Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> Ρωσικό χιούμορ… Θα μπορούσε να το πει κάποιος ακόμα και χαριτωμένο – αλλά φυσικά έχει το υπονοούμενό του: χειμωνιάζει στο πεδίο της μάχης, οπότε θα ντυθούμε κατάλληλα…
Η επιτυχία των Bolland ‘n’ Bolland ήταν μάλλον διακριτικά αντιμιλιταριστική. Η διασκευή του τραγουδιού στα ρωσικά (πριν κάποια χρόνια) ίσως δεν διαπνεόταν από στρατιωτική πειθαρχία, αλλά δεν ξέρουμε την γλώσσα για να καταλάβουμε ακριβώς…
Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> … Η ιστορική φάση στην οποία μπήκαμε με την πανδημία αντιπροσωπεύει μια ιστορική καμπή της οποίας το νόημα πρέπει να γίνει κατανοητό ανεξάρτητα απ’ τις πολλές, αν και σημαντικές, λεπτομέρειες γύρω απ’ την διαχείρισή της. Η υποκείμενη δομή αυτής της ιστορίας δείχνει πώς, μέσω της έκκλησης για τη δημόσια υγεία και της έκκλησης για περιορισμό της ζημιάς (: η «μετάδοση»), είναι εφικτό να πεισθεί σχεδόν όλος ο πληθυσμός σε οποιοδήποτε περιορισμό και να κατευθυνθεί σε οποιαδήποτε συμπεριφορά. Δεν με ενδιαφέρει εδώ αν αυτό ήταν ή δεν ήταν προγραμματισμένο, αν ήταν οι γενικές πρόβες για κάτι άλλο ή αν επρόκειτο για ατύχημα: το θέμα είναι πως ακόμα κι εκεί που ήταν όλα τυχαία και τίποτα προγραμματισμένο (κάτι που ωστόσο φαίνεται απίθανο) βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα προηγούμενο, το οποίο οι κάτοχοι της εξουσίας δεν πρόκειται να μην αξιοποιήσουν. Και επομένως βρισκόμαστε σ’ ένα σημείο καμπής.
… Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η «καλή ηθική δικαιολογία». Η μορφή που πρέπει να έχει αυτή η καλή δικαιολογία είναι εκείνη της «τρομερής εξωτερικής απειλής», που απαιτεί απ’ όλους να «συνεργάζονται» χωρίς συζήτηση και να στιγματίζουν όσους δεν συνεργάζονται. Τα σύγχρονα κράτη διοικούνται de facto από οικονομικές ολιγαρχίες, και μετά τη σύντομη δημοκρατική περίοδο της δεύτερης μεταπολεμικής περιόδου εφαρμόζουν τώρα μορφές ελέγχου του ριζοσπαστισμού που κάποτε ήταν αδιανόητες.
… Το μόνο όριο στην άσκηση αυτού του δυνητικά απεριόριστου ελέγχου είναι το εναπομείναν κέλυφος του «δημοκρατικού κράτους δικαίου», το οποίο απαιτεί κάποια δημόσια αναλώσιμη δικαιολογία για να τον νομιμοποιήσει.
Τόσο ο «πόλεμος» όσο και η «πανδημία» είναι κλασσικές περιπτώσεις αυτού του απεριόριστου «κοινού κινδύνου» που απαιτεί άκαμπτες και αδιαμφισβήτητες κεντρικές αποφάσεις «για το κοινό καλό», που έχει τη νομιμότητα να φιμώσει κάθε αίτημα και διαμαρτυρία, που έχει δικαίωμα να σπάσει κάθε «ανεπαρκώς υπεύθυνη» βούληση. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας ζήσαμε πραγματικά μια γεύση ανεπίσημου «στρατιωτικού νόμου». Και το να πιστεύει κανείς ότι ο σημερινός πόλεμος – σε φάση προοδευτικής κλιμάκωσης – βιώνεται ως πρόβλημα από τις οικονομικές ολιγαρχίες στην εξουσία είναι ένα αξιολύπητο λάθος. Το να αναρωτιέται κανείς μπροστά στις μαριονέτες που μας κυβερνούν «πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι μας πάνε όλο και πιο κάτω» προϋποθέτει αφελώς ότι δεν μας θέλουν από κάτω.
Το πρωταρχικό αντικείμενο της καπιταλιστικής επιθετικότητας είναι το χρήμα, ναι∙ αλλά ως εξουσία, όχι ως «μέσο κατανάλωσης». Είναι οι πεινασμένοι που σκέφτονται τα χρήματα πάνω απ’ όλα σα μέσο για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, για να αποκτήσουν κάποια αγαθά. Για την κορυφή του συστήματος το χρήμα είναι διαθέσιμο σε τεράστιες ποσότητες που ξεπερνούν κατά πολύ οποιαδήποτε πιθανή κατανάλωση, και ο πραγματικός του ρόλος είναι να εξασφαλίζει επιρροή και ισχύ.
… Αυτό που μας επιφυλάσσει το παρόν και το μέλλον είναι μια διαρκής εξώθηση, μια συνεχής αναθέρμανση της κατάστασης «μόνιμου πολέμου»: πόλεμος με πληρεξούσιο ή πόλεμος κάτω απ’ το σπίτι, μεταφορικός πόλεμος εναντίον κάποιου ιού ή προληπτικός πόλεμος ενάντια στον επερχόμενο κατακλυσμό του Νώε…
Όσοι (και δεν είναι λίγοι) «πυροβόλησαν» απ’ το 2020 και μετά κατά του Agamben ή κατά του Foucault κουνώντας υπάκουα την ουρά τους, ας ετοιμαστούν για την συνέχεια. Διατυπώνεται περιεκτικά από μια ομιλούσα κεφαλή της ε.ε.:
… Ο πόλεμος στην ουκρανία δεν είναι μόνο ευρωπαϊκός πόλεμος, είναι ένας πόλεμος για το μέλλον ολόκληρου του κόσμου. Συνεπώς ο ευρωπαϊκός ορίζοντας δεν μπορεί παρά να είναι ολόκληρος ο κόσμος… Ζήτω η ευρώπη!!! Αυτά διευκρίνισε προχτές η περιβόητη αλλά και αγαπημένη (μας…) Ursula, η γνωστή πλασιέ του κτηνίατρου ceo, τελειώνοντας μια δημόσια ομιλία της με το ελάχιστα υπονοούμενο περιεχόμενο ότι η ευρώπη (και οι σύμμαχοί της…) πρέπει να βάλουν στο χέρι τις στρατηγικές βιομηχανικές πρώτες ύλες… «σ’ όλο τον κόσμο»…
Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> Η διαπίστωση της κυκλοφορίας του τσαχπίνη σε πρωτοκοσμικά εδάφη πολύ πριν γίνει «ο κινέζικος ιός» δημιουργεί κι άλλα ερωτήματα. Η υποψία πως είναι τεχνητός, προϊόν gain-of-function βιοτεχνολογικών πειραμάτων, δεν έχει επιβεβαιωθεί, κι ίσως αυτό να μη γίνει ποτέ. «Ξεκίνησε» όμως από κάπου; Κι αν «ναι» από πού αφού στην Wuhan φαίνεται πως μόνο ανακαλύφθηκε; Αδύνατο να δώσουμε σοβαρή απάντηση επ’ αυτού! Θα θυμίσουμε ωστόσο, περισσότερο σαν φρεσκάρισμα της μνήμης και όχι σαν ακράδαντη απόδειξη, ότι το κινεζικό καθεστώς ισχυρίστηκε (κι όχι μια φορά) ότι ο ιός «μπήκε» στην Wuhan στη διάρκεια των «7ων παγκόσμιων στρατιωτικών αγώνων» που έγιναν στις αθλητικές εγκαταστάσεις της πόλης απ’ τις 18 ως τις 27 Οκτώβρη του 2019. Σ’ αυτούς συμμετείχαν 9.308 αθλητές από 109 κράτη, και την διοργάνωση υποστήριζαν σχεδόν 230.000 (κινέζοι) εθελοντές. Μια τέτοια συγκέντρωση ανθρώπων θα μπορούσε εύκολα να γίνει ο κεντρικός (παγκόσμιος) πυκνωτής και διασπορέας ενός ιού που υπήρχε ήδη (σίγουρα στη δύση…) σε αραιή συγκέντρωση, κυκλοφορώντας με τον ρυθμό μιας κοινής γρίπης και χωρίς να προκαλεί καν και καν στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων συμπτώματα.
Ο μιλιταρισμός είναι (και) sportive. Εδώ η εναρκτήρια παρέλαση στους αγώνες στη Wuhan το 2019…
Εντελώς τυχαία την ίδια μέρα που ξεκινούσαν εκείνοι οι παγκόσμιοι αγώνες στη Wuhan στη Ν. Υόρκη ξεκινούσε η διάσημη «άσκηση» Event 201…
Αυτοί είναι πιο καθιστικοί. Την ίδια μέρα, με μια διαφορά ώρας, στη Ν. Υόρκη, το event 201…
Κρατάμε το «εντελώς τυχαία»… Ωστόσο η επί χρόνια επίμονη προσπάθεια του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος να «εκπαιδεύσει», μέσω «ασκήσεων», στην υγιεινιστική τρομοκρατία κρατικούς αξιωματούχους αλλά και κοινούς θνητούς, ήταν από μόνη της ιδιαζόντως τοξική και ικανή όχι μόνο ν’ αρπάξει οποιαδήποτε ευκαιρία της δινόταν αλλά ακόμα ακόμα και να δημιουργήσει μία∙ ακόμα κι αν οι αγώνες στην Wuhan δεν ήταν η στιγμή μηδέν.
Για το κινεζικό καθεστώς ίσως τα δεδομένα να είναι διαφορετικά. Το Πεκίνο έχει ισχυριστεί ότι ο τσαχπίνης διέφυγε από αμερικανικό στρατιωτικό εργαστήριο βιολογικών ερευνών και όπλων, και όχι απ’ την Wuhan, παρότι είναι βέβαιο πως το συγκεκριμένο κινεζικό εργαστήριο λειτουργούσε και σαν offshore αμερικανικών μιλιταριστικών gain-of-function προγραμμάτων. Δεν έχει δώσει κάποια απόδειξη για αυτόν τον ισχυρισμό. Αν όμως, προς στιγμήν, δεχτεί κάποιος αυτήν την εκδοχή, τότε «κουμπώνει» και το να κυκλοφορούσε ο τσαχπίνης στις δυτικές κοινωνίες πολύ πριν φτάσει στην Wuhan, και να έφτασε εκεί σα λαθρεπιβάτης-με-χακί στα μέσα του Οκτώβρη του 2019. «Αν»…
Το σίγουρο είναι ότι η απαρατήρητη κυκλοφορία του επί μήνες (έστω, στην ιταλία…) ρίχνει καινούργιο φως στη «στημένη» δυτική επικήρυξή του στις αρχές της άνοιξης του 2020 και στα όσα εγκλήματά έγιναν και γίνονται στο όνομά του. Και επειδή είναι αδύνατο πια να αμφισβητηθεί αυτή η πολύμηνη απαρατήρητη κυκλοφορία, το μόνο που απομένει στους δημαγωγούς είναι να «πνίξουν» οποιαδήποτε έρευνα την αποδεικνύει.
Ακόμα κι αν οι ignorants τσινάνε, πρέπει οπωσδήποτε να παραμείνουν ignorants…
Δευτέρα 31 Οκτώβρη>> Το ελληνικό καθεστώς μισο-βρυχάται, και το ρημαδογκουβέρνο ψάχνει να πουλήσει στα 10 εκατομμύρια αιχμαλώτων κάποια «εθνική επιτυχία»: επέκταση των χωρικών υδάτων…
Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αυτοί οι αιχμάλωτοι καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται. Αν ερωτηθούν σχετικά οι 11 στους 10 θα απαντήσουν ότι έτσι κι αλλιώς «το Αιγαίο είναι ελληνικό» (!!!). Είτε επειδή έτσι τους έμαθαν∙ είτε επειδή αν ταξιδέψει κάποιος με πλοίο οπουδήποτε στο Αιγαίο δεν θα περάσει κάποια σύνορα… Κι ωστόσο το Αιγαίο ΔΕΝ είναι ελληνικό μόλις απομακρυνθεί κάποιος 6 ναυτικά μίλια (11 χιλιόμετρα και 100 μέτρα) από οποιοδήποτε λιμάνι∙ είναι διεθνής θάλασσα… (Για παράδειγμα απ’ τον Πειραιά στο Ηράκλειο η πλεύση γίνεται κυρίως σε διεθνή νερά).
Το εθνικό όνειρο των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Αιγαίο είναι αυτό:
Όχι, δεν θα βαφτεί πράσινη η θάλασσα! «Χωρικά ύδατα» σημαίνει ό,τι περίπου το «εθνικό έδαφος»: μπορούν να περάσουν transit εμπορικά πλοία ή αλιευτικά με λίγες διατυπώσεις, αλλά για τα πολεμικά οι διαδικασίες είναι πολύ πιο αυστηρές. Μπορεί (ο εθνικός ιδιοκτήτης των 12 μιλίων νερού) να απαγορεύσει την πλεύση τους∙ και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μπορούν να κάνουν μόνο «αβλαβή διέλευση». Που σημαίνει να έχουν «κατεβασμένα» τα όπλα τους, κλειστά τα ραντάρ τους∙ δεν μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε άσκηση, κλπ κλπ.
Με δυο λόγια το εθνικό όνειρο των 12 μιλίων στο Αιγαίο, όχι μόνο «πνίγει» την Άγκυρα, αλλά επίσης «κλείνει» όλο το αρχιπέλαγος στα πολεμικά 2 «μεγάλων δυνάμεων»: της Ουάσιγκτον και της Μόσχας. Αυτός είναι ο λόγος του τουρκικού «αιτία πολέμου» (: η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων απ’ τα 6 στα 12 μίλια), απ’ την δεκαετία του ‘90∙ αλλά και της απόρριψης αυτής της ελληνικής «μεγάλης ιδέας» και οποιασδήποτε παραλλαγής της τόσο απ’ τις ηπα όσο και απ’ την ρωσία … ως τώρα…
Τι σημαίνει «ως τώρα»; Αλλάζει κάτι;
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Δευτέρα 31 Οκτώβρη>> Όσες / όσοι διαβάσατε την Jill Vicious (στο παρελθόν: τρίτη γενιά…) κάτι θα θυμάστε. Όσες / όσοι όχι… κρίμα! Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Το σημαντικό είναι ότι η Jill είναι εδώ (για πόσο δεν ξέρουμε!) και κανείς ποτέ δεν έχασε κουβεντιάζοντας μαζί της.
Ασταμάτητη μηχανή: Θα το μαρτυρήσω: ήρθες απ’ την πολωνία.
Jill Vicious: Ναι… Έμεινα κάτι μήνες σ’ ένα απ’ αυτά τα αγροτικά κοινόβια που έφτιαξαν όσοι δεν ήθελαν να συμμορφωθούν με τις διαταγές των υγιεινοτρομοκρατών – που λέτε κι εσείς. Καλά ήταν.
Α.μ.: Δεν σε ρωτάω πως πέρασες, αυτά off the record! Τί λένε οι «Καντίνσκι»; Θα εισβάλουν στην ουκρανία;
Jill Vicious: Χμμμμ… Θα ήθελαν. Έχουν ήδη εξασφαλίσει συμφωνίες επιρροής στη Γαλικία – με το Κίεβο. Αλλά νομίζω ότι θα προτιμούσαν να το κάνουν μαζί με τους αμερικάνους, κι αν είναι δυνατόν πίσω απ’ αυτούς. Το όνειρο της “μεγάλης πολωνίας”, ναι το έχουν. Αλλά δεν είναι εύκολο. Μην ξεχνάς ότι αν οι ουκρανοί φασίστες μισούν μια φορά τους ρώσους μισούν δέκα τους πολωνούς. Οπότε πολλοί από δαύτους δεν θα έχουν καμία ηθική αναστολή σε περίπτωση που βρεθούν απέναντι σε πολωνούς στρατιώτες.
Α.μ.: Ο κόσμος τι λέει;
Jill Vicious: Δεν ξέρω τι λέει γενικά. Το μεγαλύτερο αφεντικό στην πολωνία είναι οι καθολικοί τράγοι, αυτό είναι γνωστό. Opus dei α λα πολωνικά… Αλλά οι παρέες που έκανα στην εξοχή ήταν μάλλον φρικιά! Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι η εθνική ιδεολογία εκεί είναι σχιζοφρενής, μπορεί λιγότερο μπορεί περισσότερο απ’ την ελληνική. Οι εθνικές ελίτ και το παπαδαριό προσπαθούν να απωθήσουν διαχρονικά ότι βρίσκονται ανάμεσα στη ρωσία (ορθόδοξοι) και στη γερμανία (προτεστάντες). Προτιμούν να φαντάζονται ότι βρίσκονται κάπου ανάμεσα στην αγγλία και την γαλλία… Αλλά ξέρεις: η Μάγχη δεν έχει μεγάλη χωρητικότητα! (γέλια). Απ’ την άλλη μεριά οι κυρίως αντίπαλοι του PiS [σ.σ.: το κυβερνών εθνικιστικό / ακροδεξιό κόμμα «νόμου και δικαιοσύνης»] διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό ακριβώς έτσι: σαν αντίπαλοι του PiS. Δεν είναι μιλιταριστές, αλλά δύσκολα ξεφορτώνονται την μυθολογία του «κατατρεγμένου έθνους».
Α.μ.: Είδες τον Putin στο Valdai Club;
Jill Vicious: Ναι, αυτά τα επικά δεν τα χάνω!
Α.μ.: Και;
Jill Vicious: Βλέπω ότι κτίζει μεθοδικά και αποτελεσματικά την επιρροή του σε μεγάλα τμήματα των δυτικών κοινωνιών – εννοώ την ιδεολογική επιρροή του. Το βρίσκω ενδιαφέρον, απ’ την άποψη ότι απαντάει στα 30 χρόνια προσπαθειών των δυτικών ολιγαρχιών να περάσουν τις νεοφιλελεύθερες ιδέες τους στις περιοχές της πρώην σοβιετικής ένωσης και όχι μόνο, τροφοδοτώντας (και χρηματοδοτώντας) τις γνωστές «χρωματιστές επαναστάσεις».
Α.μ.: Περιμένεις δηλαδή κάτι ανάλογο να συμβεί στη δύση;
Jill Vicious: Τι σημαίνει «κάτι ανάλογο»; Εξεγέρσεις μετά από εκλογές ας πούμε; Όχι, αν και κάτι τέτοιο έγινε στο αμέρικα τον Γενάρη του ‘21. Αλλά όπως ξέρεις κι εσύ καλά η Μόσχα προτείνει στα μεσαία και χαμηλά στρώματα των δυτικών καπιταλισμών την ιδεολογία του «αισιόδοξου συντηρητισμού» – την είχε παρουσιάσει ο ίδιος ο Putin πριν λίγα χρόνια.
Α.μ.: Τίμιο εκ μέρους του να μιλήσει στα ίσια, δεν μπορείς να πεις! (γέλια)
Jill Vicious: Ξέρει καλά για ποιο πράγμα μιλάει και σε τι εποχή μιλάει. Σε μια ιστορική περίοδο τόσο άγριας μετάβασης όπου οι από πάνω στα δυτικά συστήματα εξουσίας τα διαλύουν όλα βίαια, ο «αισιόδοξος συντηρητισμός» είναι κάτι λιγότερο μνησίκακο και επιθετικό απ’ τους δυτικούς φασίστες, αλλά επίσης με ευρύ κοινωνικό ακροατήριο. Είναι «συντηρητισμός» με την έννοια του σεβασμού στις «παραδοσιακές αξίες», αλλά είναι και «αισιόδοξος» επειδή δεν απορρίπτει κάθε αλλαγή, όμως θέλει οι όποιες αλλαγές να γίνονται με μέτρο και με ευρεία συναίνεση.
Α.μ.: Παραδοσιακές αξίες; Χμμμ… Ναφθαλίνη…
Jill Vicious: Ναι, αυτό το λες εσύ. Αλλά μέσα σ’ αυτές περιλαμβάνει παραδόξως και την «ελευθερία έκφρασης», αξιοποιώντας την γενικευμένη λογοκρισία που άρχισε να αναδύεται στην covid και συνεχίζει στην post-covid δύση. Στο Valdai για παράδειγμα ο Putin είπε ότι «οι ναζί έκαιγαν τα βιβλία, και τώρα στη δύση απαγορεύουν τον Ντοστογιέφσκι, τον Πούσκιν και τον Τσαϊκόφσκι». Δεν μπορεί να του πει κανείς ότι το έβγαλε απ’ το μυαλό του – απαγόρευσαν αθλητές, μουσικούς… Εδώ προσπάθησαν να απαγορεύσουν και το γράμμα «Ζ», το θυμάσαι; μέσα στο αρχικό παρανοϊκό ντελίριό τους! Συνεπώς, χωρίς να είναι φιλελεύθερος, «τσιμπάει» μερικά δυτικά ιδεολογικά στάνταρ τα οποία ξεφορτώνονται σαν άχρηστα ή επικίνδυνα οι κύριοι της δυτικής αναδιάρθρωσης – που λέτε κι εσείς.
Είπε και κάτι άλλο χαρακτηριστικό. Ότι υπάρχουν δύο είδη «δύσης». Ο πολύς κόσμος, η κοινωνική βάση σα να λέμε, «με την οποία μοιραζόμαστε κοινές αξίες»… Και οι ελίτ «που είναι νεο-φιλελεύθερες και αποικιοκρατικές», με τις οποίες «είμαστε σε πόλεμο».
Α.μ.: Προεκλογική παρέμβαση λίγο πριν τις ενδιάμεσες εκλογές στις ηπα;
Jill Vicious: Ναι, και αυτό, αλλά δεν τον κατηγόρησαν ότι συνωμοτεί για να τις νοθεύσει! Όχι ακόμα τουλάχιστον… Σε κάθε περίπτωση έχει παγκόσμιο ακροατήριο, για πολλούς και διάφορους λόγους. Απ’ τους οποίους ένας όχι αμελητέος είναι ότι τα δυτικά ιδεολογικά προτάγματα περί ελευθερίας και δημοκρατίας όταν απλώνονταν στον πλανήτη είχαν πάντα πολλούς και αιχμηρούς κυνόδοντες και σκληρούς τραπεζίτες, κυριολεκτικά και μεταφορικά – κι αυτό το ξέρουν οι πάντες. Τώρα θεωρώ ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι απ’ όλα τα μέλη του ευρασιατικού πρότζεκτ το μόνο που μπορεί να επιχειρήσει και να πετύχει μια τέτοια ιδεολογική διάβρωση των δυτικών «νέων αφηγημάτων» στη συγκεκριμένη ιστορική φάση χρησιμοποιώντας ακόμα και ιστορικό δυτικό υλικό, σε κάπως διαφορετική συσκευασία, είναι η ρωσία. Κανένα άλλο. Ούτε η κίνα (η ένδοξη εποχή των «ανατολικών φιλοσοφιών» είτε έχει χωνευτεί είτε έχει παρέλθει), ούτε το ιράν, ούτε η τουρκία, ούτε κάποιος άλλος. Μόνο η ρωσία μπορεί. Γιατί; Επειδή η ρωσική κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό «δυτική», με την έννοια μιας διαρκούς aller–retour πολιτιστικής, ιστορικής, πολιτικής, ιδεολογικής, ακόμα και στρατιωτικής σχέσης με (κυρίως) την κεντρική ευρώπη. Η ρωσία είναι από πολλές απόψεις «ευρώπη», παρότι γεωγραφικά μπορεί να είναι άνετα και «άπω ανατολή».
Α.μ.: Θες να πεις ότι στη θέση του δίπολου «δυτική δημοκρατία vs σοβιετικό καθεστώς» του 3ου παγκόσμιου πολέμου αναδύεται ένα άλλο, του είδους «επιθετικές ιδεολογίες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στη δύση vs μετάβαση πατώντας στην παράδοση»;
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Δευτέρα 24 Οκτώβρη>> Αυτός πάνω είναι ένας αμερικάνος απόστρατος αρχικαραβανάς (και στη συνέχεια για 14 μήνες διευθυντής της cia…) ονόματι David Petraeus – τον θυμάστε; Μεγαλούργησε για κάποια χρόνια σαν επικεφαλής της κατοχής του ιράκ. Και τώρα θέλει ο αμερικανικός στρατός να μπουκάρει στην ουκρανία, μαζί με έναν «συνασπισμό των προθύμων» (όπως εκείνος που δημιουργήθηκε για την εισβολή στο ιράκ το 2003)… για να αντιμετωπίσει τον ρωσικό στρατό. Το ίδιο θέλουν (ή απειλούν) διάφορα δυτικά μήντια…
Αλλά γιατί τέτοιες ιδέες; Δεν πεθαίνει από βαριά αρρώστια η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin); Δεν έχουν αυτοκτονήσει ή εκτελεστεί όλοι οι στρατηγοί του; Δεν διαλύεται ο ρωσικός στρατός, η ρωσική κοινωνία; Δεν πρόκειται σύντομα να απελευθερώσει ο γελωτοποιός όλα τα κατεχόμενα εδάφη; Δεν έχουν ήδη ανακαταληφθεί στρέμματα επί στρεμμάτων δυτικά του Χάρκοβου;
Για να έχουν τέτοιες φαντασιώσεις απόστρατοι (ή και όχι) του άξονα, πάει να πει ότι «ΔΕΝ»! Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι για να γίνουν οι φαντασιώσεις άμεσης αμερικανικής στρατιωτικής συμμετοχής στον πόλεμο στην ουκρανία πραγματικότητα, δηλαδή για να ξεκινήσει όσο πιο επίσημα γίνεται η απόλυτα φονική φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου, χρειάζονται μερικά βασικά πράγματα. Ένα απ’ αυτά είναι να εγκρίνουν αυτό το «ζήτω ο 4ος παγκόσμιος» τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα…
Παραμονές των «ενδιάμεσων εκλογών» (θυμίζουμε: 8 Νοέμβρη) ίσως δεν είναι η καλύτερη στιγμή για να πει η συμμορία των αμερικάνων πολεμοκάπηλων (νεοσυντηρητικοί + «δημοκρατικοί») στους αιχμάλωτους υπηκόους τους «ετοιμαστείτε να πεθάνετε»… Έχουμε αμφιβολίες αν θα ήταν σε θέση να το πουν και μετά… Γενικά μιλώντας, κι αφού η ρωσία δεν είναι ούτε αφγανιστάν ούτε συρία, ο μέσος αμερικάνος (ακόμα και ο μεγαλύτερος φίλος των όπλων) θα νοιώσει μια κάποια ανατριχίλα αν καταλάβει ότι του ζητούν να συμμετάσχει στην καταστροφή του κόσμου (δηλαδή της οικογένειάς του)… (Επιπλέον, ο συνταξιούχος αρχιστράτηγος και οι ομοϊδεάτες του θα πρέπει να εκπαιδεύσουν το σύνολο των υπηκόων στο που βρίσκεται η ουκρανία. Υποδειγματικά αγεωγράφητοι έχουν μια τάση να την μπερδεύουν είτε με την αυστραλία είτε με την γροιλανδία. Όμως αφού θα θυσιαστούν γι’ αυτήν να μην ξέρουν, τουλάχιστον, που πέφτει;)
Τελικά εκείνο που απομένει είναι αυτό: στην Ουάσιγκτον (και στο Λονδίνο) φοβούνται. Φοβούνται το αναμενόμενο: μετά το ξεχαρβάλωμα του ουκρανικού ηλεκτρικού δικτύου και, κατά συνέπεια, το ξεχαρβάλωμα των βασικών υποδομών που ως τώρα χρησιμοποιούν ανεμπόδιστα ο ουκρανικός στρατός και οι μισθοφόροι συμμαχοί του, το ρωσικό καθεστώς θα κάνει επιθετικά βήματα (και μάλιστα από πολλές πλευρές) τέτοια και τόσα που θα είναι πολύ δύσκολο να ανασχεθούν.
Κάπως έτσι προοιωνίζονται (το πιθανότερο) οι εξελίξεις στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Το ρωσικό καθεστώς είναι πιθανό να κάνει εκείνο που δεν έκανε ως τώρα (αλλά μπορούσε απ’ την αρχή): να κόψει τον ανεφοδιασμό του Κιέβου με όπλα, πυρομαχικά κι άλλα τέτοια καλούδια. Το ότι δεν το έχει κάνει ήδη εδώ και 8 μήνες θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη∙ στο κάτω κάτω σ’ έναν πόλεμο ο ανεφοδιασμός του αντιπάλου είναι πρώτιστος στόχος…
Χωρίς όπλα, χωρίς πυρομαχικά, χωρίς ρεύμα και επικοινωνίες, χωρίς πολλά ακόμα δεν είναι ντροπή για οποιονδήποτε να σηκώσει άσπρη σημαία. Το τι θα πουν (και πως θα νοιώσουν) τ’ αφεντικά του δεν χωράει πια στην «εξίσωση»… Κι αν νοιώσουν βαθιά απογοήτευση, ε… Στην ανθρώπινη ιστορία δεν (θα) είναι οι πρώτοι.
Ψυχραιμία…. Μεταξύ της καταστροφής του πλανήτη και της καταστροφής της αμερικανικής (και νατοϊκής) ηγεμονίας, προτιμάμε σταθερά την δεύτερη. Και δεν πρέπει να είμαστε οι μόνοι.
Λάθος;
Δευτέρα 10 Οκτώβρη>> Στη Μόσχα κάνουν συλλογή «εκκρεμοτήτων». Οι βομβαρδισμοί και οι δολοφονίες αμάχων στην πόλη του Donetsk είναι ρουτίνα…. Οι βομβαρδισμοί γύρω απ’ τον πυρηνικό σταθμό της Zaporishya έχουν γίνει επίσης ρουτίνα… Η δολοφονία της Dugina με ανατίναξη του αυτοκινήτου της στη Μόσχα, στις 23 Αυγούστου δεν ήταν ρουτινιάρικη… Η ανατίναξη των τριών απ’ τους τέσσερεις κλάδους των nord stream 1 και 2 στις 26 Σεπτέμβρη ούτε… Η ανατίναξη τμήματος της γέφυρας του Kerch στις 8 Οκτώβρη καθόλου επίσης… (Μόνο ένας πύραυλος στο προαύλιο ενός νηπιαγωγίου στο Donetsk λείπει…) (Κάποιοι τα «δουλεύουν» τα εκρηκτικά, αλλά φαίνεται ότι στα κεφάλια τους έχουν μόνο μασούρια…) To ότι στις δύο τελευταίες περιπτώσεις έγινε γρήγορα ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ, στην πρώτη απ’ την Ουάσιγκτον και στη δεύτερη απ’ το Κίεβο, ξεκαθαρίζει τα πράγματα – για να μην υπάρχουν παρανοήσεις…
Η Ανάληψη Ευθύνης απ’ το Κίεβο, μέσω τιτιβίσματος. Ο λογαριασμός είναι του Mikhail Podoliak, συνεργάτη / συμβούλου του κλόουν…
Πάνω τo επίσημο «τιτίβισμα» του Κιέβου. Αγγλικός ιδιωματισμός (καλά σπουδαγμένοι εκεί, ε;…) που σημαίνει κάτι του είδους «σας κάναμε μαλάκες».
Και ο «άξονας» ξέρει: πάνω, τμήμα απ’ την χθεσινή Washington Post…
Η χαρά πλέον δεν κρύβεται, και το μόνο που μπορεί να ρωτήσει κάποιος είναι αν αυτές οι πολιτικές βιτρίνες έχουν στοιχειώδη συναίσθηση τι λένε και τι κάνουν, για να απαντήσει μονολεκτικά «όχι»: ο υπ.εξ. της εσθονίας Urmas Reinsalu συγχαίρει τις ουκρανικές ειδικές δυνάμεις για την επίθεση στη γέφυρα…
Τι παρανοήσεις; Η Μόσχα έχει ξεκαθαρίσει τι θα συμβεί αν κτυπηθεί η γέφυρα του Kerch εδώ και καιρό. Ενδεικτικά:
Εκείνο που μοιάζει να αγνοείται ωστόσο είναι ότι το «πολιτικό πλαίσιο» της αναβάθμισης της ρωσικής στρατιωτικής δράσης στο ουκρανικό πεδίο μάχης τεκμαίρεται εύκολα από έμμεσες δηλώσεις που γίνονται εδώ και μήνες: η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» θα γίνει «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας»! Και η συλλογή των «εκκρεμοτήτων» του είδους που μνημονεύσαμε πιο πάνω, η συλλογή δηλαδή ενεργειών που πολύ εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν «κρατική τρομοκρατία», είναι (για εμάς) βέβαιο ότι προετοιμάζει (και διευκολύνει…) αυτήν την αναβάθμιση.
Θυμάται κανείς τι είναι «ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και ποιος εφηύρε αυτή την έννοια; Ασφαλώς! Είναι μια γενική στρατιωτική εκστρατεία, που πέρα απ’ τα υπόλοιπα έχει ειδικό σκοπό να καταστρέψει τα «κέντρα αποφάσεων» (της όποιας «κρατικής τρομοκρατίας»)…. Ο κλόουν έχει προειδοποιηθεί εδώ και μήνες ότι αν το γυρίσει-στο-τσάμικο δεν θα είναι και τόσο ασφαλής στο Κίεβο∙ φαίνεται όμως ότι η κόκα έχει κάψει εντελώς τα εγκεφαλικά κύτταρα και τα δικά του και των συμβούλων του.
Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Καθόλου!!!
H Μόσχα συμμετέχει σε δυο διεθνείς οργανισμούς του ευρασιατικού project, που μέσα στο καταστατικό τους περιλαμβάνουν και την (στρατιωτική) συνεργασία κατά της τρομοκρατίας∙ απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Δεν πρόκειται για αστείο!
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Δευτέρα 10 Οκτώβρη>> Αν όσα υποστηρίζουμε πιο πάνω είναι βάσιμα, γίνεται ξεκάθαρο ότι το τελευταίο που έχει ανάγκη η Μόσχα στο ουκρανικό πεδίο μάχης είναι (τακτικά) πυρηνικά! Το γιατί οι καθεστωτικοί στη δύση (πολιτικές βιτρίνες και δημαγωγοί) συντηρούν αυτό το θέμα δεν είναι σαφές. Για την ακρίβεια: θα μπορούσε να έχει παραπάνω από μία εξηγήσεις.
Όμως εκείνο που είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με τα τεχνολογικά επιτεύγματα της καπιταλιστικής μηχανικής θανάτου είναι ότι οι ατομικές βόμβες ΔΕΝ είναι πια το χειρότερο που διαθέτουν τα οπλοστάσια! Η ανεγκέφαλη αλεπού το είχε πει δημόσια πριν χρόνια, και είναι σχετικά εύκολο σε όποιον ενδιαφέρεται να ψάξει, για παράδειγμα, τι είναι οι «βόμβες ηλεκτρομαγνητισμού», πως δρουν και πόσο καταστροφικές είναι.
Τέτοιου είδους βόμβες (και το know how) είναι γνωστό ότι διαθέτουν 4 κράτη: οι ηπα, η κίνα, η ρωσία, και η βόρεια κορέα. Ποτέ δεν έχουν δοκιμαστεί σε πραγματικές συνθήκες (δεν θα ήταν δυνατόν καν ένα τέτοιο όπλο να «δοκιμαστεί» σε κάποιο νησί του Ειρηνικού ή σε κάποια έρημο), και φυσικά δεν απαγορεύονται από κάποια διεθνή νομοθεσία – αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέτοιες συμφωνίες για τις ατομικές βόμβες (που φυσικά έχουν ελάχιστη σημασία…).
Τα πυρηνικά, εξαιτίας του ατιμώρητου ως τώρα εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που έκαναν οι ηπα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, είναι τα χειρότερα, τα πιο φονικά, για τα οποία είναι γνωστές φωτογραφίες∙ κι ένας «απολογισμός χρήσης». (Η δράση μιας «βόμβας ηλεκτρομαγνητισμού δεν μπορεί να φωτογραφηθεί, είναι «αόρατη»!). Ίσως εκεί οφείλεται η δημαγωγική εμμονή των δυτικών: δεν μπορούν να κατηγορήσουν την Μόσχα ότι θα χρησιμοποιήσει κάτι που είναι εντελώς άγνωστο στους αιχμάλωτους υπηκόους (ή και στους ίδιους!) ώστε να τους φοβήσουν και να τους πορώσουν αντι-ρωσικά, την κατηγορούν λοιπόν για κάτι γνωστό και εγνωσμένα τρομακτικό – ακόμα κι αν πρόκειται για σκέτα προπαγανδιστικά ψέματα.
Ωστόσο εκείνο που περιμένουν κατ’ ιδίαν τα δυτικά επιτελεία ότι θα συμβεί στο ουκρανικό πεδίο μάχης είναι πολύ απλούστερο. Είναι χοντρικά εκείνο που έκανε η Μόσχα τις δύο πρώτες μέρες της εισβολής, για να το περιορίσει πολύ έως μηδενίσει ύστερα κι μέχρι τώρα: να χρησιμοποιήσει την απόλυτη υπεροχή της στον αέρα σε μεγάλη κλίμακα.
Όσοι νομίζουν, επειδή διαφημίζεται η επιστράτευση 300.000 ρώσων εφέδρων και απ’ τους δυτικούς, ότι επίκεινται μάχες χιλιάδων πεζικάριων με χιλιάδες πεζικάριους, «σώμα με σώμα», ζουν στις πολεμικές ταινίες του παρελθόντος….
Δευτέρα 10 Οκτώβρη>> Σύμφωνα με την δυτική δημαγωγία η ρωσία διαλύεται, καταρρέει, ο Putin πρόκειται να αυτοκτονήσει (ή να τον σκοτώσουν) ή είναι βαριά άρρωστος και θα πεθάνει όπου νάναι, οι ρώσοι στρατηγοί απολύονται (ή και εκτελούνται) για τις αποτυχίες τους, κλπ, κλπ, κλπ…
Η ελληνική δημαγωγία, αν και είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με την ήττα, καταστροφή κλπ της Μόσχας, έχει τους δικούς της νταλκάδες. Η τουρκία διαλύεται, καταρρέει, χρεωκοπεί… εδώ και χρόνια αν θυμάστε. Πριν έναν αιώνα, το 1921 και ως τα μισά του 1922, οι τότε δημαγωγοί έβλεπαν ακριβώς τα ίδια στην τότε τουρκία, του Κεμάλ – πριν την ολοκλήρωση της «καταστροφής» και την δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Ο στρατός του διαλυόταν, οι στάσεις και οι εξεγέρσεις ήταν μόνιμες, οι πόλεις υπό τον έλεγχό του πεινούσαν, ο ίδιος ήταν απομονωμένος, κλπ κλπ… (Οι εθνικές ψυχώσεις και φαντασιώσεις είναι σταθερές – κάτι είναι κι αυτό!) Και ύστερα ήρθε το ολέθριο καλοκαίρι του 1922…
Δεν ξέρουμε τι σκέφτονταν οι υπήκοοι τότε. Προφανώς αρκετοί τα πίστευαν όλα αυτά. Σήμερα αρκετοί φοβούνται την πιθανότητα ενός πολέμου με την Άγκυρα∙ κάμποσοι αντίθετα την εύχονται∙ και υπάρχουν πάντα οι διατεθειμένοι να πάρουν πίσω την Istanbul.
Τί γίνεται όμως όταν ένας πόλεμος με την Άγκυρα διαφημίζεται; Σύμφωνα με χθεσινό ρεπορτάζ της καθεστωτικής «καθημερινής» το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται σε νευρική κρίση… επειδή το ελλαδιστάν έχει συμμαχήσει σφικτά-σφικτά με το Joνυσταλεάν.
Απόδειξη κλειδί; Η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη. Ο πολεμοκάπηλος ρεπόρτερ αναφέρει μεταξύ άλλων:
… Το δεύτερο στοιχείο, που αποτελεί… «κάρφος εν τω οφθαλμώ» του Ερντογάν είναι η διαρκώς μεγεθυνόμενη παρουσία των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στην Ελλάδα (Σούδα, Αλεξανδρούπολη, Στεφανοβίκειο, Λάρισα κ.α.) και κυρίως οι επενδύσεις που γίνονται σε υποδομές, οι οποίες αιτιολογούνται πλέον λόγω του πολυετούς χαρακτήρα της συμφωνίας αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας (MDCA). Η παράλληλη μείωση του αμερικανικού αποτυπώματος στο Ιντσιρλίκ και αλλού επιτείνει ένα σύνδρομο το οποίο τελεί εν υπνώσει – ούτως ή άλλως – στο τουρκικό πολιτικό σύστημα, εκείνο της περικύκλωσης της Τουρκίας: γνωστό και ως σύνδρομο των Σερβών..
… Το πλέον ηχηρό μήνυμα από την Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα είναι η ραγδαία αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης, δια της οποίας παρακάμπτονται πλέον τα – κλειστά στα πολεμικά – Στενά, με στρατεύματα και οπλικά συστήματα να μεταφέρονται στην ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ αλλά και στην Ουκρανία.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έκανε τον ρόλο της Αλεξανδρούπολης προφανή, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά στο σύνολο των συμμάχων του ΝΑΤΟ οι οποίοι έχουν κάνει χρήση των διευκολύνσεων που παρέχονται εκεί…
Ο πολεμοκάπηλος ρεπόρτερ λέει βέβαια ψέματα (τι άλλο;): η Μαύρη Θάλασσα δεν αντικαθίσταται ούτε παρακάμπτεται με τίποτα, εκτός αν η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι δεν χρειάζεται ούτε τα πολεμικά της πλοία, ούτε τα υποβρύχιά της… Και επειδή η Μαύρη Θάλασσα δεν αντικαθίσταται στον πόλεμο κατά του ευρασιατικού project (άρα και κατά της Μόσχας, και κατά της Άγκυρας, και κατά του Πεκίνου…) γι’ αυτό ακριβώς το Αιγαίο μετατρέπεται σταθερά και γρήγορα σε βασικό τμήμα του μετώπου, σαν έσχατη «θάλασσα ανάσχεσης» στη Μεσόγειο και στην Αραβική Θάλασσα…
Έτσι λοιπόν, όμορφα κι ωραία, διαφημίζεται το ότι το ελλαδιστάν έχει μετατραπεί σε «πρώτη γραμμή» του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Μάλιστα μια «πρώτη γραμμή» αεροναυτική, προέκταση της ανατολικής Μεσογείου.
Αν υπάρχει μισή αλήθεια στο πιο πάνω απόσπασμα του πολεμοκάπηλου ρεπόρτερ είναι στην «περικύκλωση της τουρκίας». Κάτι θα έπρεπε να θυμίζει αυτό, έτσι δεν είναι;
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Πολλοί μιλάνε στη δύση για την “ανικανότητα” του ρωσικού στρατού… Για την αστυνομία όμως; Δεν έχουν λόγια, ε;;; Δυτικού επιπέδου!!!
Δευτέρα 26 Σεπτέμβρη>> Η εναντίωση στους πολέμους των αφεντικών είναι (για εμάς εδώ…) θέση αρχής. Που σημαίνει θέση αδιαπραγμάτευτη. Δεν υπάρχουν (για εμάς εδώ…) «καλά» αφεντικά που είναι εναντίον «κακών» αφεντικών – απ’ την μικρή κλίμακα στις δουλειές ως την μεγάλη του καπιταλισμού σε όλο τον πλανήτη.
Ο φιλειρηνισμός είναι διαφορετικό πρόταγμα απ’ το πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών. ‘Όχι καλύτερο ή χειρότερο∙ διαφορετικό. Ο φιλειρηνισμός μπορεί (όχι εύκολα, όχι «αυτόματα») να εξελιχθεί σε συνειδητοποίηση της ταξικής αντιπαλότητας∙ μπορεί όμως να είναι και να παραμείνει έκφραση του οππορτουνισμού «μακριά απ’ τον κώλο μου κι ας είναι δέκα πόντους»! Σ’ αυτήν την δεύτερη εκδοχή του μπορεί να φτάσει να είναι, ακόμα ακόμα, και «κατά παραγγελία»… Κάποιων αφεντικών.
Ο πόλεμος στον πόλεμο… περνάει οπωσδήποτε απ’ την διαρκή εναντίωση στον μιλιταρισμό, όποια μορφή κι αν παίρνει. Κι αν αυτός ο πόλεμος, ο δικός μας πόλεμος, τις τελευταίες δεκαετίες χρειάζεται έναν πολικό αστέρα για να μην χαθεί στα σκοτάδια της προπαγάνδας, αυτός υπάρχει. Και λέγεται Παλαιστίνη.
Ο φιλειρηνισμός (ειδικά στις πρωτοκοσμικές εκδοχές του) μπορεί να αδιαφορεί για την Παλαιστίνη. Μπορεί επίσης να αδιαφορεί για τον μιλιταρισμό, όταν αυτός παρουσιάζεται σαν «ανώδυνες προετοιμασίες» για έναν (μελλοντικό…) πόλεμο. Ο φιλειρηνιστής συνήθως αιφνιδιάζεται όταν ο οξυμένος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός βγαίνει απ’ τις οθόνες και φτάνει στην πόλη του, στη γειτονιά του, στην πόρτα του. Οι διαμαρτυρίες του τότε δεν είναι αδιάφορες∙ κινδυνεύουν όμως να είναι άχρηστες, αναποτελεσματικές, ακόμα και χειραγωγίσιμες.
Απ’ αυτές τις θέσεις η άρνηση στράτευσης στη ρωσία, η λιποταξία έχει αξία∙ όση έχει η άρνηση στράτευσης στην ουκρανία, η λιποταξία εκεί, που είναι αρκετά πλατιά, υπαρκτή, υπαρκτότατη, κι ας μην την αναφέρουν εδώ και μήνες οι δυτικοί δημαγωγοί. Η αξία έγκειται στην ενστικτώδικη αν και ατομικίστικη απορρίψη του «η πατρίς κινδυνεύει». Κι εκεί είτε η συνειδητοποίηση (και μάλιστα η ριζοσπαστική συνειδητοποίηση) αρχίζει∙ ή το «ο σώζων εαυτόν σωθείτω» θριαμβεύει…
Και οι διαδηλώσεις υπέρ της ειρήνης έχουν αξία, είτε γίνονται στη Μόσχα και σε άλλες ρωσικές πόλεις, είτε γίνονται στις αμερικανικές πόλεις – ασφαλώς γι’ αυτές τις τελευταίες πρέπει κανείς να σκάψει αρκετά για να βρει κάποια στοιχεία. Βρίσκονται όμως πια στο σταυροδρόμι: είτε θα τροφοδοτήσουν, έστω με καθυστέρηση, την συνειδητοποίηση του ιμπεριαλισμού «μας» (το «μας» αφορά το κάθε καπιταλιστικό κράτος χωριστά), είτε θα είναι η εκδήλωση μιας ανιαρής «ευαισθησίας» που μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά του ιμπεριαλισμού «των άλλων».
Αν αυτά τα πιο πάνω τα καταλαβαίνετε, μπορείτε να συνεχίσετε στα παρακάτω… χωρίς να ψάχνετε με «ποιόν είναι» η ασταμάτητη μηχανή!