Tag: στρατός

Δευτέρα 23 Οκτώβρη>> Αν κρίνουμε απ’ την εντόπια προπαγάνδα και την πλειονότητα των δημαγωγών, για τους οποίους είναι γνωστό ότι στα «εθνικά θέματα» παίρνουν γραμμή, μπορεί και καθημερινά αν χρειάζεται, απ’ το υπουργείο εξωτερικών, υπάρχει μια κάποια ανομολόγητη αμηχανία στο εσωτερικό του συστήματος διακυβέρνησης, σε ότι αφορά τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Για την δημαγωγία το έγκλημα στο νοσοκομείο al Ahli ήταν ευκαιρία για την «κολοκυθιά»: ποιος να το έκανε άραγε; Ας αναθέσουμε στο ίδιο το έγκλημα να βρει τον δράστη του…

Η κολοκυθιά ήταν ανεπαρκής, οπότε η επόμενη φάση ήταν / είναι η «πονοψυχιά»: δεν έχει σημασία ποιος το έκανε, εδώ οι άνθρωποι πεθαίνουν… Διανθισμένη (η «πονοψυχία»), εννοείται, με το ότι «η Χαμάς είναι τρομοκρατική», κλπ κλπ.

Υποθέτουμε ότι εκεί που χαράζονται οι κατευθύνσεις υπάρχει μια κάποια αβεβαιότητα για το πόσο βαθιά και πόσο μακριά θα ήταν «εθνικά συμφέρον» να ακολουθηθεί ο σύμμαχος Τελ Αβίβ. Δεν ισχύει το ίδιο για τον σύμμαχο-Ουάσιγκτον, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, στο βαθμό που θέλει να παριστάνει τον εγγυητή του ότι η σύγκρουση στην Παλαιστίνη δεν θα ξεχυλίσει σ’ όλη τη Μέση Ανατολή, κι ακόμα μακρύτερα.

Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο συμμετέχει στον 4^ο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ως τώρα το κάνει κυρίως από θέσεις επιμελητείας. Είναι βολικό: αν δεν ξεχυλίσει ο πόλεμος στην ουκρανία εκτός ουκρανικού πεδίου μάχης∙ αν δεν ξεχυλίσει η σκλαβιά της Παλαιστίνης… Ο don Rico το έχει δηλώσει («κάνουμε πόλεμο στη ρωσία»), αλλά ως τώρα δεν έχει τολμήσει να πει «κάνουμε πόλεμο στην Παλαιστίνη, στο ιράν, στη συρία…» Έστω και σιωπηρά το ελληνικό κράτος συμμετέχει ωστόσο και σ’ αυτά τα πεδία μάχης, όπως μπορεί…

Ο don Rico ανέβαλε το ταξίδι αγκαλιάσματος με τον αρχιδολοφόνο Netanyahu επικαλούμενος «λόγους ασφαλείας». Αλλά την επόμενη μέρα ο επιχειρηματίας πρωθ. του Λονδίνου πήγε στο Τελ Αβίβ∙ προφανώς οι «λόγοι ασφαλείας» του don Rico ήταν προσχηματικοί. Λιγότερο προφανές είναι αν οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες ελπίζουν σε κάτι παριστάνοντας τον ψόφιο κοριό. Έχουν υποχρεώσεις απέναντι στους συμμάχους τους, υποχρεώσεις και συμφέροντα που είναι ήδη μέσα στο αίμα!

Μοιάζει ως εάν οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες να «αντιλαμβάνονται το πρόβλημα» σήμερα όπως και ανάλογες στη δύση, ως ζήτημα πολιτικής εκπροσώπησης στη «διένεξη»… Αυτό τις βολεύει… Είναι ένας βλακώδης τρόπος απώθησης, εκτροπής και ποδοσφαιροποίησης, αλλά δεν περιμένουμε κάτι καλύτερο απ’ τους δυτικούς «ειδικούς της εξουσίας». Οι Παλαιστίνιοι (λοιπόν) δεν πρέπει να εκπροσωπούνται απ’ την Χαμάς (αυτό είναι πρώτη προτεραιότητα!!!)∙ και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς δεν πρέπει να εκπροσωπείται απ’ τον Netanyahu. Αν αυτοί που δεν πρέπει εξαφανιστούν, τότε… όλα θα ησυχάσουν…

Οι δυτικοί έκαναν κάθε τι υπερασπίζοντας τον χωροφύλακά τους στη μέση Ανατολή επί δεκαετίες. Οι εντόπιοι τον ανακήρυξαν μάλιστα σε παράδειγμα προς μίμηση… Και τώρα που αλλάζουν ραγδαία οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης∙ τώρα που η παλαιστινιακή αντίσταση έχει πετύχει κρίσιμες διεθνείς συμμαχίες στην-άλλη-μεριά-του-κόσμου∙ τώρα που, επιπλέον, έχουν χάσει τον πόλεμο στο ουκρανικό πεδίο μάχης∙ τώρα που απειλείται η ήττα τους και στη μέση Ανατολή ακόμα και με στρατιωτικά μέσα∙ τώρα λοιπόν ευχαρίστως θα «σχόλαγαν» τον Netanyahu (αφού όμως πρώτα εξοντώσει, το γρηγορότερο και «με βάση τους διεθνείς κανόνες», την «τρομοκρατική» παλαιστινιακή αντίσταση…) παριστάνοντας πως πάντα ήταν ιεραπόστολοι της ειρήνης, αλλά … δεν μπορούσαν να το δείξουν…

Ο βρετανικός (κρατικός / καθεστωτικός) guardian μιλάει, εκ μέρους των αφεντικών του, έξω απ’ τα δόντια. Όσοι έχουν σοφό μυαλό πρέπει να αμβλύνουν τις αντιδράσεις του – και μετά να τον ξεφορτωθούν.

Ω το άλφα της απελπισίας και το πι της παρακμής!!! Αν ο αρχιδολοφόνος Netanyahu παραμένει στην πρωθυπουργική καρέκλα στο Τελ Αβίβ αυτό οφείλεται στους χιλιάδες ψηφοφόρους του ακροδεξιού κόμματός του και των υπόλοιπων ακρο-ακρο-δεξιών και θεο-ναζί κομμάτων των εποίκων∙ έχοντας απέναντί του σαν αντιπάλους τους «κοσμικούς» ακροδεξιούς του υπόλοιπου φάσματος! Το καθεστώς του δεσμοφύλακα / χωροφύλακα, όχι μόνο (ή όχι τόσο) σαν «πολιτική εκπροσώπηση» αλλά, κυρίως, σαν κοινωνική κατάσταση, κουβαλάει τις συνέπειες του σταδιακού αλλά ξεκάθαρου ξεπεράσματος της γεωπολιτικής αξίας και αναγκαιότητάς του!!! Οι γεωπολιτικές πρόσοδοι που απολάμβανε επί δεκαετίες μειώνονται, εξατμίζονται. Το καθεστώς του δεσμοφύλακα / χωροφύλακα, επί ποινή οριστικής κατάρρευσης και διάλυσης, είναι υποχρεωμένο να δρα και-για-τον-εαυτό-του, για την-δική-του-σωτηρία-πάνω-απ’-όλα: σαν δήμιος, σαν αληθινός κρατικός τρομοκράτης, σαν «ο τρελός με τα πυρηνικά» – ακόμα κι αν αυτό κάποτε αποπροσανατολίζει και δυσκολεύει τους παρακμιακούς δυτικούς συμμαχικούς ιμπεριαλισμούς, που αυτήν την εποχή προσπαθούν να «ανασχέσουν» το ευρασιατικό project σε άλλα σημεία του πλανήτη: στην ανατολική ευρώπη και στον Ειρηνικό… (κάτι που αφήνει αδιάφορο τον ισραηλινό φασισμό).

Με ή χωρίς Netanyahu, με ή χωρίς χερσαία εισβολή στη λωρίδα / φυλακή («πέσιμο στην παγίδα»…) αυτή η ιστορική εξέλιξη είναι αναπόδραστη. Η «εισβολή του al Aqsa» ήταν ο καταλύτης, ο ιστορικός επιταχυντής∙ όχι η αιτία της! Οι τωρινές οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης αναδεικνύονται σε Τιμωρό Χέρι της Ιστορίας∙ κι απ’ την άλλη μεριά η τωρινή ultra φασιστική σύνθεση του γκουβέρνου στο Τελ Αβίβ αναδεικνύεται στον Πρωκτό της Ιστορίας – μιας ιστορίας (καπιταλιστικής απ’ την μια, εργατικά ανταγωνιστικής απ’ την άλλη) που ξεπερνάει τις στιγμές (και τις παρομοιώσεις μας)!

Εκεί έγκειται (κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής) η στρατηγική ευφυία στη σύλληψη, στο σχεδιασμό και στην πραγματοποίηση μιας τέτοιας ενέργειας, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αυτοκτονία: οξύνει την δυτική κρίση / παρακμή, την αναγκάζει να εκδηλωθεί ακόμα πιο καθαρά, με ακόμα μεγαλύτερο κυνισμό, την ίδια στιγμή που ο υπόλοιπος καπιταλιστικός πλανήτης κρύβει όλο και λιγότερο την αδιαφορία του για τις δυτικές «αλήθειες» και επιδεικνύει την αντιπαλότητά του σε μια αιματηρή ηγεμονία / πλανητική εκμετάλλευση 5 ή 6 αιώνων.

Ναι, οι Παλαιστίνιες και οι Παλαιστίνιοι είναι «πολύ μικροί» μέσα στην Ιστορία – ή έτσι το καταλαβαίνουν οι βασανιστές τους και οι δυτικοί εταίροι τους. Αλλά στην (ξεχασμένη;) Θεωρία του Χάους είναι το πέταγμα μιας μικρής πεταλούδας που προκαλεί αλυσιδωτές εξελίξεις∙ προκαλώντας ως μια τροπική καταιγίδα στην άλλη άκρη του κόσμου.

Αυτή η μικρή πεταλούδα πέταξε.

Και διάφοροι «μικροί» και «μεγάλοι» don Rico των δυτικών ολιγαρχιών βλέπουν έντρομοι ότι δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει…

Δευτέρα 23 Οκτώβρη>> Θα έπρεπε οι πάντες να έχουν παρακολουθήσει την «ομιλία προς το έθνος» του νυσταλέου Jo την περασμένη Πέμπτη. Ένα 15λεπτο παραλήρημα, χωρίς ειρμό, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, αφιερωμένο στο μεγαλύτερο μέρος του (με διάφορα άλματα κάθε είδους…) στην ουκρανία, με το εξής περιεχόμενο: Δεν θα νικήσουν η Χαμάς και ο Putin!… Δεν θα αφήσουμε τον Putin και την Χαμάς να νικήσουν!!… Είμαστε, σκεφτείτε το [κτύπημα του χεριού στο τραπέζι!] το πιο δυνατό έθνος στην ιστορία του πλανήτη!… Είμαστε οι πιο δυνατοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο καλοί, οι πιο ανεκτικοί, οι πιο δημοκράτες, και όλοι οι υπόλοιποι προσβλέπουν σ’ εμάς!

Αν επρόκειτο για τον επιθανάτιο ρόγχο ενός ηλικιωμένου που έχει αρχίσει να τα χάνει, θα έλεγε κάποιος «κρίμα τον άνθρωπο». Αλλά ο νυσταλέος Jo έχει πίσω του μεγάλη κουστωδία. Λογογράφους, ειδικούς κάθε είδους (οπωσδήποτε για την «εξωτερική πολιτική»…), ψυχίατρους, καραβανάδες. Όπως και νάχει παραμένει ο πρόεδρος των ηπα (του «δυνατότερου», «εξυπνότερου», «ομορφότερου» κλπ κράτους…). Συνεπώς η ασυναρτησία, το (είτε αγχωμένο είτε απελπισμένο) free pass στους φασίστες του Τελ Αβίβ, οι ανεπανόρθωτες εμμονές περί «νίκης της ουκρανίας», τα λογικά στραμπουλήγματα, οι παρανοϊκές αναλογίες (που μόνο καγχασμούς μπορούν να προκαλέσουν: ο διαβολικός Putin που θέλει να κατακτήσει / εξαφανίσει την ουκρανία, και η διαβολική Hamas που θέλει να κατακτήσει / εξαφανίσει το ισραήλ !!!!!), όλα αυτά δεν μπορούν παρά να καταγραφούν ως το πολιτικό ξερατό της Ουάσιγκτον πάνω στον υπόλοιπο πλανήτη – από ανομολόγητη θέση αδυναμίας όμως.

Σημειώνουμε εδώ ότι κατά την ταπεινή μας άποψη η Ουάσιγκτον ΔΕΝ είχε στα σχέδιά της έναν (έστω και «περιφερειακό»…) πόλεμο στη μέση Ανατολή, καθώς έχει «μπλέξει» στο ουκρανικό πεδίο μάχης και δυναμώνουν οι «αμφισβητίες» εντός ηπα που επείγονται για κάποιου είδους «στρίμωγμα» του Πεκίνου θεωρώντας χάσιμο χρόνου, πόρων και διπλωματικής ισχύος την παρατεταμένη και αποτυχημένη υποστήριξη του Κιέβου. Ένας επιπλέον πόλεμος, στον οποίο μάλιστα η Ουάσιγκτον θα πιέζεται να εμπλακεί άμεσα, χάνοντας ακόμα περισσότερο χρόνο, πόρους, διπλωματική ισχύ και στρατό, θα πρέπει να είναι (έστω και ανομολόγητα προς το παρόν) σοβαρό πρόβλημα γι’ αυτήν την τάση του αμερικανικού καθεστώτος. Για παράδειγμα τα 2 αμερικανικά αεροπλανοφόρα θα έπρεπε τώρα να κόβουν βόλτες κάπου στη θάλασσα της κίνας, κι  όχι νότια της κύπρου… Συμβαίνουν όμως τα ανάποδα: κινέζικα πολεμικά κάνουν βόλτες στο ομάν και στην αραβική θάλασσα…

Λυσσασμένη κατά κάποια έννοια η Ουάσιγκτον (κι αυτό ήταν το παραλήρημα του νυσταλέου Jo) διατρανώνει τώρα πως μπορεί να νικήσει συμμετέχοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε 2 πολέμους∙ δεν λέει όμως κουβέντα για το αν πρόκειται για τους σωστούς (απ’ την άποψη των στρατηγικών αμερικανικών συμφερόντων) πολέμους… Και, φυσικά, δεν λέει κουβέντα για το ποιος είναι ο στόχος της στον δεύτερο, τον bonus πόλεμο απ’ τη μεριά του απαρτχάιντ καθεστώτος.

Ισχύει εδώ λοιπόν το «ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται»; Ακόμα και τα πιο καθεστωτικά μεταξύ των καθεστωτικών αμερικανικών think tank και media έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πλευρές όσων βρίσκονται σε εξέλιξη. Το Carnegie Council, για παράδειγμα, ΠΡΙΝ την «εισβολή του al Aqsa», στις 5 Οκτώβρη, ξεκινούσε έτσι το μοιρολόι του για το τέλος της δυτικής πλανητικής ηγεμονίας:

Άσχετα με το πως θα καταλήξει, ο Ρωσο-Ουκρανικός πόλεμος αντιπροσωπεύει ένα σεισμικό γεγονός που υποδεικνύει βαθιές αλλαγές στο παγκόσμιο σκηνικό. Η εποχή της μονοπολικότητας τελειώνει, σημαντικές χώρες ενδιαφέρονται σήμερα περισσότερο για την πολιτιστική τους κυριαρχία και την στρατηγική αυτονομία τους απ’ ότι ενδιαφέρονταν επί δεκαετίες, και μοιάζει αναπόφευκτο ότι η κάποτε κυρίαρχη Δυτική ηγεμονία πρόκειται να βαθμιαία να υποκύψει σ’ ένα πιο διαφοροποιημένο και πολυπολικό σύστημα.

Μετά την «εισβολή του al Aqsa» τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Οι καθεστωτικοί financial times, κάτω απ’ τον τίτλο Η βιασύνη της δύσης να υποστηρίξει το Ισραήλ εξαφανίζει την υποστήριξη των αναπτυσσόμενων χωρών για την Ουκρανία, καταγράφει την απόγνωση:

… Μέσα σε ένα κύμα επειγουσών διπλωματικών συναντήσεων, video συσκέψεων και τηλεφωνημάτων, οι δυτικοί αξιωματούχοι κατηγορούνται ότι απέτυχαν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των 2,3 εκατομμυρίων Παλαιστινίων στη βιασύνη τους να καταδικάσουν την Hamas και να υποστηρίξουν το Ισραήλ…

«Χάσαμε οριστικά την μάχη στον Παγκόσμιο Νότο» είπε ένας ανώτερος διπλωμάτης από κράτος των G7. «Όλη η δουλειά που είχαμε κάνει με την Παγκόσμιο Νότο [για την Ουκρανία] χάθηκε… Ξεχάστε τα περί κανόνων, ξεχάστε τα περί παγκόσμιας τάξης. Δεν θέλουν ούτε να μας ξανακούσουν…»

Οι άλλοι καθεστωτικοί, οι new york times, προσέθεσαν τα δικά τους δάκρυα. Κάτω απ’ τον τίτλο Νέες παγκόσμιες διαιρέσεις εν όψει καθώς ο Biden πάει στο Ισραήλ και ο Putin στην Κίνα, να η μικρή Παλαιστινιακή πεταλούδα:

… Αλλά με την διστακτικότητά τους [«διστακτικότητα»;;;;;;;] να κατηγορήσουν την Hamas και προσπαθώντας να συνδεθούν με το Παλαιστινιακό ζήτημα, η Ρωσία και η Κίνα απευθύνονται σ’ ένα ευρύτερο συναίσθημα στον αυτο-αποκαλούμενο Παγκόσμιο Νότο – και σε μεγάλα τμήματα της Ευρώπης επίσης. Γι’ αυτούς είναι το Ισραήλ που εφαρμόζει μια αποικιοκρατική πολιτική με την κατοχή της Δυτικής Όχθης, με την στήριξη στους Εβραίους εποίκους στην Παλαιστινιακή γη και με την απομόνωση των 2,3 εκατομμυρίων ανθρώπων στη Γάζα, που ακόμα και σε κανονικές συνθήκες είναι στόχος σκληρών απαγορεύσεων στις ελευθερίες τους…

Το ότι η κατοχή της Παλαιστίνης έχει γίνει η θρυαλλίδα για όλο και περισσότερα κράτη του πλανήτη να γυρίσουν την πλάτη στους δυτικούς ηγεμόνες, τους οποίους θεωρούν δίκαια σαν υπεύθυνους για την άγρια εκμετάλλευση και καταστροφή των πάντων επί αιώνες, δεν είναι το μόνο ζήτημα που ο στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν κάνει ότι δεν βλέπει. Ήδη θα πρέπει να αρχίσει να υπερασπίζεται τον στρατό του από αντάρτικες επιθέσεις: οι ένοπλες οργανώσεις στο ιράκ και στη συρία (να υποθέσουμε ότι στη συρία θα βοηθήσουν και οι όποιοι wagner;) διακήρυξαν και έχουν ξεκινήσει συστηματικές επιθέσεις κατά των αμερικανικών βάσεων στην περιοχή. Τώρα πια όχι μόνο με ρουκέτες. Αλλά και με drones…

Τα οποία drones δύσκολα, πολύ δύσκολα εντοπίζονται και αναχαιτίζονται, ειδικά αν έχουν ιρανικό know how…. Οι επόμενοι μήνες λοιπόν (προεκλογικοί στην Ουάσιγκτον…) θα είναι μήνες που το «ισχυρότερο», «ομορφότερο» και «πιο καλωσυνάτο» κράτος στον κόσμο θα παίρνει κακά μαντάτα. Πότε από ‘δω, πότε από ‘κει. Επιπλέον του τι θα συμβαίνει στο ισραηλινό πεδίο μάχης.

Σε πρόσφατη συνέλευση των μελών του συμβουλίου του οηε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το μεγαλύτερο μέρος των εκπροσώπων σηκώθηκε και γύρισε την πλάτη στο πόντιουμ, την ώρα που μιλούσε η εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον. Ομορφιές…

Τι θα κάνει τώρα ο πιστός σύμμαχος ελλαδιστάν; Πως θα ανταποκριθεί στις (κατ’ αρχήν αλλά όχι αποκλειστικά) επιμελητειακές του υποχρεώσεις απέναντι σ’ έναν στρατηγικό σύμμαχο που τρίζει; Θα δώσει κι άλλες βάσεις; Τι θα κάνει στο «ανατολικό» (ουκρανικό) μέτωπο; Τι θα κάνει στο μεσανατολικό μέτωπο; Τι θα κάνει με την αραβική βόρεια Αφρική; Τι θα κάνει με την προσφορά της Ισλαμαμπάντ στην Άγκυρα ότι «… στην περίπτωση που σκοπεύετε να πολεμήσετε κατά του ισραήλ θα σας δώσουμε πυρηνικά»;

Σαν υπενθύμιση πόσο χυδαίος έχει καταντήσει ο «πολιτισμένος πρώτος κόσμος» κάτι ευρωπαϊκό. Μπορείτε να θαυμάσετε το γιατί όχι μόνο ο εκτός δύσης πλανήτης αλλά το σύνολο του γαλαξία θεωρεί πια τους δυτικούς όχι μόνο επιεικώς γελοίους, αλλά επικίνδυνα γελοίους! Να τι έλεγε η γνωστή Ursula πριν ένα χρόνο – κατά της άθλιας και διαβολικής Μόσχας φυσικά:

Για το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ ισχύουν όμως άλλα. Στις 13 Οκτώβρη πετάχτηκε στον φίλο της Netanyahu για να του δηλώσει την αγάπη της.

Δευτέρα 23 Οκτώβρη>> Ένα ερώτημα πλανιέται πάνω απ’ την φιλάνθρωπη, πολιτισμένη, δύση: ποιος άραγε σκότωσε / τραυμάτισε εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά με ένα κτύπημα στο al Ahli, κεντρικό νοσοκομείο της πόλης της Γάζα; Πυκνό μυστηρίο, ε; Το Τελ Αβίβ αρνείται την δολοφονία∙ είναι τόσο πειστικό όσο οι νεοναζί που αρνούνται την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης…

Υποθέτουμε πως ξέρετε ποιος σκοτώνει (και) στη Γάζα, (και) στη δυτική Όχθη… Για χάρη της απιστίας σας, ιδού μερικά (λίγα) στοιχεία – του – εγκλήματος:

α) Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης. Μιλάει ο πρόεδρος του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ Isaac Herzog, από συνέντευξή του στις 15 Οκτώβρη του 2023.

Μεταφράζουμε την δεύτερη παράγραφο:

«Είναι ένα ολόκληρο έθνος εκεί έξω που είναι υπεύθυνο» είπε ο Herzog σε μια συνέντευξη τύπου την Παρασκευή [15 Οκτώβρη 2023]. «Δεν είναι αλήθεια αυτή η ρητορική για τους πολίτες ότι δεν ευθύνονται, δεν εμπλέκονται. Αυτό είναι εντελώς μη αλήθεια. Θα μπορούσαν να έχουν ξεσηκωθεί. Θα μπορούσαν να έχουν πολεμήσει εναντίον του διαβολικού καθεστώτος που πήρε την Γάζα με πραξικόπημα».

Σαφές; Σαφέστατο. «Δεν υπάρχουν αθώοι» στη Γάζα. Οπότε όλοι είναι καταδικασμένοι σε θάνατο.

Νομίζετε ότι είναι λόγια;

Ο ισραηλινός στρατός θεωρεί τους αμάχους που δεν εγκαταλείπουν τα σπίτια τους στη βόρεια Γάζα «συνεργάτες τρομοκρατών»… Άρα είναι καταδικασμένοι σε θάνατο, ακόμα κι αν σηκώσουν ψηλά τα χέρια τους… Δεν είναι η far west, είναι η near east του δυτικού ιμπεριαλισμού.

β) Η ανάληψη της επιχειρησιακής ευθύνης. Μιλάει ο Hananya Naftali:

Μεταφράζουμε το who is who:

Ο Hananya Naftali είναι κορυφαίος Ισραηλινός εβραίος influencer και ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στον αγώνα κατά του αντισημιτισμού, του αντισιωνισμού και του κινήματος BDS.

Ο Naftali δουλεύει για τον πρώην [προφανώς αυτή η παρουσίαση έγινε το πρόσφατο μικρό διάστημα που ο Netanyahu δεν ήταν πρωθυπουργός] πρωθυπουργό Benjamin Netanyahu, σαν μέλος της ψηφιακής του ομάδας τα τελευταία 3 χρόνια.

Ο Naftali υπηρέτησε στον IDF και πολέμησε τους τρομοκράτες της Hamas στη διάρκεια της Operation Protective Edge (2014), και περιέθαλψε τραυματισμένους Σύριους πολίτες ως στρατιωτικός υγιειονομικός. [Αυτοί οι «σύριοι πολίτες» είναι ο isis στην συριακή Dar’a, στο νότο, για χάρη του οποίου το απαρτχάιντ καθεστώς είχε φτιάξει στρατιωτικό νοσοκομείο στα κατεχόμενα Υψώματα του Γκολάν…]

Ο Naftali ήταν απ’ τους πρώτους που έτρεξε να πανηγυρίσει, στα anti-social media, στις 20.23 το βράδυ, μόλις 24 λεπτά μετά τον βομβαρδισμό – έχοντας βρει και φωτογραφία της στιγμής:

Είδηση της τελευταίας στιγμής: Η Ισραηλινή αεροπορία κτύπησε μια τρομοκρατική βάση της Hamas μέσα σ’ ένα νοσοκομείο στη Γάζα. Ένας μεγάλος αριθμός τρομοκρατών είναι νεκροί. Είναι τρομερό που η Hamas εκτοξεύει ρουκέτες από νοσοκομεία, τζαμιά, σχολεία και χρησιμοποιεί πολίτες σαν ανθρώπινες ασπίδες.

Πράγματι. Επιβεβαιώνεται ο πρόεδρος Herzog ότι «δεν υπάρχουν αθώοι εκεί», και ως εκ τούτου ο «αριθμός των τρομοκρατών» που προσπαθούσαν να βρουν καταφύγιο στο νοσοκομείο και σκοτώθηκαν απ’ τον βομβαρδισμό του al Ahri ήταν όντως «μεγάλος». Αλλά επειδή ο υπόλοιπος πλανήτης είναι ακόμα ανώριμος να καταλάβει, μόλις διαπιστώθηκε ότι οι «τρομοκράτες» είναι γυναίκες και παιδιά, ο Naftali έτρεψε να διαγράψει τον πανηγυρισμό του. Πλην όμως κάποιοι συλλέκτες τον είχαν προλάβει: δεν έπρεπε να κρυφτεί. Έπρεπε να συνεχίσει να υπερασπίζεται ανοικτά τις μαζικές δολοφονίες: αυτό είναι το σχέδιο του απαρτχάιντ κράτους που υπηρετεί.

Μερικοί καλοθελητές (όχι αναγκαστικά βαμπίρ αλλά με μεγάλη ιδέα για τα δόντια τους…) αναρωτιούνται: «σε τι θα συνέφερε το Τελ Αβίβ να σκοτώσει έτσι κι εκεί τόσο κόσμο;» Προσπαθούν, μέσα από μια ανιστόρητη «εις άτοπον απαγωγή», να αθωώσουν τους δολοφόνους. Αγνοούν (ή παριστάνουν ότι αγνοούν) κρίσιμα χαρακτηριστικά αυτού του καθεστώτος. Αγνοούν (ή παριστάνουν ότι αγνοούν) το «Σοκ και Δέος» σαν τακτική κυριαρχίας, ειδικά όταν τα καθάρματα αδιαφορούν για το αν θα τους «καταγγείλουν» ή όχι∙ και οι φασίστες του ισραήλ έχουν αποδείξει εδώ και δεκαετίες ότι αδιαφορούν απόλυτα! Εν τέλει, η χρήση ενός χυδαίου, διεστραμμένου qui bono? αγνοεί ότι αν ένα δολοφονικό καθεστώς στριμωχτεί στα σοβαρά μπορεί να «αντιδράσει» αναβαθμίζοντας την φονικότητά του, αφήνοντας την διαχείριση των ανεπιθύμητων συνεπειών «για αργότερα».

Κυρίως όμως: οι δολοφονίες αμάχων, ακόμα και οι μαζικές τέτοιες, είναι μέρος του «αντι-αντάρτικου» (ποιος θυμάται τι έκαναν οι γάλλοι στο επαναστατημένο Αλγέρι, ή τι έκαναν οι ναζί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους στα μέρη μας, και στις δύο περιπτώσεις ως «κατοχικές δυνάμεις»;)∙ κι επίσης είναι μέρος του ισραηλινού «στρατιωτικού δόγματος» γενικά.

Στις 16 Μάρτη του 1968 ο αμερικανικός στρατός έσφαξε τουλάχιστον 500 άοπλους χωρικούς στο My Lai του νότιου βιετνάμ… «Σε τι συνέφερε την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της να σκοτώσει έτσι κι εκεί τόσο κόσμο»;

Στα στρατόπεδα παλαιστινίων προσφύγων της Sabra και της Shatila, στο νότιο λίβανο, οι σύμμαχοι και εργολάβοι του ισραηλινού στρατού (κατοχής και τότε) χριστιανοί «φαλαγγίτες» (φασισταριό ολκής) έσφαξαν απ’ τις 6 το απόγευμα της 16^ης Σεπτέμβρη του 1982 ως τις 8 το πρωί της επόμενης μέρας 3.500 χιλιάδες άοπλους ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά. Ο ισραηλινός στρατός είχε κυκλώσει τα στρατόπεδα για να μην διαφύγει κανείς, και είχε ανάψει δυνατούς προβολείς για να βλέπουν οι φασίστες χριστιανοί εργολάβοι του μέσα στη νύχτα. «Σε τι συνέφερε το Τελ Αβίβ να σκοτώσει έτσι κι εκεί τόσο κόσμο»;

Στη Srebrenica της βοσνίας, μέσα σε ελάχιστες μέρες και νύχτες του Ιούλη του 1995, οι σερβοφασίστες (και οι σύμμαχοί τους) έσφαξαν πάνω από 8.000 άνδρες αιχμαλώτους, μουσουλμάνους, με κάθε διαθέσιμο τρόπο. «Σε τι συνέφερε το Βελιγράδι να σκοτώσει έτσι κι εκεί τόσο κόσμο»;

Τον Νοέμβρη του 2004, τον δεύτερο χρόνο της κατοχής του ιράκ, ο αμερικανικός στρατός «έκαψε» με βόμβες φωσφόρου και κατεδάφισε κυριολεκτικά βομβαρδίζοντάς την την πόλη Fallujah, σαν «τιμωρία» επειδή κάτοικοί της λίντσαραν και σκότωσαν 4 μισθοφόρους της blackwater. Τουλάχιστον 2.000 άμαχοι δολοφονήθηκαν. «Σε τι συνέφερε την Ουάσιγκτον να σκοτώσει έτσι κι εκεί τόσο κόσμο»;

Στις 3 Οκτώβρη του 2015 ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό «κτύπησε» επί τούτου (κατόπιν συγκεκριμένης διαταγής) ένα νοσοκομείο στην Kunduz, στο αφγανιστάν – νοσοκομείο που λειτουργούσαν οι γιατροί χωρίς σύνορα. Δολοφονήθηκαν 42 άνθρωποι, άλλοι 30 τραυματίστηκαν. «Σε τι συνέφερε την Ουάσιγκτον να σκοτώσει έτσι και εκεί τόσο κόσμο»;

Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Ο Yoav Gallant, υπ.αμ. του Τελ Αβίβ (με αξιομνημόνευτες «επιδόσεις» σε διαπιστωμένο έγκλημα-κατά-της-ανθρωπότητας στη διάρκεια της Επιχείρησης Καυτό Μολύβι στη Γάζα το 2009…), την έδωσε πριν λίγες ημέρες ακριβώς όπως την σκέφτονται όλοι οι φασίστες σε όλες τις περιπτώσεις:

Υπάρχει πάντα ένα συμφέρον επίδειξης ανελέητης δύναμης, εξουσίας, κυριαρχίας. Καθόλου δευτερεύον – για όποιον μπορεί να σκοτώνει ατιμώρητα.

Δυο μέρες μετά το νοσοκομείο:

Δεν ήταν υστερόγραφο. Ήταν απλά business as usual…