Οργανωμένη παράνοια 2

Δευτέρα 15 Ιούνη. Το δεύτερο περιεχόμενο του δισέλιδου της «καθημερινής» είναι μια συνέντευξη με κάποιον Νιλ Τζόνσον, που συστήνεται σαν καθηγητής φυσικής στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσιγκτον και μελετητής του «αντιεμβολιαστικού κινήματος στις ηπα». Αυτό το «κίνημα», που συνδέει κοινότοπα εμβόλια (όπως αυτό κατά της ιλαράς) με τον αυτισμό, ξεκίνησε από έναν αμερικάνο παπά· και όπως θα περίμενε κανείς ανήκει στην κατηγορία των flat earthers· με την διαφορά ότι ευθύνεται για την σημαντική αύξηση κρουσμάτων ιλαράς στον πρώτο κόσμο.

Είναι ωστόσο σχετικά παλιά ιστορία. Γιατί γίνεται θέμα τώρα; Επειδή επίκεινται διάφορα fast track εμβόλια, στο συναγωνισμό των big pharma (και των κρατών όπου έχουν τις έδρες τους) για το ποιός θα ελέγξει την παγκόσμια αγορά – για ένα εμβόλιο που πιθανότατα δεν χρειάζεται καν, θα αποτελέσει όμως την βάση για την τεχνολογική αναδιάρθρωση και σ’ αυτόν τον τομέα. Δεν πρόκειται για οποιοδήποτε εμβόλιο. Πρόκειται για το εγχείρημα νο 0 της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, και ειδικά της βιομηχανίας φροντίδας υγείας. Το «αντιεμβολιαστικό κίνημα» είναι ήδη το καλούπι και τα τοιχία της «κοινής δεξαμενής» στην οποία θα πεταχτεί η κρίσιμη και εύλογη κριτική απέναντι στις mRNA «εμβολιαστικές τεχνολογίες» ή οτιδήποτε άλλο πουληθεί σαν «ασφαλές» σε χρόνο dt!

Διαβάστε αργά και προσεκτικά την απάντηση που δίνει ο ενσωματωμένος ειδικός σε μια «κατάλληλη ερώτηση» / πάσα του έλληνα δημοσιογράφου:

Ερώτηση: Είναι το αντιεμβολιαστικό κίνημα μια απειλή ενάντια στις προσπάθειες αντιμετώπισης της πανδημίας;

Απάντηση: Νομίζω ναι. Η πανδημία είναι γι’ αυτούς η τέλεια καταιγίδα. Μοιάζει σαν να επιβεβαιώνει όλες τις θεωρίες συνωμοσίας που προϋπήρχαν. Κατ’ αρχάς το διαχρονικό επιχείρημα υπέρ των εμβολίων είναι ότι είναι ασφαλή γιατί έχουν προηγηθεί χρόνια ή δεκαετίες κλινικών δοκιμών. Τώρα όμως το εμβόλιο που θα δημιουργηθεί θα παρουσιαστεί με δοκιμές μόνο μερικών μηνών. Και όσοι είναι δύσπιστοι απέναντι στα εμβόλια, θα αμφισβητήσουν ότι λένε την αλήθεια εκείνοι που μέχρι πρότινος υποστήριζαν ότι τα εμβόλια είναι ασφαλή επειδή έχουν προηγηθεί χρόνια δοκιμών. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι κάνουν επιλεκτική χρήση επιστημονικών δεδομένων.

Παρακαλούμε την προσοχή σας. Ενώ ο «ειδικός» παραδέχεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη colpo grosso με την δραστική μείωση του χρόνου δοκιμών για τα εμβόλια του covid-19, υπονοεί πως όποιος εκδηλώσει την απόρριψή του σε φαρμακευτικούς σαλτιμπαγκισμούς με άγνωστες παρανέργειες (δεν μπορεί παρά να) ανήκει στους «δύσπιστους απέναντι στα εμβόλια» γενικά!!! Γιατί; Γιατί έτσι! Επειδή έτσι γουστάρει! Επειδή υπάρχει «κοινή δεξαμενή»!!!

Απαγορεύεται, λοιπόν, τόσο κατά τον «ειδικό» όσο και κατά τον καθεστωτικό δημοσιογράφο να είναι κάποιος εχθρικός απέναντι στον τυχοδιωκτισμό της κερδοφορίας των big pharma στη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ περίπτωση! Επιτρέπεται μόνο να είναι, υποχρεωτικά, «γενικά δύσπιστος» – να καταχωρείται, δηλαδή, στο «αντιεμβολιαστικό κίνημα»… Τσαμπουκά! Τρέχει τίποτα;

Πριν 40 ή και 30 χρόνια ο ίδιος ειδικός με την ίδια καρέκλα στα μαλακά του οπίσθια θα θεωρούσε ανεπίτρεπτο να πετάξει τέτοιο υπονοούμενο. Πριν 40 ή και 30 χρόνια ο ίδιος καθεστωτικός δημοσιογράφος, για να μην τον κοροϊδεύουν οι αναγνώστες του για στημένο, θα έκανε την ερώτηση: εσείς, δηλαδή, θα το κάνατε αυτό το fast track εμβόλιο; Θα το συστήνατε και στους φίλους σας;

Η απάντηση θα ήταν «όχι βέβαια!». Τι άλλαξε; Όχι η εμφάνιση του «αντιεμβολιαστικού κίνηματος»! Αλλά ο post modern κυνισμός της εξουσίας: ό,τι και να λέτε εσείς, θα σας επιβάλουμε αυτά που θέλουμε. Έχουμε το know how, έχουμε και τους «κοινωνικούς συμμάχους». Σκασμός!

Κι έτσι θα γίνει αν το επιτρέψουμε: θα επιβληθεί σκασμός!

(φωτογραφία: Μετανάστες εργάτες κρατούμενοι στα υπνωτήριά τους, στη Σιγκαπούρη. Κι εκεί, όπως παντού, τα κρατικά πραξικοπήματα που έκαναν σκόνη τα “πολιτικά δικαιώματα” κτύπησαν ακόμα περισσότερο εκείνους που βρίσκονταν έτσι κι αλλιώς σε limbo…)

Υγιεινιστικός μιλιταρισμός

Δευτέρα 15 Ιούνη. Στις 21 του περασμένου Απρίλη το (αμερικανικό) ίδρυμα Rockefeller παρουσίασε μια 30σέλιδη έκθεση / πρόταση με τον δηλωτικό τίτλο National Covid-19 Testing Action Plan και υπότιτλο «τα ρεαλιστικά βήματα για να ξανα-ανοίξουν οι δουλειές μας και οι κοινότητές μας». Όποιος ξέρει, ενδιαφέρεται ή ψάξει τι είναι το «ίδρυμα Rockefeller» στο πλέγμα των κυκλωμάτων του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου θα καταλάβει το γιατί η «πρότασή» του δεν είναι λόγια του αέρα. Πολύ περισσότερο που στην σύνταξη αυτής της πρότασης συνεργάστηκαν ακαδημαϊκοί απ’ τον στάβλο του ιδρύματος, από πρωτοκλασσάτα πανεπιστήμια: το Harvard, το Yale, αλλά και το Johns Hopkins, που το βρίσκει κανείς κάτω από κάθε πέτρα – σχετικά με την «αντιμετώπιση του covid-19»…

Τι είναι που προτείνει αυτό το εαυγές ίδρυμα και οι καλοί συνεργάτες του; Πρώτον, την δημιουργία ενός «επιτελείου ελέγχου της πανδημίας», με συμμετοχή επιχειρηματιών, κυβερνητικών αξιωματούχων και ακαδημαϊκών (κάτι σαν το πάνελ του Event 201 ίσως;;;), το οποίο θα έχει αρμοδιότητες στρατηγείου: θα λαμβάνει αποφάσεις για τα πάντα σχετικά με την «αντιμετώπιση της πανδημίας», κάτι ανάλογο των εξουσιών που έχει ένας αμερικάνος πρόεδρος σε καιρό πολέμου.

Με βάση το σχέδιο του ιδρύματος, το «επιτελείο» θα διατάξει άμεσα το τσεκάρισμα 3 εκατομυρίων υπηκόων των ηπα την εβδομάδα, και μέσα σε 6 μήνες θα πρέπει να έχει φροντίσει να γίνονται 30 εκατομύρια τεστ την εβδομάδα. Με τελικό στόχο, μέσα σ’ ένα χρόνο, να γίνονται 30 εκατομύρια τεστ την ημέρα. (Με πληθυσμό 330 εκατομύρια, και ρυθμό 30 εκατομύρια «υγιεινιστικούς ελέγχους» την ημέρα, το όνειρο του ιδρύματος είναι να τσεκάρονται οι πάντες στις ηπα 3 φορές τον μήνα… Μπορείτε τώρα να φανταστείτε τι ποινές θα περιμένουν όσους προσπαθήσουν να αποφύγουν τα τεστ, αλλά καταχωρημένοι σαν «αγνοούμενοι» πέσουν κάποια στιγμή σε υγιεινιστικό μπλόκο!) Το ίδρυμα θεωρεί «δίκαιη τιμή» τα 100 δολάρια για κάθε τεστ και τα πέριξ του· και με βάση αυτήν την «δίκαιη τιμή» έχει την ευθύνη να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με αμερικάνους κατασκευαστές (: φαρμακοβιομηχανίες) ώστε να αρχίσει η εντατική παραγωγή τους. (Τρία δισεκατομύρια την ημέρα όταν το πράγμα θα είναι σε πλήρη ανάπτυξη δεν είναι άσχημος τζίρος – ε;)

Δεύτερον, αυτό το «επιτελείο» θα δημιουργήσει έναν «στρατό αντιμετώπισης της πανδημίας», ένα ειδικό σώμα με 100 έως 300 χιλιάδες μέλη. Αυτοί θα στρατολογηθούν / προσληφθούν από «έμπιστους εθελοντές» που στέλνονται για ανθρωπιστική βοήθεια σε διάφορα μέρη του κόσμου, και μέλη της εθνοφρουράς. Ο μισός ετήσιος μισθός τους θα είναι 40.000 δολάρια. (Δεν αναφέρεται αν αυτά τα corps θα είναι ένοπλα ή θα υπάρχουν κάποιες μονάδες «κομμάντο», αλλά αυτά είναι προφανώς λεπτομέρειες…)

Τρίτον, το «επιτελείο» θα αναλάβει την ευθύνη δημιουργίας μιας κεντρικής ψηφιακής βάσης δεδομένων για την υγεία των πάντων, με data που θα προέρχονται από συστήματα ψηφιακής ιχνηλάτησης και ταυτοποίησης που θα εγκατασταθούν παντού: στις δουλειές, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στις περιοχές κατοικίας, σε όλους τους δημόσιους χώρους και στα μέσα μετακίνησης. Το ψηφιακό πανοπτικό!! Σύμφωνα με τις ιδέες του «επιτελείου» (δηλαδή του ιδρύματος Rockefeller και όσων εκπροσωπεί) αυτά τα προσωπικά δεδομένα θα είναι «εμπιστευτικά» αν κάτι τέτοιο είναι δυνατό… Αυτή η κεντρική δομή φακελώματος θα είναι σδιτ, θα ελέγχεται δηλαδή από κρατικούς αξιωματούχους και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Με βάση την επεξεργασία των δεδομένων της θα αποφασίζεται σε ποια περιοχή θα διατάσσεται καθολικός αποκλεισμός και για πόσο καιρό…

Ο πυρήνας της “λογικής” του ιδρύματος Rockefeller είναι σαφής: να γίνουμε κίνα και ακόμα καλύτεροι (ή χειρότεροι…) το συντομότερο δυνατόν! (Περισσότερα και αναλυτικότερα γι’ αυτόν τον σχεδιασμό καθώς και για παλιότερη έκθεση του ιδρύματος Rockefeller στο υπό έκδοση cyborg 18). Το «κίνα» δεν αφορά φυσικά ούτε την γλώσσα ούτε την κουλτούρα. Αφορά τον καθολικό έλεγχο του κοινωνικού εργοστάσιου. Στο όνομα της «δημόσιας υγείας» πάντα… Και δεν πρόκειται καθόλου για «συνωμοσία»: τα αφεντικά νοιώθουν πια τόσο ισχυρά ώστε περιγράφουν τις επιθυμίες και τις κινήσεις τους δημόσια, έξω απ’ τα δόντια.

Όσοι αγάπησαν την καραντίνα και τα πραξικοπήματα και τα υπερασπίζονται ακόμα από αγνό ενδιαφέρον – για – τον – άνθρωπο θα απογειωθούν κανονικά με την εξέλιξή της σε μόνιμη τεχνολογική δικτατορία!!! Το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα έχει πια τους «δικούς του ανθρώπους» παντού….

Τελικά δεν είναι δύσκολο να περάσει κανείς απέναντι, στη μεριά των ταξικών εχθρών. Αρκεί να έχει χαθεί μέσα στη μακριά νύχτα των αποτυχιών, των συμβιβασμών και του ψωνίσματος που κατάγονται απ’ τον 20ο αιώνα…

Seattle

Σάββατο 13 Ιούνη.

Δεν είναι η αμερικανική εκδοχή ούτε της πλατείας Maidan ούτε της πλατείας Tahrir. H «αυτόνομη ζώνη» του Seattle (CHAZ: Capitol Hill Autonomous Zone), μια πολύ μικρή περιοχή της πόλης, μπορεί να σκανδαλίζει το ψόφιο κουνάβι αλλά είναι απλά μια έκφραση της συμβολικής εδαφοκυριαρχίας που χαρακτηρίζει ορισμένες κοινωνικές διαμαρτυρίες – όταν πια δεν υπάρχει έδαφος με την παλιά, μοντέρνα έννοια! Ή όταν το «φυσικό έδαφος» απαλλοτριώνεται απ’ τα ψηφιακά mapping, tracking, κλπ…

Όντως. Η “φυσική” συνάφεια του κόσμου, απαλλοτριωμένη προ πολλού απ’ το εμπόρευμα και την κατανάλωση, αντικαθίσταται συστηματικά απ’ το “ψηφιακά συνέρχεσθαι”. Τα πραξικοπήματα, οι καθολικές απαγορεύσεις και οι μαζικές καταδίκες σε κατ’ οίκον κράτηση in the name of health, έγιναν εφικτά χάρη σ’ αυτήν την αντικατάσταση. Ωστόσο, στη διάρκεια της «Αλλαγής Παραδείγματος», το είδος μας διαθέτει ακόμα αν όχι την κοινωνικότητα με την παλιά έννοια (την κοινωνικότητα της αγέλης…) οπωσδήποτε τη νοσταλγία της.

Η αποχώρηση της αστυνομίας απ’ το τοπικό αστυνομικό τμήμα (: έδωσε το έναυσμα για την δημιουργία της CHAZ) είναι κι αυτή συμβολική: η διευθύντρια τη αστυνομίας της πόλης, που έδωσε την σχετική διαταγή εκκένωσης, είναι η αφροαμερικάνα Carmen Best· μια υποσημείωση στις φυλετικές αντιφάσεις της αμερικανικής κοινωνίας. Η μικρή αυτή περιοχή που αποτελεί την απελευθερωμένη αυτόνομη ζώνη, η East Precinct, είναι ένα είδος «down town» υπό gentrification, με μπαρ και λοιπά μαγαζιά διασκέδασης.

Το Seattle, μια πρώην βιομηχανική και νυν new economy πόλη, έχει την δική του ιστορία / παράδοση σα νεορομαντική «αναρχούπολη». Η πιο πρόσφατη γνωστή έκφρασή της είναι απ’ τα ‘90s μέσω μουσικής: grunge. Δίκαια εκείνο το μουσικό ρεύμα είχε ονομαστεί «σκηνή του Seattle». Τόσο η δήμαρχος της πόλης όσο και ο κυβερνήτης αυτής της βορειοδυτικής πολιτείας τοποθετούνται στα “αριστερά” των δημοκρατικών. ‘Ηταν απ’ τις πρώτες πολιτείες που αποφάσισαν και καθιέρωσαν σαν ελάχιστο ωρομίσθιο για τους “ανειδίκευτους” τα 15 δολάρια, στη διάρκεια της ανάπτυξης του κινήματος fight for 15.

Σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που αλλάζει με βία και με δρασκελιές, η CHAZ είναι (ή θα ήθελε να είναι) μια βόλτα πιασμένοι χέρι χέρι… Υπάρχουν όμως οάσεις;

Detroit riot, 1967

Τρίτη 9 Ιούνη. Η καθολική «συμπαράσταση» στις αμερικανικές διαδηλώσεις για την δολοφονία του G. Floyd, που προβάλλεται σαν ένα παγκόσμιο φαινόμενο, έχει κάτι πολύ επιφανειακό – κατά την ταπεινή μας γνώμη. Ειδικά η γονυκλισία είναι τόσο εύκολη κίνηση (στα όρια της διαφημιστικής ατάκας…) ώστε αναρωτιέται κανείς αν όλοι αυτοί που τώρα δείχνουν έστω κι έτσι μια κάποια «ευαισθησία» έχουν ποτέ ασχοληθεί με τον διαρκή πόλεμο στους αμερικανικούς δρόμους, τον θεσμικό, νομοθετημένο ρατσισμό του αμερικάνικου συμπλέγματος της ασφάλειας, την κατάσταση στις αμερικανικές φυλακές – και την αποτυχία / ήττα / ενσωμάτωση αντιρατσιστικών κινημάτων πολύ πιο συνταρακτικών τόσο για την αμερικανική όσο και την παγκόσμια ιστορία.

Το 2020 ανήκει στον 21ο αιώνα, και οι τωρινές αντιδράσεις κουβαλάνε επάνω τους ανεξίτηλα, είτε το καταλαβαίνουν οι διαδηλωτές είτε όχι, την Ιστορία τους. Το σχετικά καινούργιο στοιχείο δεν είναι το ψόφιο κουνάβι το ίδιο· ούτε καν οι σωματοφύλακές του. Είναι μάλλον η ανανεωμένη σκλήρυνση των «λευκών προτεσταντών» αμερικάνων, που εκδηλώνεται και με πολλούς άλλους τρόπους πέρα απ’ τον ρατσισμό· εν μέρει παρακμιακά, κρισιακά, και σαν γενικό πνεύμα επιθετικά. Αυτό το τμήμα της πολυεθνικής αμερικανικής κοινωνίας, νοιώθοντας ότι πληθυσμιακά και πολιτιστικά γίνεται σταδιακά μειοψηφία, επιλέγει (και στην περίπτωση του ψόφιου κουναβιού καταφέρνει να εκλέξει) πολιτικές βιτρίνες που υπηρετούν την εσωτερική πόλωση· με την ελπίδα ότι θα επιβληθεί δια της βίας (συχνά πυροβολεί και στο ψαχνό…). Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε. Πριν το ψόφιο κουνάβι είχε εμφανιστεί ένα “tea party”, με πιο γνωστή περσόνα την Sarah Palin. Ενώ οι εκατοντάδες χιλιάδες αμερικάνοι hard core “ευαγγελιστές” είναι φασίστες διεθνούς βεληνεκούς…

Αν οι διαδηλώσεις στις ηπα είναι, ουσιαστικά, εναντίον αυτού του “κοινωνικού υποκειμένου” (και όχι μόνο εναντίον της αστυνομικής βαρβαρότητας), αυτό είναι πράγματι καινούργιο στοιχείο – που φυσικά κανείς δεν θα τολμήσει να υποδείξει. Σαν αντικαταστολή πάντως και σαν αντιρατσισμός πρόκειται μάλλον για εκδηλώσεις αδυναμίας.

Ένα μέτρο της ιστορίας: οι χρονιές 1967 και 1968 έχουν να επιδείξουν μια πολύ πιο σκληρή σύγκρουση. Ένα μόνο γεγονός, η εξέγερση στο Ντητρόιτ τον Ιούλιο του 1967, θα ήταν αρκετό για να θυμίσει ότι αυτό που λέγεται Ιστορία είναι πράγματι πολύ βαρύ.

Η εξέγερση στο Ντητρόιτ, κυρίως των αφρο-αμερικάνων εργατών της πόλης, ξεκίνησε τα χαράματα της Κυριακής 23 Ιούλη (του 1967) όταν η αστυνομία έκανε ντου σ’ ένα παράνομο ξενυχτάδικο μπαρ. Για την καταστολή της ο κυβερνήτης του Μίτσιγκαν κινητοποίησε την εθνοφρουρά. Δεν ήταν αρκετή. Ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Lindon Johnson έστειλε το τακτικό στρατό, την 82η και την 101η μεραρχία πεζοναυτών – είναι οι ίδιες που απειλούσε ότι θα έριχνε στους δρόμους της Ουάσιγκτον τώρα το ψόφιο κουνάβι.

Η εξέγερση κράτησε 5 μερόνυχτα. Όταν τελικά ο στρατός και η αστυνομία κατάφεραν να ανακαταλάβουν το κέντρο της πόλης είχαν δολοφονήσει 43 άτομα, είχαν τραυματήσει 1.189, και είχαν κάνει πάνω από 7.200 συλλήψεις. Επιπλέον πάνω από 2.000 κτίρια είχαν πυρποληθεί.

Ακόμα και ο πιο ανίδεος καταλαβαίνει ότι τόσο αίμα δείχνει πόλεμο, χωρίς εισαγωγικά. Ωστόσο ο αγώνας των αφροαμερικάνων δεν υποχώρησε. Οργανώθηκε καλύτερα, πολιτικοποιήθηκε πιο συγκεκριμένα, και συνέχισε τα επόμενα χρόνια.

Ξέρουμε την εύκολη απάντηση: άλλο τότε άλλο τώρα. Πράγματι. Όμως το παρελθόν ρίχνει το δικό του φως στο παρόν· ειδικά όταν τα συνθήματα αφορούν τα ίδια ζητήματα….

(φωτογραφία: Τεθωρακισμένο και πυροσβεστική σε δρόμο του Ντητρόιτ – στο «καυτό καλοκαίρι» του 1967…)

Υποχρεωτική διόρθωση

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Η φωτογραφία με τον στρατό (ή την εθνοφρουρά) στα σκαλοπάτια που δημοσιεύσαμε προχτές δεν ήταν απ’ το αμερικανικό άσπρο σπίτι. Αλλά απ’ το μνημείο του Λίνκολν. (Ευχαριστούμε τον Ν. για την διόρθωση).

Πάνω ένα αβανταδόρικο πλάνο…

Η δύναμη των εντυπώσεων

Παρασκευή 5 Ιούνη. Τι συνέβη στη Ν. Υόρκη στις 11 Σεπτέμβρη του 2001; «Οι πάντες το ξέρουν»: δύο αεροπλάνα έπεσαν πάνω σε δύο ουρανοξύστες και τους γκρέμισαν… Πάνω από 3.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν… Αυτή είναι η κοινότοπη βεβαιότητα: υπήρξε live μετάδοση, που χάρη στην ψηφιακή αποθήκευσή της έχει ειδωθεί και ξαναειδωθεί εκατομμύρια φορές. Συνεπώς: αυτό που φάνηκε να συμβαίνει, αυτό πράγματι συνέβη…

Ξέρουμε όμως ότι καθόλου δεν είναι έτσι! Ξέρουμε ότι η εικόνα είναι εικόνα κι όχι εξήγηση… Ξέρουμε ότι δεν κατέρρευσαν 2 αλλά 3 ουρανοξύστες· στον τρίτο δεν έπεσε κανένα αεροπλάνο… Ξέρουμε ότι οι ουρανοξύστες δεν κατέρρευσαν εξαιτίας των αεροπλάνων και των πυρκαγιών που προκλήθηκαν, αλλά κατεδαφίστηκαν κανονικά, καθώς ο μεταλλικός σκελετός τους ήταν παγιδευμένος με υψηλής τεχνολογίας εκρηκτικά – τέτοια που αποκλείεται να είχαν οι «τζιχαντιστές»… Ξέρουμε ότι μεγάλο μέρος των νεκρών ήταν πυροσβέστες, που είχαν τοποθετηθεί απ’ τους διοικητές τους στην περίμετρο του πρώτου ουρανοξύστη· ένα γιγαντιαίο λάθος εκτίμησης των κινδύνων εκ μέρους αυτών των διοικητών… Ξέρουμε, τέλος, ότι ο bin Laden δεν είχε καμμία σχέση μ’ αυτά τα γεγονότα· οι μυστικές υπηρεσίες του Ριάντ όμως είχαν και παραείχαν…

Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά σε σχέση με την αλήθεια; Πολλές χιλιάδες σοβαροί και αξιοπρεπείς άνθρωποι στις ηπα ψάχνουν χιλιοστό χιλιοστό αυτήν την αλήθεια, και έχουν πλησιάσει πολύ. Είναι οι οικογένειες των νεκρών, είναι δικηγορικές ενώσεις, είναι το «τεε» των ηπα (αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί), είναι κατασκευαστές ουρανοξυστών. Ωστόσο, σχεδόν 19 χρόνια μετά, οι εντυπώσεις απ’ την 11η / 9ου στις ηπα παραμένουν τόσο ισχυρές ώστε να διεκδικούν την θέση της «αλήθειας» – ενώ αυτές οι εντυπώσεις είναι ένα τεράστιο, βρώμικο ψέμα!

Γιατί τα θυμίζουμε αυτά; Επειδή πρόκειται για μια τρανταχτή απόδειξη ότι στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος εκείνοι που είναι σε θέση να παράξουν έντονες συγκινησιακές εντυπώσεις κατασκευάζουν την «αλήθεια» στα μέτρα τους, προς υιοθέτηση απ’ την μεριά εκατομυρίων υπηκόων. Οι οποίοι είναι σίγουροι πως «έτσι έγιναν τα πράγματα» επειδή τα είδαν… Το ποιοί μπορούν να παράξουν τέτοιες έντονες εντυπώσεις δεν είναι γρίφος: οι διάφορες μορφές (φράξιες, κλπ) «κεντρικής εξουσίας». Η δυνατότητα, όμως, πρόκλησης έντονων συγκινήσεων (κυρίως ή και αποκλειστικά μέσω της επίδειξης του θανάτου…) έχει αποδειχθεί πολύ ισχυρό εργαλείο ελέγχου των πληθυσμών και των συνειδήσεων.

Για τον εργατικό ανταγωνισμό αυτή η τόσο αποδοτική συγκινησιακή πανούκλα είναι ένα πολύ δύσκολο εμπόδιο. Συχνά αξεπέραστο. Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να χρησιμοποιεί μέσα ψυχολογικού πολέμου (psyops) ακόμα κι αν θα μπορούσε· απαγορεύεται να κάνει ψυχοσυναισθηματικούς εκβιασμούς· απαγορεύεται να παραποιεί τα γεγονότα. Ο εργατικός ανταγωνισμός απευθύνεται (κι αυτό είναι που πρέπει να κάνει) στη λογική, επειδή η λογική είναι βασικό συστατικό της συνείδησης (γενικά) και της εργατικής συνείδησης (ειδικά). Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να δημιουργεί παραισθήσεις· απαγορεύεται να επιδιώκει τον ατομικό ή συλλογικό υπνωτισμό. Ο εργατικός ανταγωνισμός θέλει να είναι χειραφετικός, απελευθερωτικός· οι εξουσίες είναι που χειραγωγούν, που υποδουλώνουν ακόμα και τις αισθήσεις.

Πώς μπορεί, λοιπόν, να αναμετρηθεί η (εργατική) λογική κριτική με την εξουσιαστική κατασκευή συγκινήσεων και εντυπώσεων; Είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολο. Για παράδειγμα εκείνη την ημέρα (την 11η Σεπτέμβρη του 2001) το αγγλικό bbc μετάδιδε live αυτά που συνέβαιναν στη Ν. Υόρκη. Η δημοσιογράφος είχε στην πλάτη της μια γιγαντοοθόνη που έδειχνε όρθιο το κτήριο 7 (τον 3ο ουρανοξύστη που κατέρρευσε μετά από ώρες χωρίς να πέσει επάνω του κανένα αεροπλάνο) ενόσω εκείνη ανάγγελνε ότι έχει γκρεμιστεί! Μετά από λίγο έγινε αυτό που είχε προφητεύσει! Η τυπική λογική και η αυστηρότητα της όρασης όλων όσων έβλεπαν το συγκεκριμένο πρόγραμμα (και ήταν εκατομμύρια) θα έπρεπε να «κολλήσει» μ’ αυτό το γεγονός! Πώς είναι δυνατόν να «προβλέπεται» η κατάρρευση ενός ουρανοξύστη, και μάλιστα αυτή τελικά να συμβαίνει χωρίς (προφανή) αιτία;

Φαίνεται πως στη διάρκεια της συγκινησιακής πλημμύρας ακόμα και ολοφάνερα λογικά «κενά» στην εξουσιαστική ρητορική «χάνονται». Καταστέλλονται… «Εξατμίζονται»… Η μόνη ελπίδα φαίνεται να είναι αυτή: μετά από καιρό (πόσο πολύ όμως;), όταν η συγκινησιακή πανούκλα έχει εξασθενίσει, να υπάρξει ένα κάποιο περιθώριο για την λογική επανεξέταση των εντυπώσεων – και την εκκαθάρισή τους.

Όμως αυτό το «μετά από καιρό» είναι μαχαιριά στον εργατικό ανταγωνισμό!! Το «μετά από καιρό» μπορεί ίσως να αποκαταστήσει την αλήθεια· δεν μπορεί όμως να αποκαταστήσει την πραγματική ροή της πραγματικής Ιστορίας. Αυτά που έγιναν έγιναν· αυτά που ακολούθησαν ακολούθησαν· οι σχεδιασμοί της εξουσίας επιτελέστηκαν… Όσο χρήσιμο κι αν είναι για την αποκατάσταση της αλήθειας, το «εκ των υστέρων» είναι συνήθως πολιτικά άχρηστο. Ούτε σαν παρηγοριά δεν αντέχει να σταθεί…

Ο εργατικός ανταγωνισμός χρειάζεται τη λογική και την λογική κριτική την στιγμή της φωτιάς! Μετά από καιρό; Μετά από καιρό συνήθως είναι πολύ αργά πια…

(Καθώς οι καπιταλιστικές κοινωνίες έχουν μπει για τα καλά στην εποχή των “πολλαπλών πραγματικοτήτων” η κατασκευή εντυπώσεων απ’ την μεριά των εξουσιών έχει γίνει, σχεδόν, παιχνιδάκι…)

Προληπτικά…

Τετάρτη 3 Ιούνη. Τα μπάχαλα έχουν ξεκινήσει στα περίχωρα του Παρισιού. Είναι, προς το παρόν, προληπτικά. Γιατί Black life matters και στην επικράτειά του βασιλιά Macron. Και η εποχή δεν επιτρέπει υπεκφυγές.

Αυτόν τον καιρό γίνεται στο Παρίσι μια δίκη μπάτσων για την δολοφονία του 24χρονου Adama Traore, στην Beaumont-sur-Oise, στα βόρεια του Παρισιού τον Ιούλη του 2016. Το «αδίκημά» του ήταν ότι επειδή δεν είχε μαζί του ταυτότητα έτρεξε να αποφύγει ένα αστυνομικό μπλόκο. Τον έδεσαν ζωντανό· τον έδωσαν στους δικούς του νεκρό.

Οι κρατικοί εμπειρογνώμονες πάνε να «βγάλουν καθαρούς» τους μπάτσους. Αλλά ιατροδικαστές που έβαλε η οικογένεια και οι συμπαραστάτες κατέληξαν ότι ο Adama πέθανε εξαιτίας της «τεχνικής της σύλληψής» του – τον τρόπο «εξουδετέρωσης» που χρησιμοποιεί (και) η γαλλική αστυνομία.

Η χρονική σύμπτωση με την δολοφονία του Floyd και την εξέγερση στις ηπα δεν βοηθάει το κουκούλωμα. Αλλά οι γάλλοι μπάτσοι έχουν ασυλία όπως οι αμερικάνοι – αυτό είναι γνωστό. Οπότε;;;

(φωτογραφία μέση: Πάνω από 20.000 διαδηλωτές έξω απ’ τα δικαστήρια στο Παρίσι χτες, σ’ έναν απαγορευμένο – λόγω covid-19 – «συνωστισμό».

Κάτω: Στη στεριά δεν ζει το ψάρι, ούτε ο covid στη φωτιά – σίγουρα στο Παρίσι…)

Σωβιν….

Τετάρτη 3 Ιούνη. Παράξενα παιχνίδια. Ο φασιστοδολοφόνος μπάτσος του Geoarge Floyd λέγεται Derek Chauvin. Μπορεί η καταγωγή του να έχει μια μακρινή γαλλική ρίζα: Nicolas Chauvin είναι το όνομα ενός γάλλου στρατιώτη (ενδεχομένως μυθικού) που ήταν (λέει ο θρύλος) τόσο πολύ αφοσιωμένος στον Βοναπάρτη ώστε για χάρη του στρατηγού του τραυματίστηκε σε μάχες σχεδόν 20 φορές.

Απ’ το όνομα αυτό προέκυψε η λέξη σωβινισμός. Στην αρχή σήμαινε ανεξέλεγκτη, τυφλή προσήλωση στον εθνικό ηγέτη. Και, στη συνέχεια, σκέτο εθνικο-μιλιταρισμό….

Κάτι συμπτώσεις!

Ο μεγάλος κρίκος 1

Τετάρτη 3 Ιούνη. Η αφορμή είναι σοβαρή. Οι αιτίες ακόμα πιο σοβαρές. Αλλά η ευκολία με την οποία η αντιρατσιστική / αντιμπάτσικη εξέγερση στις ηπα πέταξε απ’ το κέντρο της δημαγωγίας (σίγουρα τον πρώτο καπιταλιστικό κόσμο) τα θανατόμετρα, κάνοντας την συμπαράσταση στις διαμαρτυρίες το must κρατών, celebrities, media κλπ έχει κάτι το ιδιαίτερο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια εξέγερση αφροαμερικάνων (αλλά και άλλων πληβείων) τραβάει την διεθνή προσοχή. Είναι όμως ίσως η πρώτη φορά που τα συλλυπητήρια προς τους οικείους του δολοφονημένου είναι συσκευασμένα σ’ ένα «μνημόσυνο» για την υπερδύναμη. Η χαρά των rivals του ψοφιοκουναβιστάν δύσκολα κρύβεται. Αλλά και η αποστροφή των άλλοτε συμμάχων το ίδιο. Είναι κοινοτοπία: η εξέγερση δεν θεωρείται απλά η δίκαιη αντίδραση των κατατρεγμένων του αμερικανικού καπιταλισμού· αλλά κι ένα ακόμα καρφί στο πολιτικό του φέρετρο.

Η παρακμή της αμερικανικής ηγεμονίας είναι δεδομένη· και δεν χρειαζόταν καμμιά μπάτσικη δολοφονία για να επιδειχθεί. Αλλά όσοι πιστεύουν ότι η (άλλοτε) «μόλη υπερδύναμη» απλά θα καταρρεύσει μ’ έναν πνιχτό κρότο όπως κάποτε η ε.σ.σ.δ. αγνοούν τραγικά την ιστορία – και την πολιτική γεωγραφία. Η γενική στρατιωτικοποίηση μιας υπερδύναμης που χάνει μεν τα παγκόσμια ερείσματά της αλλά διαθέτει ακόμα όχι μόνο φονικά όπλα πρώτης κατηγορίας αλλά και αρκετούς τόνους «πατριωτικού μιλιταρισμού» είναι πάντα μια έξοδος κινδύνου. Τα ρεβόλβερ ίσως είναι το μόνο είδος «πατριωτισμού» που μπορεί να δημιουργηθεί σε μια εποικιστική αποικιοκρατία· και τέτοια ήταν πάντα η «λευκή ψυχή» των ηπα. Το μόνο που άλλαξε απ’ την εποχή του let’s go west είναι το διαμέτρημα και ο ρυθμός πυροβολισμών….

Εν τω μεταξύ ίσως η σοβαρότερη ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του ψοφιοκουναβιστάν δεν βρίσκεται στους δρόμους και στα ξηλωμένα πεζοδρόμια των πόλεων, αλλά στην χρηματοπιστωτική καρδιά της: στην fed. Η κεντρική ομοσπονδιακή τράπεζα των ηπα, αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να “μαζέψει” τα δολάρια που “εκτυπώθηκαν” για να γίνουν δάνεια και χρέη επούλωσης της κρίσης του 2008 / 2009 αυξάνοντας τα επιτόκια, έκανε απ’ το 2019 και μετά στροφή 180 μοιρών. Και συνεχίζει να ρίχνει “νομισματικό αέρα”, μέσω τραπεζών αλλά και ράτους, στις ακόμα μεγαλύτερες χρηματοπιστωτικές φούσκες που δημιουργήθηκαν στη 10ετία “διαχείρισης της κρίσης”. Το τέλος αυτού του δρόμου είναι γνωστό: ένα πληθωριστικό δολάριο που θα χάνει σταδιακά τον διεθνή κύκλο της κυκλοφορίας του. Υπέρ αυτής της κατάληξης δουλεύουν άλλωστε προσεκτικά αλλά σταθερά και μεθοδικά και οι rivals του ψοφιοκουναβιστάν.

Θα φανεί ίσως παράξενο: η τελευταία ευθεία της αμερικανικής παρακμής θα έχει αρχίσει όταν κάποιοι πεζοναύτες, σε κάποιο «συνοριακό φυλάκιο» της άλλοτε αυτοκρατορίας (σε κάποια στρατιωτική βάση δηλαδή), διαπιστώσουν ότι τα ντάλαρς του μισθού τους δεν πολυπερνάνε στα τοπικά μπαρ και μπουρδέλα…

(η συνέχεια του μεγάλο κρίκου αύριο)

No future

Τρίτη 2 Ιούνη. Ορισμένοι αποδίδουν την γενικευμένη πληβειακή εξέγερση στο ψοφιοκουναβιστάν σε οικονομικούς παράγοντες. Κυρίως στο γεγονός ότι πρώτα η φτώχια και ο ουσιαστικός αποκλεισμός των μειονοτήτων απ’ τις όποιες δομές δημόσιας υγείας, ύστερα οι γενικευμένες απαγορεύσεις και η ανεργία και, στο τέλος, η post covid-19 «νέα κανονικότητα» κτυπάει ακόμα πιο έντονα εκείνους που έχουν τα λιγότερα μέσα να επιβιώσουν.

Ισχύουν αυτά. Όπως ισχύει ότι το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν έχει τον πιο φασίστα πρόεδρο (και τους ανάλογους σωματοφύλακες, βουλευτές, γερουσιαστές, μήντια) που είχε το 2016 στη διάθεσή του το καθεστώς. Και, σε προεκλογική περίοδο, ο αντίπαλός του (ο Beiden) είναι τόσο βαθυκρατικός με την σειρά του, ώστε ούτε κατά φαντασίαν δεν θα μπορούσε να εικονογραφεί μια κάποια «ελπίδα» – όπως άλλοτε ο Obama.

Μ’ άλλα λόγια, σε μια άλλοτε υπερδύναμη που καταρρέει (και εξοπλίζεται) το no future δεν είναι καν μια πάγια κατάσταση για τους περιθωριοποιημένους. Είναι ένας διαρκής κατήφορος. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν είναι πια ένα καπιταλιστικό σύστημα επιδεκτικό σε βελτιώσεις· αν υπάρχει τέτοιο πράγμα σήμερα. Οι διαδηλωτές δεν το αναλύουν· απλά το μισούν, με τον τυφλό τρόπο που τους επιτρέπει να ανταποδώσουν έστω συμβολικά τον τρόπο που τους μισεί. Κι ούτε λόγος ότι οι διαδηλωτές δεν έχουν βγάλει όπλα. Πράγμα που σημαίνει ότι στην πιο οπλοκρατούμενη κοινωνία του πλανήτη κρατιούνται ακόμα πολύ κοντά στα όρια της νομιμότητας.

Πρέπει να θυμόμαστε πάντως ότι αυτή δεν είναι η πρώτη εξέγερση της «covid φάσης» του 2020. Είναι η δεύτερη. Είχε προηγηθεί μια ανάλογη στη γαλλία. Επί πολλές ημέρες, ξεκινώντας στις 18 Απρίλη, όταν ένα ασφαλίτικο κτύπησε έναν 30χρονο με μηχανάκι που προσπάθησε να αποφύγει ένα κορονο-μπλόκο στη Villeneuve-la-Garenne. Δεν σκοτώθηκε – θα έπρεπε; Ωστόσο ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron είπε για εκείνη την εξέγερση (σε διάφορες πόλεις) περίπου αυτά που λέει το ψόφιο κουνάβι· στο πιο εκλεπτυσμένο…

Η πρόσφατη αντιlockdown εξέγερση στα Παρισινά προάστια αλλά και σε μερικές πόλεις ακόμα παρά την διάρκειά της δεν προκάλεσε συμπάθεια, συγκεντρώσεις συμπαράστασης, έστω ιντερνετικούς επαίνους απ’ τας ευρώπας (και απ’ τα μέρη μας). Φταίει που ήταν αντι-καραντίνα; Ή που δεν υπήρξε νεκρός;

Τότε που να οφείλεται άραγε η απόλυτη πρωτοκοσμική αδιαφορία για την δολοφονία πάνω από 220 διαδηλωτών, το σακάτεμα πολύ περισσότερων, τον τραυματισμό πάνω από 15.000, επί 1,5 χρόνο (απ’ τις 30 Μάρτη του 2018 ως τις 27 Δεκέμβρη του 2019); Μήπως επειδή δεν υπήρχαν video απ’ τις δολοφονίες; Υπήρχαν και παραϋπήρχαν… Μήπως στο ότι ήταν Παλαιστίνιοι, άραβες, στη λωρίδα της Γάζα; Ίσως αυτό: τα απαρτχάιντ δεν θεωρούνται όλα εχθρικά· υπάρχουν κάποια που βολεύουν…

Υπάρχουν πολλά no future. Οι πρωτοκοσμικοί με τις επιλεκτικές αντιρατσιστικές ευαισθησίες, έχουν τα δικά τους…

(φωτογραφία επάνω: Κοντά στο άσπρο σπίτι, στην Ουάσιγκτον, πριν 3 ημέρες.

Στη μέση: οι κροτίδες είχαν την τιμητική τους στην πρόσφατη εαρινή εξέγερση στη γαλλία.

Κάτω: Εκτός απ’ τα όπλα και την τεχνολογία δολοφονίας αμάχων, το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ εξάγει και τις μπατσικές τακτικές του. Μία απ’ αυτές είναι το «γονάτισμα πάνω στο κεφάλι ή στο λαιμό», που σκότωσε τον Floyd. Πάνω ισραηλινοί στρατόμπατσοι «ακινητοποιούν» και ξυλοκοπούν έναν παλαιστίνιο διαδηλωτή έξω απ’ το al Aqsa, στις 12 Μάρτη του 2019. Κάτω η ειρωνική έκπληξη ενός άραβα για την πρωτοκοσμική δήθεν μυωπία…

Είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα ιδρώσει κανενός το αυτί για την προέλευση των αμερικανικών μπατσοφονικών μεθόδων… Ειδικά στα μέρη μας… Είναι όμως απόλυτη αλήθεια ότι και οι αμερικάνοι και οι έλληνες μπάτσοι εκπαιδεύονται από ισραηλινούς…

Όπως το είπαμε: Μερικά φασιστικά καθεστώτα είναι χρήσιμα. Είναι σύμμαχα…).