Tag: ρωσία

Παρασκευή 2 Ιούνη. Δεν φτάνει που αρνούνται να διαλυθούν, που αρνούνται να κάνουν το χατήρι των ελλήνων… Τώρα πάνε και χοντροεξοπλίζονται, όχι υποχρεωτικά εναντίον τους, αλλά…

Ο Erdogan είδε φως στο διεθνές οικονομικό φόρουμ στην αγία Πετρούπολη (χτες), και πέρασε να πει ένα «γειά». Τα είπε και με τον Πούτιν, που όταν δεν μπορεί να δώσει γκάζι και ρούβλια στον κυρ Παναγιώτη πνίγει τον πόνο του με άλλα (προφανώς υποδεέστερα) deal. Κι εκεί ο εκπρόσωπος του «ξανθού γένους» φέρεται να το ξεφούρνησε: είμαστε έτοιμοι να πουλήσουμε S-400 στην τουρκία. (Το νατο, οι αμερικάνοι, τι λένε επ’ αυτού;)

Δεν θα γίνει αύριο. Χρειάζεται και μια εκπαίδευση στη χρήση τους. Αλλά τα 400 χιλιόμετρα βεληνεκές που έχουν, η δυνατότητά τους να καταστρέφουν αεροπλάνα, πυραύλους και οτιδήποτε άλλο πετάει, τα φοβερά και τρομερά τους ραντάρ ακόμα και σαν διαρκές σκανάρισμα, και η έξτρα δυνατότητά τους να γίνονται και εδάφους – εδάφους, ασφαλώς θα προκαλούν μια κάποια δυσκολία στο στομάχι διάφορων στην Αθήνα… Στην ιδεατή, καθαρά ιδεατή έως φαντασιακή περίπτωση, που θα ήθελαν να παραμυθιάζονται ότι μπορούν να γρυλίσουν πρακτικά προς την Ανατολή – και τις «χαμένες πατρίδες».

Δεν είναι προτιμότερος ο αντιμιλιταρισμός, σε ελλάδα, τουρκία και οπουδήποτε αλλού στον «καλό» κόσμο; Είναι.

Τρίτη 30 Μάη. Μακριά απ’ την mainstream πρωτοκοσμική δημοσιότητα, στον συριακό νότο, εξελίσσεται «σπρώξιμο» πολύ σημαντικότερο απ’ την τουρκική εισβολή στο βορρά. (Ίσως γι’ αυτό οι δημαγωγοί σωπαίνουν).

Ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του, με την πάντα κρίσιμη συμβολή της ρωσικής αεροπορίας, καταλαμβάνουν εδάφη, ουσιαστικά εκτάσεις ερήμου, σε βάρος αντικαθεστωτικών ενόπλων που υποστηρίζονται τόσο φανερά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο ώστε μπορεί να αναρωτηθεί κανείς μήπως δεν είναι «τζιχαντιστές» αλλά χριστιανοί φονταμενταλιστές γελαδάρηδες του Τέξας.

Το ότι πρόκειται για έρημο θα μπορούσε να κάνει το θέμα αδιάφορο. Εκτός αν προσέξει κανείς τον χάρτη. Τέτοιες εκτάσεις στην χειρότερη περίπτωση θα γίνουν buffer zones, ελεγχόμενες απόλυτα απ’ τον αέρα, ημέρα και νύχτα, αν τα απ’ το καθεστώς Άσαντ ελεγχόμενα αστικά κέντρα στο νότο δεχτούν επίθεση. Είναι το «μάθημα της Palmyra”: αν θες να κρατήσεις συγκεκριμένες θέσεις εξασφάλισε και μια ακτίνα δεκάδων χιλιομέτρων γύρω τους, ακόμα κι αν το μόνο ζωντανό σ’ αυτές είναι καχεκτικοί θάμνοι. Η αεροπορία θα φροντίσει να γίνουν αυτά τα χιλιόμετρα αδιαπέραστα, προσθέτοντας κόκκαλα δίπλα στους θάμνους.

Ακριβώς γι’ αυτό η Ουάσιγκτον και το ελαφρύ πεζικό της νοιώθουν άβολα απ’ την συστηματική προώθηση του Άσαντ και των συμμάχων του (μια προσπάθεια χερσαίας αντεπίθεσής τους απέτυχε). Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο απ’ την μεριά του ιράκ. Πολιτοφυλακές ιρακινών σιιτών, εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες απ’ την Τεχεράνη, επιτίθενται με επιτυχία σε θέσεις του isis στην ιρακινή έρημο, προωθούμενες στα ιρακινοσυριακά σύνορα. Η αποκατάσταση μιας ελεγχόμενης απ’ τον Άσαντ και τους συμμάχους του χερσαίας σύνδεσης της συρίας με το ιράκ δεν είναι μεν αυριανή υπόθεση… Αλλά…

Αλλά, με τα ως τώρα δεδομένα (οι ανατροπές είναι πάντα ένα ενδεχόμενο) Μόσχα, Τεχεράνη, Δαμασκός και Βαγδάτη έχουν το πάνω χέρι επί του εδάφους· σε βάρος της Ουάσιγκτον, του Ριάντ, του Τελ Αβίβ και των «τζιχαντιστών» μισθοφόρων τους.

Δεν έχει λήξει η αναμέτρηση. Καθόλου. Πολλά μπορεί να συμβούν. Θα συμβούν όμως;

Τρίτη 30 Μάη. Όταν ο Vladimir (Vladimirovich) Putin αναλάμβανε «ενεργή υπηρεσία» σαν πράκτορας της kgb, έχοντας πάρει ήδη το πτυχίο νομικής απ’ το πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ (σήμερα “αγία Πετρούπολη”), το Παρίσι είχε χάσει ήδη την αλγερία, είχε δει τις νύχτες του να φλέγονται στα οδοφράγματα του Quartier Latin το ’68 και τα επόμενα χρόνια, προσπαθούσε να συμμαζέψει την «πέμπτη δημοκρατία», και είχε σαν πρόεδρο τον δεξιό Valery Giscard d’Estaing. Αυτά ο νεαρός πράκτορας Putin τα παρακολουθούσε συστηματικά, μιας και το πόστο του (θα) ήταν μεν στην ανατολική γερμανία, αλλά η πολιτική κουλτούρα των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών επέβαλε “ευρύτερη θεώρηση των πραγμάτων”.

Εκείνο που προφανώς διέφυγε της προσοχής της υπηρεσίας του Putin (και του ίδιου) ήταν ότι τον Δεκέμβρη του 1977 (ο Putin, 25 χρονών τότε, ήταν ήδη για δύο χρόνια στο κουρμπέτι…) γεννιόταν κάπου στην Αμιένη κάποιος Emmanuel Jean-Michel Frederic Macron.

Όταν ο μικρός Emmanuel έκανε τα κακάκια του στην πάνα του, ο Putin έδινε αναφορές στην υπηρεσία. Όταν ο μικρός Emmanuel έκανε τα πρώτα του βήματα, ο Putin έπαιρνε προαγωγές. Όταν ο έφηβος Emmanuel άρχιζε να ανακαλύπτει την σεξουαλικότητά του (προσέχοντας, όπως όλα τα αγόρια, με άλλο μάτι τις δασκάλες του) ο Putin φρόντιζε για την «ομαλή αποχώρηση» (του μεγαλύτερου μέρους) της kgb απ’ το ανατολικό Βερολίνο – “πτώση του τείχους γαρ”. Κι όταν ο Putin αναλάμβανε την «διάσωση» της ρωσικής ομοσπονδίας, το 1999, ο νεαρός Macron έψαχνε το θέμα του μεταπτυχιακού του.

Κανονικά δεν επρόκειτο να συναντηθούν ποτέ οι δρόμοι τους. Αλλά συναντήθηκαν. Χτες, στις Βερσαλλίες. Ο Macron, σα νέος πρόεδρος της πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας, ήταν (έδειχνε) άνετος οικοδεσπότης – η ψυχή του το ξέρει. Κουβέντιασαν (λέει) τις γαλλορωσικές (ή ρωσογαλλικές…) σχέσεις, και οπωσδήποτε τα “δύσκολα” σημεία τους. Το σίγουρο είναι ότι τα έλεγαν για κανά τρίωρο. Τα έχουν αυτά τα πρώτα ραντεβού: η ώρα περνάει ευχάριστα και γρήγορα.

Γιατί, όμως, υποψιαζόμαστε ότι ο νυν τσάρος της Μόσχας είχε, και όχι μόνο μια φορά, την επιθυμία να πιάσει τον γάλλο πρόεδρο απ’ το αυτί, και να του ρίξει ένα μπατσάκι λέγοντας του: τράβα από ‘κει ρε νιάνιαρο… ε; Γιατί το υποψιαζόμαστε αυτό;

Ίσως επειδή η 5η γαλλική δημοκρατία ζει το δικό της μερδικό στην παγκόσμια καπιταλιστική παρακμή / κρίση / αναδιάρθρωση· και ο νεαρός Macron έχει, αν το παιδέψει, μακρύ μεν αλλά και δύσκολο δρόμο μπροστά του. Μεταξύ άλλων θα πρέπει να μάθει κι εκείνα που έμαθε ο Ναπολέων (ο «μέγας») στις ρωσικές στέπες…

Ας δώσει περισσότερη βάση ο νεαρός Macron στην κυρά Μέρκελ. Στα νειάτα της μπορεί να είχε βρεθεί στην ίδια μπυραρία με τον (μεγαλύτερό της κατά δύο χρόνια) Putin. Μπορεί. Μπορεί και όχι όμως.

Σε κάθε περίπτωση, είτε έτσι είτε αλλιώς, το έχει αποδείξει: καταλαβαίνει πολλά. Είναι, ας το πούμε έτσι, της «παλιάς φουρνιάς»….

Πέμπτη 25 Μάη. Το Παρίσι και το Βερολίνο θεωρούν την απόφαση «συμβολική». Αλλά μπορεί να μην είναι. Σήμερα θα ανακοινωθεί στις Βρυξέλες η «επίσημη συμμετοχή του νατο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στη συρία και στο ιράκ» – στο πλευρό της «διεθνούς συμμαχίας υπό την αρχηγία της Ουάσιγκτον», που περιλαμβάνει, ως γνωστόν, διάφορες αραβικές χούντες. Και δεν περιλαμβάνει την Μόσχα, την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Όλα τα κράτη μέλη του νατο (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού) συμμετέχουν ήδη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στις σχετικές επιχειρήσεις. Όμως τουλάχιστον ένα, το τουρκικό, έχει την δική του ατζέντα και τις δικές του συμμαχίες – κατέχει επίσης, “απελευθερωτικά”, ένα μέρος της συριακής επικράτειας. Ακόμα κι αν αυτό ήταν το μόνο «εξωνατοϊκό» δεδομένο, θα ήταν αρκετό για να τεθεί το ερώτημα: Το νατο; Ποιο νατο;

Η απόφαση είναι αποτέλεσμα αμερικανικών «πιέσεων», που έχουν δύο στόχους. Πρώτον, μεγαλύτερη οικονομική συνεισφορά των κρατών / μελών στις υπό την «νατοϊκή σφραγίδα» επιχειρήσεις. Και δεύτερον, μια επισημότερη «διεθνή» κάλυψη…. Εναντίον τίνος όμως; Εναντίον του isis; Ή εναντίον της Μόσχας, της Τεχεράνης (ακόμα και της Δαμασκού) που δρουν ήδη «αντιτρομοκρατικά», με επιτυχία, στο συριακό πεδίο μάχης;

Το δεύτερο είναι αμφίβολο αν θα το πετύχει η Ουάσιγκτον. Θεωρούμε ότι είναι αδύνατον να «παρασύρει» σε οποιαδήποτε στρατιωτική αντιπαράθεση με την Μόσχα και την Τεχεράνη, έστω και έμμεση, έστω και συμβολική, στρατούς κρατών μελών του «ευρωπαϊκού πυρήνα». Και υπάρχει παρελθόν σ’ αυτό: τα δανέζικα βομβαρδιστικά που συμμετείχαν στο υπό αμερικανική ηγεσία βομβαρδισμό του συριακού στρατού στην Deir ez-Zor πριν κάτι μήνες, σηκώθηκαν και έφυγαν μετά· και το δανέζικο πεντάγωνο κατηγόρησε το αμερικανικό ότι το εξαπάτησε.

Το ίδιο απίθανο θα ήταν να πάρουν μέρος όπλα του «ευρωπαϊκού πυρήνα» στις «εκρήξεις θυμού» του ψόφιου κουναβιού, όπως, π.χ., ρίχνουμε πυραύλους κρουζ στον Άσαντ επειδή σκοτώνει παιδιά με χημικά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ακόμα και σαν «συμβολική κίνηση», πρόκειται για ένα είδος κλιμάκωσης. Υποθέτουμε ότι κανείς απ’ τους νατοϊκούς δεν θα χαρεί αν το «σύμφωνο της Σαγκάης» πάρει μια παρόμοια απόφαση… «συμβολική» ξε-συμβολική…

Παρασκευή 19 Μάη. Τις δηλώσεις του ο Çavuşoğlu τις έκανε στη διάρκεια συνάντησης των υπ.εξ. ρωσίας, ιράν και τουρκίας στην Άγκυρα – με θέμα την κατάσταση στη συρία. Με φρέσκια την αμερικανική επίθεση στον συριακό στρατό στην al Tanf, οι υπ.εξ. αποφάσισαν να επιδιώξουν μια απόφαση του οηε που να επιτρέπει την είσοδο κρατικών στρατών (του Άσαντ και των συμμάχων του δηλαδή) στις 4 «ζώνες αποκλιμάκωσης» (η μία είναι στην περιοχή που έγινε η επίθεση…), υπό την επίβλεψη παρατηρητών του «διεθνούς οργανισμού».

Με light μέσα, και έχοντας κατά νου να εμποδίσουν την αμερικανική κατοχική επέκταση στο συριακό πεδίο μάχης, οι 3 (+1, αυτός είναι ο Άσαντ) του Astana group προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα έστω για – τα – προσχήματα διεθνές εμπόδιο.

Η επόμενη συνάντηση των 3 θα γίνει την ερχόμενη Κυριακή. Στην Τεχεράνη. Θέλουμε να πούμε: μακριά απ’ τα «φώτα» της δυτικής δημαγωγίας συνεχίζει να υπάρχει καπιταλιστικός κόσμος και συμφέροντα…

Σάββατο 13 Μάη. Τελικά ο εξοχότατος πρωθυπουργός και η συνοδεία του (ξανα)πήγαν στο Πεκίνο, για την διεθνή συνάντηση “μια ζώνη ένας δρόμος” (αν και η αρχική πρόσκληση απευθυνόταν στον πρόεδρο Πάκη…) Αυτή τη φορά το ταξίδι θα είναι κάπως καλύτερο από μερικές απόψεις: δεν θα τον αφήσει το κινεζικό καθεστώς να περιμένει κάνοντας βόλτες και τουρισμό κανά διήμερο, μέχρι να τον υποδεχθεί επίσημα – όπως έγινε την προηγούμενη φορά.

Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που τα ντόπια καθεστωτικά μήντια κάθε είδους, πατριωτικά καθώς είναι, δεν θα τα αναφέρουν. Στο Πεκίνο βρίσκεται και ο Ερντογάν (“ο σουλτάνος”, της “υπό διάλυση τουρκίας”, για να μην ξεχνιόμαστε…) και θα τα πει (και) με τον εξοχότατο. Αλλά ο Ερντογάν έχει σοβαρότερη δουλειά στο Πεκίνο απ’ το να δώσει βάση σ’ έναν φλύαρο και ψωνισμένο ψευτάκο: θα συμμετάσχει σε τριμερή συνάντηση με τον Πούτιν και τον Σι Τσινπίνγκ…

Η σοβαρότητα αυτής της τριμερούς ξεκινάει με το καλημέρα: είναι η πρώτη φορά που Μόσχα και Πεκίνο οργανώνουν από κοινού συνάντηση, με οποιονδήποτε. Επιπλέον είναι μια ρωσο-κινεζική “κοινή πρωτοβουλία” έξω απ’ τα τωρινά πλάσια του “συμφώνου της Σαγκάης”. Το ανακοινωμένο μενού της συνάντησης είναι “θέματα εμπορίου και οικονομικής συνεργασίας”… Και περιφερειακά ζήτηματα· με το “συριακό ζήτημα” πάνω πάνω. Συνεπώς, ειπωμένο με ελληνική ορολογία, αυτή η τριμερής είναι “σημαντική διεθνής πολιτική αναβάθμιση” για το τουρκικό καθεστώς. Το οποίο μόνο οι έλληνες “βλέπουν να καταρρέει όπου νάναι”…

Το έχουμε ξαναπεί: το Πεκίνο ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μέση Ανατολή, και όχι μόνο λόγω “δρόμου του μεταξιού”. Υποθέτουμε ότι τα τρία αφεντικά θα έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν γνώμες για τον ρόλο της Ουάσιγκτον σ’ όλη την ασία. Και όχι μόνον εκεί. (Το που θα καταλήξουν δεν θα μας το πουν). Την ίδια ώρα ο εξοχότατος θα έχει γυρίσει στην Αθήνα για να ξαναπέσει στα δυσάρεστα και καθόλου “φευγάτα”…

Απ’ το Πεκίνο ο Ερντογάν θα πετάξει για την Ουάσιγκτον. Εκεί υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες…

Τρίτη 9 Μάη. Είναι μια από μερικές φωτογραφίες που δεν δημοσιοποιήθηκαν κατά λάθος. “Έτσι ξαφνικά” (καθόλου…) ο μοχθηρός ρώσος πρόεδρος Πούτιν σκέφτηκε να κάνει μια επίσκεψη στα 90α γενέθλια ενός παλιού γνώριμου· συνοδεία φωτογράφων… Έτσι κτύπησε την πόρτα του Lazar Matveev, στο Zhulebino, ένα προάστειο της Μόσχας. Ποιος είναι ο κύριος Matveev; Δεν θα το ξέραμε (και μαζί μας χιλιάδες άλλοι) αν δεν αποφάσιζε να μας το πει ο Πούτιν: ήταν ο προϊστάμενος του, στην ανατολική γερμανία, στη Δρέσδη· ο προϊστάμενός του στην kgb…

Και δεν πήγε μόνος να κτυπήσει την πόρτα του παλιού chief. Πήρε μαζί του δυο καλούς συναδέλφους εκείνων των καιρών: τον Sergey Chemezov και τον Nikolay Tokarev. «Παλιούς»; Οι δεσμοί που σφυρηλατούνται σε δύσκολες εποχές αντέχουν. Σήμερα ο Chemezov είναι επικεφαλής της Rostec, ενός ρωσικού κρατικού ομίλου που ασχολείται με την ανάπτυξη και την εξαγωγή υψηλής τεχνολογίας, ενώ ο Tokarev είναι διευθυντής της Trasneft, του ρωσικού κρατικού μονοπωλίου πετρελαϊκών αγωγών.

Κι έτσι, απλά και ανθρώπινα, οι παλιοί κατάσκοποι έφαγαν τούρτα και θυμήθηκαν εκείνους τους ωραίους καιρούς του ψυχρού πολέμου, πίνοντας ένα ποτήρι. Έτσι, επίσης, θα πρέπει να θυμήθηκε ο υπόλοιπος πλανήτης ποιοι κυβερνούν στην Μόσχα: οι πρώην καγκεμπίτες.

Αν, τώρα, συνυπολογίσει κανείς την πείρα που κουβαλάει ένας τέτοιος αξιωματικός κατάσκοπος σαν τον Matveev, που γεννήθηκε το 1927, και έχει ζήσει από πρώτο χέρι το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα, τον ψυχρό πόλεμο και όλα τα υπόλοιπα, τότε μπορεί να γυρίσει προς την μεριά του ψόφιου κουναβιού (και του επιτελείου του) και να αναφωνήσει:

Που πας ρε Καραμήτρο;

(στη φωτογραφία, από αριστέρα προς τα δεξιά: ο Matveev, ο Tokarev, ο… (ποιος είπαμε ότι είναι αυτός;) και ο Chemezov.)

Τρίτη 9 Μάη. Ποια είναι η στρατιωτική σκοπιμότητα της ανακήρυξης των 4 “ζωνών αποκλιμάκωσης” στο συριακό έδαφος απ’ την συμμαχία Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού – Άγκυρας (δες σχόλιο 5 Μάη), ε; Αυτό που μισολέγεται είναι ότι έτσι η πλευρά του Άσαντ θα μπορέσει να συγκεντρώσει δυνάμεις για να επιτεθεί στον isis, απ’ την Palmyra που βρίσκεται τώρα ως τον θύλακα της Deir ez-Zor. Είναι μια απόσταση 200 χιλιομέτρων, αραιοκατοικημένη, ελεγχόμενη απ’ τους ουαχαβίτες σκληροπυρηνικούς…

Ωστόσο θα μπορούσαν να υπάρχουν κι άλλοι υπολογισμοί. Πρώτον, η δυνατότητα να επιστρέψει ένα μέρος των ένοπλων της Χεζμπ’ αλλάχ πίσω στα σπίτια τους, στο νότιο λίβανο, όπου πολλοί περιμένουν ισραηλινή επίθεση. Δεύτερον, μια αναδιάταξη των στρατών της πλευράς του Άσαντ, προς το νότο, απ’ την Darra και για 150 χιλιόμετρα περίπου προς τα ανατολικά: στο ιορδανικό έδαφος που βρίσκεται ακριβώς απο κάτω «παρατηρούνται κινήσεις και συγκέντρωση αμερικανικού και ιορδανικού στρατού». Η Δαμασκός, η Τεχεράνη και η Μόσχα εικάζουν (και φοβούνται) εισβολή του αμερικανικού στρατού και του όποιου «φιλικού» πεζικού και απο εκεί. Ειδικά η Τεχεράνη (που έχει, ως τώρα, περίπου 1000 νεκρούς απ’ την συμμετοχή των «φρουρών της επανάστασης» στον πόλεμο στη συρία) σκέφτεται να στείλει κι άλλο στρατό στη συρία, ακριβώς για να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο… Αλλά πως θα αντιμετωπιστεί; Με ανοικτή ιρανο-αμερικανική σύγκρουση;

Η «ζώνη αποκλιμάκωσης» στην Daraa, που είναι μεταξύ άλλων «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» οποιουδήποτε, φαίνεται ότι έχει σκοπό να εμποδίσει την δράση είτε της αμερικανικής, είτε της ισραηλινής αεροπορίας· είτε και των δύο. Παρότι η συγκεκριμένη συμφωνία (στην Astana) έχει γίνει δεκτή θετικά απ’ τον γ.γ. του οηε, η Ουάσιγκτον δεν την δέχεται. (Και ποιος χέζει τον οηε;). Σίγουρα το αμερικανικό πεντάγωνο δεν γουστάρει να του επιβάλλουν απαγορεύσεις οι αντίπαλοί του!

Κοιτώντας τον χάρτη της συρίας η χρησιμότητα που καταλαβαίνουμε σε μια τέτοια πιθανή αμερικανική εισβολή απ’ το νότο είναι να «ενωθεί» η ελεγχόμενη από δαύτους νότια ζώνη (όταν την καταλάβουν) με την από βορρά προώθησή τους (μαζί με τους συμμάχους των ypg), που προς το παρόν λέει ότι έχει στόχο την Raqqah. Ώστε να κοπεί η δυτική συρία που ελέγχει ο Άσαντ απ’ την ανατολική. Απ’ την όποια μελλοντική σύνδεση με το ιράκ και μέσω αυτού με το ιράν. Απ’ αυτήν την άποψη ο δρόμος Palmyra – Deir ez-Zor είναι κρίσιμος. Αλλά δεν είναι μόνον αυτός κρίσιμος· και φαίνεται ότι με τα τωρινά δεδομένα η συμμαχία γύρω απ’ τον Άσαντ και, κυρίως, ο δικός του στρατός, δεν έχει την δυνατότητα να δρα σε πολλά μέτωπα. (Απ’ την μεριά της η Βαγδάτη στέλνει εσπευσμένα ενισχύσεις στα σύνορα του ιράκ με την συρία και την ιορδανία, θεωρώντας την προστασία τους προτεραιότητα για το επόμενο διάστημα…)

Το σίγουρο είναι ότι καθώς οι «τζιχαντιστές τρομοκράτες» στη συρία χάνουν την στρατηγική σημασία του (απομένουν μόνο σαν όπλα τακτικής) όλοι οι «επίσημοι» εμπλεκόμενοι, σίγουρα η Τεχεράνη, η Μόσχα και η Ουάσιγκτον αυξάνουν τους στρατούς τους εκεί.

Καλό δεν το λες…