Tag: ρωσία

“Αντιτρομοκρατία” τέλος; Περίπου…

Σάββατο 20 Γενάρη. Έχουμε γράψει με διάφορες αφορμές επ’ αυτού. Μια πρόσφατη ήταν σε ένα σχόλιο για μια αμερικανική κοινοβουλευτική απόφαση, στις 4 του περασμένου Ιούλη (το τζίνι και το μπουκάλι):

Βλέπουμε… την σταδιακή υποχώρηση (αν και όχι εξαφάνιση: στη νοτιοανατολική ασία “φτιάχνεται ψωμί”…) του πολέμου εναντίον «μη κρατικών πρωταγωνιστών», κοινώς «αντιτρομοκρατία», (που, σερβίροντας τις στρατιωτικές εκστρατείες σαν υπερ-αστυνομικές επιχειρήσεις δημόσιας τάξης, επέτρεπε την παράκαμψη του αμερικανικού «νομοθετικού»…) και την εξίσου σταδιακή μετατόπιση σε εξελισσόμενους ή πιθανούς πολέμους εναντίον (μεταξύ) κρατών… Όπου πράγματι χρειάζεται μια ευρύτερη συναίνεση των «εκπροσώπων του έθνους» και όχι η παράκαμψή τους.

Θα φανεί…

Φαινόταν ήδη… Απλά ήρθε και ο «τρελός σκύλος», ο αμερικάνος υπ.αμ. Jim Mattis, να το επιβεβαιώσει, παρουσιάζοντας χτες την εθνική στρατηγική άμυνας των ηπα, για το 2018 (και “μέχρι την τελική νίκη”…). Ο διακρατικός στρατηγικός ανταγωνισμός και όχι η τρομοκρατία είναι τώρα η βασική μέριμνα της εθνικής ασφάλειας των ηπα ξεκαθάρισε… Μ’ αυτά ακριβώς τα λόγια.

Είναι εύκολο να βρείτε την 14σελίδων επίσημη περίληψη του νέου αμερικανικού δόγματος. Τέσσερα κράτη αναφέρονται ρητά σαν «απειλή»: Κίνα, ρωσία, βόρεια κορέα, ιράν. Στην 4η σελίδα (της περίληψης) όπου παρουσιάζονται οι «στόχοι», η δεύτερη παράγραφος είναι κατατοπιστική μέσα στη συντομία της:

Οι μακροπρόθεσμοι στρατηγικοί ανταγωνισμοί με την Κίνα και την Ρωσία είναι οι κύριες προτεραιότητες του Υπουργείου [«άμυνας»…] και απαιτούν αυξημένες και έντονες επενδύσεις, εξαιτίας του μεγέθους των απειλών που συνιστούν για την ασφάλεια και την ευημερία των ηπα σήμερα, και την δυναμική αύξησης αυτών των απειλών στο μέλλον. Παράλληλα, το Υπουργείο θα εντατικοποιήσει τις προσπάθειές του να αποτρέψει και να αντιμετωπίσει τα κακοποιά καθεστώτα (rogue regimes) όπως η Βόρεια Κορέα και το Ιράν, να νικήσει τις τρομοκρατικές απειλές προς τις Ηπα, και να σταθεροποιήσει τα κέρδη μας στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, ενόσω θα κινείται προς μια προσέγγιση με μεγαλύτερο βάρος στην εξασφάλιση πηγών χρηματοδότησης.

Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο («στρατηγική προσέγγιση»), η έκθεση ξεκαθαρίζει:

Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος, η Αμερική μπορεί να επεκτείνει τον χώρο ανταγωνισμού, παίρνοντας την πρωτοβουλία για να προκαλέσει τους ανταγωνιστές μας εκεί που εμείς έχουμε πλεονεκτήματα και αυτοί είναι αδύναμοι. Μια πιο φονική ισχύς [αμερικανική], οι ισχυρές συμμαχίες και συνεταιρισμοί, η αμερικανική τεχνολογική καινοτομία και μια κουλτούρα αποτελεσματικότητας θα δημιουργήσουν την αποφασιστική και σταθερή στρατιωτική υπεροχή των Ηπα…

Να είμαστε στρατηγικά προβλέψιμοι αλλά επιχειρησιακά απρόβλεπτοι: η απώθηση ή η κατανίκηση των μακροπρόθεσμα στρατηγικών ανταγωνιστών είναι μια δομικά διαφορετική πρόκληση σε σχέση με τους περιφερειακούς αντιπάλους που ήταν ο στόχος στις στρατηγικές του παρελθόντος. Η δύναμή μας και οι αναβαθμισμένες ενέργειές μας μαζί με τους συμμάχους μας θα επιδεικνύουν την προσήλωσή μας στην αποτροπή των εναντίον μας επιθέσεων, αλλά το ξεδίπλωμα της δύναμής μας, οι στρατιωτικές θέσεις μας και οι επιχειρήσεις μας θα πρέπει να εισάγουν την αβεβαιότητα στους αντιπάλους που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Με τους συμμάχους και τους εταίρους μας, θα προκαλούμε τους ανταγωνιστές μας αναγκάζοντάς τους να κινηθούν σε θέσεις που δεν τους βολεύουν, προκαλώντας σύγχιση στις προσπάθειές τους, αποτρέποντας τις επιλογές τους ενόσω θα επεκτείνουμε τις δικές μας, και αναγκάζοντάς τους να αντιμετωπίσουν την σύγκρουση μαζί μας κάτω από συνθήκες δυσμενείς γι’ αυτούς.

…

(φωτογραφία: ο «τρελός σκύλος» στην χθεσινή παρουσίαση του νέου πολεμικού δόγματος. Σφίγγει τις γροθιές του, για να δώσει έμφαση…)

Πάμε στην καρδιά, λοιπόν…

Σάββατο 20 Γενάρη. Μπορεί να φαίνεται σαν εφιάλτης, αλλά πρόκειται για την έκθεση πολέμου της Ουάσιγκτον, και όχι για φιλοσοφικό δοκίμιο για το ανθρώπινο «είναι»…

Δείχνει, άραγε, το «νέο πολεμικό δόγμα» των ηπα ότι η εποχή της «τρομοκρατίας» (και της «αντιτρομοκρατίας») σαν ιμπεριαλιστικό εργαλείο τόσο παγκόσμια όσο και εντός των πρωτοκοσμικών κρατών / κοινωνιών, πέρασε; Όχι ακριβώς – λέμε. Αυτού του είδους ο ανορθόδοξος πόλεμος, η «τρομοκρατία», που είναι συστατικό στοιχείο του 4ου παγκόσμιου (για περισσότερα σας παραπέμπουμε στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1) εγκαινιάστηκε και θα παραμείνει για πολύ καιρό στο οπλοστάσιο των αφεντικών… Εκείνο που αλλάζει είναι ότι, πια, η «αντιτρομοκρατία» ΔΕΝ είναι η πολιτική / ιδεολογική μάσκα του αμερικανικού (κατά κύριο λόγο) ιμπεριαλισμού, αφού αποδείχθηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικοί «αντιτρομοκράτες» οι στρατηγικοί αντίπαλοί του: ο ρωσικός και ο κινεζικός ιμπεριαλισμός. Αφού, δηλαδή, αξιοποίησαν το αμερικανικής έμπνευσης δόγμα – εναντίον των ηπα. Πανηγυρικά στο συριακό πεδίο μάχης…

Η «αντιτρομοκρατία» ήταν η μάσκα, απ’ το 2001 και μετά. Έχει πέσει πια (αυτήν την διαπίστωση την κάναμε έγκαιρα εδώ, όσο τολμηρή κι αν φάνηκε τότε…), και «τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους» (και γίνονται ήδη ανάλογα…) στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Φυσικά αυτή η καινούργια (και κυρίως) φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου υστερεί σε σχέση με την προηγούμενη, την «προληπτική» αμερικανική επίθεση (: «αντιτρομοκρατία») ιδεολογικά. Απέναντι στην κατασκευασμένη απ’ τις πρωτοκοσμικές μυστικές υπηρεσίες «τρομοκρατία» (αρχής γενομένης με την θρυλική 11η Σεπτέμβρη του 2001) υπήρξε μια ακαριαία συναισθηματική / ιδεολογική θωράκιση, μια ακαριαία κατασκευή του αντιπάλου – που – είναι – παντού (όπου βολεύει…), η κατασκευή του «μουσουλμάνου τρομοκράτη». Δεδομένης της τεχνικής (στρατιωτικής) ασυμμετρίας στην αντιμετώπισή του, δεδομένης δηλαδή της συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής των ηπα (αλλά και διάφορων άλλων πρωτοκοσμικών κρατών) απέναντι στους «τρομοκράτες», ακόμα και στη φάση που αυτοί καθοδηγήθηκαν να ξεπεράσουν την «αντάρτικη» φάση και άρχισαν να εμφανίζονται σαν μοντέρνοι, ορθολογικοί παράγοντες (δημιουργία κράτους / χαλιφάτο / isis) η κοινωνική / ιδεολογική συναίνεση στην εξόντωσή τους (ή στην ψευτο-αντιμετώπισή τους) ήταν εύκολη στον πρώτο κόσμο.

Είναι εντελώς διαφορετικό το να κηρύσσονται πια ανοικτά και καθαρά σαν εχθροί κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η βόρεια κορέα… Πρώτον επειδή δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα η ιδεολογία της κοινής «επικινδυνότητάς» τους: δεν είναι ο «κομμουνισμός», η ιδεολογία του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, που ήταν ο εύκολα «χωνέψιμος» απ’ τους υπηκόους κίνδυνος. Ποιος είναι, τότε; Ποιο είναι το συμβολικό (και προς ευρεία κατανάλωση) όνομά του “κινδύνου” πλέον;

Και δεύτερον, δεν υπάρχει περίπτωση συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής, που θα έκανε την αντιμετώπιση τέτοιων εχθρών περίπατο. Πράγμα που σημαίνει ότι οι πληθυσμοί θα πρέπει να υιοθετήσουν τέτοια ιδεολογικά κλισέ (που δεν τα βλέπουμε έτοιμα ακόμα, αλλά θα φτιαχτούν, αυτό είναι σίγουρο) που να επιτρέπουν στα αφεντικά τους να τους ελέγχουν ακόμα κι αν ματώνουν. Στα σοβαρά και σε μεγάλη κλίμακα.

Αφγανιστάν: “μπλοκ της Αστάνα παντού!”

Παρασκευή 19 Γενάρη. Όταν ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov βγαίνει (έγινε χτες) και δηλώνει με κάθε επισημότητα ότι οι ταλιμπάν και η αφγανική κυβέρνηση πρέπει να αρχίσουν άμεσες συζητήσεις μεταξύ τους – για να τελειώσει ο εκεί πόλεμος – και συμπληρώνει ότι η Μόσχα μπορεί να «προσφέρει την κατάλληλη πλατφόρμα» γι’ αυτές τις συζητήσεις, τότε μπορείτε να το επιβεβαιώσετε: θα γίνει και στην κεντρική ασία «της κορέας»! Με την καλή έννοια. Σίγουρα κάποιοι το μεθοδεύουν.

Στην πραγματικότητα αυτές οι επαφές έχουν ήδη ξεκινήσει. Μια αντιπροσωπεία των ταλιμπάν και μια αντίστοιχη της κυβέρνησης της Καμπούλ συναντήθηκαν ήδη στην Ισλαμαμπάντ. Υποψιαζόμαστε ότι η δήλωση του Lavrov έγινε αφού πρώτα ενημερώθηκε ότι «πήγε καλά». Και, σωστά θα το υποθέσετε (έχουμε γράψει, άλλωστε, επ’ αυτού έγκαιρα): αυτού του είδους οι ενδοαφγανικές διαπραγματεύσεις έχουν τις ευλογίες (και όχι μόνο) της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και της Ισλαμαμπάντ. Και τον θυμό της Ουάσιγκτον αφού γίνονται ερήμην της!

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή την εξέλιξη. Μπορούμε, όμως, να επαναλάβουμε αυτά που είναι δεδομένα στο Ινδοκούς.

Α) Η κυβέρνηση στην Καμπούλ στηρίζεται στους αμερικάνους, αλλά

Β) το Πεκίνο και η Μόσχα της προσφέρουν πολλά και πλούσια δώρα (με την μορφή επενδύσεων, παροχών, κλπ) για να αποσκιρτήσει.

Γ) Η Ισλαμαμπάντ υποστηρίζει τους ταλιμπάν, όπως διακριτικά κάνει και η Μόσχα, σίγουρα για όσο καιρό η κυβέρνηση της Καμπούλ επιμένει να ακουμπάει στην Ουάσιγκτον.

Δ) Η υποστηρίξη αυτή έχει οδηγήσει στη δημιουργία καλά εκπαιδευμένων και πολύ καλά εξοπλισμένων «ειδικών δυνάμεων» των ταλιμπάν, δυναμικότητας κάποιων (λίγων) χιλιάδων ατόμων, που έχουν γίνει σοβαρός πονοκέφαλος για τον όποιο στρατό και την όποια αστυνομία της Καμπούλ.

Ε) Οι ταλιμπάν έχουν δηλώσει πολλές φορές ότι σκοπός τους είναι να φύγουν οι αμερικάνοι και οι βάσεις τους απ’ το αφγανιστάν. Υποθέτουμε ότι αυτό θα είναι βασικό στοιχείο των όποιων διαπραγματεύσεων με την Καμπούλ, η οποία, για να αλλάξει πλευρό, θα πρέπει να πάρει εγγυήσεις «τοις μετρητοίς» για το μέλλον των φυλάρχων της από Μόσχα, Πεκίνο και Ισλαμαμπάντ.

ΣΤ) Η Ουάσιγκτον έχει «στραβώσει» φανερά με την Ισλαμαμπάντ (και λιγότερο φανερά με τους υπόλοιπους του «μπλοκ…») και απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσει να «στραβώνει» όλο και περισσότερο. Ειδικά αν οι ενδοαφγανικές συζητήσεις την βγάζουν σταθερά στην άκρη, πράγμα που είναι ένα λογικό ζητούμενο…

Ζ) Στο αφγανιστάν έχει εμφανιστεί και ….isis. Έχει πολύ μικρή εδαφική επιρροή, αλλά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία απ’ την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της (η εισβολή στο αφγανιστάν είναι νατοϊκή) για να παραμείνει στα υψίπεδα. Απ’ την άλλη μεριά όμως, ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη / μέλη του νατο πιθανόν να έχουν συμφέρον να υιοθετήσουν την ρωσο-κινεζική «πλατφόρμα ειρήνευσης», για να πλασσαριστούν σε μελλοντικές «επενδύσεις»: εκμετάλλευση των αφγανικών ορυκτών.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, και έχοντας η Ουάσιγκτον ήδη μια σημαία με την ενιαία κορεατική χερσόνησο στα μούτρα της, πρέπει να ψάχνει εναγώνια τρόπο που να μην βρει μπροστά της άλλη μία: με το ενιαίο αφγανιστάν…

(η φωτογραφία είναι άσχετη, αφού ελάχιστα είναι γνωστά για την Sira Khitta των ταλιμπάν: αυτό είναι το όνομα των «ειδικών δυνάμεων» στα παστούν. Φαίνεται ότι εκτός απ’ τα όποια ελάχιστα έχουν διαρρεύσει από ρουφιάνους, τα χαρακτηριστικά της προκύπτουν απ’ το είδος των επιθέσεων που κάνει – και την φονικότητά τους).

Αφγανιστάν: η Ουάσιγκτον ψάχνει δρόμο…

Παρασκευή 19 Γενάρη. Την ίδια ώρα (για την ακρίβεια: πριν 3 μέρες) το ψόφιο κουνάβι φιλοξενούσε το αφεντικό του καζακστάν, και “έπεφτε στα πόδια του”. Και ο Nazarbayev, απ’ τις πιο παλιές καραβάνες / αλεπούδες στον «μετασοβιετικό χώρο», του έκανε το χατήρι. Του είπε «ναι σε όλα»:

Ναι, εγγυάται διαρκή λογιστική υποστήριξη και πρόσβαση του αμερικανικού στρατού, μέσω καζακστάν, στο αφγανιστάν…

Ναι, θα προσφέρει (στις ηπα) επιπλέον βοήθεια σε θέματα «ασφάλειας» στο αφγανιστάν…

Ναι, θα πάρει μέρος σε (αμερικανικά) σχέδια υποδομών (δρόμους, γεφύρια, κλπ) στο αφγανιστάν…

Και ναι, θα στηρίξει την προσπάθεια της Ουάσιγκτον να επεκτείνει το C5 φόρουμ με την συμπερίληψη του αφγανιστάν… (Το C5 είναι ένα σχέδιο προσεταιρισμού της κεντρικής ασίας, στο οποίο συμμετέχουν το καζακστάν, το κιργιζιστάν, το τουρκμενιστάν, το ουζμπεκιστάν και, φυσικά, η σπουδαία ασιατική χώρα που λέγεται «ηνωμένες πολιτείες της αμερικής»…)

Τα έφαγε όλα αυτά τα «ναι» το ψόφιο κουνάβι και το διευθυντήριο που είναι πίσω του; Δεν ξέρουμε. Καταλαβαίνουμε όμως ότι για να κάνει τέτοιες κρούσεις είναι σε κάποια απελπισία, κι αυτή η απελπισία έχει μέσα και το πακιστάν. Κατά τα άλλα το κοζάκικο καθεστώς είναι απ’ τα πιο «φιλορωσικά» στον «μετασοβιετικό χώρο», και συμμετέχει σε όλα τα σχετικά club. Απ’ την «ευρασιατική οικονομική ένωση», μέχρι το «σύμφωνο της Σαγκάης», κλπ κλπ. Για να φανταστεί κανείς την αξία των κοζάκινων «ναι» στην Ουάσιγκτον: το C5 θεωρείται η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να αντιπαρατεθεί στο «σύμφωνο της Σαγκάης». Ο Nazarbayev, άνετος, συμμετέχει και στα δύο, και ενθαρρύνει το ψοφιοκουναβιστάν να καλέσει και την Καμπούλ (να γίνει C5+1)… Γιατί όχι;

Σε κουβέντα να βρισκόμαστε…

(φωτογραφία: Μπορεί να είναι η ιδέα μας, αλλά δεν σας φαίνεται κάτι σαν ενόχληση στο βλέμμα του Nazarbayev; Μήπως είναι ο φυσιολογικός φόβος του κοινού ασιάτη ηγέτη μπροστά σε ένα – αποδεδειγμένα πια – τέρας ευφυίας;)

Συρία

Παρασκευή 19 Γενάρη. Το καθεστώς Άσαντ “προειδοποίησε” την Άγκυρα ότι τα αντιαεροπορικά του συστήματα θα ρίξουν τα τουρκικά αεροπλάνα που θα “παραβιάσουν τα συρο-τουρκικά σύνορα” στην επιχείρηση κατά του κουρδικού φύλακα της Afrin. Συγκινητικό, αλλά δεν θα μπορούσε να μουρμουρίσει κάτι άλλο. Για την ακρίβεια το ίδιο είχε πει όταν ξεκίνησε η τουρκική + proxies επιχείρηση «ασπίδα του Ευφράτη», που κατέλαβε μια κρίσιμη ζώνη στη βόρεια συρία, χωρίζοντας την κυρίως ypgκρατούμενη επικράτεια στα ανατολικά απ’ τον θύλακα της Afrin στα δυτικά. Ε, απλά ο τουρκικός στρατός δεν χρειάστηκε αεροπλάνα ακριβώς πάνω απ’ το κεφάλι του. Υπάρχουν και πύραυλοι διάολε!!!

Απ’ την άλλη μεριά χτες ταξίδεψαν στη Μόσχα ο τούρκος αρχιασφαλίτης Hakan Fidan, και ο αρχηγός του τουρκικού στρατού Hulusi Akar. Γιατί έκαναν τον κόπο, άραγε; Για να συζητήσουν με το ρωσικό καθεστώς τις λεπτομέρειες της εισβολής στον θύλακα της Afrin – τα βασικά έχουν ήδη συζητηθεί. (Κάποιες δεκάδες ρώσοι καραβανο«σύμβουλοι» που βρίσκονταν στον θύλακα έφυγαν πριν την αρχή της χρονιάς). Εννοείται ότι η Μόσχα δεν έχει εκδηλώσει καμία διαφωνία για την επιχείρηση. Και, υποθέτουμε, θα «πείσει» τον Άσαντ και τα αντιαεροπορικά του να μην δώσουν σημασία αν κανά τουρκικό βομβαρδιστικό πέρασει τα σύνορα.

Ακόμα και η Ουάσιγκτον ζήτησε (κομψά και γλυκά είν’ η αλήθεια) απ’ την Άγκυρα να μην περισπάται με τον θύλακα και να μείνει συγκεντρωμένη στην καταπολέμηση του isis… Κι αυτό συγκινητικό.

Το μόνο πραγματικό πρόβλημα που έχει ο τουρκικός στρατός (και το proxy πεζικό του) είναι πως όταν κάποιοι είναι περικυκλωμένοι από παντού (κι αυτή είναι η περίπτωση των κούρδων στην Afrin) είναι «καταδικασμένοι» να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων· και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το τουρκικό καθεστώς μπορεί να σηκώσει μεγάλο αριθμό απωλειών (ωστόσο ίσως είναι αναγκασμένο να το δοκιμάσει…). Υποθέτουμε ότι γι’ αυτό το λόγο θα προτιμήσει κατά κύριο λόγο επιθέσεις – από – απόσταση, δηλαδή βομβαρδισμούς, βομβαρδισμούς, βομβαρδισμούς. Αλλά αυτή η τακτική δεν είναι νικηφόρα από μόνη της· το ξέρουν οι πάντες. Απ’ τους αμερικάνους και τους ρώσους μέχρι τους ισραηλινούς…

(φωτογραφία: απ’ την χθεσινή στρατο-ασφαλίτικη τουρκο-ρωσική συνάντηση στη Μόσχα…)

Ουκρανία

Παρασκευή 19 Γενάρη. Το “παγωμένο” μέτωπο στο ουκρανικό πεδίο μάχης μπορεί να ξαναζεσταίνεται. Μια τέτοια εξέλιξη τους επόμενους μήνες θα ήταν μια βεβιασμένη μεν αλλά όχι και απρόβλεπτη απάντηση του αμερικανικού βαθέος κράτους στα “προβληματάκια” που έχει αρχίσει να συσσωρεύει σε ζωτικά σημεία της μεγάλης γραμμής αντιπαράθεσης, απ’ την ανατολική Μεσόγειο ως τον Ειρηνικό.

Αφού το (χρεωκοπημένο) ουκρανικό καθεστώς εξασφάλισε την αναβάθμιση του στρατιωτικού εξοπλισμού του απ’ την Ουάσιγκτον, η πλειοψηφία του κοινοβουλίου του ψήφισε προχτές νόμο που χαρακτηρίζει τις αντάρτισσες περιοχές του Donbass σαν «υπό ρωσική κατοχή». Η πιο light συνέπεια του νόμου είναι ότι επιτρέπει σε όποιον ουκρανό θέλει (κι αν είναι οριτζινάλ φασίστας ακόμα καλύτερα) να κάνει μήνυση στη Μόσχα για κάποια καταστροφή που έπαθε στο Donbass… Στην πιο hard core ενισχύει το Κίεβο αν επιχειρήσει την στρατιωτική «απελευθέρωση» της περιοχής.

Αυτός καθεαυτός ο συγκεκριμένος νόμος δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί «αιτία» αλλά μάλλον σύμπτωμα: η ανατολική ουκρανία παραμένει μια «τρύπα» στην οποία μπορεί να δουλέψει undercover η Ουάσιγκτον. Και, φυσικά, όχι υπέρ της «ειρήνης και της αγάπης»…

Βοήθεια, οι «κόκκινοι»!

Τετάρτη 17 Γενάρη. Και μόνο το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον, ψάχνοντας να βρει μια μορφή “διεθνούς συνεργασίας” εναντίον της βόρειας κορέας, κατέληξε στο σχήμα “παλιοί συμπολεμιστές” δείχνει τα ζόρια της. Με διπλό τρόπο.

Απ’ την μια μεριά η σύνθεση της χθεσινής συνάντησης στο καναδέζικο Βανκούβερ δείχνει ότι την επόμενη φορά που η Ουάσιγκτον θα καταφύγει σε κάποιου είδους “συμμαχία των προθύμων” θα ψάχνει με το φανάρι: η συμμετοχή των υπ.εξ. της γαλλίας, της ιταλίας, της τουρκίας, και της νότιας αφρικής ήταν, προφανώς, ευκαιρία για ένα ευχάριστο ταξίδι. Ας σημειώσουμε ότι το Παρίσι (και το Βερολίνο, που σαν δυτική γερμανία δεν συμμετείχε στην εκστρατεία στην κορέα στα ‘50s) έχει εκδηλωθεί υπέρ των ενδο-κορεατικών διαπραγματεύσεων που γίνονται αυτό τον καιρό εκνευρίζοντας αφόρητα την Ουάσιγκτον. Όσο για την συμμετοχή του νοτιοκορεάτη υπ.εξ.; Είναι ευνόητο ότι μόνο για να ρίξει λάδι στη φωτιά δεν πήγε στο Βανκούβερ… Ε, κάτι ξεκαρφωτικό να πούμε – και το είπε…

Απ’ την άλλη μεριά το γεγονός ότι το Πεκίνο και η Μόσχα κατήγγειλαν ανοικτά αυτήν την «μάζωξη» δείχνει ότι τα δικά τους σχέδια για την κορεατική χερσόνησο έχουν σαφή προτεραιότητα από πρακτική άποψη. Διαφορετικά, αν ανησυχούσαν μήπως εκτεθούν πρόωρα, θα διάλεγαν μια πιο ήπια (δηλαδή ξενέρωτη…) στάση, απ’ αυτές που είναι συνηθισμένες στη διεθνή καθεστωτική διπλωματία. Του είδους «κάθε συζήτηση μπορεί να είναι χρήσιμη», κλπ κλπ.

Αλλά όχι. Αυτές οι συζητήσεις που με το ζόρι τραβάει η Ουάσιγκτον «δεν»…

Ιράν

Τρίτη 16 Γενάρη. Απαντώντας στην “τελευταία ευκαιρία” που έδωσε η Ουάσιγκτον μέσω ψόφιου κουναβιού σ’ αυτούς που έχουν υπογράψει την συμφωνία 5 + 1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, ο ρώσος υπ.εξ. Sergei Lavrov δεν άφησε περιθώρια:

Δεν πρόκειται να υποστηρίζουμε αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι ηπα, δηλαδή να αλλάξουν το κείμενο της συφωνίας προσθέτοντας πράγματα που είναι εντελώς απαράδεκτα για το ιράν δήλωσε σε δημοσιογράφους.

Δεν είναι παράξενη η ρωσική άποψη. Αξίζει όμως να σημειώσουμε μια σύνδεση που έκανε ο Lavrov, με ευθεία γραμμή: το ιράν δέχτηκε να αναστείλει το πυρηνικό του πρόγραμμα με αντάλλαγμα την άρση των εναντίον του κυρώσεων, αλλά οι ηπα επιμένουν σ’ αυτές. Πως θα πεισθεί η βόρεια κορέα να σταματήσει το δικό της πυρηνικό πρόγραμμα όταν βλέπουν αυτήν την τακτική;

Δεν θα πεισθεί. Απλό δεν είναι; Αυτό που υπενθύμισε ο ρώσος υπ.εξ., με πλάγιο και διπλωματικό τρόπο, είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει πια θέση σε οποιαδήποτε συζήτηση για το πυρηνικό μέλλον της βόρειας κορέας.

Σαφές; Ελπίζουμε ναι.

Συρία 1

Τρίτη 16 Γενάρη. Στην ίδια συνέντευξη ο ρώσος υπ.εξ. εκδήλωσε την διαφωνία της Μόσχας με την πρόσφατη αμερικανική ανακοίνωση περί δημιουργίας “συνοριοφυλάκων” στις ypgκρατούμενες περιοχές: …Είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που προκαλεί ανησυχία ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ο διαμοιρασμός της συρίας…

Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Και οι κούρδοι κάνουν όχι για πρώτη, ούτε για δεύτερη αλλά για τρίτη φορά το ίδιο λάθος: συνδέουν το μέλλον τους με τον αμερικανικό (και τον ισραηλινό) ιμπεριαλισμό. Το έκαναν πρώτη φορά οι κούρδοι του ιράκ, στη διάρκεια και μετά την «καταιγίδα της ερήμου», την αμερικανική επίθεση στο ιράκ το 1991: πίστεψαν ότι η Ουάσιγκτον θα εξασφάλιζε την δημιουργία δικού τους κράτους. Εννοείται ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αδιαφορούσε (όπως αδιαφορεί). Αυτοί εξεγέρθηκαν περιμένοντας την αμερικανική αεροπορία να τους προστατέψει· αλλά οι ελπίδες τους αποδείχθηκαν αιματηρά εκτός πραγματικότητας. Τους έσφαξε κυριολεκτικά ο στρατός του Χουσεΐν, και δεν έτρεξε τίποτα. Το έκαναν δεύτερη φορά, σαν pkk στην τουρκία, όταν ήλπιζαν ότι «μεγάλες και μικρές» δυνάμεις θα συνέβαλαν στη διάλυση της τουρκικής επικράτειας. Αυτό ήταν πράγματι η γραμμή για μεγάλο μέρος της δεκαετίας του ‘90· όταν, όμως, άλλαξε ο διεθνής ιμπεριαλιστικός προσανατολισμός, ο Οτσαλάν έψαχνε μέρος να κρυφτεί – και δεν έβρισκε. Κι αν είναι ζωντανός ακόμα, αυτό οφείλεται στην τακτική του τουρκικού καθεστώτος· όχι στον δικό του ηρωϊσμό ή στα όπλα του pkk.

Τώρα οι ypg έχουν καβαλήσει ξανά το ίδιο καλάμι, που γράφει made in usa. Αν είχαν στοιχειώδη λογική (κι αν είχαν μάθει πέντε πράγματα απ’ την δική τους ιστορία) θα είχαν ευχαριστήσει τους αμερικάνους για την «βοήθεια» που του έδωσαν κατά του isis, θα τους είχαν διώξει, θα είχαν επιστρέψει μεγάλες περιοχές που έχουν καταλάβει στο συριακό καθεστώς, και θα συζητούσαν με δαύτο και τους συμμάχους του ένα ομοσπονδιακό σύνταγμα, σε ένα ενιαίο συριακό κράτος, μέσα στα αναγνωρισμένα διεθνή του σύνορα.

Αντί γι’ αυτό πιστεύουν ότι θα φτιάξουν δικό τους κράτος. Νομίζουν ότι είναι καλύτεροι και πιο ικανοί από άλλους… Τι κράτος θα φτιάξουν; Μια εκδοχή υπάρχει μόνο: παράρτημα της Ουάσιγκτον και του Ριάντ. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Μπορεί να ποντάρουν ότι κανείς δεν θα τολμήσει να επιτεθεί «στα ίσια» στις αμερικανικές βάσεις στο «έδαφός τους», οπότε κάπως θα την βγάλουν… Απ’ τον ανορθόδοξο πόλεμο που γινόταν τόσα χρόνια στη συριακή επικράτεια δεν πήραν χαμπάρι τίποτα; Πιστεύουν ότι η κοινωνία τους αντέχει «τρομοκρατικές επιθέσεις» από μυστηριώδεις δράστες; Και έχουν τόσο λίγο μυαλό ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι η αμερικανική υποστηρίξη που απολαμβάνουν τώρα είναι μέρος του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου, στην όξυνση του οποίου θα είναι απλά το φτηνό κρέας για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς;

Ναι, έτσι συμβαίνει. Τα χρόνια της σταλινοεθνικιστικής αποβλάκωσης του κόμματος του Οτσαλάν και του ίδιου αυτοπροσώπως φαίνεται ότι έχουν κάνει μόνιμη ζημιά… Πολιτική οξυδέρκεια; Κάτω απ’ το μηδέν!…

Απ’ τη Μόσχα με αγάπη…

Δευτέρα 15 Γενάρη. Δεν το περιμέναμε να ειπωθεί τόσο καθαρά και τόσο γρήγορα. Αλλά έγινε. Και έχει (υποθέτουμε…) την σημασία του.

Την περασμένη Πέμπτη ο Πούτιν είχε συνάντηση με τους διευθυντές των καθεστωτικών ρωσικών μήντια· ένα είδος προθέρμανσης πριν την καθιερωμένη “ημέρα του τύπου” όπου δίνει πολύωρη συνέντευξη. Ανάμεσα σε άλλες ερωτήσεις, ο Vladislav Florin, διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας rossiyskaya gazeta, του έκανε την εξής ερώτηση:

Ερώτηση: Κύριε πρόεδρε, έχω μια ερώτηση σχετική με την κορεατική χερσόνησο. Η καινούργια χρονιά έφερε καλά νέα με επαφές, τάσεις και πιθανές συναντήσεις. Την ίδια στιγμή υπάρχουν ανησυχητικά νέα για πυρηνικά κουμπιά και τίνος είναι μεγαλύτερο. Τι σκέφτεσθε σχετικά με τις εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο τις πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς;

Απάντηση: Νομίζω ότι ο Kim Jong Un κέρδισε ολοφάνερα αυτόν τον γύρο. Πέτυχε τον στρατηγικό του στόχο. Έχει πυρηνικές κεφαλές, και έχει πια και πύραυλο με ακτίνα δράσης πάνω από 13.000 χιλιόμετρα, με τον οποίο μπορεί να φτάσει οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, τουλάχιστον σίγουρα την επικράτεια του όποιου εν δυνάμει αντιπάλου του. Και τώρα θέλει να το συμμαζέψει, να εξομαλύνει ή να ηρεμήσει την κατάσταση.

Είναι ένας ευφυής και ώριμος πολιτικός. Εν πάσει περιπτώσει θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, και με βάση το πως πρέπει να συνεχίσουμε, πρέπει να κινηθούμε εξαιρετικά προσεκτικά. Αν θέλουμε να πετύχουμε τον δύσκολο στόχο της αποπυρηνικοποίησης της κορεατικής χερσονήσου, αυτό θα πρέπει να το κάνουμε μέσω διαλόγου, μέσω συνομιλιών.

Πιστεύω ότι, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, μπορούμε να φέρουμε σε πέρας αυτήν την αποστολή αν όλα τα κράτη σ’ αυτή την διαδικασία, συμπεριλαμβανόμενων των βορειοκορεατών, πεισθούν ότι η ασφάλειά τους μπορεί να εξασφαλιστεί χωρίς πυρηνικά όπλα.

Αυτό είναι που θέλω να πω, καταλήγοντας. Συνδέεται στενά με την ερώτησή σας αλλά και την προηγούμενη ερώτηση [σ.σ.: αφορούσε τις ρωσο-αμερικανικές σχέσεις]. Συζητάμε την συνθήκη Νέα START με τους αμερικάνους εταίρους μας. Ξαφνικά μας είπαν, αν και αυτή τους η πρόθεση ταιριάζει με το γράμμα της συνθήκης, ότι θέλουν να κάνουν μετατροπές σε αεροπλάνα και υποβρύχια, μαζί με τις εγκαταστάσεις αποθήκευσής τους, ώστε να αποτρέψουν την χρήση τους για πυρηνικά όπλα.

Βασικά μια τέτοια δυνατότητα προβλέπεται στη συνθήκη. Αλλά η συνθήκη λέει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό μόνο αν το άλλο μέρος της, σ’ αυτήν την περίπτωση η ρωσία, πιστοποιήσει την μετατροπή και πεισθεί ότι δεν υπάρχει περιθώριο για κάτι άλλο, ότι οι εγκαταστάσεις ή ο εξοπλισμός των αεροπλάνων δεν θα ξαναμετατραπούν για να μπορούν να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα.

Δεν έχουμε τις αποδείξεις που χρειάζονται ως τώρα. Και ανησυχούμε γι’ αυτό. Αλλά ο διάλογος συνεχίζεται. Ελπίζω ότι θα έχει θετική κατάληξη.

Απλόχεροι έπαινοι για το βορειοκορεατικό καθεστώς και τον Kim – δεν πρέπει να έχει μιλήσει άλλος τόσο καθαρά για «νίκη της βόρειας κορέας», έστω «σ’ αυτό το γύρο»! Ούτε καν ο Kim ο ίδιος δεν έχει μιλήσει έτσι δημόσια! Έπαινοι και διαπίστωση που μεταφράζονται σε (άρρητη μεν αλλά σαφή) απαξιωτική εκτίμηση για τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον και του Τόκιο – τι άλλο; Αν κάποιος κερδίζει, ένας άλλος χάνει… Δεν λέει, ούτε υπονοεί, ότι «βάλαμε κι εμείς το χέρι μας» – δεν θα έπρεπε άλλωστε.

Υπάρχει και κάτι ακόμα, πιο διακριτικό. Αυτό το «αν θέλουμε να…». Είναι αυτό το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που κάλλιστα μπορεί να διαβαστεί σε δεύτερο πληθυντικό: αν θέλετε (όσοι θέλετε…) να πετύχετε την αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου, ξεχάστε τους τσαμπουκάδες…

Όσο για την συσχέτιση που γίνεται «με αλλαγή θέματος», απ’ την κορεατική χερσόνησο στις σχέσεις με τις ηπα; Μπορεί να είναι συμπτωματική, μπορεί και όχι.