Tag: τουρκία

Είναι επίσημο

Δευτέρα 9 Οκτώβρη. Ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στην περιοχή του Idlib, αυτό είναι δεδομένο πια. Το f.s.a. πεζικό του θα ενισχύσει και θα συνεργαστεί με τα απομεινάρια των (πρώην, πια…) αντι-Άσαντ ενόπλων που υποστήριζε η Άγκυρα, της οργάνωσης Ahram al-Sham, με την κάλυψη του τουρκικού πυροβολικού. Εναντίον της Hay’at Tahrir al-Sham που ως τώρα (αν δεν αλλάξει προσανατολισμούς) είναι το αποκούμπι του Ριάντ.

«Αν δεν αλλάξει προσανατολισμούς»: η Άγκυρα θα προτιμούσε η HTS να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ανήκει στους ηττημένους στη συρία, και να «υπακούσει» στις συμφωνίες της Astana· κάτι που δεν έχει γίνει ως τώρα. Πολλά μέλη και στελέχη που τους τελευταίους μήνες εντάχθηκαν στην HTS ανήκαν στην τουρκική αυλή για χρόνια, σε διάφορες μικρομεσαίες οργανώσεις. Κι απο πάνω ακριβώς βρίσκεται ο (κουρδικός) θύλακας του Afrin. Μήπως αυτοί της HTS πρέπει να γίνουν ρεαλιστές και να αφήσουν τους τυχοδιωκτισμούς, ακόμα και με το ζόρι;

Κι ενώ στα βόρεια του Idlib θα είναι η Άγκυρα που θα προσπαθήσει να «καθαρίσει» με το μικρότερο δυνατό κόστος, στα νότια εναντίον της HTS με σαφώς μεγαλύτερη αποφασιστικότητα δρα ο συριακός στρατός.

Μετά απ’ αυτό χρειάζεται κάτι επιπλέον για να αποδειχθεί ότι Άγκυρα και Δαμασκός δεν είναι πια εχθροί (μόνο είναι λίγο «ντροπαλοί» ακόμα και δεν το φωνάζουν), ε;

Η σειρά του Idlib

Κυριακή 8 Οκτώβρη. Αυτή θα είναι μια δεύτερη δόση «τουρκικής συμβολής» στο συριακό πεδίο μάχης. Σε συνεννόηση με την Μόσχα (και, προφανώς, την Δαμασκό) το πεζικό της Άγκυρας στη συρία (aka f.s.a.) είναι έτοιμο να εισβάλει (αν δεν το έχει κάνει ήδη την ώρα που διαβάζονται αυτές οι γραμμές) απ’ το τουρκικό έδαφος στην επαρχία του Idlib. Με την κάλυψη τουρκικού πυροβολικού, αεροπορίας, κλπ. Η εισβολή θα γίνει στο ύψος της τουρκικής κωμόπολης Reyhanli.

Αυτή είναι η απάντηση του «μπλοκ της Astana» στο γεγονός ότι οι ένοπλοι που υποστηρίζονται (ακόμα) απ’ το Ριάντ έχουν εξουδετερώσει στο Idlib εκείνους που υποστηρίζονταν απ’ την Άγκυρα· και έχουν γίνει αγκάθι στα πλευρά της Δαμασκού και μόνιμη πηγή επιθέσεων προς την μεριά της Hama.

Όταν ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του «απελευθέρωσαν» απ’ τον isis / κατέλαβαν την Jarabulus δεν ήταν ξεκάθαρη η ευρύτερη συνεννόηση· μπορούσε όμως κανείς να την συμπεράνει βάσιμα. Τώρα είναι. Η υπό τουρκική καθοδήγηση «αντιμετώπιση των τρομοκρατών» θα ξαλαφρώσει τον συριακό στρατό και τους συμμάχους τους στα βόρεια της Hama, και πιθανόν να επιτρέψει την μεταφορά μέρους τους στην προέλαση νότια της Deir ez-Zor.

Κάτι μας λέει ότι δεν χαίρονται όλοι οι «παίκτες» γι’ αυτήν την εξέλιξη· ειδικά οι αμερικάνοι και οι ypg σύμμαχοί τους. Απ’ την άλλη μεριά: ήταν θέμα χρόνου να συμβεί κι αυτό.

(φωτογραφία: κάποιος εστιάτορας στο Kobani φαίνεται ενημερωμένος για την διεθνή γεωπολιτική: ονόμασε το μαγαζί του “Trump”. Ελπίζουμε ότι διάφοροι φαντασιόπληκτοι (;) «επαναστάτες» (;) της ευρύτερης περιοχής θα επιληφθούν του θέματος με πρώτη ευκαιρία: θα καλέσουν, δηλαδή, τον αμερικάνο σύντροφο αγωνιστή / επαναστάτη με το ψευδώνυμο «Ψο.Κου.» για γεύμα…)

Μέση ανατολή 3

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Ο isis δεν «νομιμοποιήθηκε» ποτέ επίσημα, ούτε επεδίωξε να το κάνει, σαν εκφραστής κάποιου μελλοντικού «σουνιστάν». Ο συγκερασμός του τυπικού και του πραγματικού αμερικανικού (και ισραηλινού) σχεδιασμού είχε αυτήν την αναπόφευκτη συνέπεια: κάποιοι, εκεί, στη συρία και στο ιράκ, έπρεπε να είναι «κακοί» – για να δικαιολογείται η αμερικανική στρατιωτική παρουσία γύρω.

Η ήττα του isis μετά την ρωσική επέμβαση, και ειδικά μετά την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo (είναι κομβική στιγμή…) άρχισε να βγάζει απ’ τους χάρτες (και την σπέκουλα) την προοπτική, έστω μεσοπρόθεσμη, ενός «σουνιστάν». Όσο αυτή η προοπτική ξεθώριαζε, τόσο περισσότερο το τρίτο σκέλος του σχεδιασμού, το «κουρδιστάν», σπρωχνόταν στο κέντρο της σκηνής. Κι όχι μόνον αυτό: το «κουρδιστάν», ειδικά το συριακό τμήμα του (αφού στη συρία δρα ο ρωσικός και ο ιρανικός στρατός και η Χεζμπ’ αλλάχ) θα έπρεπε να είναι φανερά «αμερικάνικο», και όχι υπόγεια όπως ο isis ή άλλες αντι-Άσαντ ένοπλες ομάδες. Για πρακτικούς (επιχειρησιακούς) αλλά και συμβολικούς λόγους. Γι’ αυτό και εξοπλίζεται ανοικτά και συστηματικά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο: τα convoy με τις νταλίκες, φορτωμένα με κάθε τι που χρειάζονται οι ypg, περνάνε κάθε τρεις και λίγο απ’ το ιρακινό κουρδιστάν προς την συρία· κι όχι για να ενισχύουν την επιχείρηση ανακατάληψης της Raqqa που προχωράει με βήμα σημειωτόν· αν δεν έχει σταματήσει…

Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Το «κουρδιστάν» είναι η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα κατακερματισμού της ιρακινής και της συριακής επικράτειας. Αλλά και κάτι παραπάνω. Είναι σ’ αυτή τη φάση η μόνη δυνατότητα να κρατηθεί κοντά στο τραπέζι, να μείνει ανοικτή, η προοπτική μελλοντικής επανεμφάνισης διεκδικητών ενός «σουνιστάν»: αν οι κούρδοι έχουν δικαιώματα κρατικής οντότητας, γιατί να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα και οι σουνίτες του ιράκ και της συρίας;

Συνεπώς η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ (το Ριάντ δεν το υπολογίζουμε…) προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό τους αυτή τη φορά μέσω του κουρδικού εθνικισμού· αφού το project isis έχει αποτύχει. Μάλιστα, η τοποθέτηση του «κουρδιστάν» στην αιχμή της αποσταθεροποίησης (και) της μέσης Ανατολής έχει ένα πλεονέκτημα: απειλεί τόσο την Τεχεράνη όσο και την Άγκυρα.

Μέση ανατολή 4

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Αυτά τα ξέρουν όλοι. Τα ξέρει οπωσδήποτε το «μπλοκ της Astana»: Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός – και η Βαγδάτη. Η Μόσχα δεν μπορεί μεν να στραφεί ανοικτά κατά των ypg αυτή τη στιγμή, βλέπει όμως το πόσο «αμερικανικά» δρουν. Οι υπόλοιποι, και ειδικά Άγκυρα, Τεχεράνη και Βαγδάτη, έχουν μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων (ή/και δηλώσεων), ειδικά μετά το «ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα» στο ιρακινό κουρδιστάν, στις 25 Σεπτέμβρη. Σε πρώτο χρόνο κανένα απ’ αυτά τα κράτη δεν φαίνεται να θέλει έναν (ακόμη) πόλεμο. Εκείνο που οπωσδήποτε θέλουν είναι να εξασφαλίσουν ότι ένα μισο- (ή ψευτο-) ανεξάρτητο ιρακινό κουρδιστάν δεν θα είναι στους αμερικανικούς και ισραηλινούς στάβλους. Πράγμα που σημαίνει: δεν θα είναι safe heaven για αμφισβητήσεις ή/και επιχειρήσεις εναντίον τους. Είναι εύκολο κάτι τέτοιο; Όχι…

Την περασμένη Τετάρτη η αραβική (με έδρα το Λονδίνο) εφημερίδα Asharq al-Awsat δημοσίευσε συνέντευξη με τον ρώσο υπ.εξ. Sergei Lavrov. Ο οποίος τα έχωσε· όχι στους proxies ypg αλλά κατευθείαν στην Ουάσιγκτον:

… Σε μερικές περιπτώσεις οι ελεγχόμενες απ’ τις ηπα δυνάμεις έμμεσα ενθαρρύνουν άλλους τρομοκράτες να επιτίθενται σε στρατηγικά σημεία που δίκαια επανακαταλήφθηκαν απ’ την Δαμασκό, ή ηθελημένα εμπλέκονται σε αιματηρές προβοκάτσιες σε βάρος των δικών μας δυνάμεων…

Αναφερόταν στην Deir ez-Zor. Και συνέχισε:

… Καλώ όλους τους «παίκτες» στη συρία να εγκαταλείψουν τις γεωπολιτικές τους φιλοδοξίες και συμβάλλουν πλήρως στην αποκατάσταση της σταθερότητας και της ασφάλειας στην περιοχή… Η πρακτική μας συνεργασία με την τουρκία και το ιράν σε όλα τα επίπεδα δείχνει, με την πλήρη σημασία των λέξεων, τον κεντρικό ρόλο που έχουν στη σταθεροποίηση της κατάστασης στη συρία και το ιράκ…

Δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας σ’ αυτές οι κουβέντες, έτσι δεν είναι;

Όπως δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας στο περιεχόμενο της επίσκεψης του Ερντογάν στην Τεχεράνη πριν 2 ημέρες (4/10). Για «βάθεμα της συμμαχίας» μίλησε ο Ερντογάν, για προσπάθεια «ξένων δυνάμεων» και ειδικά του ισραήλ να κρατήσουν τα δύο κράτη στο περιθώριο των εξελίξεων στη μέση Ανατολή μίλησε ο Χαμενεΐ (ο αρχιπαπάς του ιράν)…

Κάπου εδώ γύρω

Τετάρτη 4 Οκτώβρη.… Στο βόρειο μέτωπο αντιμετωπίζουμε τους Ρώσους, τους Ιρανούς, κι επίσης τους Τούρκους και την Hezbollah. Ο λαός δεν ξέρει τι γίνεται κι αυτό είναι καλό, αλλά πρόκειται για μια προσπάθεια που γίνεται 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την βδομάδα…. Ελπίζουμε ότι οι ΗΠΑ θα δραστηριοποιηθούν περισσότερο στην αρένα της Συρίας και στη μέση Ανατολή γενικά…

Ποιος τα λέει αυτά; Ο σύμμαχος των ελλήνων, ο ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, συνεντευξιαζόμενος. Δεν ζητάει την ελληνική βοήθεια (όχι περισσότερη απ’ όση απολαμβάνει…) αλλά ζητάει να «καθαρίσει» η Ουάσιγκτον…

Έχουμε παραμελίσει τις αναφορές στο τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή, εξαιτίας όσων έγιναν στην Καταλωνία. Από αύριο θα φροντίσουμε να επανορθώσουμε.

(φωτογραφία: διαδήλωση στο ιρακινό κουρδιστάν, υπέρ του δημοψηφίσματος που έγινε, στις 25 του περασμένου Σεπτέμβρη. Κάποιος δεν μπορεί να κρύψει την συμμαχική χαρά του, αλλά και οι υπόλοιποι γύρω δεν δείχνουν ενόχληση ή δυσφορία.

Οι κούρδοι σύμμαχοι / υποτελείς σε ποιο μέτωπο δρουν κυρ Αβιγκντόρ;)

Η “μάχη του Κιρκούκ”

Τρίτη 3 Οκτώβρη. Ένα άλλο δημοψήφισμα δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους (ή κάτι τέτοιο…), ανατολικότερα, πριν καμιά 10αριά ημέρες, δεν κηρύχτηκε αντισυνταγματικό· ίσως επειδή στο ιράκ η έννοια “σύνταγμα” είναι σχετική. Ούτε, επίσης, προσπάθησαν ένοπλοι με διαταγές απ’ την Βαγδάτη να κλέψουν τις κάλπες και τα ψηφοδέλτια. Ο κουρδικός πληθυσμός του βόρειου ιράκ αποφάσισε ότι θέλει κράτος· αλλά είναι πολύ πιθανό ότι (σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον) πρόκειται για “διαπραγματευτικό χαρτί” απέναντι στην κεντρική ιρακινή κυβέρνηση.

Μέχρι τώρα οι κουρδοκρατούμενες περιοχές του βόρειου ιράκ την βγάζουν (οικονομικά) με λαθρεμπόριο. Πετρελαίου. (Το ίδιο ισχύει για τις αντίστοιχες περιοχές της βόρειας συρίας). Το λαθρεμπόριο γίνεται μέσω τουρκίας: το τουρκικό καθεστώς επιτρέπει διακριτικά στα βυτιοφόρα (μέχρι πρόσφατα ανάμεσά τους και σ’ εκείνα του isis) να μεταφέρουν το λαθραίο πετρέλαιο μέσω του εδάφους του επειδή απ’ αυτό επωφελούνται και δικά του αφεντικά. Όσο απομένει αδιάθετο στην τουρκία, φορτώνεται σε τάνκερ από λιμάνια της νότιας τουρκίας (στο σχετικό νταραβέρι διαπρέπουν και έλληνες εφοπλιστές…)

Αυτό το ξέρουν οι πάντες, στην περιοχή και όχι μόνο· το ξέρουν πολύ καλά στο Αρμπίλ. Ό,τι και να διαπραγματευτεί η φεουδαρχικού τύπου πολιτική εξουσία του με την Βαγδάτη, ό,τι και να συμφωνήσει, δεν μπορεί να σταθεί οικονομικά χωρίς την συγκατάθεση της Άγκυρας. Επιπλέον, απ’ την στιγμή που το άλλο μακρύ χέρι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού στη μέση Ανατολή, οι συριακές ypg, έχουν επεκταθεί και εξοπλιστεί δίπλα στο ιρακινό κουρδιστάν (καταλαμβάνοντας εδάφη που δεν έχουν ούτε καν κουρδικές μειονότητες· έχουν όμως πετρέλαιο…), απ’ την στιγμή δηλαδή που οι «φιλοκουρδικές» μεθοδεύσεις της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι εκτεθειμένες στο φως της ημέρας, είτε αρέσει στους κούρδους του ιράκ είτε όχι, οι εθνικιστικές κινήσεις (ή ελιγμοί) τους αφορούν όχι μόνο την Βαγδάτη και την Άγκυρα αλλά και την Τεχεράνη και την Δαμασκό.

Έτσι, απέναντι στο «διαπραγματευτικό χαρτί» του δημοψηφίσματος της 25 Σεπτέμβρη, έχει παραταχτεί ένα αντίπαλο «διαπραγματευτικό χαρτί», από βορρά, νότο και ανατολή: στρατοί της Άγκυρας, της Βαγδάτης και της Τεχεράνης. Η απειλή εισβολής είναι πραγματική αλλά όχι άμεση: εξαρτιέται απ’ το πως θα κινηθεί το καθεστώς των Μπαρζανί (που έχει και τις εσωτερικές του κόντρες). Στο βαθμό που δεν έχει την ανοικτή και δημόσια υποστηρίξη της Ουάσιγκτον (την υπόγεια την έχει, όπως έχει την φανερή του Τελ Αβίβ), το γήπεδο των ελιγμών του έχει μικρύνει σημαντικά. Όσο για τους ypg; Έχουν γίνει απόλυτα proxie της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, θεωρούμε μάλιστα πολύ πιθανό μονάδες τους να διοικούνται κατευθείαν από αμερικάνους. Το να γίνεσαι εγκάθετος μιας «μεγάλης δύναμης» προσφέρει σιγουριά… μέχρι να αναποδογυρίσει το τραπέζι και να βρεθείς πλακωμένος στα σίγουρα.

(Το Κιρκούκ είναι απ’ τις βασικές πετρελαιοπαραγωγές περιοχές / πόλεις του ιράκ, που έχει καταληφθεί και ελέγχεται απ’ τους πεσμεγκρά, αν και ο κουρδικός πληθυσμός της πόλης είναι μειονότητα. Αν το Ερμπίλ σκοπεύει να το κρατήσει για καιρό, σε βάρος της Βαγδάτης, – δείχνει απαραίτητο για την οικονομική του επιβίωση – θα χυθεί πολύ αίμα…)

Ημέρα της ανεξαρτησίας

Πέμπτη 31 Αυγούστου. Προφανώς αυτή είναι η εθνική επέτειος των “άλλων”. Των απέναντι. Πράγματι. Στις 30 Αυγούστου γιορτάζεται στην τουρκία η “ημέρα της ανεξαρτησίας”: η οριστική ήττα του ελληνικού στρατού στη μάχη του Τουμπλού Μπουνάρ (Dumplupinar), το 1922. Ήταν η τελευταία απελπισμένη μάχη ενός ιμπεριαλιστικού σχεδίου 110% ελληνικού: χωρίς επίγνωση και χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Μετά την ήττα εκείνη το μόνο που μπορούσε να κάνει ό,τι απέμεινε απ’ τον ελληνικό στρατό ήταν αυτό που έκανε: να υποχωρήσει άτακτα και τρέχοντας προς την Izmir (Σμύρνη), 300 χιλιόμετρα πίσω, καίγοντας και καταστρέφοντας ότι είχε μείνει όρθιο απ’ την αρχική προέλασή του. Με την ελπίδα να καθυστερήσει την τελική προώθηση του στρατού του Κεμάλ, μέχρι να βρει έναν τρόπο να περάσει και την θάλασσα.

Οι έλληνες έχουν σαν εθνική επέτειο την έναρξη ενός πολέμου που κατέληξε σε κάποιου είδους εθνική ανεξαρτησία χάρη στην στρατηγικής σημασίας εμπλοκή του στρατού των μεγάλων δυνάμεων: 25 Μάρτη 1821. Είναι, ως προς το περιεχόμενο της γιορτής, μια χαλκευμένη επέτειος· αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι μια ελληνική γενέθλια «εθνική γιορτή»: να έχει μέσα και παπάδες.

Οι τούρκοι έχουν την δική τους εθνική επέτειο έναν αιώνα μετά, για το τέλος ενός πολέμου που κατέληξε στην δική τους εθνική ανεξαρτησία χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια (στο πεδίο της μάχης) από κανέναν: 30 Αυγούστου 1922. Η τουρκική επέτειος δεν έχει παπάδες… Επιπλέον εκείνο που το σύγχρονο τουρκικό κράτος θεωρεί ότι ξεφορτώθηκε το 1922 δεν είναι μόνο ή τόσο οι έλληνες αλλά κυρίως τα αφεντικά τους: οι άγγλοι…

Δεν είναι, πάντως, μόνο αυτή η ασυμμετρία των δύο «ημερών ανεξαρτησίας». Για τους έλληνες σχεδόν δυο αιώνες μετά, η εθνική ιδεολογία παραμένει αρρωστημένα τουρκοφοβική. Για τους τούρκους το ελληνικό κράτος είναι έως και αδιάφορο σαν αντίπαλος. Στη διάρκεια των εορτασμών θυμούνται, φυσικά, όσα έκανε ο ελληνικός στρατός σαν κατοχικός· δεν ήταν λίγα… Κι ως εκεί.

Επιπλέον, η τουρκική νίκη του ’22 και η ανάδυση του κοσμικού εθνικισμού, υπό τον Κεμάλ, απ’ την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση, μετά το 2002, απ’ την θρησκευτική πολυεθνική προσέγγιση των ισλαμοδημοκρατών. Ο εθνικισμός αντίθετα είναι η μοναδική και αιώνια «κεντρική ιδέα» του ελληνικού κράτους, των υπηκόων του – και των παπάδων του!

Παραπάνω συγκρίσεις; Πολλές και ενδιαφέρουσες, αλλά δεν υπάρχει χώρος εδώ.

(φωτογραφία: ο Ερντογάν και αρχικαραβανάδες αποχωρούν χτες απ’ το μαυσωλείο του Ατατούρκ, μετά το επετειακό μνημόσυνο).

Γη και επιχειρήσεις

Πέμπτη 31 Αυγούστου. Απ’ το 1974 και μετά, στη διαιρεμένη κύπρο, υπήρχαν ακίνητα και χωράφια των ελληνοκυπρίων που βρίσκονταν στην τουρκοκυπριακή ζώνη και, ανάλογα, ακίνητα και χωράφια τουρκοκυπρίων που βρίσκονταν στην ελληνοκυπριακή επικράτεια.

Τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε ακίνητα είναι εξαιρετικά ισχυρά και ενεργά ακόμα και μετά από πολλές δεκάδες χρόνια. Προφανώς εν όψει της πιθανότητας να γινόταν κάποτε όχι η “επίλυση του κυπριακού” αλλά κάποια συμφωνία που θα επέτρεπε την ανταλλαγή των περιουσιών, αυτές θα έπρεπε να μην “επαναϊδιωτικοποιηθούν” από νέους ιδιοκτήτες.

Στο νότο δημιουργήθηκε μια υπηρεσία “κηδεμονίας των τ/κ περιουσιών” που είχε την ευθύνη να παραχωρεί την χρήση (όχι την ιδιοκτησία) τέτοιων ακινήτων σε ελληνοκύπριους πρόσφυγες απ’ τον βορρά. Στη λογική ότι αν κάποτε αναγκάζονταν να φύγουν απ’ αυτά θα ήταν για να πάνε στα δικά τους (στα πλαίσια κάποιας συμφωνίας). Σε εξαιρετικές και ειδικές περιπτώσεις, αυτή η διαχειριστική υπηρεσία θα μπορούσε να παραχωρήσει την χρήση τέτοιων τ/κ ιδιοκτησίας ακινήτων στο (νοτιο)κυπριακό κράτος ή σε αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης. Και πάλι προσωρινά, όσο μακρόχρονο κι αν ήταν αυτό το “προσωρινά”…

Έγινε έτσι; Όχι. Πρόσφατα ο δήμαρχος Πάφου έβγαλε στον αφρό την συστηματική “καταπάτηση” τέτοιων εκτάσεων τ/κ ιδιοκτησίας από μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Προφανώς αυτό έγινε με “λάδωμα” εκεί που έπρεπε, στη διαχειρίστρια υπηρεσία.

Συνηθισμένα και ελληνικά αυτά. Μόνο που εδώ υπάρχει μια “εθνική προέκταση”. Αυτοί οι businessmen καταπατητές είναι οι τελευταίοι που θα ήθελαν «λύση του κυπριακού»! Εφόσον θα έπρεπε η γη που εκμεταλλεύονται να δοθεί πίσω στους ιδιοκτήτες της. Και έχουν αρκετά φράγκα για να πληρώνουν μήντια και λακέδες διαφόρων ειδών…

Αποκαλύπτονται έτσι, για άλλη μια φορά, τα ευγενή ελατήρια των «πατριωτών»… Παρακαλούμε τον ογκόλιθο Nick the greek να τους τιμήσει με επίσημο τρόπο…

Ελληνοκυπριακό φασισταριό…

Δευτέρα 28 Αυγούστου. …«Πολλοί Τουρκοκύπριοι πιστεύουν ότι ο κ. Αναστασιάδης παίζει παιχνίδια, δεν θέλει λύση του Κυπριακού, δεν είναι έτοιμος να μοιραστεί την εξουσία με τους Τουρκοκύπριους. Η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων δείχνει να μην θέλει να μοιραστεί την εξουσία με τους Τουρκοκύπριους… Κάθε φορά που πλησιάζουμε σε λύση, οι Ελληνοκύπριοι βρίσκουν μιαν αφορμή για να μπλοκάρουν τη διαδικασία. Επίσης, οι επιθέσεις εναντίον των Τουρκοκυπρίων που σημειώνονται στη νότια Κύπρο – σκίσιμο ελαστικών, γρατζούνισμα αυτοκινήτων σε χώρους στάθμευσης, λεκτικές επιθέσεις στον δρόμο, στην παραλία κ.λπ. – προκαλούν ανασφάλεια στους Τουρκοκύπριους και ξυπνούν μαύρες μνήμες. Η ελληνοκυπριακή Αστυνομία δείχνει απρόθυμη να εξιχνιάσει αυτές τις υποθέσεις. Πριν το 2004, όταν ρωτούσες τους Τουρκοκύπριους εάν ήθελαν να ζήσουν μαζί με τους Ελληνοκύπριους, λάμβανες αμέσως την αυθόρμητη απάντηση ‘γιατί όχι’. Τώρα πια βλέπεις προβληματισμό. Και αυτό άλλαξε λόγω συμπεριφορών στις νότιες περιοχές»…

Αυτά λέει μεταξύ άλλων ο τουρκοκύπριος Μετέ Τουμερκάν, συντάκτης της τ/κ εφημερίδας «Χαβαντίς», στην ε/κ εφημερίδα «πολίτης». Δεν αμφισβητούνται, γιατί είναι γνωστά στον κυπριακό νότο. Γνωστά και «ανεξιχνίαστα».

Οι τουρκοκύπριοι μπορούν να πηγαίνουν στο νότο, με πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Γενικά αποτελούν την «φτηνή εργασία» που απαιτεί η κερδοφορία των ελληνοκυπριακών αφεντικών. H (εργασιακή και όχι μόνο) υποτίμηση των τουρκοκυπρίων οφελείται ιδιαίτερα απ’ την «λύση / μη λύση», και τον χωρισμό του νησιού: επειδή η διεθνής υπόσταση του τουρκοκυπριακού τομέα είναι στο κενό, αντίστοιχα η πολιτική (με την ευρεία έννοια) υπόσταση των τουρκυπρίων εργατών / εργατριών στο νότο είναι στην ομίχλη. Ιδανικές συνθήκες για ένταση της εκμετάλλευσης…

… και επιχειρηματική γκρίνια

Δευτέρα 28 Αυγούστου. Ενώ, λοιπόν, τα ελληνοκυπριακά αφεντικά έχουν τους λόγους τους να συντηρείται το «κυπριακό πρόβλημα», ειδικά εκείνα του τουρισμού οδύρονται: η τουριστική βιομηχανία στην τουρκοκυπριακή ζώνη έχει μεγαλώσει θεαματικά και πλησιάζει σε «κεφάλια», αν δεν έχει φτάσει ήδη, την αντίστοιχη της ελληνοκυπριακής. Ο λόγος είναι προφανής: η ίδια ή και καλύτερη «ποιότητα υπηρεσιών» σε χαμηλότερες τιμές. Αυτή η ζήτηση για τον κυπριακό βορρά έχει αφομοιωθεί ακόμα και από ελληνοκυπριακά πρακτορεία: το σλόγκαν cross the line «πουλάει» μέσω της οργάνωσης καθημερινών εκδρομών απ’ το νότο στο βορρά.

Οι ε/κ ξενοδόχοι (λένε ότι) φοβούνται ότι έρχονται τα χειρότερα: το άνοιγμα της Αμμοχώστου. Αν και δεν έχει ανακοινωθεί κάτι επίσημα απ’ την πλευρά της Άγκυρας, ο εφιάλτης των ελληνοκυπρίων «εθνο»επιχειρηματιών είναι ότι θα γίνει μια πρόταση στους ελληνοκύπριους πρώην κατοίκους της πόλης να επιστρέψουν, και μάλιστα υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, με αντάλλαγμα την «αναγνώριση του παράνομου αεροδρομίου» Ερτζιάν. (Τι πάει να πει «παράνομο αεροδρόμιο» δεν το ξέρουμε!!!).

Με τα μυαλά που έχει η ελληνοκυπριακή διοίκηση θα απορρίψει την πρόταση, οπότε μετά οι τουρκοκύπριοι θα έχουν το ελεύθερο να ανοίξουν την Αμμόχωστο υπό τον δικό τους έλεγχο! Τότε (ο εφιάλτης αγριεύει!) οι τουρκικές κατασκευαστικές θα ξανακάνουν λειτουργική την πόλη (το κόστος των σχετικών έργων εκτιμάται στα 5 δις. ευρώ) και η Αμμόχωστος θα εξελιχθεί σε πόλη – θέρετρο, είτε γυρίσουν οι πρώην κάτοικοί της, είτε πουλήσουν τις ιδιοκτησίες τους σε ευρωπαίους, αμερικάνους, ρώσους…

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι απ’ αυτά θα γίνει. Και μόνο το γεγονός, όμως, ότι εκείνοι που νόμιζαν ότι είναι οριστικά και αιώνια νικητές (από οικονομική και πολιτική άποψη), δηλαδη τα ελληνοκυπριακά αφεντικά (συν τους παπάδες, συν τη μαφία…), νοιώθουν τώρα ότι χάνουν και ότι οι εξελίξεις που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει τους ξεπερνούν, αυτό μόνο σαν η εκδίκηση της Ιστορίας μπορεί να θεωρηθεί.