θάνατο του αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα…)

Μετά από 2.500 χιλιάδες χρόνια και την δημιουργία μιας πολυεθνικής πραγματικότητας για πολλές δεκάδες γενιές εβραίων, η πρώτη μορφή κοσμικής εξουσίας (κράτους δηλαδή) που επενδύεται ιδεολογικά με όρους εβραϊσμού / ιουδαϊσμού είναι στην καρδιά της 2ης καπιταλιστικής βιομηχανικής επανάστασης, της γεωπολιτικής της, και της κορύφωσης της «αξίας» των μεσανατολικών πετρελαίων: το ισραηλινό αποικιακό κράτος, ηλικίας μόλις 70 χρόνων.

Φαίνεται, γι’ αυτό, με απόλυτη διαύγεια το γιατί εβραίοι απ’ την μια μεριά και ισραηλινό κράτος / ισραηλινός εθνικισμός απ’ την άλλη είναι δύο πραγματικότητες σε τεράστια ιστορική και πολιτική απόσταση μεταξύ τους!!! Δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πλούσιας ιστορίας του εβραϊσμού δεν μπορούν να ταυτιστούν με ένα πολεμοκάπηλο εθνικό κράτος· και εβδομήντα χρόνια εθνοκρατισμού δεν μπορούν να ταυτιστούν με την γόνιμη πολυεθνικότητα ενός συλλογικού υποκειμένου που κυνηγήθηκε από μια διεστραμμένη θρησκεία (τον χριστιανισμό) σε διάφορα μήκη και πλάτη της «παλαιάς ηπείρου».

Φαίνεται, επιπλέον, με την ίδια διαύγεια, το γιατί η διάλυση του εθνικιστικού / φασιστικού / ρατσιστικού κρατικού μοντέλου που προσπαθεί να επιβάλει μια δια-θρησκευτική μιλιταριστική καπιταλιστική ελίτ (χριστιανική και εβραϊκή) τόσο στο σύνολο των εβραίων όσο και στους άραβες της μέσης Ανατολής (μουσουλμάνους, χριστιανούς, άθεους), για ξεκάθαρα γεωπολιτικούς λόγους και συμφέροντα, είναι νόμιμος αντι-φασιστικός πολιτικός στόχος.

Πολύ περισσότερο τα εβραϊκά (απ’ την άποψη της «θρησκευτικής ορθότητας») επιχειρήματα κατά του ισραηλινού κράτους έχουν αξία ριζικής αμφισβήτησης την στιγμή που το αποικιακό καθεστώς προσπαθεί να θωρακιστεί αυτοχαρακτηριζόμενο («συνταγματικά») σαν αποκλειστικά και μόνο «εβραϊκό κράτος» – κράτος νομιμοποιημένο, δηλαδή, ελέω θεού.

Η ύπαρξη των χιλιάδων λεγόμενων «υπερορθόδοξων εβραίων» προκάλει μεγάλη αμηχανία στους οπαδούς του φασιστικής προέλευσης επιχειρήματος πως όποιος είναι αντίπαλος του δομικού ρατσισμού του ισραηλινού κράτους είναι εχθρός των εβραίων, δηλαδή αντισημίτης… Το ίδιο, φυσικά, ισχύει με την ύπαρξη και αντικατοχική, αντιαπαρτχάιντ δράση των χιλιάδων αντι-εθνικιστών εβραίων της κοινωνικής αριστέρας σ’ όλο τον πλανήτη. Τελικά (κι αυτό είναι ένα απ’ τα βρώμικα μυστικά της καθεστωτικής προπαγάνδας) η ρετσινιά του «φιλοναζί» (γιατί περί αυτού πρόκειται) απευθύνεται και σε πολύ μεγάλο μέρος των πολυεθνικών εβραϊκών κοινοτήτων του πλανήτη!

Επειδή αυτό το καθεστωτικό κόλπο αντιστροφής των εννοιών και λογοκρισίας είναι πολύ πιθανό να θεσμιστεί και στα μέρη μας (σα συνέπεια της ελληνο-ισραηλινής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας) έχουμε να πούμε και να κάνουμε πολλά – πριν αρχίσουν να μας φυλακίζουν σαν «εγκληματίες σκέψης»….

Το αφεντικό είναι η αλήθεια!

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Η κωμική διάψευση (για την κοινή τουρκο-αμερικανική ναυτική άσκηση σε νερά «δικαιοδοσίας» της Λευκωσίας…) αναπαράχτηκε απ’ τα Δευτεριάτικα ντόπια media… αυτολεξεί. Απόδειξη της προέλευσής της (το υπ.εξ.) αλλά και το σιδερένιου νόμου πως «όταν μιλάει το εθνικό συμφέρον όλοι πρέπει να κάνουν τουμπεκί».

Ψευδής είδηση και ψευδές γεγονός λοιπόν ό,τι ενοχλεί την «εθνική γραμμή» και τους ιμπεριαλιστικούς προσανατολισμούς της… Ως εδώ το πράγμα είναι, πράγματι, για γέλια. Θα πάψει να είναι τέτοιο όταν η αναφορά στα «ενοχλητικά γεγονότα» γίνει αδίκημα («διασπορά ψευδών ειδήσεων» ή και κάτι ακόμα πιο σκληρό).

Λέτε ότι δεν πρόκειται να συμβούν τέτοια πράγματα; Αυτές κι αυτοί που είναι σήμερα γύρω στα 50 δεν θα έπρεπε να είναι καθόλου σίγουροι· και θα έπρεπε να προετοιμάσουν και τις / τους νεώτερες / ους. Πριν κάτι καιρούς, στο πρώτο μισό των ‘90s, τότε που δεν υπήρχε διαδίκτυο αλλά υπήρχαν αφίσες και προκηρύξεις, όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει δημόσια τα εθνικά ιερά («το όνομά μας είναι η ψυχή μας – η λύση είναι μία, σύνορα με την σερβία») κατέληγε στα δικαστήρια κατηγορούμενος για «πρόκληση πολιτών σε διχόνοια», «αμφισβήτητη πολιτεύματος», «διασάλευση δημόσιας τάξης» κι άλλα τέτοια σπουδαία. Και οι ποινές έπεφταν με το κιλό. Η κριτική στην κυρίαρχη εθνικιστική ιδεολογία και στο κράτος είχε σπρωχτεί στην παρανομία, κανονικά «και με το νόμο»… Ξέρουμε καλά για τι σας μιλάμε…

Άλλαξαν οι εποχές – μόνο, όμως, τεχνικά. Όταν οποιοδήποτε κράτος (το ενιαίο κόμμα των αφεντικών σε κάθε μέρος του κόσμου) λέει «αυτό-είναι-ψέμα» (επειδή είναι ένα γεγονός που πάει κόντρα στα «εθνικά συμφέροντα»), ανοίγει μπροστά του το οπλοστάσιό του. Ανάλογα με την συγκυρία και το θέμα μπορεί απ’ το να μην κάνει τίποτα, ως το να φιμώσει τους κοινωνικούς / ταξικούς αντιπάλους του· ως το να τους γονατίσει οικονομικά με πρόστιμα· ως να τους φυλακίσει.

Πως είπατε; Δεν γίνονται πια αυτά στις «φιλελεύθερες δημοκρατίες της δύσης»; Έχετε μείνει πίσω…

Θαύματα και παραμύθια

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Όλες οι θρησκείες περιστρέφονται γύρω από «υπερβατικά κατορθώματα». Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς ερευνώντας τον φετιχισμό και την μεταφυσική του εμπορεύματος: μπορεί ο καπιταλισμός σαν ιδεολογία να μην αναγνωρίζει την «θρησκευτικότητά» του, αλλά αυτή είναι εύκολο να διαπιστωθεί αντι-καπιταλιστικά!

Απ’ τις τρεις θρησκείες (η μία διάδοχη της άλλης) που κατασκευάστηκαν στη μέση Ανατολή και επεκτάθηκαν σε μεγάλο μέρος του κόσμου, μόνο ο χριστιανισμός έχει διπλή, συνεστραμμένη μεταφυσική. Διατείνεται πως είναι «μονοθεϊστική» θρησκεία ενώ είναι το ακριβώς αντίθετο: πολυθεϊστική, ειδωλολατρική, γεμάτη σύμβολα και φετίχ.

Η αφετηρία της «υπερβατικής» νομιμοποίησης των χριστιανικών αξιωμάτων είναι αυτό που οι χριστιανοί γιορτάζουν σήμερα: η γέννηση ενός παιδιού που είχε «μυστηριώδη» σύλληψη. Η ιδέα είναι ξεσηκωμένη κατευθείαν απο προηγούμενες (πολυθεϊστικές) θρησκείες, και τους μύθους για τα ζευγαρώματα θεών με ανθρώπους· κυρίως αρσενικών θεών με γυναίκες. Η ιδέα του «ημίθεου» προέρχεται απ’ τις «επιτυχίες» (ή τους βιασμούς…) του Δία και άλλων παρόμοιων. Συνεπώς με το καλημέρα ο χριστιανισμός κατασκευάστηκε με ειδωλολατρικά υλικά.

Γιατί όμως οι κατασκευαστές αυτής της θρησκείας (ο Παύλος και οι υπόλοιποι) δεν περιορίστηκαν στην εκδοχή ενός προφήτη (όπως πολύ νωρίτερα ο ιουδαϊσμός με τον Μωϋσή και αργότερα ο μουσουλμανισμός με τον Μωάμεθ) και επεδίωξαν να κατασκευάσουν έναν «ανώτερης τάξης» καθοδηγητή, «ημίθεο», που μάλιστα τον πούλησαν σαν «γυιό του αφεντικού»; Γιατί κατέφυγαν σε copy paste της μυθολογίας του Διονύσου (ή και άλλων θεοτήτων στην ευρύτερη περιοχή); Η απάντηση φαίνεται απλή: επειδή ήθελαν να διεκδικήσουν (και αργότερα να επιβάλλουν) μια ανωτερότητα ονόματος προέλευσης εξ αρχής – και εξ εφόδου. Προφήτες κυκλοφορούσαν πολλοί σ’ όλη αυτή τη ζώνη της ανατολικής Μεσογείου εκείνους τους ταραγμένους καιρούς… Γυιοί του μεγαλοδύναμου όμως; (Αυτή η α.ο.π. αποδείχθηκε η ιδεολογική βάση / νομιμοποίηση για να γίνει ο χριστιανισμός και οι οπαδοί του μακράν η πιο φονική, εγκληματική και ανόσια θρησκεία / συμμορία στην ιστορία του πλανήτη).

Και να που – με τα σημερινά κριτήρια – ο χριστιανισμός είναι η μόνη απ’ τις 3 «μεγάλες» θρησκείες που απ’ την κατασκευή της είναι σεξιστική, μισογυνική! Η ιδέα μιας αιώνιας «παρθένου», δηλαδή ασεξουαλικής γυναίκας, μιας γυναίκας – αντικείμενο, που «τιμήθηκε» απ’ το μεγάλο αφεντικό με έναν κρίνο, ίσια ίσια για να γίνει η (ανθρώπινη) μήτρα για να γεννηθεί ο «γυιός» του, είναι συνολικά παρανοϊκή ακόμα και για τα ειδωλολατρικά δεδομένα (ο Δίας, για παράδειγμα, δεν έσπερνε γυιούς και, σε καμμία περίπτωση, διαδόχους και σωτήρες. Ήταν απλά, ας το πούμε λαϊκά, «μπερμπάντης», «ηδονιστής»… Δεν είναι σκοπό την «αναπαραγωγή του είδους του». Ο θεός των χριστιανών όμως έτσι εμφανίζεται: σαν ιδιοκτήτης ανθρώπινης κλωσσομηχανής…)

Άντε, τώρα, πήγαινε να πεις στους χριστιανούς «αντί να βρίζετε τις άλλες θρησκείες για κατώτερες, αντί να κατηγορείτε τον μουσουλμανισμό για μισογυνικό, σεξιστικό, και ό,τι άλλο σας βολεύει, δεν κοιτάτε καλύτερα τα μαύρα σας τα χάλια;»

Πήγαινε να τους το πεις να δεις με πόση αγάπη και αυτοκριτική διάθεση θα σε κοιτάξουν…

(Ισχύει λοιπόν πάντα το παλιό φεμινιστικό σύνθημα: αν η Μαρία μπορούσε να κάνει έκτρωση, θα είχαμε γλυτώσει τόσους αιώνες παπαδοκρατίας!)

Ακράδαντες αποδείξεις

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Και, για να γελάσει το χειλάκι σας, να ένα παλιό ανέκδοτο (του γερμανικού «χώρου»):

Ερώτηση: Ποιοί είναι οι 5 λόγοι που αποδεικνύουν ότι ο Χριστός ήταν έλληνας;

Απάντηση: Α) δεν έφυγε ποτέ απ’ το σπίτι του·

Β) δούλεψε πρώτη φορά στα 30 του·

Γ) όταν αποφάσισε να δουλέψει έκανε την δουλειά του πατέρα του·

Δ) πίστευε ότι η μάνα του είναι παρθένα· και

Ε) η μάνα του πίστευε ότι είναι θεός….

(φωτογραφία: O γνωστός φασίστας πλασιέ παρεξηγήθηκε επειδή ο Χριστούλης χαρακτηρίστηκε «μετανάστης»… Που να μάθαινε και το άλλο: ότι ήταν “αγνώστου πατρός”…)

No pasaran!

Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Κάθε κράτος (ακόμα και πριν την καπιταλιστική εποχή, οπωσδήποτε όμως τους δυο τελευταίους αιώνες) θέλει να παρουσιάζεται σαν «συλλογικός εκφραστής του λαού» του· ο αποκλειστικός τέτοιος…. Αυτή είναι η ασπίδα των αφεντικών του πρώτα και κύρια στην αντιπαλότητα ή/και στην έχθρα εναντίον τους «απ’ τα μέσα». Η ασπίδα τους απέναντι στην εργατική τάξη «τους», που το έχει εύκολο όταν αποκτάει την αυτοπεποίθησή της να στρέφεται πολεμικά ακριβώς απέναντι σ’ αυτό το καπιταλιστικό «κράτος / πατέρα». Είναι επίσης η ασπίδα των κρατών και των υποτελών τους στους διακρατικούς, ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.

Κράτος σημαίνει εξουσία. Κράτος σημαίνει στρατοί, αστυνομίες, δικαστήρια, διοίκηση, αξιώματα, έλεγχος, ιδεολογικοί μηχανισμοί – ποιος δεν τα ξέρει αυτά; Ωστόσο καμμία κοινωνία δεν ταυτίζεται στο σύνολό της με το κράτος που την ελέγχει! Ακριβώς γι’ αυτό έγιναν εφικτές (είτε με επαναστατικές διαδικασίες είτε με ριζικές μεταρρυθμίσεις) οι αλλαγές στη συγκρότηση της μορφής κράτος. Άλλοτε το κράτος ταυτιζόταν με τον αυτοκράτορα ή με τον βασιλιά και το παλάτι. Άλλοτε, πάλι, ταυτιζόταν με την θρησκευτική εξουσία (που διέθετε και αστυνομίες, και δικαστήρια, και στρατούς). «Το κράτος είμαι εγώ» έλεγε ο γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ο ΙΔ – αλλά η «συνέχεια του κράτους» ατύχησε όταν ο Λουδοβίκος ο ΙΣΤ έχασε το κεφάλι του το 1793, στη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης. «Το κράτος είστε εσείς» είπε ο Μητσοτάκης ο Α στους μπάτσους· κι έτσι αναπτύχθηκε ακόμα περισσότερο το οργανωμένο έγκλημα στα μέρη μας…

Αυτά είναι κοινότοπα. Πρέπει να τα θυμίσουμε ωστόσο επειδή βρίσκεται σε εξέλιξη μια διεθνής εκστρατεία απ’ το ισραηλινό καθεστώς και τους συμμάχους του στον πρώτο κόσμο, να απαγορευτεί οποιαδήποτε κριτική εναντίον του (άρα και η υποστήριξη των αγώνων των παλαιστινίων) βαφτιζόμενη σαν αντισημιτισμός!! Σ’ αυτήν την εκστρατεία από χθες, επίσημα, μπαίνει και το ελληνικό κράτος. (Θα επανέλθουμε στη συνέχεια σ’ αυτό).

Ο ίδιος ο όρος «σημίτης», σαν προσδιορισμός ανθρώπινης φυλής, είναι ρατσιστικός· ευρωπαϊκή ρατσιστική κατασκευή του 19ου αιώνα, εναντίον των εβραίων (όσες / όσοι έρθουν στην σημερινή εκδήλωση του εγχειρήματος «Παρασκευές για την Παλαιστίνη» θα μάθουν το γιατί). Σε κάθε περίπτωση: αντι-εβραϊσμός, σαν ρατσιστική απόρριψη πληθυσμών με συγκεκριμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις, υπήρξε. Και υπάρχει ακόμα. Προέρχεται πάντα απ’ τις λευκές, χριστιανικές, ρατσιστικές, μισανθρωπικές, κανιβαλικές συνομαδώσεις των πρωτοκοσμικών κοινωνιών. Κάθε κομμουνιστής, αναρχικός, σοσιαλιστής είναι de facto εχθρός του αντι-εβραϊσμού. Όπως είναι εχθρός κάθε άλλης διάκρισης με κριτήρια φυλής, φύλου, τάξης, θρησκείας, ηλικίας, σεξουαλικότητας ή οτιδήποτε άλλο παράγει η φασιστική σαπίλα. Αλλιώς, αν δεν είναι έτσι αντίθετος, είναι κοινός απατεώνας!

Τελεία και παύλα!!!

Αντιστροφή

Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Στη χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή», κάτω απ’ τον τίτλο «δεν θα περάσει» (σκόπιμη λογοκλοπή του αντιφασιστικού / εργατικού συνθήματος του 1936…) – το μήνυμα από ελλάδα – ισραήλ, μπορούσε να διαβάσει κανείς ένα ρεπορτάζ που ξεκινούσε έτσι:

Με αφορμή τα πρόσφατα περιστατικά βεβήλωσης μνημείων για το Ολοκαύτωμα, αλλά και τους βανδαλισμούς εβραϊκών νεκροταφείων από ακραίους που διέπονται από ρατσιστικές και αντισημιτικές απόψεις, η χώρα μας με το ισραήλ ενώνουν τις δυνάμεις τους για την καταπολέμηση των φαινομένων της ξενοφοβίας και του αντισημιτισμού…

Καλά και άγια! Ωστόσο, το ρεπορτάζ τέλειωνε ως εξής:

… Το χρονοδιάγραμμα του διαλόγου στην Αθήνα συμπίπτει με τις αποφάσεις που έλαβαν ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και η ευρωπαϊκή επιτροπή, για την υιοθέτηση του ορισμού της διεθνούς συμμαχίας για τη μνήμη του ολοκαυτώματος (IHRA) για τον αντισημιτισμό.

Ουπς!!! Ο αντισημιτισμός δεν είναι εδώ και πολλές δεκαετίες, ακόμα και αιώνες, προσδιορισμένος; Τώρα βρέθηκε το νόημά του; Τι συμβαίνει;

Έχει συμβεί αυτό: εδώ και λίγα χρόνια προωθείται ένας υποτίθεται διευρυμένος αλλά στην πραγματικότητα αντεστραμμένος «ορισμός του αντισημιτισμού», που έχει βασικό στόχο (σε σύγκριση με αυτά που η ανθρωπότητα γνωρίζει σαν αντισημιτισμό) να προστατέψει το ισραηλινό κράτος· και να ποινικοποιήσει τους αγώνες των παλαιστινίων και τους συμπαραστάτες τους!

Η σοβαρότητα αυτής της ιδεολογικής εκστρατείας και το τι σημαίνει αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι ακόμα και ένας απ’ τους βασικούς συγγραφείς του «νέου ορισμού», ο Kenneth S. Stern, προειδοποίησε για τις κατασταλτικές, ολοκληρωτικές συνέπειες που θα έχει η νομική χρήση του «νέου ορισμού».

Σε μια ανοικτή επιστολή τους (δημοσιεύτηκε στις 18 Ιούλη του 2018, στην ισραηλινή καθεστωτική εφημερίδα Jerusalem post) 39 εβραϊκές αριστερές οργανώσεις (άλλες απ’ τις οποίες υποστηρίζουν πλήρως το κίνημα BDS, άλλες εν μέρει και άλλες που δεν έχουν επίσημη θέση γι’ αυτό) βάζουν τα πράγματα στη θέση τους:

Από την ίδια μας την ιστορία είμαστε όλοι εξαιρετικά ευαίσθητοι για τους κινδύνους των εντεινόμενα φασιστικών και ανοικτά ρατσιστικών κυβερνήσεων και πολιτικών κομμάτων…. Η αύξηση του αντισημιτικού λόγου και των επιθέσεων παγκόσμια είναι μέρος αυτής της ευρύτερης τάσης. Σε τέτοιους καιρούς είναι ακόμα πιο σημαντικό από ποτέ να γίνει η διάκριση ανάμεσα στην εχθρότητα ή/και στις προκαταλήψεις εναντίον των εβραίων απ’ τη μια μεριά, και τη νόμιμη κριτική στις ισραηλινές πολιτικές και το σύστημα της αδικίας απ’ την άλλη.

… Ο ορισμός του αντισημιτισμού από την IHRA είναι έτσι διατυπωμένος ώστε σκόπιμα να εξισώνει τις νόμιμες κριτικές στο ισραήλ και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των παλαιστινίων με τον αντισημιτισμό, σαν μέσο για να τις καταπιέσει…. Αυτή η εξίσωση υπονομεύει τόσο τον παλαιστιναικό αγώνα για ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα, όσο και τον παγκόσμιο αγώνα κατά του αντισημιτισμού. Επιπλέον εξυπηρετεί την προστασία του ισραήλ απ’ το να του αποδοθούν ευθύνες με βάση τα παγκόσμια θεσμισμένα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη διεθνή νομοθεσία.

Καλούμε τις κυβερνήσεις, τις τοπικές αρχές, τα πανεπιστήμια και όλους τους υπόλοιπους οργανισμούς να απορρίψουν τον ορισμό της IHRA και, στη θέση του να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα για να ηττηθεί η λευκή, ρατσιστική, εθνικιστική βία και το μίσος, και να τελειώσει η συνέργεια στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απ’ το ισραήλ. Το ισραήλ δεν μας αντιπροσωπεύει, και δεν μπορεί να μιλάει στο όνομά μας ενόσω διαπράτει εγκλήματα κατά των παλαιστινίων και αρνείται τα κατοχυρωμένα απ’ τον οηε δικαίωματά τους.

Έχουν δίκιο! Καθαρές κουβέντες. Και δεν είναι αυτές οι 39 οργανώσεις (από διάφορα μέρη του κόσμου) οι μόνες εβραϊκές καταγγελίες για την προσπάθεια του ισραηλινού κράτους και να υπονομεύσει τον αγώνα των παλαιστινίων αλλά και (προσέξτε το αυτό, είναι πολύ σοβαρό!) να υπονομεύσει τον αγώνα κατά του αντισημιτισμού!

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το δεύτερο σκέλος της εκστρατείας τόσο του ισραηλινού καθεστώτος όσο και των δεξιών (έως ακροδεξιών) συμμάχων του στον πρώτο κόσμο: μέσα απ’ την κατά βούληση «διαπλάτυνση» του τι είναι τι, να θολώσει η πραγματικότητα και να σχετικοποιηθεί ο ένας και μοναδικός αντι-σημιτισμός (αντι-εβραϊσμός), αυτός των φασιστών. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο φασισμός θα συμψηφίζεται με οτιδήποτε είναι αντίπαλο στην ιμπεριαλιστική πολιτική στη μέση Ανατολή. Αυτό χρειάζεται στο απαρτχάιντ καθεστώς: όχι μόνο σα συσκότιση των εναντίον του κριτικών, αλλά και σαν ενίσχυση του φασισμού γενικά.

Σ’ αυτό το κόλπο ετοιμάζεται να πάρει μέρος και το ελληνικό κράτος / παρακράτος…Απ’ την μια μεριά δεν μας κάνει εντύπωση: πρόκειται για συμμαχία. Απ’ την άλλη δεν πρέπει να περάσει με αδιαφορία: είναι πόλεμος!

Ξανά και ξανά και ξανά: μπροστά σύντροφοι!

Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Το ζήτημα αυτό, ενώ έχει πάντα στο κέντρο του τον αγώνα των παλαιστινίων αντρών και γυναικών εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ, δεν περιορίζεται καθόλου εκεί!

Σε ότι αφορά την μεταμοντέρνα αντιστροφή των εννοιών απ’ τους φασίστες, την ξέρουμε πολύ καλά από πρώτο χέρι. «Όσοι υποστηρίζουν τους μετανάστες / πρόσφυγες είναι ρατσιστές» – λένε οι ντόποιοι φασίστες. «Εναντίον των ελλήνων»… (Όσοι υποστηρίζουν τους παλαιστίνιους είναι ρατσιστές – λένε οι φασίστες του ισραηλινού καθεστώτος και οι διεθνείς σύμμαχοί τους…) Άρα: ο πόλεμος στις ιδεολογικές μεταστροφές και στη διασπορά της σύγχισης, απ’ όπου κι αν προέρχονται, είναι ήδη σημαντικό πολιτικό καθήκον μας.

Εξίσου σημαντικό είναι κι αυτό: αν ένα κράτος (οποιοδήποτε κράτος) πετύχει να θωρακιστεί απέναντι στην εναντίον του λόγω και έργω κριτική, οποιοδήποτε «επιχείρημα» κι αν χρησιμοποιήσει, τότε και κάθε άλλο κράτος θα επιδιώξει να κάνει το ίδιο – με τα δικά του επιχειρήματα. Αν υπάρξει ένα «ιερό» κράτος, θα είναι απλά η αρχή. Θα ακολουθήσουν κι άλλα «ιερά» κράτη. Οι «εκλεκτές, ελέω θεού ηγεμονίες» δεν είναι καινούργιο κόλπο…

Υπάρχει κάποιος λόγος για να μην επιδιώκει να είναι «υπεράνω κριτικής» το ελληνικό, το γαλλικό, το τουρκικό, το αμερικανικό, το ρωσικό, το κινεζικό ή το αιγυπτιακό κράτος; Όχι! Το καθένα μπορεί να εφεύρει την δική του νομιμοποίηση. Όποιος δεχτεί ότι ενός κράτους η νομιμοποίηση είναι «ιερή» (αδιάφορα τα επιχειρήματα, έτσι κι αλλιώς θα είναι σαθρά), θα αναγκαστεί να το δεχτεί και για τα επόμενα. Σύγκριση στην «ιερότητα» δεν μπορεί να γίνει!

Η ισραηλινή τακτική δεν είναι εξαίρεση. Το αποδεικνύει η ευκολία που έχει γίνει αποδεκτή από μερικά (λίγα προς το παρόν, αλλά το πράγμα έχει προοπτική) κράτη. Όπως συμβαίνει με την «αναγνώριση της Ιερουσαλήμ / al Quds σαν πρωτεύουσας» του απαρτχάιντ κράτους, έτσι και στην επικύρωση της ιδεολογικής του «ιερότητας», κανένα σύμμαχο κράτος δεν κινείται έξω απ’ τα συμφέροντα των αφεντικών που εκπροσωπεί. Μια φασιστική πρακτική από κάπου ξεκινάει. Ή κάπου έχει το πιο ηχηρό κέντρο της. Ή κάπου γίνεται νόμιμο παράδειγμα. Κάθε φορά που εγκρίνεται επεκτείνεται: υπάρχουν πολλοί και διάφοροι που θα επωφεληθούν απ’ αυτήν… Πρώτοι απ’ όλους οι σύμμαχοί της.

Μ’ αυτόν τον απροσδόκητο τρόπο, η υπόθεση του παλαιστινιακού αγώνα ενάντια στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό κράτος προεκτείνεται έξω απ’ τα όρια της ιστορικής, γεωγραφικά προσδιορισμένης Παλαιστίνης. Τα (δι-εθνικά, δια-θρησκευτικά, δια-σεξουαλικά) κινήματα υποστηρίξης στην παλαιστινιακή αντίσταση ανάγκασαν τον ισραηλινό φασισμό να διεθνοποιηθεί κατασκευάζοντας τις ιδεολογικές αντιστροφές που τον βολεύουν· αυτή η διεθνοποίηση γίνεται ευχάριστα δεκτή από άλλα κράτη που κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς και τις δικές τους παρόμοιες αντιστροφές· το πεδίο της αναμέτρησης διευρύνεται. Και βαθαίνει.

Σας περιμένουμε εκεί. Εδώ. Παντού. Μ’ όλη την συνείδησή σας!

Xi και παντεσπάνι

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Όσοι περίμεναν ότι στην προχθεσινή του ομιλία (στο κόμμα του) ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping θα έκανε κάποια «ανοίγματα» προς τις ηπα (αλλά και την ε.ε.) απογοητεύτηκαν. Ο λόγος του αποδείχθηκε αφιερωμένος στην επιβεβαίωση του «σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά» και του κεντρικού ρόλου του κράτους στην (καπιταλιστική, αν και δεν λέγεται έτσι!) ανάπτυξη.

Εκείνο που τρομάζει είναι ότι στο project “made in china 2025” περιλαμβάνονται γενναίες επιδοτήσεις σε κινεζικές επιχειρήσεις τεχνολογικής καινοτομίας. Ο Xi επιβεβαίωσε ότι έτσι θα γίνει… Φυσικά, για τον δυτικό καπιταλισμό, κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι άγνωστο, αλλά έχει αναπτυχθεί σε «λεπτεπίλεπτες» μεθόδους κρατικής ενίσχυσης συγκεκριμένων καπιταλιστικών ή και συγκεκριμένων επιχειρήσεων («εθνικοί πρωταθλητές» ονομάζονται…) ώστε να παριστάνει (ελάχιστα πειστικά…) ότι είναι κάτι άλλο.

Το πρόβλημα είναι να συμβαίνει το ίδιο στον κινεζικό καπιταλισμό. Με τεράστιους (κρατικούς) πόρους και τεράστια διανοητική βάση. Αν μέσα σε 11 χρόνια, απ’ το 2008 ως το 2018, ο κινεζικός καπιταλισμός έφτασε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, τότε άλλη μισή δεκαετία και…

Έχει ενδιαφέρον ότι στην επιχειρηματολογία του το κινεζικό καθεστώς χρησιμοποιεί πράγματι δόσεις απ’ την σκέψη του Μαρξ. Για παράδειγμα κατηγορεί τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις (επί Γκορμπατσόφ) στην ε.σ.σ.δ. σαν αντιμαρξιστικές και καταστροφικές, επειδή (κατά τον «σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά») πρέπει να προηγηθεί η αναδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης και οι όποιες αλλαγές στο (πολιτικό) «εποικοδόμημα» να ακολουθήσουν μετά, όταν «οι συνθήκες είναι ώριμες». Μ’ αυτήν την προσέγγιση δικαιολογεί την εφαρμογή (ελεγχόμενων) «οικονομικών μεταρρυθμίσεων» χωρίς ανάλογη «πολιτική φιλελευθεροποίηση». Το επανέλαβε ο Xi προχτές.

Ωστόσο οι αποδείξεις της επιτυχίας ή της αποτυχίας του «κινεζικού» καπιταλιστικού μοντέλου δεν βρίσκονται στην μαρξιστική φιλολογία! Βρίσκονται στην παγκόσμια αγορά / αρένα. Και όπως είναι λογικό το Πεκίνο δεν σκοπεύει να χάσει την πρώτη θέση (με ότι αυτή σημαίνει) στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, εξουσίας και πλούτου επειδή η πρωτιά έχει κι άλλους διεκδικητές.

“Σοσιαλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά» λοιπόν… Εν τω μεταξύ οι κινηματικοί φοιτητές ριζοσπαστικών μαρξιστικών ομάδων συλλαμβάνονται – και εξαφανίζονται…

(φωτογραφία: Δεν καταλαβαίνουμε τι γράφουν τα πανό ούτε που έχει τραβηχτεί. Συνεπώς την δημοσιεύουμε με κάποιες εύλογες επιφυλάξεις – η πλαστοποίηση έχει πολλά και μακριά ποδάρια. Πάντως το σχετικό άρθρο αναφερόταν στην καταστολή νεαρών μαρξιστών αμφισβητιών του «σοσιαλισμού με κινέζικα χαρακτηριστικά»…)

Απαισιοδοξία της σκέψης…

Τετάρτη 19 Δεκέμβρη. Κάποτε έπιασαν φωτιά τα καμαρίνια ενός θεάτρου. Ένας κλόουν βγήκε στη σκηνή για να ειδοποιήσει τον κόσμο. Ο κόσμος νόμισε ότι πρόκειται για νούμερο και τον χειροκρότησε. Ο κλόουν επανέλαβε την προειδοποίηση ακόμα πιο δραματικά, και το κοινό τον χειροκρότησε ακόμα πιο έντονα.

Γι’ αυτό νομίζω ότι ο κόσμος κάποτε θα καταστραφεί μέσα στη γενική επευφημία όλων όσων θα καταστραφούν μαζί του, επειδή θα νομίζουν ότι πρόκειται για αστείο.

Soren Kierkegaard, Either/Or, 1843

Να κατέχεις ή να φαίνεσαι;

Τετάρτη 19 Δεκέμβρη. Αγοράζεις κάτι (ρούχα, παπούτσια, κατά προτίμηση). Το πηγαίνεις σπίτι σου. Το φοράς. Αυτοφωτογραφίζεσαι μ’ αυτό. Ανεβάζεις την φωτογραφία σου στα social media. Και την άλλη μέρα το επιστρέφεις…

Μια πολύ πρόσφατη έρευνα αγοράς στην αγγλία έδειξε ότι 9% του «δείγματος» (2.002 ενήλικοι μεταξύ 35 και 44 χρονών), περισσότερο οι άντρες παρά οι γυναίκες, απολαμβάνουν την φωτογραφική, social media-tion επίδειξη ψευδο-αγορών τους. Αν η έρευνα περιλάμβανε και νεότερες ηλικίες, που «κυκλοφορούν» μαζικά στο instagram, η αναλογία θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη.

Στον ανταγωνισμό τους οι online έμποροι ρούχων έχουν καθιερώσει την τακτική «δοκίμασέ το πριν το πληρώσεις». Οι πελάτες δοκιμάζουν στο σπίτι τους αυτό που παρήγγειλαν ηλεκτρονικά, και είτε το κρατούν πληρώνοντάς το, είτε το επιστρέφουν. Ή… φωτογραφίζονται μ’ αυτό – και το επιστρέφουν.

Έχει επιτρέψει αυτή η εμπορική τακτική κάτι σαν την εκδίκηση των καταναλωτών που επιβαρύνουν με κόστη το online εμπόριο ρούχων απλά για να απολαύσουν το μοστράρισμα μπροστά στην φωτογραφική μηχανή / καθρέφτη / ψηφιακό socializing; Είναι αυτή η καταναλωτική πρακτική μια ιεροσυλία στην έννοια και στην ιστορική θέσμιση της ατομικής ιδιοκτησίας; Ή, μήπως, πρόκειται για την γυμνή και χωρίς προσχήματα ανάδειξη του σκληρού πυρήνα της (ιδέας της) ατομικής ιδιοκτησίας (ειδικά για τους μικροαστούς), που δεν είναι άλλος απ’ την επίδειξη;

Υποτίθεται ότι η έννοια της «αξίας χρήσης» (και, κατά συνέπεια, της ιδιοκτησίας πάνω σε αξίες χρήσης) ήταν στέρεη και πραγματιστική. Όταν, όμως, η μόδα είναι να φωτογραφίζει κανείς το burger που παρήγγειλε (πριν το δαγκώσει) και να κανονιοβολεί την ηλεκτρονική social media-tion του/της με την εικόνα του, ακόμα κι αυτή η σχετικά ταπεινή αξία χρήσης (το φαγητό) αποκτάει και μια διάσταση ανταλλακτικής αξίας: ανταλλαγής συμβόλων. Θυμάται τότε κανείς ότι στα τραπέζια της αριστοκρατίας (και, αργότερα, της ανώτερης αστικής τάξης) το φαγητό δεν ήταν απλά «ανάλωση τροφής με σκοπό την χόρταση». Αλλά και επίδειξη, ανταλλαγή συμβόλων, σημείων. Και ίσως καταλάβει ότι η σύγχρονη μόδα του «γκουρμέ» είναι, κυρίως, η σημειωτική αναπαράσταση κάποιας μυθικής «αριστοκρατίας της γεύσης» προσιτής πια στους μικροαστούς και στους νέους μεσοαστούς (που είναι νεόπλουτοι μικροαστοί) χάρη στην μηντιακή προβολή της, παρά η αναζήτηση της χόρτασης με καλή γεύση. Ένα είδος “κοινωνικής ανόδου” μέσα απ’ το συμβολικό στομάχι τους…

Για τους μικροαστούς ορισμένα είδη ατομικής ιδιοκτησίας (απ’ τα ρούχα τους ως τις προσόψεις των σπιτιών τους, τα έπιπλά τους, τις τουαλέτες τους, κλπ) είχαν από πάντα ισχυρή συμβολική αξία, πέρα από την (και καμμιά φορά ενάντια στην) αξία χρήσης τους. Η γενικευμένη εικονικότητα, η ψηφιακή αναπαράσταση, έχουν πλατύνει και επιταχύνει την σημειωτική ανταλλαγή, την κυριαρχία του φαίνεσθαι πάνω στο είναι / γίγνεσθαι, το συμβολικό αλισβερίσι.

Δημιουργούνται πια και online εταιρείες «ενοικίασης» ρούχων και λοιπών συμβόλων – προς selfie. Αν αυτό θέλει ο πελάτης, τότε…