Tag: covid19

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Θα ήθελε η ασταμάτητη μηχανή να ελπίζει πως είναι γνωστό: ο θάνατος, αυτό το «ελιξήριο της ζωής» τόσο των θρησκειών όσο και του εμπορευματικού καπιταλισμού, δεν είναι ποτέ μόνο ένα αναπόφευκτο γεγονός της ζωής. Είναι, κυρίως, ένα φορτίο νοημάτων, σημασιοδοτήσεων, φόβων ή όχι, προκαταλήψεων ή όχι, πειθαρχιών ή όχι, κανόνων του ενός ή του άλλου είδους… Και απειλών: απειλών απ’ τη μεριά της κάθε φορά εξουσίας.

Για τον δυτικό μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο ο θάνατος έχει γίνει μια απώθηση και ταυτόχρονα η συνισταμένη σχεδόν όλων των μεταφυσικών δοξασιών. Σε αντίθεση με τον μοντέρνο ανταγωνιστικό διεθνισμό των δεκαετιών του ’60 και του ’70, όπου ο Θάνατος των Άλλων (εκτός πρώτου κόσμου…) γινόταν αφορμή ριζοσπαστικοίησης και επιθετικών διατάξεων απέναντι στις πρωτοκοσμικές εξουσίες, νωρίς νωρίς η δεκαετία του ’90 έδειξε πως ο θάνατος έχει σκιστεί, έχει κομματιαστεί. Ο Θάνατος των Άλλων είχε γίνει ένα εξωτικό έως αδιάφορο θέαμα. Το ένοιωσαν στο κορμί τους οι βόσνιες και οι βόσνιοι: ο δικός τους θάνατος δεν ήταν πια σημείο ριζοσπαστισμού για άλλους αλλά σημείο πρωτοκοσμικής εθελοδουλείας. Οι «ανθρωπιστικές εκστρατείες» που για ένα μικρό διάστημα σκαρφίστηκε η Ουάσιγκτον, στα ‘90s, στήθηκαν ακριβώς σ’ αυτήν την παραδοχή (που με άλλη μορφή βρίσκουμε τώρα μπροστά μας, από διάφορους ξετσίπωτους φίλους της καραντίνας): αν υπάρχει ζήτημα Θανάτου είναι καθήκον του πρωτοκοσμικού κράτους (και πάντως όχι οποιουδήποτε κινηματικού αντικρατικού υποκειμένου που δεν μοιράζει ρύζι…) να δείξει «ανθρωπιστικό πρόσωπο». Να «σώσει», να «θεραπεύσει»…

Οι Άλλοι (και ο αδιάφορος θάνατός τους) μπορεί να είναι οποιοιδήποτε. Απ’ τους παλαιστίνους μέχρι τους οπαδούς της αντίπαλης ποδοσφαιρικής ομάδας. Αντίστροφα ο «ενδιαφέρον» θάνατος, ο θάνατος που «αγγίζει», ο θάνατος που οδηγεί τις συγκινήσεις σε έκρηξη, είναι εκείνος που συμβαίνει είτε μέσα στον κύκλο της φυσικής οικογένειας / σογιού, είτε στον κύκλο της μεταφυσικής ταυτότητας. Ο «θάνατος ενός δικού μας» αξίζει πολύ περισσότερο απ’ τον θάνατο εκατομυρίων Άλλων: μια απ’ τις επιτυχίες του νεοφιλελευθερισμού σαν κοινωνικής ιδεολογίας ήταν οτι ιδιωτικοποίησε σε βαθμό απεριόριστου κυνισμού ακόμα και το πολιτικό έγκλημα. Και πάλι ήταν οι βόσνιοι στη Σρεμπρένιτσα που το διατύπωσαν ωμά στους ολλανδούς καραβανάδες του οηε που υποτίθεται ότι τους προστάτευαν: “οι ζωές 10 απο εσάς αξίζουν όσο 10.000 από εμάς”…

Αν, λοιπόν, την τρίτη δεκαετία του 21^ου αιώνα τα πιο δυναμικά αφεντικά της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης προετοιμάζονταν και προετοίμαζαν το Θέαμα του Καθολικού Θανάτου σαν μέσο για να επιβληθούν – του Καθολικού Υγιεινιστικού Θανάτου – θα ήταν υποχρεωμένα να κινηθούν και να διαχειριστούν αυτό το εδραιωμένο δίπολο: ο θάνατος των Άλλων, των όποιων Άλλων (: αδιάφορος)· ο θάνατος των Ιδίων, των όποιων Ιδίων (: υπερσημαντικός). Σ’ αυτήν την διαδικασία τα αφεντικά και οι λακέδες τους (κοινωνιολόγοι, ανθρωπολόγοι, δημαγωγοί των μήντια, ασφαλίτες, εκπρόσωποι των στρατηγικών βιομηχανιών) θα έπρεπε να ανακατασκευάσουν την «ταυτότητα» των Ίδιων έτσι ώστε να την κάνουν για λογαριασμό τους playground της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας.

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Όταν ο covid-19 εμφανίστηκε στην κινέζικη Wuhan, οι δυτικοί δημαγωγοί πανηγύριζαν – πατώντας με σιγουριά στο εδραιωμένο δίπολο. Ο θάνατος (ο όποιος…) ήταν των Άλλων, και κατά συνέπεια ήταν αδιάφορο: α) πόσο «θανατερός» ήταν αυτός ο θάνατος, και β) τι έκανε – πέρα απ’ τον εντυπωσιακό μιλιταρισμό του – το κινεζικό καθεστώς για να τον ελέγξει. Εύκολη δουλειά: εφόσον ο θάνατος είναι των Άλλων υπάρχει πάντα το υπονοούμενο ότι τον αξίζουν…

Το επόμενο επεισόδιο παίχτηκε σε πρωτοκοσμικό έδαφος. Στην βόρεια ιταλία, στο νοσοκομείο του Bergamo. Πολλοί το ξεχνούν, όχι η ασταμάτητη μηχανή. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα λίγων ημερών η εμφάνιση του ενδεχόμενου ο «θάνατος των Άλλων» να αφορά και τους Ίδιους (τους δυτικούς πρωτοκοσμικούς δηλαδή) αντιμετωπίστηκε με αμηχανία. Από στενά και αυστηρά ιατρική σκοπία το Πεκίνο είχε ξεκαθαρίσει πια και για το τι επρόκειτο και το τι έπρεπε να γίνει για να μην πάρει έκταση. Αλλά για το ενσωματωμένο ατομικά και συλλογικά δυτικό Θέαμα του Θανάτου, και τα δύο αυτά ήταν αδιάφορα. Εκείνο που έπρεπε να αποφασιστεί – κι αυτό ήταν μια ξεκάθαρα πολιτική απόφαση, δηλαδή μια απόφαση εξουσίας – ήταν το κατά πόσο ο «θάνατος των Ίδιων» θα μπορούσε – αυτή τη φορά – να διογκωθεί με επιτυχία ώστε να αξιοποιηθεί. Ή αν θα έπρεπε να αναγνωριστεί και να αντιμετωπιστεί στο κανονικό του μέγεθος.

Ξέρουμε πως τελικά έγινε το πρώτο. Ξέρουμε και το γιατί έγινε αυτή η επιλογή. Πρώτα οι big pharma και ύστερα οι big tech και διάφορα ασφαλίτικα και ασφαλιστικά κυκλώματα προσπαθούσαν ήδη απ’ το 2004 – 2005 να φτιάξουν ένα πειστικό Θέαμα του Θανάτου, για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.

Το έχει υποστηρίξει η ασταμάτητη μηχανή και συνεχίζει: παρά τις προετοιμασίες σχεδόν 20 χρόνων, το «τράβηγμα απ’ τα μαλλιά της ευκαιρίας» του covid – 19 στον δυτικό κόσμο, στις αρχές της άνοιξης του 2020, είχε σοβαρά κενά. Το πρώτο σοβαρό κενό ήταν (και παραμένει) οι μηχανισμοί απόλυτης λογοκρισίας. Στο κατά λίγους μήνες έγκαιρο Event 201 (που είμαστε σίγουροι ότι δεν μελετήσατε…) το θέμα του μονοπώλιου της «ιατρικής αλήθειας» ήταν ένα απ’ τα 4 στρατηγικής σημασίας. Όμως ανάμεσα στα δεδομένα του Οκτώβρη του 2019 και του Μάρτη του 2019 το μόνο δοκιμασμένο χειροπιαστό εργαλείο λογοκρισίας ήταν η καταστολή των «fake news» απ’ τα αντι-social media, με την κατηγορία ότι ήταν ρωσικής ή κινεζικής προέλευσης… Πολύ λίγο για να δουλέψει στις συνθήκες της απότομης και αφηνιασμένης τρομοεκστρατείας.

Το δεύτερο σημαντικό κενό αφορούσε αυτές καθ’ αυτές τις πρωτοκοσμικές εννοήσεις του θανάτου. Σε πρώτο χρόνο τα φορτηγά με τα φέρετρα (;) απ’ το Bergamo, μαζί με την “επένδυση” των θανατόμετρων, έπαιξαν πετυχημένα τον τρομοκρατικό τους ρόλο: Ιδού λοιπόν! Δεν πρόκειται για τον Θάνατο ιρακινών, αφγανών, μαλινέζων, τουαρέγκ ή παλαιστινίων, αλλά “ημών των Ιδίων”!

Υπήρχε όμως ένα στρατηγικό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που είχε αναδειχθεί και μετά τις “τζιχαντοτρομοκρατικές σφαγές στο ψαχνό” σε πρωτοκοσμικά εδάφη: ο Θάνατος στον πρώτο κόσμο “εννοείται” τελικά μόνο στους στενούς κύκλους είτε της οικογένειας είτε των πολύ κοντινών. Οι ιθύνοντες της τρομοεκστρατείας, οι ειδικοί των πραξικοπημάτων και της ακαριαίας κατάργησης κάθε έννοιας δικαιωμάτων και ελευθεριών, είχαν μεν τα media και την τρομολαγνεία στα χέρια τους. Δεν μπορούσαν όμως να παράξουν «έναν θάνατο για κάθε σόι» πρωτοκοσμικών, ή «έναν θάνατο για κάθε οικοδομικό τετράγωνο» πόλεων και χωριών. Με άλλα λόγια ήταν υποχρεωμένοι να «παίξουν» με το Θέαμα μέσα στο Θέαμα.

Κι εκεί άρχισαν να χάνουν, πολύ γρηγορότερα απ’ ότι περίμεναν. Κάποιοι παρατηρητικοί και εξ αντικειμένου έξυπνοι κοινωνιολόγοι του κεφάλαιου πρόσεξαν έγκαιρα την δυναμική της υπόγειας αποτυχίας του «πρώτου κύματος» της τρομοεκστρατείας. Δεν θα μεταφέρουμε τις παρατηρήσεις τους – είναι ενδιαφέρουσες αλλά δεν χωράει εδώ ο σχολιασμός τους. Το βασικό είναι ότι το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα μπόρεσε μεν εύκολα και γρήγορα να παράξει το θέαμα του «Θανάτου των Ιδίων» – αλλά αυτό γινόταν όλο και πιο αναντίστοιχο με την εμπειρική πραγματικότητα. Ο καθένας – αν ήθελε, και πολλοί ήθελαν και θέλουν – μπορούσε να τρομοκρατηθεί με την μεταφυσική των θανατομέτρων και στημένων αριθμών. Ελάχιστοι όμως με την φυσική των οικοδομικών μπλοκ, τετραγώνων, γειτονιών: Θάνατος τέτοιος που να τρομάζει εκεί δεν υπήρχε!

Για να το πούμε ωμά: είναι ένα πράγμα να βλέπεις μια φορά τα μάλλον μυστήρια στρατιωτικά φορτηγά με φέρετρα απ’ το Bergamo στις 19 Μάρτη, και εντελώς διαφορετικό να βλέπεις κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα, επί δύο μήνες, μια νεκροφόρα να περνάει κάτω απ’ το παράθυρο του σπιτιού όπου είσαι φυλακισμένος. Μια διαρκώς απασχολημένη νεκροφόρα για κάθε οικοδομικό τετράγωνο…

Για να το πούμε πιο πολιτικά: το τρομοθέαμα του Θανάτου απ’ τον covid-19 άρχισε να συγκλίνει γρήγορα (και παρά τις προσπάθειες των κατασκευαστών και των λακέδων τους) εκεί απ’ όπου καταγόταν: τελικά ο Θάνατος είναι των Άλλων (ακόμα κι αν ήταν πραγματικός, πράγμα που γινόταν όλο και πιο αμφίβολο καθώς περνούσαν οι μέρες και οι βδομάδες).

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Το ότι το θέαμα του «Θανάτου των Ιδίων» είχε σαθρή πειστικότητα αποδεικνυόταν κάθε φορά που είχε ανοιξιάτικη λιακάδα στο Λονδίνο ή στο Παρίσι: οι ίδιοι υπήκοοι που δήλωναν φοβισμένοι (ή το παρίσταναν) έβγαιναν στα πάρκα μαζικά, αδιαφορώντας για τις «προειδοποιήσεις των ειδικών». Στην ισπανία απ’ την άλλη, έπρεπε να αναστηθεί η πιο βρώμικη καρδιά του ισπανικού κράτους (ο μιλιταρισμός / φασισμός της guardia civil) και να παντρευτεί με τρομαγμένη fitness της μεσοστρωματικής αριστεράς και της άκρας αριστεράς για να συγκρατηθεί ο κόσμος στις οικιακές φυλακές του. Παντού και πάντα όμως ήταν τα πρόστιμα και η στρατοαστυνομία και όχι η πειστικότητα, οι «γνώσεις» και η αγαθότητα των «ειδικών» που επέβαλλαν τις υγιεινιστικές απαγορεύσεις. Τίποτα ή σχεδόν τίποτα της προκοπής δεν πήδηξε εθελοντικά στη «γυμνή ζωή», στην ζωή του pet. (Κι αυτό ήταν από μόνο του υπόδειξη ότι η τρομοεκστρατεία θα συνεχιστεί και θα οξυνθεί…)

Τα πραξικοπήματα / καθολικές απαγορεύσεις ήταν ταυτόχρονα πόλεμος κατά της εργασίας (δηλαδή της εργατικής τάξης – παραπέμπουμε ενδεικτικά στη σειρά σχολίων «το διπλό αφεντικό») και ενδοκαπιταλιστικός πόλεμος: τα δυναμικά τμήματα του κεφάλαιου, σε κάθε κράτος / χώρα, εναντίον των πιο αδύνατων ή «ιστορικά ξεπερασμένων». Όπως ακριβώς έχει συμβεί σε όλες τις προηγούμενες καπιταλιστικές «επαναστάσεις» / αναδιαρθρώσεις!!! Διάφοροι βαθιά αφελείς «φίλοι των εργατών» (και των πραξικοπημάτων…) συμπέραναν (και συνεχίζουν…) ότι αυτό που χρειαζόταν ήταν «δωρεάν μάσκες και αντισηπτικά για όλο το λαό». Υποθέτουμε ότι αν ζούσαν στις χρυσές εποχές της ιεράς εξέτασης θα ζητούσαν «αναπνευστήρες για όλες τις μάγισσες»…. Πολύ μακριά από τέτοιες εθελοδουλείες, ο «Θάνατος των Ίδιων», σαν Θέαμα, υπηρετούσε και υπηρετεί εκείνο που είχε σημειώσει εύστοχα και έγκαιρα ο Caffetzis: ανακοίνωνε (και συνεχίζει να ανακοινώνει) την αδιάλλακτη έφοδο ενός καινούργιου «τύπου» καπιταλιστικής συσσώρευσης· αφού ο προηγούμενος είχε εξαντλήσει τις δυνατότητες του!

Σωστά… Μόνο που η καθολικότητα της υγιεινιστικής εφόδου, η γενική διαταγή για έκπτωση της ζωής στο σύνολό της, η γενική καπιταλιστική απαίτηση για πειθαρχημένη «αλλαγή των συμπεριφορών» (οι απαγορεύσεις στις χειραψίες, για παράδειγμα, είναι ένα πολύ έντονο παράδειγμα από κοινωνική άποψη!), απόλυτα επίκαιρη καπιταλιστικά, όσο καλά εξοπλισμένη κι αν ήταν, όσο προμελετημένη και όσο καλά πληρωμένη, σκόνταψε πάνω στην ίδια της την βάση: ήταν και είναι πολιτική (με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) εκστρατεία, και καθόλου μια αγαθή στις προθέσεις της προσπάθεια διάσωσης των πληθυσμών! Κι αυτό έγινε ενστικτώδικα ξεκάθαρο πολύ γρήγορα!

Ακόμα και οι πιο φανατικοί φίλοι της καραντίνας έναν τέτοιο πόλεμο κάνουν απ’ την αρχή: πόλεμο υπέρ της αναδιάρθρωσης, πόλεμο πολιτικό λοιπόν! Οι νεκροί απ’ τις συνέπειες των απαγορεύσεων; Αυτοί είναι οι Άλλοι! Οι κλειδωμένοι στα κάτεργα μετανάστες, που δεν θέλουν ούτε μάσκες ούτε αντισηπτικά (την στοιχειώδη δυνατότητά τους να μετακινούνται θέλουν); Αυτοί είναι οι Άλλοι! Αυτοί που τρώνε τα πρόστιμα; Αυτοί είναι οι Άλλοι! Ακόμα κι αυτοί λοιπόν οι πανέμορφοι και πανέξυπνοι λακέδες, με τον τρόπο τους και παρά τη θέλησή τους, γεμάτοι χολή και δειλία, επαναπροσδιορίζοντας το συλλογικό τους «Εμείς» σαν στρατιώτες της υγιεινιστικής εξουσίας / πειθαρχίας / επιτήρησης, δείχνουν τα όρια της υγιεινιστικής ρητορικής: δεν πρόκειται καν και καν για το ποιοί είναι ή δεν είναι υγιείς… πρόκειται μόνο για το ότι οι διαφωνούντες πρέπει να κλειστούν από τώρα σε «στρατόπεδα αναμόρφωσης»…

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Οι χθεσινές μεγάλες αντιαπαγορευτικές διαδηλώσεις στο Βερολίνο και στο Λονδίνο, και άλλες που πρόκειται να ακολουθήσουν, έχουν (εξηγήσιμα…) πολιτικά ελαττώματα, για τα οποία δεν πρόκειται να κουβεντιάσουμε εδώ! Δείχνουν όμως δύο πράγματα, που ενδιαφέρουν την πολιτικοποίηση της «κρίσης» απ’ την δική μας εργατική μεριά, οπουδήποτε στη δύση.

Πρώτο και σημαντικό: το ότι εξ αρχής η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν μια πολιτική επίθεση και όχι «το μουρουνέλαιο που πρέπει να πιεί ο λαός / παιδί αφού έτσι λέει ο γιατρός» είναι πια κάτι που είναι αναγκασμένα να αναγνωρίσουν τα δυτικά πρωτοκοσμικά κράτη! Είναι εύκολο να κατηγορούνται οι διαδηλωτές σαν «συνωμοσιολόγοι» και «τσογλάνια» – αλλά δεν είναι καθόλου καινούργιο! Στην καθαρόαιμη πολιτική ορολογία και πρακτική τους τα νεο-κράτη της 4^ης βιομηχανικής καπιταλιστικής επανάστασης αναβιώνουν πια καθαρά και συστηματικά το βίαιο, προβοκατόρικο, κατασταλτικό παρελθόν τους. Πράγμα που για εμάς, σαν εργάτες, σημαίνει: εδώ είμαστε!

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό: έχοντας χάσει την καθολική «πειστικότητα» που επεδίωκαν με την τρομοεκστρατεία· έχοντας ήδη μπροστά τους το ¼, ίσως και παραπάνω, των πρωτοκοσμικών πληθυσμών να είναι εχθρικοί όχι μόνο στις τωρινές απαγορεύσεις αλλά, οπωσδήποτε, στην «απελευθέρωση» και στη «νέα κανονικότητα» των υποχρεωτικών εμβολίων και του ψηφιακού φακελώματος υγείας, τα κράτη και τα αφεντικά που υπηρετούν προσπαθούν να κινηθούν γρήγορα. Βιαστικά και βίαια. Καταλαβαίνουν ότι κάθε μέρα που περνάει χάνουν επιρροή. Αυτό φαίνεται ήδη απ’ την επιθετικότητα και την όξυνση της καταστολής, ιδεολογικά μεν μέσω του έωλου θεάματος του «κρουσμάτων», πρακτικά δε μέσω του πολλαπλασιασμού των διαφορικών αποκλεισμών. Προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή την σάρκα του τρόμου· την ώρα που οι φαρμακοβιομηχανίες λαχανιάζουν για να εμφανίσουν το συντομότερο τα «σωτήρια» εμβόλιά τους… Τα οποία έχουν ήδη αρχίσει να καταδικάζονται στις συνειδήσεις, πριν καν εμφανιστούν στην πιάτσα! (Όπως θα έλεγε ένας πετρελαιάς στις αρχές του 20^ου αιώνα: θα χυθεί αίμα!)

Η αχίλλεια φτέρνα της κατασκευής εικονικών απειλών βρίσκεται στη συνειδητοποίηση των αληθινών κινήτρων. Με τους δίδυμους πύργους και τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» τόσο η Ουάσιγκτον (που επεδίωκε τότε να απαλλοτρίωσει όλον τον 21^ο αιώνα για λογαριασμό της) όσο και οι σύμμαχοί της, απηύλαυσαν πολλά χρόνια πολιτικής / ανταγωνιστικής ασυλίας. Επειδή, παρά τις σφαγές – στο – ψαχνό στην αγγλία, την ισπανία και την γαλλία, οι έκτακτες νομοθεσίες και ο Θάνατος παρέμεναν σε γενικές γραμμές η «μοίρα» και η «τιμωρία» των Άλλων. Των μουσουλμάνων.

Ύστερα, μπροστά στην ασυγκράτητη επέλαση του κινεζικού καπιταλισμού, τα δυτικά αφεντικά θεώρησαν ότι έχουν αρκετή ισχύ για να μεταφέρουν τον πόλεμο της αναδιάρθρωσης μέσα στις δυτικές μητροπόλεις. Έχουν αυτήν την ισχύ; Τυπικά ναι. Ουσιαστικά τώρα δα είναι που την κατασκευάζουν… Οι πολιτικοί μας πρόγονοι μας δίδαξαν ότι κάθε πόλεμος που κηρύσσουν τ’ αφεντικά (αδιάφορο αν είναι εναντίον «ορατού» ή «αόρατου» εχθρού – για όλα είναι ικανά!) πρέπει να γίνεται ευκαιρία εργατικής, πληβειακής χειραφέτησης.

Μπορούμε τώρα να πούμε ότι βλέπουμε τα κενά στην επιθετική τους διάταξη. Είναι σημαντικό, αν και όχι το σημαντικότερο απ’ όλα…

(Θα συνεχιστεί…)