Τεταρτή 8 Γενάρη. Το ιράν είναι μια κοινωνία υπό διπλή πολιορκία εδώ και 40 χρόνια – κοντά δυο γενιές. Η βασική πολιορκία είναι εξωτερική: το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον ποτέ δεν παραδέχτηκαν ότι έχασαν αυτό το τόσο σημαντικό (από οικονομική και γεωπολιτική άποψη) οικόπεδο. Η μνήμη του βρώμικου πολέμου που έκανε ο Χουσεΐν στη δεκαετία του ’80, σαν εκπρόσωπος των πάντων στην δύση (plus την τότε εσσδ…) είναι πολύ ζωντανή στο ιράν: οι σακατεμένοι εκείνου του πολέμου κυκλοφορούν πάντα στις λεωφόρους και στα σοκάκια, και θυμίζουν ότι στη γενιά που ο Soleimani και εκατομμύρια άλλοι ήταν πιτσιρικάδες αντιμετώπισαν όλον τον κόσμο μόνοι τους!!! Και νίκησαν! Το Παρίσι (η Μόσχα απ’ την δεκαετία του ’00 και το Πεκίνο πιο πρόσφατα) στηρίζουν πια· αλλά η πολιορκία κλιμακώνεται διαρκώς όσο προχωράει η διεθνοποίηση του ιρανικού καπιταλισμού προς τα ανατολικά. (Μια διεθνοποίηση που είναι ολοφάνερη στις βιτρίνες των μαγαζιών: ελάχιστα ευρωπαϊκά, καθόλου αμερικάνικα, άπειρα ασιατικά εμπορεύματα πρώτης γραμμής…)
Αυτή η εξωτερική πολιορκία ταΐζει την εσωτερική πολιορκία. Κάθε κοινωνία έχει ένα καλό ποσοστό του πληθυσμού συντηρητικούς (οι πρωτοκοσμικές πρώτες και χειρότερες). Αλλά στο ιράν ο «ιστορικός συντηρητισμός», με την μορφή των τράγων, που εδραιώθηκε γρήγορα (έχοντας κάποιους εσωτερικούς συσχετισμούς μετά την επανάσταση του 1979), είναι ανιστόρητα ακλόνητος. Μπορεί αυτοί οι αρχιτράγοι του «συμβουλίου των ειδικών» (που εκλέγουν και τον «ανώτατο ηγέτη», τώρα είναι ο Hamenei) να έχουν αναπτύξει ένα είδος «συνείδησης των εθνικών συμφερόντων», αλλά είναι ανεξέλεγκτοι. Δεν είναι ενιαίο μπλοκ· έχουν εσωτερικές αντιθέσεις· όμως αυτές δεν αναφέρονται ούτε αναλογούν στο τι γνώμη έχουν οι κοινωνικές τάξεις. Είναι μάλλον φράξιες του «κράτους / κόμματος», παρότι δεν πρόκειται για «κόμμα» αλλά για «ιερή σύνοδο». Λειτουργούν περίπου όπως το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα· χωρίς, καν, τις εσωκομματικές εκλογές.
Η νομιμοποίηση αυτής της δομής εξουσίας βρίσκεται πολύ λιγότερο στο εσωτερικό του ιράν (ακόμα και αν ο μισός πληθυσμός στηρίζει τον πατερναλισμό της) και πολύ περισσότερο στην Ουάσιγκτον. Είναι ο αμερικανικός και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός (όπως συμβαίνει πάντα με τους ιμπεριαλισμούς) που καθηλώνει την πολιτική και ιδεολογική εξέλιξη στο ιράν! Είναι η επίκληση της μόνιμης (και καθόλου φανταστικής) κατάστασης έκτακτης ανάγκης απ’ τις ιρανικές δομές εξουσίας που συντηρεί αυτήν την καθήλωση… Είναι εύκολο οι μεταρρυθμιστές του κοινωνικού στο ιράν να κατηγορηθούν σαν «πράκτορες του εχθρού» ακριβώς επειδή ο εχθρός αυτό ακριβώς ψάχνει και χρηματοδοτεί («μεταρρυθμιστές» – σε εισαγωγικά… σαν αυτούς στο Χονγκ Κονγκ…). Όχι για να απελευθερώσει τον ιρανικό καπιταλισμό απ’ την πολιορκία που ο ίδιος κάνει, αλλά για να τον νικήσει ξανα-αποικοποιώντας τον.
Όμως: τους ιρανούς και τις ιρανές τους αγαπήσαμε! Απλά: είναι απίστευτοι! Και αξίζουν πολύ πολύ περισσότερα απ’ το να είναι κρέας για τους αμερικανικούς πυραύλους…. Η υπερηφάνεια και η ευγένειά τους και η βαθιά ιστορική τους κουλτούρα θα είχε να μας μάθει πολλά – αν ο ιμπεριαλιστικός πρώτος κόσμος τους άφηνε στην ησυχία τους…
Αλλά δεν τους αφήνει.