Tag: τουρκία

Χορεύουν τα zombie?

Τετάρτη 24 Οκτώβρη. … Ο τούρκος πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan προσπαθεί να μετατρέψει ένα φρικτό έγκλημα στην Istanbul σε καταλύτη για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στη σαουδική αραβία, ώστε να κερδίσει επιρροή σ’ όλη τη μέση Ανατολή…

Πρόκειται για «θείο δώρο» για τον Erdogan είπε ένα ανώτερος δυτικός διπλωμάτης στην τουρκία που μίλησε υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας, εκφράζοντας την άποψη αρκετών άλλων…

Αυτά (μεταξύ άλλων) δεν είναι από ισραηλινή σκοπία αλλά από αμερικανική (παρότι δεν υπάρχει μόνο μία τέτοια)· απ’ το bloomberg χτες. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο / αρχιστέλεχος του πρακτορείου (Benjamin Harvey) η Άγκυρα θέλει η Ουάσιγκτον να αναγκάσει τον 82χρονο (ακόμα) βασιλιά Salman να καθαιρέσει και να αντικαταστήσει τον γυιό του (τον τοξικό). Και, για να επιβεβαιωθούν αυτά που γράφαμε:

… “Ο Erdogan έβαλε όλα τα λεφτά του στη [μουσουλμανική] αδελφότητα στη διάρκεια των αραβικών εξεγέρσεων και τα έχασε όλα” λέει ο Soner Cagaptay, διευθυντής του ερευνητικού προγράμματος για την τουρκία στο Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον για την Πολιτική στην Εγγύς Ανατολή. “Αλλά κέρδισε πλήθος εχθρών: ο MBS [ο τοξικός] είναι ένας απ’ αυτούς”…

Ο Erdogan έχει τώρα την δυνατότητα να στριμώξει ταυτόχρονα τον MBS και τον Trump, αλλά το κρατάει για το τέλος. Τώρα αξιοποιεί την ευκαιρία να υπονομεύσει την αντι-Erdogan και αντι-αδελφότητα συμμαχία MBS – MBZ [το αφεντικό των εμιράτων Mohammed bin Zayed, που θεωρείται ο καθοδηγητής του τοξικού] – Sisi, αφού ο MBS έγινε ο αδύναμος κρίκος…

Γράψαμε απ’ την αρχή ότι ο Khashoggi δεν είναι ο αρχιδούκας Φερδινάνδος. Η δολοφονία του (και ο διαμελισμός του) έχουν γίνει ωστόσο το κέντρο μιας επιταχυνόμενης περιστροφής στο δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, που είναι η μέση Ανατολή και η ανατολική Μεσόγειος – και δεν είναι μόνος του ο Erdogan στη μια μεριά, όσο κι αν οι δημαγωγοί της απέναντι μεριάς προσπαθούν να τον παρουσιάσουν έτσι. Στη πράξη η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (συμπεριλαμβανομένου του ελλαδιστάν) θα ήθελαν το τουρκικό καθεστώς να αποδειχθεί ο “αδύναμος κρίκος” του ευρασιατικού project· αλλά οι ως τώρα προσπάθειες απέτυχαν.

Με δυο λόγια: οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και συγκρούσεις (και) στην περιοχή, που έχουν περάσει από έναν πολύχρονο πόλεμο ο οποίος, σε ότι αφορά την συρία, έχει σχεδόν-κερδηθεί απ’ την μια μεριά (το μπλοκ της Αστάνα) ακροβολίζονται γύρω απ’ την δολοφονία του Khashoggi οι μεν για να βελτιώσουν ακόμα πιο σταθερά και σε βάθος τις θέσεις τους και οι δε για να περιορίσουν όσο μπορούν τις απώλειές τους.

Σε λίγες ημέρες θα συναντηθούν στην τουρκία Erdogan, Putin, Merkel και Macron – με θέμα «το μέλλον της συρίας». Ενδιαφέρων τίτλος αφού, είναι ολοφάνερο αυτό, το συριακό μέλλον είναι το πέρασμα για συζήτηση (και «ανίχνευση των γερμανο-γαλλικών προθέσεων») για την ευρύτερη περιοχή…

Και να σκεφτεί κανείς ότι το ελλαδιστάν, που ανήκει στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, ήταν να πουλήσει κάτι χιλιάδες (βλήματα) στον τοξικό (και στους proxies του)· και η δουλειά τσάκισε. Τι άλλο να έχει πουλήσει άραγε σ’ αυτόν τον πελάτη; Ή μήπως όταν ο τοξικός έβρεχε ντάλαρς το ελληνικό κράτος / βαθύ κράτος κρατούσε ομπρέλλα;

Τα αφεντικά του ψεκασμένου (και των φαιορόζ συνολικά) ξέρουν…

Η θεία Λίτσα δεν ξέρει

Τετάρτη 24 Οκτώβρη. Είναι φανερό πως αυτές οι εξελίξεις ξεπερνούν κατά πολύ τις όποιες δυνατότητες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, των αφεντικών του και των λακέδων του. Παρότι, είναι ολοφάνερο, οι εξελίξεις αφορούν την περιοχή για την οποία έχουν κάνει πολλά όνειρα.

Υποθέτουμε πως με βάση τα συμφέροντα του νο 1 “εθνικού κεφάλαιου” (των εφοπλιστών) και την γενική γεωπολιτικοπροσοδική “κουλτούρα” των εντόπιων προυχόντων, το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι το ακόμα μεγαλύτερο σφικταγκάλιασμα με την Ουάσιγκτον· παρότι, στην παρτίδα που τρέχει τώρα στη μέση Ανατολή, το ελλαδιστάν δεν μπορεί να προσφέρει σχεδόν τίποτα. Ωστόσο ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται να τα παρατήσει, με ή χωρίς τοξικό. Είναι κι αυτό μια ελληνική ελπίδα..

Όμως από την καθαρά εθνική σκοπιά πόσο χάλια, ε; Ο «αιώνιος εχθρός» δεν ευτύχησε να έχει πραξικοπηματίες στο γκουβέρνο, δεν διαλύθηκε στις εκλογές, δεν κύλησε σε εμφύλιο, δεν χρεωκόπησε, δεν έβαλε το δντ στο σβέρκο του. Όλη η εθνική σοφία «ειδικών» και ανειδίκευτων έχει βουλιάξει στην ανατολική Μεσόγειο. Αντίθετα ο «αιώνιος εχθρός» παίζει σε μια σκακιέρα για γκραντ μάστερς.

Ο διάδοχος του ογκόλιθου, ο νέος υπ.εξ. τενεκεδένιος μεγάλος τιμονιέρης (και ο αντ’ αυτού στη σκιά του) έχουν, ευτυχώς, πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθούν: τις επόμενες εκλογές κάθε μεγέθους και είδους, τις σχέσεις τους με τον ψεκασμένο…

Ο τοξικός στη Silicon Valley

Τρίτη 23 Οκτώβρη. Υπάρχει ένα «επενδυτικό κεφάλαιο» που λέγεται Vision Fund. Πολλά λεφτά: ας πούμε γύρω στα 100 δισεκατομύρια δολάρια. Περίπου τα μισά προέρχονται απ’ τον οίκο των σαούντ. Ένα ποσοστό επιπλέον απ’ τον αντίστοιχο βασιλικό οίκο του αμπού ντάμπι. Είναι τα θρυλικά «πετροδόλαρα»: χρήματα που οι χούντες της αραβικής χερσονήσου βγάζουν απ’ το πετρέλαιο, που επιστρέφουν σαν «επενδυτικά κεφάλαια» σε διάφορες πρωτοκοσμικές επιχειρήσεις πρώτης γραμμής ή και σε κρατικά ομόλογα. Ο ενάρετος παγκόσμιος κύκλος του κεφάλαιου…

Τα δύο τελευταία χρόνια το Vision Fund έχει κάνει χοντρό παιχνίδι με επιχειρήσεις της gig economy σαν την uber, την lyft και την airbnb, ή εταιρείες του internet of things σαν την palantir. Χοντρό παιχνίδι σημαίνει αγορά μετοχών, από εταιρείες που βρίσκονται εκτός χρηματιστηρίου, οπότε οι μετοχές αυτές κοστολογούνται κατά βούληση. (Έτσι ώστε οι καχύποπτοι θα μπορούσαν να θεωρήσουν τέτοιες αγοραπωλησίες έως και «ξέπλυμα»…). Ειρήσθω εν παρόδω: ο Musk της tesla αυτό το «επενδυτικό κεφάλαιο» είχε στο μυαλό του όταν πρόσφατα ανακοίνωσε ότι θα αποσύρει την εταιρεία απ’ το χρηματιστήριο και, μετά, θα μπει ζεστό σαουδαραβικό χρήμα σ’ αυτήν. Κάτι που δεν έγινε όταν το απέρριψαν οι νυν μέτοχοι της tesla…

Ο τοξικός και το σόι του βρίσκονται λοιπόν στη Silicon Valley. Όλα πήγαιναν καλά με τα σαουδαραβικά πετροδόλαρα· μέχρι που ο τοξικός έκοψε κομμάτια έναν mainstream δημοσιογράφο, τον Kashoggi. Και τώρα;

Το χρήμα δεν έχει χρώμα, ούτε φαίνονται οι λεκέδες αίματος – οι παράδες ακόμα και της πιο στυγνής χούντας έχουν τη θέση τους στην καπιταλιστική αξιοποίηση. Απ’ την άλλη οι πρωτοκοσμικοί (πελάτες) έχουν κάτι ιδιοτροπίες. Ενώ αδιαφορούν απόλυτα για την σφαγή χιλιάδων αμάχων (ας πούμε: στην υεμένη…) μπορεί να κολλήσουν σε μια μεμονωμένη δολοφονία και να φρικάρουν με το κομμμάτιασμα ενός μονάχα ατόμου· ειδικά αν τα media τους τα θυμίζουν. Αυτή η ιδιοτροπία έχει όνομα: λέγεται ηθικό ξέπλυμα. («Κλαίω με αναφιλητά για ένα κτυπημένο σκυλάκι και γράφω στα γεννητικά μου όργανα τις κατά συρροή δολοφονίες παλαιστινίων» – για να πούμε ένα μόνο παράδειγμα…)

Tο ηθικό ξέπλυμα είναι πολύ ευχάριστο για τα καθεστώτα και για τα αφεντικά (και της Silicon Valley…), αφού είναι ένα καλιμπράρισμα, μια «συναισθηματική εκτόνωση» των εθελόδουλων υπηκόων, που εξασφαλίζει την σταθερότητα του συστήματος. Αρκεί να μην εστιάζει σ’ έναν τόσο βασικό χρηματοδότη του επιχειρηματικού αφρού σαν το σαουδαραβικό καθεστώς και το «οραματικό fund» του τοξικού. (Παράδοξο ή όχι ακόμα και στις καλύτερες στιγμές του καπιταλισμού δεν υπάρχει τελειότητα!).

Συνεπώς η «υπόθεση Kashoggi» πρέπει να κλείσει. Πρέπει να κλείσει μ’ έναν τρόπο που δεν θα διαταράσσει ροές χρήματος έντονα προσωποποιημένες (όπως αυτές απ’ τις αραβικές χούντες), αλλά απ’ την άλλη θα είναι «πειστικός», ώστε η υπόθεση να μην βρυκολακιάζει κάθε τρεις και λίγο. Ειδικά όταν η σαουδαραβική χούντα πληρώνει όσο όσο για να κουκουλώσει την βασική συμμετοχή της στη θρυλική «11 Σεπτέμβρη» (άλλη υπόθεση, του 2001…) – αλλά δεν μπορεί να εξαγοράσει τους πάντες.

Ένα μόνο ζήτημα υπάρχει εδώ. Ότι τα κλειδιά που θα μπορούσαν να κλείσουν την υπόθεση με «φλου» (και τελικά ανώδυνο για τον τοξικό) τρόπο ή θα την αφήσουν διάπλατα ανοικτή σε βάρος της σαουδαραβικής χούντας, τα κρατάει ένα και μόνο ένα καθεστώς. Το τουρκικό. Αυτή τη στιγμή η Άγκυρα βρίσκεται σε στρατηγική θέση, σε θέση κομβική, σε πλήθος οικονομικών και γεωπολιτικών διαδικασιών που αφορούν μεγάλο μέρος του πλανήτη. Αν, για παράδειγμα, τεκμηριωθούν οι διαρροές της τουρκικής καθεστωτικής yeni safak, που υποστηρίζουν ότι ο τοξικός μίλησε τηλεφωνικά στον Kashoggi όταν τον έδεσαν στο προξενείο (πριν αρχίσουν να τον κομματιάζουν), ο τοξικός τελείωσε – και μαζί του πολλά ακόμα. Αν, αντίθετα, η Άγκυρα επιβάλλει διάφορες απαιτήσεις της με αντάλλαγμα να μην δημοσιοποιήσει όλα τα στοιχεία που έχει στην κατοχή της, διάφοροι θα την ευγνωμονούν – και θα την ανταμείψουν κατάλληλα.

Στον μαφιόζικο καπιταλισμό του 21ου αιώνα, μπορεί να συμβεί κι αυτό. Μια «φυσιολογική ενέργεια» εκ μέρους κάποιου που νοιώθει παντοδύναμος (αυτός είναι ο τοξικός) αποδεικνύεται «κόκκινο χαλί» (με την έννοια του Αισχύλου στην τραγωδία «Αγαμέμνων»). Ή, ειπωμένο αλλιώς, λυδία λίθος.

Ίσως μάθουμε αργά σήμερα, απ’ τον Erdogan…

(Η «λυδία λίθος» είναι ένα είδος σκληρού πετρώματος, βασάλτη, που είναι γνωστό απ’ την αρχαία Λυδία· την περιοχή που σήμερα αποκαλείται «μικρά ασία». Μια τουρκική περιοχή, δηλαδή…)

(φωτογραφία: Το σκίτσο αναπαριστά τις «ροές χρηματοδότησης» στις αποκαλούμενες “unicorns”, “νεοφυείς” επιχειρήσεις με εκτιμώμενη αξία πάνω από 1 δισεκατομύριο δολάρια – στις αρχές Οκτώβρη 2018. Πρόκειται για συνολικά 282 “διαμάντια”. Στις 10 πρώτες θέσεις βρίσκονται 7 αμερικανικές (uber, airbnb, spaceX, palantir, wework, stripe, juul labs), και 3 κινέζικες (didi chuxing, toutiao, lu.com).

Είναι οπτικά σαφές απ’ το σκίτσο ότι η ροή χρήματος απ’ την σαουδαραβική χούντα ‘n’ friends είναι ζωτικής σημασίας για μερικά πρωτοκλασσάτα αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης…)

Ιστορία 8 χρόνων – και όχι μόνο

Τρίτη 23 Οκτώβρη. Η παρατήρηση είναι σωστή αλλά άχρηστη: αν το μακελάρισμα του Kashoggi στο σαουδαραβικό προξενείο της Istanbul είχε γίνει πριν δέκα χρόνια, το 2008, το τότε τουρκικό καθεστώς θα δεχόταν την επίσημη σαουδαραβική εκδοχή (ότι ο Kashoggi έφυγε απ’ την πίσω πόρτα του προξενείου), και το ζήτημα θα τέλειωνε πριν καν προκύψει…. Και (θα προσθέταμε εμείς) ο κουτσομπολίστικος τύπος στην τουρκία θα έγραφε ιστορίες για το πως ο σατανικός Kashoggi ξεφορτώθηκε την μνηστή του, αφήνοντάς την να περιμένει στην κύρια είσοδο του προξενείου ενώ αυτός εξαφανίστηκε απ’ την πίσω πόρτα. Τα υπόλοιπα θα ήταν φήμες.

Ίσως να γίνονταν αυτά το 2008. Αλλά το 2018 έχουν αλλάξει πολλά. Οι ισλαμοδημοκράτες στην Άγκυρα ξέρουν (και οι πάντες ξέρουν) ότι βρέθηκαν μεν στη «σωστή μεριά της ιστορίας» στη διάρκεια των εξεγέρσεων / επαναστάσεων το 2010 – 2011 που ονομάστηκαν «αραβική άνοιξη», αλλά στη συνέχεια κέρδισε (ως τώρα) η «λάθος μεριά της ιστορίας»: ο σκληροπυρηνικός άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – (Παρισιού) – Τελ Αβίβ – αραβικών πετροδικτατοριών.

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι λακέδες του είναι οι τελευταίοι που θα δέχονταν ότι η «αραβική άνοιξη» ήταν εκσυγχρονιστική (με βάση την δυτικοκαπιταλιστική / «δημοκρατική» ορολογία) και πως ήταν γνήσια απαίτηση τόσο των ανάλογων κοινωνιών όσο και της Ιστορίας. Το γεγονός είναι πως η έστω σχετική πολιτική χειραφέτηση των αραβικών εργατικών ή/και «μεσαίων» τάξεων εννοήθηκε απ’ τον πρώτο κόσμο με τον πιο αυτόματο τρόπο που θα μπορούσε: σαν θανάσιμος κίνδυνος απώλειας αποικιών τόσο για εργασία και πρώτες ύλες όσο και για γεωπολιτικές θέσεις, σε μια εποχή παγκόσμιων ανακατατάξεων…

Η ιδεολογική ηγεμονία των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στις μετεπεναστατικές αραβικές κοινωνίες (κάποιοι την ονομάζουν ηγεμονία της «μουσουλμανικής αδελφότητας» επειδή θέλουν να την απο-πολιτικοποιήσουν απ’ την μια και να την υπερ-θρησκευτικοποιήσουν απ’ την άλλη) υποχώρησε σημαντικά μετά το πραξικόπημα του στρατού / Sisi στην αίγυπτο το καλοκαίρι του 2013, και την ανατροπή του πρώτου μετά από δεκαετίες εκλεγμένου (σε καθαρές και ελεύθερες εκλογές) προέδρου Mohamed Morsi. Είναι πασίγνωστο πως εκείνο το πραξικόπημα το στήριξαν εκτός απ’ την ηπα / αγγλία τόσο το Τελ Αβίβ όσο και το Ριάντ, μαζί με τα λοιπά εμιράτα. Όπως στηρίζουν έκτοτε, κατά περιόδους, με δανεικά «πετροδόλαρα» την χούντα του Sisi (που είναι σύμμαχος και της Αθήνας, για να μην ξεχνιόμαστε…).

Ωστόσο, ο πυρήνας του κοινωνικού / πολιτικού αιτήματος των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων του 2010/11 ξεπερνούσε τότε κατά πολύ ακόμα και τις βλέψεις του τουρκικού ιμπεριαλισμού. Απλά, πολύ απλά, οι ισλαμοδημοκράτες της Άγκυρας ήταν οι πιο κατάλληλοι πολιτικά / ιδεολογικά και να τον καταλάβουν και να τον υποστηρίξουν (υπέρ και των δικών τους οικονομικών / γεωπολιτικών συμφερόντων). Μετά από μισό αιώνα (τον 20ο) «ψυχρού πολέμου» και, ουσιαστικά δικτατορικής αποικιοποίησης αυτών των κοινωνιών απ’ την συμμαχία πρωτοκοσμικών κρατών και τοπικών (γεωπολιτικο/προσοδικών) ελίτ, οι διαταξικές συμμαχίες που πυρπόλησαν μια σειρά «σταθερά καθεστώτα» στη βόρεια αφρική και στη μέση Ανατολή το 2010/11, αυτήν την απλή αλλά βασική απαίτηση είχαν: μια θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας / εξουσίας στον 21ο αιώνα με βάση τις «δικές τους δυνατότητες» και όχι τους σχεδιασμούς και τις μοιρασιές του 20ου – και την αγριότητά τους. (Αυτό, ενδεχομένως το κατάλαβαν κάποιοι διανοούμενοι απ’ το επιτελείο του Obama…)

Ούτε «σοσιαλισμός», ούτε «κομμουνισμός», ούτε «εργατικά συμβούλια», ούτε «αταξική κοινωνία»… Απλά: δημοκρατία με την ιστορική, «δυτική» έννοια. Τόσο λίγο για τα μάτια των πρωτοκοσμικών «υπεραπαναστατών»· τόσο πολύ για την καπιταλιστική πραγματικότητα! Στην πράξη αυτό ακριβώς ήταν και ο στόχος του σαουδάραβα “αποστάτη” bin Laden, παρότι (ξέροντας αυτά που είχαν γίνει στα ‘90s απ’ την βοσνία ως την αλγερία και την τουρκία) είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ένα «αντάρτικο πόλης» θα ήταν απαραίτητο…

Απ’ την δική μας, καθαρά και αδιαπράγματευτα εργατική οπτική, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι τις εξεγέρσεις / επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο δεν τις υποστήριξε κανένας πρωτοκοσμικός, «επαναστάτης», «διεθνιστής» (όλα αυτά έχουν γίνει κενόδοξες ιδεολογίες) αλλά ένα κράτος: το ισλαμοδημοκρατικό καθεστώς της τουρκίας. Είναι ένα υλικό, χειροπιαστό μέτρο απόλυτης απώλειας προσανατολισμού στον κόσμο μας! (Το ότι σαν αυτόνομοι εργάτες στην Αθήνα κάναμε τότε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μας είναι “αισχρή εξαίρεση”!)

Τελευταίο αλλά πάντα σημαντικό: σ’ αυτήν την καινούργια πολιτική γεωγραφία που επιδίωξαν οι αραβικές κοινωνίες σε μεγάλη έκταση το 2010, μέσα απ’ την ταξική συμμαχία αραβικής εργατικής τάξης και «πεφωτισμένης» αστικής, κομβικό ζήτημα ήταν (και παραμένει) η Παλαιστίνη. Γιατί η Παλαιστίνη είναι η «σημαία» της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας στον αραβικό κόσμο και στη μέση Ανατολή.

Αυτό είναι πασίγνωστο…

(φωτογραφία: Όταν οι “αγανακτισμένοι” μικροαστοί συναδελφώνονταν στο Σύνταγμα, εργάτες με τα αφεντικά τους, φασίστες με ακροαριστερούς και αναρχικούς, πανεπιστημιακοί και οικονομολόγοι – σωτήρες – με κάθε είδους εξαίσιο θύμα, εμείς δεν είμασταν εκεί.

Είμασταν αλλού. Μάης του 2011: η Ιστορία δεν γράφεται στις χωματερές του μικροαστισμού!!)

Ο Erdogan πολιορκεί το Riyadh

Τρίτη 23 Οκτώβρη. Μπορεί το ισλαμοδημοκρατικό καθεστώς να υποχώρησε το 2013 μετά το πραξικόπημα στην αίγυπτο· μπορεί νωρίτερα, τον Μάη του 2010, να διαπίστωσε πέρα από κάθε αμφιβολία, το τι είναι διατεθειμένα να κάνουν τα πρωτοκοσμικά καθεστώτα (και ειδικά Ουάσιγκτον και Λονδίνο) προκειμένου να υπερασπίσουν τις «κτήσεις» τους σ’ αυτή τη ζώνη του πλανήτη, με την σφαγή στο πλοίο Mavi Marmara απ’ τον ισραηλινό στρατό· αλλά δεν συμβιβάστηκε.

Ειδικά μετά το πραξικόπημα του Ιούλη του 2016, όλα ήταν ξεκάθαρα – σε όποιον ήθελε να καταλάβει. Είναι τέτοια η πρωτοκοσμική αποικοκρατική / ιμπεριαλιστική γεωγραφία στη μέση Ανατολή και στη βόρεια αφρική, και τέτοια η πρωτοκοσμική αγωνία και ένταση για την απώλεια θέσεων και επιρροής απ’ το Πεκίνο, ώστε οι «αιρετικοί» ισλαμοδημοκράτες στην Άγκυρα θα έπρεπε να βγουν απ’ την μέση. Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, χρονικό σημείο όπου το τουρκικό καθεστώς θεώρησε (σωστά) ότι του έχει κηρυχτεί κανονικός πόλεμος στην επικράτειά του (όχι στην Παλαιστίνη, όχι στο Κάιρο – στα δικά του εδάφη), αναπροσάρμοσε τις τακτικές του και τις συμμαχίες του, σκλήρυνε σχεδόν δικτατορικά (εμπόλεμα θα λέγαμε…) στο εσωτερικό του – και πέρασε στην έργω αντεπίθεση.

Κατ’ αρχήν στο συριακό πεδίο μάχης. Το μπλοκ της Αστάνα δεν είναι βέβαια «συνέλευση επαναστατών»· ούτε καν «σύνοδος δημοκρατών»! Είναι πρώτα και κύρια συμμαχία κρατών / καπιταλισμών που έχουν πλέον την ισχύ να αμφισβητούν πρακτικά την προέκταση της πρωτοκοσμικής μοιρασιάς του κόσμου (απ’ τα ‘90s και μετά) στον 21ο αιώνα. Ειπωμένο αλλιώς: θέλουν τα δικά τους μερίδια επιρροής. Ο καθένας απ’ τους εταίρους του μπλοκ, η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Άγκυρα, μπορεί να διηγηθεί το πως βρέθηκε στη θέση του «υπόλοιπου για να διαμοιραστεί» μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου, απ’ τις αρχές των ‘90s. Μπορεί να διηγηθεί ποια είναι η μοίρα των “ηττημένων”, ή των “περιττών” ή των “μη εντάξιμων”… Αλλά μπορεί, επίσης, να αποδείξει ότι αξίζει καλύτερη θέση. Και αυτό ακριβώς κάνει.

Με την υποστήριξη της Μόσχας και της Τεχεράνης (και τις απαραίτητες μικρής κλίμακας μοιρασιές επιρροής) το πιο δύσκολο μέρος της αντεπίθεσης της Άγκυρας στο συριακό πεδίο μάχης ήταν να τραβήξει απ’ την οικονομική και ιδεολογική σφαίρα του Ριάντ τους σουνίτες αντικαθεστωτικούς. Η ρωσική αεροπορία βομβάρδιζε και το ρωσικό πεζικό (επίσημοι αξιωματικοί ή ανεπίσημοι μισθοφόροι) πολεμούσαν στο χώμα· οι μισθοφόροι της Τεχεράνης και οι αξιωματικοί των «φρουρών της επανάστασης» καθώς και οι ένοπλοι της Χεζμπ’ αλλάχ πολεμούσαν και μάτωναν επίσης στο χώμα· αλλά την «διαχείριση» των σουνιτών αντικαθεστωτικών μόνο η Άγκυρα θα μπορούσε να πετύχει· ή όχι. Το «μέτωπό» της ήταν σαφές: κατ’ αρχήν το Ριάντ και σε δεύτερο βαθμό το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον.

Η «τελική μάχη που δεν έγινε», η μάχη του Idlib, ήταν η τελική νίκη των ισλαμοδημοκρατών της Άγκυρας. Σ’ αυτόν τον θύλακα ήταν συγκεντρωμένος (μετά από επιμέρους συμφωνίες «παύσης του πυρός / υποχώρησης» σε όλα τα υπόλοιπα σημεία του συριακού πεδίου μάχης, συμπεριλαμβανόμενου του Aleppo) όλος ο πληθυσμός, ένοπλοι και άμαχοι, που είχε υποστηριχτεί / χρηματοδοτηθεί απ’ το Ριάντ και τα υπόλοιπα χουντοεμιράτα της σαουδαραβικής επιρροής, είχαν εξοπλιστεί απ’ την δύση και είχαν καθοδηγηθεί από πράκτορες κάθε είδους και προέλευσης, κυρίως όμως αμερικάνους, ισραηλινούς, άγγλους και γάλλους, απ’ το 2011 και μετά.

Το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός, ή οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, ή οι τουρκικές απειλές, ή το τουρκικό χρήμα, κατέφεραν να τους πείσουν (στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους) να βγουν απ’ τον σχεδιασμό του «άξονα», δεν ήταν απλά μια τοπική «διπλωματική επιτυχία», περιορισμένης αξίας. Ήταν ένα «μήνυμα» που έφτασε πολύ μακριά: ο σύνθετος (οικονομικός, ιδεολογικός, στρατιωτικός) σχεδιασμός του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ νικήθηκε. Όχι «στενά στρατιωτικά». Αλλά με όρους ενεργητικής, δυναμικής ηγεμονίας. Ίσως το μπλοκ της Αστάνα να είχε κάνει την μισή δουλειά αν νικούσε μεν στις μάχες που έδωσε αλλά δεν είχε καταφέρει να νικήσει στη «μάχη που δεν έγινε»…

Από εκείνη την χρονική στιγμή και μετά (δηλαδή απ’ τις αρχές του περασμένου Οκτώβρη…) ο τοξικός και το σόι του δεν ήταν απλά ηττημένοι. Ήταν στο χείλος της γεωπολιτικής συντριβής σε ότι αφορά την ευρύτερη μέση Ανατολή. Το ότι του ήρθε η ωραία ιδέα να κάνει κομμάτια, σε τουρκικό έδαφος, έναν μετριοπαθή αμφισβητία δημοσιογράφο με αμερικανικά διαπιστευτήρια (όχι και τόσο «καθαρό», έτσι κι αλλιώς) στις 2 Οκτώβρη, είναι ίσως αυτό που λέγεται Άτη.

Άτη με κοσμική, καπιταλιστική, εμπόλεμη μορφή: το καθεστώς Erdogan κρατάει πλέον στο χέρι το σαουδαραβικό…

Η “εθνική γραμμή” και οι εκπροσωποί της 1

Κυριακή 21 Οκτώβρη. Με γειά, λοιπόν, ο καινούργιος έλληνας υπ.εξ. Και είναι κρίμα που δεν θα μείνει καιρό στη θέση του για να επιδείξει το ταλέντο του στο να λύνει δύσκολους κόμπους. Είναι πάλι κρίμα που δεν έμεινε στο πόστο ο ογκόλιθος. Γιατί αντί να θριαμβολογεί για την ειρήνη που έφερε στα βαλκάνια (;) ίσως να προλάβαινε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της «δουλειάς» του στο «κυπριακό»…

Το γεγονός είναι αδυσώπητο: οι ελληνικές ελπίδες ότι το τουρκικό καθεστώς θα «αδυνατίσει» είτε για οικονομικούς λόγους, είτε λόγω των «προβλημάτων με τις ηπα», έχουν καταρρεύσει παταγωδώς. Και μαζί καταρρέουν (υπόγεια) πολλές πλευρές των ελληνικών σχεδιασμών για «περικύκλωση της Μεσογείου» – αυτούς που προσπάθησε να πουλήσει ξανά και ξανά ο ογκόλιθος, στις αρχές του 2017, στην καινούργια ψοφιοκουναβική διοίκηση. Καταρρέουν, τέλος, και οι «βάσεις» πάνω στις οποίες (και πάλι ο ογκόλιθος, σε συνεργασία με τον Ανστασιάδη) είχαν βουλιάξει τις τελευταίες «διαπραγματεύσεις για την λύση» στο Κραν Μοντανά. Ειδικά η βεβαιότητα πως η νότια κύπρος θα αλωνίζει στην «αοζ της» βρίσκοντας μυθικά κοιτάσματα αερίου, την ώρα που ο αμερικανικός, ο γαλλικός και ο ιταλικός στόλος θα κρατούσαν «δεμένη» την Άγκυρα, έξω απ’ την ανατολική Μεσόγειο…

Οι τρανταχτές απόδειξεις γι’ αυτό το μπαράζ αποτυχιών του ελληνικού ιμπεριαλισμού (ο τενεκεδένιος, σαν ειδικός στις «αυταπάτες», μπορεί να ξαναμουρμουρήσει κάτι τις σχετικό) έρχονται απ’ την Λευκωσία. Όπου όχι και ιδιαίτερα υπόγεια έχει αναδυθεί στον αφρό των ημερών όχι το φυσικό αέριο αλλά μια «λύση» που αναγνωρίζει, τελικά, αυτό που έγινε το 1974: ότι, δηλαδή, στην κύπρο υπάρχουν δύο κράτη!

Ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της νοτιοκυπριακής εφημερίδας «πολίτης», πριν μια βδομάδα, περιγράφει την κατάσταση. Προτείνουμε να το διαβάσετε ολόκληρο. Όχι μόνο για το περιεχόμενό του αυτό καθ’ εαυτό, αλλά και επειδή δεν διαψεύστηκε «αρμοδίως» ούτε μια τελεία απ’ αυτό.

Η “εθνική γραμμή” και οι εκπροσωποί της 2

Κυριακή 21 Οκτώβρη. Εντελώς επιγραμματικά τα πράγματα έχουν ως εξής. Στη Λευκωσία ξέρουν (προφανώς και στην Αθήνα ξέρουν) ότι η νότια κύπρος αποκλείεται να εκμεταλλευτεί κοιτάσματα που αυθαίρετα έχει χαρακτηρίσει σαν τμήματα της δικής της αοζ (εφόσον βρεθούν με εκμεταλλεύσιμο γκάζι) πηγαίνοντας κόντρα στην Άγκυρα. Απλά, πολύ απλά, επειδή κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κοντράρει το αναβαθμισμένο στρατιωτικά και γεωπολιτικά τουρκικό καθεστώς για να χαρίσει ποσοστά απ’ το γκάζι στη Λευκωσία. Ούτε η τριγωνική συμμαχία Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ προσφέρει «κάλυψη»: το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς είναι να προσθέσει στο λογαριασμό του αντίπαλους στρατούς (και στόλους).

Η ιδέα για ένα «βελούδινο διαζύγιο» στην κύπρο γυροφέρνει πάνω από ένα χρόνο· όχι από τίποτα περιθωριακούς, αλλά απ’ το ίδιο το νοτιοκυπριακό καθεστώς και προσωπικά τον Αναστασιάδη. Είναι ο μόνος τρόπος για να «λυθούν τα χέρια» της Λευκωσίας να αξιοποιήσει ό,τι υπάρχει στη δική της αοζ, χωρίς τουρκικές «ενοχλήσεις» και χωρίς αβεβαιότητες για τις εταιρείες εκμετάλλευσης φυσικού αερίου.

Δεν είναι μεν μια απλή τεχνικά διαδικασία (η αλληλοαναγνώριση δύο κρατών στην κύπρο, ειδικά σε ότι αφορά την σχέση του βορρά με την ε.ε.), είναι όμως η μόνη λογική (και από καπιταλιστική άποψη) εξέλιξη. Ωστόσο παρεμβάλλονται οι ιδεολογικοί παράγοντες, ιδιαίτερα ισχυροί σε πρωτόγονες κοινωνίες σαν την ελληνική ή την ελληνοκυπριακή. Αν το «βόρεια μακεδονία» είναι μια φορά ανάθεμα, το «δύο κυπριακά κράτη» είναι εκατό!!!

Να γιατί θα χρειαζόταν ένας ταχυδακτυλουργός (ή ένας μεγΑλέκος) σαν τον τενεκεδένιο, για να πάρει το κόψιμο του «γόρδιου δεσμού» πάνω του!!! Κρίμα που δεν έχει τον απαραίτητο χρόνο στη διάθεσή του…

(Δεν είναι ικανός; Μα γιατί το λέτε; Αφού πρόσφατα ξανα-ανακοίνωσε ότι με τον φίλο του τον χασάπη Sisi θα χαράξουν τα σύνορα των δύο αοζ, ελληνικής και αιγυπτιακής, μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Το πολύ πολύ κάτω απ’ την Κρήτη. Ανατολικότερα… ως την κυπριακή αοζ; Δεν έχει!!!)

… αλλά οι καμήλες του xέζουν στο δωμάτιο…

Τετάρτη 17 Οκτώβρη. Στα πιο σοβαρά τώρα: «ανώνυμοι» τούρκοι αξιωματούχοι που συμμετέχουν στις έρευνες για τις «συνθήκες εξαφάνισης» του Khashoggi είπαν στο al jazeera ότι έχουν στην κατοχή τους ένα ηχητικό διάρκειας 11 λεπτών, μέσα απ’ το προξενείο, που καταγράφει την επίθεση στον Khashoggi και την δολοφονία του. Ξεκαθάρισαν ότι προέρχεται από άλλη πηγή, και όχι απ’ το apple watch του.

Το πρόβλημα που είχε απ’ την αρχή το τουρκικό καθεστώς είναι πως διαθέτει μεν αρκετά χειροπιαστά στοιχεία για την δολοφονία, αλλά τα έχει αποκτήσει «παράνομα»: από την παρακολούθηση της σαουδαραβικής πρεσβείας μέσα-έξω. Δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει (όχι όλα, σίγουρα) επειδή θα είναι σα να παραδέχεται ότι παρακολουθεί ξένες πρεσβείες (προφανώς και άλλες πλην του Ριάντ). Προσπαθεί, λοιπόν, να βρει στοιχεία απ’ την εκ των υστέρων «τυπική» έρευνα… Κι ως τώρα μόνο με διαρροές δείχνει ότι «έχει στο χέρι» τον τοξικό, δημιουργώντας “κλίμα”…

Το al jazeera – στην αραβική έκδοσή του, κι αυτό έχει την σημασία του… – δημοσιοποιεί ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, που υποθέτουμε πως έχουν τουρκική προέλευση. Ότι η “διμοιρία θανάτου” που είχε έρθει απ’ το Ριάντ την έπεσε στον Khashoggi αμέσως μόλις μπήκε στο προξενείο, κι ότι τον έσυραν στο γραφείο του γενικού προξένου, όπου τον κτύπησαν μέχρι θανάτου παρόντος του προξένου. Στη συνέχεια ο ιατροδικαστής Salah al Tabiqi, που είχε έρθει επί τούτου, ζήτησε απ’ τον πρόξενο να βγει έξω και άρχισε να κομματιάζει το πτώμα του Khashoggi με το “ειδικό ηλεκτρικό πριόνι” του, μια δουλειά που κράτησε επτά λεπτά. Ταυτόχρονα ζήτησε απ’ τους υπόλοιπους που ήταν στο δωμάτιο να βάλουν δυνατά μουσική, προφανώς για να καλύψουν τον ήχο του πριονιού…

Είναι προφανές ότι με ζεστό ακόμα το σώμα, ο διαμελισμός του θα γέμισε το γραφείο με αίματα. Είναι γι’ αυτό που ο Erdogan δήλωσε χτες ότι «έχει γίνει προσπάθεια να καλυφθούν στοιχεία μέσω φρεσκοβαψίματος κάποιων χώρων» στο προξενείο…

Εν τω μεταξύ το bbc, ευκαιρίας δοθείσης, θυμήθηκε κάτι που είχε ξεχάσει ως τώρα. Ότι τρεις πρίγκηπες, του οίκου των Σαούντ αλλά αντίπαλοι του τοξικού, έχουν «εξαφανιστεί» τα 3 τελευταία χρόνια. Και οι τρεις εξαφανίστηκαν από ευρωπαϊκό έδαφος (ο ένας απ’ το Παρίσι), που σημαίνει στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι τους απήγαγαν και τους πήγαν στο Ριάντ. Εκεί όπου το «ειδικό ηλεκτρικό πριόνι» δεν χρειάζεται μασκάρισμα…

Φαίνεται, όμως, ότι μέχρι να ηττηθεί οριστικά ο τοξικός στο συριακό πεδίο μάχης (και η οριστική του ήττα θεωρούμε πως ήταν στο Idlib…) δεν κρινόταν συμφέρον να αναρωτηθούν οι ευρωπαϊκές αστυνομίες ή τα καθώς πρέπει media «τι στην ευχή απέγιναν αυτοί οι πρίγκηπες;»…

(φωτογραφία: Ο τοξικός χτες, μ’ έναν αμερικάνο φίλο – στο παλάτι του φυσικά…)

Θα καθαρίσει ο τοξικός;

Κυριακή 14 Οκτώβρη. Αυτό προσπαθεί… Το «σενάριο» που σπρώχνει ο ίδιος και όλο το καθεστώς του είναι ότι «αυτός» (ο τοξικός) δεν ήξερε τίποτα (για την προετοιμασία, την δολοφονία και το κομμάτιασμα του Khashoggi), και πως για όλα φταίει κάποιος «σύμβουλος»… Υποθέτουμε ότι κι αυτός ο «σύμβουλος» κάπου θα κρυφτεί και δεν θα φαίνεται· ή θα τον καθαρίσει ο τοξικός και μετά θα κοκορεύεται: να, είδατε, έχω την δικαιοσύνη μέσα μου… Ωστόσο δεν έχει αφήσει την τουρκική αστυνομία να μπει μέσα στο προξενείο… Ίσως οι λεκέδες απ’ το αίμα να είναι «δύσκολοι»…

Περιμένουμε να δούμε πόσοι (και ποιοί) θα αγοράσουν το παραμύθι της τοξικής άγνοιας. Ξέρουμε, ωστόσο, ποιοί θα είναι οι πωλητές της αθωώτητάς του στις ηπα: ο βασιλικός γαμπρός Jerad Kushner οπωσδήποτε· αν και πιθανά όχι ο μόνος…

Στα σίγουρα: η τακτική της Ουάσιγκτον, μετά από 12 ολόκληρες ημέρες και νύχτες, “περιμένουμε εξηγήσεις” (απ’ το Ριάντ) είναι η σημαδούρα υπόγειων και βιαστικών προσπαθειών να πεταχτεί η μπάλα όσο πιο μακρυά γίνεται απ’ τα βασιλικά καθάρματα της σαουδικής αραβίας (και, πιθανότατα, από μηχανισμούς στις ηπα και όχι μόνο…)

Όταν επρόκειτο για “χρήση χημικών” στη συρία οι “τιμωροί” ήταν σίγουροι για το τι έγινε και ποιος το έκανε πριν καν γίνει… Τώρα ψειρίζουν την μαϊμού.

Idlib

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Δούλεψε, τελικά, η πολύπλευρη και πολύμορφη «πίεση» των τουρκικών υπηρεσιών στους αντικαθεστωτικούς φιλο-Ριάντ ένοπλους στο Idlib. Χρειάστηκαν, φυσικά, και μερικές δολοφονίες σκληροπυρηνικών οπλαρχηγών από μυστηριώδεις (και άγνωστους) ελεύθερους σκοπευτές ή σαμποτέρ. Χρειάστηκε, επίσης, και μια εσωτερική στρατιωτική πίεση προς τους σκληροπυρηνικούς της HTS, κάτι σαν σποραδικός εμφύλιος. Το αποτέλεσμα πάντως είναι που μετράει: η ζώνη – χωρίς – βαριά – όπλα που συμφωνήθηκε μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας είναι από χτες γεγονός.

Δεν τέλειωσαν όλα, φυσικά, στον θύλακα του Idlib. Με μικρότερη έκταση να μοιραστούν μεταξύ τους, και με σαφή τα πλεονεκτήματα όσων πέρασαν με την μεριά της Άγκυρας, οι εσωτερικοί καυγάδες για τις όποιες προσόδους είναι πιθανό να ενταθούν.

Όμως αυτό ήταν απ’ την αρχή στο λογαριασμό. Δεν χαλάει κανέναν (απ’ το μπλοκ της Αστάνα). Αν συνυπολογίσει κανείς τα ζόρια που απέκτησε ο τοξικός μετά την δολοφονία του Khashoggi στην πρεσβεία στην Άγκυρα (τα σκονάκια είναι κακοί σύμβουλοι!) οι πελάτες του στη συρία θα στριμωχτούν ξανά και ξανά.

Και όχι μόνον αυτοί.