Σάββατο 10 Νοέμβρη. Τον καραβανά με τα γυαλιά στη μέση της πάνω φωτογραφίας θα πρέπει να τον αναγνωρίσετε: είναι ο ρώσος υπ.αμ. στρατηγός Sergei Shoigu· (τα είπε ένα χεράκι, πρόσφατα, στον ψεκασμένο).
Αυτόν με το μουστάκι και τον μπερέ στη μέση της κάτω φωτογραφίας δεν τον ξέρετε. Είναι ο στρατηγός Khalifa Belqaim Haftar. Ο στρατός του ελέγχει περίπου τα δύο τρίτα της λιβυκής επικράτειας (κόκκινο χρώμα στον χάρτη). Είναι σύμμαχος της Μόσχας (και των εξής: Καΐρου, Ντόχα, Παρισιού) αλλά καθόλου ο εκλεκτός του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον. Το αντίθετο… Δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεται την Μόσχα· όμως αυτή τη φορά έγινε δεκτός με την δημοσιοποιημένη επισημότητα αρχηγού κράτους… Χωρίς να είναι πράγματι τέτοιος…
Τι συμβαίνει, λοιπόν, στη λιβύη; Ένα ακόμα πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, αυτό συμβαίνει! Αν και η αμερικανική / νατοϊκή επιδρομή που έριξε τον Καντάφι ήταν, κυρίως, απαίτηση του Λονδίνου και του Παρισιού προς την σύμμαχο Ουάσιγκτον (τα έχει πει αυτά ο Obama…), o κερδισμένος προς το παρόν είναι ο δεύτερος (το Παρίσι). Μέσω μιας τακτικά αναγκαίας συνεργασίας με την χούντα του Καΐρου και την Μόσχα. Κι έτσι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός έχει αποκτήσει έρεισμα (κάποιοι μιλάνε και για άτυπες βάσεις, καθόλου απίθανο…) στη μέση της Μεσογείου. Απέναντι απ’ την Πελοπόννησο…
Εννοείται ότι το θέμα «λιβύη» ενδιαφέρει έντονα πλέον και την Ρώμη.