Tag: τουρκία

Παλαιστίνη

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη (00.26) >> Στη λωρίδα της Γάζας οι θεοναζί έχουν καταλάβει πάνω απ’ το μισό της έκτασης ελπίζοντας, σχεδιάζοντας, ότι θα τους μείνει:

Θεωρητικά (αλλά μόνο θεωρητικά για δαύτους) αυτή είναι μόνο η πρώτη φάση της απόσυρσής τους με βάση την «συμφωνία του Sharm el-Sheikh». Στην επόμενη φάση θα πρέπει να αποσυρθούν εντελώς – αλλά εκτιμούν ότι δεν θα υπάρξει «επόμενη φάση»…

Ή κάνουν κάποιο λάθος; Η «δεύτερη φάση» περιλαμβάνει αφοπλισμό της αντίστασης στη Γάζα (ούτε λόγος…) αλλά και την εγκατάσταση μιας κάποιας «διεθνούς δύναμης επιτήρησης» (την οποία η αντίσταση έχει αποδεχθεί αλλά οι θεοναζί απορρίπτουν μετά βδελυγμίας…), την έναρξη της αποκομιδής των μπάζων και της ανοικοδόμησης (δεν χρειάζεται να πούμε κάτι…), και το ξεκίνημα της διαμόρφωσης κάποιας «τεχνοκρατικής» διοίκησης στη Γάζα (την οποία επίσης έχει αποδεχθεί η αντίσταση αν είναι αμιγώς παλαιστινιακής σύνθεσης αλλά σε καμία περίπτωση οι θεοναζί).

Με λίγα λόγια: η «δεύτερη φάση», χωρίς αφοπλισμό, ενοχλεί τόσο πολύ το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς ώστε θα κάνει τα πάντα για να μην υπάρξει.

Μπορεί να κάνει πολλά – αν βρισκόμασταν στο 2023 ή, έστω, στο 2024. Μπορεί και τώρα; Χμμμ… Εδώ υπάρχει μια κάποια «επιπλοκή», η οποία μπορεί να μην βγάζει μάτι, μπορεί να μην μνημονεύεται (γιατί, άλλωστε, θα έπρεπε;) στη δυτική δημαγωγία, αλλά είναι υπαρκτή. Ποια «επιπλοκή»; Για να πάρει κάτι δις που χρειάζεται μπας και διασώσει τους προϋπολογισμούς του το ψόφιο κουνάβι δεν μπορεί να την βγάλει με την δωροδοκία του θεοναζί, απαρτχάιντ λόμπι στις ηπα. Χρειάζεται τις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου με το πολύ μεγαλύτερο πουγκί. Πρέπει να τους κάνει κάποια χατήρια, έστω και φραστικά.

Αυτές με την σειρά τους, αντιλαμβανόμενες ότι δεν είναι πλέον under u.s.α. thumb (όπως, για την δική τους βόλεψη, θεωρούσαν πως είναι ως πριν λίγους μήνες) φροντίζουν για το τομάρι τους! Και επειδή, το καταλαβαίνουμε, η στερεοτυπική σκέψη δεν μπορεί να καταλάβει την δυναμική που είναι το χαρακτηριστικό «συστημικός/η/ο» μεταβατικών περιόδων όπως η τωρινή («μια φορά στα 100 χρόνια» όπως είπαν κάποτε Xi και Putin με μια φωνή…), να ξαναπούμε τηλεγραφικά τι (καταλαβαίνουμε ότι) σημαίνει «φροντίζουν για το τομάρι τους» όταν πρόκειται για τις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου.

Πρώτον: πρέπει να ανεβάσουν (και μάλιστα σημαντικά) την «γεωπολιτική αξία» τους. Το «υποψιάζονταν» πριν, το κατάλαβαν χωρίς παρεξηγήσεις μετά τον βομβαρδισμό της Doha από ηπα και θεοναζί. Τι σημαίνει υπό τις συγκεκριμένες ιστορικές, πολιτικές, οικονομικές και γεωπολιτικές συνθήκες «ανεβάζω την γεωπολιτική αξία μου» γι’ αυτές τις πετροχούντες; Σημαίνει ότι δεν είμαι (ως καθεστώς) – δεν είμαστε – βενζινάδικο με ταμείο γεμάτο πετροδόλαρα – τελεία! «Είμαστε και άλλα». Τα «άλλα» μπορεί να είναι διάφορα (ακόμα και φανταστικά) projects. Όμως, υπό τις τωρινές συνθήκες, το «είμαστε και άλλα» (εκτός από βενζινάδικα κλπ) σημαίνει οπωσδήποτε ότι με-κάποιο-τρόπο «υπερασπιζόμαστε την διεθνή νομιμότητα» (την πεθαμένη μεν στη δύση αλλά υπό ανακατασκευή στην ανατολή), δηλαδή: είμαστε πιο ενεργά υπέρ ενός (κάποιου) παλαιστινιακού κράτους.

Δεύτερον, σε σχέση με το πρώτο: για να ενταχθούν ομαλά στην υπό διαμόρφωση «νέα παγκόσμια τάξη», στο ευρασιατικό project και τις προεκτάσεις του, αυτές οι πετροχούντες για το δικό τους συμφέρον ΔΕΝ πρέπει να μείνουν απλά «βενζινάδικα με γεμάτα ταμεία» που απλά αλλάζουν «προστασία»! Πρέπει να είναι ΚΑΙ παράγοντες, συνεταίροι, «περιφερειακής ασφάλειας»! Αντί να είναι κάτω απ’ την προστασία της «μεγάλης υπερδύναμης» των ηπα, πρέπει να φροντίσουν για την περιφερειακή γεωπολιτική τους αξία και ικανότητα, την αποτελεσματική «επίλυση προβλημάτων», την αποτελεσματικά «διαχείριση εντάσεων», κλπ: ούτε το Πεκίνο ούτε η Μόσχα, παρά τις οικονομικές και στρατιωτικές δυνατότητές τους, δεν σκοπεύουν να γίνουν οι νταβάδες / παγκόσμιοι στρατόμπαστοι – έως τώρα και στο κοντινό μέλλον σίγουρα. Το λένε, το φωνάζουν, το υλοποιούν – και έχει νόημα υπό τις τωρινές συνθήκες και τους συσχετισμούς του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Κι αυτό λοιπόν, το να γίνουν οι ως τώρα βολεμένες (με κάτι πρόστυχες «συμφωνίες του Αβραάμ» π.χ….) κάτω απ’ την δυτική μιλιταριστική και χρηματοπιστωτική ομπρέλλα αραβικές πετροχούντες ενεργοί παράγοντες της περιφερειακής (τους) ασφάλειας (ασφάλειας των επενδύσεων και της καπιταλιστικής συσσώρευσης, μην το ξεχνάτε) στη μέση Ανατολή / δυτική Ασία, κάτι που είναι εντελώς αντίθετο με την τακτική της «καμμένης γης» του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Αθήνα – Τελ Αβίβ, περνάει υποχρεωτικά απ’ την Παλαιστίνη, περνάει υποχρεωτικά απ’ την Γάζα και την δυτική Όχθη, περνάει υποχρεωτικά απ’ την εναντίωση στα σχέδια του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και του «μεγάλου ισραήλ». (Το οποίο «μεγάλο ισραήλ» θέλει να κάνει κάτι ανάλογο, μια μεγάλη-κατοχική-διαχειριστική-ηγεμονία στη μέση Ανατολή, δια της βίας και για λογαριασμό της παρακμιακής δύσης. Για λογαριασμό κάθε τσουραμαδηΜερτς του «κάνει την βρώμικη δουλειά για μας»…)

Ξέρουμε: πολλοί, ίσως όλοι, αν διαβάσουν τα παραπάνω θα πουν: μα καλά, είστε εντελώς μαλάκες; Δεν βλέπετε… Πράγματι. Βλέπουν – και βλέπουμε. Όμως άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας!

Βλέπουμε (για παράδειγμα) ότι σήμερα (Δευτέρα) θα συναντηθούν στην Istanbul οι υπ.εξ. του κατάρ, της σαουδικής αραβίας, των εμιράτων, της ιορδανίας, του πακιστάν και της ινδονησίας – υπό την διεύθυνση του εξαιρετικού (αν και μισητού στα μέρη μας) Fidan. Για να «πιέσουν την Ουάσιγκτον για την συνέχιση και την ολοκλήρωση της συμφωνίας του Sharm el-Sheikh» – για την Γάζα. Οι δύο από δαύτους (εμιράτα, ιορδανία) ανήκουν στους «χεσμένους» της αλλαγής συσχετισμών παγκόσμια. Οι υπόλοιποι όχι και τόσο, ή και καθόλου (π.χ. τουρκία και ινδονησία). Από πρώτη ματιά είναι κρατικοί υπάλληλοι που επί δεκαετίες έχουν πετάξει στα σκουπίδια την Παλαιστίνη. Σωστό 110%. Όμως ΤΩΡΑ πρέπει να κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ ότι έκαναν επί δεκαετίες – αν θέλουν να κοντρολάρουν τους πληθυσμούς τους (που δεν είναι ηλίθιοι!) και αν θέλουν να ενταχτούν στον «πολυπολικό κόσμο» σε μια καλύτερη θέση από αχθοφόροι! (Θέλουν!!!) Η παρουσία και συμμετοχή κρατών μάλλον μακριά απ’ την Παλαιστίνη, με όχι αραβικό αλλά μουσουλμανικό πληθυσμό (: πακιστάν, ινδονησία) κάτι σημαίνει… Ε;

Δεν είναι λοιπόν «η αγάπη τους για τον άνθρωπο» ή «η έγνοια τους για την ζωή των Παλαιστίνιων» που τους κινεί! Όχι! Είναι κάτι άλλο, που για τα δικά τους μέτρα και συμφέροντα (όχι τα δικά μας και τα δικά σας…) είναι πιο σοβαρό: το συμφέρον της εκκίνησης (ή και της επιτάχυνσης) της «απελευθέρωσής» τους απ’ την παρακμιακή, φονική, γενοκτονική δυτική ηγεμονία (ακόμα κι αν αυτά τα καθεστώτα έχουν κάνει ή πρόκειται να κάνουν στο μέλλον σφαγές «αντιφρονούντων»…)

Βλέπουμε επίσης ότι η Άγκυρα βρίσκεται ήδη μέσα στη Γάζα!!! Μέσα!! Όχι κοντά – μέσα! Όχι μ’ αρβύλες και πολυβόλα. Αλλά με στελέχη των υπηρεσιών της: αν και είχαν σταθερές επαφές με το πολιτικό τμήμα της Hamas, τώρα θα έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν και να συνεννοηθούν με το στρατιωτικό τμήμα όχι μόνο της Hamas αλλά όλων των αντιστασιακών οργανώσεων… να δουν τις ανάγκες και τους σχεδιασμούς τους από πρώτο χέρι, και να βοηθήσουν ή όχι άμεσα… Πράγμα που σημαίνει: α) το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει καινούργιους μεγάλους (αν και ανομολόγητους) πονοκέφαλους, και β) όσοι έψαλαν το μνημόσυνο του «μπλοκ της Αστάνα» έκαναν μεγάλο λάθος…

Πώς μπήκε η mit στη Γάζα; Ελάτε τώρα… Σοβαρευτείτε!  

Κάτω διακρίνονται θεοναζί στρατιώτες. Πάνω, στη σπηλιά, κρύβονται … θηρία…

Βλέπουμε ακόμα κι αυτό: η ένοπλη αντίσταση στη δυτική Όχθη μπορεί να μην τυχαίνει δημοσιότητας αλλά «ανεβαίνει». Η «ταξιαρχία της Jenin» και η «ταξιαρχία της Nablus» (και η δύο κάτω απ’ την καθοδήγηση της ισλαμικής Jihad αλλά χωρίς απαιτήσεις ιδεολογικής πειθαρχίας, τα έχουμε πει στο παρελθόν επ’ αυτού…) παρά την ασφυκτική στρατιωτική πίεση του θεοναζί, απαρτχάιντ στρατού, «κτυπάνε». Εν μέρει, ελλείψει τούνελ, έχουν πιάσει τις σπηλιές της περιοχής∙ εν μέρει δρώντας μέσα και στην περίμετρο των οικιστικών εγκαταστάσεων.

Όχι, δεν θα καταλάβουν το Τελ Αβίβ! Αλλά η δυτική Όχθη… χμμμ… συνορεύει με την επικράτεια ενός άλλους κράτους, με δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Είναι αυτή η επικράτεια στης οποίας την πρωτεύουσα λιγότερο από μια βδομάδα μετά την «εισβολή του al Aqsa», εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωναν με τα συνθήματα «είμαστε όλοι τρομοκράτες», «είμαστε όλοι Hamas». Αυτό το μέρος λέγεται ιορδανία και το παλάτι του προσπαθεί να σταθεί απαγορεύοντας όλους αυτούς τους «τρομοκράτες»…

Αλλά… (Καταλαβαίνετε: τόση υποστήριξη τόσο κοντά κάποια βοήθεια θα δίνει…)

Έξι ώρες και δυο χρόνια μετά (2)

Δευτέρα 13 Οκτώβρη (00.34) >> Σε ότι αφορά την τρέχουσα «συμφωνία», «εκεχειρία», «διακοπή» της σφαγής, πείτε την όπως θέλετε, γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα μεταξύ άλλων κι αυτά (εν μέρει στο «ανοικτό» και εν μέρει στο «κλειστό» τμήμα):

…

To «αόρατο» στήριγμα σ’ αυτήν την «διπλωματική απόρριψη» των περισσότερων απ’ τα «20 σημεία» απ’ την μεριά της αντίστασης βρίσκεται στο ότι αυτή πια δεν έχει την υποστήριξη μόνο της Τεχεράνης: μετά τον αμερικανοϊσραηλινό πόλεμο 1.0 κατά του ιράν τον περασμένο Ιούνη αλλά, κυρίως, μετά την αμερικανοϊσραηλινή «ατυχή επίθεση» στο κατάρ, οι αραβικές πετροχούντες έχουν αρχίσει να σκέφτονται σοβαρά «τι θα απογίνουν» σ’ έναν κόσμο όπου τα δυτικά αφεντικά (και ο χωροφύλακάς τους) δεν νοιάζονται πια να ξεχωρίσουν καν τον «φίλο» απ’ τον «εχθρό» και όπου όχι μόνο «υπάρχουν πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια» αλλά, κυρίως, αυτές οι «πορτοκαλιές» (διάβαζε: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Άγκυρα) προωθούν (τόσο στην ασία όσο και στην αφρική) τις περιφερειακές συγκροτήσεις «ασφάλειας», μεταξύ γειτόνων – στη θέση της μονομερούς, αποικιακής εξάρτησης απ’ τους «δυτικούς κανόνες» και την καταρρέουσα ηγεμονία τους!

Στην προκειμένη περίπτωση το «αόρατο» στήριγμα, με άμεσο τρόπο, ήταν η Άγκυρα, η Ντόχα και το Κάιρο. Αυτά τα τρία κράτη, μαζί με τους εκπροσώπους της Παλαιστινιακής αντίστασης, σχεδίασαν τον ελιγμό. Σκίζοντας ουσιαστικά τα «20 σημεία», και φέρνοντας την καούρα του ψόφιου κουναβιού για ένα «νόμπελ ειρήνης» σχεδόν εκεί που βρισκόταν η προηγούμενη «συμφωνία εκεχειρίας», στις αρχές της χρονιάς∙ εκείνη όπου αφού ολοκληρώθηκε η 1η φάση της οι θεοναζί την παραβίασαν οριζοντίως και καθέτως, επιστρέφοντας στις μαζικές δολοφονίες και καταστροφές.

… Οι χουντικοί των αραβικών κρατών μπορεί να είναι καθάρματα, μπορεί κάποιοι από δαύτους να είναι κοκάκηδες, αλλά ηλίθιοι δεν είναι. Ξέρουν ότι απ’ την μια μεριά δεν μπορούν να κοντράρουν ανοικτά τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς (όπως έκαναν το 1973, με το εμπάργο πετρελαίου): όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία, ακίνητα, μετοχές, ομόλογα, ρευστό, είναι σε αμερικανικά δολάρια (πετροδόλαρα) κινούμενα μέσω swift, κατατεθειμένα στο μεγαλύτερο μέρος τους σε αμερικανικές (ή αγγλικές) τράπεζες… Πράγμα που σημαίνει ότι κινδυνεύουν άμεσα απ’ αυτό το είδος «κατασχέσεων» που αφού εφαρμόστηκε εναντίον του αφγανιστάν ή της βενεζουέλα, έφτασε να εφαρμοστεί και κατά της ρωσίας!

Ξέρουν λοιπόν απ’ αυτή τη μεριά ότι πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί, να κολακεύουν το ψόφιο κουνάβι, κλπ. Ξέρουν όμως απ’ την άλλη ότι έχουν δύο όπλα. Πρώτον τα επιπλέον δισεκατομμύρια «επενδύσεων» (δηλαδή και δανεισμού…) που υποσχέθηκαν στο ψόφιο κουνάβι όταν πέρασε πρόσφατα απ’ τα μέρη τους. Και δεύτερον (ακόμα σημαντικότερο) την «υψηλή συμπάθεια» (και όχι μόνο) των «ανερχόμενων δυνάμεων» του ευρασιατικού project. Που δεν τους ζητάνε ούτε δημοκρατίες, ούτε ανθρώπινα δικαιώματα, τίποτα απ’ αυτά τα ενοχλητικά. Τους ζητάνε μόνο δουλειές – και όπου χρειάζεται ουδετερότητα.

Αυτοί οι ίδιοι χουντικοί (ή οι προκατοχοί τους) είναι που «πούλησαν το παλαιστινιακό ζήτημα» ειδικά μετά τις «συμφωνίες του Όσλο» στις αρχές των ‘90ς. Αυτοί οι ίδιοι είναι που ως το 2023 ή και το 2024 πίστευαν (ή ήθελαν να πιστεύουν) ότι η Ουάσιγκτον παραμένει ηγεμονική δύναμη και ότι το Τελ Αβίβ είναι το «πικρό ποτήρι» που πρέπει να καταπίνουν για να έχουν την εύνοια των ηπα και της δύσης γενικά. Αλλά τώρα; Τώρα η μεν ευρώπη της ε.ε. βουλιάζει αργά αλλά σταθερά μέσα σε ξεσπάσματα συμπλέγματος μεγαλείου και γαυγισμάτων για πόλεμο-με-την-ρωσία κρατώντας με το ζόρι στη θέση του τον τοξικό του Κιέβου∙ οι δεν «κραταιές» ηπα αλλού πατάνε κι αλλού βρίσκονται. Υπ’ αυτές τις συνθήκες οι αντιανθρώπινες προσταγές τόσο του χωροφύλακα της δύσης όσο και των δυτικών ιμπεριαλισμών για την «εξαφάνιση του παλαιστινιακού ζητήματος» γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες. Όχι για τους Παλαιστίνιους τους ίδιους∙ αυτό θα μπορούσαν να το παρακάμψουν. Γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες για την ευστάθεια των δικών τους καθεστώτων – ενώ μπορούν να δημιουργήσουν στοιχεία ενός «γεωπολιτικού plan b» αποστασιοποίησης απ’ αυτές τις προσταγές.

….

Σίγουρα θεωρήθηκαν (απ’ όσους / όσες τα διάβασαν…) «εκτός πραγματικότητας»!!!

Είκοσι ώρες μετά την (πιο πάνω) ανάρτηση της ασταμάτητης μηχανής, κάποιος που ξέρει πολλά και καταλαβαίνει ακόμα περισσότερα ονόματι Alastair Crooke (αν δεν ξέρετε ποιος είναι ψάξτε και θα βρείτε) έλεγε μεταξύ άλλων και τα εξής (με ελληνικούς υπότιτλους):

Δεν αντιγράψαμε τον Crooke  – ούτε αυτός εμάς! Μας οδηγεί η εργατική κριτική ανάλυση∙ κι αυτόν η πολύχρονη εμπειρία του στη μέση Ανατολή και οι γνώσεις / επαφές που έχει με πολλούς εκεί.

Όλα αυτά φυσικά δεν αναφέρονται απ’ τους δημαγωγούς. Μπορεί όποιος θέλει να κρατήσει τις εντυπώσεις που δημιουργούν επαγγελματίες και ερασιτέχνες «κατασκευαστές σύγχυσης», δεξιοί κι αριστεροί, θεωρώντας τες αλήθειες. Αν όμως η «αόρατη (;;;)» πραγματικότητα είναι αυτή πιο πάνω, τότε υπάρχει ένα εξαιρετικά δυναμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η τωρινή «συμφωνία» σε ότι αφορά την Γάζα και το Ολοκαύτωμά της. Ένα εξαιρετικά δυναμικό περιβάλλον που πυροδοτήθηκε αφενός μεν απ’ την «εισβολή του al Aqsa» πριν δύο χρόνια και την (τελικά νικηφόρα) αντοχή της Παλαιστινιακής αντίστασης για απίστευτο διάστημα απ’ την μια μεριά, και απ’ την διαρκώς πανικόβλητη βαρβαρότητα του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και των δυτικών συμμάχων του, μέσα κι έξω απ’ την Παλαιστίνη, απ’ την άλλη.

 

Έξι ώρες και δυο χρόνια μετά (5)

Ο δρόμος για το σπίτι…. «Αυτή είναι η γη μας, δεν θα φύγουμε ποτέ…» Δεν έχουν απεδαφικοποιηθεί ρε γαμώτο (όπως προέβλεπε το νεοφιλελεύθερο postindustrial manual)

Αστυνομία σε διάφορα σημεία της λωρίδας: είναι «έφεδροι» των οργανώσεων της αντίστασης. Σίγουρα δεν είναι καθόλου σωστό να αφοπλιστούν, ειδικά τώρα που αυξάνεται η ανθρωπιστική βοήθεια και μαζί της η όρεξη των συμμοριών που την λυμαίνονταν..

Δευτέρα 13 Οκτώβρη (00.15) >> Πού πάει το «ναι μεν αλλά…» της απάντησης της Παλαιστινιακής αντίστασης στη θεατρινίστικη «εμπλοκή» του ψοφιοκουναβιστάν στη Γάζα; Και γιατί αναγκάστηκε η Ουάσιγκτον να παραιτηθεί απ’ την …. «ριβιέρα»;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Point zero

Δευτέρα 6 Οκτώβρη (00.39) >> Την περασμένη βδομάδα παρουσιάσαμε τα βασικά απ’ το «σχέδιο 21 σημείων» που το ψοφιοκουναβιστάν παρουσίασε στα αραβικά και μουσουλμανικά κράτη, ως «σχέδιο ειρήνης στη Γάζα». Σχολιάζαμε ότι αυτά τα 21 σημεία ταίριαζαν περισσότερο στους προσανατολισμούς διάφορων αραβικών πετροδικτατοριών παρά στα σχέδια του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος∙ και ότι, άρα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι χασάπηδες θα το απέρριπταν.

Κάναμε ένα μικρό λάθος, λόγω άγνοιας: εκείνο το «σχέδιο 21 σημείων» δεν έφτασε ποτέ στους χασάπηδες! Όταν ο αρχηγός τους πήγε στην Ουάσιγκτον διαμορφώθηκε ένα άλλο σχέδιο, «20 σημείων» αυτό, τροποποιώντας το προηγούμενο κατά τα συμφέροντα των θεοναζί. Και, φυσικά, ο αρχιχασάπης «ανακοίνωσε ότι το δέχεται». Στα λόγια (περιμένοντας ότι η Παλαιστινιακή αντίσταση θα το απορρίψει…)

Όλα τα δυτικά κράτη / παρακράτη (συμπεριλαμβανόμενου του ελλαδιστάν) ανακοίνωσαν το ίδιο. Κτύπησαν παλαμάκια για το «σχέδιο»… Χωρίς καν να το ξέρουν – τους ήταν αρκετό που συμφωνούσε ο αρχιχασάπης και το ψοφιοκουναβιστάν… Έμοιαζε «σατανική κίνηση» – απ’ την μεριά τους κατά της Παλαιστινιακής αντίστασης: «σας κάνουμε μια πρόταση που δεν μπορείτε να αρνηθείτε…»

Έκαναν λάθος – ένα ακόμα δείγμα της γενικής διανοητικής παρακμής τους! Δεν υπολόγισαν (τρομάζουν να υπολογίσουν!!) τις αλλαγές που γίνονται ήδη υπόγεια στην ευρύτερη Μέση Ανατολή / δυτική και κεντρική Ασία∙ τις αλλαγές που γίνονται στο «μουσουλμανικό κόσμο» συμπεριλαμβανόμενων των αραβικών πετροδικτατοριών.

Απ’ την μεριά της η Παλαιστινιακή αντίσταση (με την υποστήριξη αυτών των πετροδικτατοριών…) έκανε το σωστό απέναντι στον ωμό εκβιασμό. Ελίχθηκε, προσφέροντας στο ψόφιο κουνάβι το μοναδικό που θέλει, το μοναδικό για το οποίο καίγεται: την ελπίδα ότι στις 10 Οκτώβρη (σε τέσσερεις ημέρες…) θα πάρει … το «νόμπελ ειρήνης»!!!

Η υποψηφιότητα του ψόφιου κουναβιού για το φετεινό «νόμπελ ειρήνης» και η υποστήριξή της – από Wikipedia μεριά. Στη λίστα των 338 (!!!) υποψηφίων υπάρχει όμως μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα: της Francesca Albanese! Θα καταδεχόταν άραγε το ψόφιο κουνάβι να μοιραστεί το βραβείο με την Albanese; Αν η νορβηγική «επιτροπή» έχει χιούμορ (μαύρο, κατάμαυρο!) θα πρέπει να δοκιμάσει τις ψοφιοκουναβικές αντοχές – στην ηλικία του!

Εν τω μεταξύ η ψοφιοκουναβική ψύχωση οφείλεται στο ότι το ίδιο νόμπελ δόθηκε και στον Obama (αλληλομισιούνται!), στην ίδια φάση της σταδιοδρομίας του, την πρώτη χρονιά της πρώτης θητείας του, το 2009. Ο Obama δεν είχε κάνει τίποτα «υπέρ ειρήνης» απ’ τις 20 Γενάρη του 2009 που πήρε το πόστο ως τις 10 Οκτώβρη – η επιλογή ήταν ολοφάνερο «γλύψιμο» του αμερικάνου προέδρου. Που, φυσικά, δεν τον εμπόδισε να κάνει τους πολέμους του: στο αφγανιστάν, στη λιβύη, στο ιράκ, στη σομαλία, στη συρία… Υποθέτουμε ότι αν το ψόφιο κουνάβι πάρει κι αυτό το φωτοστέφανο του ειρηνοποιού θα «απελευθερωθεί» επίσης…

Αααα: θα απελευθερωθούν και οι θεοναζί…

Το αμερικανικό υπ.οικ. θα βγάλει του χρόνου ένα συλλεκτικό νόμισμα του 1 δολαρίου (κανονικό coin, όχι stablecoin…) για τα 250 χρόνια της αμερικανικής ανεξαρτησίας. Σύμφωνα με ένα προσχέδιο η φάτσα που θα είναι και στις πλευρές του νομίζει ότι είναι αυτοκράτορας… Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η αμερικανική νομοθεσία απαγορεύει να εικονίζεται σε νομίσματα και χαρτονομίσματα ζωντανό άτομο. Οπότε υπάρχουν δύο λύσεις. Είτε πεθαίνει η σχετική νομοθεσία, είτε…  

Λίγες μόνο ώρες μετά το «ναι μεν αλλά…» της Παλαιστινιακής αντίστασης (όπως είναι γνωστό όταν μια φράση έχει «αλλά» τα πριν αυτή τη λέξη είναι αδιάφορα∙ τα σημαντικά είναι μετά!!!) το ψόφιο κουνάβι πανηγύρισε τιτιβίζοντας:

To «αόρατο» στήριγμα σ’ αυτήν την «διπλωματική απόρριψη» των περισσότερων απ’ τα «20 σημεία» απ’ την μεριά της αντίστασης βρίσκεται στο ότι αυτή πια δεν έχει την υποστήριξη μόνο της Τεχεράνης: μετά τον αμερικανοϊσραηλινό πόλεμο 1.0 κατά του ιράν τον περασμένο Ιούνη αλλά, κυρίως, μετά την αμερικανοϊσραηλινή «ατυχή επίθεση» στο κατάρ, οι αραβικές πετροχούντες έχουν αρχίσει να σκέφτονται σοβαρά «τι θα απογίνουν» σ’ έναν κόσμο όπου τα δυτικά αφεντικά (και ο χωροφύλακάς τους) δεν νοιάζονται πια να ξεχωρίσουν καν τον «φίλο» απ’ τον «εχθρό» και όπου όχι μόνο «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια» αλλά, κυρίως, αυτές οι «πορτοκαλιές» (διάβαζε: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Άγκυρα) προωθούν (τόσο στην ασία όσο και στην αφρική) τις περιφερειακές συγκροτήσεις «ασφάλειας», μεταξύ γειτόνων – στη θέση της μονομερούς, αποικιακής εξάρτησης απ’ τους «δυτικούς κανόνες» και την καταρρέουσα ηγεμονία τους!

Στην προκειμένη περίπτωση το «αόρατο» στήριγμα, με άμεσο τρόπο, ήταν η Άγκυρα, η Ντόχα και το Κάιρο. Αυτά τα τρία κράτη, μαζί με τους εκπροσώπους της Παλαιστινιακής αντίστασης, σχεδίασαν τον ελιγμό. Σκίζοντας ουσιαστικά τα «20 σημεία», και φέρνοντας την καούρα του ψόφιου κουναβιού για ένα «νόμπελ ειρήνης» σχεδόν εκεί που βρισκόταν η προηγούμενη «συμφωνία εκεχειρίας», στις αρχές της χρονιάς∙ εκείνη όπου αφού ολοκληρώθηκε η 1η φάση της οι θεοναζί την παραβίασαν οριζοντίως και καθέτως, επιστρέφοντας στις μαζικές δολοφονίες και καταστροφές.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το ψυχωσικό υπόλοιπο

Δευτέρα 15 Σεπτέμβρη (00.14) >> Αυτή τη φορά δεν ήταν ο διαλυμένος λίβανος και η δολοφονία του Nasrallah… Αυτή τη φορά δεν ήταν η Ασσαντική συρία και η δολοφονία του Zahedi και άλλων αξιωματικών των ιρανών «φρουρών της επανάστασης»… Αυτή τη φορά δεν ήταν το ανυπόφορο «ιράν των μουλάδων» και η δολοφονία του Haniyeh… Όλα αυτά ήταν «δεκτά», «φυσιολογικά»∙ σίγουρα απ’ την μεριά των δυτικών αφεντικών του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, οπωσδήποτε απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον που δολοφόνησε τον Soleimani στη Βαγδάτη.

Αυτή τη φορά ήταν το κατάρ: μικρό κράτος αλλά μεγάλο ψάρι. Και, για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, η απόπειρα δολοφονίας της πολιτικής ηγεσίας της Hamas απέτυχε: το κόκκαλο απ’ αυτό το ψάρι κόλλησε στο λαιμό…

Οι χασάπηδες του Τελ Αβίβ θα μπορούσαν (και ίσως θα έπρεπε) να σηκώσουν τους ώμους τους απέναντι στην υποτιθέμενη κατακραυγή όλων των δυτικών αφεντικών τους γι’ αυτήν την επίθεση. Θα μπορούσαν να φωνάξουν: Εσείς μας βάζετε χέρι; Εσείς που προσπαθήσατε άπειρες φορές να σκοτώσετε τον Κάστρο (και αποτύχατε); Εσείς που σκοτώσατε τον Καντάφι και τον Χουσεϊν; Εσείς που άμεσα ή έμμεσα (μέσω των συνεργατών σας) έχει σκοτώσει τόσους ηγέτες στον πλανήτη; Εσείς φωνάζετε;

Θα είχαν δίκιο σε όλα εκτός από ένα, το κρισιμότερο: το 2025 δεν είναι δεκαετία του ’50, του ’60, του ’70 ή, ακόμα ακόμα, του 2000. Οι συσχετισμοί δύναμης έχουν αλλάξει και αλλάζουν ραγδαία. Η άλλοτε «μεσανατολική, γεμάτη υδρογονάνθρακες ζώνη των δυτικών ιμπεριαλισμών» αλλάζει κι αυτή: οι χασάπηδες μπορούν (ακόμα…) να σκοτώνουν αμάχους άραβες / Παλαιστίνιους, μπορούν (ακόμα…) να καμαρώνουν ότι δεν είναι ρετάλια των παλιών συσχετισμών προορισμένα να εξαφανιστούν αλλά very touch guys∙ όμως δεν μπορούν άλλο να απλώνουν κατά βούληση τα οπλισμένα ξερά  τους.

Ήξερε το ψόφιο κουνάβι έγκαιρα για την επίθεση των θεοναζί στη Doha; Ή δεν ήξερε; Αν ήξερε είναι συνένοχο. Αν δεν ήξερε δεν ελέγχει τίποτα και είναι εντελώς ηλίθιο εφόσον είναι σαφές ότι η centcom του us army (η «κεντρική» στρατιωτική διοίκηση της παρακμιακής υπερδύναμης στης οποίας την αρμοδιότητα βρίσκεται η μέση ανατολή, η κεντρική και η νότια ασία…) συμμετείχε στην επίθεση, αφενός επειδή ανεφοδίασε στον αέρα τα ισραηλινά πολεμικά, αφετέρου επειδή ενημέρωσε την βάση της στο κατάρ για να μην κτυπήσουν τα αμερικανικά αντιαεροπορικά κατά λάθος τα ισραηλινά f-35. Είτε έτσι είτε αλλιώς η συμμαχία-με-την-παρακμιακή-Ουάσιγκτον δεν είναι πια asset, «πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο». Είναι liability: βάρος.

Τέσσερεις ημέρες πριν τον βομβαρδισμό στη Doha η αντιπροσωπεία της Hamas είχε συνάντηση εκεί με ιρανική αντιπροσωπεία υπό τον υπ.εξ. Araghchi…

Το ότι τα δεδομένα στην περιοχή έχουν αλλάξει, και μάλιστα δραματικά, το κατάλαβαν όλοι (τα αφεντικά των δυτικών ιμπεριαλισμών και ο θεοναζί χωροφύλακάς τους) τον περασμένο Ιούνιο, όταν προσπάθησαν να «σβήσουν απ’ τον χάρτη» το ιρανικό καθεστώς. Οι δυτικοί δημαγωγοί, όπως θα ήταν αναμενόμενο, έχουν κρύψει όσο είναι δυνατόν το μέγεθος της ήττας που συμπυκνώνεται σ’ αυτήν την φράση: το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς εξάντλησε όλα του τα μέσα όχι απλά αποτυγχάνοντας αλλά με τέτοιες έκτασης και έντασης αποτυχία ώστε να απειλήσει το αφεντικό στην Ουάσιγκτον πως θα καταφύγει στο τελευταίο του όπλο, τις ατομικές του βόμβες – έτσι ώστε να παρέμβει ο daddy για να εξασφαλιστεί κάτι σαν «ισοπαλία»…

Απ’ τον περασμένο Ιούνη η Τεχεράνη έχει ενισχυθεί και ενισχύεται διαρκώς, όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και πολιτικά. Σε μια εξαιρετική του συνέντευξη στα τέλη του περασμένου Ιούνη ο Theodore Postol (πυρηνικός φυσικός, καθηγητής τεχνολογίας και διεθνούς ασφάλειας στο MIT, σύμβουλος διάφορων αμερικανικών διοικήσεων σε θέματα πυρηνικών και ελέγχου τους) αφού πρώτα περιέγραψε αναλυτικά και κατανοητά πόσο εύκολο, γρήγορο και απλό είναι πλέον (μετά της εναντίον της επίθεση) για την Τεχεράνη να φτιάξει ατομικές βόμβες, δήλωσε δύο συναφή πράγματα. Πρώτον, ότι συμβούλεψε (μαζί με άλλους) τόσο την Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ να ΜΗΝ επιτεθούν στην Τεχεράνη γιατί αν το κάνουν τότε είναι βέβαιο ότι το ιρανικό καθεστώς θα αναγκαστεί να ολοκληρώσει την κατασκευή πυρηνικών όπλων∙ δεν εισακούστηκε/αν. Και δεύτερον, ότι πρέπει πλέον η Τεχεράνη να θεωρείται de facto πυρηνική δύναμη, χωρίς να το δηλώσει η ίδια: η αμφιβολία ως στρατηγική…

Ο Seyed Marandi, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Τεχεράνης και, κατά κάποιον τρόπο, ο (αν)επίσημος αγγλόφωνος εκπρόσωπος τύπου του ιρανικού καθεστώτος, επιβεβαίωσε σε συνέντευξή του στις 9 Αυγούστου ότι «έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα»: στρατηγική αβεβαιότητα για το σημείο στο οποίο βρίσκεται το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν∙ και ευελιξία in case of emergency…

Δεν είναι όμως μόνον αυτή η … «αβεβαιότητα»… Υπάρχουν και βεβαιότητες. Ο κινέζικος και ο ρωσικός στρατός, με την μορφή συμβούλων, ειδικών ή/και χειριστών όπλων βρίσκονται ήδη (μαζί με τα ανάλογα όπλα…) στο ιρανικό έδαφος: η Τεχεράνη αποφάσισε ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια για δισταγμούς και αναστολές, και ότι η συμμετοχή της στο «Σύμφωνο της Σαγκάης» πρέπει να της εξασφαλίσει την μέγιστη επιπλέον ισχύ.

Η Ντόχα είναι σύμμαχος της Τεχεράνης… «Φιλοξενεί» βέβαια την μεγαλύτερη αεροπορική αμερικανική (και τσόντα αγγλική) βάση στην ευρύτερη περιοχή… Αλλά αυτή η «φιλοξενία» δόθηκε ως προστασία του οίκου και του καθεστώτος των al Thani απ’ την μεριά των ηπα∙ όχι για να στέλνονται χαιρετίσματα στους πυραύλους και τα πετούμενα του idf!

Δεν πρόκειται να …. σχολάσει άμεσα αυτή η βάση! Αλλά το καταριανό καθεστώς μπορεί να ζητήσει (και να επιβάλει) περιορισμούς στη χρήση της: ο μόνος εχθρός του στην ευρύτερη περιοχή είναι (φανερά πλέον) το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς. Κι εφόσον ο us army δεν προτίθεται να προστατέψει την Ντόχα απ’ αυτόν, θα πρέπει να περιοριστεί…

Εν τω μεταξύ και οι υπόλοιπες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, γνωστές για την διακριτική υπέρ των θεοναζί αδράνειά τους, θα αρχίσουν να αναθεωρούν ορισμένες βεβαιότητές τους. Θέλοντας και μη. Είναι σαφές ότι η γενική δυτική ιμπεριαλιστική παρακμή αφήνει στην περιοχή τους ένα «ψυχωσικό υπόλοιπο», το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς, το οποίο τα δυτικά αφεντικά έχουν στηρίξει μεν με κάθε τρόπο ακόμα και στις πιο φρικαλέες ατραξιόν του αλλά τους έχει κοστίσει ήδη πάρα πολύ. Αυτό το «ψυχωσικό υπόλοιπο» καταλαβαίνει μόνο από όπλα∙ και όπλα ικανά να το αντιμετωπίσουν (μαζί με τους ανάλογους στρατούς) έχουν τέσσερα μόνο κράτη στον ευρύτερο κοντινό ορίζοντα: η τουρκία, η αίγυπτος, το ιράν – και το πακιστάν. Στα δύο πρώτα ζουν πολιτικά στελέχη της Hamas (η αστυνομία της χούντας του Καϊρου δήλωσε ότι απέτρεψε πρόσφατα προσπάθεια πρακτόρων της mossad να σκοτώσουν κάποιο / α απ’ αυτά) ενώ το τέταρτο διαθέτει πυρηνικά. Συνεπώς η «αρχιτεκτονική ασφάλειας» όλων αυτών των πετροχουντών θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της πως είναι «κυκλωμένη εξ επαφής» (όχι εχθρικά, αλλά πάντως κυκλωμένη) από μια πραγματικότητα συνεπή με τα δεδομένα και τις αλλαγές των συσχετισμών παγκόσμια. Θα αναπροσανατολιστεί ανάλογα; (Αν ναι, θα το κάνει διακριτικά και ίσως αβέβαια: ο χουντοκαραβανάς του Καϊρου έχει μια σχετική πρόταση για τα 22 κράτη / μέλη του «αραβικού συνδέσμου»…)

Εν τω μεταξύ το φασισταριό στην Ουάσιγκτον έχει ήδη «στοχοποιήσει» την Άγκυρα για «υποστήριξη στη Hamas», κατόπιν αιτήματος του αρχιχασάπη του Τελ Αβίβ (που συμπληρώνει και ενισχύει το ανάλογο αίτημα του ελλαδιστάν!). Ο ελληνοαμερικάνος συντηρητικός βουλευτής (της αυλής του narkoRubi…) Gus Birilakis και ο δημοκρατικός Brad Schneider προωθούν νόμο που θα απαγορεύει την πώληση των f-35 στην τουρκία και εξαιτίας «της υλικής υποστήριξής της στην Hamas ή/και σε συνεργάτες της». Ο νόμος απαιτεί απ’ την ψοφιοκουναβική διοίκηση να ερευνήσει το «κατά πόσον η τουρκία αποτελεί στρατιωτική απειλή για το ισραήλ» ή/και για το κατά πόσον «εμπλέκεται στην πώληση drones στη ρωσία, την κίνα, το ιράν και τη βόρεια κορέα». Μια τροποποίηση που προωθείται διακομματικά από άλλους παρόμοιους ζητάει «να ερευνηθεί το κατά πόσον η Hamas είναι παρούσα στην τουρκία, και κατά πόσον δρα στην τουρκική επικράτεια υπό την προστασία της τουρκικής κυβέρνησης».

Θα μπορούσε η τουρκία να γίνει στόχος επίθεσης του «ψυχωσικού υπόλοιπου»; Η απάντηση είναι: ήδη έχει γίνει στόχος, στο συριακό έδαφος…

Η Άγκυρα δεν απαντά επίσημα ως τώρα. Αλλά στο εσωτερικό της τουρκίας “δημιουργείται κλίμα”…

QUAD

Δευτέρα 8 Σεπτέμβρη (00.09) >> «Αυτό έχουμε, και μας αρέσει». Σίγουρα;

Προσπαθώντας να φτιάξουν ένα «νατο του ειρηνικού» κατά του Πεκίνου, Ουάσιγκτον και Λονδίνο (το δεύτερο είναι το άλλοτε αποικιοκρατικό αφεντικό που ποτέ δεν έπαψε να έχει «ειδικές» σχέσεις με το Ν. Δελχί) ενέταξαν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο στην λεγόμενη QUAD. Μια «τετράδα» κρατών (ιαπωνία, αυστραλία, ηπα και ινδία) με σκοπούς εντελώς αγαθούς και υπεράνω υποψίας: τον έλεγχο του ινδικού και του ειρηνικού ωκεανού. Αυτό ξεκίνησε το 2022, επί νυσταλέου Jo.

Αλλά το Ν. Δελχί δεν θα επέλεγε ποτέ στα σοβαρά να υπαχθεί (στρατιωτικά και γεωπολιτικά) κάτω απ’ τις διαταγές οποιουδήποτε, και σε καμία περίπτωση των ηπα. Το ινδικό κράτος / κεφάλαιο έχει την δική του μακριά και έντονη ιστορία ουδετερότητας, αφού υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «κινήματος των αδεσμεύτων κρατών» απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 1960, μέσα στη δίνη του λεγόμενου «ψυχρού» (3ου παγκόσμιου για εμάς) πολέμου. Εκατόν είκοσι (120) κράτη απ’ όλες τις ηπείρους συμμετείχαν σ’ αυτό το «κίνημα», που τυπικά υπάρχει ακόμα (τελευταία φορά συνεδρίασαν οι εκπρόσωποί του το 2019), αν και χωρίς την παλιά του αίγλη.

Στους διαμορφούμενους καινούργιους συσχετισμούς μέσα στον καπιταλιστικό πλανήτη το Ν. Δελχί έχει ακόμα λιγότερους λόγους να γίνει εξάρτημα των δυτικών (αμερικανικών ή ευρωπαϊκών) συμφερόντων και ενεργειών. Κράτησε την εξαιρετική σχέση του με την Μόσχα απ’ την οποία αγοράζει όπλα, με την οποία κατασκευάζει όπλα∙ και τα διυλιστήριά του έγιναν ο (με μεγάλη κερδοφορία) μεσάζοντας στην διακίνηση και προς ευρώπη μεριά του «απαγορευμένου» ρωσικού πετρελαίου και των προϊόντων του: δεν είναι «ρωσικά», είναι «ινδικά»!

Με την QUAD να παραπαίει (η διακριτική αποστασιοποίηση του Ν. Δελχί απ’ τον εντεινόμενο αμερικανοαγγλικό μιλιταρισμό είναι μία αιτία αν και όχι η μοναδική…) η Ουάσιγκτον θυμήθηκε ότι πρέπει …. να τιμωρήσει το Ν. Δελχί. Και να πως βρήκε την αιτία:

O Navarro είναι ένας διαταραγμένος «σύμβουλος» του αλλοπρόσαλλου ψόφιου κουναβιού: αν το Ν. Δελχί «στηρίζει την ρωσία στο ουκρανικό πεδίο μάχης αγοράζοντας το ρωσικό πετρέλαιο» τι κάνει η Ουάσιγκτον που αγοράζει το ρωσικό (επεξεργασμένο) ουράνιο για τους αντιδραστήρες της;

Προφανώς το ινδικό καθεστώς δεν θα μπορούσε να δεχθεί τέτοια «καουμποϋλίκια». Και το έδειξε στην Tianjin – είναι άλλωστε μέλος του SCO. Ως εκεί. Αυτό δεν σημαίνει α) ότι εντάχθηκε σε κάποια ευρασιατική στρατιωτική συμμαχία, και β) ότι από δω και στο εξής θα βρίσκεται στο πλευρό του Πεκίνου. Μάλλον εκείνο που κάνει ο Modi ως πολιτική βιτρίνα είναι να ψάξει αν και που υπάρχει «έξτρα χώρος» σ’ αυτόν τον πλανήτη για τις εξαγωγές του ινδικού κεφαλαίου: για την τεράστια βιομηχανία ρούχων, για την τεράστια βιομηχανία ηλεκτρονικών ανταλλακτικών κλπ κλπ.

Έτσι, αμέσως μετά την επιστροφή Modi στο Ν. Δελχί ο υπ.εξ. του S. Jaishankar είχε κανονίσει επίσκεψη του γερμανού υπ.εξ. Johann Wadephul. Ο οποίος μπορεί να μην έχει το μεγαλείο της προκατόχου του αγαπημένης Annalena, αλλά είναι άξιος εκφραστής της πολεμοκάπηλης ρητορικής του τσουρομαδηΜέρτς. Μόνο που ξέροντας την σχέση Ν. Δελχί – Μόσχας ο υπ.εξ. προτίμησε να πιάσει στο στόμα του το Πεκίνο:

… Συμφωνούμε με την ινδία και πολλές άλλες χώρες ότι πρέπει να υπερασπιστούμε την διεθνή τάξη, και ότι επίσης πρέπει να την προστατέψουμε απ’ την κίνα. Αυτή είναι τουλάχιστον η δική μας προσέγγιση … Βλέπουμε την κίνα σα συστημικό αντίπαλο….

Μετά την συνάντησή του με τον Wadephul ο Modi έριξε ένα τηλέφωνο και στην σπουδαία Ursula για να την καθησυχάσει (;;) επιβεβαιώνοντας την ινδική ουδετερότητα στον πόλεμο στην ουκρανία. Προφανώς δεν χάρηκε η σπουδαία… Αλλά αν ήταν δυνατόν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο να «αγαπήσει» περισσότερο τις Βρυξέλες απ’ την Ουάσιγκτον, αυτό θα μπορούσε ίσως να εκτιμηθεί. Ίσως…

Για το ευρασιατικό project μια έντιμη ουδετερότητα του Ν. Δελχί είναι ευπρόσδεκτη: όσο καλπάζουν οι δυτικές φαντασιώσεις μεγαλείου άλλο τόσο περισσεύει ο ρεαλισμός στη Μόσχα, στο Πεκίνο, στην Τεχεράνη, στην Ισλαμαμπάντ. Ξέρουν, καταλαβαίνουν, κατανοούν ότι το ινδικό κράτος / κεφάλαιο θα προστατέψει κι αυτό τα δικά του συμφέροντα σ’ έναν ταραγμένο κόσμο. Αρκεί να είναι τα δικά του…

Όμως, θα το επαναλάβουμε, ο πλανήτης γη δεν χωράει όλη την εκρηκτική παραγωγικότητα της εργασίας της 4ης βιομηχανικής καπιταλιστικής επανάστασης, και – κυρίως – όλες τις παραγωγές-κάτω-από-εθνικές-σημαίες-και-στρατούς. Πράγμα που σημαίνει ότι η καταστροφή κάποιων είναι αναπόφευκτη – άλλωστε η καταστροφή είναι οργανικό τμήμα του καπιταλισμού…

Εν τω μεταξύ, μέσα στην μελαγχολία για «την αλλαγή του κόσμου», διέφυγε της προσοχής των εντόπιων εθνικοφρόνων αυτό, που συνέβη επίσης στην Tianjin:

Αν δεν μας γελούν τα μάτια μας πρόκειται για συνάντηση πολυμελών αντιπροσωπειών του «αιώνιου εχθρού» και του «σου κάνουμε πόλεμο». Τι να συνωμοτούν πάλι αυτοί; Δεν διαλύθηκε το «μπλοκ της Αστάνα» όπως έλεγαν τόσες φήμες κι αναλύσεις; Δεν έχουν καταρρεύσει ακόμα αυτοί οι αλιτήριοι;

Ένας φτωχός και μόνος εραστής του «διεθνούς δικαίου»

Δευτέρα 1 Σεπτέμβρη (00.43) >> Τι τρομερό είπε αυτός ο «αιώνιος εχθρός» Fidan και ανατρίχιασε όλη η εντόπια εθνικοφροσύνη, δεξιά κι αριστερή; Είπε αυτό το αδιανόητο:

«…Δυστυχώς στην εσωτερική πολιτική της Ελλάδας τα θέματα σχετικά με την Τουρκία είναι τα πρώτα θέματα που καθορίζουν την ατζέντα. Είναι σαν πολιτική ασπιρίνη. Αν έχεις κάποιο πρόβλημα, τότε φέρε στην επικαιρότητα την Τουρκία, τη Μεσόγειο, το Αιγαίο. Έχει δημιουργηθεί η θεωρία της εξαρτημένης αντίδρασης. Έχει δημιουργηθεί η πολιτική εξαρτημένη αντίδραση. Ξέρετε, αυτό το 1914 είχε φέρει το βραβείο Νομπέλ στον Παβλόφ. Με το άκουσμα της Τουρκίας, αυτή η εξαρτημένη αντίδραση μέσα στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας είναι ένα θέμα που πρέπει να επιλυθεί στην ελληνική πολιτική»…

Συμβαίνουν τέτοια πράγματα στο ελλαδιστάν; Όοοοοοοοοχιιιιι! (Μόνο καμιά φορά…) Ή, για να ειπωθεί και του στραβού το δίκιο, «δεν συνέβαιναν πάντα»! Ως την δεκαετία του ’70, ως την πτώση της χούντας, το εξαρτημένο αντανακλαστικό ήταν ο «από βορράν κίνδυνος… ο κομμουνιστικός…». Μετά η πυξίδα γύρισε, και έδειξε τον «εξ ανατολών κίνδυνο»… Μ’ ένα μικρό διάλειμμα, εκεί στα ‘90s, όπου η πυξίδα άρχισε να γίνεται κάνη, επειδή (με την βοήθεια και των συμμάχων) η τουρκία διαλυόταν και το ελλαδιστάν θα έπαιρνε την μισή, την δυτική σίγουρα…

Μετά, τo 2002, ανέλαβαν την εξουσία στην Άγκυρα οι ισλαμοδημοκράτες – με εκλογές. Ο τρισκατάρατος Erdogan. Οι ισλαμοδημοκράτες, με οδηγό το «μηδενικά προβλήματα στην περίμετρό μας» του για πολλά χρόνια άλλοτε πρωθ. κι άλλοτε υπ.εξ. Davutoglou, έκαναν πολλές και τίμιες προσπάθειες για να λυθούν τα προβλήματα με το ελλαδιστάν. Συμπεριλαμβανόμενου του «κυπριακού» – η τελευταία τέτοια προσπάθειά τους ήταν στο ελβετικό Crans Montana, το 2017. Επί «πρώτης φοράς αριστεράς»…. Σιγά μη!!!

Φυσικά δεν θα ακούσετε ΠΟΤΕ τέτοια αναγνώριση!!! ΠΟΤΕ – ΠΟΤΕ – ΠΟΤΕ!!! Γιατί αλλιώς θα πρέπει να εξηγηθεί το γιατί αυτές οι (τουρκικές, οηε) προσπάθειες έχουν αποτύχει… (Όπως θα έπρεπε να εξηγηθεί το γιατί τον Ιούλη 2016 έγιναν «ήρωες» οι 8 χουντοκαραβανάδες που μετά την αποτυχία του πραξικόπηματος και την αποτυχία της προσπάθειάς τους να σκοτώσουν τον Erdogan κατέφυγαν και βρήκαν ζεστή αγκαλιά στο ελλαδιστάν… κι όχι μόνο ζεστή αγκαλιά αλλά και ελληνικά / ευρωπαϊκά διαβατήρια με fake ονόματα…)

Όχι λοιπόν! Η διπολική διαταραχή της εθνικής ιδεολογίας επιβάλει ΠΑΝΤΑ να είναι το ελλαδιστάν το κατατρεγμένο, να είναι αυτό που ΠΑΝΤΑ είναι με το «διεθνές δίκαιο», κλπ. Να είναι το μόνιμα απειλούμενο (απ’ τον «αιώνιο εχθρό»), οπότε κάθε εικοσαετία πρέπει να κάνει και μια ξεγυρισμένη «αγορά του αιώνα» – αγορά όπλων φυσικά. Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Οι εθνικόφρονες της δεξιάς και της αριστεράς αυτά τα πιστεύουν. Είναι η μεγάλη πλειοψηφία. Υπάρχει μετά η μειοψηφία που απλά βαριέται αυτές τις λιτανείες, αλλά ούτε ξέρει ούτε θέλει να ξέρει το είδος και τις προεκτάσεις των (λεγόμενων) «ελληνοτουρκικών διαφορών». Απομένει μια αισχρή, αισχρότατη μειοψηφία, σαν εμάς (ελπίζουμε κι εσάς) που και ξέρει, και ασχολείται σταθερά.

Ας θυμίσουμε λοιπόν την αθλιότητα μερικών απ’ τα κλισέ της εντόπιας εθνικοφροσύνης, που «αποδεικνύουν πόσο βάναυση και επιθετική είναι η τουρκία» – σα ρουτίνα.

Τα «12 μίλια»… Σύμφωνα με το κλισέ / μύθο «η τουρκία μας εμποδίζει να ασκήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο επεκτείνοντας τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια απειλώντας με πόλεμο / casus belli». Αλήθεια; Έτσι συμβαίνει;

Για κοιτάξτε προσεκτικά τους δύο παρακάτω χάρτες. Ο αριστερά είναι τα (ελληνικά και τα τουρκικά) χωρικά ύδατα στα 6 μίλια, ο δεξιά είναι στα 12.

Βλέπετε κάτι εξαιρετικά προκλητικό / επιθετικό; Αν όχι θα το δείτε αμέσως μόλις μάθετε πως επειδή τα «χωρικά ύδατα» θεωρούνται εθνοκρατική ιδιοκτησία για να περάσει απ’ αυτά πολεμικό πλοίο άλλου κράτους θα πρέπει α) να ζητήσει και να λάβει συγκεκριμένη άδεια, και β) να κάνει «αβλαβή διέλευση», δηλαδή τα έχει όλα του τα όπλα σε «ουδέτερη θέση». Και ποια πολεμικά πλοία θα έπρεπε να κάνουν κάτι τέτοιο στο “Αιγαίο ελληνική λίμνη”; Τα τουρκικά; Όχι – μόνον – βέβαια! Αλλά και τα αμερικανικά, τα αγγλικά, τα γαλλικά (όλα συμμαχικά) και, φυσικά, τα ρωσικά (χμμμμ… αυτά είναι εχθρικά). Αυτά είναι τα κράτη που έχουν «κάθετες» αντιρρήσεις για 12-ελληνικα-ναυτικά-μίλια στο αιγαιϊκό αρχιπέλαγος! Και επειδή τα «συμμαχικά» είναι πολλά και δυνατά, ε! Δεν είναι το τουρκικό casus belli που φρενάρει το «…. ελληνικό κυριαρχικό δικαίωμα!!…»

Η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών (των Δωδεκανήσων). Σύμφωνα με αυτό το κλισέ / μύθο η Άγκυρα θέλει να «φάει» τα Δωδεκάνησα, και γι’ αυτό λέει ότι απαγορεύεται να έχουν στρατό. Αλήθεια; Έτσι συμβαίνει;

Το γράψαμε πριν 3,5 χρόνια, θα το επαναλάβουμε (δεν βλάπτει να το θυμάστε). Το ελλαδιστάν πήρε ως δώρο τα (ως τότε ιταλικά) Δωδεκάνησα το 1947, μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου και την ήττα του Μουσολίνι, υπό έναν αυστηρό όρο: να είναι αποστρατιωτικοποιημένα!!! Ποιος έβαλε αυτόν τον όρο, και γιατί επέμεινε σ’ αυτόν; Η εσσδ – όχι η τουρκία, η οποία άλλωστε δεν συμμετείχε στη «Συνθήκη των Παρισίων»!

O Molotov, ως υπ.εξ. του Στάλιν ήταν αρχικά εντελώς αρνητικός σ’ αυτό το «δώρο». Δέχτηκε τελικά, αλλά είχε πολύ σοβαρούς λόγους για την απαίτηση της αποστρατιωτικοποίησης ως όρο του «δώρου». Το ελλαδιστάν προοριζόταν για «δυτική επιρροή» (του Λονδίνου / της Ουάσιγκτον…)∙ συνεπώς στρατός στα Δωδεκάνησα θα σήμαινε οπωσδήποτε και (κυρίως…) αμερικανικός / αγγλικός στρατός που, φυσικά, θα απέκλειε την πλεύση του σοβιετικού πολεμικού ναυτικού προς και από την ανατολική Μεσόγειο.

Το σοβιετικό ναυτικό τότε, το ρωσικό σήμερα… Να εναντίον τίνος είναι η ελληνική στρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων, και να ποια είναι η βάσιμη αντίρρηση της Άγκυρας (πέρα, φυσικά, απ’ αυτά καθ’ αυτά τα τουρκικά συμφέροντα). Να γιατί το ελλαδιστάν, εκτιμώντας ότι …. η ρωσία διαλύεται… νομίζει ότι βρήκε την ευκαιρία να απαλλαγεί απ’ την δέσμευσή της. Και να γιατί η ελληνική λατρεία προς το «διεθνές δίκαιο» (η «Συνθήκη του Παρισιού» που έδωσε τα Δωδεκάνησα στο ελλαδιστάν αποτελεί τμήμα του περίφημου διεθνούς δικαίου ως τώρα!) είναι … «πέτσινη»!

Μα (θα πει ο αφελής…) υπήρχε περίπτωση να εγκατασταθεί αμερικανική βάση κάπου στα Δωδεκάνησα; Αν υπήρχε (και υπάρχει) λέει;;;;; Ιδού:

Ήταν Οκτώβρης του 2018, και ήταν η «πρώτη φορά αριστερά» που πρότεινε αμερικανική βάση στην Κάρπαθο!!! Παραδόξως ήταν η (ψοφιοκουναβική και τότε) Ουάσιγκτον που απέρριψε την πρόταση για βάση στην Κάρπαθο, προτιμώντας μερίδιο στην υπαρκτή ελληνική αεροπορική βάση στη Σκύρο, in case of. Δεν ξέρουμε τον λόγο για την απόρριψη της βάσης στην Κάρπαθο. Αλλά … «υπάρχει μια ανοικτή πόρτα» γι’ αυτήν…

Το «κυπριακό» Έχουν γραφτεί βιβλία επί βιβλίων που έχουν αποκαλύψει το πόσο συστηματικά Αθήνα και Λευκωσία έχουν επιμείνει στη διατήρηση της κατάστασης που διαμορφώθηκε απ’ το 1974 και μετά, και το πόσο συστηματικά έχουν υπονομεύσει είτε τις τουρκικές είτε τις διεθνείς (οηε) κινήσεις για ένα διζωνικό / δικοινοτικό κράτος. Πολύ σπάνια έως ποτέ όμως δεν αναφέρεται η πραγματική αιτία γι’ αυτήν την άρνηση.

Οποιαδήποτε καινούργια κρατική μορφή στην κύπρο θα απαιτούσε νέο σύνταγμα και – προφανώς – κατάργηση του ισχύοντος. Όμως είναι χάρη σ’ αυτό το ισχύον σύνταγμα που οι βρετανικές βάσεις στη νότια κύπρο θεωρούνται βρετανικό έδαφος – τελεία και παύλα!!! (Προσοχή: δεν είναι κυπριακό έδαφος που νοικιάζεται με κάποια συμφωνία στο Λονδίνο. Είναι αμιγώς βρετανικό έδαφος!)

Οποιοδήποτε νέα σύνταγμα θα άνοιγε την κουβέντα και γι’ αυτήν την στρατιωτική αποικία του Λονδίνου – την τελευταία που του έχει απομείνει σ’ όλη την ευρύτερη μέση Ανατολή / βόρεια Αφρική / ανατολική Μεσόγειο. Και, λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι η δημιουργία αυτού του «νέου» κυπριακού κράτους θα προέβλεπε την αποχώρηση τόσο του τουρκικού όσο και του ελληνικού στρατού, είναι αυτονόητο πως η μπάλα θα έπαιρνε (για μεγάλο ποσοστό ελληνοκυπρίων αλλά και για το σύνολο των τουρκοκυπρίων) ΚΑΙ τον αγγλικό στρατό!! Το status του «βρετανικού εδάφους» θα χανόταν, και μαζί η τελευταία αιώνια στρατιωτική βάση στην ανατολική Μεσόγειο του άλλοτε θηριώδους αλλά ξεδοντιασμένου πια βρετανικού λέοντα!

Γίνονται τέτοια πράγματα κατά συμμάχων; Όχι βέβαια!!! Εκλεκτές πολιτικές βιτρίνες της νότιας Κύπρου (π.χ. ο Τάσσος Παπαδόπουλος με το περίφημο και «ηρωϊκό» βουρκωμένο «όχι» στο σχέδιο Ανάν, ή ο Αναστασιάδης, δικηγόροι που στην πολιτική / επαγγελματική τους ζωή διέπρεψαν ως «νομικοί σύμβουλοι» στο ξέπλυμα…) αλλά και του ελλαδιστάν (π.χ. ο ογκόλιθος υπ.εξ. της «πρώτης φοράς αριστεράς»…) δούλεψαν για το Λονδίνο περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο βουλιάζοντας κάθε «επίλυση του κυπριακού» που θα ακουμπούσε το θέμα των βάσεων στο Ακρωτήρι και την Δεκέλεια∙ βουλιάζοντας δηλαδή κάθε «λύση»…

Επιπλέον ο τωρινός πρόεδρος της νότιας κύπρου (Χριστοδουλίδης) έχει φροντίσει να δώσει βάσεις επιμελητειακής υποστήριξης ΚΑΙ στην Ουάσιγκτον, ΚΑΙ στο Παρίσι, ΚΑΙ στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς. Και (περίεργο;) ήταν πάλι ο Fidan που προειδοποίησε – πέρυσι – για τις συνέπειες αυτού του … φιλειρηνισμού!

Ο υπ.εξ. της τουρκίας Hakan Fidan σήμανε συναγερμό σε σχέση με την κλιμάκωση στην ανατολική Μεσόγειο, τονίζοντας ιδιαίτερα τις απειλές που αναδύονται απ’ τους ελληνοκύπριους.

«Όταν θέσαμε το ζήτημα, ξαφνικά μας είπαν ότι πρόκειται για επιμελητειακή βάση. Το να στρατιωτικοποιηθεί και να χρησιμοποιείται κρυφά για επιχειρήσεις στη μέση Ανατολή δεν θα οφελήσει τους ελληνοκύπριους και την ελλάδα» δήλωσε ο Fidan σε μια αποκλειστική συνέντευξή του στο τηλεοπτικό κανάλι haberturk.

«Αν γίνεις μέρος των σε εξέλιξη πολέμων στη μέση Ανατολή, αυτή η φωτιά θα έρθει και θα σε βρει. Αφού ανήκουμε στην ίδια γεωγραφική περιοχή, θα βρει κι εμάς επίσης» προειδοποίησε ο Fidan.

Κάτι ακόμα. Το παραμύθι / αιτιολόγηση για τον πόλεμο που κήρυξε κατά της ρωσίας ο don Rico & Co είναι ότι «έχουμε κι εμείς πρόβλημα με εισβολή και κατοχή (στην κύπρο) οπότε…» Συγκινητικό! Ως γνωστόν η εθνική συμμορία, λόγω του προβλήματος-που-προτιμά-να-έχει, κήρυξε πόλεμο και κατά της Ουάσιγκτον για την κατοχή της ανατολικής συρίας (το 1/3 της συνολικής συριακής επικράτειας εδώ και χρόνια)… Ενώ το ελλαδιστάν συμμετείχε στην 20ετή κατοχή του αφγανιστάν. (Αμ πώς;;;; Ή υπερασπίζεσαι το «διεθνές δίκαιο» όπως και όταν σε συμφέρει ή…)

Υποθέτουμε κατά συνέπεια πως εφόσον η Μόσχα δεν πρόκειται να αφήσει τα εδάφη που έχει καταλάβει, και επειδή «το πρόβλημα που έχουμε» θα μείνει «πρόβλημα που έχουμε», το ελλαδιστάν θα συνεχίσει επ’ άπειρο τον πόλεμό του με την ρωσία…

Πολεμοκαπηλεία 2

Δευτέρα 14 Ιούλη (00.11) >> Η δημαγωγία ως φάρσα, η φάρσα ως δημαγωγία: προσδεθείτε, η πατρίς απογειώνεται!

Εκδοχή νο 1: ο don Rico & Co γκαζώνει και προσπερνάει απ’ τα δεξιά την κυρία Meloni πηγαίνοντας ολοταχώς για τη «ναυμαχία του Τομπρούκ»! Μπορεί ο general Haftar να μην έχει μεγάλο εκτόπισμα στη θάλασσα, αλλά θα αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη οι τουρκικές κορβέτες και φρεγάτες; Δεν θα βοηθήσουν στην αντιμετώπιση αυτής της προσβολής (αλλά και της «παραβίασης του διεθνούς δικαίου»), ε; Ούτε οι wagner group θα ασχοληθούν;

Εκδοχή νο 2: βουτηγμένοι ως το λαιμό ξέρετε που, ο don Rico & Co τονώνουν το εθνικό φρόνημα του λαού, σπρώχνοντας στην άκρη κάτι ενοχλητικά ζητήματα. Ύστερα, όταν αρχίσουν τα «όχι Κούλη, μη! μην ξηγιέσαι έτσι στον τζενεράλ, λυπήσου τον, δεν θέλει το κακό σου!! μη γίνεσαι Ρόμελ!» ο don Rico μεγαλόθυμα, και πάντα υπέρ του εθνικού φρονήματος, απαντάει: «ντάξει, αλλά μην μου πείτε τίποτα που θα πετάω μετανάστες και πρόσφυγες στη θάλασσα, σύμφωνοι;»

Υπάρχει και τρίτη εκδοχή: ότι το ψόφιο κουνάβι παρεμβαίνει και με μια κίνηση του αντίχειρά του φέρνει (κι εδώ) την … ειρήνη. Αλλά αυτά είναι κόλπα επικίνδυνα. Γιατί αν δεν πάρει τελικά αυτό το παλιονόμπελ θα έχει νεύρα. Πολλά νεύρα.

(Είναι μια παροιμία για την περίσταση, και την αφιερώνουμε ολόψυχα: έκανε κι η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο!)

Ο απολογισμός 2

Δευτέρα 30 Ιούνη (01.14) >> Αποδείχθηκε ότι δεν είναι το πεζικό του… Αποδείχθηκε ότι δεν είναι η αεροπορία του… Αποδείχθηκε ότι δεν είναι ο «θόλος» του… Και, ενδεχομένως, δεν είναι ούτε οι σύμμαχοί του. Τι έχει απομείνει στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς ως η «αδιαπραγμάτευτη μιλιταριστική υπεροχή» του έτσι ώστε να παίζει τον ρόλο του μπάτσου, του φόβου-και-του-τρόμου στη μέση Ανατολή; Οι ατομικές βόμβες του, και μόνον αυτές.

Αλλά αυτό το ξεγύμνωμα έχει ήδη παρενέργειες που θα ξεδιπλωθούν στο μέλλον, κοντοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Αν τα θεοναζί πυρηνικά και μόνον αυτά είναι ο μοχλός της δυτικής ηγεμονίας στην ευρύτερη μέση Ανατολή, κι αν αυτή η ηγεμονία έχει γίνει πια τόσο «εριστική» (ήπιος χαρακτηριστικός για τον δυτικό ιμπεριαλισμό…) ώστε να προσπαθεί να «φτύσει» το ευρασιατικό project κατάμουτρα, τότε δύο είναι τα ενδεχόμενα:

Ή η πλήρης αποπυρηνικοποίηση της μέσης Ανατολής! Είναι η πρόταση που έκανε πρόσφατα το Πεκίνο και πήγε «άκλαφτη» για τον απλό λόγο ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει οι θεοναζί να καταστρέψουν το μόνο «πλεονέκτημα» που τους έχει απομείνει… Αυτό είχαν κατά νου στο Πεκίνο.

Ή το αντίθετο, η πυρηνικοποίηση της μέσης Ανατολής – και όχι μόνο της Τεχεράνης. Η πιο ήπια εκδοχή εδώ είναι το ιράν (μελλοντικά κι άλλα κράτη) να μπουν οικειοθελώς κάτω απ’ την «πυρηνική ομπρέλα / προστασία» της Μόσχας και του Πεκίνου – είναι κι αυτό μια κατατεθειμένη πρόταση… (Η Τεχεράνη είναι απίθανο να δεχτεί κάτι τέτοιο). Διαφορετικά θα φτιάξει όποιος θέλει και μπορεί ή θα αγοράσει έτοιμες πυρηνικές κεφαλές και πυραύλους που να τις μεταφέρουν (υποψιαζόμαστε ότι ο Kim little rocket man θα ενδιαφερόταν για τέτοιες εξαγωγές…): αυτό αθόρυβα και υπόγεια βρίσκεται ήδη στην ημερήσια διάταξη ως σκέψεις, εν μέρει στο Ριάντ και εν μέρει αλλού…

Αυτή είναι μια δύσκολη έως επικίνδυνη προοπτική, που κατ’ αρχήν δεν την υποστηρίζουν ούτε το Πεκίνο ούτε η Μόσχα. Ωστόσο δεν είναι η δύση και ο χωροφύλακάς της που θα την εμπόδιζε! Μάλλον το αντίθετο. Κι αυτό είναι ένας κόμπος: εκείνοι που παρακμάζουν προσπαθούν να φρενάρουν την πτώση τους προκαλώντας μιλιταριστικά∙ ενώ η άλλη πλευρά δεν θέλει μεν πόλεμο, αλλά πρέπει να βρει αποτελεσματικότερους απ’ ότι τώρα τρόπους για να τον εμποδίσει.

Εν τω μεταξύ, απ’ τις 18 έως και τις 21 Ιούνη (όταν στο Τελ Αβίβ άρχισαν να μετρούν τα αντιαεροπορικά τους) γινόταν στο Λένινγκραντ (: αγ. Πετρούπολη…) το «διεθνές οικονομικό φόρουμ» – κάτι σαν το «νταβός – για – τους – άλλους». Ήταν εκεί πολιτικές βιτρίνες και διαφόρων ειδών «ειδικοί» απ’ την ασία, την αφρική, τη νότια αμερική… Είναι βέβαιο ότι η κατάσταση στη μέση Ανατολή συζητήθηκε εκτενώς, αλλά μόνο στο παρασκήνιο: ενώ οι δυτικές βιτρίνες είναι φλύαρες μέσα στην απελπισία τους και καμαρώνουν στο φανταστικό τους σύμπαν, οι rivals λένε ελάχιστα. (Ενώ οι πρώτοι έχουν καταστρέψει οτιδήποτε είχε ονομαστεί στο παρελθόν «διεθνής θεσμός», οι δεύτεροι προσπαθούν να κρατήσουν έστω τις αναμνήσεις αυτών των θεσμών, εμφανιζόμενοι ως εγγυητές των διεθνών ισορροπιών).

Μόνο που (θα επαναλάβουμε την ταπεινή μας άποψη) η όξυνση του διακρατικού ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού είναι πρακτικό ζήτημα, και δεν αντιμετωπίζεται με διακηρύξεις και ευχές. ‘Όπως η Τεχεράνη, όπως η Ισλαμαμπάντ, όπως η Άγκυρα έτσι και η Μόσχα με το Πεκίνο ξέρουν πολύ καλά τι επιχειρείται στη δυτική Ασία. Δεν θέλουν τη «νέα μέση Ανατολή» που σχεδιάζουν εδώ και δεκαετίες στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Αθήνα  – και στο Τελ Αβίβ.

Πριν 4 μέρες (στις 26 Ιούνη) οι υπ.αμ. ρωσίας, κίνας και ιράν συναντήθηκαν στο παραλιακό Qingdao νοτιοανατολικά του Πεκίνου στα πλαίσια του «συμφώνου της Σαγκάης». Συζήτησαν όσα έγιναν, σχεδίασαν τις βασικές γραμμές του τι θα κάνουν – αλλά δεν ανακοίνωσαν τίποτα.

Οι δυτικοί «ειδικοί» εκλαμβάνουν την σιωπή για αδυναμία – σταθεροί στην υποτίμηση των άλλων:

Θα συνεχίσουν λοιπόν, τα ίδια… Κι όποιον πάρει ο χάρος.

Mind the gap

Μεγάλη διαδήλωση του αντιπολιτευόμενου Republican People’s Party (CHP) το περασμένο Σάββατο με αφορμή την σύλληψη του Imamoglu… Ο Imamoglu είναι ο υποψήφιος του CHP για τις προεδρικές εκλογές, όποτε γίνουν…

Δευτέρα 24 Μάρτη (00.09) >> Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει επειδή την βολεύουν η εντόπια εθνικοφροσύνη «δεξιά» και «αριστερή», το πραγματικό πρόβλημα στην πολιτική ζωή του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου ΔΕΝ είναι οι ισλαμοδημοκράτες. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η μείζων αντιπολίτευση που επιμένει να αυτοχαρακτηρίζεται κεμαλική.

Να η (αιρετική;) εξήγηση:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.