Tag: συρία

Ποια εισβολή, ποια κατοχή;

Δευτέρα 14 Μάρτη>> Οι δύο χάρτες επάνω (ο ένας τμήμα του άλλου) δεν δείχνουν την ουκρανική επικράτεια. Δείχνουν την συριακή. Τώρα. Για την ακρίβεια: εδώ και χρόνια.

Το κίτρινο που καλύπτει το 1/3 της συριακής επικράτειας, ανατολικά του Ευφράτη, αποδίδεται στις κουρδικές ypg. Είναι ψέμα. Το 1/3 της συρίας κατέχεται απ’ τον αμερικανικό στρατό (στην δεύτερη φωτο δείχνονται κάποιες απ’ τις βάσεις του όταν είχε ξεκινήσει η κατοχή – λείπει μια λωρίδα στο βορρά που είναι υπό τουρκικό έλεγχο…) – οι ypg είναι, στην προκειμένη περίπτωση, οι proxies της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του άξονα εν γένει, μετά την κατάρρευση του σχεδίου isis. Ουδέποτε στην ιστορία το 1/3 της συρίας ήταν «κουρδικό»! Ο us army το κατέχει, δια της βίας, εξοπλίζοντας και προστατεύοντας τους proxies του, που αυτό-χρηματοδοτούνται απ’ το λαθρεμπόριο πετρελαίου: στην ανατολική μεριά του Ευφράτη βρίσκονται τα μεγαλύτερα συριακά πετρελαϊκά κοιτάσματα. (Ένα μέρος, επίσης, στα βόρειαδυτικά, με πρασινογκρί, κατέχεται απ’ τον τουρκικό στρατό).

Η Ουάσιγκτον έχει εισβάλει σε έδαφος ανεξάρτητου κράτους εδώ και χρόνια∙ κατέχει το 1/3 της έκτασης και σημαντικούς οικονομικούς πόρους του εδώ και χρόνια∙ χωρίς καν οποιαδήποτε εξήγηση, δικαιολογία, αφορμή∙ και το πιο πιθανό είναι ότι ο στρατός της δεν θα φύγει από εκεί με το καλό. Η Ουάσιγκτον εμποδίζει επίσης με κάθε τρόπο που διαθέτει (και ως τώρα το κάνει αποτελεσματικά) οποιαδήποτε «πολιτική» ή «διπλωματική» διαδικασία θα έλυνε το «συριακό πρόβλημα» – προφανώς για να μην χάσει την κατοχή και τις βάσεις της.

Εννοείται πως «το θέμα» είναι τώρα η ρωσική εισβολή στην ουκρανία. Ήδη ο ρωσικός στρατός έχει καταλάβει το 1/6 της ουκρανικής επικράτειας. Όμως ποιος ακριβώς είναι που «κουνάει το δάκτυλο» στη Μόσχα; Η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, οι σύμμαχοί τους; Ή μήπως όλοι εκείνοι οι «ευαίσθητοι και ανθρωπιστές» δυτικοί που πάσχουν από τόσα οφθαλμικά (και συνειδησιακά) προβλήματα ώστε κοιτάνε μόνο όσα τους δείχνουν (τα αφεντικά) και καταλαβαίνουν μόνο όσα τους ταϊζουν (οι δημαγωγοί);

Δεν θα κλαψουρίσουμε για τα «διπλά κριτήρια» των δυτικών ιμπεριαλισμών. Τέτοιες καταγγελίες είναι εύκολες, άχρηστες, εκτονωτικές. Λέμε όμως πως εξαιτίας ενός συνδυασμού παραγόντων αυτά τα «διπλά κριτήρια» τα βλέπει και τα καταλαβαίνει εδώ και καιρό όλος ο πλανήτης∙ πιο σωστά οποιοσδήποτε έχει χρόνο και τρόπο να ασχοληθεί με το τι συμβαίνει στον κόσμο. Μέσα σ’ αυτόν τον «όλο πλανήτη» ο δυτικός κόσμος είναι σαφώς μειοψηφία από άποψη έκτασης, πληθυσμών, πρώτων υλών. Κυριαρχούσε ως πρόσφατα στο βαθμό που μπορούσε να πουλάει (ή και να επιβάλλει) κάτι σαν «ηθικό πλεονέκτημα», μέσω θεσμών, ιδεολογιών, κλπ.

Αυτή η ηθικολογική/ιδεολογική κυριαρχία έχει τελειώσει. Ελάχιστοι (αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι) παίρνουν πλέον στα σοβαρά τους δυτικούς όρκους υπέρ της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας», της «δικαιοσύνης», της «διεθνούς νομιμότητας», του “διεθνούς δικαίου”, κλπ. (Αν δει κάποιος το τι λέγεται εκτός ευρώπης και βόρειας αμερικής για την ρωσική εισβολή και, κυρίως, για τις δυτικές αντιδράσεις, θα καταλάβει…) Και, για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα (ή ακόμα πιο ξεκάθαρα) αυτό το «ξεβράκωμα» δεν αφορά μόνο τις πολιτικές βιτρίνες ή τα δυτικά αφεντικά. Αφορά και τις δυτικές κοινωνίες στην συντριπτική πλειοψηφία τους. Που ταυτίζονται όλο και περισσότερο με τους αφέντες τους: ο άλλοτε ακμαίος (δυτικός) αντι-ιμπεριαλισμός, μειοψηφικός μεν αλλά δυναμικός όταν υπήρχε, έχει πεθάνει.

Συμβαίνει κάτι σαν μαζικό βούλιαγμα σε ψευδαισθήσεις μεγαλείου και εικονικότητες. Αυτή η κατά κάποιον τρόπο διαταξική (δυτική) ηθικο/αισθητηριακή παρακμή (φοβόμαστε ότι) μόνο τέρατα μπορεί να γεννήσει…

 

Οι πλάκες σε κίνηση (δεν έχουν πλάκα…) 2

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Πριν η πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι ανακαλύψει τα αισθήματά της (λέμε τώρα…) για την Άγκυρα (που είναι αμοιβαία, ξαναλέμε τώρα…) είχε κάνει άλλες κινήσεις. Χαρακτηριστικές. Η μία αφορά τον Άσαντ, βασιλιά της συρίας, τον οποίο ο τοξικός MBZ μαζί με τον άλλο, του Ριάντ, πολέμησαν όσο μπορούσαν. Τώρα η πετροχούντα των εμιράτων θέλει να τα βρει με την Δαμασκό, να «βοηθήσει» μάλιστα και στην ανοικοδόμηση! (: Δημόσια έργα, λεφτά…)

Κι αν η όποια «επαναπροσέγγιση» του MBZ με το καθεστώς Άσαντ μπορεί να θεωρηθεί (λανθασμένα…) «εύκολη υπόθεση», υπάρχει και μια ακόμα τέτοια προσπάθεια, σαφώς δυσκολότερη: με την Τεχεράνη! Το Αμπού Ντάμπι και το Ριάντ θα είχαν κηρύξει ήδη πόλεμο στο ιρανικό καθεστώς αν ο αμερικανικός στρατός ήταν διατεθειμένος να τον κάνει… Τώρα οι «επαφές» και οι «συνομιλίες» μεταξύ Αμπού Ντάμπι και Τεχεράνης γίνονται μεταξύ μεσαίων στελεχών των αντίστοιχων υπ.εξ. Αλλά η πρόθεση είναι σαφής και απ’ τις δύο πλευρές: «κάπως να τα βρούμε»

Το ελλαδιστάν πόνταρε πάνω στην χρόνια έχθρα των πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου με την Άγκυρα (και την έχθρα τους απέναντι στην μουσουλμανική αδελφότητα)… Αλλά τουλάχιστον η μία πετροχούντα, η πιο «έξυπνη», κινείται ανάποδα και μάλλον γρήγορα: προσπαθεί να εξομαλύνει τις σχέσεις της τόσο με την Άγκυρα και την Ντόχα («προστάτες» της μουσουλμανικής αδελφότητας), όσο και με το μπλοκ της Αστάνα συνολικά (Δαμασκός, Τεχεράνη, Άγκυρα, Μόσχα) – την ώρα που το ελλαδιστάν καμαρώνει για την παροχή υπηρεσιών στην Ουάσιγκτον.

Η εξήγηση γι’ αυτές τις στροφές 180 μοιρών είναι απλή και σύνθετη μαζί. Σχεδόν όλα τα κράτη / καθεστώτα της μέσης Ανατολής έχουν συμπεράνει ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλει, δεν μπορεί (ή και τα δύο μαζί) να κάνει ή να απειλήσει «ανοικτούς» πολέμους στην περιοχή. Κάποια απ’ αυτά (το ισραηλινό αλλά και οι πετροχούντες) θα ήθελαν και να θέλει και να μπορεί η Ουάσιγκτον, για να ανασχέσουν το ευρασιατικό project (κυρίως την επιρροή της Τεχεράνης) ή να διαπραγματευτούν από θέσεις ισχύος.

Οι πάντες ξέρουν βέβαια ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει «αποχωρήσει» απ’ την περιοχή. Είναι παρούσα αλλά με πιο υπόγειο, προβοκατόρικο τρόπο. Που είναι φτηνότερος και δεν απαιτεί «πολιτικές αποφάσεις» και, άρα, ανάλογη έκθεση. Μετά όμως την επίσημη αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν είναι σαφές (ή αυτό καταλαβαίνουν οι κρίκοι του «άξονα» στην περιοχή) ότι ο us army δεν μπορεί να κάνει τον πόλεμο που θέλουν, για λογαριασμό τους. (Ουσιαστικά ο νυσταλέος Jo ακολουθεί την τακτική του ψόφιου κουναβιού).

Κατά συνέπεια, και με δεδομένο πως το σύνολο των κρατών της κεντρικής ασίας + το ιράν + το ασταθές ιράκ + την συρία εγγράφονται στο ευρασιατικό project που δείχνει ότι έχει το momentum, η πετροχούντα των εμιράτων επαναπροσδιορίζει την θέση και τους προσανατολισμούς της. Το ταξίδι του MBZ στην Άγκυρα και οι πλουσιοπάροχες συμφωνίες «επενδύσεων» στον τουρκικό καπιταλισμό περιλαμβάνονται σ’ αυτόν τον επαναπροσδιορισμό. Δεν χρειάζεται κουβέντα το ότι και για την μεριά της Άγκυρας τέτοιες οικονομικές ενέσεις είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες. Δεν θα γίνουν αιώνιοι φίλοι. Αλλά προς το παρόν η επιτυχία του ευρασιατικού project αποδίδει καρπούς…

(φωτογραφία: Ο υπ.εξ. του Αμπού Ντάμπι. όλο χαρά, στη Δαμασκό…)

Κι άλλα γραφεία…

Πέμπτη 12 Αυγούστου>> Στη δεκαετία του ’90, όταν μετά την διάλυση της γιουγκοσλαβίας ήταν στον πάγκο του χασάπη (για ηπα, ευρώπη, ρωσία) η διάλυση KAI της τουρκίας, το pkk διέθετε «εξόριστο κοινοβούλιο» (του μελλοντικού ανεξάρτητου κουρδικού κράτους) το οποίο συνεδρίαζε νόμιμα και επίσημα σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Το ίδιο συνέβαινε και με ένα «εξόριστο αρμενικό κοινοβούλιο», εκπρόσωπος υποτίθεται των ανατολικών περιοχών της τουρκίας, που επίσης θα απελευθερώνονταν μετά την διάλυση: κι αυτό επίσης είχε θερμή φιλοξενία στα ευρωπαϊκά κράτη.

Το ξέσπασμα της κρίσης του 1997 – 1998 (η «κατάρρευση των ασιατικών τίγρεων») άλλαξε τους πρωτοκοσμικούς σχεδιασμούς και η διάλυση της τουρκίας εγκαταλείφθηκε. (Περισσότερα δεν μπορούμε να περιγράψουμε εδώ, το έχουμε κάνει στο παρελθόν, στο χάρτινο Sarajevo). To pkk έγινε «τρομοκρατική οργάνωση», και ο Οτσαλάν απο εκεί που ήταν μελλοντικός αρχηγός κράτους δεν έβρισκε άσυλο πουθενά στους πρώην συμμάχους του….

Φαίνεται ότι τώρα, καθώς οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός παγκόσμια, διάφορα ευρωπαϊκά κράτη ξαναζεσταίνουν αυτήν την παλιά (και βρώμικη) τακτική. Αυτήν την φορά σε βάρος της συριακής επικράτειας, του καθεστώτος Άσαντ· αλλά, σίγουρα, και των συμμάχων του.

Οι μισθοφόροι του αμερικανικού στρατού κατοχής της ανατολικής συρίας, οι ypg, ανακοίνωσαν ότι θα ανοίξουν διπλωματικό γραφείο στη Γενεύη, με σκοπό να έχουν «επίσημη παρουσία στην ευρώπη και να αναπτύξουν σχέσεις με ευρωπαϊκά κράτη». Σύμφωνα με την ανακοίνωσή τους σκοπεύουν να ανοίξουν ανάλογα γραφεία και αλλού: στη γαλλία, στη γερμανία, στη σουηδία, στο λουξεμβούργο, στο βέλγιο και στην ολλανδία.

Άσχετα με την άποψη της Άγκυρας για το θέμα, οι ypg έχουν καταλάβει με την βοήθεια και την κάλυψη του αμερικανικού στρατού σχεδόν το ¼ της συριακής επικράτειας, περιοχές άσχετες απ’ την κατοικούμενη από κούρδους βόρεια συρία· είναι στρατός κατοχής για τους εντόπιους άραβες, και κάνουν καταναγκαστικές στρατολογήσεις· δουλεύουν για την Ουάσιγκτον· χρηματοδοτούνται απ’ το σαουδαραβικό καθεστώς για να σταματήσουν το «μπλοκ της Αστάνα»· και ασχολούνται με το λαθρεμπόριο (απ’ τις συριακές πετρελαιοπηγές που βρίσκονται στα ανατολικά του Ευφράτη) και το ξέπλυμα των εσόδων…

Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι βέβαια εμπόδιο για την «υψηλή γεωπολιτική» των δυτικών ιμπεριαλισμών, ειδικά σε συνθήκες εντεινόμενου παγκόσμιου πολέμου. Αφού «δεν έκατσε» το σχέδιο με τον isis, καλοί είναι και οι ypg.

(Όταν αλλάξουν και πάλι οι συσχετισμοί και ξανα-βρεθούν «ξεκρέμαστοι» απ’ τους συμμάχους τους, όπως έγινε στα τέλη των ‘90s, πάλι δεν θα καταλάβουν… Ή μήπως καταλαβαίνουν ότι σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο το να είσαι εργολάβος, proxy, μισθοφόρος, είναι μια δουλειά με ζήτηση;)

Μαθήματα απ’ την συρία (2)

Δευτέρα 2 Αυγούστου>> Πριν μια βδομάδα ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (: Blinken) ανακοίνωσε ότι «οι μάχιμες μονάδες του αμερικανικού στρατού θα αποχωρήσουν απ’ το ιράκ ως το τέλος του 2021». Είχε προηγηθεί συνάντησή του με τον ιρακινό πρωθ. Mustafa al-Kadhiri στην Ουάσιγκτον (φωτογραφία πάνω, με τον νυσταλέο).

Αν και είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για πλήρη στρατιωτική αποχώρηση του us army απ’ το ιράκ (ποιές θεωρούνται «μάχιμες» και ποιες «μη μάχιμες» μονάδες; Προφανώς η αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη, η μεγαλύτερη σε έκταση βάση στην περιοχή, θα παραμείνει στρατόπεδο «ειδικών δυνάμεων» – για λόγους άμυνας – και τα κομάντα θα βαφτιστούν «εκπαιδευτές» και «σύμβουλοι»…) το θέμα είναι κάπως πιο περίπλοκο.

Κατ’ αρχήν ο αμερικανικός κατοχικός στρατός μισοφεύγει απ’ το ιράκ εξαιτίας της ιρακινής αντίστασης, που δεν έχει κοπάσει καθόλου. Πρόκειται για ήττα του δηλαδή. Όμως ακόμα και η μισοαποχώρηση θα επηρεάσει και τα τμήματα που έχει παρκάρει στην ανατολική συρία (σίγουρα επιμελητειακά), άρα και τους μισθοφόρους ypg της Ουάσιγκτον. Η Δαμασκός, η Άγκυρα και πιο διακριτικά αλλά εξίσου αποφασιστικά η Μόσχα παρακολουθούν με ενδιαφέρον αυτήν την αμερικανική αναδίπλωση – παρότι κάπου δίπλα, τόσο στο κατάρ όσο και στη σαουδική αραβία, θα μείνουν χιλιάδες πεζοναύτες.

Σ’ ότι αφορά το ιράκ, παρότι η Τεχεράνη έχει ιδιαίτερη επιρροή στην (σιιτική) αντίσταση, αυτή η τελευταία δεν είναι ενιαία οργανωτικά. Η δολοφονία του Soleimani άφησε ένα κενό, ή πιο σωστά δημιούργησε μια κάποια ανισορροπία σ’ αυτήν την επιρροή. Κι ενώ οι επιθέσεις κατά αμερικανικών στόχων (επί ιρακινού εδάφους) ήταν μια διαδικασία που άξιζε να αμοίβεται (φανερά ή κρυφά δεν έχει σημασία), αν δεν υπάρχουν αμερικανικοί στόχοι και επιθέσεις ο βιοπορισμός αρκετών ανταρτών θα μπει σε άλλη βάση. Ίσως γεννήσει και εκνευρισμούς.

Προς το παρόν ο σχεδιασμός είναι η ανάπτυξη καλλιεργειών και κτηνοτροφίας στο νότιο ιράκ – διάφορες οργανώσεις της αντίστασης αγοράζουν εκεί φτηνά δημόσια γη που προορίζεται για τα μέλη τους όταν βάλουν στην άκρη (χωρίς να παραδώσουν) τα όπλα τους.

Πρακτικά, και πάλι το Πεκίνο μπορεί να δώσει χέρι βοηθείας – με κάποιες επενδύσεις. Αλλά αυτό προϋποθέτει πως είτε δεν θα αναγεννηθεί κάποιος isis στο ιρακινό έδαφος (ούτε θα μετακομίσει απ’ το συριακό…) είτε θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και έγκαιρα.

Εν τέλει, θέλοντας και μη, το μέλλον του ιράκ συνδέεται με το μέλλον της συρίας. Και παρότι η αμερικανική ήττα θα μπορούσε να έχει χιλιοτραγουδιστεί, η δυνατότητα της «όχι πλήρους ήττας» συντηρεί, κρατάει ανοικτές, πληγές μικρότερες ή μεγαλύτερες.

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 19 Ιούλη>> Αφού λοιπόν (λέμε τώρα….) η Ουάσιγκτον ανακαλύπτει τον δρόμο της «καπιταλιστικής αρετής» (ειρήνη και ανάπτυξη…. λέμε τώρα…) ίσως θα πρέπει να κρατήσει κάμποσο βούτυρο και για την μέση Ανατολή. Ο αεικίνητος υπ.εξ. Wang Yi βρέθηκε το περασμένο Σάββατο στη Δαμασκό, εντελώς συμπτωματικά την ημέρα που ο Άσσαντ ορκίστηκε για 4η φορά πρόεδρος, μετά την νίκη του στις τελευταίες εκλογές… Εντελώς συμπτωματικά.

Ο Wang Yi δεν είναι σε ταξίδι για φανφάρες· είναι για δουλειές (αυτή τη βδομάδα θα πάει στο Κάιρο και στο Αλγέρι – η δεύτερη φορά μέσα σε 6 μήνες που βρίσκεται στην περιοχή). Παρότι δεν έγινε γνωστό τι συμφωνήθηκε, δεν πρέπει να αποκλείσουμε ότι το Πεκίνο θα ενδιαφερόταν για κάποια (όχι να βγάζει μάτι) στρατιωτική παρουσία στο συριακό πεδίο μάχης, σε επίπεδο καραβανο-ειδικών.

Θα υπάρξει συνέχεια…

(φωτογραφία: Μην σας ξεγελούν οι μάσκες. Αυτοί είναι: ο Άσσαντ και ο Wang Yi)

Αστάθεια και ένταση

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Το να αποδιαρθρωθεί το αμερικανικό καθεστώς και το να ηττηθεί χωρίς να προλάβει να ρίξει μισή σφαίρα κατά των rivals μπορεί να φαίνεται φιλόδοξος προσανατολισμός αλλά δεν είναι ούτε εκτός ιστορίας ούτε εκτός παραδειγμάτων του παρελθόντος! Μερικές φορές η κατάρρευση επιταχύνεται και ολοκληρώνεται απ’ τα μέσα… Είναι οπωσδήποτε δύσκολη «δουλειά», ειδικά αφού ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός διαθέτει ακόμα μερικά αξιόλογα τακτικά πλεονεκτήματα: τις πληγές που έχει ήδη ανοίξει σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Το ουκρανικό πεδίο μάχης· το συριακό και το ιρακινό· το αφγανικό… Σε κάθε ένα απ’ αυτά διατηρεί (και θα διατηρεί για καιρό) αρκετούς «εργολάβους» και proxies που μπορούν, με ελάχιστα έξοδα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, να συντηρούν «πολέμους φθοράς».

Εξ ου και όλα αυτά τα επιμέρους πεδία μάχης έχουν αποκτήσει δραματική επικαιροποίηση μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo και, κυρίως, την διοίκηση των «δημοκρατικών» (που άσχετα με τον σαφώς άρρωστο νυσταλέο θα κρατήσει σίγουρα ως και το 2024). Υπάρχει περίπτωση να αναγκαστεί ο αμερικανικός στρατός να αποχωρήσει απ’ τα πεδία που έχει εγκατασταθεί για τα καλά χωρίς να ηττηθεί πανηγυρικά και αναφισβήτητα;

Μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο· και πιθανόν να είναι άκαιρος στόχος αυτή την περίοδο. Ωστόσο, για να μην ξεχαστεί κανείς, τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν οι αντικατοχικοί ένοπλοι έχουν αναβαθμίσει και τα όπλα τους και τις επιθέσεις τους…

(φωτογραφία: Η αναμνηστική της υπογραφής της 25ετούς στρατηγικής συνεργασίας Τεχεράνης – Πεκίνου).

Τα αφεντικά της δύσης θυμούνται…

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Μπορεί οι υπήκοοι να είναι βραχυκυκλωμένοι έως βουλιαγμένοι στις συλλογικές τιμωρίες τους, αλλά οι πολιτικές βιτρίνες βρήκαν λίγο χρόνο να ορμηνέψουν τις «επί των εξωτερικών υποθέσεων» γραφειοκρατίες τους να στείλουν μια ανθοδέσμη κι ένα μπιλιετάκι στο… μπλοκ της Αστάνα! Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης στη συρία πριν 10 χρόνια.

Είναι, βέβαια, η μόνη τέτοια εξέγερση που θυμήθηκαν οι υπ.εξ. του Joνυσταλεάν, του Λονδίνου, του Βερολίνου, του Παρισιού και της Ρώμης – απ’ όλο το εξεγερσιακό / επαναστατικό κύμα που σάρωσε όλον τον αραβικό κόσμο στα τέλη του 2010 και το 2011. Την εξέγερση / επανάσταση στην αίγυπτο την ξέχασαν (ρε γαμώτο…). Όπως και την εξέγερση στο μπαχρέιν που πνίγηκε στο αίμα των τανκς των δύο τοξικών (έστειλαν στρατιωτική βοήθεια) – αλλά συνεχίζεται ακόμα σποραδικά. Όπως και την εξέγερση στις ανατολικές περιοχές της σαουδαραβικής επικράτειας, απ’ τους σιιτικούς πληθυσμούς που βρίσκονται κάτω από μόνιμη μπότα…

Η επιλεκτικότητα της μνήμης των δυτικών αφεντικών δείχνει την ύπουλη γελοιότητά τους – σε μια εποχή που οι υπήκοοι των υπόλοιπων περιοχών του πλανήτη καταλαβαίνουν την δυτική παρακμή όλο και περισσότερο, έστω ενστικτώδικα.

Τι έγραψαν λοιπόν στην κοινή του δήλωση ο εξ Ουάσιγκτον Παρωπίδας, ο εκ Παρισίων Jean-Yves Le Drian, ο γερμανός Heiko Mass, ο ιταλός Luigi Di Maio και ο βρετανός Dominic Raab;

Πρώτον, ότι «δέκα χρόνια μετά τις ειρηνικές διαδηλώσεις του συριακού λαού υπέρ μεταρρυθμίσεων η συρία έχει βουλιάξει στο χάος και στην καταστροφή». Με ευθύνη, τίνος άλλου, του Άσαντ… Δεύτερον ότι «δεν θα εγκαταλείψουν τον συριακό λαό», πως «απαιτούν απ’ το καθεστώς να εμπλακεί σοβαρά στην πολιτική διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων» και ότι οι αναγγελμένες προεδρικές εκλογές μέσα στους επόμενους μήνες δεν θα είναι ούτε ελεύθερες ούτε τίμιες.

Φταίει ο Άσαντ και το καθεστώς του για την έναρξη του πολέμου (και την ευόδωση των σχεδίων του άξονα) στην συρία; Το «φταίει» είναι λίγο! Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις σφαγές άοπλων διαδηλωτών και τους βομβαρισμούς πόλεων που έκανε η «προεδρική φρουρά» του, διοικούμενη απ’ τον αδελφό του – ενόσω μεγάλο μέρος των απλών φαντάρων αλλά και των αξιωματικών του στρατού του είχε στασιάσει (εξαιτίας, ακριβώς, αυτών των σφαγών…). Όχι: τους πρώτους μήνες των διαδηλώσεων και τις σφαγές του Άσαντ η ασταμάτητη μηχανή δεν τους ξεχνάει! (Εκείνοι που τον τοποθετούν στον «άξονα της αντίστασης»; Θυμούνται άραγε;). Δεν ξεχνάει κι αυτό: πώς όλα αυτά τα έκανε παρότι οι τότε συμμαχοί του, η Άγκυρα (ναι, ήταν σύμμαχός του..), η Μόσχα πολύ έντονα, η Τεχεράνη διακριτικά και η Χεζμπ’ αλλάχ σθεναρά, τον συμβούλευαν ξανά και ξανά να μην καταφύγει σε τέτοια καταστολή αλλά να κάνει μεταρρυθμίσεις και να αναγνωρίσει, μέσα σ’ ένα συμφωνημένο πλαίσιο, τμήματα τουλάχιστον της αντιπολίτευσης.

Ο Άσαντ, λοιπόν, είναι όντως εγκληματίας· ένα κάθαρμα της εξουσίας. Οι υπόλοιποι, οι «δυτικοί» είναι όμως πολύ χειρότεροι. Κι αυτό επειδή τα πραξικοπήματα, άλλα πετυχημένα και άλλα όχι, υποκινούμενα απ’ την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι, είναι η ρουτίνα της πολιτικής ιστορίας της συρίας, απ’ το 1947 κιόλας. Πάντα ο στόχος ήταν ο ίδιος: να μην περιέλθει η Δαμασκός στην «επιρροή» της σοβιετικής ένωσης. Το σοσιαλιστικό αντιαποικιακό κόμμα Ba’ath, πoυ δημιουργήθηκε σαν ενιαίο στη συρία και στο ιράκ, πήρε με στρατιωτικό πραξικόπημα την εξουσία στην Δαμασκό το 1963 (την ίδια χρονιά και με τον ίδιο τρόπο πήρε την εξουσία και στη Βαγδάτη), έβαλε τέλος σ’ αυτήν την μεθοδολογία – και οι «φόβοι» των δυτικών ιμπεριαλισμών πήραν έκτοτε συγκεκριμένη μορφή. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι το 2003, όταν ο αμερικανικός στρατός και οι φίλοι του εισέβαλαν στο ιράκ για να το αποικοποιήσουν, η επιχείρηση εκείνη είχε σχεδιαστεί σαν «πρώτη φάση». Στην δεύτερη θα εισέβαλε στη συρία και στην τρίτη στο ιράν…

Αυτά ήταν σχέδια 8 χρόνια πριν την εξέγερση στη συρία… Χωρίς σοβιετική ένωση πια, στις αρχές του 21ου αιώνα η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι θεώρησαν ότι μπορούν να ξαναμοιράσουν μεταξύ τους την μέση Ανατολή. Η εγκληματικότητα του καθεστώτος Άσαντ τους διευκόλυνε απίστευτα, αφού «άνοιξε» την πόρτα για να εφαρμοστεί το σχέδιο εμφυλίου πολέμου (το οποίο στα χαρτιά υπήρχε πολλά χρόνια πριν!) και μάλιστα με χαρακτηριστικά θρησκόληπτου υπερσυντηρητισμού (ουαχαβιτισμός, isis) και την χρηματοδότηση των πετροχουντών της αραβικής χερσονήσου (που μόλις είχαν καταστείλει την εξέγερση στο μπαχρέιν…), της Ντόχα, και την επιμελητειακή υποστηρίξη της Άγκυρας, που θεώρησε ότι ο Άσαντ είναι πια χαμένη υπόθεση…

… αλλά έχουν ηττηθεί

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Το πώς ανατράπηκε ο σχεδιασμός της διοίκησης Οbama και των συμμάχων της για διάλυση τόσο του ιράκ όσο και της συρίας και την δημιουργία ενός ουαχαβίτικου “τρομοκρατικού” κράτους isis απ’ το φθινόπωρο του 2015 και μετά υποθέτουμε ότι το ξέρετε. Η Άγκυρα ξαναγύρισε στην θέση που είχε πριν το 2011, η Ντόχα επίσης διαβλέποντας την αλλαγή στη ροή του πολέμου πέρασε στη μεριά του μπλοκ της Αστάνα – και η Ουάσιγκτον, ελλείψει isis συμμάχησε ανοικτά με τους ένοπλους των ypg (που με χαρά κατέφυγαν κάτω απ’ τις αμερικανικές φτερούγες για να συνεχίσουν τα λαθρεμπόριά τους) έχοντας καταλάβει ουσιαστικά στο 1/3 της συριακής επικράτειας και το 70% των πρώτων υλών της σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Είναι τόσο μεγάλη η έγνοια του δυτικού ιμπεριαλισμού για τον «συριακό λαό» ώστε επικροτεί την (ή συμμετέχει στην) πειρατεία ίσως του πιο βασικού απ’ τα (κρατικά) έσοδα της Δαμασκού· αλλά βέβαια φταίει ο Άσαντ…

Σε καθε περίπτωση εκείνο που έχει ξεκινήσει (ή κλιμακώνεται) τους τελευταίους μήνες στο συριακό έδαφος είναι ένας έμμεσος και διαφορικός πόλεμος του μπλοκ της Αστάνα κατά της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας (με την Τεχεράνη να συμμετέχει πιο διακριτικά) με στόχο τους proxies: τους ουαχαβίτες που έχουν απομείνει στον θύλακα του Ιdlib, και τους ypg στην βορειοανατολική και ανατολική συρία.

Για την πρώτη περίπτωση έχουμε γράψει ήδη. Η ρωσική (κατά κύριο λόγο) και η συριακή αεροπορία βομβαρδίζουν συστηματικά τις υποδομές (τις αποθήκες, τα στρατόπεδα) της ουχαβίτικης HTS, αναγκάζοντάς την να επιδιώξει την προστασία της Άγκυρας· κάτι που ήταν το ζητούμενο του μπλοκ της Αστάνα εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο. Φαίνεται ωστόσο ότι αυτή η «παράδοση» είτε δεν έχει ολοκληρωθεί είτε παραμένει αμφίβολη· συνεπώς στον θύλακα του Ιdlib συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί.

Έχουν σημασία τα κτυπήματα κατά των ypg. Οι βομβαρδισμοί των βυτιοφόρων και των αυτοσχέδιων διυλιστηρίων μέσω των οποίων γίνεται η εξαγωγή (απ’ τους proxies της Ουάσιγκτον) των πετρελαίων που κλέβουν είναι τακτικοί (έχουμε γράψει για τον πρώτο). Αυτούς τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς τους κάνουν η Μόσχα και η Δαμασκός. Η Άγκυρα επιτίθεται με πυροβολικό τις τελευταίες ημέρες στην Αyn ‘Isa, βόρεια της Raqqah – αραβική περιοχή που έχουν καταλάβει οι ypg.… Κι αυτοί, σαν αντίποινα, κατέστρεψαν χτες με ρουκέτες όλες τις βάρκες και τα πλοιάρια στην Deir Ez Zor, στη δυτική όχθη του Ευφράτη, που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για να αγοράζουν και να μεταφέρουν είδη πρώτης ανάγκης απ’ την αριστερή όχθη, δηλαδή … απ’ τους ypg… Στράφηκαν οι κούρδοι proxies κατά του καθεστώτος Άσαντ, επιβεβαιώνοντας το είδος του πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Να θυμίσουμε ότι σ’ αυτήν την δυτική όχθη, σε διάφορα σημεία, υπάρχουν σύριοι πολιτοφύλακες εκπαιδευμένοι απ’ την Τεχεράνη, και κάποιοι αξιωματικοί των “φρουρών της επανάστασης”.

Είναι δύσκολο να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή αν μια τέτοια τακτική απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα θα στριμώξει αποτελεσματικά την Ουάσιγκτον στο συριακό (αλλά και στο ιρακινό, είναι αλληλένδετα) πεδίο μάχης. Είναι ευκολότερο να εκτιμήσουμε ότι η προεδρία των «δημοκρατικών» στην Ουάσιγκτον, με ή χωρίς νυσταλέο Jo, σημαίνει όξυνση των «περιφερειακών» συγκρούσεων μεταξύ του άξονα και του ευρασιατικού project. Η μέση Ανατολή δεν είναι η μόνη τέτοια. Το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι επίσης μια ζώνη που ενδιαφέρει ιδιαίτερα την Ουάσιγκτον.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η «κοινή δήλωση» των 5 δυτικών πολιτικών βιτρινών και το ενδιαφέρον τους για την συρία θα μπορούσε να μπει στον κατάλογο με τις διεθνείς φάρσες – αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος κάποιοι από δαύτους να ονειρεύονται να αντιστρέψουν την ήττα τους…

Doha

Δευτέρα 15 Μάρτη. Οι συναντήσεις την προηγούμενη Τετάρτη και Πέμπτη δεν θα γινόταν θέμα στα μέρη μας (ίσως ούτε αλλού στον δυτικό κόσμο). Το να συναντηθούν οι υπ.εξ. της τουρκίας, της ρωσίας και του κατάρ δεν είναι σπουδαίο θέμα – ε;

No problem. Όπως ίσως θυμάστε έχουμε υποστηρίξει ότι μαζί (ή λίγο μετά) την Άγκυρα, στροφή 180 μοιρών σε σχέση με το συριακό πεδίο μάχης έκανε και το σεϊχάτο του κατάρ: πέρασε στο μπλοκ της Αστάνα, αν και διακριτικά. Κάπου το 2016… Το ραντεβού της περασμένης Τετάρτης (του 2021) ήταν η επισημοποίηση αυτής της συμμετοχής: η συζήτηση είχε βέβαια συρία, πολύ συρία· είχε όμως κι άλλα. Όπως: αφγανιστάν.

Αυτό που ανακοινώθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο επίσημα είναι ότι η Ντόχα θα συμμετάσχει στις προσπάθειες για πολιτική λύση στη συρία… Χρειάζεται «αποκωδικοποίηση»; Η Ντόχα ως το 2015 πλήρωνε αντικαθεστωτικούς ένοπλους στο συριακό πεδίο μάχης (: την μουσουλμανική αδελφότητα), όπως έκανε και η Άγκυρα. Οι τοξικοί του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι πλήρωναν τους ουαχαβίτες. Μετά η Ντόχα σταμάτησε· πράγμα που, μαζί με άλλες επιλογές, «τρέλλανε» τον τοξικό του Ριάντ που το καλοκαίρι του 2017 σχεδόν κήρυξε πόλεμο στο κατάρ, παρέα με άλλους διάσημους χουντικούς: των εμιράτων, του μπαχρέιν και της αιγύπτου. Τελικά ο πόλεμος πήρε μορφή οικονομική / εμπορική, αν και βίαιη… Η Ντόχα δεν είχε σοβαρό πρόβλημα, εξαιτίας των πολύ καλών σχέσεων με την Τεχεράνη (που ανέλαβε αμέσως την τροφοδοσία δια θαλάσσης όλων των ειδών ανάγκης που αποκλείστηκαν λόγω του τοξικού εμπάργκο) και την Άγκυρα (που αύξησε τον στρατό της στη βάση της στο κατάρ).

Πέρασε καιρός από τότε, ο τοξικός του Ριάντ είναι και δεν είναι, και το μπλοκ της Αστάνα θέλει να κλείσει όσο δυνατόν περισσότερες «τρύπες» (και) στο συριακό πεδίο μάχης, λόγω της προεδρίας του νυσταλέου Jo και των υαινών που τον ακολουθούν. Ασφαλώς η Ντόχα συμφωνεί· και η επισημοποίηση της βοήθειάς της, ενισχύει την «πειθώ» της σε όσους ένοπλους μπορεί να επηρεάσει στο Idlib. Πρακτικά ενισχύει το πολιτικό της κύρος έναντι του Ριάντ – και εναντίον του. Επιπλέον, με δεδομένο ότι το Joνυσταλεάν δεν έχει στραφεί εναντίον της Ντόχα (και ούτε πρόκειται: στο κατάρ έχει την μεγαλύτερη βάση του στη μέση Ανατολή…), η παρουσία της στην όποια διαδικασία πολιτικής λύσης στη συρία αφαιρεί απ’ την Ουάσιγκτον τα επιχειρήματα περί rivals (: Μόσχα, Τεχεράνη και αρκετή Άγκυρα) που είναι παλιοχαρακτήρες και θα καταστρέψουν τη μέση Ανατολή.

Γράψαμε «αφαιρεί απ’ την Ουάσιγκτον»; Πρέπει να προσθέσουμε: και απ’ το Λονδίνο! Πώς αντιδρά σήμερα μια πολύ πρώην αυτοκρατορία που θα ήθελε να αναβιώσει το ένδοξο κυριαρχικό παρελθόν της αλλά βλέπει κάτι πρίγκηπες του οίκου των Thani να την γράφουν για χάρη της Δαμασκού; Απειλώντας να αφαιρέσει την αγγλική υπηκοότητα απ’ την αγγλογεννημένη και αγγλοθρεμένη κυρία Asma al-Assad! Ωωωω! Το Λονδίνο έριξε κάτι πυραύλους κατά του Άσσαντ τo 2018, αλλά κράτησε το χειρότερο για τώρα… Ε;

Αυτές οι εξελίξεις στο συριακό και ευρύτερα μεσανατολικό πεδίο μάχης (που θα έχουν συνέχεια, καθώς το επόμενο ραντεβού της τριάδας θα γίνει σύντομα στην Άγκυρα) κτυπάει και την ελληνική καθεστωτική ρητορική. Οι ελληνικές συμμαχίες, εν μέρει συμφεροντολογικές και εν μέρει της απελπισίας, είναι – ως γνωστόν – με το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι. Είναι οι συμμαχίες του συμμάχου, του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος.

Όμως όταν συμμαχείς με παρακμιακούς έχεις πάντα την έγνοια της απέναντι πλευράς, του εχθρού. Σαν οικονομικός και ιδεολογικός παράγοντας στις αραβικές κοινωνίες (και όχι μόνο…) το κατάρ κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι. Συνεπώς η δημόσια αναγνώρισή του ως μέλους του μπλοκ της Αστάνα είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Κάθε τι που αδυνατίζει ή δυσκολεύει τον «μεγάλο κρίκο» του άξονα (την Ουάσιγκτον) είναι ζόρι για την Αθήνα και τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της.

Τέτοια ζόρια δεν θα είναι λίγα στο κοντινό μέλλον…

(φωτογραφία πάνω: Αριστερά ο Cavusoglu, δεξιά ο Lavrov, και στη μέση ο Mohammed bin Abdulrahman Al Thani, μασκοφορεμένος, πριν λίγες ημέρες. Η αισθητική δεν είναι η καλύτερη, αλλά ενδεχομένως η διακόσμηση να είναι επίχρυση, οπότε τα κριτήρια αλλάζουν…

φωτογραφία κάτω: Η “αγγλοσύνη” της κυρίας Άσσαντ θα ήταν, ασφαλώς, καρφί στο μάτι του Παρισιού, τους καιρούς που αυτοί οι δύο ιστορικοί ιμπεριαλισμοί, ο αγγλικός και ο γαλλικός, πίστευαν ότι μπορούν να μοιράζονται τον έλεγχο της μέσης Ανατολής… Τώρα πια θεωρείται προβληματικό ή και επικίνδυνο προνόμιο. Χάνοντας το έδαφος στη μέση Ανατολή το Λονδίνο πιστεύει φαίνεται ότι μπορεί να κρατήσει τον τουπέ του. Δεν το σκέφτηκαν όμως, αλλά αν η κυρία Άσσαντ συμμαχήσει με την κυρία Μέγκαν σε μια αντιρατσιστική βάση και σ’ ένα αντι-ιμπεριαλιστικό metoo;)

Συρία

Δευτέρα 8 Μάρτη. Επί εβδομάδες η αεροπορία της Μόσχας στη συρία έχει αναλάβει, σχεδόν εργολαβικά, την τακτοποίηση μερικών εκκρεμοτήτων στο συριακό πεδίο μάχης. Κατ’ αρχήν στον θύλακα του Idlib. Και, επίσης, στην έρημο στο κέντρο της συρίας (στην επαρχία της Homs αλλά και κοντά στην Deir Ez Zor), όπου υπάρχουν πάντα θύλακες αντικαθεστωτικών ελεγχόμενοι απ’ τον άξονα (: isis). Είναι κινήσεις που επιβεβαιώνουν την γνώμη που έχουμε διατυπώσει, ότι με αμερικανική προεδρία νυσταλέου Jo και γνωστές τις τακτικές και τους σκοπούς της Ουάσιγκτον, το μπλοκ της αστάνα προσπαθεί να κλείσει όσες περισσότερες «πληγές» μπορεί.

Σε ότι αφορά τον θύλακα του Idlib, η τακτική των στοχευμένων βομβαρδισμών θα ελεγχόταν σαν δοκιμασμένη (από άλλους) και αναποτελεσματική· εκτός αν είχε μια πολύ συγκεκριμένη στόχευση. Κι έτσι δείχνουν τα πράγματα. Η περιβόητη Hau’at Tahrir al-Sham, η μεγαλύτερη αντικαθεστωτική οργάνωση μέσα στον θύλακα κι εκείνη που «έπαιρνε γραμμή» απ’ το Ριάντ, το Τελ Αβίβ (και τον άξονα ευρύτερα), δείχνει τώρα διατεθειμένη να συγχωνευτεί οργανωτικά, διοικητικά και επιχειρησιακά με το ελεγχόμενο απ’ την Άγκυρα National Front for Liberation (NFL)…

Πρέπει να θυμίσουμε ότι η εμπλοκή και η ευθύνη της Άγκυρας έναντι των συμμάχων της στο μπλοκ της Αστάνα ήταν εδώ και χρόνια αυτή: το να «κλέψει» τους σύρους (και μη…) αντικαθεστωτικούς που έχουν συγκεντρωθεί στο Idlib μετά την ήττα τους σε άλλες περιοχές της συριακής επικράτειας απ’ τους τοξικούς του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι (και τα αμερικανικά σχέδια για την «νέα μέση ανατολή»). Η Άγκυρα δοκίμασε διάφορες μεθόδους για να κάνει την δουλειά, από δωροδοκίες μέχρι ανοικτές στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ NFL και HTS, αλλά εκτός απ’ την αφομίωση μικρότερων ομάδων ενόπλων που βρίσκονταν κάτω απ’ την ομπρέλα της HTS δεν κατάφερε κάτι. Ο κύριος όγκος της συγκεκριμένης οργάνωσης έμεινε ως πρόσφατα ένα σοβαρό αγκάθι στο πλευρό των σχεδιασμών του μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα η HTS δηλώνει διατεθειμένη να συγχωνευτεί με το NFL, σε μια ενιαία στρατιωτική διοίκηση (με έναν διοικητή απ’ την HTS και δύο απ’ το NFL) και ένα ενιαίο «υπουργείο άμυνας» του θύλακα. Υποτίθεται ότι στον θύλακα υπάρχει και μια άτυπη «κυβέρνηση σωτηρίας», που θα παριστάνει τον πολιτικό προϊστάμενο των ενόπλων.

Αυτές οι εξελίξεις γίνονται με την υποστηρίξη της Άγκυρας· και, εκτιμάμε, είναι προϊόν των πολλών βομβαρδισμών της Μόσχας. Αν οριστικοποιηθούν και σταθεροποιηθούν φέρνουν την κατάσταση στο Idlib στο σημείο δημιουργίας εκεί «επίσημων συνομιλητών» με το μπλοκ της Αστάνα. Ωστόσο δεν θα πρέπει να βιαστεί κανείς συμπεραίνοντας ότι το μπλοκ της Αστάνα κατάφερε να βγάλει οριστικά απ’ τα πλευρά του το αγκάθι του Idlib. Ούτε οι τοξικοί των πετροδικτατοριών, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε η Ουάσιγκτον θα παραιτηθούν εύκολα απ’ τον όποιο έλεγχο είχαν στους ένοπλους του θύλακα. Θα χρειαστούν κάποιοι μήνες για να φανεί κατά πόσο η απόφαση της HTS είναι οριστική και σταθερή ή όχι…

Ταυτόχρονα, σε ένα άλλο σημείο της συριακής επικράτειας, στη ζώνη βόρεια του Aleppo (που ελέγχεται από ένοπλους ελεγχόμενους απ’ την Άγκυρα) η αεροπορία της Μόσχας (αλλά και του Άσαντ) έκανε προχτές μια μεγάλη επίθεση σε τουλάχιστον 3 θέσεις, καταστρέφοντας πάνω από 200 βυτιοφόρα αλλά και εγκαταστάσεις αποθήκευσης και υποτυπώδη εργαστήρια διύλισης του πετρελαίου που βγάζουν και λαθρο-εμπορεύονται οι βαστάζοι της αμερικανικής κατοχής της ανατολικής συρίας, οι sdf. Τα κτυπήματα ήταν τόσο εύστοχα και οι καταστροφές τόσο μεγάλες ώστε οι εκτιμήσεις είναι πως αυτό το τόσο καίριο για την «οικονομία» (τις προσόδους δηλαδή) των sdf, το λαθρεμπόριο του συριακού πετρελαίου, θα κάνει μήνες για να ξαναρχίσει.

Αν και απ’ αυτό το λαθρεμπόριο επωφελούνται και οι “φιλο-Άγκυρα” ένοπλοι της περιοχής, δεν έχουμε καμμία αμφιβολία πως το τουρκικό καθεστώς συναίνεσε διακριτικά σ’ αυτές τις επιθέσεις. Πρόκειται για έμμεσες αλλά σαφείς επιθέσεις κατά των sdf και (πολύ έμμεσα) κατά της αμερικανικής κατοχής. Πριν 2 μέρες αυτοί οι βαστάζοι είχαν καταλάβει μια απ’ τις γέφυρες στον Ευφράτη, εμποδίζοντας την μεταφορά αγροτικών ειδών πρώτης ανάγκης απ’ την ανατολική μεριά (που ελέγχουν) στους κατοίκους των χωριών της δυτικής (που ελέγχει ο Άσαντ σε συνεργασία με την Τεχεράνη…).

Και στην περίπτωση αυτή εκείνο που καταλαβαίνουμε είναι η αυξανόμενη πίεση του μπλοκ της Αστάνα. Ωστόσο η συμμαχία us army – sdf είναι πολύ πιο δύσκολη περίπτωση· ειδικά απ’ την στιγμή που υπό τον νυσταλέο Jo ο πρώτος εξοπλίζει όλο και περισσότερο τις αρβύλες του στην ανατολική συρία…