Tag: ρωσία

Τετάρτη 14 Φλεβάρη. Για το ελληνικό φασισταριό (και είναι αμφίβολο αν υπάρχει και τίποτ’ άλλο…) οι αντιθέσεις ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσιγκτον ερμηνεύονται σαν αντιπαράθεση ανάμεσα σ’ έναν (σχετικά) αδύναμο (την Άγκυρα) και έναν δυνατό (την Ουάσιγκτον) όπου, φυσιολογικά, ο αδύναμος θα χάσει. Πλασσάρεται, λοιπόν, η ελληνική εθνική γραμμή δίπλα στον ισχυρό, μπας και μαζέψει κανά ψίχουλο γεωπολιτικής προσόδου.

Επειδή, επιπλέον, στο ελληνικό μικροαστικό φαντασιακό, το «ξανθό γένος» (οι ρώσοι δηλαδή) δεν μπορεί παρά να είναι «υπέρ μας» σαν “ορθόδοξοι χριστιανοί” (απ’ τα Ορλωφικά…), η συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας είτε απωθείται, είτε θεωρείται «προσωρινή», και «όπου νάναι διαλύεται». Την Τεχεράνη το ελληνικό μικροαστικό φαντασιακό την έχει χεσμένη· είτε δεν ξέρει που πέφτει, είτε νομίζει ότι εκεί ζουν σε σπηλιές… Και, φυσικά, ούτε θέλουν οι πιστοί αυτού του φαντασιακού να σκεφτούν ότι υπάρχει κι ένα Πεκίνο στο λογαριασμό, ακόμα και στη Μεσόγειο…

Όμως οι επιλογές του τουρκικού καθεστώτος δεν είναι του είδους «το ανάδελφο έθνος ορμάει»!!! Εκείνο που δεν πρόκειται να παραδεχτούν ποτέ τα ελληνικά φασιστόμουτρα είναι ότι αν συγκρίνει κανείς την ιστορία των δύο κρατών, του ελληνικού και του τουρκικού (απ’ το 1922 και μετά για το δεύτερο, όταν δημιουργήθηκε σαν σύγχρονο κράτος), η πολιτική της Άγκυρας είναι υπόδειγμα ρεαλισμού, έστω κι αν υπάρχουν μικρές εξαιρέσεις· ενώ, αντίθετα, η πολιτική της Αθήνας είναι υπόδειγμα σουρεαλισμού, ακόμα κι αν κατέφερε σε πολλές περιπτώσεις να επωφεληθεί απ’ τις συμμαχίες της.

Αυτό, τώρα, που βλέπουν οι ελλήνες σαν «η τουρκία που παραφέρεται», δεν είναι ούτε παραφορά ούτε αποκλειστικά και μόνο η τουρκία. Είναι η ανάδυση του ευρασιατικού project, που εκτείνεται (άμεσα) απ’ την ανατολική ευρώπη και την ανατολική Μεσόγειο, και φτάνει (περνώντας απ’ τον Ινδικό) ως τον Ειρηνικό. Μέσα στην ανάδυση αυτού του καπιταλιστικού project, που δεν είναι καθόλου χωρίς εσωτερικές αντιθέσεις, κάθε κράτος, κάθε «εθνικό» κεφάλαιο, το τουρκικό, το ρωσικό, το ιρανικό, το πακιστανικό, το ινδικό, το κινέζικο, το κορεατικό, το φιλιππινέζικο, κ.ο.κ, ψάχνουν τη θέση τους. Η κοινή προοπτική τους είναι το να «δαγκώσουν, να «κλέψουν» κομμάτια κυρίως απ’ την αμερικανική ζώνη επιρροής.

Σ’ αυτήν την υλική πραγματικότητα του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, ισχυρός πόλος, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, δεν είναι οι ηπα. Για την ακρίβεια οι ηπα είναι ισχυρές στρατιωτικά· όμως αυτό, από μόνο του, δεν είναι το σύνολο της ισχύος… Μάλιστα μπορεί να είναι και η αχίλλεια πτέρνα του αμερικανικού imperium, λόγω της στρατιωτικής υπερεπέκτασης, των μεγάλων γραμμών επιμελητείας, κλπ. Η αδυναμία των ηπα εκδηλώνεται απ’ την «προστατευτική» αναδίπλωσή τους: αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι την περίοδο που ένοιωθαν ότι έχουν (και είχαν) το απόλυτο «πάνω χέρι», στα’90s, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Οικονομικά και ιδεολογικά.

Σε κάθε περίπτωση οι ελληνικές «ερμηνείες» με βάση τα παραδοσιακά εθνικιστικά (και βλακώδη) «εργαλεία» είναι ξανά λαθεμένες: το τουρκικό καθεστώς δεν «παραφέρεται»! Διεκδικεί δυναμικά (και ιμπεριαλιστικά) την δική του «ζώνη ελέγχου» – αλλά όχι μόνο για λογαριασμό του! Δρα και για λογαριασμό άλλων· ή, αν αυτό είναι πιο κατανοητό, δρα σε σχέση με το ευρασιατικό project. Η “νέα μέση Ανατολή” που υποσχέθηκε η Ουάσιγκτον στην Άγκυρα έχει τελειώσει εδώ και χρόνια. Τώρα στην ημερήσια διάταξη είναι το “ψείρισμα” των united states…

Το γεγονός ότι η Άγκυρα δεν θέλει να τα σπάσει ανοικτά και καθαρά με την Ουάσιγκτον (αλλά μόνιμα το απειλεί) είναι η «μεθοριακή» παραλλαγή του ίδιου πράγματος που κάνουν ακόμα η Μόσχα και το Πεκίνο, παρότι έχουν επικηρυχτεί επίσημα σαν «εχθροί» απ’ το νέο στρατιωτικό δόγμα των ηπα.

Αντίστοιχα, οι «παραδοσιακές συμμαχίες» του ελλαδιστάν, και η δική του ιμπεριαλιστική ιδέα για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», είναι καθαρή συμμετοχή στον 4^ο παγκόσμιο· που σερβίρεται σαν «ειρηνισμός» και «σταθερότητα», μόνο για τους ηλίθιους ντόπιους. Δυστυχώς είναι πολλοί.

Εμείς οι λίγοι πρέπει να διαλέξουμε ιμπεριαλισμό; Όχι βέβαια! Πολεμώντας εναντίον του ιμπεριαλισμού του «δικού μας» κράτους και εναντίον των συμμαχιών του, έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε.

Δεν το ξέρετε;

Σάββατο 10 Φλεβάρη. Είναι κάτι που το είχαμε εντοπίσει από καιρό· τώρα είναι ίσως η στιγμή να το δείξουμε: πρόκειται για την μεθοδευόμενη επίσημη στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Μόσχας και Βηρυττού.

Την περασμένη Τρίτη (6 Φλεβάρη) ο ρώσος πρωθ. Dmitry Medvedev (που έχει χαθεί αυτή η ψυχή;) έδωσε επίσημη εντολή στο ρωσικό υπ.αμ. να αρχίσει συνομιλίες με το αντίστοιχο λιβανέζικο, για το κλείσιμο της σχετικής συμφωνίας. Αν πριν 4 ημέρες δόθηκε επίσημα η εντολή, ανεπίσημα το πράγμα έχει προχωρήσει αρκετά. Συνεπώς η συμφωνία είναι θέμα (λίγου) χρόνου.

Σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιοποιηθεί, δεν πρόκειται για συμφωνία δημιουργίας αποκλειστικά ρωσικών βάσεων, όπως εκείνη μεταξύ Μόσχας και Δαμασκού. Πρόκειται, μάλλον, για κάτι ενδιάμεσο μιας τέτοιας αποκλειστικότητας και των «διευκολύνσεων» που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ Μόσχας και Τεχεράνης: συγκεκριμένα λιβανέζικα λιμάνια (δεν υπάρχουν και πολλά) θα γίνουν σταθμοί για τα ρωσικά πολεμικά όποτε χρειάζεται, το ίδιο τα λιβανέζικα αεροδρόμια, ενώ ρώσοι ειδικοί θα αναλάβουν την εκπαίδευση του λιβανέζικου στρατού. (Η Χεζμπ’ αλλάχ δεν έχει ανάγκη εκπαίδευσης). Επιπλέον θα γίνονται κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (μεταξύ των οποίων οι γνωστές «έρευνας και διάσωσης» στην ανατολική Μεσόγειο…), ανταλλαγές πληροφοριών, κλπ κλπ.

Δεν τα λες «καλά μαντάτα» αυτά. Για διάφορους της περιοχής, αλλά και πιο μακρινούς…

Σάββατο 10 Φλεβάρη. Ο πρώτος που πρέπει να ξίνει το κεφάλι του είναι ο αδελφός και φίλος των ελλήνων ισραηλινός φασίστας υπ.αμ. Lieberman· και όλο το καθεστώς του.

Ήταν μόλις μια μέρα πριν την υπογραφή του Medvedev, την περασμένη Δευτέρα 5 Φλεβάρη, που διαβάσατε εδώ μεταξύ άλλων και τα εξής:

Τον περασμένο Δεκέμβρη η κυβέρνηση του (κλόουν) Saad Hariri «τόλμησε» να υπογράψει συμβόλαια με τρεις εταιρείες (την ιταλική Eni, την γαλλική Total και την ρωσική Novatek) για να κάνουν ερευνητικές γεωτρήσεις σε δύο λιβανέζικα «θαλάσσια οικόπεδα», το νο 4 και το νο 9, προς αναζήτηση υδρογονανθράκων.

Αμ δε! Το νούμερο 9 το Τελ Αβίβ το θέλει για πάρτη του. Επειδή έτσι γουστάρει. Και μιλώντας σε πρόσφατο «συνέδριο ασφαλείας» στο Τελ Αβίβ ο αρμόδιος ανθρωποφάγος υπ.αμ. άρχισε τις απειλές. Και κατά της Βηρυτού, και κατά των εργολάβων των ερευνών. Μιλώντας γενικά ο φασίστας Lieberman ψάχνει την στιγμή που θα ισοπεδώσει τον λίβανο…

Το «οικόπεδο 9» που θέλει να «φάει» το Τελ Αβίβ απ’ την Βηρυττό, πέρα απ’ την πρακτική αξία του έχει και μια συμβολική σημασία: αφορά το ζήτημα της μοιρασιάς των αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, που με τη σειρά της (η μοιρασιά) αφορά όχι μόνο την εξόρυξη υδρογονανθράκων, και κυρίως φυσικού αερίου, αλλά και την διακίνησή τους προς την ενεργειακά πεινασμένη ευρώπη.

Προσέξτε τώρα αυτά που απαγορεύεται «εθνικά» να μαθαίνονται στα μέρη μας. Πρώτον, απαντώντας στις απειλές του Liebernam η Χεζμπ’ αλλάχ κυκλοφόρησε ένα βίντεο 40 δευτερολέπτων, μέσω του οποίου απειλεί το Τελ Αβίβ ότι κάνει πυροτεχνήματα όλες τις δικές του θαλάσσιες εξέδρες άντλησης έτσι και τολμήσει να κινηθεί προς το «οικόπεδο 9». Και, δεύτερον, απαντώντας (και) σ’ αυτές τις απειλές η Μόσχα γνωστοποίησε πως όπου νάναι πιάνει ράδα (και όχι μόνο) και στον λίβανο…

Μια βδομάδα πριν την ρωσική ανακοίνωση (και τις δηλώσεις του Liebernman, αλλά και την απάντηση της Χεζμπ’ αλλάχ) ο ισραηλινός πρωθ. Netanyahu είχε κάνει ένα ταξίδι αστραπή στη Μόσχα. Το τι ουσιαστικό συζητήθηκε εκεί δεν μαθεύτηκε. Ωστόσο η ρωσική στρατιωτική παρουσία στο λίβανο θα μπορούσε να σερβιριστεί στο ισραηλινό καθεστώς σαν εγγύηση ότι δεν θα δεχτεί επίθεση από εκεί· αν υποθέσουμε ότι πράγματι κάτι τέτοιο θα ήταν πιθανό να συμβεί. Ή, ανάποδα, θα ανάγκαζε το Τελ Αβίβ να βιαστεί να κάνει την επίθεση που ονειρεύεται (για να ισοπεδώσει τον λίβανο) προκαλώντας, ίσως, την στρατιωτική ανάμειξη των ηπα· πριν προλάβουν οι ρώσοι…

Τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, τουλάχιστον θεωρητικά· αν και μας φαίνεται δύσκολο να χάσει η Μόσχα την παρτίδα αυτή μόνο και μόνο λόγω της ισραηλινής πρεμούρας, που την ξέρουν οι πάντες… Σε κάθε περίπτωση ας ανακεφαλαιώσουμε: οι θαλάσσιες πλατφόρμες άντλησης είναι πολύ εύκολος στόχος για πυραύλους (γενικά)· η Μόσχα μεγαλώνει την στρατιωτική παρουσία της στις ακτές της ανατολικής Μεσογείου· και επιπλέον, αυτό που είχαμε σημειώσει στις 5 Φλεβάρη: το ότι ως πρόσφατα η Άγκυρα δεν έχει κινηθεί ανοικτά υπέρ των νόμιμων συμφερόντων της στην ανατολική Μεσόγειο, μέσω της αοζ της, δεν σημαίνει ότι δεν θα το κάνει.

(Οι σχετικές δηλώσεις έχουν αρχίσει να επαναλαμβάνονται, είναι δηλώσεις προς το παρόν, αλλά: η Άγκυρα έχει μια κάποια συμμαχία με την Μόσχα…)

Σάββατο 10 Φλεβάρη. Τι να έχει κάνει ο ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. Κοτζιάς (και το βαθύ κράτος που τον κατευθύνει) τους χάρτες που είχε μοστράρει πέρυσι, τέτοιο καιρό περίπου, στα μιλιταριστικά τσακάλια της Ουάσιγκτον, ως το «ελληνικό σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», για λογαριασμό, φυσικά, και των ηπα; Τους έχει κορνιζάρει; Τους έχει θάψει σε κάποιο συρτάρι; Τους σκεπάζεται τις νύχτες αυτού του χειμώνα;

Το έχουμε σίγουρο ότι τα ελληνικά κρατικά / βαθυκρατικά επιτελεία επαναβεβαίωσης της «γεωπολιτικής αξίας» του ελληνικού οικοπέδου και της θάλασσας που διαφεντεύει, ξίνουν επίσης τα κεφάλια τους. Τα α λα «μεγΑλέκος» σχέδιά τους για «κατάκτηση της ανατολικής Μεσογείου» μέσω της ελεεινής συμμαχίας τους με ότι πιο φασιστικό διαθέτει η περιοχή, την χούντα του Καΐρου και το απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ, έχουν αρχίσει να μυρίζουν επικίνδυνα. Κάθε ρωσική κίνηση εγγύτερα δεν είναι μόνο ρωσική. Έχει δίπλα της ή πίσω τους την Τεχεράνη, την Άγκυρα… και λίγο πιο διακριτικά το Πεκίνο. Αίφνης, οι ελληνικές φαεινές ιδέες δεν μπορούν να εξαντληθούν στα καραγκιοζιλίκια περί «αοζ του Καστελλόριζου». Και παρότι το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό έχει ακόμα υπεροχή στην περιοχή, υπάρχουν είδη όπλων «ασύμμετρου πολέμου» που κάλιστα μπορούν να κάνουν την αμερικανική υπεροχή σκέτα αμφισβητούμενη ηγεμονία. Σε μια τέτοια περίπτωση, ας το ξαναπούμε: ο πρώτος που θα αναθεωρήσει την θέση του σ’ αυτό το τετράγωνο της συμφοράς (Αθήνα / Λευκωσία / Τελ Αβίβ / Κάιρο) θα είναι το Κάιρο: δεν τα έχει χαλάσει, δα, με τη Μόσχα…

«Περικύκλωση» λοιπόν; Τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα (και εκείνα των εφοπλιστών) σίγουρα το θέλουν πάντα. Αλλά να που το τουρκικό καθεστώς «δεσμεύει» κάθε τρεις και λίγο μεγάλες εκτάσεις θάλασσας στα νοτιοανατολικά του Αιγαίου για αεροναυτικές ασκήσεις…

Δύσκολη εποχή για ψωνισμένους «πρίγκηπες» του γεωπολιτικού προσοδισμού. Αλλά γιατί να είναι αλλιώς; Το ίδιο καθεστώς (το ελληνικό βαθύ κράτος) και τα ίδια πρόσωπα (π.χ. ο Κοτζιάς) δεν ήταν που την άνοιξη του 2015 καταλάβαιναν την «μοναδική ελληνική γεωπολιτική αξία» σαν βάση εκτόξευσης χιλιάδων προσφύγων και εκατοντάδων «τζιχαντιστών» προς την ευρώπη; Ούτε τρία χρόνια πριν…

Μέχρι εκεί πάει το μυαλό και τα συμφέροντά τους: τους τσαμπουκάδες του «νταβατζή».

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Ο καπιταλιστικός πλανήτης έχει πολύ σοβαρότερα και επείγοντα ζητήματα μπροστά του απ’ τα ελληνικά κόμπλεξ και τα α λα “Μίκης” βαθιά γεράματα της κουτοπονηριάς του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Για παράδειγμα: η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε μόλις τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση του πυρηνικού της οπλοστασίου. Καθόλου “καλά νέα”, αν και αναμενόμενα καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται σταθερά. Τεχεράνη, Πεκίνο, Μόσχα αλλά και Βερολίνο κατηγόρησαν διαδοχικά την ψοφιοκουναβική κυβέρνηση… Αν όλη η ιστορία ήταν ένα blame game τότε θα το είχαν κερδίσει πριν καν οι αντίστοιχες πολιτικές περσόνες ανοίξουν το στόμα τους.

Είναι, όμως, πλέον αυτό; Η «αναζήτηση των υπευθύνων» ή, ακόμα, και η κατασκευή τους; Όχι. Καθώς οι διεθνείς διακρατικές εντάσεις αυξάνονται και οι πυρήνες των αντίπαλων μπλοκ σχηματοποιούνται, είτε λύνει κανείς διαφορές εδώ κι εκεί, ή τις κρατάει ανοικτές ελπίζοντας ότι το κακοφόρμισμά τους θα τον ευνοήσει. “Κάποτε”. Αν θέλει το δεύτερο, αμολάει και τους καννίβαλους που έχει στη δούλεψή του, σαν “λαϊκή υποστήριξη”: “κάποτε” μπορεί να χρειαστεί να σκοτώσουν και να σκοτωθούν· κι όσοι επιζήσουν να το μετανοιώσουν.

Αλλά αυτό μετά το “κάποτε”….

Πέμπτη 1 Φλεβάρη. … Ξεκινώντας απ’ την πρώτη σύγκρουση στο Περσικό Κόλπο το 1990 – 91, οι Ηνωμένες Πολιτείες πολεμούν διαρκώς εδώ και 25 χρόνια. Ενώ χρησιμοποιούν προπαγαναδιστικά κλισέ, όπως υπεράσπιση των ανθρωπινών δικαιωμάτων και πόλεμος κατά της τρομοκρατίας για να κρύψουν τους πραγματικούς στόχους των επεμβάσεών τους στη Μέση Ανατολή, στην Κεντρική Ασία και στην Αφρική, όπως επίσης την σύγκρουσή τους με την Ρωσία και την Κίνα, οι ΗΠΑ στην πραγματικότητα κάνουν αγώνα για την παγκόσμια ηγεμονία. Καθώς οι ΗΠΑ προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την οικονομική τους αδυναμία και τις επιδεινούμενες εσωτερικές κοινωνικές εντάσεις, η εκ μέρους τους κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων απειλεί να εξελιχθεί σε πλήρη παγκόσμιο πόλεμο, ανάμεσα σε κράτη με πυρηνικά όπλα…

Αν σας θυμίζουν αυτά μια γνώμη που ίσως έχει διαβάσει στο Sarajevo εδώ και χρόνια (και στην ασταμάτητη μηχανή τα δύο τελευταία), καμμία σχέση! Πρόκειται για μια παράγραφο απ’ το βιβλίο Ένα τέταρτο αιώνα πολέμου, του (τροτσκιστή) David North, που εκδόθηκε τον Ιούλη του 2016. Είναι σίγουρο: όταν το λένε αυτόνομοι εργάτες είναι «κόλλημα». Αν το πει και κανάς άλλος…

Όμως το θέμα μας είναι τωρινό. Ο καθεστωτικός αγγλικός economist, παλιό μαγαζί, τόσο παλιό ώστε πριν 150 χρόνια ο Μαρξ να τον χαρακτηρίσει “το ευρωπαϊκό όργανο της αριστοκρατίας του χρηματοπιστωτισμού”, καλά πληροφορημένος πάντα (αλλά όχι το ίδιο πετυχημένος στις επιμέρους προβλέψεις του…), θεώρησε σωστό να κάνει δημόσια αυτήν την εκτίμηση – εντελώς πρόσφατα:

… Τα τελευταία 25 χρόνια ο πόλεμος έχει πάρει πάρα πολλές ζωές. Ωστόσο, παρότι εμφύλιες και θρησκυετικές συγκρούσεις ξέσπασαν στη Συρία, στην κεντρική Αφρική, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, μια αποσταθεροποιητική σύγκρουση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου παράμενε εντελώς αδιανόητη.

Όχι πια… Δυναμικές και για καιρό εξελισσόμενες αλλαγές στη γεωπολιτική και στη υιοθέτηση των νέων τεχνολογιών οδηγούν στην αμφισβήτηση της στρατιωτικής ηγεμονίας που απολάμβαναν η Αμερική και οι σύμμαχοί της. Μια σύγκρουση σε κλίμακα και ένταση που δεν έχει ξανασυμβεί απ’ τον Β παγκόσμιο πόλεμο είναι πιθανή και πάλι. Κι ο κόσμος δεν έχει προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο…

Ευτυχώς το «ευρωπαϊκό όργανο» δεν κάνει αυτήν την πρόβλεψη για το 2018. Δυστυχώς σαν καπιταλιστικό όργανο που είναι δεν υποχρεώνεται να προβλέπει (ή να ξέρει) το timing της όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης.

Για παράδειγμα, το περιεχόμενο της «λίστας του Κρεμλίνου», του καταλόγου ρώσων κυβερνητικών και οικονομικών αφεντικών απέναντι στους οποίους η Ουάσιγκτον μπορεί, σκέφτεται, το ψάχνει να επιβάλει κυρώσεις (επειδή «ανακατεύονται στα εσωτερικά των ηπα») είναι κάτι παραπάνω από τις ως τώρα φιλοπόλεμες δηλώσεις. Η λίστα περιλαμβάνει εκτός από 96 ρώσου ceo, τον τωρινό πρωθυπουργό, τον υπ.εξ. και τον υπ.αμ. της Μόσχας και άλλους 111 κυβερνητικούς αξιωματούχους· και ο Putin σαρκαστικά σχολίασε κάτι του είδους εμένα γιατί με ξεχάσατε;

Με ειρωνεία ή απωθήσεις μπορούμε να αγνοήσουμε το θέμα. Η Ουάσιγκτον έφτιαξε την λίστα των εχθρών αντιγράφοντας και ενώνοντας δύο άλλες, δημόσια γνωστές λίστες: εκείνη του Frobes για τους πλουσιότερους ρώσους και τον κατάλογο του Κρεμλίνου με τους αξιωματούχους τους, απ’ την αγγλόφωνη εκδοχή του site του.

Αυτό δεν είναι αστείο. Μπορεί να είναι απελπισμένο, μπορεί να είναι αγχωμένο – αλλά είναι κλιμάκωση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού του είδους που μια χαρά ταιριάζει με τις προβλέψεις του «ευρωπαϊκού οργάνου»…