Tag: ηπα

Παντού αλλού παίζουν χοντρά φράγκα. Μόνο εδώ δεν παίζουν – ε;

Κυριακή 13 Γενάρη. Τον Ιούνη του 2015, ένας απ’ τους διανοούμενους ηγέτες των εβραϊκών οργανώσεων ανέβηκε στη σκηνή μπροστά σε εκατοντάδες αμερικανοεβραίους ηγέτες και κάλεσε την κοινότητα να κάνει πικετοφορία έξω απ’ το σπίτι ενός νεαρού φοιτητή.

Ήταν μια κομβική ομιλία στο ετήσιο συνέδριο της αμερικανοεβραϊκής επιτροπής, στη χρονιά που οι αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις βρίσκονταν στην κορύφωση εκείνου που ένοιωθαν σαν σπάσιμο των νεύρων τους.

Οι ηπα ήταν έτοιμες να υπογράψουν μια συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, παρά την καθολική αντίθεση των εβραϊκών οργανώσεων. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός ταξίδεψε ως την Ουάσιγκτον για να επιτεθεί στον αμερικάνο πρόεδρο μιλώντας στην βουλή των αντιπροσώπων. Και στα παρασκήνια, διάφοροι μεγαλοχρηματοδότες έκαναν ελιγμούς για να ελέγξουν αυτές τις οργανώσεις…

Έτσι ξεκινάει ένα άρθρο της η αμερικανοεβραϊκή εφημερίδα The Forward – στις 31 Δεκέμβρη 2018. Για να προχωρήσει σε μια ακόμα τεκμηριωμένη αποκάλυψη των υπόγειων μηχανισμών επίθεσης / προβοκατσιών εναντίον της φοιτητικής οργάνωσης “φοιτητές για την δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη” (SJP). Οι συγκεκριμένες δημόσιες επιθέσεις / προβοκάστιες γίνονταν ανώνυμα (περίεργο, ε;) μέσα απ’ τα social media, κάτω απ’ την μυστηριώδη ταμπέλα «SJP Uncovered».

Ευτυχώς εκτός ελλάδας δεν υπάρχει αυτό το είδος των χρήσιμων ηλιθιων που πιστεύει ότι τέτοιες δυσφημιστικές / παραπλανητικές / προβοκατόρικες εκστρατείες υπέρ του ισραηλινού κράτους γίνονται από αγνούς εθελοντές… Δεν υπάρχουν αυτοί οι χρησιμοι ηλίθιοι που όταν βλέπουν τις προβοκάτσιες νομίζουν ότι “α, είναι κάποιοι που σκέφτονται αλλιώς”… Εκτός ελλάδας καταλαβαίνουν. Και ψάχνουν τους χρηματοδότες αυτών των εκστρατειών.

Μέχρι την δημοσίευση του άρθρου του The Forward οι χρηματοδότες του « SJP Uncovered» ήταν άγνωστοι. Αλλά το επιτελείο της εφημερίδας τους βρήκε. Είναι μια νόμιμη (και στα λόγια πολύ «κυριλέ» και πολύ «δημοκρατική») οργάνωση με τίτλο «Israel on Campus Coalition» (ICC), έδρα την Ουάσιγκτον, και τρανούς επίσημους χρηματοδότες. Η The Forward εντόπισε χρηματοδότηση πάνω από 1 μύριο δολάρια του ICC προς το «SJP Uncovered», το οικονομικό έτος 2016/2017. Τι έξοδα είχε αυτό το υπόγειο και ανώνυμο project; Εκτός απ’ τις πληρωμές των ανώνυμων προβοκατόρων των social media, ήταν και οι πληρωμές σε πολιτικές συμβουλευτικές εταιρείες, που έστελναν «πράκτορές» τους στα πανεπιστήμια, για να παρακολουθούν τους «στόχους», τα μέλη του SJP.

Έχουν ενδιαφέρον μερικές επιπλέον λεπτομέρειες. Ως και το 2014 το ICC ήταν μια τυπική φιλο-ισραηλινή οργάνωση με «λευκή» δράση. Η αλλαγή στην τακτική και η υιοθέτηση υπόγειων, βρώμικων τακτικών έγινε το 2015· την χρονιά που το ισραηλινό κράτος θεώρησε ότι χάνει (εξαιτίας της διοίκησης Obama) την στρατηγική εύνοια της Ουάσιγκτον. Είχε προηγηθεί, το καλοκαίρι του 2014, η ισραηλινή σφαγή στη Γάζα. Καθώς το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς ξανα-αποκαλυπτόταν σαν αυτό που πράγματι είναι, και καθώς έχανε την θηριώδη κάλυψη που είχε μάθει να απολαμβάνει απ’ τις ηπα, ανέλαβε δράση. Ένας πρώην επαγγελματίας της «φιλίας με το ισραήλ» στα πανεπιστήμια έδωσε την εξήγηση γι’ αυτήν την στροφή στην επιθετικότητα και στις προβοκάτσιες:

Είχε γίνει καθαρό ότι ο παλιός τρόπος να κάνουμε την δουλειά … δεν απέδιδε, δεν ήταν αποτελεσματικός, και ότι χρειαζόταν μια καινούργια επιθετική προσέγγιση στα πράγματα… Το γενικό πλαίσιο όταν … ότι η φιλοϊσραηλινή κοινότητα δεν θα καθόταν απαθής, ότι θα περνούσε στην επίθεση… Ήταν ξεκάθαρο απ’ την αρχή ότι το περνάμε στην επίθεση σήμαινε να βάλουμε στο στόχαστρο τους φοιτητές / στελέχη που ενίσχυαν το BDS….

Το ρεπερτόριο αυτής της επιθετικότητας – με – κουκούλες δεν ήταν σπουδαίο. Οι υποστηρικτές της παλαιστινιακής αντίστασης άρχισαν να χαρακτηρίζονται “τρομοκράτες”. Ακόμα και όμοιοι με τους ρατσιστές της ku klux klan – λόγω (αντεστραμμένου) αντισημιτισμού φυσικά…

Το ρεπορτάζ του The Forward έχει πολλές λεπτομέρειες. Ονόματα, ημερομηνίες, συναντήσεις κλπ. Σημειώνει επίσης ότι η “αλλαγή τακτικής” δεν έγινε δεκτή απ’ όλους αμερικανοεβραίους φοιτητές μέλη του ICC, για ευνόητους λόγους. Δεν έχει σημασία. Μερικοί “προδότες” λιγότεροι ή περισσότεροι δεν κάνει διαφορά…

Πόλεμος, αλλά όχι και τόσο “εμπορικός”

Σάββατο 12 Γενάρη. Είναι γνωστό (σε όσους ασχολούνται με τέτοια θέματα) ότι εδώ και λίγα χρόνια διάφορες ευρωπαϊκές υπηρεσίες, μυστικές ή όχι, προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι κινεζικοί “κολοσσοί” που εμφανίζονται σαν ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι στην πραγματικότητα “μασκαρεμένες” κρατικές. Η λογική αυτής της καούρας είναι πως ενώ οι δραστηριότητες των ιδιωτικών εταιρειών καλύπτονται απ’ τον ποε, δεν ισχύει το ίδιο με τις κρατικές, και ακόμα λιγότερο γι’ αυτές που είναι κρυφά τέτοιες. Συνεπώς η αποκάλυψη (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ότι το κινεζικό κράτος είναι μέτοχος σε τέτοιες επιχειρήσεις (ακόμα κι αν δεν είναι ο μεγαλύτερος) θα επέτρεπε στα ευρωπαϊκά αφεντικά να πετάξουν έξω απ’ την αγορά της ε.ε. τους κινέζους ανταγωνιστές τους.

Δεν αποκλείεται να είναι έτσι τα πράγματα· αλλά οι ντέτεκτιβ δεν μπορούν να το αποδείξουν. Δεν μπορούν να μπουν στα άδυτα της μετοχικής σύνθεσης των κινεζικών εταιρειών, εφόσον αυτές δεν είναι εισηγμένες σε ευρωπαϊκά (ή αμερικανικά) χρηματιστήρια.

Δοκιμάζονται, κατά συνέπεια, άλλες τακτικές. Προς το παρόν στόχος νο 1 είναι η huawei, που θεωρείται ήδη η (μακράν) πρώτη παγκόσμια στην τεχνολογία 5G – την τεχνολογία επικοινωνιών που πάνω της βασίζεται το internet of things, για πολιτική αλλά και στρατιωτική χρήση. Η αρχή έγινε με την σύλληψη της Meng Wanzhou στο αεροδρόμιο του Βανκούβερ, στον καναδά, με αμερικανική εντολή. Η Wanzhou είναι ceo της huawei και κόρη του ιδρυτή και ιδιοκτήτη της εταιρείας. Η κατηγορία εναντίον της είναι ότι η huawei «παραβίασε τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν»…

Χτες η πολωνική αστυνομία έκανε ένα ακόμα βήμα. Έδεσε ένα στέλεχος της huawei στην Βαρσοβία (καθώς και έναν πολωνό στέλεχος της εταιρείας πληροφορικής orange polska) με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της κινεζικής κυβέρνησης. Είναι ένα βήμα ακριβώς προς την “επιθυμητή κατεύθυνση”, έστω και μέσω παράκαμψης: “υποδεικνύεται σχέση” μεταξύ μιας κινεζικής ιδιωτικής εταιρείας (της huawei) και του κινεζικού κράτους…

Δεν είναι αυθαίρετο να υποθέσει κανείς ότι η πολωνική ασφάλεια ανέλαβε να κάνει μια «βρώμικη δουλειά». Οι συμμαχίες της Βαρσοβίας είναι, άλλωστε, γνωστές…

Μέση Ανατολή 1

Σάββατο 12 Γενάρη. Προχτές ο “σωματοφύλακας” Pompeo, αμερικάνος υπ.εξ., ήταν στο Κάιρο – σε μια ακόμα τουρνέ ενθάρρυνσης διαφόρων αιμοβόρων αραβικών καθεστώτων. Έκανε μια ομιλία στο αμερικανικό πανεπιστήμιο της πόλης (εκεί είχε κάνει μια βαρυσήμαντη ομιλία και ο Obama, το 2009) – για να δώσει συμβολικό βάρος στην (όχι και τόσο) καινούργια αμερικανική γραμμή γι’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου:

…Ας το ξεκαθαρίσω: η αμερική δεν πρόκειται να υποχωρήσει πριν τελειώσει ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. […] Αλλά, όπως είπε ο πρόεδρος Trump, επιδιώκουμε οι εταίροι μας να κάνουν περισσότερα, και σ’ αυτήν την προσπάθεια θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να προχωρήσουμε μαζί.

Απ’ την μεριά μας οι αεροπορικές επιθέσεις στην περιοχή θα συνεχιστούν εφόσον υπάρχουν στόχοι.[…]

Και όσο θα συνεχίζεται ο πόλεμος, θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τους εταίρους μας στις προσπάθειές τους να διαφυλάξουν σύνορα, να συλλάβουν τρομοκράτες, να ελέγχουν ταξιδιώτες, να στηρίζουν πρόσφυγες, και άλλα. Αλλά η «υποστήριξη» είναι η λέξη κλειδί…

Αν αυτή είναι η γραμμή που εκφράζει το ψόφιο κουνάβι (και έχει μια λογική να είναι αυτή), η Ουάσιγκτον ψάχνει για άραβες πεζικάριους για να σκοτώνονται – εναντίον της Τεχεράνης προφανώς – ενόσω αυτή (και το Τελ Αβίβ) θα υποστηρίζουν από ψηλά… Πρόκειται, βέβαια, για την βολική ιδέα του «αραβικού νατο»…

Μέση Ανατολή 2

Σάββατο 12 Γενάρη. Το κατά πόσον έχουν πεισθεί ποιοι και πόσο γι’ αυτήν την “αραβική στρατιά” που υπό την διεύθυνση του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον θα πολεμήσει κατά του ιράν (και όχι μόνο) είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Ειδικά το αν έχει πεισθεί η αιγυπτιακή χούντα να “μπλέξει” είναι ένα εξίσου μεγάλο ερώτημα. Όλη αυτή η μεθόδευση φαίνεται να χάνει από πολλές μεριές. Το σταθερό της σημείο είναι βέβαια γνωστό: ο τοξικός, και ο μέντορας του στο Ντουμπάι.

Μήπως είναι καιρός να ξαναβγεί στην επιφάνεια των ημερών η δολοφονία του Khashoggi;

(φωτογραφία: Η καθεστωτική washington post τον θυμήθηκε πάντως. Παραπέμποντας σε «ανώνυμες» αμερικανικές και σαουδαραβικές πηγές, υποστήριξε ότι ο επικεφαλής του τάγματος θανάτου που κομμάτιασε τον Khashoggi, ο Saud al-Qahtani, εξακολουθεί να είναι σύμβουλος εμπιστοσύνης του ταξικού.

Και γιατί όχι;)

Το γκάζι εξατμίστηκε

Παρασκευή 11 Γενάρη. Ποιός άραγε θυμάται το (μέχρι καμιά 15αριά μέρες) θρυλικό “οικόπεδο 10” της κυπριακής αοζ; Αυτό που έκρυβε άπειρους θησαυρούς, τους οποίους θα ανακάλυπτε το γεωτρύπανο που είχε μισθώσει η αμερικανική exxon mobil, την οποία exxon mobil θα περιφρουρούσε ο 6ος στόλος… Κι έτσι, με την βοήθεια και την προστασία των αμερικάνων, οι ελληνοκύπριοι θα γίνονταν σεΐχηδες, και – φυσικά – ο εξίσου θρυλικός αγωγός east med θα τίγκαρε φρέσκο και σπαρταριστό γκάζι· και λοιπά, και λοιπά;

Τι κι αν στο ίδιο οικόπεδο (το νο 10) είχε κάνει πριν 3 χρόνια τρύπες η γαλλική total και δεν είχε βρει γκάζι ούτε για να γεμίσει αναπτήρες; Η exxon mobil, με το βαρύ της όνομα, θα ξεκλείδωνε τον «κρυμμένο θησαυρό». Στο κάτω κάτω, προτιμότερο να βρει το θαμμένο γκαζοσέντουκο μια αμερικανική εταιρεία (που θα έχει φύλακα άγγελο τον 6ο στόλο) παρά μια γαλλική, με στρατό που όλο κι όλο ένα αεροπλανοφόρο έχει…

Αμ δε!!! Η πρώτη απ’ τις δύο γεωτρήσεις στο «οικόπεδο 10» τελείωσε… και καμία κουβέντα για γκάζι! Λες και το γεωτρύπανο είχε πάει για να κάνει ψαροντούφεκο… Εδώ όμως το “new news” σημαίνει “bad news”. Αντί για πανηγυρικές δηλώσεις ανακοινώθηκε απ’ το νοτιοκυπριακό γκουβέρνο ότι «θα υπάρξουν συνολικές εκτιμήσεις, όταν γίνει και η δεύτερη προγραμματισμένη γεώτρηση». Ο σπουδαίος υπουργός Λακκοτρύπης (ενέργειας, εμπορίου και βιομηχανίας), ίσως και λόγω του know how που δείχνει το επώνυμό του, ζήτησε, μάλιστα, «υπομονή»: Χρειάζονται πάρα πολλές γεωτρήσεις για να υπάρχουν επιτυχή αποτελέσματα ξεκαθάρισε.

Οι τρύπες στον βυθό είναι κάτι σαν άλμα εις ύψος κυρ Λακκοτρύπη; Το γκάζι χρειάζεται συστηματική προπόνηση; Μήπως και καμμιά λειτανία, με τόσο παπαδαριό που βόσκει στο νησί;

Never mind. Και σαν διεθνές «πλυντήριο» μια χαρά είναι η μεγαλόνησος…

(φωτογραφία: Είχαμε την εντύπωση ότι στεφάνι φοράει κάποιος νικητής. Το «στέφθηκε με επιτυχία» είναι βέβαια μια λεκτική κατάχρηση (η επιτυχία δεν είναι στεφάνι), αλλά ακόμα κοντά στο αρχικό νόημα.

Το «στέφθηκε με αποτυχία» τι σημαίνει ακριβώς; “Φατούρο”;)

Η θεία Λίτσα undercover

Πέμπτη 10 Γενάρη. Τα κυβερνοκαραγκιοζιλίκια αφορούν μόνο τους θιάσους και το φιλοθεάμον κοινό τους. Στο κάτω κάτω οι θίασοι εντολές σκηνοθέτη εκτελούν (όπως πάντα).

Εκείνο που ενδιαφέρει την ασταμάτητη μηχανή είναι αυτό: αν υπάρχει (εκ μέρους του βαθέος ελληνικού κράτους / παρακράτους) “κρυφή ατζέντα” σε ότι αφορά την θρυλική “συμφωνία των Πρεσπών.” Πιο συγκεκριμένα, αν υπάρχει η ιδέα να ασκηθεί μια κάποια “πίεση” κυρίως στις ηπα (και δευτερευόντως στην ε.ε.), υπέρ του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μέσα απ’ την καθυστέρηση της επικύρωσης αυτής της συμφωνίας… Μια “πίεση” εξαιτίας των “φιλοτουρκικών” κινήσεων της Ουάσιγκτον (και) στην ανατολική Μεσόγειο… (Η Άγκυρα κινείται σταθερά νότια του Καστελορίζου, σε περιοχή που σαν αοζ πράγματι της ανήκει, αλλά – βέβαια – η Αθήνα θεωρεί αυθαίρετα δική της. Το πρόβλημα της Αθήνας είναι ότι δεν μπορεί να εμποδίσει τις τουρκικές ενέργειες χωρίς την αμερικανική στρατιωτική υποστηρίξη. Κι αυτήν δεν την έχει…)

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί αν, για κάποιον “εθνικό λόγο”, επιταχύνονταν οι βουλευτικές εκλογές πριν την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Τότε, η νέα κυβέρνηση, θα μπορούσε να βρει διάφορες προφάσεις για να τρενάρει (ζητώντας, υπόγεια, κάποια ανταλλάγματα). Ειδικά αν δεν είναι μονοκομματική (αυτή η κυβέρνηση).

Όσο για το ποιος θα μπορούσε να είναι ο κατασκευασμένος “εθνικός λόγος”, η αλήθεια είναι ότι στο ελλαδιστάν δεν υπάρχει μεγάλο ρεπερτόριο… Ας θυμίσουμε λοιπόν ότι στις 28 Δεκέμβρη του 2018 ο παλαιοπασόκος (νυν αντιπρόεδρος των ψεκασμένων) Σγουρίδης μίλησε (έτσι, “θεωρητικά”….) για “θερμό επεισόδιο” (με την Άγκυρα), σαν αιτία αναβολής της επικύρωσης… Ενώ πέντε μέρες αργότερα, στις 2 Γενάρη, ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglou έκανε μια «πολύ φιλική προειδοποίηση» προς την Αθήνα:

…Έχετε ένα «κακομαθημένο παιδί», τον υπουργό άμυνας… Προσέξτε όμως το κακομαθημένο σας παιδί για να μην προκληθεί κάποιο ατύχημα από τις δυνάμεις ασφαλείας μας… Δεν υπάρχει κανένα όφελος από την αύξηση της έντασης με δηλώσεις ή με το να ανεβείτε σε κάποια βραχονησίδα»….

Αυτές οι δύο δηλώσεις θα μπορούσαν να σημαίνουν ότι η (πιθανή) ελληνική μεθόδευση για μια προβοκάτσια κάπου στο Αιγαίο «κάηκε»…. Απ’ την άλλη μεριά ο ψεκασμένος παραμένει υπ.αμ. (κάτι που συστηματικά αφήνει στην άκρη όλη η δημαγωγία περί της «πολιτικής επιβίωσής» του, με την γκρίνια του για την συμφωνία των Πρεσπών, λες και τα μόνα μέσα που διαθέτει είναι …το twitter…) και είναι γνωστός προβοκάτορας απ’ το παρελθόν. Πριν κάποιους μήνες είχε διατάξει μια τέτοια προβοκάτσια, που (αν θυμάστε) έγινε γρήγορα αντιληπτή απ’ την Άγκυρα, και κατέληξε στον εμβολισμό ενός ελληνικού πλοίου λιμενόμπατσων…

Επιπλέον, απ’ την εποχή της «υπόθεσης Οτσαλάν», είναι γνωστό ότι ο «κύριος Πάνος» υπάγεται σε κάποιο κλιμάκιο των υπηρεσιών. Θα μπορούσε, άραγε, να μεθοδεύσει την «δουλειά» του με τρόπο που θα επέτρεπε στον κυβερνοεταίρο του, ακολουθώντας το σετ των διαταγών που τον αφορούν, να βιαστεί για τις εκλογές και, έτσι, να σπρώξει την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών στο άγνωστο μέλλον;

Είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε, θεωρητικά / ιστορικά. Έχει διάφορες παραλλαγές, ίσως και χωρίς «εθνικό θέμα»… Σε κάθε περίπτωση η ασταμάτητη μηχανή δεν καταναλώνει τις «ερμηνείες» περί «ατομικών πεισμάτων» στην ντόπια πολιτική σκηνή. Το επαναλαβάνουμε: οι αρχικαραγκιόζηδες και οι παρέες τους δεν σολάρουν…

Γι’ αυτό… «τα μάτια μας δεκατέσσερα»… Με το στρίμωγμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ας μην αποκλείουμε προκαταβολικά τίποτα.

(φωτογραφία: Με την πρώτη ευκαιρία θα συγκεντρώσουμε τα γραπτά μας εδώ και 4 χρόνια για λογαριασμό μιας συνεκτικής και τεκμηριωμένης αντι-ιστορίας… Γιατί, στο τέλος, οι υπάλληλοι του βαθέος κράτους είναι ικανοί ο μεν ένας να το ρίξει σ’ έναν «ανένδοτο αντιφασιστικό αγώνα» και ο άλλος σ’ έναν «ανένδοτο αντικομμουνιστικό αγώνα»! Και θα βρεθούν αρκετοί ηλίθιοι που θα τα φάνε, είτε το ένα, είτε το άλλο…)

Μέση Ανατολή

Πέμπτη 10 Γενάρη. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έσπερνε στη μέση Ανατολή (όπως και αλλού στον πλανήτη) στρατό και τώρα σπέρνει ένοπλη σύγχιση, πάλι ιμπεριαλισμός είναι. Σε αναζήτηση κατευθύνσεων – έστω, σ’ ένα δευτερεύον πεδίο του 4ου παγκόσμιου.

Ο αρχισύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ηπα Bolton πήγε στην Άγκυρα για να απαιτήσει διαβεβαιώσεις ότι «δεν θα σφαγούν οι κούρδοι»… Και έφυγε με την απαίτηση του τουρκικού καθεστώτος «πείτε μας σε ποιούς και πότε θα παραδώσετε τις 16 βάσεις που έχετε στη βόρεια και βορειοανατολική συρία». Μία πιθανή (αν και όχι η μοναδική) συνέχεια θα είναι η επιτροφή στο κουτάκι 1: η Άγκυρα να απειλεί “αντιτρομοκρατική” εισβολή στη βόρεια συρία, και τα λοιπά…

(Το τουρκικό καθεστώς είχε κι άλλες «εχθροφρονήσεις» για την Ουάσιγκτον. Όπως οι χθεσινές δηλώσεις του Cavusoglou: …Συνεχίζουμε να μιλάμε με την ρωσία και το ιράν για την εξέλιξη της αμερικανικής αποχώρησης, για να προλάβουμε την δημιουργία άλλων προβλημάτων. Το λέω αυτό για τις ηπα και άλλα κράτη: είτε τους αρέσει είτε όχι το ιράν είναι ένας παράγοντας στη συρία. Οπότε συνεχίζουμε να δουλεύουμε με τους υπάρχοντες παράγοντες…

Τα «άλλα κράτη» είναι γνωστά: ισραήλ, σαουδική αραβία, ενωμενα αραβικά εμιράτα…)

Φαίνεται πάντως ότι ένα μέρος (άγνωστο ποσοστό) του αμερικανικού στρατού στη συρία όντως φεύγει. Οι σχετικές πληροφορίες έρχονται απ’ το ιράκ όπου εγκαθίστανται οι πεζοναύτες, σε νέες βάσεις στα δυτικά, κοντά στα ιρακινο-συριακά σύνορα. Οπωσδήποτε (λένε αυτές οι πληροφορίες) στην επαρχία Anbar.

Αυτό φαίνεται λογικό – για την Ουάσιγκτον και τον ιμπεριαλισμό της. Στο κάτω κάτω το ψόφιο κουνάβι δεν είπε ποτέ ότι θα πάρει τον στρατό του απ’ το ιράκ (πράγμα που μπορεί να αναγκαστεί να κάνει στο μέλλον…) Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η αμερικανική στρατιωτική αναδίπλωση γίνεται μέσα σ’ ένα “σύννεφο” παράλληλων ενεργειών (όπως, για παράδειγμα, η “εκστρατεία” του Bolton στην Άγκυρα) που λειτουργούν σαν θόρυβος.

Προφανώς κανένας απ’ το μπλοκ της Αστάνα (ούτε το καθεστώς της Βαγδάτης) δεν ονειρεύεται την απλή μετακίνηση του αμερικανικού στρατού λίγα χιλιόμετρα προς τα εδώ ή προς τα εκεί, πάντα μέσα στην «εύφορη ημισέληνο». Και η πιο μεσοπρόθεσμη σύγχιση έγκειται ακριβώς σ’ αυτό το ζήτημα: πως διαχειρίζεται, τελικά, η Ουάσιγκτον την ήττα της στους σχεδιασμούς της για την μέση Ανατολή; Και μαζί: πως διαχειρίζεται την ίδια ήττα το Τελ Αβίβ; Έχουν μεσομακροπρόθεσμο σχέδιο ή αυτοσχεδιάζουν;

Μπορεί να μην αναφέρεται, αλλά υπάρχει ένα σοβαρός καπιταλιστικός κλάδος που έχει κάθε σοβαρό λόγο να ξέρει: η πετρελαϊκή βιομηχανία….

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Πέμπτη 10 Γενάρη. Η τέταρτη στη σειρά (σε λιγότερο από 12 μήνες) επίσκεψη του βορειοκορεάτη Kim στο Πεκίνο, θα μπορούσε να θεωρηθεί πια σαν «επίσκεψη ρουτίνας». Αν και στη δυτική μεριά του καπιταλιστικού ημισφαιρίου το θέμα δεν κρίνεται σοβαρό, έχει παραμέτρους που μπορεί να το κάνουν αφετηρία ενός καινούργιου γύρου εκπλήξεων (εντός ή εκτός εισαγωγικών), όπως εκείνες πριν ένα χρόνο, όταν ξεκίνησε η «επίθεση φιλίας» απ’ την κορεατική χερσόνησο, με πρόσχημα τους χειμερινούς ολυμπιακούς στη νότια κορέα.

Υποτίθεται ότι το ψόφιο κουνάβι έχει δηλώσει (όση σημασία κι αν έχουν τέτοιες δηλώσεις πια) ότι πρόκειται να ξανασυναντηθεί με τον Kim σύντομα. Τον Γενάρη ή τον Φλεβάρη. Όμως δεν θα ήταν άστοχο αν το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ θεωρεί το ψόφιο κουνάβι dead man walking. Ξεκινώντας από μια απλή (έως γελοία) ρατσιστική εμμονή του, όπως η κατασκευή ενός τείχους στα αμερικανο-μεξικανικά σύνορα και οι αναταράξεις που προκαλεί στο αμερικανικό establishment· προχωρώντας στη διαχείριση τόσο του συριακού πεδίου μάχης όσο και του αφγανικού· φτάνοντας σε αυτά που περιμένουν το ψόφιο κουνάβι τους επόμενους μήνες (σε ότι αφορά τις νομικές / πολιτικές “περιπέτειές” του), σε συνδυασμό με το πόσο «έπιασαν τόπο» οι «δεσμεύσεις» του στην προηγούμενη καλοκαιρινή συνάντησή του με τον Kim στη Σιγκαπούρη, είναι λογικό να οδηγούν στο ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ αντιμετωπίζει πλέον το ψόφιο κουνάβι σαν «περιορισμένης ευθύνης». Μπορεί και προσωρινό στην καρέκλα του….

Ο σχεδιασμός κατά συνέπεια («το Τόκιο κάτω – η Ουάσιγκτον έξω») δεν μπορεί να κεντράρει στο ψόφιο κουνάβι και στα ραντεβού του. Θα χρειαστεί κάποια κίνηση χωρίς τις ηπα πια, που να «γράψει». Είναι δύσκολο να προβλέψουμε αν αυτή θα γίνει τώρα ή λίγο αργότερα· κάποιοι, ωστόσο, θυμίζουν ότι Πεκίνο, Πγιονγκγιάνγκ και Σεούλ θα μπορούσαν να υπογράψουν μια συμφωνία ειρήνης – δηιουργώντας ένα τετελεσμένο (με όρους διεθνούς διπλωματίας) για την Ουάσιγκτον. Είναι κάτι που ξεστόμισε ο Kim στο «πρωτοχρονιάτικο» μήνυμά του· και δεν λέγονται εκεί κουβέντες στον αέρα.

Θα είναι τελικά αυτό; Θα είναι κάτι άλλο; Δεν θα πρέπει να αργήσει να φανεί διεθνώς. Κι αυτό για τους εξής λόγους:

Α) Είτε το ψόφιο κουνάβι παραμείνει στη θέση του μέσα στο 2019, με διαρκείς τριβές ωστόσο με το κογκρέσσο, άλλοτε για την μεταχείριση του τοξικού και άλλοτε επειδή η βουλή των αντιπροσώπων έχει περάσει στον έλεγχο της αντιπολίτευσης· είτε αντικατασταθεί τελικά απ’ τον ακόμα πιο original φασίστα Pence·

Β) Με έναν οικονομικό και στρατιωτικό ανταγωνισμό Ουάσιγκτον – Πεκίνου που δεν πρόκειται να μειωθεί·

Γ) Με το Τόκιο να αναζητάει όλο και πιο έντονα τον δικό του εθνικό μιλιταρισμό·

Δ) Με άλλα κράτη της ανατολικής ασίας να ζυγίζουν τους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς τους

Με όλα αυτά (και άλλα, που πιθανόν αγνοούμε) ο χρόνος δεν είναι ουδέτερος. Και το μέλλον της κορεατικής χερσονήσου δεν είναι δυνατόν να αφεθεί στην αμερικανική παρελκυστική τακτική. Κάποια ήττα της θα πρέπει να μεθοδεύεται ήδη…

(φωτογραφία: στη λιμουζίνα είναι ο Kim στο Πεκίνο. Το θωρακισμένο είναι κινεζικό. Αποδεικνύεται απ’ το ότι δεν τρέχει γύρω της η προσωπική φρουρά του Kim. Πήραν άδεια οι άνθρωποι…)

Συρία

Τετάρτη 9 Γενάρη. Δεν πήραμε ποτέ τοις μετρητοίς την διακήρυξη του ψόφιου κουναβιού περί “πλήρους και γρήγορης” αποχώρησης του αμερικανικού στρατού απ’ το συριακό πεδίο μάχης· γι’ αυτό και η ασταμάτητη μηχανή μιλούσε για μισο-αποχώρηση. Η πρόβλεψή μας ήταν πως ένα μέρος των αμερικάνων πεζοναυτών θα μετακομίσει στο ιράκ, κοντά στα σύνορα με την συρία, ένας αριθμός “συμβούλων” θα παραμείνει με τις ypg, και οι υπόλοιποι είτε θα αποσυρθούν είτε θα μεταφερθούν σε κάποια απ’ τις usa βάσεις στη μέση Ανατολή.

Ο «σύμβουλος εθνικής ασφάλειας» John Bolton (απ’ τους αυθεντικούς «σωματοφύλακες») είναι στη γύρα για να κάνει πιο λιανά την «αργή, προσεκτική και περίπου» αμερικανική αναδίπλωση. Πέρασε πρώτα απ’ το Τελ Αβίβ (εννοείτε…), και ανηφόρισε προς Άγκυρα – για να βάλει σαν όρο το «δεν θα σφάξετε κούρδους». Γιατί, για τον Bolton, οι ypg είναι κάτι παραπάνω από «αδέλφια»…

Αυτές είναι κουβέντες απλά για να εκμαιεύσει ότι «η Άγκυρα δεν συνεργάζεται, οπότε δεν μπορούμε να φύγουμε τώρα». Σημαντικότερο και πιο χαρακτηριστικό είναι κάτι άλλο: ότι «συμβούλευσε έντονα» (ή περίπου «διέταξε») τις ypg να μην κάνουν καμμία συμφωνία με την Δαμασκό και την Μόσχα, ώστε να «καλυφθούν» έναντι της Άγκυρας… Μ’ άλλα λόγια: μην μας παρατάτε σαν προστάτες, να μην σας παρατήσουμε σαν προστατευόμενους.
Αυτή η «συμβουλή» (ή «διαταγή») πετάει στα σκουπίδια την δήθεν έγνοια μήπως η Άγκυρα εισβάλει στην βόρεια συρία, στις ypgκρατούμενες περιοχές… Ο Bolton, η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ αντιλαμβάνονται – και σωστά – ότι δεν έχουν απέναντί τους ένα μεμονωμένο κράτος (π.χ. την συρία ή την τουρκία) αλλά ένα μπλοκ κρατών (το μπλοκ της Αστάνα) που δεν έχει κανένα λόγο να διαλύσει την συμμαχία του σε ότι αφορά το συριακό πεδίο μάχης. Προσπαθώντας να τραβήξει τις ypg μακριά απ’ την καιροσκοπική στροφή τους προς το μπλοκ της Αστάνα, θέλει να τους κρατήσει με την μεριά του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, ακόμα κι όταν (και αν) ένα μέρος του αμερικανικού στρατού απομακρυνθεί.

Μπορεί να το πετύχει; Σαν «κλειδί» εμφανίζονται οι επιλογές των ypg. Η ιστορία της ηγεσίας του pkk, ήδη απ’ τα ένδοξα χρόνια του Οτσαλάν, έχει να επιδείξει μια μοναδική διαδρομή οππορτουνισμού και πολιτικού προσοδισμού. Αν αυτή η ηγεσία (υπαρκτή, τώρα, στο συριακό έδαφος) ενδιαφερόταν για τα συμφέροντα των κούρδων της συρίας και όχι της Ουάσιγκτον ή οποιουδήποτε άλλου, δεν θα είχε γίνει (η έσχατη) βιτρίνα των σχεδίων του άξονα στην περιοχή.

Συνεπώς ο κάθε Bolton (και η τακτική του) δεν πατάει στον αέρα. Όμως αυτό δεν είναι όλη η ιστορία – έτσι δεν είναι; Υπάρχουν και οι αντίπαλοι.

Τείχη – όχι τύχη…

Δευτέρα 7 Γενάρη. Τι είναι τόσο σημαντικό στο ψοφιοκουναβικό τείχος κατά μήκος των αμερικανο-μεξικανικών συνόρων, ώστε να καταλήγει σε ένα μελόδραμα (ήδη 2 βδομάδων) κυβερνητικής μισοπαράλυσης; Προφανώς οι υποστηρικτές του τείχους προσπαθούν να εκβιάσουν την συμπαράσταση των αμερικάνων δημόσιων υπάλληλων που βρίσκονται σε υποχρεωτική άδεια εξαιτίας των διακομματικών διαφωνιών. Όμως και πάλι: τι είναι αυτό που αξίζει τόσο μελόδραμα;

Το ψόφιο κουνάβι δείχνει προς τα ισραηλινά τείχη στη δυτική Όχθη, και την αποτελσματικότητά τους. Ίσια ίσια για να θυμίζει (σ’ όσους βολεύονται να το ξεχνάνε) ότι στην Παλαιστίνη δρα, σε βάρος των ιθαγενών, ένα είδος “εργαστηρίου” παγκόσμιας απεύθυνσης. Ωστόσο δεν είναι τα ισραηλινά τείχη μοναδικά στον καπιταλιστικό πλανήτη. Απ’ τα τουρκοσυριακά ως πολλά απ’ τα ευρωπαϊκά (και ενδοευρωπαϊκά) σύνορα, “έξυπνα” τείχη ή/και “έξυπνοι” φράκτες σηκώνονται – έναντι ενός “εχθρού” για τον οποίο η πρέπουσα αναπαράσταση είναι “στίφη βαρβάρων”…

Υπάρχει μια ασυμμετρία εδώ, που έχει προεκτάσεις. Τα πιο υπερεξοπλισμένα από στρατιωτική, αστυνομική, ιδεολογική και νομική άποψη καπιταλιστικά καθεστώτα του πλανήτη παριστάνουν πως κινδυνεύουν από “εισβολές” πεζών· μερικές φορές και ξυπόλυτων. Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που η Ουάσιγκτον δηλώνει θορυβημένη απ’ το πυραυλικό πρόγραμμα της Μόσχας ή και της Τεχεράνης (άρα για έναν θανάσιμο κίνδυνο που θα έρθει “από ψηλά”, αόρατος, με υπερηχητικές ταχύτητες) προσπαθεί να πουλήσει στο πόπολο μια απειλή στεριανή, που έρχεται με τα πόδια, φορτωμένη με τα ελάχιστα χρειώδη, κρατώντας στην αγκαλιά μωρά…

Πρόκειται για την κατασκευή ενός “κινδύνου”, μιας “απειλής” αρχαϊκού είδους. Που έχει στόχο να κουρντίσει τα πιο ανεπεξέργαστα, πρωτόγονα ένστικτα “εδαφικής απειλής” (ή, ανάποδα, εδαφοκυριαρχίας) μέσα στους υποτιθέμενα υπεραναπτυγμένους (και απο κάποιες απόψεις απο-εδαφικοποιημένους) πρωτοκοσμικούς πληθυσμούς. Οι οποίοι αν κινδυνεύουν από κάτι πραγματικά είναι τα τροχαία, οι ηλεκτρονικοί ιοί και οι υποκλοπές των προσωπικών δεδομένων τους… Η αναπαράσταση μιας τέτοιας “εισβολής” (και μάλιστα από άοπλους) πάει πίσω πολλούς αιώνες – στις προκρατικές εποχές των μετακινήσεων πληθυσμών.

Γίνεται εδώ μια βρώμικη αλλά λεπτή ιδεολογική εκστρατεία: αν τα τείχη ή οι φράκτες είναι η μορφοποίηση της «ασφάλειας» τότε τα κριτήρια των πληθυσμών για το τι είναι «ασφάλεια» και τι όχι πρέπει να γυρίσουν πίσω πολλούς αιώνες, στην κατάσταση των ανθρώπινων κοπαδιών, της αγέλης, και των αγελαίων πανικών. Αν ο κίνδυνος μορφοποιείται στον ξυπόλυτο πεζό, τότε μέχρι αυτήν την αναπαράσταση επιτρέπεται να φτάνει η «ίδια» αντίληψη των πρωτοκοσμικών για το τι τους απειλεί. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να αφεθούν, χωρίς γνώμη και χωρίς συνείδηση, στα χέρια των κρατικών, παρακρατικών, επιχειρηματικών μηχανισμών.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια επίμονη (και μέσα απ’ την επανάληψη διδακτική) υποτίμηση της ατομικής και συλλογικής αντίληψης των σύγχρονων απειλών. Μια σχεδιασμένη και εκβιασμένη οπισθοχώρηση στο νηπιακό στάδιο της σκέψης (ατομικής και συλλογικής), όπου τα κάγκελα του κρεβατιού προσφέρουν σιγουριά.

Πρόκειται για την ασφαλίτικη, μπάτσικη εκδοχή / συμπλήρωμα του tittytainment…