Tag: εξωτερική πολιτική

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Μπορεί το ελληνικό βαθύ κράτος να γουστάρει ή και να μην πολυγουστάρει το ψόφιο κουνάβι. Μπορεί να γουστάρει ή να μην πολυγουστάρει τον άξονά του με το Ριάντ (ακόμα κι αν αυτό το τελευταίο ενδιαφέρεται να αγοράσει βλήματα απ’ την Αθήνα). Το γεγονός είναι ένα: η “γραμμή της γεωπολιτικής αναβάθμισης” που προσπαθεί το ελλαδιστάν, μέσα απ’ την συμμαχία του είτε με την ανθρωποφάγα χούντα του Καΐρου είτε με το μιλιταριστικό / ρατσιστικό Τελ Αβίβ, φαίνεται να ταιριάζει με τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό της συντηρητικής αμερικανικής διοίκησης· ακόμα κι αν η μόνη “γεωπολιτικά προστιθέμενη αξία” αφορά την βάση της Σούδας… Συνεπώς η Ουάσιγκτον (και διακριτικά το Λονδίνο) λειτουργούν για την Αθήνα σαν ο καθρέφτης που απαντάει “ναι” στην ερώτηση “καθρέφτη / καθρεφτάκι μου πες μου: είμαι η ομορφότερη”. Μόνο που ο καθρέφτης μπορεί να ραγίζει ήδη. Αν όχι στην ίδια την Ουάσιγκτον σίγουρα στις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις της στη μέση Ανατολή· μέσα στις οποίες η Αθήνα ελπίζει στα ψίχουλά της.

Ο πιο αδύνατος κρίκος αυτών των σχεδιασμών είναι, αυτή την εποχή, το Ριάντ. Όταν ο τοξικός πρίγκηπας άρχισε τις εκκαθαρίσεις του, στις αρχές του μήνα, το ψόφιο κουνάβι έτρεξε να τιτιβίσει ότι του “έχει μεγάλη εμπιστοσύνη”, και ότι “ξέρει τι κάνει”. Τι κάνει; Κατ’ αρχήν βασανιστήρια στους αντιπάλους του μέσα και γύρω απ’ το παλάτι: τουλάχιστον 17 από δαύτους έχουν καταλήξει στα νοσοκομεία, σύμφωνα με στοιχεία αμερικανικής προέλευσης. Έχει έναν επαγγελματία του είδους δίπλα του: τον πρώην αιγύπτιο αρχιασφαλίτη Habib al Adli, που έγινε διαβόητος για τα βασανιστήρια που οργάνωνε όταν πρόεδρος της αιγυπτιακής χούντας ήταν ο Mubarak.

Εκτός απ’ το να “εξαφανίσει” τους όποιους αντιπάλους του στο θρόνο, αντιπάλους που ωστόσο έχουν δίκιο όταν υποστηρίζουν ότι θα γίνει βασιλιάς μέσω πραξικοπήματος, θέλει και τα λεφτά τους. Υποτίθεται ότι τους ζητούσε να “επενδύσουν” στα φαραωνικά του σχέδια, όπως αυτό για την καινούργια μεγα-πόλη / ντισνέιλαντ για φραγκάτους, σχέδια που θα εξασφαλίσουν υποτίθεται την έξοδο της σαουδικής αραβίας απ’ την λαιμητόμο του πετρελαίου· αλλά αυτοί αρνήθηκαν, θεωρώντας τις μεγαλοφυείς ιδέες του τοξικού απλά ανεφάρμοστες. Συνεπώς αποφάσισε να τους τα πάρει δια της βίας. (Σύμφωνα με τους χτεσινούς financial times ο τοξικός πρίγκηπας ζητάει λύτρα για να απελευθερώσει τους κρατούμενούς του· ακόμα και το 70% της περιουσίας τους…)

Όμως τα παλάτια, απ’ τους παλιούς καιρούς, ήταν πάντα συνώνυμα των συνωμοσιών που ξεσπούν αστραπιαία. Κι αν κάποιος εμφανίζεται σαν “ο καλύτερος γκάγκστερ της πόλης” θα βρεθεί, αργά ή γρήγορα, κάτω απ’ τα όπλα εκείνων που θα τον αμφισβητήσουν με τον ίδιο ή και ακόμα χειρότερο τρόπο.

Οι σαουδάραβες σεΐχηδες που είναι αντίπαλοι του τοξικού πρίγκηπα διαφωνούν σχεδόν εφ’ όλης της ύλης με το “εθνοσωτήριο” πλάνο του· όχι, απλά, σε κάποια επιμέρους. Κι αν η μεταχείρισή τους είναι να καταλήγουν στα νοσοκομεία, να εξαφανίζονται μυστηριωδώς, και να χάνουν τις μυθικές τους περιουσίες επειδή ένα “κωλόπαιδο” είναι γυιός του τωρινού βασιλιά και πειρατικά ο αυριανός, έχουν προφανώς “νόμιμο δικαίωμα” να απαντήσουν.

(φωτογραφία: ο Adli στο Κάιρο…)

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο, ανίκανο έτσι κι αλλιώς να μετασχηματιστεί ώστε να μπορεί να σταθεί κάπως στους λευκούς καταμερισμούς εξουσίας του καπιταλιστικού 21ου αιώνα, κινείται με την μοναδική “κινούσα αιτία” που ξέρει, την αναζήτηση γεωπολιτικών προσόδων· και το κάνει με τον μόνο τρόπο που ξέρει: τυχοδιωκτικά. Ο τυχοδιωκτισμός του αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα όταν (όλο το ελληνικό σύστημα) προσπάθησε να παίξει το χαρτί της “γεωγραφικής θέσης” εναντίον της ε.ε. και της ευρωζώνης, για να παίρνει δανεικά κι αγύριστα, χωρίς όρους και περιορισμούς. Η κορύφωση αυτού του εθνικού τυχοδιωκτισμού ως τώρα ήταν, βέβαια, το πρώτο εξάμηνο του ’15.

Το άλλο σκέλος της ίδιας αναζήτησης είναι ο τυφλός, “εθνικά υπερήφανος” αντιτουρκισμός. Ο οποίος ούτε στα καλύτερα όνειρα (των ντόπιων αφεντικών και των λακέδων τους) δεν μπορεί να εκφραστεί όπως το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90. Ούτε κατά διάνοια, ούτε κατά προσέγγιση… Εκφράζεται όμως μέσα απ’ την συμμαχία μ’ αυτά τα δύο καθεστώτα, το ισραηλινό και το αιγυπτιακό, με απεριόριστο κυνισμό που, αργά ή γρήγορα, θα εκπυρσοκροτήσει. Γιατί και τα δύο προσπαθούν να επιβιώσουν με όρους “υψηλής διεθνούς γεωπολιτικής αξίας”, αλλά και τα δύο υφίστανται την γεωπολιτική υποτίμηση που οφείλεται στην μετατόπιση του κέντρου του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ασία. Οι “προειδοποιήσεις” της πραγματικότητας προς τον ελληνικό τυχοδιωκτισμό έρχονται τακτικά· και το ελληνικό βαθύ κράτος αντιδρά με ψυχοπάθεια. Σαν “μέγας Αλέξανδρος” που δεν καταλαβαίνει ότι με τέτοιο σύνδρομο μεγαλείου κατέληξε σε άσυλο. Η τελευταία τέτοια προειδοποίηση ήταν χθεσινή: το Βερολίνο έθεσε ουσιαστικά “εκτός Σένγκεν” το ελλαδιστάν, κατ’ αρχήν για ένα εξάμηνο…

Έχουμε, λοιπόν, τρεις ξεπεσμένους (για διάφορους λόγους αλλά με κοινή την γεωπολιτική υποτίμηση), την Αθήνα, το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, που ρωτάνε τον αμερικανικό καθρέφτη: είμαστε οι ομορφότεροι;

Κι αυτός, χτενίζει την καροτί φράτζα του, και απαντάει: αν με πληρώνεται, ναι…

(Όσο για τον αγγλικό καθρέφτη; Χμμμμμ……)

(φωτογραφία: με προσοχή ο εξοχότατος ψόφιος κοριός ακούει τα λεγόμενα του τωρινού αντιπροέδρου και, ποιος ξέρει;, μπορεί αυριανού προέδρου των ηπα… που μοιάζει περισσότερο με πεζοναύτη παρά με επιχειρηματία real estate…)

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Όπως τόσα άλλα έτσι κι αυτή η ιστορία θα περάσει εύκολα στη λήθη. Σίγουρα δεν πρόκειται να θορυβηθούν οι έλληνες φίλοι του ψόφιου κουναβιού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, είτε οι φανεροί είτε οι κρυφοί (υπάρχουν πάντα οι εφεδρείες!).

Επειδή, όμως, το ζήτημα δεν είναι ηθικής τάξης (γιατί αν ήταν τέτοιο σιγά μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου!) αλλά πολιτικής / εξουσιαστικής: δεν υπάρχει βδομάδα, μερικές φορές και μέρα, που να μην φτάνουν τα χαμπέρια τι ακριβώς σημαίνει η συμμαχία της Αθήνας με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Κάιρο (και το Ριάντ· αλλά αυτοί είναι πελατάκια, αγοράζουν οβίδες…). Είναι ακριβώς εκείνο που θα σχολίαζε ο εξοχότατος ψόφιος κοριός γλύφοντας μέχρι να βγάλει καντήλες στη γλώσσα: μπορεί να είναι διαβολικά όλα αυτά, αλλά γίνονται για καλό σκοπό… «Ας βοηθήσουμε κι εμείς όσο μπορούμε»…

Και ναι, πάλι, ξανάσταξε η ουρά του γαϊδάρου! Δεν περνάει όμως από κανενός το μυαλό ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα της πληρωμής των ελληνικών βαθυκρατικών επιλογών στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Από κανενός;

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Αν και δεν είναι βέβαιο ότι οι χούντες του Ριάντ και του Καΐρου θα μπορούσαν, έστω μελλοντικά, να συστρατευτούν με το Βερολίνο στις δικές του γεωπολιτικές “ζώνες επιρροής”, οι γερμανικές πολεμικές βιομηχανίες να δουλεύουν, πάνω απ’ όλα!! Το Βερολίνο πουλάει όπλα με τον τόνο: η αξία των σχετικών “εξαγωγών” στα δύο καθεστώτα πήγε στα 450 μύρια ευρώ το τρίτο τρίμηνο του 2017. Τα 300 μύρια ήταν για το Κάιρο, που έτσι ανέβηκε στη νο 1 θέση της λίστας πελατών για τον γερμανικό μιλιταρισμό το συγκεκριμένο διάστημα. Το Ριάντ ψώνισε το ίδιο (3ο) τρίμηνο μόνο 150 μύρια ευρώ. Για να υπάρχει σύγκριση: την ίδια εποχή το 2016 η αιγυπτιακή χούντα είχε αγοράσει γερμανικό stuff αξίας 45 μύρια, και η αιγυπτιακή 41 μύρια: οι δουλειές πάνε καλά.

Το ελάχιστο που συμβαίνει στο Βερολίνο (αλλά όχι στην ψιλικατζού Αθήνα) είναι ότι εκεί, τουλάχιστον, υπάρχει ένα μπλοκ αντίθετο σ’ αυτά τα νταραβέρια, που τα δημοσιοποιεί· μπορεί αυτό (χωρίς να είναι σίγουρο…) να φέρει κινητοποιήσεις και δράσεις.

Εδώ; Εδώ ο χαβάς είναι για τον μεσίτη. Όχι ασήμαντο αλλά σίγουρα βολικό.

(φωτογραφία: ο ψεκασμένος πετάχτηκε χτες μέχρι το Ντουμπάι, για να δει ένα μιλιταριστικό air show και να πει δυο λόγια με τα αφεντικά των εμιράτων. Δεν είμαστε σίγουροι ότι πήγε να πουλήσει βλήματα, βόμβες, και ότι άλλο αναλώσιμο χρειάζονται οι μισθοφόροι της εκεί χούντας κατά των υεμενιτών. Δεν είμαστε σίγουροι ούτε γιατί ο σεΐχης Mohammed bin Rashid al Maktoum, αντιπρόεδρος και πρωθυπουργός στο Ντουμπάι, κοιτάει στραβά τον φακό.

Υποψιαζόμαστε ότι ο ψεκασμένος πήγε μέχρι εκεί για να πουλήσει φοίνικες για μεταξωτές κορδέλες. Σαν συνιδιοκτήτης μιας “όασης σταθερότητας” τι άλλο θα έκανε;)

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Εσείς μπορεί όχι, εμείς όμως περιμέναμε την αντίδραση του Sisi στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σ’ αυτό που διάφοροι ονομάζουν «η τελευταία γραμμή άμυνας» του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Όπως πιθανολογούσαμε ο χουντοστρατηγός Sisi έκανε «ενδιάμεσες» δηλώσεις: ναι, μεν, εναντίον της Τεχεράνης και της «εμπλοκής της» στη μέση Ανατολή, αλλά και υπέρ του «διαλόγου»…

Η στάση του αιγυπτιακού καθεστώτος στο θέμα προσδιορίζεται απ’ τα συμφέροντά του και δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί απόλυτα, με τα σημερινά δεδομένα, με εκείνη του Τελ Αβίβ. Η αίγυπτος είναι σουνιτικό κράτος, το πολυπλεθέστερο στον αραβικό κόσμο. Θα ήθελε να έχει επιρροή (όσο το δυνατόν μεγαλύτερη) στους σουνίτες τόσο του ιράκ όσο και της συρίας· αλλά σ’ αυτήν την φιλοδοξία το καθεστώς έρχεται αντιμέτωπο με δύο ακόμα αντίπαλους για το ίδιο πεδίο: το Ριάντ απ’ τη μια μεριά, την Άγκυρα απ’ την άλλη. Ο σουνιτισμός της Άγκυρας είναι τουρκικός και όχι αραβικός· αυτό είναι μειονέκτημα για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την άλλη μεριά όμως πληρώνει, και έχει ήδη τους proxies του στη συριακή (τουλάχιστον) επικράτεια. Επιπλέον, φιλοξενώντας πολλές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων απ’ τη συρία (καμία σχέση με την «ελληνική φιλοξενία»…) η Άγκυρα έχει ενισχύσει το «πρεστίζ» της μεταξύ των σύριων. Ο σουνιτισμός του Ριάντ απ’ την άλλη είναι η πιο εξτρεμιστική εκδοχή, ο ουαχαβιτισμός. Συνεπώς το Κάιρο θα έβλεπε με καλό μάτι μια ορισμένη «κρίση επιρροής» (δηλαδή: ήττα) του Ριάντ στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης· αρκεί να μην κάλυπτε το κενό η Άγκυρα. Οπότε: ναι μεν εναντίον του ιράν, αλλά όχι και φανατικά υπέρ του Ριάντ (και των απεγνωσμένων κινήσεών του).

Υπάρχει όμως, κατά τη γνώμη μας, ένας κρατικός παίκτης που έχει τα «προσόντα» να είναι καταλυτικός· δυσκολεύοντας σημαντικά και το Κάιρο. Κι αυτός είναι η Ντόχα. Το καθεστώς του κατάρ φαίνεται να τα διαθέτει όλα: σουνιτική ιδεολογία (ουαχαβιτισμό στο πιο ευέλικτό του), λεφτά, συνοχή και πρόσφατο παρελθόν στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα σημαντικότερο: μετά την επίθεση που έχει δεχτεί απ’ τον τοξικό πρίγκημα του Ριάντ διαθέτει όλα τα μέσα (συμπεριλαμβανομένων πριγκηπικών σχέσεων) για να τον κτυπήσει μέσα στην έδρα του. Μ’ άλλα λόγια το καταριανό καθεστώς, ειδικά απ’ την στιγμή που άλλαξε θέση και πήγε (διακριτικά αλλά αποφασιστικά) με την μεριά του μπλοκ της Αστάνα, έχει ό,τι χρειάζεται για να παίζει σοβαρό ρόλο στην μεταπολεμική συρία.

Και να τώρα το δύσκολο: η Ντόχα είναι φίλος της Τεχεράνης, σύμμαχος της Άγκυρας στο συριακό πεδίο μάχης αλλά, ταυτόχρονα, και του Καΐρου στο λιβυκό πεδίο! Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν η χούντα του Καΐρου επιστράτευε όλον τον αντι-τουρκισμό της (για να αποκτήσει επιρροή στους σουνίτες της συρίας και του ιράκ) θα έπεφτε πάνω στην Ντόχα, κι όχι για καλό. Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι περιττό και άχρηστο να υιοθετεί τους τσαμπουκάδες τόσο του τοξικού σαουδάραβα πρίγκηπα όσο και του Τελ Αβίβ.

Εν τέλει θα μπορούσε να «περιοριστεί» στην επιρροή της στην ανατολική λιβύη. Επιρροή που, by the way, δεν υποστηρίζεται μόνο απ’ την Ντόχα αλλά και απ’ την Μόσχα.

Απομένει, λοιπόν, ο ψεκασμένος. Που χαρωπός μετά το προχθεσινό τριμερές «πολεμικό συμβούλιο» με τον ισραηλινό mad dog και τον ελληνοκύπριο χάμστερ, άφησε να εννοηθεί ότι στο «αμυντικό σχήμα» χωράει και το Κάιρο… (Τρέμε κόσμε!)