Tag: ιδεολογία

Για ένα κράνος (συγγνώμη: στέμμα!)

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη (00.22) >> Οι τωρινοί δυτικοί δημαγωγοί προσπαθούν να το κρύψουν: ενώ κάθε πολιτική βιτρίνα «μεγάλης δύναμης» μπορεί να θεωρείται επικίνδυνη, εκείνες που είναι μεγαλομανείς σε βαθμό γελοιότητας τι είναι άραγε; Σχεδόν το σύνολο των δυτικών δημαγωγών ξεκινάει ακόμα τις βαθυστόχατες αναλύσεις του για την «παγκόσμια κατάσταση» απ’ την αμερικανική (και γενικότερα δυτική) υπεροχή – απέναντι στους πάντες. Αν όμως ο «πλανητάρχης» (και ουσιαστικά όλο το αμερικανικό γκουβέρνο) κατρακυλάει στις ατραξιόν του, κι αν η υπόλοιπη «δύση» λαχανιάζει όλο και πιο βαριά ακολουθώντας ψάχνοντας δεύτερους ρόλους (που θα αποθεωθούν ως τέτοιοι απ’ το κοινό και την κριτική…), αν λοιπόν συμβαίνουν αυτά η παρακμή τους δεν φαίνεται απλά. Εκρήγνυται!

Και τότε; «Όλοι εμείς που ‘ανήκωμεν εις την Δύσιν’»; Ποιά είναι η μοίρα μας, ποιό το ριζικό μας;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Σοσιαλισμός στη Ν. Υόρκη;

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη (00.11) >> Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (μακράν) ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα στην αμερικανική πολιτική σκηνή. (Αλλά η υποστήριξή του απ’ την Ocasio-Cortez είναι πλυντήριο γι’ αυτήν, και οπωσδήποτε καθόλου το καλύτερο για τον ίδιο…)

Για παράδειγμα, παράδοξο ή όχι, τις απόψεις του υπέρ της Παλαιστίνης τις συμμερίζεται η μεγάλη πλειοψηφία των νεοϋρκέζων εβραϊκής καταγωγής: έχουν συχαθεί ό,τι εμφανίζεται να μιλάει και να δρα για λογαριασμό τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, και δεν είναι μόνο οι νεοϋρκέζοι.

Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (τουλάχιστον στις διακηρύξεις του) ένας αυθεντικός σοσιαλδημοκράτης – σε μια εποχή και σε μια χώρα που η original σοσιαλδημοκρατία θεωρείται εξτρεμισμός. «Άκρα αριστερά».

Αλλά ακριβώς γι’ αυτό, και επιπλέον εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Zohran Mandami στηρίζεται στον μεταμοντερνισμό των social media και όχι στον μοντερνισμό κάποιας μαζικής πολιτικής οργάνωσης, ο πιθανότερος δήμαρχος του «μήλου» θα πρέπει να θεωρείται μάλλον σύμπτωμα μιας όλο και πιο βαθιάς κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτικής αντινομίας∙ παρά οτιδήποτε άλλο. Όπως, τηρουμένων όλων των αναλογιών, σύμπτωμα είναι και το ψόφιο κουνάβι στο θρόνο του άσπρου σπιτιού.

Σοσιαλδημοκράτης είναι και ο πακιστανικής καταγωγής Sadiq Khan, δήμαρχος του Λονδίνου, και μάλιστα για δυο θητείες (η δεύτερη τελειώνει τον επόμενο Μάη). Και στην περίπτωσή του θεωρήθηκε «σκανδαλώδες», ειδικά απ’ το φασισταριό (όχι μικρό στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας) ένας «ξένος», ένας «πάκι», να εκλέγεται δήμαρχος της πρωτεύουσας της άλλοτε αυτοκρατορίας.

Μήπως υποτιμάμε την «δυναμική» των urban πληθυσμών (συμπεριλαμβανόμενων των μεσοστρωμάτων που παραπέουν…) στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο όταν νοιώθουν ότι το μαχαίρι πλησιάζει (ή έχει φτάσει) στον δικό τους λαιμό; Όχι. Όμως το να δραπετεύσει ένα ικανό μέρος αυτών των πληθυσμών απ’ την μεσολάβηση και, κυρίως, απ’ το Θέαμα, είναι ακόμα πιο σημαντικό σήμερα απ’ ότι ήταν πριν 30 ή 40 χρόνια: δεν υπάρχει «σωτηρία» με την κατασκευή «αγίων», ακόμα κι αν τριγύρω κυκλοφορούν «δαίμονες».

Η εξουσιοδότηση χωρίς έλεγχο (αυτό είναι οι εκλογές…) συνορεύει πια με τον καθεστωτικό πατερναλισμό. Αν αυτός θα είναι «δεξιός» ή «αριστερός»; Χμμμ… Έχει σημασία πράγματι, αλλά μόνο για τους παραιτημένους…

mind the gap

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη >> Δεν ξέρουμε (και δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα) ποιος, δεν ξέρουμε τι, αλλά στο βαθμό που κάνει ντόρο αυτό είναι τραγικό: «το κύμα».

Έλλειψη γνώσης κυρίες και κύριοι! Το «κύμα» έχει υπάρξει∙ και μπορεί να μην σας αρέσει. Μπορεί να θαλασσοπνιγείτε, ή να επιπλεύσετε – αν νομίζετε. Αλλά είναι αυτό:

(Είχε και καλύτερο γραφιστικό… Ξέρετε την υπόθεση της ταινίας;)

Tr(iu)amphal arch

Δευτέρα 27 Οκτώβρη (00.03) >> Κι όμως. Το αλλοπρόσαλλο ψόφιο κουνάβι δεν κλονίστηκε που έχασε (για φέτος) το «νόμπελ ειρήνης». Σκοπεύει να παρηγορηθεί κτίζοντας (όχι με τα χεράκια του) μια «αψίδα του θριάμβου»!!!

Αυτό κάτω είναι το σχέδιο στο οποίο έχει καταλήξει ο αρχιτέκτονάς του (το όνομά του πάνω αριστερά…):

Να και οι μακέτες απλωμένες στο «γραφείο»:

Ρωτήθηκε αναπόφευκτα «ποιος είναι ο θρίαμβος που θα τιμά η αψίδα;» Απάντησε: ο δικός μου!

Ω ναι! Ο δικός του!!!

(Δεν έχει ζητήσει ακόμα να τον θάψουν μέσα σε πυραμίδα, την «ψηλότερη και ομορφότερη στον κόσμο». Αλλά προλαβαίνει…)

Παλαιστινιακή αντίσταση

Δευτέρα 6 Οκτώβρη (00.31) >> Εν τω μεταξύ στην ερειπωμένη Γάζα αποδεικνύεται ξανά εκείνο που έχει αποδειχθεί πάμπολλες φορές: στην αναμέτρηση ανταρτών και αεροπορικών βομβαρδισμών το πλεονέκτημα το έχουν ξεκάθαρα οι πρώτοι. Όσο για τους βομβαρδισμούς από ψηλά ή/και μακρυά; Ο μόνος στόχος τους είναι οι άμαχοι. (Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο δηλωμένος στόχος…)

Το πρώτο video είναι από «συνδυασμένη επίθεση» των ανταρτών στην Khan Younis, στις 20 Αυγούστου. (Ναι, αργούμε να βρούμε τα video). Η ιστορική φράση (του Μάο;) ότι «οι αντάρτες κινούνται μέσα στην κοινωνία όπως το ψάρι στο νερό» στα όποια κατεχόμενα εδάφη μπορεί να αντικατασταθεί στην περίπτωση της Γάζα με το «… όπως το φίδι στις πέτρες»:

Το δεύτερο video είναι πιο πρόσφατο. Και δείχνει την απλή, τόσο απλή, ανατίναξη ενός κατοχικού τανκ Merkava στις 29 Σεπτέμβρη στην πόλη της Γάζα.

Ναι, είναι εύκολο – αν έχεις τα κότσια να το κάνεις!

Κι αυτό είναι από καθεστωτική εφημερίδα του Τελ Αβίβ. Αναφέρεται σ’ άλλη ενέργεια της αντίστασης, στα τέλη Σεπτέμβρη:

Κάτι ακόμα. Αν η Παλαιστινιακή αντίσταση δεν είχε κρατήσει στρατιωτικά αυτά τα δύο χρόνια∙ αν είχε γονατίσει, αν είχε ηττηθεί στους 6, στους 8 ή στους 10 μήνες, τότε καμία απ’ τις κινήσεις συμπαράστασης δεν θα γινόταν ύστερα. Θα απλωνόταν παντού η σιωπή νεκροταφείου της νίκης των θεοναζί.

Πολλοί, πάρα πολλοί, παριστάνουν ότι διασώζουν την (κουρελιασμένη έτσι κι αλλιώς) «πολιτικοϊδεολογική σημαία» τους διαχωριζόμενοι σκληρά απ’ την Παλαιστινιακή αντίσταση (ταϊζοντας έτσι με την θέλησή τους τα θεοναζί θεωρήματα περί «ισλαμοφασιστών» και περί «απελευθέρωσης της Παλαιστίνης από την … Hamas»!!…). Αυτό λένε ότι κάνουν στο όνομα, δήθεν, του «παλαιστινιακού λαού». Ως εάν αυτή η αντίσταση, με όλες τις οργανώσεις της, με όλη την γκάμα των πολιτικών και ιδεολογικών συνιστωσών της, δεν είναι αντίσταση αυτού ακριβώς του λαού αλλά κάποιων … εξωγήινων, που καλό θα ήταν να μας απαλλάξουν απ’ την ύπαρξή τους. Ως εάν αυτοί οι χιλιάδες ένοπλοι αντάρτες να μην έχουν γονείς, συγγενείς, φίλους μέσα στον μυθικό, άοπλο και φουκαριάρη παλαιστινιακό λαό που παρακαλάει για την πρωτοκοσμική ελεημοσύνη και συμπάθεια – όπως τον προτιμούν. Ως εάν αυτός ο λαός να μην έχει μια ιστορία δεκαετιών ένοπλης αντίστασης, όπου όλες οι οργανώσεις της, είτε ήταν ισλαμικές, είτε κομμουνιστικές, είτε σοσιαλιστικές, χαρακτηρίζονταν πάντα «απαίσιοι τρομοκράτες». Ως εάν οι Παλαιστίνιες μανάδες να μην σταυροφιλούν τους γυιούς τους όταν αποφασίσουν να πάρουν τα όπλα ξέροντας ότι πολύ πιθανό να τους κηδέψουν.

Να λοιπόν ένα μικρό δείγμα αυτού του λαού:

Την σήμερον ημέρα είναι πανεύκολο για τους τσατσορούφιανους των καφενείων και των πληκτρολογίων να κρύβονται πίσω από …. «ιδεολογικές ψευτο-καθαρότητες» τους (οι οποίες, φυσικά, βρίσκονται στα σκουπίδια της καθημερινής ζωής τους!) Πολλοί της εντόπιας «αριστεράς» (του κράτους και του κεφάλαιου, του σκοινιού και του παλουκιού…), των παραφυάδων της και δεν ξέρουμε τι άλλο, τα καταφέρνουν μια χαρά. Με απεριόριστο θράσος.

Νομίζουν ότι έχουν πιάσει στασίδι στη «σωστή μεριά της ιστορίας».

 

Πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος (1)

Δευτέρα 6 Οκτώβρη (00.21) >> Οι ύαινες βρυχώνται (Μην πει κανείς «δεν ήξερα, δεν άκουσα…»)

Λοιπόν, αυτός (τον ξέρετε) τον Απρίλη του 2024 ήταν ελαφρώς χεσ…νος:

Υπάρχουν όμως κι αυτές οι (διανοητικές) «διαταραχές» των πολιτικών βιτρινών, που γίνονται όλο και πιο βαριές με το πέρασμα του χρόνου. Ο ίδιος τύπος λοιπόν, τον Δεκέμβρη του 2024 παραδεχόταν αυτό:

«Κάνουμε proxy πόλεμο – με την ρωσία»…

Δεν έχει σημασία!!! Ο πόλεμος είναι η υγεία της μηχανής! Και μια χαλασμένη μηχανή, οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί, θέλει οπωσδήποτε πόλεμο – πόλεμο – πόλεμο! Για την ακρίβεια: προς το παρόν γαυγίζει:

Τον αναγνωρίσατε: είναι ο πολωνός πρωθυπουργός: Τι είναι η ειρήνη; (λέει) Το μεσοδιάστημα των πολέμων… (Α, εντάξει. Γιατί εμείς νομίζαμε ότι…)

Αυτά τον περασμένο Σεπτέμβρη.

Και νάτον πάλι, πριν 4 ημέρες – πιο κατατοπιστικός:

Παρέα με τους κοκάκηδες του Λονδίνου και του Παρισιού και την ξαναεκλεγμένη της μολδαβίας (που παρά τα νατοϊκά αισθήματά της δεν δείχνει ιδιαίτερο ενθουσιασμό…) ο κύριος Tusk υπενθυμίζει ότι οι σκέψεις των ευρωπαϊκών πληθυσμών πρέπει να γίνουν πολεμοκάπηλες – αλλιώς…

Θα «χρειαστούν θυσίες». Τα αφεντικά των ευρωπαϊκών καπιταλισμών (και οι βιτρίνες τους) θέλουν να προωθήσουν (στην θέση των «ελευθεριών» και των «δικαιωμάτων») την προτεραιότητα της θυσίας. Θυσιαστείτε (για εμάς) ρε κακομαθημένοι μαλάκες! Τί σας ζητάμε;;;

Εδώ ένα ακόμα γραβατωμένο αστέρι της πολεμοκαπηλείας. Ο κύριος Stoltenberg, πρώην γ.γ. του νατο και νυν υπ.οικ. της νορβηγίας:

Θα σας φτωχύνουμε ρε μαλάκες, αυτό θα κάνουμε!

Να και η μοχθηρή και ανεγκέφαλη αλεπού, ο εχθρός, στις 2 Οκτώβρη απ’ την Μόσχα – όλο ειρωνεία:

Soylent green*

Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη (00.13) >> Σεβασμός στους νεκρούς σημαίνει (θα έπρεπε να σημαίνει…) σεβασμός στους ζωντανούς. Και το ανάποδο. Χρειάζεται άραγε η πίστη-σε-κάποιο-θεό για τον σεβασμό στους νεκρούς; Όχι – μόνο για ηθική-του-είδους. Του ανθρώπινου. Χρειάζεται αυτή η έμφυτη στάση που δεν επιτρέπει στα θηλαστικά να αλληλοσκοτώνονται… (Μόνο το δικό μας είδος απαλλάχτηκε απ’ αυτήν την έμφυτη στάση – και, σαν αντίβαρο και εξιλέωση, οργάνωσε την ταφή…)

Δεκατέσσερεις αμερικανικές πολιτείες έχουν νομιμοποιήσει ως σήμερα την «κομποστοποίηση» των ανθρώπινων νεκρών, και την μετατροπή τους σε λίπασμα. Κατά χρονική σειρά: Ουάσιγκτον (2019), Κολοράντο (2021), Όρεγκον (2021), Βέρμοντ (2022), Καλιφόρνια (2022), Ν. Υόρκη (2022), Νεβάδα (2023), Αριζόνα (2023, εκεί η σχετική νομοθεσία ονομάζεται: “grandpa in the garden bill”…), Μαίρυλαντ (2023), Ντελαγουέρ (2023), Μινεσότα (2023), Μέιν (2024), Τζιόρτζια (2025) και, πρόσφατα, Νιου Τζέρσεϊ. Τουλάχιστον άλλες δέκα έχουν προγραμματίσει να κάνουν το ίδιο στο κοντινό μέλλον. Θεωρείται «οικολογική» και «ενεργειακά φιλική» διαχείριση, αφού σύμφωνα με τους υποστηρικτές της καταναλώνει το 1/8 της ενέργειας που χρειάζεται η καύση και μειώνει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά έναν τόνο ανά νεκρό…

Υπάρχει λοιπόν μια καινούργια «θεότητα» που λέγεται «κλιματική κρίση» – και η γνωστή παλιά που λέγεται «αξιοποίηση». Κυρίως η δεύτερη: αυτή πάει πολύ πίσω, πάνω από 2 αιώνες:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αποσύνθεση 2

Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη (00.50) >> Η δολοφονία του «συντηρητικού ακτιβιστή» (αυτή είναι η δεξιά political correct ορολογία…) στις ηπα θα μείνει, ίσως για χρόνια, αστυνομικό μυστήριο. Η αγιοποίησή-του-απ’-τα-πάνω (απ’ το ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο) είναι ωστόσο εντελώς διαφορετική ιστορία. Πολιτικο-ιδεολογικού περιεχομένου. Μια οργάνωση που είχε ήδη χρηματοδοτηθεί με 100 εκατομμύρια δολάρια απ’ τους βαθύπλουτους αμερικάνους υποστηρικτές των θεοναζί δεν είναι «παίξε γέλασε». Αν ο επικεφαλής αυτής της οργάνωσης άρχισε να εκφράζει δημόσια αμφιβολίες (έως και αποστροφή) για τα τωρινά έργα του απαρτχάιντ καθεστώτος και, κυρίως, την ένταση και την έκταση με την οποία αυτό το καθεστώς εκτρέπει το «make america great again», αυτό είναι ακόμα λιγότερο «παίξε γέλασε».

Ποιόν αγιοποιεί λοιπόν το ψοφιοκουναβιστάν; Τον καλοπληρωμένο «πιστό» ή τον δολοφονημένο «αιρετικό»; Αυτό θα μείνει ασαφές για καιρό, αφού άλλωστε δεν υπάρχει λόγος βιασύνης… Εκείνο όμως που έγινε ακαριαία ήταν η γενική ενοχοποίηση της λεγόμενης «αριστεράς» των ηπα, όπου «αριστερά» είναι … οι δημοκρατικοί! (Αν είναι δυνατόν!!!)

Η πρώτη πολιτική βιτρίνα που ελεεινολόγησε μαζικά ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, τους αμερικάνους συντηρητικούς / δεξιούς / ακροδεξιούς παραμονές εκλογών (του 2016), ήταν η Hillary Clinton: κατά την γνώμη της «οι μισοί υποστηρικτές του Trump χωρούσαν σ’ ένα σκουπιδοντενεκέ». Τώρα, το ότι «οι μισοί ή όλοι οι υποστηρικτές των δημοκρατικών χωρούν στη φυλακή ως εν δυνάμει τρομοκράτες» είναι μια απάντηση / κλιμάκωση. Που δεν αφέθηκε στους πάντα πρόθυμους των antisocial media και τα bots. Έγινε επίσημη ψοφιοκουναβική «εσωτερική πολιτική». Με διάφορους τρόπους.

Είναι δίκαιο και σωστό να ειπωθεί ότι το 2016 η βαθυκρατική Clinton έσφιξε κατά μια ή δυο στροφές το υπόβαθρο του λανθάνοντος (;) εμφύλιου πολέμου στις ηπα. Κάτι ανάλογο έκανε και ο νυσταλέος Jo αργότερα, με διάφορες δηλώσεις του, όταν καθόταν στο θρόνο στο άσπρο σπίτι. Τώρα οι ψοφιοκουναβικοί (και οι ζάμπλουτοι υποστηρικτές τους) θέλουν, μετά την δολοφονία, να εμποδίσουν την εξέλιξη αυτού του εμφύλιου; Ή να την επιταχύνουν; Ή μήπως δεν ξέρουν τι θέλουν;

Ένα ολιγαρχικό καθεστώς που αμολάει την εθνοφυλακή να αναλάβει καθήκοντα αστυνομίας «για την πάταξη της εγκληματικότητας» είναι ένα καθεστώς που καλλιεργεί την θεσμική βία κατά βούληση, «γράφοντας» οποιονδήποτε συνταγματικό περιορισμό – με διάφορες προφάσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο στρατός εμφανίζεται στους δρόμους των πρωτοκοσμικών πόλεων ως «δύναμη δημόσιας τάξης». Αυτό έγινε για λόγους «αντιτρομοκρατίας» στην δεκαετία του ‘00, και ξανάγινε για λόγους «πολέμου στον αόρατο εχθρό» στις αρχές των ‘20s.

Τώρα όμως η επαναδημιουργία-της-εθνικής-μεγαλοσύνης, είτε στην αμερικάνικη, είτε στη γαλλική, είτε στη γερμανική, είτε στην αγγλική, είτε σε οποιαδήποτε άλλη δυτική εθνική παραλλαγή είναι διαφορετικό project. Δεν αρκούν τα στρατιωτικά περίπολα. Αφενός χρειάζεται ορατούς εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς. Αφετέρου χρειάζεται να επιβάλει μια καθολική εσωτερική πειθαρχία / επιστράτευση (μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά) μπας και σωθεί ότι σώζεται μέσα στις σεισμικές αλλαγές του παγκόσμιου καπιταλιστικού συσχετισμού δυνάμεων.

Αυτό το «μοντέλο» το είδαμε και το ζήσαμε «γερά» πριν λίγα μόνο χρόνια: με το υγιεινιστικό πραξικόπημα. Αλλά το ερώτημα πια είναι αν αυτή η «μεγαλοσύνη» που ονειρεύονται στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο (και αλλού…) μπορεί πράγματι να επιτευχθεί «στο ένα πόδι», μέσα από μια πλατιά (κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική) πόλωση που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα περιθωριοποιεί σημαντικά τμήματα των καπιταλιστικών κοινωνιών εξαιτίας των απόψεών τους.

Για να το ρωτήσουμε διαφορετικά: μπορεί το προσωπικό των σημερινών κρατικών / παρακρατικών μηχανισμών στη δύση να κουμαντάρει μια «στρατηγική της έντασης 2.0»; Ή μήπως έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα στρατηγικού σχεδιασμού (όπως αποδεικνύεται παντού!) αυτό το «ελκυστικό» εξουσιαστικό manual απ’ το οπλοστάσιο του 20ου αιώνα θα επιταχύνει, απλά, την αποσύνθεση;

 Νοσταλγία του μακαρθρισμού… 

Έχουμε την υποψία ότι το «δακτυλοδεικτούμενο ανθρώπινο κεφάλαιο» του ψοφιοκουναβικού καθεστώτος, το «liberal ανθρώπινο κεφάλαιο» των δύο αμερικανικών ακτών, αν οι αρχές το παρατραβήξουν θα αρχίσει να μεταναστεύει είτε στο μεξικό, είτε κάπου στην ευρώπη, είτε στο βιετνάμ και στην κίνα…

Poor germany!

Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη (00.45) >> Ο τσουρομαδηΜερτς έκανε μια εντυπωσιακή δήλωση στους υποτελείς του: Ζούμε πάνω απ’ τις δυνάμεις μας! Με μια καλή δόση μαύρου χιούμορ θα συμπεραίναμε πως αυτό που είπε σήμαινε: Μέσα στις δυνάμεις μας είναι (μόνο) το να πεθάνουμε! Πιο σωστά: να πεθάνετε! 

Ο τσουρομαδηΜερτς είπε στους υποτελείς του μια πρόστυχη βλακεία μεγάλου βεληνεκούς: το να «ζει πάνω απ’ τις δυνάμεις του» ένας πληθυσμός σημαίνει ότι καταναλώνει περισσότερα απ’ ότι παράγει (το είχε πει ο Παπαντρέου ο Β για τα καθ’ ημάς στα μέσα της δεκαετίας του ’80…) Αλλά ο μοναδικός πραγματικός δείκτης αυτής της δυσαρμονίας είναι το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του αεπ.

Αυτός ο δείκτης (δημόσιο χρέος προς αεπ) ήταν «κλειδωμένος» στο υπ.οικ. του Βερολίνου ως πρόσφατα στο μέγιστο του 60% (: “φρένο χρέους”). «Ξεκλείδωσε» πριν ο τσουρομαδηΜέρτς αναλάβει επίσημα το γκουβέρνο, και η πρόβλεψη είναι να φτάσει στο 74% το 2030, συμπεριλαμβανόμενων των «δαπανών για την άμυνα». Δηλαδή της κρατικής επιδότησης της στρατιωτικοποίησης του γερμανικού καπιταλισμού (και της κοινωνίας).

Σε κάθε περίπτωση μπορεί το ρεαλιστικό για το γκουβέρνο του τσουρομαδηΜερτς να είναι το «να πεθάνει μέσα στις δυνάμεις του», αλλά σα σύνολο η γερμανική καπιταλιστική κοινωνία ΔΕΝ βρίσκεται στο σημείο της … γαλλικής. (Τσάμπα χάρηκαν οι χολερικοί εντόπιοι στο ελλαδιστάν που άρχισαν τα «αχα! είδατε τι πάθατε; αυτά που μας λέγατε το 2010»).

Τότε γιατί ο τσουρομαδηΜερτς είπε τέτοιο ψέμα / βλακεία;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.