Tag: ιδεολογία

Άνθρωποι και ποντίκια 1

Δευτέρα 19 Φλεβάρη>> Αυτή η φωτογραφία κυκλοφόρησε στις αρχές Φλεβάρη για να ταπεινώσει. Αριστερά είναι ένας άντρας. Γυμνωμένος, τραυματισμένος, με τα χέρια δεμένα. Δεξιά είναι ένα θεοναζί, απαρτχάιντ, μιλιταριστικό σκουπίδι. Την φωτογραφία τράβηξε πανηγυρίζοντας ένα άλλο τέτοιο σκουπίδι.

Ο τόπος είναι ένα χριστιανικό σχολείο και παιδικός σταθμός στην οδό Jala, στα δυτικά της πόλης της Γάζα. Το εικονιζόμενο σκουπίδι λέγεται Yosee Gamzoo, στρατιώτης του ισραηλινού στρατού. (Κατέβασε την φωτογραφία απ’ τον λογαριασμό του όταν κατάλαβε τι δείχνει τελικά…). Ο άντρας αριστερά λέγεται Hamza Abu Halima. Για την ακρίβεια έτσι λεγόταν. Μετά την δημοσίευση της φωτογραφίας λέγεται «το λιοντάρι της Γάζα». (Το όνομα Hamza είναι αρχαία αραβική λέξη που σημαίνει «λιοντάρι»…).

Τον Hamza τον «έδεσαν» τα θεοναζί σκουπίδια τον περασμένο Δεκέμβρη. Ο Hamza δεν ανήκει σε κάποια οργάνωση της παλαιστινιακής αντίστασης. Είναι πολίτης, απλός πολίτης. Ζούσε με την ευρεία οικογένειά του στην Shejaiya, μια γειτονιά της πόλης της Γάζα, που είναι εφιάλτης για τους κατοχικούς θεοναζί. Τους έχει προκαλέσει πολλές ήττες, διαχρονικά. Είχαν μετακομίσει στο σπίτι του θείου του, σε άλλη περιοχή, θεωρώντας την ασφαλέστερη – μέχρι που εισέβαλαν τα μιλιταριστικά σκουπίδια. Είχαν σκοτώσει τον αδελφό του το 2014. Τώρα σκότωσαν τον πατέρα του, την νύφη του και τα δύο ανίψια του. Ο Hamza τραυματίστηκε απ’ τα θραύσματα μιας σφαίρας διασποράς… Τον «έδεσαν», τον έγδυσαν, τον κτύπησαν, και τον φωτογράφισαν. Σα λάφυρο…

Όμως… Όμως αυτό το υψωμένο κεφάλι, αυτό το βλέμμα που κοιτάει χωρίς φόβο το σκουπίδι, αυτό το σώμα που το δεξί του χέρι μοιάζει έτοιμο να ορμήξει παρά τα δεσμά του: η φωτογραφία ενός τραυματισμένου, αιχμάλωτου, ακατάβλητου «απλού» παλαιστίνιου έδειξε (κόντρα στη θέληση των μιλιταριστικών σκουπιδιών / δεσμοφυλάκων του) την υπερηφάνεια και την γενναιότητα ενός πληθυσμού που ακόμα κι όταν δεν κρατάει όπλο, ακόμα κι όταν υποφέρει, «βγάζει φωτιές». Έχει πάντα δικό του εκείνο που στις δυτικές κοινωνίες έχουν αναλάβει και εξουδετερώσει κάθε είδους ειδικοί: καρδιά.

Ο Hamza αφέθηκε μετά πολλές εβδομάδες. Αλλά αυτή μόνη η στιγμή της αιχμαλωσίας του που έγινε θρύλος του έδωσε δίκαια το παρατσούκλι «το λιοντάρι»: δεν σας φοβόμαστε φασιστόμουτρα! Ακόμα και άοπλοι, ακόμα και τραυματισμένοι, ακόμα και με τα χέρια δεμένα, δεν σας φοβόμαστε!

Χίλιοι, δυο χιλιάδες, πέντε, δέκα, είκοσι, εκατό χιλιάδες Hamza, με ντουφέκια ή ακόμα και χωρίς: δεν ποζάρουν, δεν πουλάνε εαυτούς. Ζουν και αναπνέουν ως την τελευταία τους στιγμή, κάποιοι λένε ότι ζουν και αναπνέουν ακόμα και μετά. Όπως είπε κάποτε μελαγχολικά ένας αμερικάνος καραβανάς για τους βιετκόνγκ: με τέτοια αρχίδια πως είναι δυνατόν να ηττηθούν;

Πως;

(Αλλοίμονο σ’ εμάς…)

Άνθρωποι και ποντίκια 2

Δευτέρα 19 Φλεβάρη>> Τους έδεσαν αν και ήταν άμαχοι, στη βόρεια Γάζα… Τους μετέφεραν σε φυλακές… Φώναξαν ομάδες θεοναζί «πολιτών» να βιντεοσκοπήσουν τα βασανιστήρια… Τους ξεγύμνωσαν, τους έδειραν με σιδερένια κλομπ, τους έκαναν ηλεκτροσόκ, τους έριξαν καυτό νερό στο κεφάλι: για την δική τους τέρψη και την τέρψη του κοινού.

Μετά από 2 μήνες τους άφησαν… Οι καταγγελίες τους έφτασαν στο ευρω-μεσογειακό παρατήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων…

Οι γερμανοί ναζί δεν τα είχαν σκεφτεί αυτά. Αλλά η κοινοτοπία του χειρότερου είναι βελτιωμένη σε σχέση με την κοινοτοπία του κακού… Ζούμε στον 21ο αιώνα, και οι υπήκοοι έχουν δικαίωμα όχι μόνο στον ρατσισμό σα ιδεολογία γενικής χρήσης, αλλά και στον σαδισμό – σαν «πρακτική εμπειρία».

Δεν είναι, άραγε, «δημοκρατικό δικαίωμα» η «κοινωνικοποίηση των βασανιστηρίων»;

Άνθρωποι και ποντίκια 3

Δευτέρα 19 Φλεβάρη>> Τι δικαίωμα έχουν να μιλάνε για «δικαιώματα» εκείνοι που έχουν πολύπλευρους δεσμούς αίματος και θανάτου εδώ και χρόνια με τους συμμάχους τους στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο και στο Τελ Αβίβ, «δεξιοί» κι «αριστεροί»; Ποιο θράσος ανεπίτρεπτο και εγκληματικό καθοδηγεί τους «ανθρωπιστές της ισότητας» να κάνουν μαθήματα δικαίου όταν το μόνο σοβαρό «δικαίωμα» που αναγνωρίζουν εδώ και σχεδόν 5 μήνες είναι «το δικαίωμα στην αυτοάμυνα» του θεοναζί, απαρτχάιντ συνεταίρου τους;

Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι εαυτοί και τα παιδιά (της λούμπεν μεσαίας τάξης) τους, την ώρα που ευλογούν ένα «λαμπρό» (και βαθιά ανήθικο) μέλλον για πάρτη τους, στημένο πάνω στα πτώματα εκατοντάδων χιλιάδων συνομιλήκων τους, απ’ το αφγανιστάν και το ιράκ ως την Παλαιστίνη. Ίσως τα μάθουν να δίνουν και κάποια ελεημοσύνη… την ώρα που εκείνοι θα εξοπλίζουν, θα νταραβερίζονται και θα αθωώνουν στην πράξη κάθε φασιστικό κάθαρμα.

«Συμψηφίζουμε»; Όχι.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Κρίσιμη υπενθύμιση!

αφίσα των “κόκκινων μαντηλιών”, Δεκέμβρης 2023

Δευτέρα 12 Φλεβάρη>> Η παραχάραξη, η εξαφάνιση του οτιδήποτε χαρακτηριζόταν «φυσικό» ως πριν μια 5ετία, και η αντικατάσταση / υποκατάστασή του με μηχανικές κατασκευές (βιο-τεχνολογικές, πληροφορικές, οτιδήποτε προκύψει μελλοντικά) είναι στρατηγική κατεύθυνση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης∙ κι όχι το καπρίτσιο του ενός ή του άλλου καπιταλιστικού κλάδου. Ο όρος «nature 2.0» κυκλοφορεί καιρό τώρα σε διάφορα επιτελεία∙ μέχρι και «φιλοσοφική» επένδυση έχει αποκτήσει! Από κάτι τύπους του σκοινιού και του παλουκιού σαν τον Harari.

Η «nature 2.0» δεν αφορά τα βουνά και τις πέτρες∙ σίγουρα όχι καταρχήν. Αφορά τα ζωντανά είδη, συνολικά. Το δόγμα πίσω απ’ αυτόν τον όρο είναι αμείλικτο: … Η φύση (συμπεριλαμβανόμενης της ανθρώπινης τέτοιας) εξελίσσεται πάρα πολύ αργά∙ και, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις πολύ πιο γρήγορες τεχνολογικές (καπιταλιστικές) εξελίξεις μας. Το «οικοσύστημα» είναι πλέον μηχανικό… Οπότε πρέπει να την «αλλάξουμε» («να την αλλάζουμε διαρκώς» πιο σωστά…) επίσης με τεχνολογικά μέσα, για να προσαρμόζεται…

Βιάζονται… Και γι’ αυτό θα βιάζουν τα πάντα.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος φυσιολάτρης για να γίνει έξαλλος με την ωμή, σύγχρονη καπιταλιστική επιθετικότητα του engineering of everything! Διάφοροι που δηλώνουν «οικολόγοι» έχουν βέβαια υιοθετήσει αυτό το δόγμα, στο όνομα της «προόδου» και της «επιστήμης», ξεχνώντας βολικά ότι και τα πυρηνικά όπλα μια χαρά «επιστήμη» και «πρόοδος» είναι, χωρίς αυτό να τα κάνει … αξιαγάπητα. Τι να πούμε πλέον για τα ηλεκτρομαγνητικά και τα βιολογικά όπλα; Τις γνωστές βλακείες για τα «κακά» χέρια στα οποία πέφτει αυτή η «πρόοδος» και η «επιστήμη»; Διάολε! Είναι τα χέρια που τις ταϊζουν!!!

Πρέπει λοιπόν να θυμίσουμε πόσο βίαια και οδυνηρά ξεκίνησε το πιο πρόσφατο και τεράστιο κύμα της αντικατάστασης / υποκατάστασης (και παραχάραξης, και σφετερισμού…) του «φυσικού» απ’ το «μηχανικό». Ήταν τότε που το ανθρώπινο φυσικό ανοσοποιητικό σύστημα τέθηκε εκτός νόμου, απαγορεύτηκε ουσιαστικά, για να πάρει την θέση του μια γενετική / βιοτεχνολογική «υπόσχεση ανοσίας» που αποδείχθηκε γρήγορα εκείνο που πραγματικά ήταν: μηχανή μόνιμης και διαρκούς μαζικής παραγωγής νοσηρότητας.

Για τα νηπιακά μυαλά ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αμφισβητηθεί στη βάση του, στην άγρια εκμετάλλευση μέσω (και) της μηχανοποίησης / πάγιου κεφάλαιου. Για τα νηπιακά μυαλά οτιδήποτε μηχανικό είναι εξ’ ορισμού «θετικό», καλοδεχούμενο. Δεν υπάρχει καν η στοιχειώδης καχυποψία απέναντι στον “sugar daddy”…. Τα νηπιακά μυαλά αντιγράφουν (χωρίς να το ξέρουν, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν τους χρειάζεται να ξέρουν) τους ιταλούς “φουτουριστές” του Marinetti, στις αρχές του 20ου αιώνα. Που τους οδήγησαν οι ύμνοι τους στις (τότε) μηχανές; Στον Μουσολίνι… Πού αλλού;

Υπ’ αυτές τις συνθήκες είναι ίσως πιθανό (μόνο και μόνο επειδή αυτό έγινε 2 ή 3 φορές στο καπιταλιστικό παρελθόν…) μετά από 2, 3 ή 4 γενιές καθηλωμένες στη «nature 2.0» (και στη «nature 3.0»…) και χειραγωγημένες ανάλογα, να εκδηλωθεί κάποιο νέο-νέο-ρομαντικό ξέσπασμα επιστροφής στη φύση.

Μόνο που αυτή η «φύση» θα είναι μυθοποιημένη – όπως έγινε και τις προηγούμενες φορές. Και σε μεγάλο βαθμό ανύπαρκτη, εξαφανισμένη…

Κάποτε στην Ανατολή

Δευτέρα 22 Γενάρη>> … Πόλεις σαν την Αγ. Πετρούπολη και την Μόσχα θα εξαφανιστούν… Αυτό είναι αναγκαίο, γιατί αν θέλουμε να σπάσουμε την ρωσία στα συστατικά της, δεν θα πρέπει να έχει πια ένα διανοητικό, πολιτικό ή οικονομικό κέντρο… Σ’ αυτόν τον υπαρξιακό πόλεμο δεν μας ενδιαφέρει να κατακτήσουμε κανένα κομμάτι μητροπολιτικού πληθυσμού…

Ποιοι και πότε τα είπαν αυτά; Ο Goebbels (την πρώτη φράση), ο Hitler (την δεύτερη). Ήταν 1941.

Στις 22 Ιούνη εκείνης της χρονιάς, οι γερμανικές στρατιές πέρασαν τα σύνορα της σοβιετικής ένωσης. Μέσα σε 1,5 μήνα, σε μια απίστευτη ως τότε blitzkrieg προώθηση, είχαν μπει 650 χιλιόμετρα μέσα στην σοβιετική επικράτεια, και είχαν πλησιάσει 50 χιλιόμετρα απ’ το Leningrad. Ένα μήνα μετά είχαν περικυκλώσει ασφυκτικά την πόλη, στην οποία απέμεινε μόνο ένα δύσκολο και επικίνδυνο πέρασμα μέσω της λίμνης Ladoga στα ανατολικά, που την συνέδεε με την υπόλοιπη χώρα.

Μέσα στην πόλη υπήρχαν πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι. Απ’ αυτούς πέθαναν οι μισοί στη διάρκεια της πολιορκίας, ενάμισυ εκατομμύριο∙ οι περισσότεροι τους πρώτους έξι μήνες, όταν η θερμοκρασία έπεσε στους 30 βαθμούς υπό το μηδέν. Ο κόσμος πέθαινε από πείνα, αρρώστιες και απ’ το κρύο. Δεν υπήρχε νερό, ρεύμα ή καύσιμα. Και η πόλη βομβαρδιζόταν καθημερινά. Αλλά οι πολιορκούμενοι το είχαν αποφασίσει βαθιά μέσα τους: δεν θα παραδοθούν.

Ύστερα από 900 μέρες και νύχτες, η πολιορκία έσπασε απ’ τον κόκκινο στρατό. Η γενοκτονία τέλειωσε. Ήταν 27 Γενάρη του 1944 – ογδόντα χρόνια πριν. Η απελευθέρωση του Λένινγκραντ είναι μια απ’ τις πιο σημαντικές στιγμές  της ήττας του ναζι-φασιστικού «άξονα» στον 2o παγκόσμιο πόλεμο. Η πολιορκία της πόλης και η αντοχή των κατοίκων της είναι μακράν η μεγαλύτερη σε διάρκεια εδώ και πολλούς αιώνες.

Η επέτειος του επικού σπασίματος της πολιορκίας και της απελευθέρωσης της πόλης, η 27η Γενάρη, γιορτάζεται κάθε χρόνο. Πλέον μόνο από τους ρώσους και τους συμμάχους τους. Η δύση, τα δυτικά κράτη / κεφάλαια, η δυτική δημαγωγική μηχανική, μπορεί να πουλάνε αντιφασισμό διεστραμμένο τόσο όσο να κρύβει (για όσο ακόμα…) τον δικό τους νέο-νέο-νέο ολοκληρωτισμό. Αλλά πραγματικές αντιφασιστικές νίκες που είχαν μέσα κόκκινο στρατό απαγορεύεται να μνημονεύονται: τα δυτικά αφεντικά δεν πρόκειται να τον συγχωρήσουν ποτέ…

Κάποτε στη δύση

Δευτέρα 22 Γενάρη>> … Η δράση του ισραηλινού στρατού εστιάζει στην πράξη – κάθε μεμονωμένο κτύπημα και η συμβατότητά του με τις προϋποθέσεις της διεθνούς νομοθεσίας – ενώ η Ουάσιγκτον εστιάζει στα αποτελέσματα, που σημαίνει στη συνολική κατάσταση της λωρίδας της Γάζα ως αποτέλεσμα των κτυπημάτων.

Υπάρχει μια διαφορά φιλοσοφίας που βοηθάει στην κατανόηση του χαρακτήρα των επιθέσων του Ισραήλ, και της έντασης του δημόσιου διαλόγου σχετικά… Αν το Ισραήλ έκανε αδιάκριτες επιθέσεις ή είχε στόχο τους αμάχους – κάτι που δεν ισχύει – θα μπορούσε πράγματι να κατηγορηθεί για έγκλημα πολέμου… Ένας αξιωματικός του ισραηλινού στρατού που ζήτησε να τηρηθεί η ανωνυμία του μας είπε ότι ο ο αριθμός των απωλειών αμάχων είναι «ελάχιστος» με δεδομένο τον χαρακτήρα της σύγκρουσης… Ο IDF λέει ότι έχει κάνει τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο στρατό στην ιστορία για να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες αμάχων…

Ένας απόστρατος αξιωματικός των ΗΠΑ συμφωνεί. «Ο IDF έχει διαφορετική φιλοσοφία σε σχέση με τις ΗΠΑ ή το νατο, και πολεμάει με διαφορετική ένταση. Από μόνο του το γεγονός ότι οι αριθμοί είναι μεγαλύτεροι απ’ αυτούς που έχουμε συνηθίσει δεν σημαίνει ότι είναι υπερβολικοί»…

Τέτοια είναι η άποψη του αμερικανικού καθεστωτικού περιοδικού newsweek στην έκδοση της 12ης Γενάρη 2024, και μέσω αυτού η άποψη πολλών δυτικών χασάπηδων. Η Γάζα πολιορκείται όχι επί μήνες αλλά επί χρόνια και δεκαετίες. Οπότε, σύμφωνα με την αμείλικτη «λογική» των ειδικών των μαζικών δολοφονιών που διαθέτουν κάτι σαν «θεσμική μνήμη» (σα να λέμε: μια γενική ιδέα για την ιστορία και τα κατορθώματά τους), μερικές δεκάδες χιλιάδες παλαιστίνιοι δολοφονημένοι μέσα σε 107 μέρες δεν είναι δα κάτι σπουδαίο. Δεν είναι κάτι «υπερβολικό». Εν τέλει είναι θέμα στυλ: με τι ρυθμό σκοτώνει ο us army ή το νατο, με τι ρυθμό σκοτώνει ο στρατός του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος.

Μπορεί κάποιος να κάνει την φρικτή αλλά όχι ανεπίκαιρη σκέψη ότι ανάμεσα στους ναζί στα ‘40s απ’ την μια μεριά και στους τωρινούς απογόνους τους απ’ την άλλη υπάρχει μια διαφορά όχι στο στυλ αλλά στον δημαγωγικό κτηνώδη κυνισμό: ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να χρησιμοποιείται σαν ένα «μέτρο» απανθρωπιάς που δεν έχει ξεπεραστεί «ακόμα» – συνεπώς προς τι η ανησυχία και τα κατηγορητήρια; Τίποτα “υπερβολικό” διάολε!!!

Το ότι υπάρχουν πολιορκούμενοι, κατεχόμενοι που αρνούνται να παραδοθούν; Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να αφορά εμάς – αν είμασταν σε θέση να καταλάβουμε σε ποια «μοίρα» μας μιλούν…

Λίγη διεθνής κοινότητα ακόμα

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Η προσφυγή του νοτιοαφρικανικού κράτους στο «διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης» (ICJ) κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος με την κατηγορία της γενοκτονίας αποδεικνύεται μια συμπαγής και καλά τεκμηριωμένη νομική προσπάθεια να σταματήσει η σφαγή των Παλαιστίνιων. Δεκάδες άλλα κράτη έχουν δηλώσει ήδη την υποστήριξή τους σ’ αυτήν την προσφυγή, αλλά και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (πρωτοκοσμικές και μη), μεμονωμένοι «ειδικοί» του διεθνούς δικαίου… Απ’ την μεριά του το κατηγορούμενο κτηνώδες καθεστώς έχει να επιδείξει το «δικαίωμα άμυνας» που του αναλογεί: από απειλές και εκβιασμούς στα κράτη των οποίων δικαστές συμμετέχουν στην τωρινή σύνθεση του δικαστηρίου μέχρι το θεώρημα ότι η παλαιστινιακή αντίσταση είναι γενοκτονική∙ απ’ τα διεθνή πρωτοκοσμικά κρατικά στηρίγματά του ως το θεώρημα ότι η νότια αφρική είναι το «νομικό τμήμα της Hamas»… (Αυτό το τελευταίο ενδεχομένως του επιτρέπει να βομβαρδίσει και την Χάγη…)

Να, για παράδειγμα, ένας συνήγορος: το Βερολίνο. Δεν είναι γενοκτονία αυτό που γίνεται στη Γάζα λέει το γκουβέρνο του, και το λέμε εμείς που ξέρουμε, γιατί κάναμε μία (το Ολοκαύτωμα)… (Όχι, δεν το λέει ακριβώς έτσι… Όμως αυτό είναι το νόημα της επίσημης «γερμανικής άποψης» για την προσφυγή της νότιας αφρικής…) Επιπλέον το έκαναν και στη ναμίμπια…

Πολύ πριν υπάρξει απόφαση (η διαδικασία θα κρατήσει μήνες, ίσως και χρόνια), το επείγον, κι αυτό που ζητάει κατ’ αρχήν η Πραιτόρια, είναι το δικαστήριο να αποφασίσει προσωρινά μέτρα ώστε να σταματήσει η σφαγή και να προστατευτούν όσοι Παλαιστίνιοι είναι ζωντανοί, χωρίς όρους και προϋποθέσεις σε βάρος τους. Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων να σταματήσει η θεοναζί επίθεση και να αποσυρθεί ο στρατός και οι όποιοι παραστρατιωτικοί (: έποικοι…) απ’ τη Γάζα∙ να απελευθερωθεί χωρίς περιορισμούς η παροχή τροφίμων, νερού, φαρμάκων, καυσίμων και όλων των ειδών πρώτης ανάγκης στον πληθυσμό∙ να μην εμποδιστεί η παρουσία ερευνητών που θα καταγράψουν επί τόπου (στη Γάζα) τι έχει συμβεί εκεί ως τώρα, κλπ. Μια τέτοια απόφαση, ως επείγουσα, μπορεί να παρθεί (και θα παρθεί πράγματι ελπίζουμε) σε λίγες ημέρες, άμεσα, χωρίς να βγει το οριστικό, τελικό συμπέρασμα του δικαστηρίου περί της γενοκτονίας∙ κι αυτή η απόφαση είναι που κάνει το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς και τους συμμάχους του να τρέμουν από οργή: μια και το ICJ δεν έχει τρόπο να την επιβάλει, θα την προωθήσει στο περιβόητο «συμβούλιο ασφαλείας του οηε» που έχει! Κι εκεί «τα κουκιά είναι μετρημένα»: είτε οι σύμμαχοι και υποστηρικτές του κανιβαλισμού (Ουάσιγκτον, Λονδίνο) θα την στηρίξουν (;;;), είτε όχι – μπλοκάροντας την εφαρμογή της…. Με ό,τι αυτό σημαίνει για τους παγκόσμιους, ενδοκαπιταλιστικούς συσχετισμούς και ανταγωνισμούς…

Για να το πούμε διαφορετικά. Με τον χρόνιο ξεπεσμό του οηε και των δεκάδων αποφάσεών του σχετικά με την Παλαιστίνη, το ICJ ως τμήμα του οηε είναι το τελευταίο διεθνώς αποδεκτό όργανο «επίλυσης διαφορών μεταξύ κρατών» που έχει απομείνει ως αξιόπιστο απ’ τις δομές «πλανητικής εμβέλειας» όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Καθώς ο 4ος βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και κλιμάκωση, και καθώς είναι σαφές πως όταν οι καινούργιοι συσχετισμοί δύναμης και καταμερισμού εξουσίας στον καπιταλιστικό πλανήτη οριστικοποιηθούν (……) θα υπάρξει μια καινούργια «διεθνής νομιμότητα» με νέα «περιεχόμενα» και θεσμίσεις, το ICJ αιωρείται σ’ αυτό το ιστορικό-κενό-της-μετάβασης.

Η κατοχή της Παλαιστίνης, η καταστροφή της ζωής των Παλαιστίνιων, το απαρτχάιντ καθεστώς και η παλαιστινιακή αντίσταση, είναι ένας απ’ τους πολλούς «επιμέρους» πολέμους του 3ου παγκόσμιου, του επονομαζόμενου «ψυχρού» – που μόνο τέτοιος δεν ήταν. Όλα τα αντιαποικιακά κινήματα νίκησαν (κατ’ αρχήν…) στη διάρκεια αυτού του 3ου παγκόσμιου∙ όλα εκτός από εκείνο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης… Σ’ αυτήν την άκρη του κόσμου, στον αρμό της ανατολικής Μεσογείου με τη δυτική Ασία και την βόρεια Αφρική, οι διακρατικοί, ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί του 3ου παγκόσμιου επέβαλαν ένα αιματηρό, βάρβαρο «Χ».

Αυτό το «Χ» διαταράχτηκε προς στιγμήν μόλις ο 3ος παγκόσμιος τελείωσε. Το θυμίσαμε πριν μόλις 2,5 μήνες, θα το ξανακάνουμε. Η απόφαση A/RES/45/130 της γενικής συνέλευσης των κρατών μελών του οηε (με ημερομηνία επίσημης δημοσίευσης 14/12/1990) έλεγε ανάμεσα σ’ άλλα κι αυτά (τονισμένες φράσεις στις φωτογραφίες):

Η Γενική Συνέλευση ξαναεπιβεβαιώνει την πίστη της στη σημασία της εφαρμογής της Διακήρυξης Απόδοσης Ανεξαρτησίας στις Αποικιοκρατούμενες Χώρες και στους Λαούς τους…

… Θυμίζει την Διακήρυξη της Γενεύης για την Παλαιστίνη και το Πρόγραμμα Δράσης για την Επίτευξη των Παλαιστινιακών Δικαίων, που υιοθετήθηκε απ’ το Διεθνές Συνέδριο για το Ζήτημα της Παλαιστίνης…

… 2. Ξαναεπιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από αποικιοκρατική κυριαρχία, απαρτχάιντ και ξένη κατοχή, με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανόμενου του ένοπλου αγώνα…

Ήταν μόνο μια στιγμή: η ιμπεριαλιστική δύση είχε νικήσει (στον 3ο παγκόσμιο) και τίποτα δεν επρόκειτο να διαταράξει τα εγκλήματα του χωροφύλακά της στη μέση Ανατολή. Το «Χ» έγινε σταδιακά ανοικτή, πανηγυρική και χωρίς προσχήματα υποστήριξη του απαρτχάιντ καθεστώτος….

Το ICJ, ως κεντρικός θεσμός του οηε από το 1948, «κουβαλάει» τώρα όλες αυτές τις ανεφάρμοστες αποφάσεις του μητρικού οργανισμού για το “παλαιστινιακό πρόβλημα”∙ κουβαλάει ακόμα και τις δεκαετίες της σιωπηλής «αποδοχής» του αποικιοκρατικού απαρτχάιντ∙ σε μια ιστορική περίοδο που οι συσχετισμοί του παρελθόντος έχουν αλλάξει και αλλάζουν διαρκώς ακόμα περισσότερο. Κουβαλάει τέλος την δική του απόφαση του 2004 (για την παράνομη με βάση το «διεθνές δίκαιο» κατασκευή των τειχών στη Δυτική Όχθη), όπου επιβεβαιώνει ότι όπως οποιοδήποτε κατοχικό καθεστώς έτσι και το θεοναζί, απαρτχάιντ δεν έχει το δικαίωμα να επικαλείται «αυτοάμυνα» απέναντι στους κατεχόμενους πληθυσμούς… Για προφανείς λόγους: οι κατεχόμενοι εξεγείρονται, κι αυτοί είναι οι μόνοι που έχουν δικαίωμα διεθνώς αναγνωρισμένο, ακόμα και στον ένοπλο αγώνα.

Το ICJ είναι η τελευταία αντανάκλαση του 20ου αιώνα πάνω στην κόψη της Ιστορίας, μέσα στη ρευστότητα και τη νοσηρότητα. Απ’ την μια μεριά, κάτω απ’ τα βλέμματα του πλανήτη, πρέπει να στηρίξει την ακεραιότητά του, έτσι ώστε σα θεσμός να περάσει στις καινούργιες ρυθμίσεις, μετά τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Απ’ την άλλη μεριά υπονομεύεται υπόγεια ήδη απ’ τα αφεντικά του τελευταίου κτηνώδους ρατσιστικού, αποικιοκρατικού καθεστώτος – και τους συμμάχους του. Θυμάστε μήπως τον πιο κοντινό, που με το θράσος που χαρακτηρίζει όλους όσους θεωρούν ότι το «διεθνές δίκαιο» το έχουν στην τσέπη τους (ενώ το έχουν αλλού…) υπερασπίστηκε το «δικαίωμα του ισραήλ στην αυτοάμυνα»; Σας τον θυμίζουμε:

Εκατό μέρες…

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Το ICJ είναι δικαστήριο. Ακόμα κι αν οι δικαστές του επιδείξουν την μέγιστη ακεραιότητα, δεν παύει να είναι ένα δικαστήριο. Ακόμα κι αν αύριο ή σε λίγες ημέρες διατάξουν «προσωρινά μέτρα» κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, και πάλι θα είναι ένα δικαστήριο.

Αν μια τέτοια σφαγή, η πιο televised ως τώρα στην ιστορία του πλανήτη, καθημερινή, διαρκής, στη γνώση ακόμα κι εκείνων που κοιμούνται όρθιοι, για 100 μέρες ήδη, πρέπει να φτάσει σ’ ένα δικαστήριο με την ελπίδα να σταματήσει, τότε πρέπει να αναμετρηθούμε με τους δικούς μας δαίμονες: ό,τι ιστορικά έχει ονομαστεί «αντιπολεμικό», «αντι-ιμπεριαλιστικό» κίνημα απέτυχε να φτάσει, να πλησιάσει σοβαρά έστω, στο σκοπό του.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Όταν ΑΥΤΟΙ μιλούν για πόλεμο, το εννοούν…

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Όχι μόνο δεν πρέπει να ξεχνάμε… Πρέπει επίσης να ψάχνουμε προς τα πίσω για να βρούμε την γενεαλογία των καθεστωτικών μεθοδεύσεων και εγκλημάτων. Αυτή η κατά κάποιον τρόπο «αναδρομική» μνήμη ενισχύει την αντίσταση στους πολέμους τους. Επειδή στηρίζει την επίγνωση ότι η χειραγώγηση σε βάρος μας δεν είναι «έργο της στιγμής» που κάπως θα ξεπεραστεί μόνη της, κάτι που απλά κρίθηκε απαραίτητο κοντοπρόθεσμα, αλλά σχέδιο και συμφέροντα διαρκείας.

Το παρακάτω είναι απόσπασμα από έκθεση του WHO («παγκόσμιος οργανισμός υγείας»…) του 2005, με θέμα ενδεχόμενο «χημικό ή βιολογικό» πόλεμο. Ήταν τότε, ας το θυμίσουμε, που είτε ο Σαντάμ Χουσεϊν, είτε κάποιος άλλος «τρομοκράτης» (δεν μπορεί παρά να) κατείχε κάποιο χημικό ή βιολογικό όπλο μαζικής καταστροφής…

… Η εμπειρία του φόβου λόγω έκθεσης σε βιολογικό ή χημικό πόλεμο και στις καταστροφές του είναι τρομακτική για τους περισσότερους. Ωστόσο ο φόβος είναι ακόμα πιο πιθανός αν εμπλέκονται βιολογικοί ή χημικοί παράγοντες. Πρώτον, το πιο τρομοκρατικό και απειλητικό συστατικό του βιολογικού και χημικού πολέμου είναι ότι εμπλέκονται αόρατοι παράγοντες. Στην περίπτωση μιας έκρηξης οι άνθρωποι ξέρουν αμέσως αν έχουν τραυματιστεί ή όχι. Ωστόσο, στη διάρκεια βιολογικού πολέμου, οι άνθρωποι δεν μπορούν να εμπιστευτούν τις αισθήσεις τους για να εκτιμήσουν τον βαθμό της φυσικής έκθεσής τους.

Δεύτερον, ο φόβος και η ανημποριά μεγαλώνουν όταν αυτός ο παράγοντας μπορεί να μεταδοθεί από άτομο-σε-άτομο, δημιουργώντας μια κατάσταση στην οποία οι πάροχοι φροντίδας υγείας, η οικογένεια, οι φίλοι και οι γείτονες μπορεί να είναι πηγές της αρρώστιας. Κατά συνέπεια η ασφαλής φροντίδα και κοινωνική στήριξη μπορεί να μην είναι διαθέσιμη άμεσα την στιγμή που χρειάζεται περισσότερο. Η χρήση ενός παράγοντας που είναι μολυσματικός προκαλεί οδυνηρά προβλήματα, όπως ο κοινωνικός στιγματισμός, η απομόνωση και η καραντίνα, συμπεριλαμβανόμενης της αποκοπής των παιδιών απ’ τους γονείς τους και του φόβου μήπως κολλήσουν αγαπημένα πρόσωπα. Η περιοχή χημικά μολυσμένη μπορεί να οδηγήσει στην οδυνηρή εμπειρία της εκκένωσής της.

Τρίτον, η αβεβαιότητα για τον βαθμό επικινδυνότητας των βιολογικών και χημικών όπλων προκαλεί φόβο… Τέταρτον, τα άτομα μπορεί να εκτιμήσουν λάθος τα σημάδια της αντανακλαστικής αναστάτωσης, και να τα θεωρήσουν απόδειξη μόλυνσης. Τα σημάδια και τα συμπτώματα της αντανακλαστικής αναστάτωσης είναι συνηθισμένα μεταξύ φοβισμένων ατόμων και εμπλέκουν διάφορα συστήματα και όργανα, περιλαμβανόμενης της έντασης των μυών, τρέμουλο, ταχυκαρδία, εμετό, ίδρωμα, τρόμο, δυσκολία αναπνοής και δέος. Έτσι, υγιή άτομα από φυσική άποψη, επειδή φοβούνται, αναπτύσσουν συμπτώματα αντανακλαστικής αναστάτωσης που λαθεμένα εννοούνται σαν συμπτώματα μόλυνσης, και έτσι μπορεί να επιβαρύνουν τις υπηρεσίες υγείας.

Πέμπτον, άτομα που φορούν προστατευτικά ρούχα, μάσκες και αναπνευστήρες μπορεί να νοιώθουν μεγάλη δυσφορία, που οφείλεται σε: θερμότητα και αναπνευστικό στρες, κλειστοφοβική αίσθηση (η λεγόμενη φοβία των ασφυγιογόνων μασκών), πιθανές δυσκολίες στην προφορική επικοινωνία και μείωση της φυσικής λειτουργικότητας που χρειάζεται για καθήκοντα που θεωρούνται απαραίτητα για την επιβίωση…

Για πολλά μπορούν να κατηγορηθούν τα αφεντικά, όχι όμως ότι είναι ανίδεα για την mainstream κατάσταση των υποτελών τους. Έτσι το ότι «έναντι βιολογικών παραγόντων οι άνθρωποι δεν μπορούν να εμπιστευτούν τις αισθήσεις τους για το αν έχουν ‘κτυπηθεί’ ή όχι» (του 2005…)  μπορεί (και πρέπει) να μεταφραστεί ως εξής: χρησιμοποιώντας βιολογικούς παράγοντες έχουμε (σαν αφεντικά) την δυνατότητα να τους στερήσουμε την ικανότητα να αυτο-καθορίζονται∙ μ’ άλλα λόγια «ανοίγουμε τρύπες» στη συνείδησή τους ρίχνοντας σ’ αυτές «συναισθηματικό οξύ».

Από εργατική αντικαπιταλιστική και αντικρατική σκοπιά (για όσους / όσες την διαθέτουν) αυτό είναι γνωστό εδώ και χρόνια – αν όχι δεκαετίες. Είναι γνωστό δηλαδή ότι η κατασκευή μαζικών «μυστηριωδών» φόβων και απειλών προκαλεί παράλυση όχι μόνο σωματική αλλά (κυρίως) διανοητική. Είναι επίσης γνωστό ότι η διανοητική παράλυση υπό τέτοιες συνθήκες, ενώ είναι αναμενόμενη και αντιμετωπίσιμη, για τους Εαυτούς – Κεφάλαια είναι τόσο αδιανόητη, ώστε προτιμούν να τραυλίζουν επαναλαμβάνοντας διαρκώς τις προσταγές που δέχονται υιοθετώντας τες (και πουλώντας τες σαν «εξυπνάδα» και «ορθολογισμό») παρά να παραδεχτούν ότι βρίσκονται σε κατάσταση σοκ και πανικού από προσχεδιασμένη επίθεση σε βάρος του κοινωνικού (εργοστάσιου…) όπως άλλωστε και η μεγάλη πλειονότητα των υπηκόων. Ο Εαυτός-Κεφάλαιο σα σύγχρονος τύπος ιδιοσυγκρασιακής ενσωμάτωσης των καπιταλιστικών κανονικοτήτων θεωρεί αδιανόητο το να πέσει-τόσο-χαμηλά, όπως εξάλλου θεωρεί αδιανόητο ότι το κεφάλαιο-κεφάλαιο θέλει-το-κακό του!

Κρίμα…

Παλαιστινιακή αντίσταση (1)

Πρώην ισραηλινός πιλότος: «Ο στρατός μας είναι μια τρομοκρατική οργάνωση που διοικείται από εγκληματίες πολέμου»

(το 2021…)

Δευτέρα 8 Γενάρη>> Στις 28 Δεκέμβρη συναντήθηκαν στη Βηρυτό υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι 5 παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων: της Hamas*, του Λαϊκού Μετώπου για της Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, της Ισλαμικής Jihad, του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, και του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-Γενική Διοίκηση (πρόκειται για μια παλιά διάσπαση του Λαϊκού Μετώπου που έχει βάση στη συριακή επικράτεια). Απ’ την συνάντηση εκδόθηκε κοινό ανακοινωθέν ∙ το site Palestine Chronicle δημοσιοποίησε κάποια αποσπάσματά του.

Απ’ αυτά θα σημειώσουμε μόνο την πρόσκληση (την οποία ονομάζουν «στρατηγική ενότητα») για την ανάπτυξη και ενδυνάμωση του Παλαιστινιακού πολιτικού συστήματος πάνω σε δημοκρατικές βάσεις, μέσω γενικών εκλογών – προεδρικών, βουλευτικών και του εθνικού συμβουλίου – σύμφωνα με ένα απόλυτα αναλογικό αντιπροσωπευτικό σύστημα, με ελεύθερες, δίκαιες, διαφανείς και δημοκρατικές εκλογές, με την συμμετοχή των πάντων… Την σημειώνουμε όχι επειδή κάτι τέτοιο είναι αδύνατο υπό τις τωρινές συνθήκες (που άγνωστο είναι πόσο θα κρατήσουν…) αλλά για το ακριβώς αντίθετο: επειδή υποδεικνύει την βάση μιας πολιτικής διαδικασίας που τόσο το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς όσο και όλοι οι σύμμαχοί του σιχαίνονται περισσότερο ακόμα κι απ’ τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Συγκεκριμένα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.