Tag: ιδεολογία

Το σημείο βρασμού

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα το πρόβλημα του γαλλικού καθεστώτος (και του Macron, στο βαθμό που η πρωτοκοσμική εξουσία εξακολουθεί να προσωποποιείται) δεν είναι κατά τη γνώμη μας αυτά καθαυτά τα “κίτρινα γιλέκα”, ούτε καν η σημερινή πολύ-συγκέντρωση. Είναι, μάλλον, η αποκατάσταση κάποιου είδους “εθνικής ενότητας” ανθεκτικής σε διαδικασίες αναδιάρθρωσης. Δεν είναι καινούργιο…

Σ’ αυτό το ιστορικό σημείο το γαλλικό καθεστώς καταφεύγει σ’ ένα φασιστικής προέλευσης μεγαΘέαμα εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης. Ο βούρκος των social media (οι απειλές για δολοφονίες…) βοηθάει· αν δεν έχουν κατασκευαστεί αυτά τα «υλικά» (οι κάθε είδους απειλές) επί τούτου…

Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν φτιάξει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες.

Υπάρχει, βέβαια, μια διαφορά τώρα: το ζητούμενο δεν είναι η σιωπή για τον στρατιωτικό έλεγχο κάποιων αποικιών (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά η ίδια η μητρόπολη σαν πεδίο συγκρούσεων, ακόμα και παραφοράς. Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό… Το σημερινό θέαμα είναι ένα σκαλί πάνω σε σχέση με την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (έκτακτης νομοθεσίας) που ισχύει στη γαλλία (εναντίων των πάντα ύποπτων μαγκρεμπιανών)· στην οποία κατάσταση, και πάλι, κανένα κίνημα δεν εναντιώθηκε πειστικά…

Ελέγχει το βαθύ γαλλικό κράτος τους original φασιστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό του; Ή παίζει με την φωτιά;

(φωτογραφία: Οι μπάτσοι είναι γάλλοι – και οι μαθητές επίσης. Χτες. Αυτό δεν είναι «παραδειγματισμός»… Αυτό είναι εκτός ελέγχου. Το αν είναι σκόπιμα τέτοιο, δεν μπορούμε να το απαντήσουμε ακόμα…)

Η θεία Λίτσα στριμωγμένη

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Δεν είναι μυστικό: η «συμφωνία των Πρεσπών» υπογράφτηκε απ’ την Αθήνα λόγω εξωτερικής πίεσης – πράγματι!!! Αυτή η «εξωτερική πίεση» δεν ήταν μόνο αμερικάνικη, αλλά και απ’ την ε.ε. (Στην πράξη βρίσκεται σε εξέλιξη ένας ανταγωνισμός μεταξύ των «μεγάλων δυνάμεων» της ε.ε. και των ηπα για την επιρροή στα δυτικά βαλκάνια…)

Η «συμφωνία των Πρεσπών» εξασφάλισε διάφορα στον ελληνικό εθνικισμό· τα οποία, όμως, δεν μπορούν να ανακοινωθούν και να πουληθούν δημόσια στις «θείες Λίτσες» του πανελληνίου. Δεν θα ήταν, όμως, δυνατόν να εξαφανίσει την ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας και μακεδονικής γλώσσας (όπως θα ήθελε η «εθνική γραμμή»).

Ένας επώνυμος απ’ τους εθνικόφρονες ονόματι Αλέξανδρος Μαλλιάς (πρεσβευτής επί τιμή) κλαψούριζε πριν 2 μέρες στην καθεστωτική «καθημερινή»:

…. Από το 1991 μέχρι και την υπογραφή της συμφωνίας, ουδέποτε η Ελλάδα, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, είχε δεχθεί, με διμερή δεσμευτική συμφωνία μάλιστα, τη χρήση του όρου Macedonian προκειμένου για την ιθαγένεια / εθνότητα / εθνικότητα των Σλαβομακεδόνων. Αντιθέτως, συνεχείς ήσαν οι οδηγίες, τα διαβήματα και οι ενέργειες προκειμένου να μην περιλαμβάνεται σε κείμενα, εκθέσεις και ανακοινώσεις κρατών, οργανισμών και διασκέψεων όπου ήταν δυνατόν να προληφθεί, αποσοβηθεί η διορθρωθεί…

… Εδώ και 25 χρόνια, η θέση των Σκοπίων, ανεξαρτήτως κυβέρνησης και διαπραγματευτών, καθώς και του ίδιου του κ. Μάθιου Νίμιτς, όπως επιβεβαιώνεται από τις διαχρονικές του δημόσιες θέσεις και ανακοινώσεις, ήταν ότι «τα ζητήματα ταυτότητας (γλώσσα και εθνότητα) δεν αποτελούν αντικείμενο της διαπραγμάτευσης»… Αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί τελικά συνομολογήσαμε μία συμφωνία η οποία περιέχει / επιβάλλει στην Ελλάδα τη ρητή αναγνώριση δύο θεμελιωδών συστατικών της μακεδονικής ταυτότητας;

‘Ελα ντε!!! Μήπως ο ογκόλιθος και ο τενεκεδένιος είναι «πράκτορες» των αμερικάνων; Μήπως είναι «προδότες»;

Είναι οι διεθνείς συνθήκες που επιβάλλουν ότι ο εθνοτικός και ο γλωσσικός (συλλογικός) αυτοπροσδιορισμός, οπουδήποτε και οποιουδήποτε, είναι βασικό ανθρώπινο και πολιτικό δικαίωμα και δεν μπορεί να παζαρευτεί ούτε να απαγορευτεί! Απο κανέναν!! Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Αθήνα καταδικάστηκε απ’ το διεθνές δικαστήριο όταν προσπάθησε να απαγορεύσει σ’ έναν σύλλογο κάπου στη Θράκη να αυτοαποκαλείται «τουρκικός»…. Εμ, η ελληνική ιδέα «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας» είναι κίβδηλο νόμισμα και δεν περνάει πουθενά!

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το «μακεδονικό» η Αθήνα, αφού δεν μπορούσε να παίξει το αγαπημένο της blame game σε βάρος του Zaev, συνειδητοποίησε κάτω απ’ την όποια διεθνή πίεση και υπό τα προσεκτικά βλέμματα τόσο της ε.ε. όσο και των ηπα ότι έπρεπε να ξεχάσει αυτά που ήξερε! Αφενός για να μην κατηγορηθεί σαν υπεύθυνη για οποιοδήποτε «ναυάγιο» (δεν έχει λίγα στην καμπούρα της…), αφετέρου για να επωφεληθεί όσο περισσότερο ήταν ρεαλιστικό. Και επωφελήθηκε. Οι φαιορόζ έκαναν από “εθνική άποψη” το καλύτερο δυνατόν…

Τώρα, με την Κούλικη αντιπολιτευτική δεξιά να κρατάει το ακροδεξιό «ίσιο» της «εθνικής γραμμής», φαίνεται ότι πολλαπλασιάζονται εκείνοι που ψάχνουν να βρουν «δικαιολογία» για να καταγγείλουν την «συμφωνία των Πρεσπών»… Αντιγράφοντας το παράδειγμα του μεγάλου ατλαντικού συμμάχου που καταγγέλει και αποχωρεί από συμφωνίες που έχει υπογράψει αλλά τώρα δεν του αρέσουν… πάντα «για καλό σκοπό» βέβαια….

Αν οι σύμμαχοί σου (Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Κάιρο) κινούνται όλο και πιο καθαρά μεταξύ πειρατείας και μαφίας στις πρακτικές τους, εσύ που ξέρεις καλά και απ’ τα δύο θα υστερήσεις;

Θα δούμε…

(φωτογραφία: Στο βάθος η πρώτη εμφάνιση των “κίτρινων γιλέκων”…. Ήταν 17 Ιούνη του 2018, και κανείς δεν ήξερε τι θα ακολουθήσει…. στις αψίδες των θριάμβων…)

Γιλέκα και κουνάβια

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Σιγά μη κρατιόταν. Το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε την υποστήριξή του στα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα», ειρωνεύτηκε τον «φίλο του Macron», και έβγαλε το συμπέρασμα ότι τα «κίτρινα γιλέκα» τον δικαιώνουν…

Χρωστάμε μια κάποια αναφορά (η έρευνά μας θα συνεχιστεί για λίγο ακόμα) για το φαινόμενο yellow wests. Ωστόσο η ψοφιοκουναβική «παρέμβαση» υπενθυμίζει και επιβεβαιώνει κάτι που η απολιθωμένη λατρεία των «εξεγέρσεων» δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει: στην post ‘90s καπιταλιστική πραγματικότητα, όπου οι κατάλληλα μεθοδευμένες «χρωματιστές επαναστάσεις» σε διάφορα σημεία «ενδιαφέροντος» ντούμπλαραν και συκοφάντησαν ακόμα και πραγματικές επαναστάσεις (όπως οι αραβικές), η πραγματικότητα έχει περισσότερα του ενός «επίπεδα». Που σημαίνει: όσοι κινούνται απ’ την «αγανάκτισή» τους, όσο δίκαιη κι αν είναι στο πρώτο επίπεδο, είναι ταμάμ να γίνουν εύκολα οι χειραγωγημένοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» για λογαριασμό του δεύτερου και του τρίτου – αν δεν έχουν φροντίσει απ’ τα πριν να οργανωθούν με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούν να αποκρούσουν κάθε φανερή ή υπόγεια προσπάθεια αξιοποίησής τους… από «άλλους»…

Παράδοξο ή όχι, η εμπειρία των «αυθόρμητων» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μαζικών αντιδράσεων, ειδικά εκείνων που μέσω μιας κάποιας βίας εξασφαλίζουν υλικό για τις μηχανές του θεάματος (που δουλεύουν ανεξέλεγκτα απ’ τα «υποκείμενα του αγώνα» – και, συχνά, εναντίον τους ενόσω τα κανακεύουν…) εδώ και σχεδόν 30 χρόνια έχει ξαναβάλει επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη του κοινωνικού / ταξικού ανταγωνισμού το κρίσιμο ερώτημα της οργάνωσης. Της μεγάλης κλίμακας πολιτικής – κοινωνικής οργάνωσης που προηγείται της σύγκρουσης, την έχει προετοιμάσει κατάλληλα· και φορτώνεται την ευθύνη να αντιμετωπίσει κάθε προσπάθεια παραχάραξης, διαστρέβλωσης, «οικειοποίησης» από ψόφια κουνάβια ή οποιαδήποτε άλλου τύπου αφεντικά.

Τα παπατζιλίκια περί «οργάνωσης μέσω social media», που πρωτοδιαφημίστηκαν προβοκατόρικα σε βάρος των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, είναι κομμένα και ραμμένα στα ήθη και τα έθιμα των post modern πρωτοκοσμικών Εγώ. Αλλά αυτά τα πρωτοκοσμικά Εγώ, είτε κάθονται σε καναπέδες είτε ενοχλούνται απ’ τα ελατήρια και πετάγονται για λίγο από δαύτους, είναι θαυμασία πρώτη ύλη για τα αφεντικά τους. Γιατί – και τέτοια είναι η πόρνη αλλά και αυθεντική ιστορική διαλεκτική – τα αφεντικά δεν κάθονται σε καναπέδες. Κάθονται πάντα σε αναμένα κάρβουνα. Δεν περιμένουν πότε και αν θα ξαναβρεθούν μπροστά σε «κόκκινα» οδοφράγματα. Φροντίζουν έγκαιρα, και φροντίζουν διαρκώς, να ελέγχουν τα ενδεχόμενα ως εκεί. Δεν πουλάνε το σκοινί που θα κρεμαστούν. Πουλάνε τις απολαύσεις της κάθε είδους εθελόδουλης εκτόνωσης. Αυτά αντιμετωπίζονται – όχι, όμως, μέσω της «συνάθροισης». Μόνο μέσω της οργάνωσης, με υπομονή και επιμονή· προκαταβολικά, στη βράση, στο ξενέρωμα…

Με δυο λόγια τα αφεντικά είναι πολλαπλά οργανωμένα. Μέσα από κράτη και υπηρεσίες, μέσα από παρακρατικούς μηχανισμούς και μήντια, μέσα από την κοινωνιολογία, την ψυχολογία και την χωροταξία. Αντίθετα, οι ήσσονος οργανωτικής μέριμνας «εκρήξεις», είναι το αντίθετο απ’ αυτό που φαντάζονται και τα πιο τίμια δι-άτομα μέσα σ’ αυτές: είναι βούτυρο στο ψωμί εκείνων που έχουν την δυνατότητα να κινούνται ανεμπόδιστα στο δεύτερο ή στο τρίτο επίπεδο. Εκείνων που έχουν την πραγματική εξουσία.

Οι «αγανακτισμένοι» μικροαστοί, που συχαίνονται κάθε οργάνωση και κάθε μακρόχρονη δέσμευση, κάθε συλλογικό αυτοέλεγχο, κάθε ξεκαθάρισμα θέσεων, απόψεων και επιλογών επειδή αναγκάζονται να δώσουν πολύ περισσότερα απ’ τα λίγα του θυμικού τους για τα οποία είναι διατεθειμένοι· αυτές οι μάζες που απολαμβάνουν τους εαυτούς τους στους καθρέφτες των παλιών και νέων μήντια· όλοι αυτοί, άσχετα απ’ τις (κάποτε υπερφίαλες ακόμα κι αν είναι κατ’ αρχήν τίμιες) προθέσεις τους, είναι η ελεεινή πραγματικότητα που εξασφαλίζει στα αφεντικά το θέαμα της «αντισυστημικότητας».

Πιο συστημική ελεεινότητα δεν έχει υπάρξει! Σ’ αυτήν βρίσκουν οι παρακρατικοί μηχανισμοί το υλικό τους: πιάνουν τα «έξυπνα πουλιά» του χυμαδιού απ’ την μύτη των συγκινήσεων.

Το «’68» το μελέτησαν πολύ καλά τα αφεντικά…

Petro γερά!

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη. Εν τω μεταξύ, μετά τις ευλογίες του αρχιτράγου Istanbul στην εθνικιστική διάσπαση του χριστιανικού ποιμνίου της ουκρανίας, οι ασφαλίτες του Κιέβου έχουν αρχίσει το κυνήγι του παπαδαριού που παραμένει πιστό στο αρχιτραγάτο Μόσχας.

Αναμενόμενο, και είναι μόνο η αρχή. Θυμηθείτε το: θα έχει κακή συνέχεια αυτή η ιστορία. Τα λεφτά είναι πολλά· και δεν είναι μόνα τους…

Eastern

Παρασκευή 30 Νοέμβρη. Μπορεί το ουκρανικό καθεστώς να ζητάει επειγόντως στρατιωτική βοήθεια απ’ τους συμμάχους του και να βρίσκεται στο «περίμενε», η συμμορία με τα μαύρα όμως βοηθάει τοις μετρητοίς. Ο αρχιτράγος Istanbul υπέγραψε το (δεν ξέρουμε πως λέγεται στην αργκώ του χριστιανισμού, ας το πούμε λοιπόν) «διάταγμα» που επιτρέπει το πολυπόθητο απ’ τον Poroshenko και τους φασίστες σχισματάκι στο ουκρανικό ποιμνίο. Το «διάταγμα» της αυτοκεφαλίας, δηλαδή της «ανεξαρτησίας» απ’ το αρχιτραγάτο Μόσχας.

Εκτός από κάτι μολότωφ σε μια τουλάχιστον εκκλησία δεν έχουμε αντιληφθεί ως τώρα άλλη εμφυλιοπολεμική κατάσταση μεταξύ των ουκρανών πιστών. Ποτέ δεν είναι αργά: υπάρχει μεγάλη ακίνητη και κινητή (χρυσάφια, κειμήλια) περιουσία στον πάγκο του χασάπη. Και, ως γνωστόν οι πάντες στον χριστιανισμό είναι «υπεράνω χρημάτων»….

 

Η αλήθεια δεν κρύβεται!

Πέμπτη 29 Νοέμβρη. Η «θύρα 4» (των φίλων του παοκ) γ@@@@ την εθνική μπάλας (δική τους η γραφή…) επειδή (σύμφωνα με ανακοίνωσή τους) εκπροσωπεί «αυτούς … που βιάζουν τον ελληνικό αθλητισμό»… Πράγμα που σημαίνει ότι η θυρα 4 έχει σε μεγάλη εκτίμηση τον «ελληνικό αθλητισμό»… Ο αρχιτράγος της Σαλονίκης έμαθε από έναν φίλο του επιστήμονα ότι δεν υπάρχουν άλλοι πλανήτες… Πράγμα που σημαίνει ότι οι μαλάκες της nasa πάλι σκηνοθέτησαν στο holywood την προσεδάφιση του insight στον κόκκινο πλανήτη… Και κάμποσοι μαθητές / μαθήτριες στο βόρειο ελλαδιστάν βρήκαν ευκαιρία για “αγωνιστική κοπάνα” (τέτοια εποχή συνηθίζονται οι καταλήψεις…) απειλώντας να κατακτήσουν το μακεδονικό κράτος και τη νότια αλβανία… Πράγμα που σημαίνει ότι οι παλιοβουλευτές της βόρειας “ψευτο”μακεδονίας δεν θα προλάβουν να εγκρίνουν το ανοσιούργημα των Πρεσπών…

Χμμμμ…. Μία, δύο, τρεις, πολλές πραγματικότητες…

Μην δείχνετε την ομορφιά εκεί!

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Μα γιατί βάζετε όμορφες παλαιστίνιες στις αφίσες σας; ρωτάνε κάποιοι… Άλλοι με καλοπροαίρετη (αλλά αδικαιολόγητη) περιέργεια. Κι άλλοι εκ του πονηρού (μέχρι και για «σεξισμό» μας έχουν κατηγορήσει οι γελοίοι τσατσορούφιανοι…). Μήπως «πουλάμε» κάποιο προϊόν που λέγεται «παλαιστινιακή αντίσταση», σε «ωραία συσκευασία»;

Στα σάπια μυαλά, που τα έχει διαλύσει το Θέαμα, όλα είναι εμπόριο και διαφήμιση. Αυτά τα μυαλά δεν μπορούν και δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν οτιδήποτε άλλο, ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν πούμε. Είναι τα μυαλά που το μόνο που τα απασχολεί είναι “κάπως να πλασσάρω τον Εαυτό μου”.

Απ’ την εντελώς αντίθετη μεριά πόσο να αντέξουν κάποιοι έντιμοι και – τεράστια διαφορά – «απ’ έξω» απ’ τον θάνατο, το σακάτεμα, την βία κατά των Άλλων, πόσο ν’ αντέξουν λοιπόν να προβάλουν αυτόν ακριβώς το θάνατο; Και γιατί θα έπρεπε να δείχνουμε μοναχά την ασκήμια και τον πόνο που επιβάλει η κατοχή και το απαρτχάιντ και όχι την ομορφιά της ζωής που αντιστέκεται;

Θα έπρεπε να είναι κακομοίρηδες οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες – για να δικαιολογηθεί το μόνο συναίσθημα που οι πρωτοκοσμικοί επιτρέπουν στον εαυτό τους για εκείνους κι εκείνες που θεωρούν «κατώτερους»: η λύπηση. Θα έπρεπε όλες οι παλαιστίνιες, απ’ την ώρα που γεννιούνται μέχρι την ώρα που πεθαίνουν, να είναι σαν γριές (μόνο οι πρωτοκοσμικές επιτρέπεται να φροντίζουν τις εαυτές τους…), και γεμάτες σημάδια απ’ το “ξύλο που τρώνε”! Μα δεν δέρνουν οι παλαιστίνιοι τις γυναίκες; Ούτε οι μουσουλμάνοι; Λένε ψέμματα τα φερέφωνα;

Και γιατί δεν δείχνουμε την ουρά που έχουν όλοι οι μουσουλμάνοι και οι μουσουλμάνες; Δηλαδή ψέμματα λένε οι φασίστες, απ’ το Τελ Αβίβ μέχρι τον “αδελφό” Μλάντιτς, ότι “αυτοί είναι ζώα”;

Ναι, όλοι οι ενδιαφερόμενοι πάρτε το χαμπάρι! Δεν θα πάψουμε να πολεμάμε κάθε είδους φασισμό και ρατσισμό, φανερό ή κρυφό, πληρωμένο ή “αυθόρμητο”, modern ή postmodern. Θα δείχνουμε όπως και όποτε μπορούμε την ομορφιά που ανθεί εκεί που “επιτρέπεται” μόνο ο θάνατος, όχι μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά παντού στον πλανήτη.

Και ναι, έξω απ’ τα δόντια, επειδή κάποιοι θα το αποθηκεύσουν: όσο και να σας χαλάει, κουφάλες νεκρόφιλοι, τις βεβαιότητες και τα χρεωκοπημένα σας καπρίτσια, στην Παλαιστίνη, στη συρία, στην τουρκία, στο ιράκ, στο ιράν, στην αίγυπτο, στην αλγερία, στη ζενεγάλη, στη μοζαμβίκη, στην αίγυπτο, και παντού σ’ αυτόν τον γαμημένο πλανήτη, όλες και όλοι, γυναίκες και άντρες, παιδιά και γέροι, ομορφαίνουν σε βαθμό απίστευτο όταν ξεσηκώνονται στ’ αλήθεια, χωρίς καβάτζες, με της καρδιάς τους το πύρωμα. Ομορφαίνουν με τον πιο αυθεντικό τρόπο που υπάρχει: λάμπουν!

Αυτήν την αυθεντική λάμψη, τα βλέμματα που είναι μαχαίρια, τα πρόσωπα που μιλάνε κι όταν σωπαίνουν, τα χέρια που χορεύουν ακόμα κι όταν είναι ακίνητα, δεν θα τα δείτε και δεν θα τα μάθετε ποτέ καραγκιόζηδες! Κρατείστε σφικτά τις ανομολόγητες απελπισίες σας αφού στερέψατε από αίμα και παλμούς. Και τραβάτε να ψοφήσετε αλλού.

Μόνο στις κοινωνίες των συμβιβασμών, της εσωτερικευμένης μιζέριας, των “ψυχολογικών προβλημάτων” και των ανομολόγητων βουλιαγμάτων, μόνο εδώ σαν ομορφιά πλασσάρεται το πλαστικό, το ψέμα, η ποζεριά. Κι αυτήν, όχι, ποτέ δεν θα την προβάλουμε. Ούτε θα υιοθετήσουμε τον ρατσισμό των ιερέων και των πιστών της.

Μια επανάληψη, λοιπόν – αν μας την επιτρέπετε… Marwan Makhoul, Tamer Νafar, Terez Sliman…

Και, επιπλέον, μια μπαλάντα για μια μέρα βροχερή, κάπου εκεί, κάπου εδώ:

 

 

Ένας σαφής ορισμός

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Οι πτωματολάγνοι στη μέση της (προχτεσινής) φωτογραφίας κουβαλάνε ένα κουτί που έχει μέσα (έτσι λένε…) το κεφάλι ενός πτώματος. Όχι, δεν είναι του Khashoggi! Οι άλλοι στα δεξιά δίνουν μορφή σ’ αυτό που διάφοροι κανάγιες προσπαθούν να πουλήσουν σαν «χωρισμό κράτους εκκλησίας», «κρατική θρησκευτική ουδετερότητα», κλπ. Δεν είναι σαφής ο ορισμός του πράγματος;

Κανονικά δεν θα χρώσταγαν τίποτα τα φαντάρια. Η απόδοση τιμών σε κομματιασμένα ιερά “σκηνώματα” είναι κουλτούρα πολύ σκληροπυρηνικών φονταμενταλιστικών θρησκευτικών καθεστώτων.

Αλλά το ελληνικό είναι ένα απ’ αυτά. Τι είναι που δεν καταλαβαίνεις; Τι πάει να πει «κάρα»;

Τι δεν μπορείς να καταλάβεις; Ότι μια θρησκεία που έχει σαν top σύμβολο ένα όργανο βασανιστηρίων (τον “σταυρό”) δεν μπορεί παρά να είναι μια θρησκεία μίσους και κανιβαλισμού; Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι αυτοί οι τύποι έχουν στήσει βιομηχανία εμπορίου κεφαλιών, χεριών, ποδιών, δακτύλων – ό,τι μπορούν τέλος πάντων;

(Μήπως, κατά βάθος, δεν καταλαβαίνεις επειδή είσαι λιγάκι “πιστός”;)

All these robots…

Κυριακή 25 Νοέμβρη. Θυμάστε τα tamagotchi; Θυμάστε την second life (αλλά και όλα τα videogames «ρόλων»); Έχετε υπόψη σας την Alexa ή την Siri;

Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Όμως το «όχι» δεν σημαίνει ότι αυτά (τα tamagotchi, τα avatars των second lifes, οι Alexa και οι Siri) δεν υπάρχουν – ήδη σε πολλά εκατομύρια (ανθρώπινες ζωές) με διαρκή αυξητική τάση… (Εκτός αν είστε οπαδοί των «εναλλακτικών πραγματικοτήτων», της ιδέας δηλαδή ότι «η πραγματικότητα είναι όπως νομίζω ότι είναι»…)

Δείτε, αν έχετε χρόνο και όρεξη, το πιο κάτω. Πρόκειται για διαφημιστικό του ρομποτικού σκύλου της ιαπωνικής sony- με το όνομα Aido.

Είναι πιθανό ότι δεν σας γεμίσει το μάτι, ειδικά αν έχετε ήδη pet. Ωστόσο ο Aido έχει μερικά ακαταμάχητα προσόντα… Δεν χρειάζεται ούτε τάισμα ούτε γιατρούς (μπορεί να χρειαστεί όμως μηχανικό επισκευής!) πράγμα που σημαίνει ότι τα σχεδόν 3000 δολάρια (τιμή usa) του κόστους αγοράς καλύπτονται πολύ γρήγορα. Ύστερα δεν απαιτεί βόλτες και, το ακόμα σημαντικότερο, δεν χρειάζεται να μαζεύετε τα σκατά του (πράγμα που κανείς δεν το κάνει με χαρά!…). Σα να λέμε είναι ιδανική «παρουσία» για διαμερίσματα (κουτά ή «έξυπνα»…) Τελευταίο; Αν τον βαρεθείτε απλά του βγάζετε τις μπαταρίες και τον αφήνετε σ’ ένα ράφι.

Κι ακόμα θα απορρίπτατε τον Aido… σαν ενήλικες… Αν, όμως, είσασταν παιδιά 4, 5 ή 8 χρονών; Δεν θα συμπαθούσατε αυτό το κατοικίδιο ρομπότ, που σε κάθε αναβαθμισμένη ετήσια έκδοσή του μπορεί να κάνει (ή να «καταλαβαίνει») περισσότερα; Δεν είναι μια καλή παρέα / παιχνίδι; Αν άρχιζε να μιλάει (εκτός απ’ το να γαυγίζει);

Υπάρχει όμως κάτι επιπλέον, που θα ανέβαζε τις μετοχές του Aido (ή οποιουδήποτε άλλου, παρόμοιου, ρομποτικού pet) μεταξύ ενηλίκων: η δυνατότητα της «διασταύρωσής» του με τις «οικιακές βοηθούς» τύπου Alexa ή Siri. Ένα κινητό κέντρο ελέγχου των οικιακών μηχανών και αισθητήρων σε συνθήκες smart home / internet of things – και, κατά συνέπεια, ένας εν δυνάμει φύλακας τόσο του σπιτιού όσο και των παιδιών σ’ αυτό…

Μήπως το ξανασκέφτεσθε; Κι αν «όχι» σαν αγοραστές / «αφεντικά» του Aido, μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε την περίπτωση σαν τμήμα της «4ης βιομηχανικής επανάστασης» – μιας κι έχει αρχίσει να πουλιέται και στα μέρη μας σαν hype;

Μηχανική (καπιταλιστική) αναδιάρθρωση σε κλίμακα σπιτιού

Κυριακή 25 Νοέμβρη. Αφενός οι λεγόμενες «έξυπνες» και αφετέρου οι ρομποτικές εφαρμογές (προφανώς και ο συνδυασμός τους) καθημερινής, οικιακής χρήσης, είναι μια ήδη τεράστια και παγκόσμια ανερχόμενη αγορά. Δεν θα αργήσει να φτάσει, κανονικότατα, και στα μέρη μας (κατ’ αρχήν στα πιο φραγκάτα «νοικοκυριά»…) καθώς σερβίρεται σαν η απάντηση στα πάντα. Από θέματα «ευκολίας» (να ανάβεις τα φώτα ή να κλείνεις τα ρολά από οπουδήποτε στο σπίτι) μέχρι θέματα «ασφάλειας» (να βλέπεις τον διαρρήκτη live…). Από ζητήματα «διεπαφής» μεταξύ οικιακού χώρου και σύμπαντος (το ψυγείο σου κάνει μόνο του την παραγγελία στο σούπερ μάρκετ της περιοχής με βάση τις ελλείψεις σε κωδικούς, τις οποίες αναγνωρίζει μόνο του· εσύ περνάς και απλά πληρώνεις και παραλαμβάνεις, οπότε κερδίζεις χρόνο… ή ανάβεις τον θερμοσίφωνα απ’ την δουλειά, για να είναι ζεστό το νερό μόλις μπεις στο σπίτι…) μέχρι ζητήματα «ατμόσφαιρας» (τα φώτα και τα air condition προσαρμόζονται και στην ψυχολογική σου διάθεση…).

Άσχετα, πάντως, απ’ το πως ακριβώς λανσάρεται, η καθολική μηχανοποίηση του οίκου θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν το τελευταίο, το πιο πρόσφατο βήμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε τις αρχές του 20ου αιώνα. Με τα ηλεκτρικά ψυγεία, τα ηλεκτρικά σίδερα και τα ηλεκτρικά πλυντήρια. Από τότε, και με αφετηρία το ηλεκτρικό δίκτυο, ως τώρα, με την μεσολάβηση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, και μετά των οικιακής χρήσης pcs και των “smart phones», η δικτύωση της καθημερινής ζωής φέρνει, κατά κύματα, ριζοσπαστικές αλλαγές σ’ αυτήν την “καθημερινή ζωή”. Που σπάνια γίνονται αντιληπτές στο σύνολό τους. Στην πράξη εννοούνται (και υιοθετούνται) μόνο απ’ την πλευρά της “ευκολίας”. Της “διευκόλυνσης”.

Αυτή η πλευρά είναι αναμφισβήτητη… Υπάρχει όμως και η πίσω πλευρά αυτής της διαδικασίας όλο και πυκνότερης και πιο διευρυμένης δικτύωσης της καθημερινής ζωής. Αυτή η ζωή υπόκειται, πλέον, σε όλο και πιο κεντρικούς και κεντρικά ελεγχόμενους μηχανισμούς (από θεσμούς ως το υλικό, μηχανικό τους hardware) που έχουν χαρακτηριστικά εντελώς διαφορετικά απ’ τις «ευκολίες» που εμφανίζονται στην μικρο-κλίμακα της απόληξης των (όποιων) δικτύων. Αυτή η συγκέντρωση είναι συγκέντρωση κεφαλαίου. Μπορεί να γίνεται ευκολότερη αλλά σταδιακά χάνει την αυτοτέλειά της αυτή η «δικτυωμένη» καθημερινή ζωή. Υπάγεται, όλο και πιο κατηγορηματικά, στο “συγκεντρωμένο κεφάλαιο”. Θα έλεγε κανείς ότι “κατά βάθος” αυτή η συγκέντρωση (και ό,τι αυτή σημαίνει) είναι που διευκολύνεται…

Δείτε, σαν άσκηση σκέψης, το πιο απλό: το ηλεκτρικό δίκτυο. Χωρίς δεύτερη κουβέντα οποιοδήποτε ενδεχόμενο μακρυάς (ας πούμε για 1 ή 2 χρόνια) εξαφάνισης του ηλεκτρισμού σε μια μεγάλη περιοχή, οσονδήποτε αναπτυγμένη καπιταλιστικά, θα οδηγούσε σε έκρηξη βίας· έως και κανιβαλισμό. Συνεπώς η «ασφάλεια του κέντρου» του δικτύου, είτε με την έννοια της διαρκούς παραγωγής ρεύματος είτε με την έννοια της διαφύλαξής του από κακόβουλες επιθέσεις είναι στρατηγικό ζήτημα. Ένα στρατηγικό ζήτημα υψηλότατου κόστους. Το οποίο μεταφέρεται στους «δικτυωμένους», όλους εμάς δηλαδή, όχι μόνο και όχι τόσο με την μορφή του λογαριασμού ρεύματος αλλά, κυρίως, με άλλες μορφές. Για παράδειγμα πως θα δουλεύουν διαρκώς τα ηλεκτροπαραγωγά κέντρα (με την τωρινή βασική τεχνολογία) χωρίς διαρκή τροφοδοσία σε φτηνό πετρέλαιο; Συνεπώς η προστασία του κέντρου του ηλεκτρικού δικτύου απαιτεί χούντες (φιλικές προς εμάς) εκεί που εξορύσσεται το πετρέλαιο. Και, φυσικά, οφείλουμε να ανταποδίδουμε αυτήν την φιλία… με όποιον τρόπο μας ζητηθεί.

Προφανώς το παράδειγμα είναι τετριμένο: είναι μεγάλο μέρος της ιστορίας του 20ου αιώνα. Δείχνει όμως το «πρότυπο», το «μοντέλο», το «παράδειγμα» και του καινούργιου κύματος μηχανοποίησης / δικτύωσης, ψηφιακής αυτή τη φορά: τα «κέντρα» που θα εξασφαλίζουν τις ψηφιακές «ευκολίες» καινούργιου είδους, θα γίνουν παντοδύναμα σε ότι αφορά τους όρους λειτουργίας τους.

Ο ρομποτικός σκύλος Aido είναι ένα χοντροκομμένο αστείο μπροστά στην ανάδυση των νέων κέντρων ελέγχου (και όχι μόνο με την έννοια της επιτήρησης) των νέων «ευκολιών».