Τετάρτη 9 Γενάρη. Οι “απλοί άνθρωποι” στις αναπτυγμένες κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού, στα τέλη του 20ου ή τώρα, στον 21ο αιώνα, τονίζουν ξανά και ξανά την “απλότητά” τους επειδή στην ιδιωτική τους ζωή έχουν εφαρμόσει πολλές φορές αυτήν την τακτική: όπου τα βρω σκούρα θα αναδιπλωθώ στο (υποτιθέμενο) οχυρό της άγνοιας. Χωρίς, πάντως, να τσαλακώσω την “Μεγάλη Ιδέα για τον Εαυτό Μου”. Δεν δικαιούται ένας “απλός άνθρωπος” που εμφανίζεται να ξέρει τα πάντα, “να μην ξέρει” (όταν πρόκειται να κρυφτεί απ’ τις ευθύνες του);
Το “δεν ήξερα”, το “ξεγελάστηκα” – χωρίς πλήρη ανάληψη της ευθύνης των συνεπειών, ό,τι κι αν σημαίνει αυτή – για ανθρώπους ηλικίας άνω των 30 (στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες η ενηλικίωση αργεί…) είναι το καταφύγιο της επιτηδευμένης αλλά και πρόστυχης μικροαστικής “αθώας ανευθυνότητας”. Όταν, για παράδειγμα, συγκεντρώνεσαι δίπλα ή διαδηλώνεις πίσω από πατενταρισμένους φασίστες οφείλεις να ξέρεις τι συμβαίνει· οφείλεις, επίσης, να ξέρεις ότι πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτό που συμβαίνει – άμεσα! Όταν κυκλοφορούν στα πόδια σου διάφοροι Victor Lenta, δεν καθαρίζεις λέγοντας “πάντως εγώ δεν συμφωνώ μαζί του – έχω άλλο Εγώ”! Το μαλθακό “ε, τι να κάνουμε τώρα;” είναι η απώθηση των ευθυνών σου. Κι αυτό, επίσης, είναι μέρος του προγράμματος εξουσίας. Απ’ την οικογένεια ως το κράτος, και απ’ την δουλειά ως τον δρόμο. Αφού κάθε πρόγραμμα εξουσίας μοιράζει και αποσύει ευθύνες πάνω σ’ ένα σχέδιο ελέγχου – και η “ανευθυνότητα του απλού ανθρώπου” είναι μια χαρά όταν αφήνει τα φασιστόμουτρα να παράγουν “κεντρική πολιτική”!
Συνεπώς: είναι φασίστες όλοι αυτοί που λένε μεν ότι δεν είναι τέτοιοι αλλά αφήνονται να ηγεμονεύονται από φασίστες; Αντί για απάντηση θα προτείνουμε μια εναλλακτική, που είναι η μοναδική πραγματική: αν δεν είναι φασίστες είναι χρήσιμοι ηλίθιοι…
Διαλέγει ο καθένας και παίρνει… Όμως δεν υπάρχει ούτε αθωώτητα ούτε «δωρεάν» δίκιο.
Ο καπιταλιστικός κόσμος είναι σκληρός. Και δεν ανήκουμε σ’ αυτούς που προσπαθούν να διασωθούν μαλακώνοντάς τον…