Tag: ιδεολογία

Δόγμα Hannibal

Δευτέρα 8 Ιούλη>> Μοιάζει να έχει όλο και πιο μικρή σημασία καθώς οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες περνούν. Ίσως αυτό να διευκολύνει περισσότερα στόματα να ανοίξουν: τι έγινε τελικά στη διάρκεια της «εισβολής του al Aqsa» στις 7 Οκτώβρη; Πόσες δολοφονίες που έγιναν απ’ τον απαρτχάιντ στρατό αποδόθηκαν στην παλαιστινιακή αντίσταση;

Είναι απίθανο να μαθευτεί κάποτε με ακρίβεια το ποιος σκότωσε πόσους (συμπεριλαμβανομένων εννοείται και των μη ενόπλων κατοίκων των κατοχικών εποικισμών κοντά στον φράκτη). Αλλά η «κεντρο-αριστερή» Haaretz επιμένει να ψάχνει, να σκαλίζει, να βρίσκει στοιχεία.

Σε τελευταίο της άρθρο (χθεσινό, 7 Ιούλη) επιβεβαιώνει με ντοκουμέντα και μαρτυρίες ότι πράγματι το αρχηγείο του απαρτχάιντ στρατού διέταξε την δολοφονία των πάντων όσων βρίσκονταν στο έδαφός του κοντά στον φράκτη φτάνοντας στο σημείο να βομβαρδίσει 3 (τρία) δικά του στρατιωτικά φυλάκια / εγκαταστάσεις, φοβούμενο ότι η αντίσταση θα πάρει ομήρους τους δικούς του στρατιώτες. Προτίμησε να τους σκοτώσει: αυτό λέγεται επίσημα «Δόγμα Hannibal» και έχει στόχο το να μην αναγκάζεται το θεοναζί Τελ Αβίβ να διαπραγματεύεται την ανταλλαγή αιχμαλώτων… (Το ίδιο έκανε με σπίτια και αυτοκίνητα, συμπεριλαμβανόμενων αυτοκινήτων που προσπαθούσαν να απομακρυνθούν απ’ το περιβόητο rave πάρτυ…)

Ποιο ανθρώπινο δίκαιο μπορεί να «ευλογεί» ή έστω να κλείνει τα μάτια και τ’ αυτιά σ’ ένα τέτοιο καθεστώς πρωτοκοσμικής, αποικιοκρατικής βαρβαρότητας;

Παλαιστίνη

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Η αντίσταση καλά κρατεί στη λωρίδα της Γάζα και βελτιώνεται στη δυτική Όχθη. Αυτοί οι 9 μήνες είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια πόλεμος του ισραηλινού στρατού, και καθώς ήταν εκπαιδευμένος σύμφωνα με τα δυτικά μοντέλα (του είδους: πλήρης αεροπορική υπεροχή / μαζικοί βομβαρδισμοί / γρήγορο «σπάσιμο του ηθικού» του αντιπάλου / γρήγορη νίκη…) προκύπτει ότι έχει αρχίσει να κρασσάρει – και να το παραδέχεται.

Πως προκύπτει αυτό; Από προχθεσινό δημοσίευμα των αμερικανικών καθεστωτικών new york times, στη βάση ανώνυμων εκμυστηρεύσεων καραβανάδων του θεοναζί στρατού:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Εκείνη η θεμελιώδης εγκατάλειψη 1…

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Η σοσιαλδημοκρατία φταίει (για την αύξηση των εκλογικών ποσοστών της ακροδεξιάς) λέει ο γ.γ. του κκε, σχολιάζοντας την γαλλική περίπτωση. Θα μπορούσαν να το πουν πολλοί άλλοι· είναι εύκολο. Εδώ και πάνω από έναν αιώνα (από πριν τις αρχές του 1ου παγκόσμιου) η σοσιαλδημοκρατία δεν έκρυψε τους σκοπούς, τις μεθόδους, τον ιστορικό της ρόλο. Είτε ως 2η Διεθνής… είτε ως «τρίτος δρόμος»… είτε ως «βαράτε βιολιντζήδες»…

Όμως στην ιστορία των κοινωνιών, των τάξεων, των εργατικών ανταγωνισμών ή συνθηκολογήσεων, δεν παίζουν ρόλο μόνο αυτά που γίνονται. Αλλά και εκείνα που ΔΕΝ γίνονται! Αν οι συντηρητικοί στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες έγιναν σταδιακά περισσότεροι και, κυρίως, πιο «σκληροί», αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στις κινήσεις των αφεντικών, πολιτικές, ιδεολογικές ή ό,τι άλλο. Σε τελευταία ανάλυση αυτή η πλευρά της πραγματικότητας (και της ιστορίας) είναι δεδομένη – ποιος περίμενε ότι το κεφάλαιο θα αφοπλιστεί και θα αυτοκτονήσει; (Θυμάται πια κανείς τον αυστριακό Jorg Haider; Ε;; Ήταν μόλις το 2000 – και όσοι ήθελαν να καταλάβουν, ελάχιστοι δηλαδή, κατάλαβαν…)

Για να μην φλυαρούμε: για την σταδιακή και σταθερή ενίσχυση μισανθρωπικών και χειραγωγικών απόψεων (στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες) τα τελευταία 30 χρόνια οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν (και) σε εκείνα που ΔΕΝ έγιναν απ’ όσους / όσες ήταν, υποτίθεται, αντίπαλοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Διότι (λένε…) όπως η φύση έτσι και η Ιστορία απεχθάνεται το κενό!

Ποια είναι λοιπόν εκείνα που ΔΕΝ έγιναν από θεωρητική και πολιτική άποψη εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες; Και πως αφέθηκε ανοικτός και εύκολος ο δρόμος ώστε ο συντηρητισμός να γίνει η ζεστή αγκαλιά νεοφασιστών και λοιπών παρόμοιων;

Το πρώτο που ΔΕΝ έγινε απ’ την λεγόμενη «αριστερά» (: ο όρος δεν μας αρέσει, τον χρησιμοποιούμε καταχρηστικά για να συνεννοηθούμε. Σ’ αυτόν περιλαμβάνουμε το σύνολο των αυτοαποκαλούμενων σοσιαλιστών αντικαπιταλιστών, κομμουνιστών, ακροαριστερών, αναρχικών, αντιεξουσιαστών, με οποιοδήποτε οργανωτικό σχήμα και όνομα κι αν εμφανίζονται) ήταν η έγκαιρη ανάλυση της επερχόμενης ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση της εκμετάλλευσης και της πειθάρχησης, εκείνου που με άλλο τρόπο ονομάζεται «4η βιομηχανική επανάσταση». Αυτή η ανάλυση / πρόγνωση από εργατική σκοπιά μπορούσε και έπρεπε να έχει γίνει στις βασικές της γραμμές ήδη απ’ την δεκαετία του 1990· αφού άλλωστε η προηγούμενη δεκαετία, εκείνη του ’80, υπήρξε αρκετά διορατική σ’ αυτό το ζήτημα και κληροδότησε σημαντικό θεωρητικό και πρακτικό υλικό.

Η εγκατάλειψη της Ιστορικής γνώσης υπήρξε αποφασιστική στο να μην γίνουν τέτοιες στρατηγικής σημασίας αναλύσεις. Καμία απ’ τις προηγούμενες (καπιταλιστικές) βιομηχανικές επαναστάσεις, ούτε η 1η ούτε η 2η δεν έγινε ειρηνικά, χωρίς βία κοινωνική και πολιτική, καμία δεν έγινε «ανθρωπιστικά»! Κάθε μια συνεπαγόταν όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, και όξυνση της «εσωτερικής» βίας…

Η 3η ξεκίνησε μεν «ελευθεριακά» μέσω της κατανάλωσης και της γενικευμένης εμπορευματοποίησης (: εσωτερίκευση της βίας που λέγεται πραγμοποίηση…)· όμως δεν ήταν καθόλου δύσκολο να προσέξει κάθε ενδιαφερόμενος ότι επρόκειτο για μια «ενδιάμεση» διαδικασία προς την βία της καθολικής υπαγωγής των κοινωνιών στο κεφάλαιο.

Η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής (περί αυτού πρόκειται!) τις τελευταίες δεκαετίες είχε πολλά καταστροφικά αποτελέσματα. Πρώτ’ απ’ όλα αγνοήθηκε το προφανές, ότι οποιαδήποτε ριζική Αλλαγή Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση των κοινωνιών, υπό την «καθοδήγηση» των αφεντικών προφανώς (!!!), θα «αφήσει πίσω» υποχρεωτικά μεγάλα τμήματα των πληθυσμών· και υπό την ιδεολογική ηγεμονία του κεφάλαιου αυτά τα «μεγάλα τμήματα των πληθυσμών», νοιώθοντας αδύναμα, αφενός θα οχυρωθούν στον συντηρητισμό τους (: «να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν»…) και αφετέρου θα προσανατολιστούν προς «σκληρές μορφές εξουσίας», είτε κρατικής είτε παρακρατικής, ως αναπλήρωση. Ποιος όμως βάφτισε αυτές τις κοινωνικές τάσεις «αντισυστημικότητα» δίνοντάς τους το άρωμα της μόνης εύλογης «αντίθεσης»;

Ταυτόχρονα αγνοήθηκαν δύο οργανικά χαρακτηριστικά του λεγόμενου «νεοφιλελευθερισμού» (το μόνο που τράβηξε την προσοχή ήταν τομείς των ιδιωτικοποιήσεων…). Πρώτον η μαζική κατασκευή του μοριακού Εαυτού-Κεφάλαιο. Και δεύτερον η μετατόπιση της «λήψης των πολιτικών αποφάσεων» προς μια όλο και πιο σκληροπυρηνική τεχνογραφειοκρατία, στους «ειδικούς», έξω και πέρα απ’ αυτό που λεγόταν «δημοκρατική νομιμοποίηση», την διαπράγματευση, κλπ. Πριν καν εμφανιστεί αυτό που λέγεται τώρα «μαζική ακροδεξιά» δημιουργήθηκαν για καθολική χρήση οι δηλητηριώδεις βασικές προϋποθέσεις της: αφενός ο διαλυτικός (κοινωνικός) κυνισμός του «είσαι ό,τι αγοράζεις» ή ό,τι μοστράρεις (κι αν ξεπέσεις δεν είσαι τίποτα…), και αφετέρου η αδιάλλακτη μορφή εξουσίας / γνώσης του «ειδικού» (απέναντι στον οποίο η μόνη φρόνιμη στάση των αιχμαλώτων είναι ο σκασμός…).

Δημιουργήθηκαν αυτές οι προϋποθέσεις – και γενικά άρεσαν! Αν είχε γίνει η κριτική ανάλυση (που εδώ και στη συνέχεια υποδεικνύουμε εντελώς επιγραμματικά επειδή πράγματι έγινε – αλλά αισχρά μειοψηφικά!!!) θα ήταν έγκαιρα σαφές ότι κάποια μορφή «νεο-ολοκληρωτισμού-με-υποστήριξη-απ’-τα-κάτω» ήταν προβλέψιμη στην εξέλιξη της ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος. Και θα είχε ανανεωθεί πρακτικά και ουσιαστικά η διαπίστωση του καταραμένου Walter Benjamin:

…Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού…

Τι είναι όμως η δημιουργία, απ’ την εργατική τάξη, μιας πραγματικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης; Και πόσο μακρινή έγινε μια τέτοια κατεύθυνση εδώ και πάνω από 30 χρόνια ακριβώς επειδή ΔΕΝ έγιναν εκείνα που έπρεπε;

Λίγα παραδείγματα.

Εκείνη η θεμελιώδης εγκατάλειψη 2…

Τετάρτη 3 Ιούλη>>

Η «πολιτικοποίηση» του θυμικού είναι 99 φορές στις 100 αντιδραστική…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Εκείνη η θεμελιώδης εγκατάλειψη 3…

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Στη διάρκεια της πρόσφατης υγιειονομικής τρομοκρατικής εκστρατείας, νωρίς νωρίς, βρεθήκαμε μπροστά στον σοβαρό κίνδυνο η εργατική αντικαπιταλιστική / αντικρατική κριτική να είναι ξανά απούσα, και το κενό της να καλυφθεί εντελώς (και με προοπτικές για το μέλλον!!!) απ’ τις αντιδράσεις των συντηρητικών ως τις όποιες hard core φασιστικές εκφάνσεις τους. Με σκληρή και επίμονη δουλειά τα «κόκκινα μαντήλια» και άλλες αντιεξουσιαστικές ομάδες κατάφεραν να αναδείξουν αυτήν την κριτική, τόσο θεωρητικά όσο και πολιτικά: με διαδηλώσεις, αφίσες, καμπάνιες έντυπης μαζικής αντιπληροφόρησης. (Αυτή ήταν στο σύνολό της, απ’ όλους και όλες που συμμετείχαν, η μοναδική τέτοια περίπτωση δύσκολης και αποτελεσματικής πολιτικής δουλειάς στην ευρώπη – όχι όμως και σε σχέση με ανάλογα που έγιναν σε άλλα μέρη του πλανήτη… Απ’ τις ινδίες ως την αφρική οι ριζοσπάστες έκαναν εκείνο που έπρεπε!)

Εννοείται ότι οι πρωτοκοσμικές μάζες της «αριστεράς» αντί να κάνουν έστω την έσχατη στιγμή το καθήκον τους εξαντλήθηκαν σε κατηγορίες για «ψέκα» και τσουβαλιάσματα ενισχύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο παραδειγματικά τους συντηρητικούς, τον οργανικό φόβο που προκαλεί η αναδιάρθρωση, άρα τελικά το κράτος και το κεφάλαιο! Με άλλα λόγια «δούλεψαν γι’ αυτούς»…

Όλα τα πιο πάνω είναι ενδεικτικά και τηλεγραφικά – τα πολύ περισσότερα και αναλυτικότερα δεν χωρούν εδώ. (Για παράδειγμα: τι θα σημαίνει, αν και εφόσον γίνει, η επιβολή / καθιέρωση αποκλειστικά «ψηφιακών» νομισμάτων και συναλλαγών; Ή τι θα σημαίνει για την κοινωνική εργατική αναπαραγωγή η γενίκευση της «ενοικίασης» των βασικών της καθημερινής ζωής; Ή τι σημαίνει η όλο και πιο κτηνώδης συγκέντρωση και επεξεργασία προσωπικών δεδομένων από εταιρείες και κρατικές υπηρεσίες; Ή τι θα προκαλέσει στις ζωές των δυτικών πληβείων η από-δολαριοποίηση; Ή… κλπ κλπ)

Διαβεβαιώνουμε εν τέλει: ενώ το μπετονάρισμα των πληθυσμών μέσα από εθνοκρατικές, «σκληρά» εγωϊκές, νηπιακές (ακόμα κι αν είναι μιλιταριστικές…) θέσεις ήταν / είναι η προβλέψιμη κατεύθυνση των αφεντικών σε συνθήκες αφενός 4ης βιομηχανικής επανάστασης και άρα ανακατανομής των αναγκών τους για πρώτες ύλες και εργασία και αφετέρου όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, η ιδεο-οργανωτικο-πολιτική καθήλωση στον καπιταλισμό των μέσων του 20ου αιώνα (δηλαδή η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής και στη βάση της της σύγχρονης εργατικής οργάνωσης) έχει τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα με … την σοσιαλδημοκρατία!

Είναι η αόρατη πλευρά της.

Μελοδράματα…

Πέμπτη 27 Ιούνη>> Εκείνο που διαφοροποιεί τις ολιγαρχίες απ’ τις απολυταρχίες (κάνοντάς τες να μοιάζουν «κάπως» με «δημοκρατίες»…) είναι η συμβολική νομιμοποίηση των αρχόντων. Η εξουσιοδότησή τους απ’ τους υποτελείς. Αυτή η εξουσιοδότηση μπορεί να γίνεται μέσω «εκλογών»… δια βοής… ακόμα και (ποιος το αποκλείει για το μέλλον;) μέσω likes… Σε κάθε περίπτωση η συμβολικότητα αυτής της νομιμοποίησης αρχίζει και τελειώνει στο «μα με εγκρίνατε!» απέναντι σε οποιαδήποτε γκρίνια ή μισο-αμφισβήτηση (των προσώπων, όχι των δομών!) Ενώ εκφράζεται με την εφεύρεση των «ποσοστών»: η νομιμοποίηση είναι απλά μια γραμμή (: αφαίρεση / σύμβολο…) απ’ την οποία διάφοροι παίρνουν ένα κομμάτι, μικρότερο ή μεγαλύτερο.

Σε χρόνο (καθόλου…) ανύποπτο αναλύσαμε αυτήν την κυβερνητική διάσταση των σύγχρονων δυτικών κρατών (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού), με την βοήθεια του Claus Offe (: κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος στα Sarajevo νο 78 Νοέμβρης 2013, νο 80 Γενάρης 2014, και νο 90 Δεκέμβρης 2014). Αισχρή μειοψηφία είμασταν τότε, το ίδιο και τώρα, και επιπλέον δεν έχει πια κανείς όρεξη (ούτε αξιόπιστη μέθοδο) να αναλύσει το σύγχρονο (καπιταλιστικό) κράτος στην ιστορική του εξέλιξη. Το ελληνικό ή οποιοδήποτε άλλο.

Παραμένει ωστόσο πάντα διασκεδαστικός ο τρόπος που γίνονται αντιληπτές (τόσο απ’ τους υποτελείς όσο και απ’ τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες) οι πιρουέτες των δυτικών ολιγαρχιών τώρα που «πιέζονται» όλο και περισσότερο απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ποια σκηνή να πιάσουμε; Την αμερικανική; Την καναδική; Την γερμανική; Την αγγλική; Την γαλλική; Την ελληνική; Την φινλανδική; Ποια;

Εφόσον η γοητεία έχει γίνει το κυριότερο (και συχνά το μοναδικό) μέσο εξασφάλισης των εξουσιοδοτήσεων, προκύπτουν όλα όσα θα περίμενε κάποιος απ’ το καθαρό, ωμό Θέαμα. Οι απόφοιτοι της «σχολής ηγετών Schwab» και όσοι / όσες τους μιμούνται, είναι αλαζονικά καθάρματα. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, την δήλωση της αγαπημένης Annalena ότι «δεν με ενδιαφέρει τι γνώμη έχουν οι ψηφοφόροι μου, εγώ κάνω πόλεμο κατά της ρωσίας» για να έχετε μια συμπυκνωμένη έκφραση της πραγματικής σχέσης μεταξύ εξουσιοδοτών και εξουσιοδοτούμων στις σύγχρονες ολιγαρχίες.

Απ’ αυτή την άποψη το να μετακινούνται οι υποτελείς απ’ τον ένα στον άλλο «εκπρόσωπο» ενώ στην πραγματικότητα πιάνονται από διαφορετικά επιπλέοντα προσχήματα μέσα στον ίδιο βάλτο, είναι μόνο ένα τρυκ συντήρησης αυτής της αγοράς των συμβόλων που λέγεται “καθεστωτική πολιτική”. Κι όταν ένα κόμμα γίνεται φανερά εκείνο που είναι όλα, γίνεται δηλαδή καθαρά εταιρεία (όπως η περίπτωση του κόμματος της Κουμουνδούρου) θα μπορούσε κάποιος να χειροκροτήσει: επιτέλους η ολιγαρχία κάνει στριπτίζ!

Όχι όμως! Άλλοι υποφέρουν, άλλοι χαίρονται, άλλοι αδιαφορούν. Όλα αυτά είναι ουσιαστικά αυτοκτονικά – σε μια εποχή όμως που ο θάνατος είναι η κυρίαρχη μόδα…

Πριν πάνω από 10 χρόνια κάποιος (δεν έχει σημασία ποιος!) είχε γράψει σ’ ένα διεθνές (αγγλικής προέλευσης) καθεστωτικό έντυπο:

… Όταν ο άξονας εξουσίας κράτους – επιχειρήσεων έχει ξεπεράσει την δημοκρατία και γελοιοποιεί την διαδικασία των εκλογών, όταν το σύστημα πολιτικής χρηματοδότησης εξασφαλίζει ότι τα κόμματα μπορούν να αγοραστούν και πουληθούν, κι όταν τα μέλη των τριών κυριότερων κομμάτων κάθονται και αγναντεύουν τις δημόσιες υπηρεσίες που γίνονται βορά των επιχειρηματιών, τι έχει απομείνει απ’ αυτό το σύστημα που να εμπνέει την συμμετοχή;

Η εύλογη απάντηση θα ήταν τότε «καμία συμμετοχή! συλλογική, μεθοδική, εργατική καταστροφή αυτού του συστήματος!». Τώρα η απάντηση δυστυχώς είναι: σκάσε και δούλευε – το παλάτι έχει έξοδα!

Παλαιστίνη

Δευτέρα 3 Ιούνη (00.55) >> Μοναδικές στιγμές, χωρίς ιστορικό προηγούμενο! Την (περασμένη) Παρασκευή 31 Μάη, σε μια μάλλον μελοδραματική επίσημη εμφάνισή του, ο νυσταλέος Jo ανακοίνωσε απ’ το άσπρο σπίτι την ύπαρξη «ενός σχεδίου του ισραήλ, τριών φάσεων, για το τέλος του πολέμου στη Γάζα!» Δεν παρέλειψε μάλιστα (ο ίδιος νυσταλέος Jo…) να παρουσιάσει τις βασικές προβλέψεις αυτού του σχεδίου.

Επρόκειτο για το ίδιο (στα κύρια χαρακτηριστικά του) σχέδιο που είχαν προτείνει Κάιρο και Ντόχα (με την διακριτική αλλά ανεπίσημη υποστήριξη του Παρωπίδα, άρα της Ουάσιγκτον…) στις 6 Μάη, είχε δεχτεί η παλαιστινιακή αντίσταση (εκπροσωπούμενη απ’ την Hamas) και είχε απορρίψει μετά βδελυγμίας το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς!

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα περισσότερο «ύποπτα», ο νυσταλέος Jo α) δεν μνημόνευσε την κυβέρνηση του Τελ Αβίβ ως προέλευση του σχεδίου αλλά γενικά και αόριστα «το ισραήλ»∙ β) δήλωσε ότι «ξέρει ότι στο ισραήλ υπάρχουν πολλοί που είναι αντίθετοι, θέλουν να συνεχίσουν τον πόλεμο επ’ άπειρον, και κάποιοι απ’ αυτούς συμμετέχουν στην κυβέρνηση»∙ γ) κάλεσε την Hamas να αποδεχθεί το σχέδιο (την «τρομοκρατική» οργάνωση, ε;) και δ) κάλεσε τον αρχιχασάπη Netanyahu επίσης να αποδεχθεί το σχέδιο, να μην υποκύψει στις «πιέσεις» και, εν ανάγκη, να στηριχτεί σε άλλα κόμματα (της λεγόμενης «αντιπολίτευσης») …. για να νοιώσει καλύτερα… Πρακτικά, αυτό το τρίτο, σήμαινε «έκκληση» στον αρχιχασάπη να διαλύσει την κυβέρνηση και κάνει καινούργια με την τωρινή αντιπολίτευση.

Το πράγμα ξεκαθάρισε γρήγορα, όταν ο αρχιχασάπης και το γκουβέρνο του απέρριψαν «το-σχέδιο-του-ισραήλ»!!! Κάποιοι από δαύτους το χαρακτήρισαν έως και «επιβράβευση της Hamas», πράγμα που δεν είναι μακριά απ’ την αλήθεια… Στη συνέχεια η πλήρης απόρριψη έγινε μερική: Αποδεχόμαστε την πρόταση σαν «πλαίσιο», αλλά υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που πρέπει να δουλευτούν δήλωσε ο Ophir Falk, επικεφαλής σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του αρχιχασάπη. Για να συμπληρώσει: Δεν πρόκειται να υπάρξει μόνιμη εκεχειρία πριν επιτευχθούν όλοι οι στόχοι μας – δηλαδή η «εξαφάνιση» της παλαιστινιακής αντίστασης. Με απλά λόγια αυτό λέγεται παρελκυστική τακτική.

Απ’ την μεριά της η παλαιστινιακή αντίσταση δήλωσε ότι αποδέχεται κατ’ αρχήν το σχέδιο, με την προοπτική βελτίωσης (ή διόρθωσης) σε δυο ή τρία σημεία του, σχετικά με το timing της πλήρους αποχώρησης του ισραηλινού στρατού απ’ την ερειπωμένη λωρίδα / νεκροταφείο.

Τι έγινε απ’ την περασμένη Παρασκευή ως χτες, Κυριακή;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ωραίες πούναι οι ευρωεκλογές!

Δευτέρα 27 Μάη (00.47) >> Οι προφήτες το ‘χουν αναγγείλει: στις φετεινές ευρωεκλογές οι ακροδεξιοί θα «ανέβουν». Έχει γίνει μεγάλη καθεστωτική προσπάθεια γι’ αυτό, απ’ την εποχή (θυμάστε;) που οι ακροδεξιοί είχαν βαπτιστεί «αντισυστημικοί». Είναι όμως τέτοιου είδους η (πιθανή) «έξοδος της ε.ε.» απ’ την πολλαπλή κρίση των τελευταίων χρόνων;

Από μόνη της η λέξη «κρίση» δεν λέει τίποτα. Είναι καραμέλα. Το πρόβλημα ξεπερνάει τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς: αφορά την αναγκαστική υποχώρηση του συνόλου της δύσης, καθώς οι ιμπεριαλισμοί της αμφισβητούνται πλέον πρακτικά, εξαιτίας κυρίως την πολύ γρήγορης «ανάπτυξης» του κινέζικου καπιταλισμού, που έχει γίνει πλέον το κέντρο βάρους της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης σ’ όλο τον πλανήτη.

Κανονικά (όπου αυτή τη λέξη μπορείτε να την βάλετε σε πολλά εισαγωγικά) η ε.ε. θα έπρεπε να έχει προχωρήσει στην πολιτική ενοποίησή της (και άρα στη δημιουργία ενός ενιαίου ιμπεριαλιστικού πόλου διακριτού από εκείνον των ηπα/αγγλία/αυστραλία/ιαπωνία) απ’ την δεκαετία του 1990. Η ιστορική στιγμή ήταν τότε∙ και μα τις χίλιες ξεχυλωμένες ομοσπονδίες το μόνο κράτος που το προσπάθησε τότε ήταν η πρόσφατα ενοποιημένη γερμανία. Αλλά απέτυχε. Και απέτυχε επειδή οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί, που είναι συστατικοί της «ταυτότητας» των σημερινών ευρωπαϊκών κρατών, έχουν μεγάλο ιστορικό βάθος∙ συμπεριλαμβανόμενης της αντιπαλότητας μεταξύ τους.

Οι δεκαετίες πέρασαν.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κilling genetics 3

Πέμπτη 16 Μάη>> Η ιδέα ότι οι καλές φαρμακομαφίες pfizer και moderna «απλά» αντέγραψαν την πρωτεϊνη ακίδας του Sars-CoV-2, την εκτύπωσαν τεχνητά και μαζικά, και την έκλεισαν σε κατάλληλα διαμορφωμένα «μπαλάκια» («νανολιπίδια») ώστε να ξεγελάσουν / αχρηστέψουν το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα και να μολύνουν χιλιάδες κύτταρα, είναι το μέγιστο που θα μπορούσαν να παραδεχτούν δημόσια οι τεχνικοί τους. Ακόμα κι αν αυτό έκαναν, έκρυψαν την αλήθεια απ’ τους αιχμαλώτους.

Τα πράγματα ήταν / είναι ακόμα χειρότερα: με το κλείσεις σ’ έναν κατάλληλα διαμορφωμένο «φάκελο» το «κέρατο» ενός ταύρου (την πρωτεϊνη ακίδας του ιού εν προκειμένω) δεν σημαίνει καθόλου ότι το «κέρατο» θα κάνει (χωρίς τον ταύρο!!) την δουλειά που θέλεις!!! Χρειάζεται «κάτι» που να λειτουργήσει σαν «προωθητής»: η πρωτεϊνη ακίδας σαν τέτοια δεν είναι πλήρης ιός, και κατά συνέπεια δεν είναι μονταρισμένη από μόνη της στο να μολύνει κύτταρα! Θα χρειαζόταν ένας ιός, ή τα «επιθετικά» γονίδια ενός ιού για να πετύχουν την μόλυνση, να «σπρώξουν» την τεχνητή πρωτεϊνη ακίδας μέσα στα κύτταρα

Στην περίπτωση της oxford/astrazeneca χρησιμοποιήθηκε a human cytomegalovirus major immediate early (CMV IE) promoter: πρόκειται για συγκεκριμένες αλληλουχίες ιικού DNA που προστέθηκαν στη «δομή» για να πετύχουν την προσβολή των κυττάρων και επιταχύνουν την αναπαραγωγή της πρωτεϊνης ακίδας μέσα σ’ αυτά.

Για τον ίδιο σκοπό η φαρμακομαφία pfizer «μόνταρε» μαζί με την εκτυπωμένη αλληλουχία της πρωτεϊνης ακίδας (του Sars-Cov-2) αλληλουχίες DNA του ιού των πιθήκων 40 – ή αλλιώς SV40 (simian virus 40). Αυτό το μοντάζ, αυτήν την προσθήκη, η συγκεκριμένη φαρμακομαφία «ξέχασε» να την αναφέρει εγκαίρως στις αιτήσεις της για έγκριση της mRNA πλατφόρμας∙ και είχε τους λόγους της: ο SV40 ελέγχεται για καρκινογενέσεις στους ανθρώπους… Αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, και έμεινε «εμπιστευτικό» μεταξύ FDA, EMA (ε.ε.) και HC (καναδάς)… Ειρωνικά (μαύρη κοροϊδία δηλαδή!) θα έλεγε κάποιος ότι οι φαρμακομαφίες «φρόντισαν» να μολύνουν τα ανθρώπινα κύτταρα όχι με κομμάτια ενός ιού (του Sars-CoV-2) αλλά με κοκτέιλ κομματιών δύο ιών κάθε φορά. Πρόκειται για την κατασκευή χιμαιρών… Στο εργαστήριο μπορεί να θεωρούνται «κομψοτεχνήματα» – μέσα στα κορμιά όμως…  

Κι αφού έκαναν το καλύτερό τους (οι φαρμακομαφιόζοι) για την εκθετική εκτόξευση των (επιθετικών) καρκίνων όπως και σε πολλές ακόμα αρρώστιες με την γενετική μηχανική τους, έρχονται τώρα να «σώσουν» ξανά τον πλανήτη:

Η ογκολογία είναι ο καινούργιος covid μας. Κάναμε ότι κάναμε με τον covid. Είμαστε πολύ περήφανοι που σώσαμε τον κόσμο, αλλά αυτό πέρασε. Θέλουμε να το ξανακάνουμε και νομίζω ότι η ογκολογία είναι η καλύτερη ευκαιρία μας για να το κάνουμε…

Ας επαναλάβουμε: Η (καπιταλιστική) «βιομηχανία της υγείας» ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει, να κερδοφορήσει, να εξαγοράσει συνειδήσεις, να ελέγξει συμπεριφορές, αν ο κόσμος είναι …. υγιής! Το συμφέρον των αφεντικών και των μετόχων της «βιομηχανίας της υγείας» ΔΕΝ είναι η … υγεία! Είναι η μαζική, σταθερή νοσηρότητα! Και αυτήν ακριβώς φροντίζουν να παράγουν και να αναπαράγουν!

Η ιδέα ότι «οι φαρμακοβιομηχανίες βγάζουν βέβαια κέρδη αλλά δεν θέλουν το κακό μας, γιατί πρέπει να δουλεύουμε…» που χρησιμοποιήθηκε σαν καθησυχαστικό «επιχείρημα» στη διάρκεια της τρομοεκστρατείας είναι τόσο αφελής όσο το να πιστεύει κανείς στον batman!… Σα σύστημα, σα σύνολο ο καπιταλισμός ΔΕΝ μας χρειάζεται υγιείς! Είναι πια σε απόλυτη θέση να μας «αξιοποιεί» και σαν … σερνάμενους! Μας θέλει λειτουργικούς – άρρωστους μεν, με διαρκή «προβλήματα υγείας», μόνιμα «πελάτες» και μόνιμα αιχμάλωτους, αλλά ικανούς να δουλεύουμε «κάπως» (: ως χειριστές cyber μηχανών…), να καταναλώνουμε «κάπως» (: ως αγοραστές cyber ή/και χημικών ψευδαισθήσεων…), και κυρίως να αναπαράγουμε την κυριαρχία του συστήματος. Τη «νέα κανονικότητά» του.

Η γενετική μηχανική, οι βιοτεχνολογικές εφαρμογές, άνοιξαν στα αφεντικά τη λεωφόρο της διαρκούς παραγωγής μαζικής νοσηρότητας. Σε κάθε έμβιο είδος που πέφτει στα νύχια τους, και οπωσδήποτε στο δικό μας. Όποιοι / όποιες (ελάχιστοι δυστυχώς) ασχολούνταν με κριτικό τρόπο τις τελευταίες δεκαετίες με τις «επιστημονικές» (δηλαδή: τεχνικές) εξελίξεις σ’ αυτόν τον τομέα ξέρουν.

Το ερώτημα αν η διαρκής μαζική κατασκευή νοσηρότητας έχει κέρδη μόνο για λίγους καπιταλιστικούς τομείς (της 4ης βιομηχανικής επανάστασης) ή αν αποτελεί μια μορφή της γενικής ρευστοποίησης της ζωής ώστε να υπαχθεί πραγματικά και εντελώς στο κεφάλαιο γενικά και συνολικά είναι ένα ερώτημα εύλογο και επίκαιρο. Μια ελάχιστη υπόδειξη της δικής μας απάντησης στη συνέχεια.

(Η ιδέα που κυκλοφόρησε πλατιά σε δεξιούς και ακροδεξιούς ότι «θέλουν να μας σκοτώσουν, θέλουν να μειώσουν τον πληθυσμό της γης», βασισμένη σε υπαρκτές δηλώσεις διάφορων επώνυμων καθαρμάτων, είναι επιεικώς βλακώδης – και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά! Ένας «ζεστός» παγκόσμιος πόλεμος, ο 4ος, που είναι στον ορίζοντα αν όχι κοντύτερα, γεμάτος με “η πατρίς κινδυνεύει”, κάνει μια χαρά (και) αυτή τη δουλειά, μαζί όμως με όλες τις υπόλοιπες: αναδιανομή σφαιρών επιρροής, πρώτων υλών, εργασίας, κλπ. Επιπλέον υπάρχουν πλέον όπλα πολύ χειρότερα ακόμα και απ’ τις ατομικές βόμβες: με ένα μόνο «κτύπημα» μπορεί να σκοτώσουν με βασανιστικό τρόπο δεκάδες εκατομμύρια σε μια μεγάλη έκταση μέσα σε ελάχιστους μήνες!…

Τα αφεντικά του καπιταλισμού δεν στερούνται λοιπόν μέσων για την μαζική εξόντωση πληθυσμών! Είναι μέσα επιστημονικά 110% – για τους λάτρεις της «επιστήμης» του κεφάλαιου… Είναι μέσα πολύ πιο γρήγορα, πολύ πιο αποτελεσματικά, και κυρίως: χωρίς δυνατότητα διαφυγής! Δεν «θα μείωναν τον πληθυσμό» – αν αυτό ήθελαν να κάνουν το 2021 και το 2022 – κυνηγώντας μπράτσο / μπράτσο, ό,τι κι αν φαντασιώνονται διάφορα καθάρματα…)

Κilling genetics 4: είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!!

Πέμπτη 16 Μάη>> Η mainstream, «παραδοσιακή» αντικαπιταλιστική κριτική τέλειωσε (στον δυτικό κόσμο) την δεκαετία του ’60… Το κυριότερο όμως είναι ότι αυτή η αντικαπιταλιστική κριτική, στις περισσότερο κυρίαρχες πολιτικά εκφάνσεις της (κομμουνιστικά κόμματα, ακροαριστερές οργανώσεις) στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, αφορούμε την διανομή-του-πλεονάσματος (της υπεραξίας) και όχι την απόσπασή της, τους τεχνικούς και οργανωτικούς (εν τέλει πολιτικούς!!) τρόπους απόσπασής της. Αφορούσε το εποικοδόμημα – όχι την βάση.

Με δυο λόγια το τεχνικό / τεχνολογικό καπιταλιστικό υπόστρωμα της εκμετάλλευσης της εργασίας, οι μηχανές, όχι μόνο έμειναν στο απυρόβλητο θεωρούμενες de facto «πρόοδος» (ενώ ήταν και είναι, ως πάγιο κεφάλαιο, στο κέντρο της εκμετάλλευσης / πειθάρχησης) αλλά, επιπλέον, φωτίστηκαν μ’ ένα «συντεχνιακό» θεώρημα: το ζήτημα είναι σε ποια χέρια βρίσκονται! (Σε ποια χέρια βρίσκονται, για παράδειγμα, το απαύγασμα της φυσικής, οι ατομικές βόμβες; Σε ποια χέρια βρίσκονται το απαύγασμα της γενετικής μηχανικής, οι gain-of-function κατασκευές ιών-όπλων;) Ήταν τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της οικολογικής κριτικής (απ’ τα ‘60s ως τα ‘80s) που διεύρυναν την αντίθεση στον καπιταλισμό ως σύστημα συμπεριλαμβάνοντας και κρίσιμα ερωτήματα (και αρνήσεις) για τμήματα αυτού του τεχνικού / τεχνολογικού υποστρώματος. Και ήταν απ’ αυτές τις ριζοσπαστικές, αντικαπιταλιστικές οικολογικές τάσεις που προέκυψε η δομική κριτική στις βιοτεχνολογίες και στη γενετική μηχανική.

Και ήταν (αυτό αφορά εμάς εδώ…) οι ιταλοί μαρξιστές των Quaderni Rossi, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, που «ξανάστησαν τον Μαρξ με το κεφάλι επάνω και τα πόδια κάτω» βάζοντας στην πρώτη γραμμή του εργατικού / ταξικού ανταγωνισμού αυτό το τεχνικό / τεχνολογικό υπόστρωμα απόσπασης της (σχετικής) υπεραξίας. Τιμής ένεκεν να ένα απόσπασμα από κείμενο του Raniero Panzieri (από το βιβλίο Νεοκαπιταλισμός και Επαναστατικό Κίνημα, εκδ. «κομμούνα», κάπου στο πρώτο μισό των ‘80s):

… Θα μπορούσαμε να πούμε πως οι δύο όροι καπιταλισμός και ανάπτυξη είναι ταυτόσημοι. Ο καπιταλισμός ζει από και με την προαγωγή της συνεχούς εξάπλωσης των οικονομικών δυνατοτήτων, δίνοντας μια δίχως προηγούμενο ώθηση στην επιστήμη και στην τεχνολογία, στις εφαρμογές της επιστήμης και της τεχνικής στο χώρο της οικονομίας…

Η συνεχής εισαγωγή καινούργιων μηχανών, η τάση για συνεχώς καινούργιες ανακαλύψεις και την εφαρμογή τους, η ορμητική και αδιάκοπη τεχνολογική ανάπτυξη, είναι, αν επιτρέπεται η χρήση αυτού του όρου μεταφορικά, η ουσία της διαδικασίας της καπιταλιστικής συσσώρευσης…

Εκείνο επομένως που προκαλεί τον εξαιρετικό δυναμισμό του καπιταλισμού δεν είναι απλά η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης αλλά αναμφισβήτητα η συνεχής εισαγωγή καινούργιων μηχανών. Αυτό το ζήτημα βρίσκεται στο κέντρο όλης της διαδικασίας αναπαραγωγής και κυκλοφορίας του κεφάλαιου. Με τις μηχανές λοιπόν, με την εισαγωγή καινούργιων μηχανών, διεξάγουν βασικά οι καπιταλιστές τον αγώνα, αν μπορεί κανείς να τον ονομάσει έτσι, για την υπεράσπιση του κέρδους τους, ενάντια στις πιέσεις των μισθωτών που επιδιώκουν να μειώσουν το ποσοστό της υπεραξίας…

Λέει ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο»: Η διαθέσιμη εργατική δύναμη αναπτύσσεται από τις ίδιες αιτίες που αναπτύσσουν την επεκτατική δύναμη του κεφάλαιου. Το μέγεθος λοιπόν του εφεδρικού βιομηχανικού στρατού αυξάνει αναλογικά με την αύξηση του πλούτου. Μα συμπληρώνει: όλες οι μέθοδοι για τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεων της εργασίας ακρωτηριάζουν τον εργάτη, μεταβάλλοντάς τον σε ένα τμήμα ανθρώπου∙ ταπεινωτικά τον μετατρέπουν σε μια ασήμαντη απόφυση της μηχανής, καταστρέφουν με την βασανιστική δουλειά του το περιεχόμενο της ίδιας της εργασίας…

Η μηχανοποίηση, στα διαδοχικά κύματά της, είναι λοιπόν πολιτική. Έχει στόχο την υποτίμηση. Όταν συμβαίνει στους χωροχρόνους εργασίας έχει στόχο την υποτίμηση της ζωντανής εργασίας. Όταν συμβαίνει ευρύτερα, έχει στόχο την διατίμηση / υποτίμηση της ζωής.

Ο Μαρξ και οι ιταλοί εργατιστές έναν αιώνα μετά απ’ αυτόν μιλούσαν για την μηχανή, το πάγιο κεφάλαιο, σ’ εκείνο που γνωρίσαμε (ιστορικά) ως εργοστάσιο: ατσάλι, ιμάντες μεταφοράς, ρουλεμάν, κάρτες, μισθός, πειθαρχία – και ορυκτά καύσιμα. Αλλά ήδη απ’ την δεκαετία του 1970 οι ιταλοί αυτόνομοι, χάρη στην ιστορική συμβολή αυτόνομων φεμινιστριών, ήταν σε θέση να επεκτείνουν αυτήν ακριβώς την ανάλυση στην καπιταλιστική εκμετάλλευση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων, συμπεριλαμβανόμενης πια κεντρικά της κοινωνικής αναπαραγωγής – σ’ αυτό που ονόμασαν «κοινωνικό εργοστάσιο». Σ’ αυτό το πεδίο, του ελέγχου της κοινωνικής και της φυσικής αναπαραγωγής, οι μηχανές δεν είναι (και δεν θα μπορούσαν να είναι!) της μορφής ατσάλι-ρουλεμάν-καμένα ορυκτέλαια…  

Το ότι οι βιοτεχνολόγοι μιλούν εδώ και χρόνια για γενετική μηχανική παντού και το ότι η «φωνή» της 4ης καπιταλιστικής επανάστασης πανηγυρίζει για το engineering of everything («μηχανοποίηση των πάντων»! – εδώ περιλαμβάνεται και η κυβερνητική…) δεν είναι ούτε ευφημισμός ούτε υπερβολή. Είναι αυτή η καπιταλιστική τάση υπεξαίρεσης των πάντων μέσω μηχανοποίησης (μέσω πάγιου κεφαλαίου…) που υπάρχει καταγραμμένη ήδη στον Μαρξ και που ανέλυσαν με βάση τα δεδομένα των ‘70s οι ιταλοί αυτόνομοι. Όχι πια μόνο στον πιο στενά εννοημένο χωροχρόνο της δουλειάς αλλά σ’ όλο το πεδίο των κοινωνικών σχέσεων∙ κι ακόμα πιο πέρα, σ’ όλο το φάσμα των μορφών ζωής, εφόσον η μηχανοποίηση τμημάτων τους αποφέρει κέρδη και διατηρεί / αναπαράγει τις καπιταλιστικές νόρμες: απ’ τους ιούς, τα μικρόβια και τα έντομα, ως τα φυτά και τα ανώτερα θηλαστικά. (Ακόμα και η μηχανοποίηση της ατμόσφαιρας είναι στην ημερήσια διάταξη, με την λεγόμενη γεω-μηχανική….)

Θα έπρεπε να έχει γίνει συνειδητό ότι το τεχνολογικό καπιταλιστικό υπόστρωμα, αυτό που λέμε καπιταλιστικές μηχανές, έχει αποκτήσει πια πολλαπλάσιες μορφές: μπορεί να έχει την μορφή μικροτσίπ, μπορεί να έχει την μορφή ενός κατάλληλα κατασκευασμένου βιολογικού παράγοντα, ενός τεχνητού ιού για παράδειγμα, ή ακόμα και την μορφή μιας τεχνητά κατασκευασμένης αλληλουχίας DNA ή RNA… Μιας χίμαιρας…

Αλλά όχι. Ούτε αυτό έχει γίνει συνειδητό, ούτε η σημασία του για την πολιτική οικονομία του κεφάλαιου… Δεν πρόκειται να εγκαλέσουμε οποιονδήποτε στην μαρξιανή ορθότητα! (Σιγά! Τόσα διδακτορικά κυκλοφορούν!!! Ποιο είμαστε εμείς οι εργάτες που θα πούμε πως οι περισσότεροι από δαύτους είναι ειδικευμένοι ηλίθιοι; Θα μας ρίξουν κατευθείαν στην κόλαση!) Όμως το ότι ο καπιταλισμός ως σύστημα «ζει και αναπνέει» μέσα απ’ την παραγωγή και αναπαραγωγή ελλείψεων, σπανιότητας, είναι κοινότοπο! Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς υποτίμηση της ζωής! Της κοινωνικής ζωής, της φυσικής ζωής. Των πληβείων, αλλά όχι μόνο.

Επιπλέον ακριβώς χάρη στην προωθητική του δύναμη, χάρη δηλαδή στο τεχνικό / τεχνολογικό υπόστρωμά του, ο καπιταλισμός ήταν εξ’ αρχής, απ’ τον 19ο αιώνα νοσογόνος. (Χρειάζονται στοιχεία και αποδείξεις;) Εκείνο που προστέθηκε (ή άλλαξε αν προτιμάτε) απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα και μετά, ήταν πως η νοσηρότητα που ως τότε ήταν κατά κάποιον τρόπο «παράπλευρη συνέπεια» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, συνέπειά της αλλά όχι ζητούμενο, έγινε η ίδια στόχος και τρόπος κερδοφορίας και ελέγχου επί των κοινωνικών σχέσεων – και των σωμάτων!

Πώς κι έτσι; Κυρίως επειδή τα νεοφιλελεύθερα δόγματα (: ο Εαυτός Κεφάλαιο) απ’ την δεκαετία του 1980 και μετά προώθησαν (στη δύση…) την ιδέα της υγείας (και της απόδοσης!!!) ως ατομικής (ή/και οικογενειακής) «επένδυσης». Για παράδειγμα η «πρόληψη» ως ιδεολογία (κρατική / καναδική εφεύρεση στα τέλη των ‘70s) συγκρότησε σταδιακά μια μεγάλη μάζα διαρκώς αυτο-επιτηρούμενων και φοβικών εφ’ όρου ζωής (πρωτοκοσμικών) υπηκόων: η υγεία, εννοημένη πια με τον πιο στενό και διεστραμμένο τρόπο που θα ήταν ποτέ δυνατόν, σαν «σωστοί δείκτες στα βιομηχανικά τεστ / εξετάσεις υγείας», σαν υγιεινισμός  (ιδεολογία δηλαδή!) και σαν απόδοση, σαν fitness, έγινε πρώτα ατομικό κεφάλαιο∙ και σχεδόν αμέσως επιχειρηματικό κεφάλαιο – και σ.δ.ι.τ. βιοπολιτική. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι πάροχοι υπηρεσιών δημόσιας υγείας (βιομηχανίες φαρμάκων και ιατρικών μεθόδων, υλικών και μηχανημάτων, ερευνητικά ινστιτούτα και ιατρικά πανεπιστήμια…) έπαψαν να είναι στήριγμα του μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο «κράτους πρόνοιας» (το οποίο εξάλλου έπαψε να υπάρχει και το ίδιο…) και έγιναν «βιομηχανία της υγείας». Πιο σωστά: βιομηχανία της νοσηρότητας.

Στα τέλη του 2019 αυτή η εξέλιξη ήταν χιλιο-μιλημένη, χιλιο-καταγραμμένη, χιλιο-ειπωμένη απ’ τα αφεντικά και τους ειδικούς τους – όχι φυσικά με τον τρόπο που την παρουσιάζουμε εδώ! Αρκεί κάποιος να παρακολουθούσε προσεκτικά, συστηματικά και από εργατικές θέσεις συνέδρια, ανακοινώσεις, έρευνες, διακηρύξεις, σχέδια, τεχνολογικές εξελίξεις – και τις καταστροφικές αποτυχίες τους – και θα καταλάβαινε (για μια ακόμα φορά) την ευφυή διορατικότητα του κυρ Κάρολου όταν έγραφε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο για το πως ξεπερνιούνται οι καπιταλιστικές κρίσεις…

Το 2018, το 2019, και με εκρηκτικό τρόπο το 2020 και το 2021, όσοι μηρύκαζαν έναν προ πολλού ξοφλημένο «επαναστατισμό» ήταν μακριά νυχτωμένοι – και πιάστηκαν με τα βρακιά κατεβασμένα, με τους δικούς Εαυτούς – Κεφάλαιο (τις φοβίες, τις ανασφάλειες και, κυρίως, τις «επενδύσεις» τους στην αποδοτικότητά τους, τις ασκήσεις τους, τα γυμναστήριά τους, τις διατροφές τους και όλα τα υπόλοιπα) έτοιμους γι’ αυτό που έγινε: κρατική / επιχειρηματική συγκεντροποίηση εκατομμυρίων «μοριακών» και μη αποδοτικών πλέον Εαυτών – Κεφάλαια! Ως αυτόνομοι εργάτες, έχοντας ακονισμένα τα εργαλεία μαρξιανής ανάλυσης, αυτό το είχαμε προβλέψει κατά 80%: με μια δημόσια εκδήλωση στις 13 Μάη του 2019 («συμβούλιο για την εργατική αυτονομία») και με την έκδοση εκείνης της εισήγησης τον Δεκέμβρη του 2019 («τετράδιο για εργατική χρήση» νο 4). (Παρακαλούμε προσέξτε τις χρονολογίες!)

Τότε, βέβαια, δεν είμασταν ούτε «ψέκα», ούτε «ανορθολογικοί»… Είμασταν απλά αδιάφοροι! Γιατί όχι; «Μαλακίες» λέγαμε… Όταν όμως μετά από λίγους μήνες εκείνο που η εργατική κριτική ανάλυση (μας) είχε προβλέψει (κατά 80%… μπορούσαμε και καλύτερα!) άρχισε να γίνεται φρικτή πραγματικότητα, τότε… Τότε πέσαμε στα νύχια των σφουγγοκωλάριων του συστήματος…

Ακόμα μας βρίζουν οι caradinieroi/pfizeroi!!! Και λοιπόν; Απλά βουλιάζουν ακόμα περισσότερο, προσπαθώντας να παρασύρουν μαζί τους όσους / όσες περισσότερους / ες γίνεται. Μεγάλη χαρά για τ’ αφεντικά…

Μήπως δεν είμαστε «ψέκα» αλλά «κολλημένοι»; Πόσος καπιταλισμός 4ης βιομηχανικής επανάστασης χωρούσε μέσα στις σύριγγες, στην τρομοκρατία, στις απαγορεύσεις, στα πρόστιμα, στον οχετό των μήντια παλιών και νέων; Τόσος όσος δείχνει το θέωρημα «κόστους / οφέλους» που έχουν υιοθετήσει (υπνοβατώντας) ακόμα και πολλοί υποτελείς!

Τι είναι αυτό; Από που προέρχεται; Προέρχεται ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ απ’ τα λογιστήρια και τις διαφημιστικές των εταιρειών!!! Προέρχεται επίσης ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ απ’ τον στρατό! Η ζωή μας, η ως πρόσφατα χιλιοπαινεμένη (απ’ το σύστημα) ζωή μας, ξέπεσε «ξαφνικά» σε μια αδιάφορη μονάδα, που μπαίνει στη ζυγαριά μαζί με πολλές άλλες αδιάφορες μονάδες: τόσα έσοδα μείον τόσα έξοδα: «καλά πήγαμε»!!!

Μόνο που τα «έσοδα» και τα «έξοδα» δεν είναι καθόλου της ίδιας τάξης! Στα «έσοδα» υπολογίζονται «εκείνοι που σώθηκαν λόγω εμβολιασμών», ένας αριθμός απόλυτα φανταστικός, αφού είναι αδύνατο να υπολογιστεί τι ακριβώς θα είχε γίνει αν οι πλατφορμιασμένοι αντί να δώσουν μπράτσο (και loyalty…) είχαν διαφορετική θεραπευτική αντιμετώπιση στο βαθμό και μόνο που την χρειάζονταν, χωρίς genetics! (Εννοείται πως υπήρχαν παραπάνω από μία τέτοιες θεραπευτικές αντιμετωπίσεις!) Όμως στα «έσοδα» περιλαμβάνονται επίσης τα δισεκατομμύρια κερδών των φαρμακομαφιών, οι δωροδοκίες / αμοιβές που έδωσαν σ’ όλους τους κωλαούζους τους (δημαγωγούς, ειδικούς, influencers κλπ…), η εμπέδωση μιας εντελώς καινοφανούς και παράλογης ιδέας για την ανοσία πλήθους (το φυσικό ανοσοποιητικό σύστημα δεν είναι καλό…), νέοι θεσμοί μαζικής ψηφιακής επιτήρησης και ελέγχου, κλπ κλπ. Αντίθετα στα «έξοδα» περιλαμβάνονται μόνο θάνατοι / δολοφονίες και σακατέματα!

ΠΟΤΕ ΠΡΙΝ στην ανθρώπινη ιστορία δεν είχε θεωρηθεί «εύλογο», «νόμιμο», «χρήσιμο» σε μια εκστρατεία (υποτίθεται) πρόληψης υπέρ της δημόσιας υγείας, άρα σε μια φαρμακοεκστρατεία στην οποία θα εμπλέκονταν εκατομμύρια υγιών ανθρώπων, το «ε, κι αν πέθαναν μερικές εκατοντάδες ή και χιλιάδες δεν πειράζει… σώθηκαν εκατομμύρια…». ΠΟΤΕ ΠΡΙΝ δεν είχε υπάρξει τέτοια έπαρση για την μαζική δολοφονία άγνωστο πόσων «για το καλό της υγείας», με επιχείρημα την σωτηρία άλλων επίσης άγνωστο πόσων!! ΠΟΤΕ ΠΡΙΝ δεν έγινε συστηματική υποδόρεια «ένεση» στους ζωντανούς, σε μια εκστρατεία (υποτίθεται) πρόληψης, της προσταγής βγάλτε τον σκασμό, να λέτε «και πάλι καλά» που την έχετε γλυτώσει ως τώρα! ΠΟΤΕ ΠΡΙΝ δεν επιβλήθηκε τέτοιος μαζικός συνειδησιακός ακρωτηριασμός και τέτοια ταπείνωση στους υποτελείς, «για το καλό τους», το να ζουν σαν αποφύσεις-της-κάθε-φαρμακομαφίας!! Και ποτέ πριν δεν βρέθηκαν τόσοι πρόθυμοι να υποστηρίξουν όχι μόνο αυτόν τον συνειδησιακό ακρωτηριασμό και αυτήν την ταπείνωση αλλά και όλες τις προοπτικές τους!!!

Και; Τί έγινε; «Σιγά μωρέ!!!»