Μερικοί δρόμοι οδηγούν… άγνωστο που

Σάββατο 10 Νοέμβρη. Αυτή η συμμαχία μεταξύ Καΐρου και Μόσχας σε σχέση με την λιβύη θα πρέπει να προκαλεί μια κάποια αμηχανία στο ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Θα ήθελε να έχει το Κάιρο στο πλευρό του (στη δημαγωγία για τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο), και πράγματι η αιγυπτιακή χούντα έχει αντιπαλότητα με το τουρκικό καθεστώς. Όχι όμως για τον βυθό της Μεσογείου, αλλά για την επιρροή και τον έλεγχο επί των σουνιτών, ειδικά αν η πετροχούντα του Ριάντ κλατάρει. Εφόσον, όμως, Άγκυρα και Κάιρο έχουν τον ίδιο «εταίρο» (την Μόσχα), αυτή η αντιπαλότητα δεν πρόκειται να πάρει στο ορατό μέλλον την ένταση που θα βόλευε την Αθήνα.

Το πράγμα προχωράει ακόμα μακρύτερα. Η Ουάσιγκτον ονειρεύεται μια «αραβική στρατιωτική συμμαχία» που θα περιλαμβάνει το αιγυπτιακό καθεστώς και όλα τα αραβικά νότια του ιράκ, εναντίον του ιράν. Και το Τελ Αβίβ γουστάρει πολύ· (για να μην το ξεχνάτε: το Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον και το Ριάντ είναι στον ίδιο άξονα με την Αθήνα και τη Λευκωσία). Η Ουάσιγκτον έχει προγραμματίσει για τον ερχόμενο Γενάρη μια πρώτη «σύνοδο» αυτής της υπό διαμόρφωση συμμαχίας…

Όμως…. Πρώτον, η Ντόχα (και το Κουβέιτ…) αποκλείεται να στραφούν κατά της Τεχεράνης (έμμεσα και κατά της Άγκυρας, της Μόσχας, της Δαμασκού και της Βαγδάτης…). Δεύτερον, το Ριάντ τραβάει κάτι ζόρια – με την δολοφονία του Khashoggi. Τρίτον, απ’ όλα τα υποψήφια αραβικά κράτη αυτής της αμερικανο-ισραηλινο εμπνευσμένης συμμαχίας το μόνο που έχει κανονικό μαζικό στρατό (μαζικό αλλά κακής ποιότητας, εφόσον το κύριο καθήκον του είναι η χούντα…) είναι η αίγυπτος. Αλλά το Κάιρο μόνο δευτερεύον πρόβλημα έχει με την Τεχεράνη· το βασικό του είναι η Άγκυρα. Απ’ την άλλη μεριά, πέρα απ’ την de facto συμμαχία του με την Μόσχα σε ότι αφορά τη λιβύη, θέλει οπωσδήποτε γενικά καλές σχέσεις με το ρωσικό καθεστώς…

Συνεπώς, σ’ αυτό το «τουρλουμπούκι» περιφερειακών ιμπεριαλισμών στη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο η Μόσχα δείχνει σαφώς καλύτερα τοποθετημένη (ως προς τις συμμαχίες της) σε σχέση με την Ουάσιγκτον, που έχει – μαζί με το Τελ Αβίβ – εξαιρετικά «φλογερά» όνειρα. Όμως το ελλαδιστάν στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ έχει βάλει τους ιμπεριαλιστικούς παράδες του. Προσπαθεί να βγάλει τα γεωπολιτικά προσοδικά κέρδη του καβάλα σε ένα κόλπο (τον αμερικανικό έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου) που δεν έχει τα ατού που θα ήθελε…

Κι ακόμα χειρότερα: εκκρεμούν οι κινήσεις του ιταλικού ιμπεριαλισμού σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου, που με κάποια καθυστέρηση προσπαθεί να ελιχθεί μεταξύ Μόσχας, Ουάσιγκτον και Παρισιού.

Πολλοί και πεινασμένοι καρχαρίες στην ίδια θάλασσα… Δεν θα χορτάσουν με μετανάστες / πρόσφυγες· αυτοί κι αυτές είναι το «ορεκτικό» τους…

Comments are closed.