Tag: ιδεολογία

Ζήτω τα ασανσέρ!!!

Βίος ανθόσπαρτος, ή τα συνεταιράκια: Σεπτέμβρης 2015 αριστερά, Ιούνης 2018 δεξιά

Δευτέρα 1 Δεκέμβρη (00.22) >> Είναι μια εφεύρεση των μέσων του 19ου αιώνα: ο ανελκυστήρας ανθρώπων. Έχει παίξει ως τώρα ρόλο σε μια τουλάχιστον κρίσιμη στιγμή του νεοελληνικού κράτους / παρακράτους: όταν κάποτε ρώτησαν την κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου «πως κατάφερε να πείσει τους ‘αθάνατους’ της διεθνούς ολυμπιακής επιτροπής να δώσουν την διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων του 2004 στην Αθήνα» απάντησε με φλεγματικό τρόπο «τους έπειθα στο ασανσέρ»… αφήνοντας την φαντασία να υποθέσει τι στο διάολο μπορεί να γίνει μέσα σ’ ένα ασανσέρ που να συγκινήσει τα ραμόλια της δοε…

Πρόσφατα το πόπολο έμαθε ότι η σύνθεση του φαιορόζ γκουβέρνου απ’ τις εκλογές της 24ης Γενάρη 2015 ως τις εκλογές του 2019 κρίθηκε … χάρη στο ασανσέρ!!! Συγκινητικό: μοιάζει με γκομενικό νταραβέρι: ο ογκόλιθος «Ζέρβας» ανέβηκε με ασανσέρ στον 7ο όροφο, ξεπερνώντας τον fit Θεοδωράκη που πήγαινε απ’ τις σκάλες, και έπεσε πρώτος στην αγκαλιά του «Βελουχιώτη»…

Η βιβλιοκριτική της βιβλιοπολιτικής του συστήματος μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Μας θυμώνει όμως η παραγραφή / κακοποίηση της Ιστορίας. Όχι μόνο επειδή κρύβει πάντα βρωμιές. Αλλά και επειδή, όταν γίνεται αποδεκτή απ’ τις μάζες, τις καταδικάζει (με την θέλησή τους; ναι, ακόμα κι έτσι…) στην πιο αιώνια σκλαβιά. Την σκλαβιά της αμνησίας και της ακρισίας.

Είμαστε αρκετά πειρθωριακοί ως τώρα για να μπορέσουμε να εμποδίσουμε αποτελεσματικά την όποια σκατοπλημμύρα. Αλλά είμαστε και αρκετά ακέραιοι για να παραστήσουμε ότι «δεν ξέρουμε», ειδικά όταν δημόσια έχουμε καταθέσει την (αναμφισβήτητη) γνώση μας.

Τον Φλεβάρη του 2015, στο (χάρτινο) Sarajevo νο 92, μεταξύ άλλων καταθέσαμε κι ένα κείμενο με τίτλο: απ’ την πλατεία στην Ηρώδου του Αττικού: μια μούτζα δρόμος (οι αγανακτισμένοι στο γκουβέρνο). Σας προτείνουμε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ – δεν θα περάσετε άσχημα.

Για τώρα ένα μικρό αλλά αποδεικτικό απόσπασμα:

… Να τι έγραφε η καθεστωτική οικονομική εφημερίδα “ημερησία” στις 28 Απρίλη του 2012, λίγες ημέρες πριν τον πρώτο γύρο των τότε βουλευτικών εκλογών, κάτω απ’ τον τίτλο: Εμφύλιος στο ΣΥΡΙΖΑ για το “ειδύλλιο” Τσίπρα-Καμμένου. Ο τονισμός δικός μας:

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε διαδικτυακή του συνέντευξη τόνισε ευθαρσώς ότι ”αν εμείς, ως Αριστερά, καταθέσουμε την πρότασή μας και χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Καμμένου και έρθει να μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη δεν θα τον πετάξουμε, δεν θα του πούμε δεν τις θέλουμε”, ενώ επιφύλαξε θέση πρωθυπουργού στην Αλ. Παπαρήγα σε μια κυβέρνηση που θα επιδιώξει, όπως είπε, “την ανατροπή του Μνημονίου”.

Παρά την οξύτατη αντίδραση των υπολοίπων κομμάτων, την πρόταση Τσίπρα δεν απέρριψε ο άμεσα ενδιαφερόμενος, Π. Καμμένος, καθώς οι “Ανεξάρτητοι Ελληνες”, με ανακοίνωσή τους, απάντησαν με την ίδια λογική…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ζογκλερικά και όχι μόνον

Δευτέρα 1 Δεκέμβρη (00.14) >> Για το πόλοπο το ιντριγκαδόρικο ζήτημα είναι η «κωλοτούμπα» του δημοψηφισματικού «όχι-που-έγινε-ναι» στα μέσα του 2015∙ και εξακολουθεί να είναι το βασικό «κατηγορώ»: δεν αρέσουν στο λαό οι ασκήσεις εδάφους. Όταν όμως η «εθνική πορεία» πηγαίνει όρτσα ο λαός αδιαφορεί. (Μέχρι να αρχίσει να ψυχανεμίζεται, πάντα πολύ αργά, ότι μπροστά έχει ξέρες και «παίζει ναυάγιο»…)

Σύμφωνα με τον μικροαστικό άγριο εμπειρισμό τα σημαντικά ζητήματα βρίσκονται αποκλειστικά στην καθημερινότητα. Πράγματι η καθημερινότητα είχε και έχει πολλά ζόρια∙ προσεχώς ακόμα περισσότερα. Ωστόσο στο ρεπερτόριο των πολιτικών βιτρινών η διαχείριση αυτής της καθημερινότητας των υπηκόων δεν είναι καθόλου αποκομμένη απ’ όσα ονομάζονται «εξωτερική πολιτική». Εκεί μάλιστα, σ’ αυτήν την υποτιθέμενα λίγο πολύ μακρινή κρατική και παρακρατική δραστηριότητα που ονομάζεται «εξωτερική πολιτική», ο προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να διακρίνει τις πηγές πολλών δεινών «εσωτερικού». Όταν, για παράδειγμα, ένας διάδοχος του ψεκασμένου ογκόλιθου, ένας άλλος υπ.αμ., ένας κόνδορας της πολιτικής σκηνής, φτάνει να λέει σήμερα στο πόπολο «πρέπει να αυτοθυσιαστείτε» και «πρέπει να αγαπήσετε τα φέρετρα σας σκεπασμένα με σημαία», αυτές οι δήθεν μακρινές και άσχετες με τα καθημερινά «εξωτερική πολιτική» και «πολιτική άμυνας» έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα χωρίς κανένα εμπόδιο…

Υπάρχουν κάποιοι, ελάχιστοι, περιθωριακοί, που υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά το 2015 δεν χρίστηκε η «πατριωτική δεξιά» των ανελλ στήριγμα της «πρώτης φοράς» του συριζα αλλά έγινε το ανάποδο: ο σημερινός Ανακαινισμένος και το κόμμα του ήταν το «στήριγμα εσωτερικού» της οριακής (το 2015) και εντατικής προσπάθειας του ελληνικού καθεστώτος και των αφεντικών του να συντηρήσουν τις (διεθνείς…) γεωπολιτικές προσόδους τους. Προσπάθειας που ανέλαβε ένας άνθρωπος-των-μηχανισμών. Ανέλαβε ο ψεκασμένος ογκόλιθος / «εταίρος» τις γεωπολιτικές προσόδους (: τα οφέλη λόγω γεωγραφικής θέσης) που είναι η raison d’être του ελληνικού κράτους από τότε που κατασκευάστηκε απ’ τις «μεγάλες δυνάμεις» των αρχών του 19ου αιώνα: χωρίς αυτήν την ιμπεριαλιστική raison d’être κανείς στα κατά τα λοιπά παρακμιακά μέρη μας δεν θα τολμούσε να πουλήσει τσαμπουκά το 2015… Από πολλές απόψεις λοιπόν η σωστή σειρά της επιβίωσης του ελληνικού κράτους / παρακράτους μετά την επίσημη χρεωκοπία του ήταν πρώτον: το οικόπεδο έχει ακόμα διεθνή γεωπολιτική αξία, και κάποιος πρέπει να την εγγυηθεί∙ και ύστερα δεύτερον: κανονίζουμε τα χρέη μας με βάση το ότι έχουμε αξία, το ότι είμαστε «η χρυσή βίδα»…. Σε απλά ελληνικά: ας πάρει τηλέφωνο τον Juncker ο Obama, να του πει ότι αξίζουμε τρυφερότητα…

Τόσο καλά, τόσο δομικά.

Σύμφωνα μ’ αυτούς τους περιθωριακούς, με τον ίδιο τρόπο που ο «αντιτουρκισμός» έγινε τότε εντατικά «φιλοϊσραηλισμός» έτσι και ο «αντιγερμανισμός / αντιεε» έγινε η λεωφόρος του επικαιροποιημένου και παθιασμένου «φιλοαμερικανισμού». Σ’ αυτή τη διάταξη το «go back ms Merkel» ήταν η μπροστινή όψη, η πιο πιασάρικη (η «λαϊκίστικη» αν προτιμάτε…) της όχι-και-τόσο-πίσω όψης, του «come here mrs Netanyahou @ Pompeo».

Εντατική προσπάθεια, με όλη τη σημασία των λέξεων. Ίδρωσαν οι δίδυμοι ογκόλιθοι των φαιορόζ, ο υπ.εξ. (με το Λονδίνο…) και υπ.αμ. (με την Ουάσιγκτον…) Και το «αριστερό» δεκανίκι των φαιοπατριωτών, που τώρα σα γνήσιος σαχλαμάρας μιλάει για «ασανσέρ», ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή. Πρόθυμος και χαρούμενος. Τσεκαρισμένος:

6 Μάρτη 2019

20 Μάρτη 2019

26 Ιούλη 2019

Όποιος θέλει να καταλάβει (if any…) θα συμπεράνει ότι η «γραμμή» του don Rico & Co είναι προέκταση (με τις απαραίτητες ελαφρές διαφοροποιήσεις…) της «γραμμής» της «πρώτης φοράς αριστεράς». Και για να πικράνουμε τους ήδη πικραμένους: προέκταση και συνέχεια (με ιστορικούς όρους) όχι μόνο της «εξωτερικής» αλλά και τομέων της «εσωτερικής πολιτικής». Λογικό: το εντόπιο κράτος / παρακράτος είναι ενιαίο απ’ την άποψη των πολιτικών βιτρινών του και των ενεργειών τους. Απλά η μία πουλάει παπούτσια για περπάτημα στο βουνό, και η άλλη για περπάτημα στον κάμπο. (Μερικές φορές αλλάζουν ρόλους και πραμάτεια).

Δυο παραδείγματα (απ’ τα περισσότερα), για να χαλάσουμε ίσως καρδιές.

Παράδειγμα 1. Ενώ πολλοί θυμούνται ότι ο don Rico & Co έχει κηρύξει πόλεμο κατά της Μόσχας, πόσοι άραγε θυμούνται ότι αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε εκείνα τα ηρωϊκά χρόνια όταν ο τωρινός Ανακαινισμένος προσπαθούσε να «σώσει» τον λαό απ’ τα νύχια της τρόικας;

11 Ιούλη 2018

Προσέξτε παρακαλούμε την τελευταία πρόταση της καθεστωτικής «καθημερινής» και του καλά ενημερωμένου απ’ τις υπηρεσίες ρεπόρτερ της:

… Η συγκεκριμένη υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια μια υπόγεια ένταση που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα σε Αθήνα και Μόσχα, τα τελευταία δύο χρόνια, για λόγους οι οποίοι συνδέονται και με το γενικότερο περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή…

Τα «τελευταία 2 χρόνια» που γραφόταν το 2018 μετρούσαν απ’ το 2016, σωστά; Πώς να μην συνδέονται οι λόγοι; «Το πολύ Pompeo – Pompeo κάνει το ‘παιδί’… μοιραίο!» Αν, τώρα, το πράγμα έχει φτάσει στο «θα πληρώνετε αμερικανικό lng» ε! Ο καιρός περνάει…. Το «υπόγειο» έγινε ανώγειο!

Παράδειγμα 2. Ενώ όλοι στα μέρη μας θυμούνται πόσο «αιώνιος εχθρός» και, κυρίως, πόσο «τύραννος» είναι ο Erdogan, προτιμούν βολικά να ξεχνούν ότι το κυβερνητικό μόρφωμα «η κατ’ όνομα αριστερά δεκανίκι της πολιτισμένης ακροδεξιάς» έδωσε άσυλο, πλαστά διαβατήρια και έκανε ήρωες 8 τούρκους καραβανάδες που προσπάθησαν να σκοτώσουν τον «τύραννο» το απόγευμα της 16ης Ιούλη του 2016 στη διάρκεια στρατιωτικού πραξικόπηματος για την ανατροπή νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης (πραξικόπηματος με πάνω από 160 νεκρούς…)∙ κι αφού απέτυχαν πήραν ένα ελικόπτερο και αναζήτησαν ασφαλές καταφύγιο στο ελλαδιστάν. Στην Αλεξανδρούπολη.

Ως τότε θα ήταν αδύνατο να φανταστεί κάποιος «αριστερή» κυβέρνηση που να περιθάλπτει και να προστατεύει πραξικοπηματίες, οπουδήποτε στη γη. Σιγά!!! Το 2016 το «αριστερά» του κόμματος του νυν Ανακαινισμένου συγγραφέα και του ίδιου προσωπικά ήταν αντιπερισπασμός εσωτερικής χρήσης. Άλλοι κυβερνούσαν!!! Κι έτσι οι 8 την έβγαλαν καθαρή μετ΄ επαίνων:

Φυσικά οι καθεστωτικοί αριστεροί πονηρούληδες, και τότε και τώρα θα πουν «μα το δικαστήριο αποφάσισε»… Ω!!! Πόσο συγκινητικό!!! Άχου μωρέ η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης!!! Άχου την!!

Μόνο που αν σου έρχονται χουντοκαραβανάδες μετά από (αποτυχημένο) πραξικόπημα δεν τους περνάς από δικαστήριο για … «παράνομη είσοδο στη χώρα»!!! Τους κάνεις πακέτο και σε μία ή δύο ώρες το πολύ μετά την άφιξή τους τους έχεις στείλει πίσω! Το ότι αυτό δεν έγινε ήταν απόφαση του γκουβέρνου. Των φαιορόζ. Ποιών; Των φαιών; Των ροζ; Όχι απλά «αντιτουρκική». Αλλά υπέρ ενός πραξικόπηματος (που μόλις είχε αποτύχει – τι κρίμα!!!) και οποιουδήποτε άλλου επιχειρηθεί στο μέλλον. Με την υπογραφή της «πρώτης φοράς…»

Αν η Άγκυρα προστάτευε, περιέθαλπτε και έκανε ήρωες πραξικοπηματίες καραβανάδες κατά της «πρώτης φοράς» το 2016, το 2017 ή το 2018 τι θα έγραφαν στα βιβλία τους οι αρμόδιοι; Πόσο Pompeo και πόσο Netanyahu είχε η ελληνική φαιορόζ γενναιοδωρία προς τους επίδοξους-δολοφόνους-του-Erdogan; Πολύ, παρά πολύ – υποθέτουμε. Πόσο Pompeo και πόσο Netanyahu είχε και έχει εσωτερικεύσει ο τωρινός «δεν φταίω εγώ, ο διπλανός μου κυρία»; Πόσο Che πρέπει να έχεις μασκαρευτεί σα λυκειόπαιδο για να αποδειχθείς μεγάλη λέρα μόλις σου δώσουν την διεύθυνση στη γαλέρα;

Χα, χα, χα! «Είσαι ωραίος ρε Μπένγιαμιν!»

20 Δεκέμβρη 2018: την ώρα που ο «αθώος» έκανε οικογενειακές διακοπές στην Ιερουσαλήμ, μαζί με το νοτιοκυπριακό κάθαρμα, με έξοδα του φίλου του, ο στρατός του αρχιχασάπη σκότωνε και σακάτευε καθημερινά δεκάδες ΑΟΠΛΟΥΣ διαδηλωτές και διαδηλώτριες στη Γάζα, στη διάρκεια της πολύμηνης ειρηνικής «Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής» (Great March of Return). Οι βιβλιόφιλοι ας περιμένουν το επόμενο πόνημα / βιβλίο του Ανακαινισμένου με τίτλο «Δείτε πόσο πατριώτες κανίβαλοι είμαστε»…

Τι λέμε εν τέλει μ’ αυτά; Όποιος νομίζει ότι η «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού κράτους είναι μακριά και μειωμένης σημασίας για την καθημερινότητά του κατουράει στη θάλασσα: θα το βρει στο πιάτο του, στο αλάτι…

Παλαιστίνη 1 – πίσω / μπρος

Δευτέρα 24 Νοέμβρη (00.41) >> Λένε ότι ο χάροντας αναμετρήθηκε με τη ζωή και έχασε. Δεν τόβαλε κάτω. Ξαναμετρήθηκε και ξανάχασε. Και ξανά και ξανά.

Λένε όμως ότι αυτό δεν είναι κάποιος ατσάλινος κανόνας. Λένε ότι πρέπει να συμβαίνει για να επιβεβαιώνεται. Και συμβαίνει. Στην Παλαιστίνη.

Στην Παλαιστίνη μια μάνα σταυροφίλησε τους γιούς της που ο ένας μετά τον άλλο έμπαιναν στην αντίσταση. Τους έχασε όλους, και είπε: δεν έχω πια δάκρυα να κλάψω, τα μάτια μου στέγνωσαν. Ο χάρος έκανε πίσω.

Στην Παλαιστίνη, στη Γάζα, οι γυναίκες δεν έχουν υποπέσει (ούτε τώρα ούτε ποτέ) στην κατηγορία «me too». Εύλογο. Αυτά είναι πρωτοκοσμικά. Οι Παλαιστίνιες γυναίκες θεωρούνται «όπλο μαζικής καταστροφής», επειδή γεννούν – γι’ αυτό δολοφονούνται συστηματικά, ακόμα (αν είναι δυνατόν) μαζί με τα μωρά τους. Ο δικονομικός όρος «γυναικοκτονία» δεν ίσχυσε ποτέ γι’ αυτές, ούτε θα ισχύσει: δεν είναι λευκές, πρωτοκοσμικές. Κι ούτε, κατά συνέπεια, εξαπολύθηκε κατά των θεοναζί δολοφόνων και των δυτικών, πρωτοκοσμικών αφεντικών τους εκείνο το διαρκές, αδιαπράγματευτο κύμα οργής και μίσους που θα έπρεπε.

Έχει σημασία που αυτές οι γυναίκες έχουν επικηρυχτεί μαζικά, για το φύλο τους∙ που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο εδώ και δεκαετίες; Όχι, στον δειλό κόσμο μας δεν έχει…

Θα σας γυρίσουμε κάπως πίσω χρονικά. Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 26 του Φλεβάρη του 2009 και στην εκτενή αναφορά μας στην «operation cast lead» («επιχείρηση καυτό μολύβι») ανάμεσα στις 27 Δεκέμβρη του 2008 και στις 18 Γενάρη 2009 – ή «πρώτος πόλεμος της Γάζα», ή «η σφαγή της Γάζα» (δεν είχε κάνει το φασισταριό και οι σύμμαχοί του το τωρινό Ολοκαύτωμα). Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, υπήρχε ένα κείμενο με τίτλο: η εξόντωση είναι απλά ένα μέτρο «ελέγχου των γεννήσεων»

(Αποσπάσματα):

Oι μήτρες των παλαιστινίων [γυναικών] είναι βιολογικό όπλο.
Arnon Soffer

O Arnon Soffer, καθηγητής γεωστρατηγικής στο πανεπιστήμιο της Xάιφα, είναι ένας απ’ τους οργανικούς διανοούμενους του ισραηλινού κράτους / χασάπικου. Σαν επικεφαλής του τμήματος ερευνών του ισραηλινού στρατού (τουλάχιστον ήταν τέτοιος την εποχή που πάρθηκε η συνέντευξη, πριν 14 μήνες) μπορεί να θεωρηθεί σημαίνον πρόσωπο του καθεστώτος. Tου αναγνωρίζεται πως ήταν ο εμπνευστής της αποχώρησης του ισραηλινού στρατού και των εποίκων απ’ την λωρίδα της Γάζας το 2005. H αποχώρηση εκείνη είχε θεωρηθεί, απ’ την παλαιστινιακή αντίσταση, «ήττα» του Iσραήλ. Tελικά ήταν ένας ελιγμός. Mετά την αποχώρηση ο στρατός του μπορεί να βομβαρδίζει και να σκοτώνει ασύστολα· γιατί δεν υπάρχουν πια μέσα στη Γάζα οι θύλακες των εποίκων, οι οποίοι θα έπρεπε να προστατεύονται 25 ώρες το 24ωρο έναντι παλαιστινιακών αντιποίνων.
O Arnon Soffer είναι ένας τυπικός φασίστας, αν και σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια είναι «κεντρώος». Aυτό επιβεβαιώνει ότι οι «αριστεροί» και οι «δεξιοί» στην πολιτική σκηνή του ισραήλ είναι μονάχα λεπτές αποχρώσεις του κατάμαυρου. H πιο πάνω δήλωσή του περί των παλαιστινίων γυναικών τοποθετεί κι αυτόν, και τους οπαδούς του, και όσους απλά τον ανέχονται, στην κορυφή της πυραμίδας των σύγχρονων νεοναζί.
Παρακάτω ένα (μεγάλο) τμήμα της συνέντευξής που έδωσε στην Ruthie Blum Leibowitz, και δημοσιεύτηκε στη («δεξιά») Jerusalem Post στις 11/10/2007.

Eρ: Στην προηγούμενή μας συνέντευξη [21/5/2004, υπό τον τίτλο «Eίναι η δημογραφία, βλάκα!»] ισχυριστήκατε πολλά για το τι θα μπορούσε και τι θα έπρεπε να περιμένει κανείς να συμβεί μετά την απεμπλοκή μας [αποχώρηση του στρατού] από την Γάζα. Tώρα λέτε πως όλα έγιναν όπως τα περιμένατε.

Aπ: Nαι. Eίχα πει «H πίεση στα σύνορα θα είναι φρικτή. Θα είναι ένας φοβερός πόλεμος. Oπότε, αν πρόκειται να μείνουμε ζωντανοί, πρέπει να σκοτώνουμε, να σκοτώνουμε, να σκοτώνουμε».
Eκείνη η δήλωση προκάλεσε μεγάλο σάλο τότε, και έχει πλάκα να δει κανείς ότι ακόμα λαμβάνω πάρα πολλές εξαγριωμένες και γεμάτες ασχετοσύνη αντιδράσεις, από αριστερούς στο Iσραήλ και αντισημίτες διεθνώς, οι οποίοι βγάζουν τα λόγια μου απ’ τα συμφραζόμενα. Δεν πρότεινα εγώ να σκοτώνουμε Παλαιστίνιους! Eίπα ότι οφείλουμε να τους σκοτώνουμε!

Eίχα δίκιο για τις ογκούμενες δημογραφικές πιέσεις. Eίμαι πάντα αποφασισμένος να προστατέψω τον εαυτό μου και τη χώρα μου. Oπότε σήμερα θα βελτίωνα τον τίτλο που έδωσες στην προηγούμενη συνέντευξη και θα τον έκανα «Eίναι η δημογραφία και ο αντισημιτισμός, βλάκα!»

Eρ: Tί θα απαντούσατε στην κριτική, που έρχεται απ’ την δεξιά, που υποστηρίζει ότι παρά τις αδιάκοπες βολές ρουκετών Kασσάμ στο Σντερότ και το στήσιμο κιμπούτς στην έρημο Nετζέβ, το Iσράηλ δεν έχει αντιδράσει όπως θα έπρεπε, κι ούτε κατά διάνοια δεν «σκοτώνει, σκοτώνει, σκοτώνει»;

Aπ: Aκόμα και πριν την αποχώρηση απ’ τη Γάζα, έλεγα ότι πρέπει να απαντάμε με πυραύλους σε όποιον μας ρίχνει ρουκέτες· και είναι αλήθεια πως δεν το έχουμε κάνει όσο θα έπρεπε.

Eρ: Στη προηγούμενη συνέντευξη σας ρώτησα κατά πόσον – με τις κάμερες του cnn να δείχνουν το τείχος – το Iσραήλ θα μπορούσε να προετοιμαστεί για αντίποινα στην περίπτωση των ρουκετών. H απάντησή σας ήταν: «Aν δεν σκοτώνουμε, θα πάψουμε να υπάρχουμε».

Aπ: Zούμε μια εκατονταετία τρομοκρατίας, και έχουμε μπροστά μας άλλη μια εκατονταετία τρομοκρατίας. Eίμαστε αναγκασμένοι να ζούμε για πάντα με το σπαθί. Δεν μας θέλει κανένας στη Mέση Aνατολή, γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να συνεχίσουμε να πολεμάμε.

Eρ: Έχουμε και λέμε λοιπόν. Λέτε ότι υπάρχει μια αυξανόμενη δημογραφική πίεση· ότι το Iσραήλ πρέπει να ζήσει με τα όπλα στο χέρι για τουλάχιστον 100 χρόνια ακόμα· και ότι μόλις πεθάνουν ο Mουμπάρακ και ο Aμπντουλάχ θα βρεθούμε με τα χειρότερα προβλήματα. Kαι η απάντησή σας σε όλα αυτά είναι ότι το Iσραήλ πρέπει να παραχωρήσει κάποια γη; Kι αν το κάνει τί θα γίνει μετά;

Aπ: H γεωστρατηγική μου εκτίμηση είναι ότι το Iσραήλ είναι σαν τον Tιτανικό. Προσπαθώ να αλλάξω την πορεία του, να το εμποδίσω να πέσει πάνω στο παγόβουνο, και να του επιτρέψω να συνεχίσει με ασφάλεια το ταξίδι του. Aλλά στο Tελ Aβίβ διασκεδάζουν, κάνουν ένα μεγάλο πάρτι – ένα όργιο με το χρηματιστήριο. Kι όταν προσπαθώ να τους προειδοποιήσω για την καταστροφή που πλησιάζει γρήγορα, μου λένε ότι έχω γελοιοποιηθεί, ή ότι είμαι υπερβολικός. Έχει ειπωθεί ότι οι διανοούμενοι είναι οι πιο άσχετοι απ’ όλους τους ανθρώπους, κι αυτό είναι αλήθεια, γιατί είναι κλεισμένοι μέσα στις γκαλερί και δεν έχουν ιδέα τι γίνεται γύρω τους. Zουν μέσα σε φαντάσματα.
Kοίτα εδώ. [Aνοίγει έναν πληθυσμιακό χάρτη του Iσραήλ]. Πρώτ’ απ’ όλα οι ισραηλινοί Άραβες κυκλώνουν τη χώρα απ’ την Άνω Γαλιλαία γύρω γύρω. Eδώ είναι το κέντρο, το πλούσιο, κυνικό, κοσμοπολίτικο «κράτος του Tελ Aβίβ».
Όσο για τους Άραβες στο νότο: αυτοί είναι η γέφυρα ανάμεσα στη Γάζα και την Iουδαία-Σαμάρεια. Kαι έχω να σου πω λοιπόν ότι αν δεν καταφέρουμε να κρατήσουμε αυτή την (πληθυσμιακή) γέφυρα κλειστή, οι ρουκέτες Kατιούσα θα αρχίσουν να εκτοξεύονται από την Kalkilya στο Tελ Aβίβ. Kατευθείαν στο χρηματιστήριο. Kαι τότε θα τελειώσει το πάρτυ.

Eρ: Πώς βλέπετε τις εξελίξεις από δημογραφική άποψη;

Aπ: Δεν υπάρχει κίνδυνος μέσα στο Iσραήλ. O ρυθμός γεννήσεων των Eβραίων ανεβαίνει, ενώ των Aράβων πέφτει. Aλλά αν προσθέσουμε και τις κατεχόμενες περιοχές, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Eπειδή αποχωρήσαμε απ’ την Γάζα, σήμερα οι Eβραίοι αποτελούν το 60% του πληθυσμού στο Iσραήλ και οι Άραβες μόνο το 40%. Aν κάτσουμε αδρανείς βέβαια τα επόμενα 20 χρόνια, τότε θα ξαναϋπάρξει πρόβλημα.

Teaser

Ιδού ο Ανακαινισμένος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα…

(Παραλλαγή από κατά Λουκά, χωρίς τις μωρές παρθένες και τα λοιπά σεξιστικά υπονοούμενα του κατά Ματθαίο: τροπάρι περιμένοντας την ανάσταση…)

Δευτέρα 10 Νοέμβρη (00.05) >> Η διαφημιστική τακτική είναι παλιά: πως να προκαλέσεις την περιέργεια και την προσμονή για ένα επερχόμενο προϊόν μέσω διαδοχικών αποσπασματικών μηνυμάτων. Με την βοήθεια, φυσικά, δημαγωγών, καλοθελητών, διαφημιστών κλπ.

Για παράδειγμα βάζεις το προϊόν να κάνει μισή δήλωση. Ύστερα μια άλλη μισή δήλωση. Ύστερα διατυπώνεις (δήθεν…) υποθέσεις για το που το πάει (το προϊόν). Μετά αναγγέλλεις ότι θα βγει ένα manual (του προϊόντος). Ύστερα δημοσιοποιείς το εξώφυλλο. Μετά το οπισθόφυλλο. Μετά την ράχη (των οδηγιών χρήσης του προϊόντος). Μ’ αυτόν τον τρόπο όπως λένε οι διαφημιστές «διεγείρεται το ενδιαφέρον του κοινού και μεγαλώνει η αναγνωρισιμότητα». Είτε της μάρκας είτε του αναμενόμενου προϊόντος.

Γιατί η λεγόμενη «πολιτική (με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) αγορά» θα έπρεπε να είναι διαφορετική; Ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει τα τρικ για την πώληση π.χ. αυτοκινήτων ή μεθόδων αδυνατίσματος αν πρόκειται να πουλήσει εαυτόν.

Αυτά βρίσκονται στην καρδιά εκείνου που θα ονομαστεί «δημοκρατικός καπιταλισμός» και πιο παλιά λεγόταν «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο». Τώρα το ότι αυτός ο «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο» ή «δημοκρατικός» ή «με ευαισθησίες» ή όπως αλλιώς αποφασίσει το marketing είναι η αναπόφευκτη, ουσιαστική μήτρα του «καπιταλισμού χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο», του «ολιγαρχικού», του «αναίσθητου» κλπ, αυτό είναι βέβαια μια λεπτομέρεια. Που δεν ενδιαφέρει την προώθηση προϊόντων (στην «πολιτική αγορά»).

Απέναντι στον απαίσιο don Rico & Co ιδού λοιπόν που έρχεται ο Ανακαινισμένος. Καλώς να τον δεχτείτε (όσοι / όσες…) Και προσοχή: μην σας βρει κοιμισμένους/ες!!!

Αγρυπνείτε! Να προσεύχεσθε σε κανά δυο ολιγάρχες (αντίπαλων παε…) που στηρίζουν το προϊόν. (Και να περιμένετε τηλέφωνο απ’ τον Μπίμπι για δυο τρία πράγματα…)

Για ένα κράνος (συγγνώμη: στέμμα!)

Δευτέρα 3 Νοέμβρη (00.22) >> Οι τωρινοί δυτικοί δημαγωγοί προσπαθούν να το κρύψουν: ενώ κάθε πολιτική βιτρίνα «μεγάλης δύναμης» μπορεί να θεωρείται επικίνδυνη, εκείνες που είναι μεγαλομανείς σε βαθμό γελοιότητας τι είναι άραγε; Σχεδόν το σύνολο των δυτικών δημαγωγών ξεκινάει ακόμα τις βαθυστόχατες αναλύσεις του για την «παγκόσμια κατάσταση» απ’ την αμερικανική (και γενικότερα δυτική) υπεροχή – απέναντι στους πάντες. Αν όμως ο «πλανητάρχης» (και ουσιαστικά όλο το αμερικανικό γκουβέρνο) κατρακυλάει στις ατραξιόν του, κι αν η υπόλοιπη «δύση» λαχανιάζει όλο και πιο βαριά ακολουθώντας ψάχνοντας δεύτερους ρόλους (που θα αποθεωθούν ως τέτοιοι απ’ το κοινό και την κριτική…), αν λοιπόν συμβαίνουν αυτά η παρακμή τους δεν φαίνεται απλά. Εκρήγνυται!

Και τότε; «Όλοι εμείς που ‘ανήκωμεν εις την Δύσιν’»; Ποιά είναι η μοίρα μας, ποιό το ριζικό μας;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Σοσιαλισμός στη Ν. Υόρκη;

Δευτέρα 3 Νοέμβρη (00.11) >> Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (μακράν) ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα στην αμερικανική πολιτική σκηνή. (Αλλά η υποστήριξή του απ’ την Ocasio-Cortez είναι πλυντήριο γι’ αυτήν, και οπωσδήποτε καθόλου το καλύτερο για τον ίδιο…)

Για παράδειγμα, παράδοξο ή όχι, τις απόψεις του υπέρ της Παλαιστίνης τις συμμερίζεται η μεγάλη πλειοψηφία των νεοϋρκέζων εβραϊκής καταγωγής: έχουν συχαθεί ό,τι εμφανίζεται να μιλάει και να δρα για λογαριασμό τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, και δεν είναι μόνο οι νεοϋρκέζοι.

Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (τουλάχιστον στις διακηρύξεις του) ένας αυθεντικός σοσιαλδημοκράτης – σε μια εποχή και σε μια χώρα που η original σοσιαλδημοκρατία θεωρείται εξτρεμισμός. «Άκρα αριστερά».

Αλλά ακριβώς γι’ αυτό, και επιπλέον εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Zohran Mandami στηρίζεται στον μεταμοντερνισμό των social media και όχι στον μοντερνισμό κάποιας μαζικής πολιτικής οργάνωσης, ο πιθανότερος δήμαρχος του «μήλου» θα πρέπει να θεωρείται μάλλον σύμπτωμα μιας όλο και πιο βαθιάς κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτικής αντινομίας∙ παρά οτιδήποτε άλλο. Όπως, τηρουμένων όλων των αναλογιών, σύμπτωμα είναι και το ψόφιο κουνάβι στο θρόνο του άσπρου σπιτιού.

Σοσιαλδημοκράτης είναι και ο πακιστανικής καταγωγής Sadiq Khan, δήμαρχος του Λονδίνου, και μάλιστα για δυο θητείες (η δεύτερη τελειώνει τον επόμενο Μάη). Και στην περίπτωσή του θεωρήθηκε «σκανδαλώδες», ειδικά απ’ το φασισταριό (όχι μικρό στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας) ένας «ξένος», ένας «πάκι», να εκλέγεται δήμαρχος της πρωτεύουσας της άλλοτε αυτοκρατορίας.

Μήπως υποτιμάμε την «δυναμική» των urban πληθυσμών (συμπεριλαμβανόμενων των μεσοστρωμάτων που παραπέουν…) στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο όταν νοιώθουν ότι το μαχαίρι πλησιάζει (ή έχει φτάσει) στον δικό τους λαιμό; Όχι. Όμως το να δραπετεύσει ένα ικανό μέρος αυτών των πληθυσμών απ’ την μεσολάβηση και, κυρίως, απ’ το Θέαμα, είναι ακόμα πιο σημαντικό σήμερα απ’ ότι ήταν πριν 30 ή 40 χρόνια: δεν υπάρχει «σωτηρία» με την κατασκευή «αγίων», ακόμα κι αν τριγύρω κυκλοφορούν «δαίμονες».

Η εξουσιοδότηση χωρίς έλεγχο (αυτό είναι οι εκλογές…) συνορεύει πια με τον καθεστωτικό πατερναλισμό. Αν αυτός θα είναι «δεξιός» ή «αριστερός»; Χμμμ… Έχει σημασία πράγματι, αλλά μόνο για τους παραιτημένους…

mind the gap

Δευτέρα 3 Νοέμβρη >> Δεν ξέρουμε (και δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα) ποιος, δεν ξέρουμε τι, αλλά στο βαθμό που κάνει ντόρο αυτό είναι τραγικό: «το κύμα».

Έλλειψη γνώσης κυρίες και κύριοι! Το «κύμα» έχει υπάρξει∙ και μπορεί να μην σας αρέσει. Μπορεί να θαλασσοπνιγείτε, ή να επιπλεύσετε – αν νομίζετε. Αλλά είναι αυτό:

(Είχε και καλύτερο γραφιστικό… Ξέρετε την υπόθεση της ταινίας;)

Tr(iu)amphal arch

Δευτέρα 27 Οκτώβρη (00.03) >> Κι όμως. Το αλλοπρόσαλλο ψόφιο κουνάβι δεν κλονίστηκε που έχασε (για φέτος) το «νόμπελ ειρήνης». Σκοπεύει να παρηγορηθεί κτίζοντας (όχι με τα χεράκια του) μια «αψίδα του θριάμβου»!!!

Αυτό κάτω είναι το σχέδιο στο οποίο έχει καταλήξει ο αρχιτέκτονάς του (το όνομά του πάνω αριστερά…):

Να και οι μακέτες απλωμένες στο «γραφείο»:

Ρωτήθηκε αναπόφευκτα «ποιος είναι ο θρίαμβος που θα τιμά η αψίδα;» Απάντησε: ο δικός μου!

Ω ναι! Ο δικός του!!!

(Δεν έχει ζητήσει ακόμα να τον θάψουν μέσα σε πυραμίδα, την «ψηλότερη και ομορφότερη στον κόσμο». Αλλά προλαβαίνει…)

Παλαιστινιακή αντίσταση

Δευτέρα 6 Οκτώβρη (00.31) >> Εν τω μεταξύ στην ερειπωμένη Γάζα αποδεικνύεται ξανά εκείνο που έχει αποδειχθεί πάμπολλες φορές: στην αναμέτρηση ανταρτών και αεροπορικών βομβαρδισμών το πλεονέκτημα το έχουν ξεκάθαρα οι πρώτοι. Όσο για τους βομβαρδισμούς από ψηλά ή/και μακρυά; Ο μόνος στόχος τους είναι οι άμαχοι. (Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο δηλωμένος στόχος…)

Το πρώτο video είναι από «συνδυασμένη επίθεση» των ανταρτών στην Khan Younis, στις 20 Αυγούστου. (Ναι, αργούμε να βρούμε τα video). Η ιστορική φράση (του Μάο;) ότι «οι αντάρτες κινούνται μέσα στην κοινωνία όπως το ψάρι στο νερό» στα όποια κατεχόμενα εδάφη μπορεί να αντικατασταθεί στην περίπτωση της Γάζα με το «… όπως το φίδι στις πέτρες»:

Το δεύτερο video είναι πιο πρόσφατο. Και δείχνει την απλή, τόσο απλή, ανατίναξη ενός κατοχικού τανκ Merkava στις 29 Σεπτέμβρη στην πόλη της Γάζα.

Ναι, είναι εύκολο – αν έχεις τα κότσια να το κάνεις!

Κι αυτό είναι από καθεστωτική εφημερίδα του Τελ Αβίβ. Αναφέρεται σ’ άλλη ενέργεια της αντίστασης, στα τέλη Σεπτέμβρη:

Κάτι ακόμα. Αν η Παλαιστινιακή αντίσταση δεν είχε κρατήσει στρατιωτικά αυτά τα δύο χρόνια∙ αν είχε γονατίσει, αν είχε ηττηθεί στους 6, στους 8 ή στους 10 μήνες, τότε καμία απ’ τις κινήσεις συμπαράστασης δεν θα γινόταν ύστερα. Θα απλωνόταν παντού η σιωπή νεκροταφείου της νίκης των θεοναζί.

Πολλοί, πάρα πολλοί, παριστάνουν ότι διασώζουν την (κουρελιασμένη έτσι κι αλλιώς) «πολιτικοϊδεολογική σημαία» τους διαχωριζόμενοι σκληρά απ’ την Παλαιστινιακή αντίσταση (ταϊζοντας έτσι με την θέλησή τους τα θεοναζί θεωρήματα περί «ισλαμοφασιστών» και περί «απελευθέρωσης της Παλαιστίνης από την … Hamas»!!…). Αυτό λένε ότι κάνουν στο όνομα, δήθεν, του «παλαιστινιακού λαού». Ως εάν αυτή η αντίσταση, με όλες τις οργανώσεις της, με όλη την γκάμα των πολιτικών και ιδεολογικών συνιστωσών της, δεν είναι αντίσταση αυτού ακριβώς του λαού αλλά κάποιων … εξωγήινων, που καλό θα ήταν να μας απαλλάξουν απ’ την ύπαρξή τους. Ως εάν αυτοί οι χιλιάδες ένοπλοι αντάρτες να μην έχουν γονείς, συγγενείς, φίλους μέσα στον μυθικό, άοπλο και φουκαριάρη παλαιστινιακό λαό που παρακαλάει για την πρωτοκοσμική ελεημοσύνη και συμπάθεια – όπως τον προτιμούν. Ως εάν αυτός ο λαός να μην έχει μια ιστορία δεκαετιών ένοπλης αντίστασης, όπου όλες οι οργανώσεις της, είτε ήταν ισλαμικές, είτε κομμουνιστικές, είτε σοσιαλιστικές, χαρακτηρίζονταν πάντα «απαίσιοι τρομοκράτες». Ως εάν οι Παλαιστίνιες μανάδες να μην σταυροφιλούν τους γυιούς τους όταν αποφασίσουν να πάρουν τα όπλα ξέροντας ότι πολύ πιθανό να τους κηδέψουν.

Να λοιπόν ένα μικρό δείγμα αυτού του λαού:

Την σήμερον ημέρα είναι πανεύκολο για τους τσατσορούφιανους των καφενείων και των πληκτρολογίων να κρύβονται πίσω από …. «ιδεολογικές ψευτο-καθαρότητες» τους (οι οποίες, φυσικά, βρίσκονται στα σκουπίδια της καθημερινής ζωής τους!) Πολλοί της εντόπιας «αριστεράς» (του κράτους και του κεφάλαιου, του σκοινιού και του παλουκιού…), των παραφυάδων της και δεν ξέρουμε τι άλλο, τα καταφέρνουν μια χαρά. Με απεριόριστο θράσος.

Νομίζουν ότι έχουν πιάσει στασίδι στη «σωστή μεριά της ιστορίας».