Πέμπτη 1 Φλεβάρη. … Ξεκινώντας απ’ την πρώτη σύγκρουση στο Περσικό Κόλπο το 1990 – 91, οι Ηνωμένες Πολιτείες πολεμούν διαρκώς εδώ και 25 χρόνια. Ενώ χρησιμοποιούν προπαγαναδιστικά κλισέ, όπως υπεράσπιση των ανθρωπινών δικαιωμάτων και πόλεμος κατά της τρομοκρατίας για να κρύψουν τους πραγματικούς στόχους των επεμβάσεών τους στη Μέση Ανατολή, στην Κεντρική Ασία και στην Αφρική, όπως επίσης την σύγκρουσή τους με την Ρωσία και την Κίνα, οι ΗΠΑ στην πραγματικότητα κάνουν αγώνα για την παγκόσμια ηγεμονία. Καθώς οι ΗΠΑ προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την οικονομική τους αδυναμία και τις επιδεινούμενες εσωτερικές κοινωνικές εντάσεις, η εκ μέρους τους κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων απειλεί να εξελιχθεί σε πλήρη παγκόσμιο πόλεμο, ανάμεσα σε κράτη με πυρηνικά όπλα…
Αν σας θυμίζουν αυτά μια γνώμη που ίσως έχει διαβάσει στο Sarajevo εδώ και χρόνια (και στην ασταμάτητη μηχανή τα δύο τελευταία), καμμία σχέση! Πρόκειται για μια παράγραφο απ’ το βιβλίο Ένα τέταρτο αιώνα πολέμου, του (τροτσκιστή) David North, που εκδόθηκε τον Ιούλη του 2016. Είναι σίγουρο: όταν το λένε αυτόνομοι εργάτες είναι «κόλλημα». Αν το πει και κανάς άλλος…
Όμως το θέμα μας είναι τωρινό. Ο καθεστωτικός αγγλικός economist, παλιό μαγαζί, τόσο παλιό ώστε πριν 150 χρόνια ο Μαρξ να τον χαρακτηρίσει “το ευρωπαϊκό όργανο της αριστοκρατίας του χρηματοπιστωτισμού”, καλά πληροφορημένος πάντα (αλλά όχι το ίδιο πετυχημένος στις επιμέρους προβλέψεις του…), θεώρησε σωστό να κάνει δημόσια αυτήν την εκτίμηση – εντελώς πρόσφατα:
… Τα τελευταία 25 χρόνια ο πόλεμος έχει πάρει πάρα πολλές ζωές. Ωστόσο, παρότι εμφύλιες και θρησκυετικές συγκρούσεις ξέσπασαν στη Συρία, στην κεντρική Αφρική, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, μια αποσταθεροποιητική σύγκρουση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου παράμενε εντελώς αδιανόητη.
Όχι πια… Δυναμικές και για καιρό εξελισσόμενες αλλαγές στη γεωπολιτική και στη υιοθέτηση των νέων τεχνολογιών οδηγούν στην αμφισβήτηση της στρατιωτικής ηγεμονίας που απολάμβαναν η Αμερική και οι σύμμαχοί της. Μια σύγκρουση σε κλίμακα και ένταση που δεν έχει ξανασυμβεί απ’ τον Β παγκόσμιο πόλεμο είναι πιθανή και πάλι. Κι ο κόσμος δεν έχει προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο…
Ευτυχώς το «ευρωπαϊκό όργανο» δεν κάνει αυτήν την πρόβλεψη για το 2018. Δυστυχώς σαν καπιταλιστικό όργανο που είναι δεν υποχρεώνεται να προβλέπει (ή να ξέρει) το timing της όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης.
Για παράδειγμα, το περιεχόμενο της «λίστας του Κρεμλίνου», του καταλόγου ρώσων κυβερνητικών και οικονομικών αφεντικών απέναντι στους οποίους η Ουάσιγκτον μπορεί, σκέφτεται, το ψάχνει να επιβάλει κυρώσεις (επειδή «ανακατεύονται στα εσωτερικά των ηπα») είναι κάτι παραπάνω από τις ως τώρα φιλοπόλεμες δηλώσεις. Η λίστα περιλαμβάνει εκτός από 96 ρώσου ceo, τον τωρινό πρωθυπουργό, τον υπ.εξ. και τον υπ.αμ. της Μόσχας και άλλους 111 κυβερνητικούς αξιωματούχους· και ο Putin σαρκαστικά σχολίασε κάτι του είδους εμένα γιατί με ξεχάσατε;
Με ειρωνεία ή απωθήσεις μπορούμε να αγνοήσουμε το θέμα. Η Ουάσιγκτον έφτιαξε την λίστα των εχθρών αντιγράφοντας και ενώνοντας δύο άλλες, δημόσια γνωστές λίστες: εκείνη του Frobes για τους πλουσιότερους ρώσους και τον κατάλογο του Κρεμλίνου με τους αξιωματούχους τους, απ’ την αγγλόφωνη εκδοχή του site του.
Αυτό δεν είναι αστείο. Μπορεί να είναι απελπισμένο, μπορεί να είναι αγχωμένο – αλλά είναι κλιμάκωση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού του είδους που μια χαρά ταιριάζει με τις προβλέψεις του «ευρωπαϊκού οργάνου»…