Πέμπτη 22 Φλεβάρη. Μαγκιές – ξεμαγκιές, το ελληνικό καθεστώς, το ελληνικό κράτος / βαθύ κράτος / παρακράτος, το ελληνικό κεφάλαιο, τα ντόπια μικρομεσαία αφεντικά, οι πολυφωτισμένες πολιτικές βιτρίνες, τα χρεωκοπημένα μήντια και τα ακμαία social media, “όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί”, μπορούν να πουλάνε την “τουρκική επιθετικότητα” (ποτέ, όμως την ισραηλινή!), μπορούν να πουλάνε την διεθνή “συνωμοσία” υπέρ της δημοκρατίας της μακεδονίας (χωρίς συμπληρωματικό όνομα συζύγου – και η θεία Λίτσα φρικάρει)… Όμως ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ πρέπει να παρουσιάζουν το μενού τους ΞΕΚΟΜΜΕΝΟ, με άψογο “ελληνοκεντρικό” τρόπο.
Με τίποτα, επί ποινή μόνιμης περιθωριοποίησης, δεν πρέπει να περάσει έστω και η υποψία απ’ τα μυαλά των υποτελών ότι το ελλαδιστάν έχει χωθεί ήδη σ’ έναν πόλεμο που δεν είναι καν περιφερειακός: η αμερικανική (τυπικά “νατοϊκή”) βάση της Σούδας έχει ανεβάσει έντονα στροφές, αλλά κανείς δεν πρέπει (να θέλει) να ξέρει τι, πως, που.
Το ελλαδιστάν είναι ΗΔΗ το αμερικανικό back up για «το παιχνίδι με τη φωτιά» στη μέση Ανατολή, κατά τα λεγόμενα του Lavrov. Το ελλαδιστάν είναι ΗΔΗ το ισραηλινό back up για ό,τι αποφασίσει το Τελ Αβίβ, όταν θεωρήσει ότι «το παίρνει». Το ελλαδιστάν ΗΔΗ ψάχνει να βρει καμιά τρύπα μπας και βγάλει κανά γεωπροσοδικό δίφραγκο…
Οι ελληνικές αντιτουρκικές «μαγκιές» είναι, για να είμαστε προσγειωμένοι, μάλλον μαζεμένες· αναγκαστική συνέπεια της ελληνικής παρακμής. Κάτω από την αμερικανική συμμαχική φτερούγα, και μάλλον χωρίς την άδεια της Ουάσιγκτον, η Αθήνα ψάχνει να βρει, να μετρήσει, να ζυγίσει, το αν μπορεί να επωφεληθεί απ’ την τριβή (αν και όχι ανοικτή σύγκρουση) της Άγκυρας με την Ουάσιγκτον. Ως τώρα δεν βγαίνει ελληνικό κέρδος, αφού η Ουάσιγκτον δεν θέλει να θεωρήσει την Άγκυρα «χαμένη υπόθεση». Και το Τελ Αβίβ (που θα ήθελε) κρατιέται στην άκρη, γιατί έχει μια συρία και έναν λίβανο στη μέση…
Απ’ την μεριά της η Άγκυρα (και οι πολιτικές της βιτρίνες, ειδικά της αντιπολίτευσης στον Ερντογάν) κάνουν πύρινες εθνικιστές δηλώσεις περί νησίδων στο Αιγαίο: αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχουν σκεφτεί για να «σκεπάσουν» την εισβολή στον θύλακα της Afrin. Ας το ξεκαθαρίσουμε: αυτή η επιχείρηση, με τις αναμενόμενες απώλειες, ήταν σοβαρό ρίσκο για το τουρκικό καθεστώς, σε ότι αφορά πιθανές εσωτερικές αντιδράσεις – για τα φέρετρα. Έχοντας φτιάξει την δική τους «εθνική ενότητα» στην Άγκυρα οι αντιπολιτευόμενοι στον Ερντογάν πετάνε την μπάλα έξω, όσο πιο έξω μπορούν: στο Αιγαίο.
Αλλά αυτά είναι θόρυβος. Το ελλαδιστάν συμμετέχει, με light τρόπο αλλά καθαρά, στο διευρυμένο πεδίο του 4ου παγκόσμιου που λέγεται «μέση Ανατολή – ανατολική Μεσόγειος». Κανονικά (όμως ποιος το ορίζει αυτό το «κανονικά»;) θα έπρεπε να γίνονται κάθε δεύτερη μέρα διαδηλώσεις εναντίον αυτής της επιλογής των ντόπιων αφεντικών και των πολιτικών βιτρινών / λακέδων τους. Εναντίον της συμμαχίας με τις ηπα, το ισραήλ / απαρτχάιντ, την αιγυπτιακή χούντα. Εναντίον της έστω light (προς το παρόν) συμμετοχής στον 4ο παγκόσμιο.
Το ότι δεν γίνονται καθόλου δεν σημαίνει ότι πρέπει, σαν σύγχρονοι εργάτες / εργάτριες, να πάμε για ύπνο. Θα ξημερώσουν, αργά ή γρήγορα τέρατα – από μια τέτοια παραίτηση.
Το «καμπανάκι» έχει κτυπήσει ήδη. Όποιος δεν το ακούει (και δεν αναλαμβάνει τα πολιτικά καθήκοντα που του αναλογούν σ’ αυτές τις πρωτοφανείς περιστάσεις) δεν είναι κουφός. Απλά απωθεί την πραγματικότητα.
Πιο ελληνικό δεν γίνεται!!!
(φωτογραφία: η ελληνική πρωθυπουργική βιτρίνα χαίρεται – το 2016 – αλλά το δεξιά στη φωτο φιλαράκι του, ο ισραηλινός πρωθ., μετράει μέρες πλέον· έτσι λένε πολλοί, κι όχι άδικα. Ότι έχει βουλιάξει στο βούρκο των δώρων που έχει πάρει από ισραηλινούς businessmen, αυτό είναι γεγονός. Πάντως η Αθήνα δεν φαίνεται να ανησυχεί: και ο επόμενος ισραηλινός πρωθυπουργός απ’ το ίδιο ρατσιστικό και μιλιταριστικό καλούπι θα βγει….)