Tag: εξωτερική πολιτική

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα ελεύθερη Παλαιστίνη!

Πέμπτη 20 Φλεβάρη. Η νεαρή Ahed (Tamimi) έγινε, για ένα μικρό διάστημα, σύμβολο της παλαιστινιακής αντίστασης – αλλά το Θέαμα παραμονεύει και χωνεύει τα πάντα. Ο Bassem, πατέρας της Ahed, είναι παλιά καραβάνα – και λέει μερικά πράγματα.

Πρώτα οι συστάσεις. Ο Bassem γεννήθηκε το 1967 στο Nabi Saleh, ένα χωριό της δυτικής Όχθης βόρεια της Ramallah – όλα τα χρόνια της ζωής του ήταν και είναι υπό ισραηλινή κατοχή. Έγινε (και παραμένει) μέλος της Fatah – αλλά θεωρεί την «παλαιστινιακή αρχή» υπεργολάβο του Τελ Αβίβ στη δυτική Όχθη. Ο Bassem έχει μπει, έχει μείνει και έχει βγει στις ισραηλινές φυλακές σε διάφορες φάσεις – αναγνωρίζει τώρα ότι η παλαιστινιακή αντίσταση πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό.

Δεν πρέπει να ζούμε με ψευδαισθήσεις λέει. Η Ahed με ρώτησε μια φορά γιατί πολεμάμε για τη λύση των δύο κράτων. Έκατσα φυλακή γι’ αυτήν την ιδέα, έχασα την αδελφή μου και άλλους 22 συγχωριανούς στον αγώνα για τα δύο κράτη. Πιστέψαμε στον διεθνή νόμο και στη διεθνή κοινότητα, αλλά χάσαμε. Πώς μπορώ να πείσω την κόρη μου να συνεχίσει σ’ αυτό το δρόμο;

… Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, να αποδεχτούμε ότι πρέπει να ζήσουμε μαζί. Τώρα μιλάω πια για ένα κράτος. Η ιδέα κερδίζει έδαφος μεταξύ των Παλαιστίνιων, αφού σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα το 37% των Παλαιστίνιων στηρίζει το ένα δημοκρατικό κράτος για όλους… Αλλά η ισραηλινή κοινωνία πάει εντελώς προς τα δεξιά, όπως γίνεται σ’ όλο τον κόσμο. Το να αλλάξουμε την ηθική της κατοχής είναι δυσκολότερο ακόμα και απ’ το να αλλάξει η κατάσταση στο έδαφος…

Υπάρχει ένας εποικιστικός οικισμός, κι αυτός είναι το ισραηλινό κράτος. Το αν υπάρχουν περισσότεροι ή λιγότεροι επιμέρους οικισμοί, το αν υπάρχουν σημεία ελέγχου ή όχι, αυτά είναι λεπτομέρειες της κατοχής… Πρέπει να επιστρέψουμε στις τακτικές πολιτικής ανυπακοής της πρώτης Intifada. Ο καθένας έχει θέση σ’ αυτές τις τακτικές. O ένοπλος αγώνας είναι πιο εύκολος, αλλά αφήνει τους περισσότερους απ’ έξω, και όποιος κρατάει ένα όπλο δεν εμπνέει αυτόματα εμπιστοσύνη…

Η γνώμη μας: αυτή η αλλαγή προσανατολισμού θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει (και ελπίζουμε ότι αυτό συμβαίνει, έστω υπόγεια). Αν έχει προσφέρει κάτι στρατηγικής σημασίας το διεθνές κίνημα BDS αυτό δεν είναι η στενά εννοημένη αντι-πληροφόρηση σε σχέση με την κατοχή και το ισραηλινό απαρτχάιντ· είναι σημαντική μεν, αλλά θα μπορούσε να γίνεται κι αλλιώς. Η στρατηγική συμβολή του BDS είναι ότι εστιάζοντας στον αντι-απαρτχάιντ αγώνα ξεπέρασε τις αυταπάτες περί «δύο κρατών» των συμφωνιών του Όσλο, έβγαλε την παλαιστινιακή αντίσταση απ’ τα στενά όρια ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα α λα αρχές του 20ου αιώνα (ενός αγώνα που διαρκώς ηττάται), και την έβαλε ξανά στη σύγχρονη πολιτική αντιρατσιστική, αντιφασιστική και αντιμιλιταριστική ανταγωνιστική, εργατική παράδοση και ιστορία.

Αυτός είναι ο λόγος που το ισραηλινό φασισταριό και οι διεθνείς σύμμαχοί τρέμουν κυριολεκτικά τον δρόμο που έχει ανοίξει, τον δρόμο του αντι-απαρτχάιντ αγώνα, τον δρόμο υπέρ ενός ενιαίου δημοκρατικού πολυεθνικού κράτους, πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Καταλαβαίνουν τα αφεντικά του ισραηλινού φασισμού και οι σύμμαχοί τους ότι αυτόν τον δρόμο, που περνάει οπωσδήποτε απ’ την συστράτευση όσων πρωτοκοσμικών καταλαβαίνουν (και δεν είναι καθόλου λίγοι, το αντίθετο), δεν μπορούν να τον κλείσουν ούτε με τείχη ούτε με τανκς.

Προσπαθούν να το κηρύξουν εκτός νόμου, όχι με επιχειρήματα (αυτά είναι πιο γελοία από σαθρά) αλλά ποντάροντας στη θεσμοθέτηση του νεοφασισμού στις δυτικές μητροπόλεις. Αλλά μ’ αυτόν τον τρόπο ανοίγουν υποχρεωτικά το πεδίο της αναμέτρησης· κάνοντας την Παλαιστίνη παγκόσμια υπόθεση.

Συρία

Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Ενώ συνεχίζονται οι «διαπραγματεύσεις» ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα με θέμα το Idlib (για τις οποίες δεν γίνονται ανακοινώσεις, πράγμα «σοφό» γενικά…) το ψόφιο κουνάβι υποστηρίζει ότι συνεργάζεται με τον Erdogan για την κατάσταση στον θύλακα (ή έτσι λέει η καθεστωτική daily sabah). Πολύ ενδιαφέρουσα, και πολύ πειστική αυτή η «συνεργασία» – ειδικά όταν στην βορειοανατολική συρία το ψοφιοκουναβιστάν εξοπλίζει τους ypg υπαλλήλους του εναντίον και του συριακού στρατού, και του τουρκικού, που έχει ξαναρχίσει τις κοινές περιπολίες με τον ρωσικό….

Αν ενδιαφέρει στα σοβαρά το τι συμβαίνει στο Idlib, ιδού: παρά τις δηλώσεις του τουρκικού καθεστώτος, ο συριακός στρατός ‘n’ friends επεκτείνεται διαρκώς και εύκολα στα δυτικά του Aleppo, στη βάση ενός εύλογου σχεδίου να εξασφαλίσει την ηρεμία στον αυτοκινητόδρομο M5. O τουρκικός στρατός, που έχει γίνει κάτι σαν «η δεύτερη φύση του θύλακα» (των εδαφών που έχουν απομείνει) δεν εμποδίζει την προώθηση του συριακού· απλά φτιάχνει παρατηρητήρια / φυλάκια σε θέσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν τα νέα «σύνορα»…

Στην άλλη μεριά ωστόσο, η «συναντίληψη» ανάμεσα στη Δαμασκό και την Άγκυρα (όπως δουλεύτηκε στη συνάντηση εργασίας των Hakan Fidan και Ali Mamlouk στις 13 του περασμένου Γενάρη· περισσότερα σε παλιότερη ανάρτηση, Απ’ το Idlib στο Qamshli, 5/2) δείχνει να πιάνει τόπο.

Έχουμε αναφερθεί στη συστηματική «παρενόχληση» (: τσαμπουκαλεμένη απαγόρευση) της κίνησης ρωσικών (κατά κύριο λόγο) περιπόλων στη βορειοανατολική συρία από αμερικανικά APC: «σου κλείνω τον δρόμο – κάνε μεταβολή – εδώ μόνο εμείς»!)…. Περιμέναμε την απάντηση… Και μια πρώτη δόση, ίσως ενδεικτική, ήρθε πριν 6 ημέρες, στις 13 Φλεβάρη. Ένα αμερικανικό περίπολο σταμάτησε από μπλόκο ντόπιων και του συριακού στρατού σ’ ένα χωριό στα ανατολικά περίχωρα του Qamishli. Στην αρχή οι ντόπιοι πετούσαν πέτρες στα μπλοκαρισμένα στον λασπόδρομο αμερικανικά APC… Μετά από λίγο όμως… Μετά από λίγο βγήκαν τα αυτόματα: βροχή από σφαίρες κατά του περίπολου. Που απάντησε, σκοτώνοντας έναν πολίτη και τραυματίζοντας έναν άλλο.

Όποιος νομίζει πως η Άγκυρα αδιαφορεί για τέτοιες μικρές μεν αλλά ενδεικτικές μάχες επειδή δεν κάνει δηλώσεις και δεν βγάζει φωτιές, απατάται. Αν στο Idlib η διακύβευση είναι η επιρροή της στους τελευταίους ουαχαβίτες (σουνίτες) αντικαθεστωτικούς ένοπλους, στην άλλη άκρη της συριακής επικράτειας η αντιπαράθεση είναι πιο ζωτική (και στρατηγική) για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την μια μεριά βρίσκεται όλο το μπλοκ της Αστάνα, και απ’ την άλλη όλος ο άξονας (Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) με τους ντόπιους μισθοφόρους τους, τους ypg. Αν στο Idlib χρειάζονται και μερικές δόσεις θεάτρου, στο Qamishli και στην al-Hasakah δεν υπάρχουν περιθώρια θεατρικότητας. Απ’ την μια μεριά είναι τα πετρελαιοπήγαδα που συντηρούν την εργολαβία των ypg· απ’ την άλλη μεριά είναι η ιρακινή επικράτεια, και το μέλλον των αμερικανικών βάσεων εκεί. Μια συνάρτηση ζόρικη.

Θεία Λίτσα

Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Μπορεί να μην χρειάζεται, αλλά πρέπει να το θυμίσουμε: κάθε φορά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκδηλώνεται «τρυφερότητα» στις σχέσεις ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Άγκυρα, η θεία Λίτσα (σαν άτομο και, κυρίως, σαν συλλογική έκφραση των εθνικών παθών των νεοελλήνων) παθαίνει αποπληξία. Πέφτει στο κρεβάτι, βγάζει αφρούς, παθαίνει σπασμούς, και λέει διάφορα ακατάληπτα. Αυτήν την εποχή το μόνο που ξεχωρίζουν οι συγγενείς απ’ τα αφρισμένα της κύματα είναι λέξεις σαν «χαφταρ» και «σισι» (αγνώστων λοιπών στοιχείων…) αλλά και το κάπως πιο κατανοητό «μακρος – μακροτ – μακρον» που μπορεί να έχει σχέση με την γραμματική που διδάχτηκε η θεία Λίτσα («βραχέα» και «μακρά» φωνήεντα) ή με κάποιον ανεπλήρωτο νεανικό έρωτα.

Πάντως (αυτό μπορεί να την παρηγορήσει): όταν ο ειδικός αντιπρόσωπος του ψοφιοκουναβιστάν για την συρία James Jeffrey δηλώνει «σήμερα ο συμμαχικός τουρκικός στρατός αντιμετωπίζει απειλές, που προέρχονται απ’ την ρωσία και τον Bashar Assad… Έχουμε μάρτυρες που σκοτώνονται… Ο θεός μαζί σας» το στενό δημαγωγικό μηντιακό του Εrdogan του απαντάει: μας κοροϊδεύετε; έχετε αίμα στα χέρια σας όσο υποστηρίζεται το pkk!…

Συνεπώς – θέλουμε να πούμε – η πανελλήνια θεία Λίτσα μπορεί να προσπεράσει τα αμερικανικά τσιλιμπουρδίσματα. Η σταθερή σχέση της Ουάσιγκτον είναι μαζί της… Για το ψοφιοκουναβιστάν η θεία Λίτσα είναι ο “πυλώνας”, μια λέξη που θα πρέπει να σημαίνει κάτι ανάμεσα σε “στεφάνι” και “κορώνα” στο κεφάλι…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Εκείνο που θα εκτόξευε την (συλλογική) θεία Λίτσα και θα την έστελνε in arms επί των επάλξεων, είναι η έκθεση (όταν γίνει γνωστή στα μέρη μας…) για την τουρκία ενός περιώνυμου think tank των ηπα (RAND Corporation) με τίτλο Turkey’s Nationalist Cource και υπότιτλο Συνέπειες [ή, άλλη ερμηνεία, εμπλοκές…] στη στρατηγική συνεργασία ηπα – τουρκίας και στον αμερικανικό στρατό. Το εν λόγω ινστιτούτο χρηματοδοτείται απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο (και για την ασταμάτητη μηχανή είναι διαβόητο για τις βλακώδεις αρπαχτές «αναλύσεις» που κάνει, για να δικαιολογεί τους πλούσιους μισθούς των «ερευνητών»). Η συγκεκριμένη έκθεση θα εκδοθεί σε βιβλίο στο τέλος του μήνα, αλλά έχει αναρτηθεί ήδη στον κυβερνοχώρο.

Ανάμεσα στα άλλα οι «ερευνητές» αφήνουν να εννοηθεί ότι μεσαίοι καραβανάδες του τουρκικού στρατού είναι δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση του AKP, και ευχαρίστως θα οργάνωναν ένα (ακόμα) πραξικόπημα. Λαμβάνοντας υπόψη το ποιόν του think tank, το τουρκικό καθεστώς δεν εξέλαβε την έκθεση σαν «φιλική ενημέρωση» αλλά σαν απειλή. Λογικό… Και φυσικά «στράβωσε», με δύο τρόπους. Αφενός έκανε μερικές συλλήψεις ύποπτων μεσαίων καραβανάδων· και αφετέρου παρήγγειλε κομψά στους «χορηγούς της έκθεσης, το πεντάγωνο και την cia» να πάνε να …

Κράτα Pence, Pompeo, Esper! Γερά ρε!!! φωνάζουν στην Αθήνα. (Ως γνωστόν οι αμερικάνοι έχουν γίνει “σωτήρες των λαών”…)

Αν δεν το ακούτε… υπάρχει πρόβλημα ακοής…

Akinci

Τρίτη 18 Φλεβάρη. Στο ελβετικό θέρετρο Crans Montana, στην δροσιά και στην άνεση ενός resort στις Άλπεις (το ’17, όπου το ακτύπητο δίδυμο ογκόλιθος Nick the Greek Κοτζιάς – Αναστασιάδης πήγαν απλά για να ξαναβουλιάξουν την οηέδικη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού», καθότι τους περίμεναν τα γκάζια της ανατολικής Μεσογείου με ανοικτές αγκάλες…) ήταν αμελητέα προσωπικότητα· αν όχι και ατζέντης του Erdogan. Τώρα είναι σχεδόν ήρωας των ελληνοκυπρίων – εύκολα και φτηνά.

Στις 26 Απρίλη στην βόρεια κύπρο (“τουρκοκυπριακή δημοκρατία”…) γίνονται προεδρικές εκλογές – ψευδοπροεδρικές ψευδοεκλογές βέβαια… Ο Mustafa Akinci, ο νυν πρόεδρος (ψευτοπρόεδρος φυσικά!) θα είναι ξανά υποψήφιος· αλλά η Άγκυρα δεν τον υποστηρίζει. Αυτό είναι αρκετό για τον ελληνοκυπριακό εθνικισμό / φασισμό να κάνει τον Akinci ένα ακόμα αντιτουρκικό παράδειγμα … Πέντε χρόνια τώρα όμως τον είχε ουσιαστικά χεσμένο.

Ο Akinci είναι μια αυθεντική φυσιογνωμία κεντροαριστερού πολιτικού, με όλα όσα θα μπορούσε να έχει μια τέτοια πολιτική ταυτότητα σαν διαπιστευτήρια. Εκφράζει την τουρκοκυπριακή αριστερά από τότε που ήταν δήμαρχος του τουρκοκυπριακού τομέα της Λευκωσίας· όχι για μια ή δύο θητείες, αλλά για 14 ολόκληρα χρόνια: από πιτσιρικάς (στα 29 του) το 1976 ως το 1990.

Το θανάσιμο αμάρτημά του για το ελληνοκυπριακό βαθύ κράτος / παρακράτος δεν είναι το ότι είναι «τούρκος». Αλλά το ότι είναι κύπριος, και κυρίως (από πολιτική άποψη) «κυπροκεντρικός». Υπάρχει και στον ελληνοκυπριακό τομέα αυτό το είδος ανθρώπων, αλλά εκεί είναι οικτρή μειοψηφία. Στον βορρά μπορεί να είναι ακόμα και γερή πλειοψηφία: ο Akinci εκλέχτηκε πρόεδρος («ψευτό»…) στον δεύτερο γύρο των προεδρικών («ψευτό»…) εκλογών στις 26 Απρίλη του 2015 με το καθόλου αμελητέο 60,5% των ψήφων…

Επί 5 χρόνια σαν τουρκοκύπριος πρόεδρος («ψευτό», να μην τα ξαναλέμε…) ο Akinci προσπαθούσε να πείσει το ελληνοκυπριακό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, που ήταν / είναι υπό την αιγίδα του δεξιού (θα έπρεπε να είναι σε βαθύ μπουντρούμι για τις «λαμογιές» του…) Αναστασιάδη σε μια συναινετική επανένωση των δύο κυπριακών ζωνών… Επί 5 χρόνια αυτό το ελληνοκυπριακό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι εκπροσωποί του απλά τον κορόιδευαν· στην καλύτερη τον χρησιμοποιούσαν σαν «συνομιλητή» ροκανίζοντας τον χρόνο, θεωρώντας τον «περιορισμένης ευθύνης». Το τουρκικό καθεστώς στήριζε τον Akinci όχι από ιδεολογική συμπάθεια αλλά επειδή – όπως αποδεικνύεται με ντοκουμέντα – ως και το καλοκαίρι του 2017, εκεί στη σκιά των Άλπεων, επεδίωκε μια «λύση του κυπριακού».

Όχι πια! Το «όχι πια» έχει να κάνει όχι μόνο με την μόνιμη κοροϊδία του ελληνοκυπριακού νότου (και της Αθήνας), αλλά και με τις εξελίξεις στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (4ο παγκόσμιο…) στο ανατολικοΜεσογειακό πεδίο μάχης. Η Λευκωσία γίνεται όλο και πιο έντονα κρίκος, μικρός ίσως ποσοτικά αλλά πάντως κρίκος, του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Κι αν ήθελε μια φορά να ηγεμονεύσει απόλυτα στο νησί, τώρα το θέλει δέκα· ή – και ο Αναστασιάδης το έχει πει καθαρά – «δύο κράτη, να τελειώνουμε».

Φυσικά αυτό το «δύο κράτη» (που δεν είναι καθόλου η άποψη του Akinci και όσων εκφράζει…) είναι εύκολο να το λέει ένα κάθαρμα τύπου Αναστασιάδη στον Cavusoglou· αλλά είναι δύσκολο να το πει ανοικτά, στον οηε, αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες… Η «ειλικρίνεια» του Αναστασιάδη, που δήλωσε ορθά κοφτά στον Cavusoglou στο Crans Montana ότι οι ελληνοκύπριοι ούτε στα νοσοκομεία τους δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν τουρκοκύπριους (πόσο μάλλον στη νομή της εξουσίας…) είναι που αχρήστεψε πολιτικά τον Akinci.

Να σε κάψω, να σ’ αλοίψω λάδι λέει μια παροιμία. Που θα μπορούσε να ειπωθεί να σε θάψω, κι ύστερα να σε ανακηρύξω ήρωα. Τον Akinci τον «καθάρισαν» οι ελληνοκύπριοι που τώρα τον «συμπαθούν» – όχι το καθεστώς Erdogan. Αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τα αποδεκτά απ’ τους νότιους τετελεσμένα, απλά θα φτιάξει στρατιωτικές βάσεις στον κυπριακό βορρά.

Και οι ελληνοκύπριοι στο ίδιο σπορ επιδίδονται – με «παροχές» σε γάλλους και, σύντομα, σε αμερικάνους.

Λαγός την πτέρην έσειε…

Τρία ζήτω!

Σάββατο 15 Φλεβάρη. Για τον σωλήνα φυσικά. Τον απόλυτο, τον τέλειο, τον γιγάντιο σωλήνα!!! Ευτυχώς που τον έχουν υπογράψει· για να μην πάει «ακοινώνητος»…

Το χθεσινό ρεπορτάζ της νοτιοκυπριακής εφημερίδας «πολίτης» μύριζε eastmed:

Μια δήλωση, στο πρακτορείο Ρόιτερ, του Γιγκάλ Λατνάου, διευθύνοντος συμβούλου της ισραηλινής εταιρείας Ratio Oil Exploration, η οποία κατέχει το 15% των δικαιωμάτων του κοιτάσματος Λεβιάθαν, προκάλεσε χθες ποικίλα σχόλια και στην Κύπρο, ως προς τις πραγματικές προθέσεις των εταιρειών που διαχειρίζονται τα ισραηλινά κοιτάσματα φυσικού αερίου.

Ο κ. Λαντάου είχε σε γενικές γραμμές ότι η εταιρεία του σε συνεργασία με τη Noble energy (39,66% των δικαιωμάτων του Λειβιάθαν) και την Delek (45,33%) μελετούν την προοπτική κατασκευής πλωτής μονάδας υγροποίησης φυσικού αερίου (FLNG) και είναι σε επαφές με την LNG Golar (με έδρα της Βερμύδες) και την EXMAR (με έδρα το Βέλγιο), οι οποίες αναπτυσσόνται ραγδαία και στον τομέα της πλωτής υγροποίησης και θεωρούνται από τις μεγαλύτερες εταιρείες στην υγροποίηση / επαναεριοποίηση αερίου και τη μεταφορά του. Αν και δεν έχει ληφθεί ακόμα καμία οριστική απόφαση και χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι για την ώρα η (νέα) τεχνολογία της πλωτής υγροποίησης είναι μια ακριβή επιλογή, συνάγεται μέσα από τις δηλώσεις Λαντάου, αλλά και πρόσφατες δηλώσεις άλλων αξιωματούχων εταιρειών της κοινοπραξίας του Λεβιάθαν, ότι προτεραιότητά τους είναι η υγροποίηση – και πιθανόν η πλωτή υγροποίηση – και όχι οι άλλες επιλογές, μεταξύ των οποίων και ο αγωγός EastMed.

Είναι καλά γνωστό στα εμπλεκόμενα κράτη ότι, παρά την υπογραφή της διακρατικής συμφωνίας για τον EastMed από τους ηγέτες του ισραήλ, της Ελλάδας και της Κύπρου, οι εταιρείες που έχουν τα δικαιώματα του Λεβιάθαν δεν αντιμετωπίζουν με ενθουσιασμό αυτή την επιλογή, καθώς φέρεται να μην είναι αισιόδοξες ως προς τη βιωσιμότητά του. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν τον EastMed και οι εταιρείες που έχουν τα δικαιώματα τεμαχίων στην κυπριακή ΑΟΖ. Δεν αποκλείουν μεν το ενδεχόμενο η λεπτομερής τεχνοοικονομική μελέτη να αποδείξει (σε περίπου δύο χρόνια) ότι ο αγωγός είναι υλοποιήσιμη επιλογή, ωστόσο στο μεταξύ η προσοχή τους είναι προς τις άλλες επιλογές τους, τις οποίες για την ώρα θεωρούν προσφορότερες….

Κομψά και προσεκτικά διατυπώμενα τα «νέα», που δεν είναι καθόλου καινούργια. Όπως καινούργιο δεν είναι ότι στην όποια κυπριακή αοζ ΔΕΝ έχουν βρεθεί ακόμα ποσότητες (γκαζιού) που να «ταΐζουν» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ζήτημα «ωραία, τι θα το κάνουμε;». Η Λευκωσία βρίσκεται ακόμα στην φάση της «θεωρίας»….

Κι άλλα τρία!

Σάββατο 15 Φλεβάρη. Απ’ το ίδιο χθεσινό ρεπορτάζ:

…Έστω θεωρητικά, για την κυπριακή κυβέρνηση παραμένει ως στρατηγική επιλογή η κατασκευή χερσαίου τερματικού υγροποίησης, παρά την υπογραφή της διακρατικής συμφωνίας για το νομικό πλαίσιο του αγωγού EastMed. Αν όντως η κοινοπραξία του Λεβιάθαν στραφεί στην επιλογή της πλωτής μονάδας υγροποίησης (FLNG) οι πιθανότητες συνεργασίας για ένα χερσαίο τερματικό υγροποίησης στην Κύπρο εξανεμίζονται. Από εκεί και πέρα, η κατασκευή ή όχι τερματικού στο Βασιλικό θα εξαρτηθεί πλέον από τον αριθμό και το μέγεθος των κοιτασμάτων που ενδεχομένως να εντοπιστούν κατά τις έξι έως εννέα γεωτρήσεις που προγραμματίζονται εντός 2020 και 2021 στην κυπριακή ΑΟΖ. Δεδομένου ότι η κοινοπραξία του κοιτάσματος Αφροδίτη στρέφεται προς την επιλογή του τερματικού υγροποίησης Ίντκου, στην Αίγυπτο, για ένα μελλοντικό τερματικό υγροποίησης είναι διαθέσιμο μόνο το κοίτασμα Γλαύκος (ExxonMobi-Qatar Petroleum), το οποίο προκαταρκτικά διαθέτει 5-8 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια, αλλά εκκρεμούν επιβεβαιωτικές γεωτρήσεις για την ακριβή δυναμικότητά του. Το ίδιο ισχύει και για το κοίτασμα Καλυψώ, το οποίο εκτιμάται προκαταρκτικά ότι δεν ξεπερνά τα 2-3 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια. Συνεπώς, για να μπορεί να συζητηθεί σοβαρά η επιλογή της χερσαίας υγροποίησης, θα πρέπει να εντοπιστούν αλλά 4-8 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια περίπου….

Προκύπτει ότι το ελληνοκυπριακό (και το ελληνικό) όνειρο για ένα σεϊχάτο στη Μεσόγειο με γαλανόλευκη δεν είναι απλά μακριά απ’ την υλοποίησή του· κινείται ακόμα στους ουρανούς της φαντασίωσης. Χρειάζονται ακόμα πολλές και πετυχημένες τρύπες στον βυθό, όχι για τον eastmed (πιπέρι στο στόμα μας!) αλλά ακόμα και για ένα σταθμό υγροποίησης σε νοτιοκυπριακό έδαφος… Η μόνη λύση είναι ένας σωλήνας μέχρι τα αιγυπτιακά υγροποιητήρια· αλλά και γι’ αυτόν χρειάζονται minimum ποσότητες νοτιοκυπριακού γκαζιού…

(Τα νο 1 εθνικά αφεντικά, οι εφοπλιστές, ειδικά εκείνοι που μεταφέρουν υγροποιημένο αέριο, τρίβουν φυσικά τα χέρια τους – τα έχουμε γράψει και ξαναγράψει: σιγά μην έφαγαν τα παραμύθια περί eastmed…)

Η γκαζογεωπολιτική

Σάββατο 15 Φλεβάρη. Αν και όσες / όσοι παρακολουθείτε την ασταμάτητη μηχανή δεν θα πρέπει να ξαφνιάζεσθε, η συστηματική καθεστωτική εξαπάτηση με τα παραμύθια περί eastmed χρειάζεται μια εξήγηση. Γιατί οι πολιτικές βιτρίνες στο απαρτχάιντ Τελ Αβίβ, στην Λευκωσία και στην Αθήνα συνεχίζουν να πουλάνε κάτι που δεν ενδιαφέρει κανέναν απ’ αυτούς που κάνουν μπίζνες με υδρογονάνθρακες;

Η διάρκεια και η κατά καιρούς επαναλαμβανόμενη τελετουργία του eastmed επιβεβαιώνει εκείνο που έχουμε υποστηρίξει και από εδώ (αλλά και το «συμβούλιο για την εργατική αυτονομία»). Αν απ’ την συμμαχία Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ αφαιρεθεί ο σωλήνας, τότε εξαφανίζεται η δικαιολογία που μπορεί να νομιμοποιεί αυτή τη συμμαχία στα μάτια των υπηκόων· ειδικά στην επικράτεια του ελληνικού και το ελληνοκυπριακού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου.

Για το ισραηλινό κράτος και τους υπηκόους του τα πράγματα είναι μάλλον πιο απλά: με τόσο μιλιταρισμό / ρατσισμό είναι εκείνοι που χρειάζονται λιγότερο τις όποιες δικαιολογίες για την συμμαχία με την Αθήνα και την Λευκωσία. Αλλά για το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, όπως και το ελληνοκυπριακό, η δολοφονική «αλλαγή γραμμής», η καθαρή και ωμή στροφή εναντίον των Παλαιστινίων, χρειάζεται ένα ισχυρό και κυνικό αναισθητικό. Τόσο ισχυρό και τόσο κυνικό όσο είναι τα λεφτά· ακόμα κι αν είναι μια «εθνική προοπτική» στον ορίζοντα. Ο eastmed αναδεύει αυτήν την δήθεν προοπτική, εξασφαλίζοντας  φωναχτά ή/και σιωπηλά την συναίνεση στη συμμαχία και με το φασιστικό Τελ Αβίβ και με την αιμοσταγή χούντα του Καΐρου.

Αφού, λοιπόν, η πραγματική αιτία της συγκεκριμένης συμμαχίας ΔΕΝ είναι η κοινή γκαζοεκμετάλλευση, μέσω ενός σωλήνα που, τάχα, θα όργωνε τον βυθό της μισής Μεσογείου, τότε ποιά είναι αυτή η αιτία;

Αν και είναι πιθανό ότι αρχικά οι υπολογισμοί των ντόπιων ελληνικών αφεντικών στόχευαν κυρίως στην αντιτουρκική συνεργασία μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών, οι εξελίξεις των συσχετισμών στη μέση Ανατολή και στην ανατολική Μεσόγειο και η ήττα (αν και όχι οριστική ακόμα) των αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικών σχεδιασμών, μέσω isis, στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης, έχουν κάνει τον ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ οργανικό μέρος των πολεμικών σχεδιασμών τόσο του ισραηλινού μιλιταρισμού όσο και του αμερικανικού. Αυτή η συμμαχία άρχισε να εντατικοποιείται απ’ το 2015 – 2016 και μετά (συσκευασμένη μέσα στην εντατικοποίηση του παραμυθιού περί eastmed), από τότε δηλαδή που η Μόσχα εμφανίστηκε στο συριακό πεδίο μάχης, αλλάζοντας όλα τα δεδομένα. Και είτε λέγεται ανοικτά είχε όχι, έχει ξεπεράσει τον αντιτουρκικό ορίζοντα που εξυπηρετεί τα κλασσικά συμφέροντα του ελληνικού ιμπεριαλισμού… (Πράγμα που φαίνεται ίσως να ενοχλεί κάποια φράξια των ντόπιων “ειδικών των εθνικών συμφερόντων”….)

Ο 4ος παγκόσμιος στη γειτονιά σας…

Σάββατο 15 Φλεβάρη. Αυτές τις μέρες ο πραγματικός χαρακτήρας της συμμαχίας τόσο του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, όσο και ολόκληρου του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ αναδεικνύεται στη Θράκη· στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης που επίσημα η Ουάσιγκτον λογαριάζει στα περιουσιακά της στοιχεία. Ο αμερικανικός στρατός ξεφορτώνει “οχήματα και κοντέινερ” για τη νατοϊκή άσκηση “Defender Europe 2.0”. Είναι η μεγαλύτερη τέτοια άσκηση απ’ το τέλος του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου στις αρχές των ‘90s, θα κρατήσει πάνω από 3 μήνες (εκκινεί στις 4 Απρίλη και θα τελειώσει τον Ιούλιο), θα απασχολήσει 37 χιλιάδες ζευγάρια αρβύλες από 18 κράτη (τα 20.000 ζευγάρια θα είναι αμερικάνικα) – και είναι, φυσικά, εντελώς αντι-ρωσική.

Όμως αυτό είναι μόνο η αρχή. Οι ντόπιοι εθνικόφρονες πανηγυρίζουν επειδή έχουν ξεκινήσει οι προετοιμασίες για την ανάλογη άσκηση του 2021, που δεν θα γίνει στην βορειοανατολική και κεντρική ευρώπη (όπως η φετεινή), αλλά στη νοτιοανατολική – δηλαδή στα βαλκάνια. Με θέα την Μαύρη Θάλασσα. Μέσα στους εθνικούς εορτασμούς για το «ηρωϊκό ‘21», του χρόνου, η Θράκη (ελπίζουν οι εθνικόφρονες ότι θα) ενταχθεί οργανικά στην “Defender Europe 21” – κι αυτό θα πουληθεί σαν «αντιτουρκική» επίδειξη δύναμης, χωρίς αγωγούς, eastmed και λοιπές βλακείες… Άσχετα αν ο μεγάλος σύμμαχος την εννοεί έτσι ή όχι…

Το έχουμε καταλάβει ότι οι αυταπάτες πεθαίνουν τελευταίες (αφού σκοτώσουν ότι περισσότερο μπορούν) – και οι εθνικές τέτοιες ακόμα χειρότερα. Όποιος όμως έχει το κουράγιο να τραβήξει μια γραμμή απ’ τον ντόπιο μαζικό εθνικό αντιευρωπαϊσμό / αντιγερμανισμό του 2011-12, σ’ εκείνον του 2015, στην ακαριαία ενίσχυση της συμμαχίας τόσο με το Τελ Αβίβ όσο και με την Ουάσιγκτον απ’ το 2015 ως το 2019, ως εκείνα που θα συμβούν το 2020 και το 2021, τότε θα δει ξεκάθαρα προς τα που μας σέρνουν τα αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες σταθερά, συστηματικά· μαστουρωμένους από γκάζια ή και οτιδήποτε άλλο διαθέτει η πιάτσα…

Και το ελλαδιστάν;

Τετάρτη 12 Φλεβάρη. … Συνάντησα τον ομόλογό μου αμερικάνο υπ.αμ. Mark Esper και προσδιορίσαμε ακριβώς την συνεργασία μας: αυτοί αναλαμβάνουν το ιράκ και εμείς αναλαμβάνουμε την συρία…

Αυτά είπε ο ακροδεξιός ισραηλινός υπ.αμ. Naftali Bennett, την περασμένη Κυριακή, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι-για-δουλειές στην Ουάσιγκτον. Ο «καταμερισμός ευθυνών» αφορά αυτό που ο άξονας ονομάζει «ανάσχεση του ιράν», εννοώντας – εντελώς ηλίθιοι δεν είναι οι αξιωματικοί του – την αντιμετώπιση της Μόσχας, του Πεκίνου και των συμμάχων τους. Επιπλέον, πρακτικά, συμπεριλαμβάνει οπωσδήποτε βομβαρδισμούς. Πιο λιανά, το Τελ Αβίβ θα συνεχίζει να βομβαρδίζει στη συρία, και η Ουάσιγκτον στο ιράκ. Και θα δουν…

Οπωσδήποτε τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο η μιλιταριστική, ακροδεξιά, ρατσιστική δημαγωγία του κάθε Bennett δηλώνει. Στο ευρύτερο μεσανατολικό πεδίο μάχης το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον, το Ριάντ (και κάθε άλλος πρόθυμος σύμμαχός τους…) έχουν υποστεί διαδοχικές ήττες· και έχουν πετύχει μικρές, προσωρινές ανασχέσεις των συνεπειών αυτών των ηττών. Το Τελ Αβίβ μπορεί να ισχυριστεί, όχι αβάσιμα, ότι η οριστική έκβαση δεν έχει κριθεί… Και πως άρα υπάρχουν ακόμα κάποια περιθώρια αντιστροφής των ηττών… Την ίδια στιγμή ωστόσο αναγνωρίζει, για παράδειγμα, πως η πολύ γειτονική λιβανέζικη Hezb’ Allah είναι δέκα φορές πιο καλά εξοπλισμένη και εκπαιδευμένη απ’ ότι ήταν το 2006, όταν ο ισραηλινός στρατός όχι απλά ηττήθηκε αλλά σχεδόν ξεφτιλίστηκε.

Είναι βέβαιο το που οδηγεί η πολεμοκάπηλη ρητορική. Απομένει να μάθουμε οι υπνωτισμένοι υπήκοοι του ελλαδιστάν τι “κομμάτι της δουλειάς” έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Στην επιμελητεία η εργολαβία δεν κρύβεται – αρκετό για να πάρει τα εύσημα (και τα επιχείρια…) της συμμετοχής του στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Κανά εκστρατευτικό σώμα επιπλέον; Κανά πυρηνικό να το φυλάνε, να γουστάρουν οι πατριώτες – μια βόμβα δώρο για κάνε μέτρο του σωλήνα east med;