Tag: εξωτερική πολιτική

Zombie in Athens

Τρίτη 28 Νοέμβρη. Αφήνουμε το εύκολο για άλλους που, έχουμε καταλήξει, το χρησιμοποιούν για να γλυτώσουν απ’ το δύσκολο: ναι, 100 (χιλιάδες βήματα πυροβολικού) στη σαουδαραβική χούντα σημαίνει 100 χιλιάδες βολές κατά των υεμενιτών. Και όποιον πάρει ο χάρος. Έτσι είναι. Έτσι ήταν και οι 1000 βόμβες που πουλήθηκαν στα εμιράτα· κι αυτές στους υεμενίτες και στις υεμενίτισσες έπεσαν, αυτούς σκότωσαν και σακάτεψαν…

Αν, όμως, αυτό είναι Χ φορές βρώμικο, τότε η πώληση / προμήθεια διπλάσιας ποσότητας (των ίδιων βλημάτων), σε “αγνώστους”, με λαθραίο τρόπο πόσες φορές Χ βρώμικη είναι;

Η εκτροπή προς το δευτερεύον (με «μεσάζοντα» ή με «εκπρόσωπο» γίνονται τα νταραβέρια;) αποδείχθηκε εξαιρετικά χρήσιμη – για το «εθνικό συμφέρον» συνολικά. Επειδή είναι ένα θέμα να έχουμε απέναντι μας ένα κράτος που συμμετέχει, επιμελητειακά, σε έναν γνωστό πόλεμο, και είναι εντελώς διαφορετικό το να έχουμε απέναντι μας ένα κράτος που συμμετέχει κρυφά σε κάποιον άλλον / κάποιους άλλους. Μπορεί αυτή η δεύτερη συμμετοχή να είναι επιμελητειακή· μπορεί να είναι και άλλου είδους. Το ότι είναι κρυφή, και παραμένει τέτοια με «διακομματικό» τρόπο, αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά.

Δεν είναι θεωρητικά ζητήματα αυτά. Στις 16 Νοέμβρη, πριν από 12 ημέρες, ο αμερικάνος στρατηγός Kenneth F. McKenzie ρωτήθηκε για τα μεγέθη του αμερικανικού στρατού στη συρία και στο ιράκ. Απάντησε “έχουμε 503 στη συρία, 5.262 στο ιράκ”. Μια μέρα μετά, στις 17, στη ρουνιάρικη τετράμηνη έκθεση του αμερικανικού πενταγώνου για την κατανομή του “προσωπικού” του, τα μεγέθη ήταν ως εξής: στη συρία 1.723, και στο ιράκ 9.122. Σίγουρα δεν αυξήθηκε ο αμερικανικός στρατός κατοχής στη συρία κατά 1220 και στο ιράκ κατά 3860 μέσα σε μια μέρα…

Αυτή η έκθεση ενός απ’ τα στατιστικά γραφεία του αμερικανικού στρατού (που βγάζει ψεύτη τον στρατηγό) θα μπορούσε να έχει περάσει απαρατήρητη. Κάποιοι την πρόσεξαν και την ανέσυραν στη δημοσιότητα. Το γεγονός είναι πως η κατά 14.000 (συνολική) αύξηση του αμερικανικού στρατού στη μέση Ανατολή το τελευταίο 4μηνο έχει γίνει κρυφά· προφανώς όχι χωρίς συγκεκριμένους λόγους…

Παρότι δεν έχουμε κάποιο στοιχείο για να συνδέσουμε άμεσα την κρυφή αύξηση του αμερικανικού στρατού στη μέση Ανατολή με την προσπάθεια (που τσάκισε για λόγους άσχετους με την πρόθεση των ελληνικών πολιτικών βιτρινών) κρυφού εξοπλισμού “κάποιων, άγνωστων” (με τα ανάλογα κέρδη, πάντα) επίσης στη μέση Ανατολή, δεν έχουμε, επίσης, κανένα στοιχείο που να τα αποσυνδέει μεταξύ τους. Αντίθετα:

α) ο εξοχότατος ψόφιος κοριός ανανέωσε επίσημα και με χαρά την ελληνική συμμαχία με την Ουάσιγκτον, θριαμβολογώντας για την χρήση της βάσης στη Σούδα, ως εάν να πρόκειται για κανά παιδικό σταθμό·

β) ο ψεκασμένος υπ.αμ. εκτός απ’ το “εμπόριο” βλημάτων ασχολείται με το να αυξηθούν οι αμερικανικές βάσεις·

γ) αν τα έξτρα 200.000 βλήματα προορίζονταν για οπουδήποτε αλλού θα μπορούσαν να είναι σκέτο λαθρεμπόριο. Αν, όμως, προορίζονταν για τις ypg (όπως υποψιαζόμαστε και όπως υποδεικνύει το πολιτικό/ιδεολογικό «προφίλ του μεσάζοντα» και οι «παρέες» του στο ελληνικό βαθύ κράτος…) τότε θα εκπλήρωναν εθνικό σκοπό! Πράγμα για το οποίο ο ψεκασμένος είναι ταμάμ!! Ας μην το ξεχνάμε ότι οι κούρδοι της συρίας είναι εχθρικοί απέναντι στην Άγκυρα, ενόσω η Δαμασκός τείνει να τα βρει μαζί της – λίγο είναι αυτό;

δ) όλο το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (και διακομματικά όλες οι πολιτικές τους βιτρίνες) συμφωνούν στη συμμαχία με δυο ακόμα εμπόλεμα κράτη της μέσης Ανατολής: την χούντα του Καΐρου (πολεμάει στη λιβύη και στην υεμένη) και το μιλιταριστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ (πολεμάει στη συρία).

Έχει σημασία να τονίσουμε αυτό το τελευταίο, μιας και “επί τη ευκαιρία της γιορτής των βλημάτων” η καθεστωτική δημαγωγία προβάλει τις τελευταίες ημέρες τις υποτιθέμενες διαφωνίες του ογκόλιθου Nick the greek για τον τρόπο που «πουλάει όπλα» ο ψεκασμένος· ή της μισής Κουμουνδούρου για τον τρόπο που πολιτεύονται συνολικά οι κυβερνητικοί τους συνεταίροι. Πολύ συγκινητικό αυτό, έχουμε ανατριχιάσει…. Αλλά: το ελληνικό τριγωνικό νταραβέρι (το οποίο, αναπόφευκτα, έχει και Ριάντ μέσα, αφού εκεί έχει πόντους το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον) μαζί με τους σχετικούς χάρτες ήταν ο ογκόλιθος που πήγε και το πούλησε σαν «ελληνικό προσόν» όχι μία αλλά δύο φορές στους ψοφιοκουναβικούς αξιωματούχους, αυτοπροσώπως στις ηπα.

Επειδή, λοιπόν, οι συμμαχίες που γουστάρει το ελληνικό βαθύ κράτος δεν μπορεί να είναι ισοβαρείς αλλά περιλαμβάνουν υποχρεωτικά «καταμερισμό αρμοδιοτήτων», το πως πουλάει ο ένας όπλα και το πως πουλάει ο άλλος «αντιμιλιταρισμό» (όταν βρίσκεται στην ελβετία και παριστάνει ότι διαπραγματεύεται για το «κυπριακό»…) είναι πλευρές της ίδιας ακριβώς «εθνικής πολιτικής».

Εν τέλει: τα “περισσευάμενα” 200 χιλιάδες βλήματα, ακόμα περισσότερο επειδή η προώθησή τους έγινε (ή προσπάθησαν να γίνει…) με τέτοιο τρόπο ώστε να μείνει κρυφός ο παραλήπτης, προσθέτουν άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού σ’ αυτήν την ζόρικη εποχή. Έναν κρίκο αίματος.

Αυτό, λέτε, είναι αδιάφορο;

Οι έμποροι

Τρίτη 28 Νοέμβρη. Για να μην γίνουν παρεξηγήσεις: δεν είναι μόνο η Αθήνα που πουλάει, φανερά ή κρυφά, όπλα και πυρομαχικά στη μέση Ανατολή αυτά τα χρόνια. Για παράδειγμα απ’ το 2012 ως το 2016 το κροατικό κράτος πούλησε όπλα αξίας 302 εκατομμυρίων ευρώ, κυρίως προς τη σαουδική αραβία, την ιορδανία και τα εμιράτα (uae)· το τσεχικό, δεύτερο στη σειρά, πούλησε στους ίδιους πελάτες όπλα 240 εκατομμυρίων. (Αυτά είναι τα φανερά μεγέθη).

Η διαφορά της Αθήνας απ’ τους πιο πάνω εμπόρους είναι πως δεν είναι μόνο αυτό! Οι τακτικές στρατιωτικές ασκήσεις τόσο με τον στρατό της αιγυπτιακής χούντας όσο και με τον ισραηλινό· η με χαρά εξυπηρέτηση της δράσης των αμερικάνων στην μέση Ανατολή· η φανερή και κρυφή συνεργασία επιτελείων και μυστικών υπηρεσιών στο τρίγωνο Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ· η “διακριτικά” φιλοypg στάση καθεστωτικών υπαλλήλων και media· η σιωπηλή (;) υιοθέτηση της γραμμής Ουάσιγκτον / Τελ Αβίβ για την μέση Ανατολή· ακόμα και η χθεσινή υποστήριξη του ψεκασμένου προς τον τοξικό πρίγκηπα και τις ανοικτά δολοφονικές τακτικές του: όλα αυτά προστίθενται στο εμπόριο όπλων, στο φανερό και στο κρυφό· ή το εμπόριο προστίθεται σ’ αυτά.

Είναι πολλά για να περνάνε αδιάφορα.

Ελληνική πολιτική

Τρίτη 28 Νοέμβρη. Η καραβανίστικη αντίδραση του ψεκασμένου όταν ο ταξίαρχος έκανε το λογικό χαλώντας την δουλειά ανάγκασε τον τελευταίο να αντιδράσει. Το τζίνι (του λαθρεμπορίου προς “άγνωστη κατεύθυνση”) ξέφυγε απ’ το μπουκάλι του υπουργείου άμυνας, και χρειαζόταν μάζεμα. Στο κάτω κάτω πωλήσεις όπλων και πυρομαχικών στο Ριάντ και στους συμμάχους του είχαν αποφασιστεί απ’ “την αρμόδια επιτροπή της βουλής”, διακομματικά δηλαδή (πλην κκε) – το θέμα δεν ήταν τα 100.000 βλήματα. Το επικίνδυνο ήταν τα 200.000 ΜΑΖΙ με τα 100.000…

Η πρώτη που πήρε την εργολαβία της “κάλυψης” ήταν η εθνική αντιπολίτευση, αξιωματική και μη. Μπροστά στον κίνδυνο να μπουν ψύλλοι στ’ αυτιά τίποτα αθώων για το θέμα “εξωτερική πολιτική” έπρεπε να πάει αλλού η μπάλα. Πήγε στο “μίζες”: θέμα που προσφέρεται για πλούσιο θέαμα. Δοκιμασμένη δουλειά.

Οι πατριώτες φαιορόζ σήκωσαν το γάντι, αφού άλλωστε ήταν (το γάντι) “εντός γραμμής”: λέτε για έναν μεσίτη, κι αυτό είναι καλό! Οπότε θα βάλουμε εμείς άλλον έναν, για να γίνει καλύτερο!! Η υπόθεση έγινε κατς: όλα στημένα! Ο δικός σας – ο δικός μας· τα αίσχη σας – τα αίσχη μας· η διαφθορά σας – η διαφθορά μας· κλπ κλπ. Οικογενειακό διπλό λέγεται αυτό, και είναι βασικό για τις προπονήσεις. Ακόμα και τις βαρετές.

Εννοείται ότι το ζήτημα “εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους” δεν τόλμησε καν να ξεμυτίσει ανάμεσα στα βλήματα. Το συμμαχικό τρίγωνο Τελ Αβίβ – Κάιρο – Ριάντ (έστω και σαν πελάτης το τελευταίο) έμεινε άθικτο. Η αμερικανική καθοδήγηση ακόμα περισσότερο. Το ματς – κατς τέλειωσε ισοπαλία, και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Οι οπαδοί μετράνε τις “τελικές πάσες”…

Το πόπολο, γουστάρει δεν γουστάρει, έχει πορωθεί με τέτοια στημένα δίπολα. Η “παράγκα” σας – η “παράγκα” μας· οι δορυφόροι μας – οι δορυφόροι σας· τα γνωστά. Το θέαμα είναι κομμένο και ραμένο στα μέτρα του κοινού (τα αφεντικά πάντα είναι γενναιόδωρα σ’ αυτό) και, επιπλέον, είναι δωρεάν.

Δεν είχε σεξ βέβαια. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι θεαματικοί τομείς – δεν χρειάζεται εισπήδηση…

Πολεμοφόδια

Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Ο ένας (η σαουδαραβική χούντα) θέλει να αγοράσει 100 (χιλιάδες βλήματα). Του φτάνουν… Ο άλλος (το ελληνικό κράτος / παρακράτος) θέλει να “διοχετεύσει” 300 (χιλιάδες βλήματα), και για να το πετύχει κάνει deal με μεσίτη.

Τι είναι δυσνόητο; Για λαθρεμπόριο πρόκειται, και κανείς δεν το λέει με το όνομά του. Τι έγινε; Γιατί τέτοιες ντροπές; Στην πειρατεία και στο λαθρεμπόριο στήθηκε το εθνικό μεγαλείο, το ξέχασαν οι κυβερνήτες; Δεν θα μαθευτεί πάντως ποτέ «έγκυρα» που θα πήγαιναν τα 200 (χιλιάδες βλήματα) που περίσσευαν. “Τάφοι” όλοι.

Πως ήλπιζε το ελληνικό βαθύ κράτος να γίνει η δουλειά; Θα φορτώνονταν στον Πειραιά 300 (χιλιάδες βλήματα) με προορισμό, υποτίθεται, την σαουδαραβική χούντα· που δεν τα ήθελε όλα. Κάπου στη διαδρομή λοιπόν (στη νότια κύπρο; προσφέρεται… ) τα φορτία θα χωρίζονταν: οι 100 (χιλιάδες βλήματα) θα συνέχιζαν προς σαουδαραβία και οι 200 (χιλιάδες βλήματα) θα λοξοδρομούσαν.

Την δουλειά την χάλασε ο ταξίαρχος που έδωσε διευθύνσεις και τηλέφωνα εταιρειών μεταφοράς των 100 (χιλιάδων βλημάτων) στους σαουδάραβες, για να κάνουν μόνοι τους την μεταφορά. Μόνοι τους;;;;;; Τι;;;;; Άμα την εκαναν μόνοι τους πως θα έπαιζε τα 100 (χιλιάδες βλήματα) να γίνουν ο φερετζές των υπόλοιπων 200 (χιλιάδων βλημάτων); Τα πήρε στο κρανίο ο ψεκασμένος (και όχι μόνον αυτός) που του χάλασε ο ταξίαρχος τη δουλειά, και ήθελε να τον κρεμάσει ανάποδα· έδωσε δωρεάν (μαλακία του, αλλά έχει εκρηκτικό ταμπεραμέντο…) την ιδέα στον τοξικό του Ριάντ. Μετά τον ηρέμησαν τα επιτελεία, για «να μη γίνει θέμα».

Έγινε μεν, αλλά έχει αυτή τη λοξάδα που χρειάζεται όταν πρέπει να κουκουλωθεί μια «εθνικά υπεύθυνη» βρωμοδουλειά αλλά να βγάλει και η αντιπολίτευση το μεροκάματό της. Ο νταλκάς είναι ο μεσίτης, και όχι τι τον έκανε απαραίτητο (παρά την διαφωνία των σαουδαραβοπελατών). Τι τον έκανε απαραίτητο λοιπόν; Σκεφτείτε λίγο… : Ότι, προφανώς, θα έπρεπε να φροντίσει τα περισσευάμενα 200 (χιλιάδες βλήματα) να φτάσουν στον προορισμό τους…

Ένα μόνο δεν έχει ακουστεί ακόμα: και τι θέλετε να κάνουμε ρε βούρλα με τα βλήματα; Βλήματα είναι, σε εμπόλεμους θα τα πουλήσουμε, να γίνει «δημιουργική καταστροφή» μπας και πάρουμε και καμιά δουλειά ανοικοδόμησης μετά. Βλήματα είναι, όχι καραμέλες.

Σωστά, σωστά…

Επισκέπτες

Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Αν καταλαβαίνουμε καλά (πάντα υπάρχει περιθώριο λάθους) το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι πολιτικές του βιτρίνες, οπωσδήποτε οι τωρινές, νοιώθουν μεγάλη αμηχανία στην προοπτική της επίσκεψης του Ερντογάν στην Αθήνα. Ψάχνουν να βρουν την “ατζέντα” που είτε θα τον στριμώξει είτε θα μπορούν να την πουλήσουν στο εσωτερικό σαν “μεγάλη επιτυχία” – αντιτουρκική, εννοείται.

Μάταια ψάχνουν. Αν ο Ερντογάν έρθει στην Αθήνα τον επόμενο μήνα, θα έρθει σα νικητής! Όχι άμεσα, σίγουρα όμως εναντίον (και) των ελληνικών φαντασιώσεων: νικητής μετά το πραξικόπημα, νικητής μετά την αλλαγή γραμμής στη συρία, νικητής στη μέση Ανατολή, νικητής σαν “αντιαμερικάνος” light, νικητής ακόμα και στις σχέσεις του με την ε.ε. (αυτό θα φανεί κάποια στιγμή σύντομα).

Και είναι, προφανώς, αφόρητο για τον ελληνικό εθνικισμό ο “αιώνιος εχθρός” να έρχεται εδώ έτσι… Και μάλιστα για να προτείνει business στους λιμασμένους για “ξένες επενδύσεις”…

Πόρκα μιζέρια…

Βαρετό;

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Δεν είναι στην άκρη της γλώσσας της ντόπιας δημαγωγίας… Δεν προσφέρεται για μαλακιούλες στις παρέες… Δεν πουλάς μούρη με δαύτην… Επιπλέον “μυρίζει”: μπαχαρικά ενδεχομένως, μαντήλες οπωσδήποτε, αλλά κι αυτήν την “πολιτιστική κατωτερότητα” που οι έλληνες είδαν κι έπαθαν να ξεφορτωθούν οι ίδιοι… Με δυο λόγια: η μέση Ανατολή είναι passé.

Αλλά το ελλαδιστάν είναι μέση Ανατολή. Όπως είναι βαλκάνια. Είναι όμως, πάνω απ’ όλα, η ιδέα που έχουν οι υποτελείς για τον εαυτό τους. Ασαφής, ρευστή, ιδιοτελής, ένα είναι σίγουρο μ’ αυτήν την “μεγάλη ιδέα” που έχουν για την πάρτη τους: καμία σχέση μ’ αυτούς τους “απολίτιστους”… Εκτός αν έχουν λεφτά…

Όμως η γεωγραφία δεν ασχολείται με τις νευρώσεις και τις ψυχώσεις των πληθυσμών. Το ίδιο ισχύει με την γεωγραφία όταν γίνεται “πολιτική”. Όταν, δηλαδή, τα αφεντικά του ενός ή του άλλου οικοπέδου (με την συναίνεση των ιθαγενών) επιδιώκουν οφέλη (τοις μετρητοίς…) απ’ την γεωγραφική του θέση. Αν επί σχεδόν 2 αιώνες η ελληνική εθνική ιδεολογία κορδώνεται και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι είναι εξαιτίας της πεποίθησης πως οι “άλλοι” (οι “ξένοι”, οι “μεγάλες δυνάμεις”…) “έχουν ανάγκη” απ’ αυτήν την γεωγραφική θέση. Ποια θέση; Βόρεια της ελβετίας; Νότια της δανίας; Όχι. Στη μέση Ανατολή, στην άκρη της χερσόνησου του Αίμου.

Συνεπώς, αυτό που είναι βαρετό για τα γούστα των υπηκόων έχει υπάρξει, ταυτόχρονα καθοριστικό για τις ζωές τους. Είτε το καταλαβαίνουν, είτε (ακόμα χειρότερα) δεν το καταλαβαίνουν.

Κουραστικό;

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Βασικότατο (“θεμελιώδες”) στοιχείο της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας, μέσα στο κράμα των συμπλεγμάτων ανωτερότητας / κατωτερότητας, είναι ο αντιτουρκισμός. Δεν οφείλεται στα “400 χρόνια τουρκοκρατίας”! Οφείλεται στην “Μεγάλη Ιδέα”, που είναι η νομιμοποιητική ιδέα της ύπαρξης του νέου ελληνικού κράτους.

Δεν έχει σημασία, λοιπόν, τι πραγματικά συμβαίνει με την “ανορθόδοξη” αναβάθμιση του τουρκικού κράτους στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου; Δεν έχει σημασία τι πραγματικά συμβαίνει στη συρία, στο λίβανο, στο ιράκ, στο ιράν; Δεν έχει σημασία το πόσο μακριά φτάνει η επίδραση της εντατικής καπιταλιστικής αναβάθμισης της κίνας μέσα στο πλανητικό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Επιμένετε ότι ζείτε (ζούμε) κάπου ανάμεσα στην αγγλία και στην αυστρία; Επιμένετε ότι η μόνη σχέση με την συρία και το ιράκ είναι ο μισανθρωπισμός απέναντι στους πρόσφυγες;

Στοιχειώδες

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Άσχετα απ’ τα εθνικά κλισέ των ελλήνων, είναι γεγονός ότι η ιστορία του “νέου ελληνικού κράτους” συμπίπτει με εκείνη την ιστορική περίοδο όπου οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είτε είχαν την Μεσόγειο σαν ένα απ’ τα βασικά (γεωγραφικά) κέντρα τους είτε είχαν την ανατολική άκρη της σαν “συνοριακή ζώνη” – απ’ τον 19ο αιώνα αν όχι νωρίτερα. Ανατολικότερα (και νοτιότερα) υπήρχαν εκτάσεις που ο λευκός πρωτοκοσμικός κόσμος θεωρούσε λίγο πολύ απολίτιστες, λίγο πολύ παρακμιακές, επιδεκτικές μόνο στον ευρωπαϊκό (και αργότερα στον αμερικανικό) “εκπολιστισμό” – δηλαδή κατάκτηση.

Η ραγδαία καπιταλιστική άνοδος της κίνας, η προοπτική ενός “κινέζικου 21ου αιώνα” δεν είναι απλά μια δεύτερη περίπτωση ιαπωνίας. Ο κινεζικός καπιταλισμός έχει τεράστιο βάθος απ’ την άποψη των “ανθρώπινων πόρων” που εκμεταλλεύεται· και “τραβάει” μαζί του μεγάλα τμήματα της ασίας (ακόμα και της αφρικής) για τα οποία ο ιαπωνικός καπιταλισμός στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ήταν εχθρικός ή αδιάφορος. Η καπιταλιστική άνοδος του Πεκίνου έχει αλλάξει ήδη το “κέντρο βάρους” του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· την γεωμετρία του ή, πιο σωστά, την γεωγραφία του. Χωρίς τον οικονομικό του επεκτατισμό τα όσα συμβαίνουν στη μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια θα ήταν μια “ανεξήγητη” περιφερειακή έριδα. Αλλά δεν είναι τέτοια.

Λέγεται ότι οι βαλκανικοί πόλεμοι (και ο πρώτος παγκόσμιος) έγιναν και για να εμποδιστεί η σιδηροδρομική σύνδεση του Βερολίνου με την Βαγδάτη. Μια σύνδεση που θα εξασφάλιζε στην γερμανική αυτοκρατορία άμεση χερσαία πρόσβαση στα πετρέλαια της μέσης Ανατολής… Εννοείται ότι αναδεύτηκαν πολύ περισσότερα ζητήματα· αλλά ο αποκλεισμός του γερμανικού κεφάλαιου απ’ τις πηγές ενέργειας επιτεύχθηκε, και ήταν στρατηγικής σημασίας…

Τι θα μπορούσε να συμβεί (και συμβαίνει) για να εμποδιστούν οι χερσαίοι βραχίονες των “δρόμων του μεταξιού”; Τι σημαίνει η εξελισσόμενη συμμαχία ανάμεσα σε κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η τουρκία· για να μην προσθέσουμε και μια δεκάδα ασιατικών ακόμα; Και τι σημαίνει ότι μια χερσαία περιφερειακή δύναμη της μέσης Ανατολής όπως το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο συγκλίνει σταθερά προς το ευρασιατικό project;

Όχι, πάντως, αυτό που βολεύει τον ελληνικό γεωπολιτικό προσοδισμό…

Είναι βαρετά αυτά;

Ένας πρωθυπουργός στο Παρίσι

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Από το Mavrommatis Passy, το κυριλέ bistro (εργασιακό κάτεργο ελληνικής ιδιοκτησίας…) στη σκιά του πύργου του Άιφελ, αφού έφαγε το “άγριο λαυράκι με πατάτες και κακαβιά”, ο εξοχότατος ψόφιος κοριός δήλωσε:

Είμαι υπερήφανος που ζουν στην ελλάδα πάνω από 60.000 πρόσφυγες, σε καλές συνθήκες, με πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση…

Είπε τέτοιο πράγμα; Πριν την κακαβιά (με γάλλους επιχειρηματίες) ή μετά; Stoooop!!!! Stop!!! Έλεος! Κτύπησε ο δαίμων του πληκτρολογίου!!! Ουδέποτε ο έλληνας πρωθυπουργός είπε τέτοια πράγματα μπουκωμένος! Αυτά τα είπε στην εφημερίδα “le Figaro” (που εμμέσως πλην σαφώς τον παρασημοφόρησε). Στο Mavrommatis Passy (που αμέσως και σαφώς τον τάισε) είπε:

Για μια ακόμη φορά, σε διαφορετικό στέκι αυτή τη φορά, είχα τη χαρά να γευτώ τις λιχουδιές της ελλάδας, στην καρδιά του Παρισιού…

Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα απ’ αυτό το μπέρδεμά (μας); Ασφαλώς. Όσο πιο μακρυά γεύεται «λιχουδιές της ελλάδας» ο ψόφιος κοριός, τόσο περισσότερο βελτιώνονται (στο κεφάλι του) οι συνθήκες ζωής των προσφύγων στην ελλάδα… Τόσο πολύ βελτιώνονται οι συνθήκες (ίσως βοηθάει το λαυράκι, ίσως τα παράσημα) ώστε δεν χρειάζεται καν να θυμίσει (ο εξοχότατος ψόφιος κοριός) στους οικοδεσπότες του ότι εξακολουθούν να μην δέχονται τους πρόσφυγες που τους αναλογούν…

Πράγμα που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μόνο η διεθνής ζήλια και κακία επιτρέπει το να λέγονται πράγματα σαν αυτά:

(Υπάρχει κι άλλο ηθικό δίδαγμα. Όταν ο ψόφιος κοριός ήταν ακόμα “work in progress”, όταν δηλαδή οι image makers που τον είχαν αναλάβει δούλευαν την περίπτωσή του, το 2008, είχε το θράσος – αυτό αποδεικνύεται εκ των υστέρων – να το παίξει «φίλος των μεταναστών», πηγαίνοντας στο προεδρικό μέγαρο με την νεαρή Καντίτσα Σάνκο, μετανάστρια απ’ τη σιέρα λεόνε. Τώρα που «φτιάχτηκε» τα λαυράκια τα τρώει μόνος τους. Και επειδή το ψάρι “δεν πιάνει χώρο”, στο στομάχι του χωράνε ακόμα και μερικές χιλιάδες πρόσφυγες.)

Η τρύπα

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. … Ο Ratko Mladic και ο τότε πρόεδρος της «σερβικής δημοκρατίας» Radovan Karadzic ξεκίνησαν την φονική τους εκστρατεία το 1992. Κάτω απ’ τις διαταγές τους πολλοί και πολλές δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν, βασανίστηκαν, διώχτηκαν απ’ τα σπίτια τους, κάηκαν ζωντανοί. Αυτά γίνονταν στην καρδιά της Ευρώπης, με τους θεσμούς της Ενωμένης Ευρώπης να είναι εδραιωμένοι και να προβάλλονται σαν κάτι που θα φέρει ελπίδα, ειρήνη και σταθερότητα για όλους.

… Κι όταν συνέβαιναν όλα αυτά αυτή η Ευρώπη δεν ήθελε να συγκρίνει την εκστρατεία θανάτου στη Βοσνία με τις μαζικές δολοφονίες των ναζί, ή να αποκαλέσει τις ιδέες των Mladic, Karadzic και άλλων φασιστικές. Αντίθετα προσπαθούσε να βρει τρόπους να διαπραγματευτεί με τους δολοφόνους, χρησιμοποιώντας ήπιες λέξεις για να περιγράψει αυτό που γινόταν στη Βοσνία, όπως «εθνική εκκαθάριση», «σύγκρουση» ή «εμφύλιος πόλεμος»…

… Στις 28 Μάη του 1992 τραυματίστηκα από βόμβα διασποράς στο σπίτι μου, στο Sarajevo. Εκείνη την ημέρα ο Mladic διέταξε τον στρατό του να βομβαρδίζει αδιάλειπτα την πόλη – «μέχρι να τρελλαθούν» είπε.

Δεν μας τρέλλανε, αλλά έφτιαξε έναν ανθεκτικό στο χρόνο κρατήρα στην καρδιά της Ευρώπης. Κανένας δεν τον σταμάτησε τότε, κανείς δεν τον φυλάκισε πριν από πολλά χρόνια, οπότε οι ιδέες του απλώθηκαν σαν πανούκλα, που ξεσπάει σε διάφορες περιστάσεις και στιγμές.

Μπορώ να ακούσω τον Mladic και τον Karadzic στα λόγια των ακροδεξιών πολιτικών στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο σήμερα. Μπορώ να τους ακούσω στα όσα λένε όσοι δικαιολογούν τους πολέμους και τα εγκλήματα πολέμου. Μπορώ να τους ακούσω στους υποστηρικτές των κλειστών συνόρων και της «εθνικής ασφάλειας».

Σε αντίθεση με πολλούς στη σημερινή Ευρώπη, μπορώ να τους ακούσω και να τους αναγνωρίσω. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους, έχω λόγους να ανησυχώ.

(Nidzara Ahmetasevic, μια βόσνια, προχτές…)

Σε αντίθεση με κάθε εγκάθετο, επαγγελματία ή εθελοντή, τους ακούμε, τους βλέπουμε και τους αναγνωρίζουμε όλους αυτούς που, στα μέρη μας, έχουν το αίμα των βόσνιων ανδρών και γυναικών στα χέρια τους. Είναι αυτοί που κυβερνούν τώρα· αυτοί που κυβερνούσαν πριν και πιο πριν· αυτοί που θα κυβερνήσουν μετά. Είναι οι οπαδοί τους, όπως και οι οπαδοί όλων των υπόλοιπων, μικρών και μεγάλων κομμάτων και κομματιδίων. Είναι οι παπάδες, οι εφοπλιστές, οι πετρελαιάδες, οι λαθρέμποροι, οι δήμαρχοι, οι πανεπιστημιακοί, οι πράκτορες. Δεν υπήρξε άλλο κρατικό / κοινωνικό σύμπλεγμα σ’ όλο τον πρώτο κόσμο που να πεθύμησε, να φρόντισε, να στήριξε την σφαγή στη βοσνία τόσο μαζικά όσο το ελληνικό. Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο σύμπλεγμα που να είπε και να υιοθέτησε τόσα τερατώδη ψέμματα, για χάρη των «εθνικών σκοπών»· πολύ πριν τα «fake news» γίνουν μόδα. Δεν υπάρχει άλλο μέρος στον «πολιτισμένο κόσμο» όπου η ημερήσια διάταξη της «εθνικής ασφάλειας» στα ‘90s να λάτρεψε τόσο πολύ τον Mladic, τον Karadzic, τον Arkan, τον Μιλόσεβιτς και τόσους άλλους. Δεν υπάρχει άλλο μέρος στον πολιτισμένο κόσμο όπου τα βοθρολύματα να έγιναν η επίσημη κρατικά και καθολική κοινωνικά «γραμμή», πολύ πριν γίνουν κοινοβουλευτικό κόμμα.

Τους ξέρουμε, τους ακούμε, τους βλέπουμε… Ακόμα κι εκείνους που παθαίνουν καθυστερημένη φαγούρα για το που θα πήγαιναν οι οβίδες που θα αγόραζε το Ριάντ…

(φωτογραφία: εφ. «νέα» 16 Αυγούστου 1995 – από το anti-imp 6, ελληνοσερβική φιλία 1991 – 1995, η συμμετοχή του ελληνικου ιμπεριαλισμού στον «τρίτο βαλκανικό πόλεμο», εκδ. «αντισχολείο».)