Tag: εξωτερική πολιτική

Λιβύη

Τετάρτη 24 Ιούνη. Οι εθνικοί δημαγωγοί (και όχι μόνο στο ελλαδιστάν!) δεν αφήνουν ούτε μια τρίχα να πέσει κάτω όταν πρέπει να αναπαραστήσουν / διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα με τρόπο ταιριαστό στα όποια εθνικά συμφέροντα.

Το επίμαχο σημείο, πια, στο λιβυκό πεδίο μάχης, λέγεται Σύρτη – ή έτσι φαίνεται. Παρουσιάζοντας την πόλη σαν «βασικό σημείο εξαγωγής μεγάλου μέρους του λιβυκού πετρελαίου» δημιουργούν την εντύπωση ότι ο «τζενεράλ» και οι ένοπλοί του παίζουν στη Σύρτη το … κεφάλι τους. Παραμύθια!

Ο «τσενεράλ» κατέλαβε την Σύρτη μόλις στις 7 του περασμένου Γενάρη. Αυτό σημαίνει ότι για έναν πόλεμο που κρατάει χρόνια, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρόνων η Σίρτη ελεγχόταν απ’ τον Saraj. Και ούτε καν την κατέλαβε ο Haftar: του παραδόθηκε απ’ τον στρατό του Saraj. Η επίσημη εξήγηση των υπερασπιστών της πόλης ήταν «για να μην γίνει αιματοχυσία». Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής ήταν παραμυθάκι. Η Σύρτη παραδόθηκε στον Haftar καθώς αυτός είχε φτάσει ήδη έξω απ’ την Tripoli (και η Άγκυρα είχε αρχίσει να στέλνει ένοπλους, συμβούλους και όπλα στον Saraj κατ’ αρχήν για να μην πέσει η πρωτεύουσα) λίγες μόνο μέρες πριν την συνάντηση Saraj και Haftar στη Μόσχα (με Putin και Erdogan) για να υπογραφτεί εκεχειρία… Ήταν (υποστηρίζουμε) δώρο προς τον «τζενεράλ», για να πεισθεί να υπογράψει μια συμφωνία που θα αναγνώριζε την πολιτική ηγεμονία ρωσίας και τουρκίας στη λιβύη. Αλλά αυτός, ημιπαράφρων και αχάριστος δεν υπέγραψε· προσβάλωντας μάλιστα τον οικοδεσπότη του (τον Putin)….

Η Σύρτη λοιπόν, με όλα της τα πετρο-προικιά, που επί χρόνια ανήκε στον Saraj και μόνο 5 μήνες ελέγχεται απ’ το Tobruk (όπου ο «τσενεράλ» περιφέρεται σαν φάντασμα), είναι ένα «δώρο» που πρέπει να επιστραφεί. Κι αυτό θα είχε γίνει ήδη…. αν δεν υπήρχε κάτι αρκετά πιο σημαντικό μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα απ’ την Σύρτη. Περίπου 300: είναι το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Jufra. Έχει μετατραπεί σε αεροπορική βάση της Μόσχας. Θεωρητικά, αν ο στρατός ‘n’ friends του Saraj ανακαταλάβει την Σύρτη, έχει «στο πιάτο» και την Jufra. Αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει· και δεν θα γίνει, αφού η Άγκυρα δεν έχει αντίρρηση να παραμείνει υπό τον έλεγχο του Tobruk (δηλαδή σε ρωσική χρήση)…

Απλά… το «μπλοκ της Σύρτης» (με μέλη ήδη την Άγκυρα και την Μόσχα) πρέπει να εμπλουτιστεί σε κάποιο βαθμό… Με μια «ορισμένη ποσότητα» Ρώμης και… Και; Παρισιού; (Μήπως και Βερολίνου;)

Εδώ φαίνεται ότι γίνονται οι υπόγειες συνεννοήσεις που, μεταξύ άλλων, επέβαλαν την αναβολή της συνάντησης Lavrov – Cavusoglou στις 14 Απρίλη. Οι δύο τους συνεχίζουν φυσικά να επικοινωνούν από τότε για την διευθέτηση της όποιας τελικής μοιρασιάς στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Ρώμη έχει ήδη στείλει μια πρώτη παρτίδα ναρκαλιευτών στην Tripoli, και φαίνεται πως δεν θα έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα συνεννόησης με την Άγκυρα… Το πρόβλημα είναι το Παρίσι. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θέλει οπωσδήποτε ναυτική και αεροπορική βάση στη λιβύη… Λογικά θα έπρεπε να διαπραγματευτεί το θέμα με την Μόσχα, εφόσον και το Παρίσι τον «τζενεράλ» υποστήριζε. Αλλά ο βασιλιάς έχει βάλει στο μάτι … την Σύρτη (σα ναυτική βάση)! Και μπλοφάροντας προσπαθεί να ενισχύσει την «διαπραγματευτική θέση» του υπονοώντας ότι θα βάλει στο κόλπο το νατο (δηλαδή την Ουάσιγκτον…) – την οποία όμως στην πραγματικότητα δεν θέλει καθόλου, όπως και κανένας άλλος απ’ το υπό δημιουργία «μπλοκ της Σύρτης»!!!

Φαίνονται too much οι γαλλικές απαιτήσεις και χοντροκομμένοι οι χειρισμοί του βασιλιά Macron· ωστόσο πρόκειται για το κέντρο της Μεσογείου και της βόρειας αφρικής, και τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δεν μπορούν να αγνοηθούν… Δεν μπορούν όμως, απ’ την άλλη μεριά, ούτε να υιοθετηθούν στον μαξιμαλισμό τους: το Παρίσι κάνει ήδη πόλεμο στην υποσαχάρια αφρική, έχει ήδη βάσεις στο μάλι και στο τσαντ· και άρα δεν θα ήταν φρόνιμο (απ’ την σκοπιά του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) να του δοθούν “κλειδιά” στη λιβύη έτσι…

Θα υπάρξει κάποιου είδους «συνδιαχείριση» της Σύρτης, με τον «τζενεράλ» στη σύνταξη και τον Aguila Saleh (απ’ το Tobruk), τον οποίο αποδέχονται τόσο η Άγκυρα όσο και η Τρίπολη, στη θέση του; Θα βρεθεί κάποια άλλη γεωγραφική θέση που να καλύπτει τις γαλλικές ιμπεριαλιστικές ανάγκες; O Macron μπορεί να γαυγίζει κατά της Άγκυρας· μπορεί να στέλνει κανά Rafale πάνω απ’ την Σύρτη· αλλά ξέρει καλά με ποιούς πρέπει να διαπραγματευτεί…

Όσο για το Βερολίνο; Κουβεντιάζει την δική του θέση – αλλά με τον Erdogan. Όχι με τον Macron…

Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζεται να υποδείξουμε πόσο χαρούμενο είναι το ρημαδογκουβέρνο και όλο το φάσμα της «αντιτουρκικής εθνικής ενότητας» στο ελλαδιστάν μ’ αυτές τις (αναπόφευκτες!) εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης – έτσι δεν είναι;

(φωτογραφίες: Η ζώνη που ήλεγχε ο Saraj στις 8 Μάη (πάνω) και στις 8 Ιούνη (κάτω). Παρά το μικρό αναλογικά ποσοστό επί του εδάφους, μεγάλο μέρος του λιβυκού πληθυσμού ζει σ’ αυτή την περιοχή. Ως γνωστόν το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής έκτασης είναι έρημος.)

Their genitals: η αναπαραγωγή της εξουσίας…

Τρίτη 23 Ιούνη. Όχι ότι είχαμε αμφιβολίες. Η «γοητεία της εξουσίας» βρίσκεται στα καθάρματα που μαζεύει, για να φτιάχνουν κυκλώματα και συμμορίες. Με ή χωρίς γραβάτες· με τα πουκάμισα μέσα ή τα πουκάμισα έξω· δεν κάνει καμμία διαφορά!

Διαχρονικά έτσι είναι… Απλά είναι διαφορετικό να παρατηρείς ένα κάθαρμα απ’ το να βρίσκεις… ας πούμε το ημερολόγιό του.

Δεν είχαμε λοιπόν αμφιβολίες – αλλά να που όσοι είχαν τέτοιες μπορούν να το ακούσουν ή και να το διαβάσουν: ο «αντ’ αυτού», το δεξί χέρι και ο εξ απορρήτων του παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιου (πρώην) πρωθυπουργού επιβεβαιώνει το 2016 (σ’ έναν πρώην «εκπρόσωπο του ισραηλινού στρατού» που εξηγούσε – πάνω video – το 2010 πόσο σωστή ήταν η σφαγή στο Mavi Marmara· ύστερα έγινε επιχειρηματίας…) πόσο πολύ γράφει στ’ αρχίδια του, και ο ίδιος και η κυβερνοσυμμορία του, τους παλαιστίνιους. Είναι σίγουρο ότι το φαιορόζ γκουβέρνο ήξερε καλά όχι μόνο τι είδους είναι τα γεννητικά του όργανα αλλά και, κυρίως, οι φίλοι του· και γι’ αυτό άλλωστε τους είχε για τέτοιους.

Δεν έχει βγει ο «αντ’ αυτού» στη σέντρα γι’ αυτό· αντίθετα αυτό είναι ένα απ’ τα στοιχεία της «αθωότητας» του(ς): υπηρέτησε/αν σωστά την εθνική γραμμή! Απλά εντός αυτής της εθνικής γραμμής παίζουν μερικές φορές σπρωξίματα…

Τι «έπαιζε» στις αρχές του 2015; Ότι έπρεπε, λέει, να ψηφίσουμε την «αριστερά» του κράτους και του κεφάλαιου; Χα!!! Μόνο να είχαν διάφοροι το κουράγιο (ή την περιέργεια) να διαβάσουν εκ των υστέρων όλα τα χάρτινα Sarajevo εκείνης της χρονιάς… Μόνο αυτό…

(Ευχαριστούμε τον Χ. για το video…)

Απαρτχάιντ

Τρίτη 23 Ιούνη. Καθώς πλησιάζει η μέρα που ο “Bibi” έχει αναγγείλει ότι θα αρχίσει την προσάρτηση της δυτικής Όχθης (1η Ιούλη), οι παλαιστίνιοι αναζητούν το δίκιο τους κατ’ αρχήν με ειρηνικό τρόπο.

Χτες έκαναν μεγάλη συγκέντρωση στην Ιεριχώ. Συμμετείχαν και εκλεκτοί εκπρόσωποι του «διεθνούς δικαίου»: ο εκπρόσωπος του οηε για την ειρήνη στη μέση Ανατολή (την ποιά;) Nickolay Mladenov, ένας αντίστοιχος της ε.ε. ονόματι Sven Kuehn von Burgsdorff, καθώς και διπλωματικοί υπάλληλοι της ρωσίας, της κίνας, της ιαπωνίας, της ιορδανίας – και της αγγλίας (!!!).

Όλοι αυτοί (και άλλοι) θέλουν να καταγγείλουν το Τελ Αβίβ: η προσάρτηση κατεχόμενων εδαφών είναι λένε παράνομη. Οι μαζικές δολοφονίες διαδηλωτών, οι καταστροφές σπιτιών, οι εξανδραποδισμοί, ο αποκλεισμός της λωρίδας της Γάζα, οι χιλιάδες κρατούμενοι / αιχμάλωτοι χωρίς καν δίκες, όλο το οπλοστάσιο του απαρτχάιντ τους διαφεύγει… Τώρα που εξαπλώνεται ανησυχούν…

Ένα απ’ τα κακά αυτής της “διεθνούς συμπαράστασης” στους παλαιστίνιους είναι η άθλια υποκρισία της. Ένα άλλο κακό είναι ότι γίνεται στο όνομα της “λύσης των δύο κρατών” – της πρόφασης, δηλαδή, που έχει επιτρέψει στο ισραηλινό καθεστώς εδώ και 30 χρόνια να σκοτώνει, να σακατεύτει, να δοκιμάζει πάνω στους παλαιστίνιους την τεχνολογία θανάτου που πουλάει στους πρωτοκοσμικούς… Τελικά τέτοιοι ύπουλοι συμπαραστάτες εξυπηρετούν την συμμορία του Abbas, που παριστάνει το πρόπλασμα της παλαιστινιακής διοίκησης όταν και αν φτιαχτεί «παλαιστινιακό κράτος».

Ευτυχώς το ελλαδιστάν δεν συμμετέχει καν και καν σε τέτοιες συμβολικές ενέργειες. Είναι στο πλευρό του “Bibi” του Ασύλληπτου και του στρατηγού Gratz. Αλλιώς δεν γίνονται οι δουλειές που θάλεγε κι ένας κοτζάμ “αντ’ αυτού”. Έχει πια κι έναν λόγο παραπάνω το ελλαδιστάν: οι παλαιστίνιοι (λέει) θέλουν να υπογράψουν με την Άγκυρα συμφωνία για την οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ! Σαν αυτή που υπέγραψε το τουρκικό καθεστώς με τον Saraj – λένε!!!

Αυτό μας έλειπε τώρα!!!! Να φτάνει η τουρκική αοζ μέχρι εκεί κάτω!

(Παλαιστινιακή αοζ; Τραγικές πλευρές μιας εποχής αναδιαρθρώσεων και φαντασμάτων…)

Ένας μαύρος πάνθηρας είναι πάντα μαύρος πάνθηρας

Δευτέρα 22 Ιούνη. Ο Aaron Dixon ήταν απ’ τους συνιδρυτές του κόμματος των Μαύρων Πανθήρων στο Seattle, το 1968 – ήταν 19 χρονών τότε.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του (δημοσιεύτηκε στο counterpunch), παραμένοντας ριζοσπάστης, θυμάται περιστατικά απ’ το παρελθόν, και ελπίζει για το παρόν και το μέλλον του κινήματος στις ηπα.

Για την ασταμάτητη μηχανή κρατήσαμε την τελευταία ερώτηση / απάντηση:

Ερώτηση: Πες μερικές απ’ τις παγκόσμιες συγκρούσεις που σε αφορούν.

Απάντηση: Νομίζω ότι η σύγκρουση μεταξύ των σιωνιστών και των παλαιστίνιων είναι ένας κρίσιμος αντιαποικιακός αγώνας, το αποτέλεσμα του οποίου θα επηρεάσει τον κόσμο. Πρέπει να συνδέσουμε αυτά που συμβαίνουν εδώ με αυτά που συμβαίνουν στο Ισραήλ/Παλαιστίνη και σε άλλα αποικιακά σχέδια των λευκών ρατσιστών. Καθένας που πληρώνει φόρους εδώ πρέπει να αναρωτηθεί για το πως μπορούμε να επιτρέπουμε την συνέχιση της γενοκτονίας και του απαρτχάιντ κατά των παλαιστινίων. Αυτή είναι η καρδιά, το κέντρο της σύγκρουσης σ’ όλο τον κόσμο. Πρέπει να τελειώσουμε την κατοχή της Παλαιστίνης και την εκμετάλλευση των μαύρων και όλων των άλλων υποτελών απ’ τις καπιταλιστικές δυνάμεις σ’ όλο τον κόσμο.

(Το video είναι trailer για την έκδοση του βιβλίου του Dixon, My People Are Rising, το 2012.).

Ένας ιταλός ανατολικότερα

Δευτέρα 22 Ιούνη. Ο ιταλός υπ.εξ. Di Maio υπέγραψε στην Αθήνα την οριοθέτηση ιταλικής / ελληνικής αοζ, εξασφαλίζοντας και την ιταλική αλιευτική βιομηχανία. Ανακηρύχτηκε έτσι «μέγας φίλος» του ελλαδιστάν, και παράδειγμα προς μίμηση – να τον βλέπουν οι κακόβουλοι “αιώνιοι εχθροί” και να σκάνε απ’ το κακό τους για τους κολλητούς του ελλαδιστάν…

Κι ύστερα; Κι ύστερα ο Di Maio έκανε επίσκεψη σ’ αυτούς τους κακόβουλους!! Τι να υπέγραψε άραγε κοτζάμ υπ.εξ. της ιταλίας με τους «αιώνιους εχθρούς» την περασμένη Παρασκευή; Χμμμμμ… Θα το πούμε χαμηλόφωνα, για να μην ταραχτεί ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και η ευρύτερη εθνική συναίνεση: υπέγραψε την συνεργασία Ρώμης – Άγκυρας στη λιβύη αλλά και για τις όποιες διαφορές τουρκίας – ε.ε…. Αυτό…

Χάλια νέα, ε; Δεν μπορείς πια να πουλήσεις ούτε μια τόση δα «εθνική επιτυχία»!!! Οι θερμές δηλώσεις του Cavusoglu μετά τις κουβέντες με τον Di Maio στην Άγκυρα δεν αφήνουν, δυστυχώς, περιθώρια για τις αγαπημένες εθνικές υπνοβασίες των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αντιγράφουμε:

… Συγκεκριμένα, κατά τη συνέντευξη Τύπου με τον Ιταλό ομόλογό του, ο Τούρκος ΥΠΕΞ ανέφερε ότι «εντός της ΕΕ τη μεγαλύτερη στήριξη την είχαμε από την Ιταλία. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι αυτή η στήριξη θα συνεχιστεί και από εδώ και πέρα. Αυτά συζητήσαμε σε ένα ειλικρινές κλίμα και (αποφασίσαμε) να κάνουμε από κοινού βήμα για τις δυσκολίες που έχει η Τουρκία στις σχέσεις της με την ΕΕ».

… Συνεχίζοντας είπε ότι «και η Ιταλία είδαμε ότι θέλει να διαδραματίσει ένα εποικοδομητικό ρόλο σε αυτό το ζήτημα (Αν. Μεσογείου). Εμείς αυτό το αντικρίσαμε με ικανοποίηση επειδή η Ιταλία είναι μια χώρα που διαμεσολαβεί συμπεριφερόμενη πάντοτε ισορροπημένα, δίκαια και με αντικειμενικότητα».

«Επομένως στην περίοδο που ακολουθεί εμείς είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με την Ιταλία τόσο εντός της ΕΕ όσο και για την ανατολική Μεσόγειο», ανέφερε. Πρόσθεσε ότι «από την άλλη, βρίσκουμε σημαντική για την περιοχή μας τη συμφωνία που υπέγραψε η Ελλάδα με την Ιταλία για την ΑΟΖ. Σημαίνει ότι τα προβλήματα μπορούν να επιλυθούν μέσω διαλόγου και διπλωματίας. Αντί του αποκλεισμού και της παραβίασης των δικών μας δικαιωμάτων μπορεί να υπάρξει κουλτούρα διαμοιρασμού. Ασφαλώς θέλουμε η Ελλάδα να μας προσεγγίσει κι εμάς με την ίδια αντίληψη και θα συνεχίσουμε την ανταλλαγή απόψεων και στο μέλλον γι αυτά τα θέματα».

Από την πλευρά του Λουίτζι ντι Μάιο ότι «στο μεταναστευτικό εκτιμούμε τις προσπάθειες της Τουρκίας, έχει κάνει σημαντικές προσπάθειες και ελπίζουμε να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο στο πλαίσιο της διακήρυξης του Μαρτίου του 2016».

… Ο Τσαβούσογλου ευχαρίστησε την Ιταλία για τον «ισορροπημένο ρόλο» που έπαιξε στη Λιβύη. «Η Ιταλία, σε αντίθεση με ορισμένες χώρες της ΕΕ, δεν έχει πάρει θέση με τον Χαλίφα Χαφτάρ», είπε και πρόσθεσε πως «η Ιταλία έχει καταβάλει ειλικρινείς προσπάθειες για εκεχειρία και πολιτική διαδικασία».

Παράλληλα, είπε ότι η Τουρκία θα εργαστεί από κοινού με την Ιταλία για την επίτευξη σταθερής ειρήνης και μιας πολιτικής διαδικασίας που θα αποδώσει αποτελέσματα στη Λιβύη, αλλά και για την ικανοποίηση ενεργειακών αναγκών της Λιβύης, όπως ο ηλεκτρισμός και πρόσθεσε πως οι δύο χώρες σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ μπορούν επίσης να συνεργαστούν στην ανατολική Μεσόγειο…

Μιλώντας αλλού (σ’ ένα forum για τον τουρισμό στην Αντάλεια) ο Cavusoglu είπε και κάτι ακόμα. Νόστιμο:

… Εμείς είμαστε έτοιμοι για διάλογο με όλους και ειδικά με την Ελλάδα. Η κ. Μέρκελ ρώτησε γι` αυτό τις προάλλες και τον Πρόεδρό μας. Άλλωστε ο Πρόεδρός μας πέρσι και στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο πρότεινε στον κ. Μητσοτάκη ‘ελάτε να λύσουμε τα προβλήματα στη Μεσόγειο, στην ανατολική Μεσόγειο, να συνεργαστούμε και να τα διαμοιραστούμε’. Και μας ανέθεσαν καθήκοντα εμάς ως Υπουργούς Εξωτερικών αλλά εγώ όταν συνάντησα τον καλό μου φίλο Νίκο Δένδια στη Γενεύη μου είπε ‘εμείς δεν είμαστε έτοιμοι γι αυτό ακόμη’. ‘Γιατί;’ τον ρώτησα. Μου είπε ‘λόγω πίεσης της κοινής γνώμης, μη συνεργαστείτε με την Τουρκία λέει’…

Τον πιέζει η κοινή γνώμη τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα!!! Η οποία βέβαια τρέφεται απ’ την δημαγωγική εκφώνηση των οδηγιών του ίδιου, του υπουργείου του – και των γενναίων καραβανάδων… Βρε την παλιο κοινή γνώμη που σπρώχνει τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα μια στην αγκαλιά του “τζενεράλ” Haftar (που τον έμαθε αυτόν η κοινή γνώμη είπαμε;), μια στην αγκαλιά του δικτάτορα Sisi (τι ξέρει για δαύτον η παλιο κοινή γνώμη; ότι κτίζει πυραμίδες;), μια στην αγκαλιά του Ασύλληπτου (αυτόν τον ξέρουν και τον θαυμάζουν σχεδόν οι πάντες…) και μια στην αγκαλιά του τοξικού των εμιράτων (ααααα, η κοινή γνώμη τα εμιράτα τα ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά!!!)…

Κοίτα να δεις τι τραβάει ένας έλληνας υπε.ξ.!!! Θέλει να ετοιμαστεί για «διάλογο με τους αιώνιους εχθρούς», να ξυριστεί, να κουστουμαριστεί, και δεν τον αφήνουν οι θείες Λίτσες!!…

Γνήσιος πατριωτισμός

Σάββατο 20 – Κυριακή 21 Ιούνη. Επί 4 δεκαετίες το δόγμα του ελληνικού εθνικισμού, κατ’ αρχήν της αριστεράς του που εύκολα υιοθετούσε και η δεξιά του, ήταν πως η Άγκυρα είναι τσιράκι των ηπα, και ότι την χρησιμοποιεί (την τουρκία) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός εναντίον του φτωχού και τίμιου ελλαδιστάν. Ήταν μια εξαιρετική μίξη αντιαμερικανισμού και εθνικισμού, που μπορεί (σαν «τύπο» σύνθεσης) να την συναντήσει κανείς στις καλύτερες συνωμοσιολογίες – ωστόσο ποτέ δεν καταγγέλθηκε από κανέναν σαν τέτοια….

Πέρασε ο καιρός και τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα καταγγέλλεται το ψόφιο κουνάβι (πρόεδρος των ηπα ως τώρα) σαν τσιράκι του μοχθηρού Erdogan! Εξαιρετική ανατροπή, ούτε στα καλύτερα αστυνομικά δεν την συναντάς! Φυσικά το θύμα είναι πάντα το ίδιο: το φτωχό και τίμιο ελλαδιστάν, που όλοι το επιβουλεύονται, κλπ.

Σημαντική συνεισφορά σ’ αυτήν την τελευταία εθνικιστική mainstream ελληνική εκδοχή συνωμοσίας δίνει (άθελά του προφανώς…) ο πρώην σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού Bolton και το βιβλίο του. Που θα κυκλοφορήσει επίσημα για το κοινό σε λίγες ημέρες, αλλά έχει ήδη κυκλοφορήσει για τους ειδικούς, ώστε να διαφημιστεί. Ο Bolton είναι τυπικό στέλεχος του αμερικανικού βαθέος κράτους. Το ότι βγάζει στη σέντρα το ψόφιο κουνάβι (σαν ενεργούμενο των στενών προσωπικών του συμφερόντων…) ενισχύει την άποψη που είχαμε διατυπώσει εδώ απ’ τα τέλη του 2019. Ότι η «γραμμή» της ανάσχεσης των εχθρών / αντιπάλων των ηπα (Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Βερολίνο) μέσω οικονομικών κυρώσεων, απαγορεύσεων κλπ, την οποία εξέφραζε το ψόφιο κουνάβι, έχει αποτύχει προ πολλού. Συνεπώς (λέγαμε) είναι ανώφελο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να «σπρώξει» για άλλη μια 4ετία το ψόφιο κουνάβι στο άσπρο σπίτι. Φαίνεται πως και οι εκπρόσωποι του νο 1 ελληνικού εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) περιμένουν κάτι καλύτερο απ’ τον διάδοχό του. Κατ’ αρχήν, «συμβολικά», να μην είναι τσιράκι του Erdogan….

Ποιό είναι όμως το «καλύτερο» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό; Και συμπίπτει αυτό το «καλύτερο» με τα συμφέροντα του ηττημένου σ’ αυτή τη φάση ελληνικού; Είναι ο «δημοκρατικός» Biden , που θα είναι 78 χρονών τον ερχόμενο Νοέμβρη, η κατάλληλη βιτρίνα για την «λύση 2» για την όποια διάσωση, για το όποιο φρενάρισμα της αμερικανικής παρακμής την τετραετία 2021 – 2024; Είναι αυτός o κατάλληλος να ηγηθεί σε μια ακόμα πιο μιλιταριστική αμερικανική «αντίδραση» απέναντι στο ευρασιατικό project και τις ραγδαίες αλλαγές στους παγκόσμιους συσχετισμούς;

Η ασταμάτητη μηχανή τολμάει να συνεχίσει να υποστηρίζει αυτό που έλεγε πριν 6 μήνες: ο κατάλληλος, εκτός εισαγωγικών, είναι ο νυν αντιπρόεδρος Pence. Είναι η επιτομή του χριστιανού ακροδεξιού, πολύ χειρότερος απ’ το ψόφιο κουνάβι, αλλά επίσης πολύ πιο «μετρημένος». Ο Pence θα μπορούσε να συμμαζέψει ακαριαία την εκλογική βάση των αμερικάνων συντηρητικών (όπως ο BorDuk – Boris Johnson – συμμάζεψε την εκλογική βάση των άγγλων συντηρητικών)· υποστηρίζεται (καθόλου παράδοξο) και απ’ την δεξιά των δημοκρατικών· είναι μόλις 61 χρονών· και έχει τα εχέγγυα της βιτρίνας για την έσχατη προσπάθεια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Για να εμφανιστεί, όμως, ο Pence στη σκηνή τώρα, λίγο πριν τις εκλογές, σαν ο επίσημος υποψήφιος των αμερικάνων συντηρητικών, πρέπει να συμβεί εκείνο που υποθέταμε όταν το ψόφιο κουνάβι ήταν κατηγορούμενο για το «kiev-gate», στα τέλη του 2019: να το «φάει» (το ψόφιο κουνάβι) το ίδιο του το κόμμα, γρήγορα. Δεν ήταν δύσκολο τότε – δεν έγινε. Δεν είναι δύσκολο ούτε τώρα, και πιθανόν να έχει αρχίσει το πριόνισμα. Ένα δίδυμο Mike Pence (υποψήφιος για πρόεδρος) και Nikki Haley, κανονική ύαινα, πρώην εκπρόσωπος των ηπα στον οηε (υποψήφια για αντιπρόεδρος), θα φούντωνε την «υπερηφάνεια» της αμερικανικής δεξιάς / ακροδεξιάς. Και πιθανότατα να αποδεικνυόταν, με την «λαϊκή έγκριση» πάντα, ικανότερο για αυτούς τους ζόρικους καιρούς που έρχονται σαν «επικεφαλής» μιας αμερικανικής αντεπίθεσης στον πλανήτη, σε σχέση με τον όντως «κοιμισμένο» Joseph (Joe) Biden και τους εσωτερικά πολωμένους “δημοκρατικούς”. Αλλά, επίσης, αποτελεσματικότερο για μια αυταρχική ρελάνς απέναντι στη διάλυση / πόλωση της αμερικανικής κοινωνίας συνολικά : κάποιου είδους εθνική επιστράτευση είναι παλιά συνταγή…

Καταλαβαίνουμε ότι «η υπόθεση Pence» είναι ριψοκίνδυνη εκ μέρους της ασταμάτητης μηχανής. Αλλά το ερώτημα αν ένα ψόφιο κουνάβι που το κυνηγούν συνέχεια οι σωματοφύλακες για να μην “ακολουθήσει το ένστικτό του” μπορεί να είναι όχι απλά ξανά πρόεδρος αλλά έστω και υποψήφιος (υπό τις τωρινές συνθήκες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) είναι σοβαρό. Αν ένα μέρος των πολεμοκάπηλων στελεχών των αμερικάνων συντηρητικών έχει αρχίσει να εξεγείρεται κατά του ψόφιου κουναβιού, δεν είναι για “προσωπικούς” λόγους!

Το ελλαδιστάν, ή πιο σωστά τα συμφέροντα των νο 1 αφεντικών, οφελούνται απ’ την όξυνση – υπό την προϋπόθεση ότι κρίσιμος παράγοντάς της είναι η Ουάσιγκτον. Ξέρουμε πια ότι «δεν ψηφίζουν Trump». Θα μάθουμε σύντομα τι ψηφίζουν…

Ο Shoukry

Παρασκευή 19 Ιούνη. Ο Sameh Shoukry είναι υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας· άνθρωπος του χασάπη Sisi δηλαδή. Αυτόν πήγε να συναντήσει χτες ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, στην πρώτη του έξοδο απ’ την εθνική καραντίνα. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ανακοίνωση του υπουργείου του κυρ Shoukry μετά την συνάντηση με τον έλληνα φίλο του, το πρώτο ζήτημα ενδιαφέροντος ήταν ότι του επέστησε την προσοχή στην ανάγκη να αυξήσουν τα ελληνικά αφεντικά τις επενδύσεις τους στον αιγυπτιακό καπιταλισμό, αξιοποιώντας τις ευκαιρίες που υπάρχουν. Τα χαμηλά μεροκάματα και την χούντα – δηλαδή. Αυτό σημαίνει ότι το Κάιρο ψάχνει ότι και η Αθήνα: επενδυτές. Μόνο που ο κυρ Shoukry θέλει (και) έλληνες τέτοιους, δηλαδή (κανονικά) αυτό που δεν θα ήθελε να χάσει το ρημαδογκουβέρνο στο οποίο ανήκει (ακόμα) ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας. Μπορεί να γίνει συζήτηση έτσι;

Εκεί που ο κυρ Shoukry «έστειλε» κανονικά τον έλληνα εταίρο του (πάντα σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του αιγυπτιακού υπ.εξ.) ήταν όταν άρχισε να του εξηγεί τα προβλήματα που υπάρχουν μ’ ένα φράγμα που θέλει να φτιάξει η αιθιοπία πάνω στο Νείλο – κάτι που δεν αρέσει καθόλου μα καθόλου στο Κάιρο…

Φυσικά οι δυο τους συζήτησαν και για τα υπόλοιπα. Για την κατάσταση στην Παλαιστίνη (καίγεται διακομματικά η καρδιά του ελλαδιστάν για τους παλαιστινίους, απλά δεν το δείχνει), για την πανδημία, για την λιβύη (… καλά…) … και για τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις για τις αοζ των δύο κρατών. Εκεί το αιγυπτιακό υπ.εξ. δεν ήταν ιδιαίτερα πανηγυρικό: ξεκίνησε ο 12ος γύρος τεχνικών διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο χωρών…. η δουλειά συνεχίζεται για να επιτευχθεί μια συμφωνία πάνω σ’ αυτό το θέμα σύμφωνα με τα συμφέροντα των δύο φιλικών χωρών έλεγε το ανακοινωθέν. «Λιτό» θα το έλεγε κανείς. “Βαριεστημένο” θα το έλεγε κάποιος άλλος. Μάλλον το αιθιοπικό φράγμα πήρε περισσότερη ώρα στην κουβέντα…

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν. Το ελλαδιστάν έχει έναν σπουδαίο σύμμαχο, την αιγυπτιακή χούντα (κάμποσα ελληνικά αφεντικά εκμεταλλεύονται άγρια την αιγυπτιακή εργατική τάξη…), που αυτήν την εποχή έχει τα δικά του προβλήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, που έφυγε για το Κάιρο υπο τις ιαχές του «μετά την ιταλία κλείνουμε αοζ και με την αίγυπτο – τούρκοι φάτε τη σκόνη μας!» γύρισε με άδεια χέρια. Καθόλου. Πρώτα πρώτα έμαθε για το Νείλο, το πόσο σημαντικός ήταν πάντα για την αίγυπτο, και γιατί φράγματα σ’ αυτόν επιτρέπεται να φτιάχνει μόνο το αιγυπτιακό καθεστώς.

Αν πήγαινε για τουρισμό ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας χειρότερα θα τα κατάφερνε; Όχι. Όπως συμβαίνει με την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία και φιλία έτσι και η ελληνο-αιγυπτιακή είναι ασύμμετρη. Η αιγυπτιακή χούντα ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά την «ενεργειακή περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», εκτός – εν μέρει από περιέργεια – απ’ το αντιτουρκικό της σκέλος. Αλλά οι έγνοιες της αιγυπτιακής χούντας είναι άλλες: απ’ την εσωτερική καταστολή της κοινωνικής / πληβειακής αντιπολίτευσης ως τους ένοπλους βεδουΐνους του Σινά· απ’ την Ερυθρά Θάλασσα και τις σχέσεις «αγάπης και μίσους» με τον τοξικό ως, φυσικά, τη λιβύη – μάλλον, πια, χωρίς τον Haftar.

Όσο για την αοζ; Η πικρή αλήθεια είναι ότι η πρόταση που υπονοεί η τουρκο-λυβική συμφωνία για την αιγυπτιακή αοζ στη Μεσόγειο είναι αισθητά καλύτερη απ’ τις ελληνικές ιδέες! Μπορεί τώρα (ή και στο κοντινό μέλλον) η χούντα του Sisi να μην θέλει να κάνει επίσημη συμφωνία με την Άγκυρα με βάση την τουρκο-λυβική συμφωνία (βολεύεται πάντως με μια τέτοια εκκρεμότητα), αλλά οπωσδήποτε δεν έχει κανένα λόγο να χάσει βυθό για χάρη των ματιών του κάθε έλληνα υπ.εξ…

(φωτογραφία: Ενώ στη μέση διακρίνεται ο χασάπης Sisi, στα αριστέρα, με την μάσκα, είναι ο γύπας… Το παρακάνουν με το distancing εκεί στην αίγυπτο, ε; Χρειάζεται ευρυγώνιος φακός για να μπουν και οι τρεις στο πλάνο… )

Οι σύμμαχοι

Πέμπτη 18 Ιούνη. Ανθρώπινο που μετά από τόση κλεισούρα στον περιορισμένο εθνικό χώρο το γκουβέρνο θέλει να βγει, να περάσει τα σύνορα, να δει αγαπημένα πρόσωπα. Και τι πιο αγαπημένο απ’ τον Sisi (ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα τα πει σήμερα με τον σφάχτη του Καΐρου) ή τον Ασύλληπτο; Υπάρχουν άλλωστε τόσα κοινά… (Ή όχι πια;)

Ο ρημαδοΚούλης πήγε στο Τελ Αβίβ για να τονώσει τον Netanyahu ενόψει της προσάρτησης της δυτικής Όχθης… Υποθέτουμε ότι θα τον ρώτησε αν χρειάζεται καμμιά βοήθεια. Υποθέτουμε επίσης ότι ο Ασύλληπτος θα ζήτησε, σαν χάρη, κανά ελληνικό veto αν η τρισκατάρατη ε.ε. πάει να τον καταγγείλει. Η αλήθεια είναι πως έχει κι άλλους φίλους εκεί – τα φασισταριά δεν λείπουν.

Απ’ την άλλη ο ρημαδοΚούλης, πέρα απ’ τις ισραηλινές επενδύσεις που θα ζήτησε (θα κοπάσει το real estate / ξέπλυμα; Μάλλον απίθανο, όταν υπάρχει αυτό το δώρο της «χρυσής βίζας»….) ασφαλώς θα παρακάλεσε και για τουρίστες. Αλλά υπάρχουν προβληματάκια.

Το ελλαδιστάν ανήκει στη ζώνη Σέγκεν, και δεσμεύεται απ’ τους περιορισμούς που ισχύουν λόγω covid-19. Με τα τωρινά δεδομένα η ζώνη «θα ανοίξει» σε μη ευρωπαϊκά διαβατήρια την 1 Αυγούστου – μάλλον αργά για διακοπές στο ελλαδιστάν, αν υπάρχουν διαθέσιμοι άλλοι προορισμοί, νωρίτερα. Η ισλανδία είναι ήδη προσιτή, και τα τεστ covid-19 θα είναι δωρεάν για όλους στο αεροδρόμιο ως το τέλος Ιούνη. (Μετά θα τα πληρώνουν οι τουρίστες, προς 110 δολάρια το ένα). Και το ψοφιοκουναβιστάν είναι διαθέσιμο (για όσους ισραηλινούς έχουν αμερικανικά διαβατήρια, δηλαδή για αρκετούς) αν και η «ασφάλεια υγείας» για ταξίδια εκεί έχει ακριβύνει. Επιπλέον υπάρχει γενικά μια αβεβαιότητα για τις πτήσεις: πολλές αεροπορικές έχουν γίνει σαν επαρχιακά κτελ, που περιμένουν να γεμίσουν για να ξεκινήσουν…

Πριν κανά μήνα οι φήμες ήθελαν στην αρχή 300.000, μετά 700.000 και στην κορύφωσή τους 1.000.000 ισραηλινούς τουρίστες να είναι έτοιμοι να ορμήξουν στο ελλαδιστάν… Και 50.000 να έρθουν τελικά η Αθήνα θα πρέπει να ανάψει καπνογόνα.

Αλλά αυτά είναι τα πιο “ψιλά”. Η μεγάλη αγωνία είναι η θεαματική ενίσχυση της Άγκυρας, μετά τις στρατιωτικές επιτυχίες στην δυτική λιβύη. Είναι κοινή αυτή η αγωνία; Όχι ακριβώς. Το Τελ Αβίβ θα προτιμούσε να έχει προκόψει (σαν ηγέτης των σουνιτών) ο τοξικός του Ριάντ, στον οποίο άλλωστε είχε επενδύσει πολλά. Αλλά αντίθετα με τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό, ο ιμπεριαλισμός του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους είναι πολύ πιο “ρεαλιστικός”. Η συμμετοχή του στο project αντιτουρκικής «ενεργειακής περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» δεν ήταν ποτέ του είδους «ή αυτό ή καταστραφήκαμε». Γι’ αυτό, παρότι οι σκληρές εκατέρωθεν εχθρικές δηλώσεις μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ δεν είναι ασυνήθιστες, δεν είναι και το ψωμοτύρι της εσωτερικής κατανάλωσης στην απαρτχάιντ κοινωνία.

Αυτό σημαίνει ότι την μεγάλη αγωνία και το σοβαρό πρόβλημα το έχει το ελλαδιστάν – σε βαθμό που το Τελ Αβίβ μπορεί να δείξει απλά την κατανόησή του, άντε να υπογράψει μια ακόμα δήλωση για τις αοζ – κι ως εκεί. Είναι γνωστό, άλλωστε, εδώ και κάτι χρόνια. Ενώ για το ελλαδιστάν η συμμαχία με τον ισραηλινό φασισμό είναι ζωτικής σημασίας (σε διάφορα επίπεδα, συμπεριλαμβανόμενης της ισχύος του ισραηλινού λόμπυ στις ηπα), για το Τελ Αβίβ ήταν και παραμένει υποκατάστατο των διαλυμένων σχέσεών του με το τουρκικό καθεστώς. Αυτό ήταν η πρώτη «συμμαχική» επιλογή. Και υπάρχουν μερικοί που υποστηρίζουν ότι ακόμα έτσι βλέπει το Τελ Αβίβ τους συσχετισμούς στην ανατολική Μεσόγειο…

Τελικά δεν ακούστηκαν μεγάλα πανηγύρια για την πρώτη μεταcovid-19 “διεθνή έξοδο” του ρημαδοΚούλη· ίσως ούτε καν πανηγύρια. Μπίζνες που δεν λέγονται ασφαλώς θα κλείστηκαν· αλλά για το πόπολο δεν υπήρξε τροφή. Ας μην ξεχνάμε: μόλις στις αρχές του 2020, πριν έξι μήνες δηλαδή, στις 2 του Γενάρη, είχε υπογραφτεί πανηγυρικά στην Αθήνα (ιδέα του Ασύλληπτου ήταν…) μια «συμφωνία για τον east med». Τότε το σανό μοιράστηκε απλόχερα.

Τώρα; Μετά από 6 μήνες; Τίποτα;

(φωτογραφίες: Θα πρέπει να είναι καινούργιο έθιμο. Όποιος κάνει επίσκεψη στον Ασύλληπτο πρέπει να φοράει μάσκα με κάποια «σύνθεση» με την ισραηλινή σημαία. Γελοίο, εκδήλωση μιας αρρωστημένης κολακείας…)

Λιβύη

Τρίτη 16 Ιούνη. Με δύο στρατιωτικές βάσεις στη δυτική λιβύη ο τουρκικός ιμπεριαλισμός αποδεικνύεται (αν υπήρχε ερώτημα) πολύ ικανότερος απ’ τον ελληνικό – παρά τα όνειρα των ντόπιων εθνικοφρόνων. Μια αεροπορική βάση στην al Watiya και μια ναυτική στη Misrata είναι, προς το παρόν, «άτυπες». Αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην γίνουν επίσημες. Και δεν υπάρχει τρόπος να εμποδιστεί αυτό: η κυβέρνηση του Saraj είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, συνεπώς κάνει ότι συμφωνίες θέλει.

Είναι η τρίτη θέση στον αραβικό κόσμο που η Άγκυρα έχει στρατό (ή και μισθοφόρους), μετά το ιράκ και την συρία. Υπάρχει επίσης και το παλιό, ιστορικό (για τους μουσουλμάνους προσκυνητές) σουδανέζικο λιμάνι του Sawakin, στην Ερυθρά Θάλασσα, που η Άγκυρα έχει «νοικιάσει» για 99 χρόνια, με σκοπό αρχικά να το ανακατασκευάσει. Είναι άγνωστο αν προορίζεται για στρατιωτική ή εμπορική χρήση· βρίσκεται πάντως απέναντι απ’ την σαουδική αραβία, με την Μέκκα και την Μεδίνα στο βάθος…

Προκύπτει πως η τουρκολιβυκή «οριοθέτηση αοζ» ήταν δευτερεύουσα κίνηση τόσο για το τουρκικό καθεστώς όσο και για εκείνο του Saraj. Κάτι μεταξύ αντιπερισπασμού και «άστο να υπάρχει κι αυτό», εναντίον όχι μόνο του ελλαδιστάν – αλλά του άξονα συνολικά. Ακόμα κι αν εμφανιστούν σεισμογραφικά είτε στην τώρα ορισμένη τουρκική είτε στην λιβυκή αοζ, θεωρούμε εξαιρετικά αμφίβολο το ότι είτε η Άγκυρα είτε η Τρίπολη θέλουν στα σοβαρά να ψάξουν για πετρέλαιο στη μέση της Μεσογείου. Η δυτική λιβύη (υπό τον Saraj) έχει αρκετό απ’ αυτό κι ακόμα περισσότερο (ανεκμετάλλευτο) φυσικό αέριο· σε μια εποχή που η ζήτηση πετρελαίου είναι καταδικασμένη να πέφτει, μαζί με την τιμή του, τα επόμενα χρόνια.

Είναι σαφές ότι η Άγκυρα αντέστρεψε το δόγμα της «ενεργειακής περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» που έστησε το ελλαδιστάν για να αποκτήσει γεωπολιτική αξία στα μάτια της Ουάσιγκτον, και χρησιμοποιεί τα «θαλάσσια οικόπεδα» σαν προπέτασμα καπνού. Η απόκτηση στρατιωτικής έδρασης στη λιβύη, σε συνδυασμό με τις καλές σχέσεις της Άγκυρας με την Τύνιδα κι ως ένα βαθμό το Αλγέρι, είναι πολύ πιο σημαντικά για την αναβάθμιση της επιρροής του τουρκικού καπιταλισμού στον αραβικό κόσμο – σε σχέση με μερικά πετελαιοπήγαδα εδώ ή εκεί. Το ΑΚP απέκτησε μεγάλη αίγλη στους σουνίτες μετά τις αραβικές εξεγέρσεις· η χούντα του Sisi στην αίγυπτο και το επιθετικό «σχέδιο ISIS» του άξονα στο ιράκ και στη συρία προκάλεσαν σοβαρή ανάσχεση. Τώρα, με πολιτικοστρατιωτικά (και οικονομικά) μέσα και σε συνεργασία με την Μόσχα και την Τεχεράνη, το τουρκικό καθεστώς ξανακερδίζει. Όχι απλά «πόντους», όχι μόνο «μέτρα». (Τα όποια «κοιτάσματα», όπου υπάρχουν, είναι bonus).

Κυνηγώντας το δικό του παραμύθι (την απεριόριστη ελληνική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο!) ο ντόπιος ιμπεριαλισμός έπεσε στο λάκο που έσκαβε για τον «αιώνιο εχθρό». Η συμφωνία με τη Ρώμη είναι έτσι κι αλλιώς αδιάφορη για το ζήτημα του ποιος κάνει κουμάντο στην ανατολική Μεσόγειο· δυσκολεύονται να την αγοράσουν ακόμα και ντόπιοι «ειδικοί» της εθνικοφροσύνης. Μια «μερική» οριοθέτηση αοζ με τον φίλο χασάπη του Καΐρου Sisi θα έχει επίσης μικρή σημασία από γεωπολιτική άποψη: κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τα τουρκικά πολεμικά να πλέουν στην επιφάνεια της Μεσογείου (ή κάτω απ’ αυτήν) κάνοντας δρομολόγια ή και ασκήσεις σ’ όλη τη ζώνη ως τον κόλπο της Σύρτης: τα νερά παραμένουν διεθνή για τέτοιες πλεύσεις, άσχετα απ’ τις αοζ…

(φωτογραφίες: Δεν δείχνουν να είναι μαλωμένοι η Ρώμη με την Άγκυρα. Και οι τρεις πιο πάνω ασκήσεις έχουν γίνει το διάστημα που το τουρκικό καθεστώς στηρίζει φανερά και στρατιωτικά τον Saraj. Τον οποίο στηρίζει και η Ρώμη…)

Μην ξεχνάτε την Παλαιστίνη!

Κυριακή 14 Ιούνη. Ο Ασύλληπτος (: Netanyahu), φίλος, αδελφός και απ’ τους λίγους συμμάχους του ελλαδιστάν στην ανατολική Μεσόγειο το έχει υποσχεθεί: την 1 Ιούλη θα προσαρτήσει την κοιλάδα του Ιορδάνη, δηλαδή το 1/3 της Δυτικής Όχθης. Έχει την υποστήριξη του ψόφιου κουναβιού, και δεν είναι βέβαιος ότι θα εξακολουθεί να είναι πρόεδρος των ηπα και του χρόνου. Αν οι συστηματικές δολοφονίες των παλαιστινίων και οι καταστροφές σε βάρος τους δεν είναι αρκετές· αν η μετατροπή της λωρίδας της Γάζα στη μεγαλύτερη φυλακή στον κόσμο εδώ και χρόνια δεν είναι αρκετή· αν η διαμόρφωση ενός όλο και πιο σκληροπυρηνικού απαρτχάιντ καθεστώτος δεν είναι αρκετή· τότε (λένε διάφορα διεθνή αφεντικά) η προσάρτηση της δυτικής Όχθης, σαν «παράνομη πράξη» θα επισύρει …κυρώσεις! Σε βάρος του Τελ Αβίβ…

Ανατριχιαστικό!! Ο πρωτοκοσμικός ιμπεριαλισμός στηρίζει εδώ και δεκαετίες τον ισραηλινό ακόμα κι όταν αυτός ο τελευταίος μοιάζει να «παραφέρεται». Και οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες, φανερά ή κρυφά ρατσιστικές στο μεγαλύτερο μέρος τους εναντίον των αράβων, των μουσουλμάνων, των «τριτοκοσμικών», υποστηρίζουν επίσης. Έστω παθητικά.

Είναι διάφοροι, απ’ την άλλη μεριά, που δηλώνουν αντιρατσιστές… Και υποστηρίζουν ότι δεν είναι τώρα η ώρα «να ασχοληθούμε με την Παλαιστίνη», επειδή τώρα προέχει η εστίαση στις αφροαμερικάνικες κοινότητες (κατά κύριο λόγο). Δεν είναι θέμα τακτικής – δεν θα μπορούσε να είναι. Αυτή είναι η απολίτικη «δεξιά» του ρεύματος που έχει δημιουργηθεί μετά την δολοφονία του Floyd· κι ίσως να μην είναι απλά στενόμυαλη αλλά κάτι χειρότερο. Γιατί όποιος δεν θεωρεί σημαντική προτεραιότητα το να αναμετρηθεί με τον ιμπεριαλισμό και τον ρατσισμό (του κράτους του κατ’ αρχήν) εκτός συνόρων δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’ τον ιμπεριαλισμό και τον ρατσισμό εντός συνόρων.

Το αμερικανικό κράτος είναι ένα απ’ τα πετυχημένα παραδείγματα της (καπιταλιστικής) εποικιστικής αποικιοκρατίας· το ισραηλινό είναι ένα απ’ τα πιο πρόσφατα αντίγραφά του. Από πολιτική άποψη το χρώμα του δέρματος είναι μόνο ένα στοιχείο του ρατσιστικού εγκλήματος στις διάφορες εκφάνσεις του.

Πρακτικά, πολλά μέλη του κινήματος Black Life Matters έχουν κάνει την σύνδεση· μια σύνδεση που πέρα απ’ τα υπόλοιπα είναι κληρονομιά των Μαύρων Πανθήρων. Το να θυμίσει κανείς ότι η αμερικανική μπατσαρία αυξάνει την φονικότητά της εκπαιδευόμενη απ’ την πιο «έμπειρη» ισραηλινή είναι απλά η υπενθύμιση του κοινότοπου πως οι πληβειακοί, εργατικοί αγώνες δεν έχουν σύνορα…

(φωτογραφίες στη μέση και κάτω: την Παρασκευή 6 Ιούνη περισσότεροι από 6.000 παλαιστίνιοι και ισραηλινοί συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Rabin, στο κέντρο του Τελ Αβίβ, διαδηλώνοντας εναντίον της προσάρτησης της δυτικής Όχθης…)