Tag: ιράν

Άλλες μπίζνες με γκάζια

Δευτέρα 7 Οκτώβρη. Στην αρχή ήταν η total – αλλά όχι, το θέμα δεν ήταν ένα οικοπεδάκι με άγνωστη αξία στα νότια της κύπρου. Ήταν το τεράστιο ιρανικό κοίτασμα φυσικού αερίου που ονομάζεται «νότιο Pars»: η total είχε πλειοψηφική συμμετοχή στην εκμετάλλευση του κοιτάσματος, με την κινεζική cnpc και την ιρανική petro pars να μοιράζονται την μειοψηφία.

Μετά ήρθαν οι αμερικανικές τιμωρίες (: «κυρώσεις»)… Και η total αποσύρθηκε απ’ το project… Στ’ αλήθεια; Αφήνεις τέτοιες μεγάλες δουλειές υποκύπτοντας στον εκβιασμό των αμερικάνων ανταγωνιστών σου; Έτσι; Χωρίς να βγάλεις κιχ; Η ασταμάτητη μηχανή δεν τα πιστεύει αυτά τα δραματικά…

Σε κάθε περίπτωση επίσημα («τ’ ακούς Ουάσιγκτον;») η total πούλησε το μερίδιό της πέρυσι στην cnpc… Ο.Κ., λογικό: το Πεκίνο έχει κάνει μεγάλη συμφωνία για επενδύσεις στον ιρανικό καπιταλισμό με αντάλλαγμα ενεργειακές πρώτες ύλες…

Ώσπου προχτές ανακοίνωσε και ο κινεζικός “κολοσσός” την αποχώρησή του απ’ το project. Επειδή (λέει) δεν μπορούσε να μεταφέρει χρήμα στο ιράν χωρίς να το πάρει χαμπάρι το ψοφιοκουναβιστάν…

Στ’ αλήθεια; Εκτός απ’ τις γαλλικές και οι κινεζικές εταιρείες φοβούνται τις αμερικανικές ποινές; Ενώ, για παράδειγμα, την ίδια ώρα αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο αδιαφορώντας για τις ίδιες αμερικανικές απειλές και τιμωρίες; Συμβαίνουν τέτοια πράγματα;

Αν μια εταιρεία δεν είναι εισηγμένη σε αμερικανικό ή αγγλικό ή γερμανικό χρηματιστήριο (της Ν. Υόρκης ή του Λονδίνου ή της Φραγκφούρτης δηλαδή) ούτε το ψοφιοκουναβιστάν ούτε οποιοσδήποτε άλλος δυτικός μπορεί να ξέρει την μετοχική της σύνθεση. Ακόμα λιγότερο μπορεί να ξέρει κάποιος το πως δουλεύει μια επιχείρηση μέσω «ενδιάμεσων». Αυτά είναι μυστικά των δ.σ. τους… Συνεπώς κανείς δεν ξέρει πραγματικά ποιος εκμεταλλεύεται την «φάση 11» των εξορύξεων στο «νότιο pars». Φοβήθηκαν και έφυγαν η total και η cnpc; Έστειλαν, δηλαδή, διεθνώς το “μήνυμα” πως δουλεύουμε μόνο όπου μας επιτρέπει η Ουάσιγκτον; Χα! Οι δημόσιες δηλώσεις μπορούν κάλιστα να είναι προπέτασμα καπνού. Ειδικά για όσους δεν έχουν άλλες πηγές πληροφόρησης εκτός απ’ τα media…

Η επένδυση της cnpc στο συγκεκριμένο κοίτασμα θα έφτανε τα 2,5 δις δολάρια. Μεγάλη δουλειά. Δεν εγκαταλείπεις μια δουλειά τόσο μεγάλη από οικονομική και γεωπολιτική άποψη για να δώσεις χαρά στο ψοφιοκουναβιστάν.

Θεωρούμε πολύ πιθανότερο να είμαστε μάρτυρες «οικονομικών δραστηριοτήτων undercover»! Και γιατί όχι; Δεν υπάρχει κανένα καπιταλιστικό manual που να λέει «λέγε την αλήθεια νάχεις τον θεό βοήθεια!» – όχι, δεν υπάρχει…

(Ούτε θεός υπάρχει!)

Πιστοί σύμμαχοι

Κυριακή 6 Οκτώβρη. Η αλήθεια είναι ότι η ασταμάτητη μηχανή δεν είχε δώσει σημασία στο γεγονός ότι μαζί με τους ισραηλινούς πιλότους εκπαιδεύονται στα μέρη μας και πιλότοι των ενωμένων αραβικών εμιράτων. Όχι από υποτίμηση σ’ αυτήν την πετροχούντα. Αλλά επειδή η προσοχή της εστίαζε στον άξονα Αθήνας – Τελ Αβίβ, και στην ελληνική υποστήριξη του απαρτχάιντ, ρατσιστικού, μιλιταριστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Η απάντηση που έδωσε όμως ο ρημαδοΚούλης στο αμερικανικό προσκλητήριο για συμμετοχή στη «συμμορία των προθύμων» στη μύτη της Τεχεράνης μας κάνει προσεκτικότερους. Διότι η απάντηση ήταν μεν ένα ευγενικό «όχι», στη συνέχεια όμως ένα «ναι»: Δεν μπορούμε να συμβάλλουμε λόγω της κατάστασης συναγερμού στο Αιγαίο Πέλαγος και στην ανατολική Μεσόγειο [στην ποιάν;;;;] αλλά το ελληνικό στρατιωτικό προσωπικό που βρίσκεται στα ενωμένα αραβικά εμιράτα θα μπορούσε να συμμετάσχει σε ομάδες στρατιωτικών παρατηρητών στην περιοχή του Κόλπου.

Υποθέτουμε ότι στα πλαίσια της «συμφωνίας στρατιωτικής συνεργασίας ελλάδας – εμιράτων» (ναι, υπάρχει τέτοια, την οποία ίσως έκλεισε ο ψεκασμένος…) υπάρχουν εκεί κάποιοι σύμβουλοι, εκπαιδευτές – και κατάσκοποι. Από στρατιωτική άποψη, εφόσον το «ναι» του ρημαδοΚούλη στο αμερικανικό αίτημα αφορά αυτούς και μόνο, θα μπορούσε να θεωρηθεί «συμβολική βοήθεια».

Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο από πολιτική άποψη. Γιατί έστω κι έτσι το ελλαδιστάν δηλώνει την συμφωνία του με τους αμερικανο-αγγλικούς σχεδιασμούς για την περιοχή· την ώρα που η Τεχεράνη (και οι δικοί της σύμμαχοι…) έχει πει καθαρά και ξάστερα ότι α) αν παραβιαστούν τα χωρικά της ύδατα ή με οποιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντά της θα αρχίσει να βουλιάζει ό,τι εχθρικό επιπλέει, και β) ότι την ασφάλεια του Περσικού πρέπει να την αναλάβουν μόνο τα κράτη που βρέχονται απ’ αυτόν, και όχι οι διεθνείς «σεκιουριτάδες» της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και του Τελ Αβίβ. Πόσο μάλλον το “ελληνικό στρατιωτικό προσωπικό”, κλπ κλπ…

Με τον τρόπο, λοιπόν, που τίθεται το «όχι» / «ναι» απ’ την Αθήνα θα μπορούσε κάλιστα να σημαίνει κι αυτό: στείλε ω Ουάσιγκτον κανά δυο πολεμικά σου να μας προσέχουν, να μπορέσουμε να στείλουμε κι εμείς το κάτι τις μας στα στενά του Ορμούζ.

Νταραβέρι; Ναι. Ιμπεριαλιστικό νταραβέρι; ΝΑΙ!

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων

Κυριακή 6 Οκτώβρη. Είμαστε εντελώς αντίθετοι σε δύο «εθνικές» πεποιθήσεις, που αν και διαφορετικές στην αφετηρία τους, συγκλίνουν πρακτικά – στη μοιρολατρεία. Στην πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι «μικρό και αδύναμο» κράτος, «υποτελές» στον όποιο μεγάλο σύμμαχο· χωρίς περιθώρια επιλογών. Και στην πεποίθηση ότι «σιγά μωρέ, τι έγινε, δεν τρέχει τίποτα…».

Κάθε κράτος είναι κόμμα των αφεντικών. Που κάνουν τις μεν ή τις δε επιλογές, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Όταν τα συμφέροντα των αφεντικών του νο 1 ελληνικού «εθνικού κεφάλαιου» επιβάλλουν την συμμαχία με την «θαλάσσια υπερδύναμη» (άλλοτε ήταν η αγγλία, μετά είναι η αμερική), κι όταν τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών του γεωπολιτικού προσοδισμού συντίθενται με τα προηγούμενα, το θέαμα της «μικρής και αδύναμης χώρας» που η καϋμένη είναι «υποτελής» είναι φάρσα. Φάρσα των οπαδών της «εθνικής απελευθέρωσης», των οπαδών της εθνικοποίησης των εργατών. Τα συμφέροντα και των μεν και των δε είναι ιμπεριαλιστικά επειδή, πολύ απλά, σκοπεύουν είτε στη διεθνική καπιταλιστική συσσώρευση (οι εφοπλιστές) είτε σε μερδικό απ’ την διεθνή καπιταλιστική συσσώρευση που κάνουν άλλοι (ο «μεγάλος σύμμαχος»).

Σίγουρα ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν έχει την δύναμη και τους συσχετισμούς που είχε στα ‘90s, όταν απειλούσε να εισβάλει στρατιωτικά στη βόρεια μακεδονία ή στην αλβανία· ή όταν, αργότερα, έφτιαχνε το θρυλικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα» ελπίζοντας να εκβιάσει την διάλυση της τουρκίας… Όμως εκείνη η ιμπεριαλιστική ωμότητα ήταν ένα διάλειμμα, ήταν εξαίρεση στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Πιο τυπική και διαχρονικά σταθερή έκφραση της ελληνικής ιμπεριαλιστικής νόρμας στην παραλλαγή της συμπληρωματικότητάς της σε επιχειρήσεις συμμάχων της είναι η στρατιωτική συμμετοχή στην «εκστρατεία στην ουκρανία» (το 1919)· ή συμμετοχή στην «εκστρατεία στην κορέα» (1950 – 1955)· ή η συμμετοχή στον εισβολή στο αφγανιστάν (2001 – ).

Αυτό είναι που συμβαίνει τώρα. Αφού ζορίζεται η «απευθείας» ελληνική ιμπεριαλιστική δράση (το τελευταίο της κόλπο ήταν η «περικύκλωση της Μεσογείου) αναδύεται η εναλλακτική της: το ξεκάθαρο «δέσιμό» της πάνω στο άρμα κάποιου «ισχυρού στη θάλασσα». Αυτό δεν είναι υποτέλεια· είναι επιλογή στη βάση συγκεκριμένων καπιταλιστικών συμφερόντων.

Το «δεν τρέχει τίποτα» είναι ολέθρια (και τυπικά ελληνική!) απώθηση. Στο δευτερεύον πεδίο μάχης που λέγεται μέση Ανατολή οι εξελίξεις είναι δυναμικές. Το «δέσιμο» του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου είναι με δυο άλλους ιμπεριαλισμούς που είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν τους επόμενους μήνες. Ο αμερικανικός και ο ισραηλινός κρίκος της συγκεκριμένης «ιμπεριαλιστικής αλυσίδας» αποκλείεται να μείνουν για καιρό στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα!

Στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ υπάρχει προς στιγμήν ένα ορισμένο «κενό πολιτικής διεύθυνσης» – δεν συμβαίνει, πάντως, καμμία έκρηξη ειρηνισμού! Αν, τελικά, το ψόφιο κουνάβι αντικατασταθεί απ’ τον οριτζινάλ φασίστα Pence, ο αμερικανικός κρίκος θα επιταχύνει τις κινήσεις του. Εκβιάζοντας φίλους και εχθρούς… Όταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φτιαχτεί κυβέρνηση στο Τελ Αβίβ θα συμβεί το ίδιο. Συνεπώς, αυτά που «δεν τρέχουν» τώρα θα τρέξουν αύριο. Το «αύριο» μπορεί να είναι 2, 3 ή 4 μήνες· όχι η αιωνιότητα!

Δεν ζούμε «μια απ’ τα ίδια» των ‘70s, των ‘80s ή των ‘90s! Παραφράζοντας αυτό που λέγεται για τα χρηματιστήρια οι προηγούμενες βεβαιότητες δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές!

Με απλά λόγια: η αδράνεια δεν εγγυάται το τι θα μας ξημερώσει…

Τι βλέπουμε;

Σάββατο 5 Οκτώβρη. Η ασταμάτητη μηχανή είχε διατυπώσει σαν υπόθεση εργασίας το ερώτημα για το κατά πόσον η “εξωτερική πολιτική” του ρημαδοΚούλη θα έκανε μια κάποια μικρή στροφή (σε σχέση με την αμερικανοφιλία και τον αντιγερμανισμό των φαιόροζ) σα συνέπεια αφενός της αποτυχίας της “περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου” και αφετέρου της όλο και πιο σαφούς αποτυχίας των αμερικανο-ισραηλινών σχεδιασμών για την μέση Ανατολή. Αν επρόκειτο να γίνει τέτοια “μικρή στροφή” ένα της βασικό πρακτικό βήμα θα έπρεπε να είναι η εφεύρεση λόγων αναβολής για τις υπογραφές που πέφτουν σήμερα· το τρενάρισμα και η αναβλητικότητα είναι απ΄τις ελάχιστες τακτικές όπου οι έλληνες τα καταφέρνουν… Είχαμε επίγνωση, φυσικά, πως μια τέτοια έστω και μικρή κίνηση “εξισορρόπησης” θα είχε προϋπόθεση την μετατόπιση του “κέντρου βάρους των αποφάσεων” απ’ τις τάξεις του νο 1 “εθνικού κεφάλαιου” (τους εφοπλιστές) σε μια πιο γενική αντίληψη περί καπιταλισμού στην ελλάδα.

Αλλά όχι. Συμβαίνει το αντίθετο. Όσο περισσότερο οξύνονται οι διακρατικές αντιθέσεις στην περιοχή, κι όσο περισσότερο ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός ηττάται, τόσο πιο έντονα η “αναζήτηση γεωπολιτικής προσόδου” (η ιστορική “εθνική γραμμή” του νέου ελληνικού κράτους) προσανατολίζεται (και “κουμπώνει”) μονόπλευρα – και μιλιταριστικά.

Δείτε, για παράδειγμα, την ρητορική όλων των ντόπιων συνηγόρων αυτού του προσανατολισμού. Αρχίζει απ’ την μισοκακομοιριά του ότι “οι αμερικάνοι θα μας προστατέψουν απ’ τους τούρκους” (πράγμα που ούτε οι ίδιοι πιστεύουν, πρέπει όμως να το φάει το πόπολο…) και τελειώνει τις “παροχές”: από όπλα (απ’ τα μεταχειρισμένα της Ουάσιγκτον) μέχρι επενδύσεις…

Θα μπορούσε, φυσικά, να ρωτήσει κανείς: αν για την “προσέλκυση ιδιωτικών αμερικανικών κεφαλαίων” είναι όρος ο πολλαπλασιασμός των αμερικανικών βάσεων, τότε για την “προσέλκυση κεφαλαίων” άλλων εθνικοτήτων θα γίνεται κάτι ανάλογο; Θα φτιάξουν και οι άλλοι βάσεις; Γενικά μιλώντας το ελλαδιστάν προορίζεται για ένα είδος “οηε του παγκόσμιου μιλιταρισμού”; Όχι φυσικά!!! Η επιλογή του στρατιωτικά “frontier state” (περισσότερα σε σχόλιο της 30ης Σεπτέμβρης) είναι μοναδική και γίνεται για λογαριασμό της Ουάσιγκτον. Όμως, σε συνθήκες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και σχεδόν πλήρους πολέμου, αυτή η επιλογή είναι «αντικίνητρο» τόσο για τις «επενδύσεις» εκ μέρους των αντίπαλων κρατών / κεφαλαίων, όσο και για οποιαδήποτε μη μιλιταριστική ή μη «αρπακτή» επένδυση από οποιονδήποτε! (Όταν μια σύγκρουση φτάσει στην κορύφωσή της, τα “σύνορα” είναι που καταρρέουν πρώτα!)

Απλό παράδειγμα: βάζουν οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες, με «εθνική συνέπεια», τις τζίφρες τους στην ενίσχυση της αεροναυτικής βάσης στη Σούδα (και στη δημιουργία καινούργιων εδώ κι εκεί). Αυτή η βάση είναι η μοναδική απ’ τη Νάπολη και ανατολικότερα· είναι, όντως, κρίσιμη για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη έχει δηλώσει καθαρά και το εννοεί πως αν δεχτεί αμερικανική επίθεση θα απαντήσει με κτυπήματα σ’ όλες τις αμερικανικές εγκαταστάσεις που μπορεί να φτάσει. Και η Σούδα είναι μια τέτοια, πολύ περισσότερο μάλιστα που είναι στρατηγική από ναυτική άποψη. Στη Σούδα είναι που κάνουν στάση για οποιονδήποτε λόγο τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα – πριν συνεχίζουν προς την ερυθρά θάλασσα, κλπ. Εκεί θα ξανα-αποθηκεύσουν οι αμερικάνοι, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, πυρηνικές κεφαλές… (Δεν θα έχει άδικο η Τεχεράνη αν, αμυνόμενη, φτάσει-τόσο-μακρυά! Στο κάτω κάτω δεν είναι αυτή που χαρακτηρίζει το ελλαδιστάν εχθρό της, αλλά το ανάποδο! Η Αθήνα είναι που συστρατεύεται με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο που, ουσιαστικά, πολεμούν το ιρανικό καθεστώς με διάφορους τρόπους εδώ και 40 χρόνια!)

Πιστεύει κανείς μετά την επιβεβαίωση και, κυρίως, την επέκταση της «συμμαχίας» του ελληνικού με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ότι το frontier state ελλαδιστάν και η επικράτειά του βγήκαν απ’ τον «πολεμικό χάρτη» της μέσης Ανατολής; Ή ότι μπαίνουν βαθύτερα σ’ αυτόν; Πιστεύει κανείς ότι το τι θα κάνει ή δεν θα κάνει η Ουάσιγκτον στην περιοχή, αύριο, σε ένα χρόνο ή σε τρία, θα το αποφασίσει λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους και απώλειες που διατρέχουν σύμμαχοί της σαν το ελλαδιστάν; Πιστεύει κανείς ότι οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον δεν έχουν σημειωμένες με κόκκινους κύκλους τις αμερικανικές βάσεις εδώ;

Εν τέλει, η «πολιτική κατεύθυνση» των αφεντικών του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους επαναλαμβάνει τον ιστορικό εαυτό της, και είναι σαφής και γνωστή: ενισχύονται οι γκαγκστερικές, μιλιταριστικές, μαφιόζικες πλευρές του ντόπιου κεφάλαιου· πρακτικά αυτό ήταν πάντα η αναζήτηση γεωπολιτικών προσόδων. Εκατόν μία φορές στις εκατό (μάρτυρας η πραγματική ελληνική ιστορία) αυτός ο προσανατολισμός ξεκινάει φουσκωμένος με “εθνική υπερηφάνεια” και τελειώνει με μαζικά νεκροταφεία· όλων των υπόλοιπων εκτός απ’ τα αφεντικά του…
(Όσο για εμάς; Όσο για την εντόπια εργατική τάξη; Οι γνωστοί για την χρησιμότητά τους αφελείς – για να μην πούμε ηλίθιοι…)

Ένα σαρκοφάγο στη γειτονιά…

Παρασκευή 4 Οκτώβρη. Ο πρώτος σταθμός της περιοδείας του Πομπηία στην περιοχή ήταν στη Ρώμη. Θα ακολουθήσουν η Ποτγκόρνιτσα, τα Σκόπια και η Αθήνα. Ο Πομπηίας δεν ταξιδεύει με δώρα στα χέρια. Κρατάει απαιτήσεις.

Στη Ρώμη ζήτησε απ’ την ιταλική κυβέρνηση να απαγορεύσει την ιρανική πολιτική αεροπορική εταιρεία Mahan air απ’ το προσγειώνεται σε ιταλικά αεροδρόμια. (Ζήτησε κι άλλα: κοινή στάση κατά του Καράκας, της Μόσχας και του Πεκίνου…) Απ’ το ελλαδιστάν ζήτησε – πριν καν πατήσει το πόδι του εδώ – να στείλει πολεμικό πλοίο (ή κάτι ιπτάμενο) στην «επιχείρηση των προθύμων» για τον έλεγχο των στενών του Ορμούζ.

Είχε ξαναδιατυπωθεί αυτή η απαίτηση τον περασμένο Αύγουστο. Ο ρημαδοΚούλης είπε «όχι» με δικαιολογία περίπου το ότι το ελλαδιστάν είναι στη μαύρη φτώχια και δεν του περισσεύει κάτι· ό,τι πολεμικό διαθέτει, το έχει για να αμυνθεί απέναντι στην «τουρκική επιθετικότητα». Τώρα ο Πομπηίας συνδέει την απαίτηση με την υπογραφή (του πρωτοκόλλου της) «νέας στρατηγικής συμφωνίας». Ο ρημαδοΚούλης έχει περιθώριο να ξαναπεί ευγενικά «όχι» – αλλά το ψοφιοκουναβιστάν θυμώνει μ’ αυτά.

(φωτογραφία: Ο ιταλός υπ.εξ. Luigi Di Maio αγναντεύει τον Πομπηία, χτες… Μοιάζει να αναρωτιέται αν βλέπει φάντασμα… )

Τί γνώμη έχει ο σύμμαχος;

Παρασκευή 4 Οκτώβρη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί αχαριστία. Αλλά στις κρατικές πολιτικές τα κριτήρια είναι πολύ πιο ωμά. Συνεπώς «κάποιος» που έχει αρχίσει να συσσωρεύει λόγους υπέρ της αντικατάστασης του ψόφιου κουναβιού απ’ τον Pence-του-σκότους είναι … το Τελ Αβίβ!

Η πολιτική βιτρίνα του απαρτχάιντ καθεστώτος, ο Νetanyahu, θορυβήθηκε όταν τηλεφώνησε και ξανατηλεφώνησε στο ψόφιο κουνάβι όσο αυτό βρισκόταν στο Biarritz της γαλλίας, προς τα τέλη (24 με 26) του περασμένου Αυγούστου… και έσκασε εκεί και ο ιρανός υπ.εξ. Zarif… αλλά το ψόφιο κουνάβι αρνήθηκε να σηκώσει το τηλέφωνο… – Γιατί δεν το σηκώνει; Παίζει κάτι; Η πρόσφατη διάθεση του ψόφιου κουναβιού να φωτογραφηθεί, έστω, με τον Rouhani είναι μαχαιριά για το Τελ Αβίβ…

Οι «ανασφάλειες» του ισραηλινού φασιστικού καθεστώτος απέναντι σ’ έναν αμερικάνο πρόεδρο που το ίδιο έχει χαρακτηρίσει «το καλύτερο από ποτέ»· απέναντι σ’ ένα ψόφιο κουνάβι που του «έδωσε» την Ιερουσαλήμ / al Quds και τα υψώματα του Golan· απέναντι σ’ ένα ψόφιο κουνάβι που προσπάθησε φιλότιμα να του «δώσει» σχεδόν όλη την κατεχόμενη δυτική Όχθη, θα μπορούσαν να θεωρηθούν καραμπινάτη αχαριστία. Ωστόσο το πρόβλημα βρίσκεται σ’ αυτό που ξέρει καλά το στελεχικό δυναμικό του ισραηλινού φασισμού: ο διεθνής γεωπολιτικός ρόλος αυτού του αποικιοκρατικού καθεστώτος, αυτής της πρωτοκοσμικής αποικίας, έχει ξεπεραστεί ιστορικά· μαζί με τον στρατηγικό ρόλο των αραβικών πετρελαίων… Κι αυτό σημαίνει ότι μέσα στους μηχανισμούς εξουσίας της Ουάσιγκτον υπάρχουν πράγματι «δεύτερες σκέψεις» για το πόσο αξίζει πραγματικά και πόσο αμερικανικό κόστος σε αίμα δικαιολογεί και επιτρέπει η απ’ ευθείας υπεράσπιση αυτού του ξεπερασμένου «προκεχωρημένου φυλακίου». Η ασταμάτητη μηχανή το έχει ξαναπεί: στο μυαλό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι το Πεκίνο, η Μόσχα, η ευρασία, το Βερολίνο· όχι η Γαλιλαία…

Εκεί ακριβώς βρίσκεται η πιο πρόσφατη ισραηλινή «ανατριχίλα», που γέρνει πια την προτίμηση του Τελ Αβίβ σ’ έναν οριτζινάλ φασίστα, έναν ευαγγελιστή οπαδό της δευτέρας παρουσίας, κλπ κλπ, σαν τον Pence: το ψοφιοκουναβιστάν δεν αντέδρασε βίαια, κατά του ιράν, μετά την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις της σαουδαραβικής aramco. Αντίθετα ο καλύτερος από ποτέ πρόεδρος τιτίβισε ότι, κατ’ αρχήν, αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά το Ριάντ. Για την μιλιταριστική λογική του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ ένας αμερικάνος πρόεδρος που του χαρίζει μεν έδαφος αλλά «κολώνει» να κάνει έναν πόλεμο (υπέρ της σαουδικής αραβίας και, ακόμα χειρότερα ίσως στο μέλλον, υπέρ του ισραήλ) είναι «λίγος».

Το Τελ Αβίβ χρειάζεται οπωσδήποτε την πετροχούντα του Ριάντ… Και να που η «ατολμία» του ψόφιου κουναβιού άφησε την πετροχούντα και, κυρίως, αυτό το χρήσιμο κάθαρμα, τον τοξικό, μόνο πάνω στα αποκαΐδια της aramco.

Όπως το αμερικανικό original φασισταριό έτσι και το ισραηλινό τρέμει με την ιδέα ότι οι αντίπαλοί τους όχι μόνο τώρα είναι ισχυρότεροι απ’ όσο νομίζουν αλλά και ότι αύριο, μεθαύριο, σε έξι μήνες ή σε ένα χρόνο θα είναι ακόμα πιο ισχυροί.

Στο Τελ Αβίβ ψάχνουν ακόμα την «εθνική ενότητα» του φασισμού / μιλιταρισμού τους. Αυτό επιτρέπει στις βιτρίνες του να μην κάνουν δηλώσεις, να μην μιλάνε. Αν όμως εκδήλωναν τις μύχιες σκέψεις και προθέσεις τους, το ψόφιο κουνάβι θα ήταν ήδη έξω απ’ το λογιστήριο για την απόλυση…

Ένα + τέσσερα χρόνια ακόμα μ’ έναν αμερικάνο πρόεδρο που λέει ότι «του αρέσουν τα δύσκολα» και, γι’ αυτό, προτιμάει την ειρήνη απ’ τον πόλεμο; Ωωωωω! Αυτό είναι «άνω ποταμών»!!!

Ήταν ένα μικρό καράβι…

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. Όχι μικρό, για να τα λέμε σωστά. Μεγάλο και τάνκερ. Λεγόταν Grace 1 και μετά ξαναβαφτίστηκε σε Adrian Darya 1. Διέσχισε απ’ τη δύση στην ανατολή όλη τη Μεσόγειο υπό το άγρυπνο μάτι όλων των κατασκοπευτικών δορυφόρων, και με την ηχώ των γαυγισμάτων ενός τύπου που επαγγέλεται τον αμερικάνο υπ.εξ. Του Pompeo. “Ούτε παξιμάδια ούτε νερό» φώναζε ο Πομπηίας για το τάνκερ που μετέφερε πετρέλαιο στη συρία. Ακόμα και η ασταμάτητη μηχανή είχε τρομάξει απ’ την αποφασιστικότητα του Πομπηία…

Μέχρι που το τάνκερ έφτασε στα ανοικτά της Tartus, λίγο έξω απ’ το λιμάνι, την ρωσική βάση – και ένα διυλιστήριο. Αυτό έγινε πριν βδομάδες. Ο Πομπηίας το ξέχασε το θέμα – ίσως είχε άλλη δουλειά (να τακτοποιήσει μια ωραία συμφωνία «αποτυπώματος» στο ελλαδιστάν ας πούμε) ή μπορεί να υποφέρει από διαλείψεις. Όμως το ξαναθυμήθηκε το Adrian Darya 1 χτες, όταν είδε μια δορυφορική φωτογραφία από ιδιωτικό site: το μεγάλο καράβι είχε κολλητά στο πλευρό του ένα μικρό, επίσης ιρανικής σημαίας (ονόματο Jasmine). Και ο Πομπηίας θύμωσε: Κοιτάχτε τους! Μεταφέρουν το πετρέλαιο στη συρία οι αχρείοι!!! φώναξε επικαλούμενος την φωτογραφία.

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως δεν ασχολήθηκε κανείς με τον αμερικάνο υπ.εξ. και τις δηλώσεις του – εκτός απ’ το ιδιωτικό site που δημοσίευσε την φωτογραφία. Το TankerTrackers θύμωσε με τα συμπεράσματα του Πομπηία. «Εμείς δεν είπαμε ότι γίνεται μεταφορά πετρελαίου. Είπαμε ότι κάτι τέτοιο δεν έχει επιβεβαιωθεί. Με βάση αυτά που ξέρουμε, τα πληρώματα των δύο πλοίων μπορεί να πίνουν καφέ και να παίζουν χαρτιά μαζί….» Καφέ; Γιατί όχι ρούμι;

Φαίνεται πως αυτό το λιγάκι στριμμένο χιούμορ της ασταμάτητης μηχανής ανθεί και σ’ άλλα μέρη του κόσμου. Φαίνεται επίσης ότι ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν εμπνέει κανένα σεβασμό πια. Γιατί το TankerTrackers του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα: …Εξαιτίας του τιτιβίσματος επάνω [του Πομπηία] αποφασίσαμε να τερματίσουμε την ανοικτή κάλυψη της θέσης του Adrian Darya 1. Από δω και πέρα η συνεχιζόμενη κάλυψη του πλοίου θα είναι διαθέσιμη μόνο στους συνδρομητές μας. Έγινε κακή χρήση του ονόματός μας και ζημιά στην υπόληψή μας… Πως δεν του τράβηξαν και καμμιά μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, να τρέχει και να μην φτάνει τέτοιες εποχές!

Ευτυχώς που στα μέρη μας ο λαός εξακολουθεί να πιστεύει πως το αμέρικα είναι παντοδύναμο, πως οι φτερούγες του θα προστατέψουν το ελλαδιστάν, και πως και ένα, και δύο και εκατονδύο «αποτυπώματα» αξίζουν γι’ αυτήν την συμμαχία… Ευτυχώς που το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» είναι εφοπλιστικό, δηλαδή γκαγκστερικό…

Τι θα απογινόμασταν χωρίς τους εθνικούς χασάπηδές μας;

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 2 Οκτώβρη. … Ξέρουμε ότι στόχος του ιρανικού καθεστώτος είναι να φτάσει στα κεντρικά σημεία για τους μουσουλμάνους [σ.σ. την Μέκκα και την Μεδίνα]. Αλλά δεν θα περιμένουμε ως την στιγμή που η μάχη θα γίνεται μέσα στη σαουδική αραβία, και θα φροντίσουμε ώστε η μάχη να γίνει στη δική τους μεριά, μέσα στο ιράν…

Αυτές ήταν οι επικές δηλώσεις του τοξικού τον Μάη του 2017. Μετά από 2,5 χρόνια άμεσου και έμμεσου πολέμου (με την συμμετοχή και της Ουάσιγκτον) ο τοξικός παίρνει αυτό που του αξίζει: τις μάχες μέσα στη σαουδική αραβία· στις οποίες ηττάται…

Τώρα (προχτές), συνεντευξιαζόμενος στο αμερικανικό cbs, δηλώνει ότι «η πολιτική και ειρηνική λύση είναι πολύ καλύτερη από μια στρατιωτική». Αυτό ερμηνεύεται σαν «διαλλακτική στάση» απέναντι στην Τεχεράνη. Το βέβαιο είναι ότι η ήττα δεν είναι καλύτερη απ’ τη νίκη· αλλά στη χειρότερη των περιπτώσεων, ακόμα κι ένας τοξικός πρίγκηπας πρέπει να σώσει τα σώβρακα και το κεφάλι του. Και να το κρατήσει στους ώμους του είναι «πολύ καλύτερο» από…

Ένα ντοκυμαντέρ του αμερικανικού pbs που προβλήθηκε χτες υποστηρίζει ότι ο τοξικός υποσχέθηκε στο ψόφιο κουνάβι που πήγε στο παλάτι τον Μάη του 2017 ότι «θα αναγνωρίσει το ισραήλ» αν, σε αντάλλαγμα, η Ουάσιγκτον τον βοηθήσει να νικήσει το ιράν και να πάρει τον έλεγχο της μέσης Ανατολής. Όπως σχολίασε ειρωνικά κάποιος, το όνειρο του τοξικού ήταν να πολεμήσει το ιράν μέχρι τον τελευταίο αμερικάνο…

Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν – και το βασίλειο καταρρέει. Τώρα ο τοξικός στέλνει μέσω τρίτων ραβασάκια στην Τεχεράνη ότι «θέλει ειρήνη». Για διπλωματικούς λόγους το ιρανικό καθεστώς επαινεί την «στροφή» του τοξικού, αρκεί να ξεκινήσει απ’ την υεμένη. Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις οι «στροφές» φέρνουν ζαλάδες και οι ζαλάδες σωριάσματα…

Σε κάθε περίπτωση, αν ο τοξικός γίνει τοξικουλίνι γλυκουλίνι, σαν στυλοβάτες της εχθρότητας προς το ιράν στην ευρύτερη περιοχή θα μείνουν το Τελ Αβίβ· και η Αθήνα… Στους έλληνες φταίνε εκτός απ’ όλα τα υπόλοιπα και τα ιστορικά τους μεγαλεία: θυμούνται ακόμα τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα και τον μεγΑλέκο…

Εν τω μεταξύ, σαν επίσημο μέλος πια, η Τεχεράνη (ο Rouhani) συμμετέχει από χθες στη σύνοδο των κρατών μελών της «ευρασιατικής οικονομικής ένωσης», στο Ερεβάν της αρμενίας. Αν οι αμερικανικές «κυρώσεις» εναντίον της επρόκειτο να είναι το ατσάλινο κλουβί, «το πουλάκι πέταξε»….

(φωτογραφία: Η κυβέρνηση της σιγκαπούρης υπέγραψε χτες στο Ερεβάν συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την ε.ο.ε. Αριστέρα ο Nikol Pashinyan, πρόεδρος της αρμενίας, και δεξιά ο Lee Hsien Loong, πρωθ, της σιγκαπούρης).

Οι έγνοιες της παρακμής

Τρίτη 1 Οκτώβρη. Είναι εύλογο ότι αν (οποιαδήποτε) κρατική πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) διαμορφώνεται με βάση τα συμφέροντα ομάδων αφεντικών, καπιταλιστικών κλάδων και την πρόβλεψη για τις αντιδράσεις όσων θίγονται, αυτή η διαμόρφωση μπορεί να εμφανιστεί σαν εξαιρετικά σύνθετη. Κάποιος που, ακολουθώντας την θεωρία του χάους, θα κατέγραφε συμφέροντα, συμπεριφορές, επιλογές, σχεδιασμούς, ακόμα και αυταπάτες ως την πιο μικρή κλίμακα, την κλίμακα του ατόμου (του ατόμου αφεντικού, ceo, μετόχου, πολιτικού, παρατρεχάμενου, ανώτερου ασφαλίτη, κατώτερου ασφαλίτη, αρχικαραβανά, μεσαίου καραβανά, ειδικού κοινωνιολόγου, ειδικού οικονομολόγου, κλπ κλπ) θα κατέληγε ίσως στο συμπέρασμα ότι είναι πρακτικά αδύνατο να υπάρξει σύνθεση συμφερόντων και, άρα, σταθερή διαμόρφωση κρατικής πολιτικής.

Παρότι, ωστόσο, μια τέτοια εξονυχιστική καταβύθιση στις «ατομικές» τροχιές των αφεντικών και των λακέδων τους θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον πέρα απ’ την αναπαράσταση του «χάους και της τυχαιότητας», στην πραγματικότητα η διαμόρφωση κρατικής πολιτικής είναι λιγότερο σύνθετη. Το παράδειγμα της αμερικανικής παρακμής είναι χαρακτηριστικό.

Καθώς το ένα μετά το άλλο τα διάφορα «όχι ανοικτά πολεμικά μέσα» της Ουάσιγκτον αχρηστεύονται (ή έχουν πολύ μικρότερη αποτελεσματικότητα απ’ την επιδιωκόμενη) τα αφεντικά στην Ουάσιγκτον βρίσκονται όλο και πιο κοντά σ’ ενα σημείο «κρίσης» του διλήματος: να προχωρήσουμε σε στρατιωτικά μέσα ή όχι; Το «όχι» ήταν αυτό που εκπροσωπούσε (χρησιμοποιούμε παρελθόντα χρόνο…) το ψόφιο κουνάβι, σαν τακτική αντιμετώπισης των αντιπάλων, που έχουν προσδιοριστεί με ακρίβεια προ πολλού: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη – και Βερολίνο… Το «όχι στρατιωτικά μέσα» ήταν / είναι οι «κυρώσεις», οι «τιμωρίες», οι δασμοί· ακόμα και οι απειλές για στρατιωτικά μέσα.

Μετά από 3 πυκνά και εντατικά χρόνια εφαρμογής αυτών των «εναλλακτικών» (2017, 2018, 2019) είναι ξεκάθαρο πως είτε απέτυχαν εντελώς, είτε δεν είχαν τα προσδοκόμενα αποτελέσματα. Οι οικονομικές «κυρώσεις» κατά της Τεχεράνης δεν προκάλεσαν την εξέγερση της ιρανικής μεσαίας τάξης και την ανατροπή του καθεστώτος, ούτε μια μόνιμη αποσταθεροποιητική ένταση στο ιράν – όπως ήταν ο στόχος. Οι οικονομικές «κυρώσεις» και οι δασμοί κατά του Πεκίνου γυρίζουν εν πολλοίς μπούμεραγκ· και σε κάθε περίπτωση απλά «φρενάρουν λίγο και για λίγο» την κινεζική καπιταλιστική επέκταση – ο στόχος, όμως, ήταν και παραμένει πολύ μεγαλύτερος. Οι οικονομικές «κυρώσεις» κατά της Μόσχας δεν την εμπόδισαν να αυξάνει την επιρροή της στη μέση Ανατολή και όχι μόνο…

Απομένουν, όλο και πιο καθαρά, τα «στρατιωτικά μέσα»… Εκεί, φυσικά, ανοίγονται διάφορα ενδεχόμενα, ανάλογα με την επιλογή στόχων. Για παράδειγμα η βόρεια κορέα σαν στόχος θα ήταν μια επιλογή all out πολέμου. Το ίδιο προκύπτει και με το ιράν, παρότι η Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) θα ήθελε κάτι «μέτριο», που να μην μοιάζει (και να μην είναι) «κανονικός πόλεμος», αλλά να έχει σίγουρα αποτελέσματα. Αντίθετα η βενεζουέλα μπορεί να μοιάζει μια πιο «εύκολη» και «φτηνή» υπόθεση: ένας στρατιωτικός θαλάσσιος αποκλεισμός και μια εισβολή «μυστηριωδών οπαδών της δημοκρατίας» απ’ την κολομβία (η cia τους εκπαιδεύει έτσι κι αλλιώς) θα μπορούσε να είναι μια επιλέξιμη (προς το παρόν) «επίδειξη πυγμής». Και, κυρίως, μια κάποια διαχείριση του πετρελαϊκού προβλήματος που απασχολεί έντονα την αμερικανική ηγεμονία. (Γι’ αυτό περισσότερα προσεχώς – δεν είναι μόνο όσα φαίνονται…).

Αν τα «στρατιωτικά μέσα», κατ’ αρχήν σε μια κάπως περιορισμένη έκταση και ένταση, είναι ο μόνος τρόπος που έχει απομείνει στην Ουάσιγκτον για να εμποδίσει (;) ή να μετριάσει (;) την παρακμή της, τότε είναι εύλογο ότι το «διάλειμμα μη πολέμου» του ψόφιου κουναβιού έχει φτάσει στο τέλος του. (Πράγματι, το ψόφιο κουνάβι δεν ξεκίνησε κάποιον επιπλέον πόλεμο σε σχέση μ’ αυτούς που κληρονόμησε απ’ την διοίκηση Ομπάμα· ούτε, όμως, σταμάτησε κανέναν, παρότι στα λόγια ήταν σκέτος ειρηνοποιός. Το ότι δεν τα κατάφερε δείχνει όχι μόνο το όριο που είχε πίσω απ’ τις πλάτες τους, αλλά και την ιμπεριαλιστική «μέθοδο», τον «τρόπο», που παρέμενε αυτά τα τρία χρόνια σαν εφεδρεία).

Κι αν αυτό το «διάλειμμα» τέλειωσε, τέλειωσε μαζί και η βιτρίνα του: το ψόφιο κουνάβι. Ο Pence είναι πιο κατάλληλος. Όχι μόνο για τους μήνες της προεδρίας που απομένουν ως τις εκλογές, αλλά και σαν υποψήφιος των συντηρητικών, με βάσιμες ελπίδες εκλογής του τον Νοέμβρη…

Θα αναρωτιόταν κάποιος αν τα πράγματα έχουν γίνει τόσο επείγοντα ώστε το ψόφιο κουνάβι να πρέπει να σχολάσει το γρηγορότερο. Ναι, έχουν γίνει επείγοντα – το δείχνουν διάφορες εξελίξεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, σε όλα τα επιμέρους μέτωπα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Εξίσου σημαντικό μπορεί να είναι, ωστόσο, και το ότι αν το ψόφιο κουνάβι φτάσει ως τις εκλογές του Νοέμβρη έχει πιθανότητες επανεκλογής· πράγμα που (φαίνεται ότι) πρέπει να αποφευχθεί…

Τόσους πρόλαβε να απολύσει στα 3 χρόνια της «βασιλείας» του· φαίνεται ότι έρχεται η δική του η σειρά!

Στέρεες εκτιμήσεις

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. …Τους ρώτησα σε ποια βάση και με ποιές αποδείξεις διατυπώνουν τέτοιες κατηγορίες κατά του ιράν. Τίμια και καθαρά τους είπα να μου στείλουν τα στοιχεία που έχουν, γιατί τα χρειάζομαι…

Αυτά είπε ο ιρανός πρόεδρος Ruhani επιστρέφοντας απ’ τη Ν. Υόρκη, όπου συνάντησε τους λογικούς ευρωπαίους που είχαν ήδη αποφανθεί πως «δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση απ’ το ότι για την επίθεση ευθύνεται το ιράν». Μπορεί και πρέπει ο καθένας να έχει τις αμφιβολίες του για το κατά πόσον ο Ruhani θα μετέφερε σωστά τέτοιου είδους συζητήσεις… Απ’ την άλλη μεριά τα πράγματα είναι υπερβολικά «καρφωμένα», έτσι ώστε στη συγκεκριμένη περίπτωση να μπορεί να θεωρηθεί ανεκτά ακριβής.

… Απάντησαν ότι με βάση τις έρευνες που έκαναν οι ειδικοί τους, οι δυνατότητες των υεμενιτών, ή όπως τους ονομάζουν των Houthis, είναι κατώτερες απ’ αυτές που χρειάζονταν για μια τέτοια επιχείρηση.

Τους είπα εντάξει, ας πούμε ότι αυτοί δεν μπορούσαν να το κάνουν. Αλλά τότε ποιος το έκανε; Μου είπαν ότι δεν ξέρουν, αλλά ότι η επίθεση έγινε απ’ τον βορρά και απ’ την δύση.

Τους ρώτησα αν καταλαβαίνουν το νόημα των κατηγοριών που κάνουν. Σημαίνουν χάος και ενίσχυση της φωτιάς στην περιοχή. Δεν είπαν κάτι γι’ αυτό. Τους είπα ότι έχουν πολλές πληροφορίες για τους εχθρούς των υεμενιτών, αφού αυτοί τους προμηθεύουν με όπλα. Αλλά δεν ξέρουν τίποτα για τις δυνατότητες των υεμενιτών και των Houthis….

… «Επειδή αυτοί μαθαίνουν από εμάς» θα μπορούσε να συμπληρώσει. Αυτό, ωστόσο, θα έπρεπε να θεωρείται εύλογο και νόμιμο – με βάση τους «κανόνες του πολέμου». Η προβοκατόρικη «λογική» της ενοχοποίησης της Τεχεράνης απ’ το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο χωρίς κανένα στοιχείο όχι μόνο δεν αίρεται με τους διάφορους διπλωματικούς ελιγμούς που έκαναν ή θα κάνουν μετά, αλλά προϊδεάζει και για μελλοντικές τους «στέρεες εκτιμήσεις».

Το μια στο καρφί και μια στο πέταλο σημαίνει ότι κάποιος κρατάει (ή προσπαθήσει να κρατήσει) σφυρί· και δεν είναι σίγουρος πως να το χρησιμοποιήσει…

(Εν τω μεταξύ ο τοξικός φέρεται να συμφώνησε με τους Houthis σε «περιορισμένη εκεχειρία», που αφορά την πρωτεύουσα Sanaa… Είναι λίγο. Επιπλέον μοιάζει αργά πια…)