Πέμπτη 9 Γενάρη. Η Τεχεράνη είπε (ή άφησε να εννοηθεί) ότι η χθεσινοβραδυνή επίθεσή της σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ ήταν η «αναλογική απάντησή» της στην δολοφονία του Soleimani… Και ύστερα απ’ την Ουάσιγκτον το ψόφιο κουνάβι άφησε να εννοηθεί ότι «εντάξει, δεκτό…» (Η Ουάσιγκτον είχε ήδη ανακοινώσει, πριν γίνει η επίθεση, ότι περίμενε κάτι τέτοιο για το επόμενο 48ωρο… ) Αυτό, λοιπόν, ήταν όλο κι όλο το ζήτημα;
Επιτρέψτε μας την άποψη: Όχι!! Σε μια σύγκρουση που κρατάει χρόνια, βρίσκεται σε εξέλιξη, και είναι κομμάτι ενός παγκόσμιου πόλεμου, δεν πρέπει να παρασύρεται κανείς απ’ τις εντυπώσεις. Δεν πρόκειται για ματς ποδοσφαίρου όπου το «Χ» μπορεί να είναι βολικό και για τις δύο πλευρές· δεν υπάρχει καν «Χ»! Ούτε μια μικρή παράταση, ούτε πέναλντι!
Από τις 2 Γενάρη ως χτες έγιναν διαδοχικά 3 πράγματα, το καθένα με τα δικά του χαρακτηριστικά και με το δικό του βάρος, που ωστόσο έχουν «ανεβάσει το επίπεδο» της σύγκρουσης στο μεσανατολικό πεδίο μάχης, με τόσο κατηγορηματικό τρόπο ώστε μόνο μετά την ολοκλήρωσή της (όποια κι αν είναι αυτή, όποτε κι αν γίνει, όσο αίμα κι αν χρειαστεί για να γίνει…) θα μπορεί να μιλήσει κανείς για «ηρεμία». Οφείλουμε να μετρήσουμε το καθένα, αλλά και την αλληλουχία τους. (Τα υπόλοιπα βορειότερα και δυτικότερα από αύριο…)
Γεγονός 1ο: η δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis και των υπόλοιπων ιρανών και ιρακινών καραβανάδων. Γεγονός 2ο: η «ανταπόδοση» της Τεχεράνης με τα πυραυλικά κτυπήματα σε αμερικανικές βάσεις. Γεγονός 3ο: η απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου να απαιτήσει την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού…