Tag: πόλεμος

Προπαγάνδα

Τετάρτη 20 Δεκέμβρη. Μιας που γράφουμε εδώ και κάτι καιρούς για τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο, θα μπορούσαμε, άραγε, να πάρουμε την αρθρογραφία (και το εξώφυλλο!!!) του καθεστωτικού newsweek σαν «απόδειξη»;

Όχι βέβαια!!! Πρώτον, επειδή το newsweek μιλάει, στα τέλη Δεκέμβρη του 2017, για «3ο» – έχει μείνει έναν παγκόσμιο πόλεμο πίσω. Και ύστερα επειδή το σχετικό άρθρο δεν λέει σχεδόν τίποτα σχετικό με τον τίτλο του!!! Πρόκειται για ένα (μάλλον φτηνό) παράδειγμα πρωτοκοσμικής προπαγάνδας: βάζουμε στο μπλέντερ διάφορα σχετικά και άσχετα, τα λιώνουμε, και τα σερβίρουμε χωρίς καμία συνοχή κάτω από έναν εντυπωσιακό τίτλο.

Δεδομένου ωστόσο ότι το newsweek είναι ευρείας κυκλοφορίας, η προπαγάνδα του έχει μια αξία, αν θεωρηθεί σαν αυτό που είναι: σκόπιμη παραπληροφόρηση.

Υπάρχει μέσα στον χυλό ένα πραγματικό γεγονός που θα μπορούσε να έχει σημασία· και ένα είδος απολογισμού που ομολογεί έμμεσα αλλά καθαρά την “ενόχληση” της Ουάσιγκτον. Το γεγονός είναι ότι πριν ένα μήνα, στα τέλη Νοέμβρη, ο Πούτιν ζήτησε (πράγματι) απ’ τις στρατηγικές ή απλά μεγάλες ρωσικές βιομηχανίες να έχουν σχέδια και ετοιμότητα να αυξήσουν την στρατιωτική τους παραγωγή· με μια διαταγή. Αυτό μοιάζει με προετοιμασία· αλλά όχι υποχρεωτικά με μεθόδευση!

Σ’ ότι αφορά τον απολογισμό; Το καθεστωτικό αμερικανικό περιοδικό βάζει μια φράση στο στόμα “ανώνυμου άγγλου αξιωματικού ασφαλείας”: …Η ρωσία δαπάνησε ένα πολύ μικρό ποσοστό αίματος και εξόδων σε σχέση μ’ αυτά που επένδυσαν οι ηπα και οι σύμμαχοί τους στο ιράκ· και κέρδισε σημαντικό διπλωματικό κεφάλαιο εκεί… Μ’ άλλα λόγια: ο ρωσικός ιμπεριαλισμός έχει επιτυχίες (έως και καθαρές νίκες) στη μέση Ανατολή με ελάχιστα έξοδα σε σχέση με τον αντίπαλο αμερικανικό. Αυτό, πράγματι, μπορεί να είναι απειλητικό γενικά!!!

Που έγκειται, ακριβώς, η απειλή; Για δεκαετίες, τόσο στη διάρκεια του 3ου (ψυχρού) παγκόσμιου πολέμου όσο, ακόμα περισσότερο, μετά την λήξη του, η αμερικανική αυτο-επιβεβαίωση της απόλυτης παγκόσμιας στρατιωτικής υπεροχής προπαγανδιζόταν με βάση όχι μόνο (ή όχι τόσο) την “τεχνική πολεμική ανωτερότητα” αλλά την μεγάλη διαφορά στα ποσά που πηγαίνουν άμεσα και έμμεσα στον στρατό, στη συντήρησή του, στις πολεμικές βιομηχανίες, κλπ. Συγκρίνοντας τέτοια μεγέθη η Ουάσιγκτον ήταν σίγουρη νικήτρια. Και εξακολουθεί να αυτο-προβάλλεται έτσι, όχι μόνο απέναντι στη Μόσχα αλλά απέναντι και στο Πεκίνο.

Εκείνα που παραβλέπουν σκόπιμα τέτοιες συγκρίσεις είναι πολλά. Για παράδειγμα οι μόνιμες υπερκοστολογήσεις των όπλων που αυξάνουν θεαματικά τα κέρδη των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών· κάτι που δεν ισχύει αλλού, αν τα αντίστοιχα εργοστάσια και ερευνητικά γραφεία είναι κρατικής ιδιοκτησίας. Ή τις μεγάλες διαφορές στο “κόστος εργασίας”, ανειδίκευτης, ειδικευμένης ή υπερειδικευμένης. Ή, ακόμα, το είδος (και το πραγματικό κόστος) των ερευνών που γίνονται στα πεδία των νέων τεχνολογιών.

Η σχέση, λοιπόν, “κόστους – αποτελέσματος” είτε στην “ειρηνική” καπιταλιστική παραγωγή είτε στη στρατιωτική, ακόμα και στα πεδία μάχης, δεν είναι αυτή που θα βόλευε τις ηπα και τους συμμάχους τους: ανεβαίνει το πρώτο άρα θα ανέβει και το δεύτερο!!! Αντίθετα, πρώτα στο αφγανιστάν και μετά στο ιράκ ξαναείδε μπροστά της η Ουάσιγκτον (αλλά και οι σύμμαχοί της) εκείνο που είχε μάθει στο βιετνάμ, και προτιμούσε να απωθεί: ότι, δηλαδή, αντίπαλοι με χαμηλό έως πολύ χαμηλό budget, χρησιμοποιώντας πιο έξυπνα και πρακτικά το μυαλό τους, μπορούν όχι απλά να ζορίζουν μια “υπερδύναμη” αλλά ακόμα και να την αναγκάζουν σε ήττες. Στο κάτω κάτω αυτό ακριβώς έπαθε (και) η σοβιετική ένωση στο αφγανιστάν (απέναντι στη cia)!…

Όχι μόνο η Μόσχα· όχι μόνο το Πεκίνο· αλλά ακόμα και η Τεχεράνη είναι (ή μπορεί να αποδειχθεί) πολύ σκληρότερος αντίπαλος για τον αμερικανικό στρατό, αν χρειαστεί, απ’ ότι θα ήθελαν να πιστεύουν τα αμερικανικά μούσκλια…

Αυτός είναι ο κρυφός (;) φόβος της Ουάσιγκτον: ότι ενόσω βρυχάται και επιδεικνύει το οπλοστάσιό της δεν φοβίζει και δεν αποτρέπει πια τους αντιπάλους της!!! Και ότι ίσως αναγκαστεί τελικά να κάνει εκείνο το βήμα που θα την φέρει αντιμέτωπη με το ομολογημένα απρόβλεπτο αλλά και αναπότρεπτα επίφοβο: ένα δεινό καθολικό στραπάτσο…

Αντιτρομοκρατία

Τρίτη 29 Αυγούστου. Τον Μάρτη του 2015 μια αμερικανική οργάνωση, οι “γιατροί με κοινωνική ευθύνη”, δημοσιοποίησε μια 100σέλιδη έκθεση με θέμα τους νεκρούς / δολοφονημένους στη διάρκεια του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” σε τρία κράτη: αφγανιστάν, ιράκ και πακιστάν. Αυτή η μακάβρια δουλειά (ο τίτλος της έρευνας ήταν “body count”…) φαίνεται ότι τραβάει το ενδιαφέρον των πρωτοκοσμικών ειδικών, όχι μόνο επειδή «όλα πρέπει να μετριούνται» αλλά και επειδή τέτοιου είδους μαζικές δολοφονίες δεν μπορούν να μετριούνται άτομο – άτομο. Συνεπώς πρέπει να γίνουν συγκρίσεις με κάθε είδους αρχεία, καταγραφές· αναγωγές, διορθώσεις, κλπ.

Κατά τους υπολογισμούς της οργάνωσης (έχει βραβευτεί στο παρελθόν με Νόμπελ) οι νεκροί σ’ αυτά τα τρία μόνο πεδία μάχης του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» ήταν τουλάχιστον 1,3 εκατομμύρια· και αν το μέτρημα γινόταν με μεγαλύτερη ακρίβεια θα μπορούσαν να είναι 2 εκατομμύρια. Απ’ αυτά τα 1,3 εκατομμύρια το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό ήταν άμαχοι, με το μερίδιο των παιδιών να είναι εξαιρετικά μεγάλο. (Ας το θυμίσουμε: πρόκειται για καταγραφή πριν 2,5 χρόνια, στην οποία δεν περιλαμβανόταν η συρία, η υεμένη, η λιβύη και οποιοδήποτε άλλο μέρος στην αφρική και στη νοτιοανατολική ασία).

Αδυνατούμε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο σαν ασταμάτητη μηχανή, απ’ το να επαναλάβουμε αυτό που είχαμε γράψει στο (χάρτινο) Sarajevo πριν ένα χρόνο (νο 109):

…Για να υπάρχει (αν είναι δυνατόν…) μια αίσθηση του μέτρου: το σύνολο των απωλειών, και απ’ τις δύο πλευρές, και των επιτιθέμενων και των αμυνόμενων, νεκρών και τραυματιών, στρατιωτών (σε μεγάλο βαθμό) και αμάχων (απ’ τους αμυνόμενους), στη διάρκεια της εισβολής και της κατάληψης του βελγίου, της ολλανδίας και της γαλλίας απ’ το γ ράιχ, το 1940, ήταν 523.676. Εκείνο ονομαζόταν, καθώς συνέβαινε, “2ος παγκόσμιος πόλεμος” – και τέτοια ήταν η καθολική κοινωνική αίσθηση… Αυτό που συμβαίνει τώρα; 

Ακηδία

Τρίτη 29 Αυγούστου. Το ότι αυτή η σφαγή έχει γίνει εφικτή και συνεχίζεται ΧΩΡΙΣ να προκαλέσει στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες (των οποίων οι στρατοί και οι proxies είναι οι υπεύθυνοι) οποιαδήποτε αντίδραση άξια λόγου, δείχνει κάτι το ίδιο τρομοκατικό με τον θάνατο των Άλλων: ότι αυτές οι κοινωνίες (συμπεριλαμβανομένων ημών) είναι πολιτικά και ηθικά νεκρές.

Το αν αυτός ο πολιτικός και ηθικός θάνατος θα «ολοκληρωθεί» και με την φυσική έννοια, αυτό επαφίεται στα συμφέροντα των αφεντικών και στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου: τα έχει διευκολύνει (και τα δύο) και θα συνεχίσει με ασύλληπτο τρόπο.

Το να τονίζουμε και ξανατονίζουμε την πρωτοκοσμική πολιτική και ηθική απονέκρωση δεν την σταματάει. Είναι ελάχιστο, και είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.

Συμπληρωματικά μόνο αυτό: μπορεί να καταλάβει κανείς, ίσως, αν θέλει, τι σημαίνει η «μνήμη για τα εγκλήματα του παρελθόντος» για τις πρωτοκοσμικές κοινωνίες που, άμεσα ή έμμεσα, συνεχίζουν να εγκληματούν ακόμα συστηματικότερα για να εξασφαλίσουν το «επίπεδο ζωής» τους…

Απορία

Τρίτη 29 Αυγούστου. Ένα σύγχρονο αντιπολεμικό κίνημα θα σταματούσε τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Είναι μια ερώτηση “ρεαλιστικής διαστροφής”: αν δεν είμαι σίγουρος για το αποτέλεσμα δεν κάνω τον κόπο!… (Κι αν είμαι σίγουρος, κάντε τη δουλειά εσείς: εγώ έχω άλλα να κάνω… Την έχουμε σπουδάσει υποχρεωτικά αυτή την διαστροφή και σαν πλάνο 30/900, και σαν 7ψχ…)

Δεν ξέρουμε αν θα σταματούσε τον εξελισσόμενο πόλεμο. Θα έκανε όμως σίγουρα άλλα , κρίσιμα και ουσιαστικά. Πρώτον, θα έδειχνε τους πραγματικούς υπεύθυνους αυτού του πολέμου δημιουργώντας στρατηγικό σχίσμα μέσα στις κοινωνίες του πρώτου κόσμου. Δεύτερον, θα έβγαζε το ζήτημα της υποδοχής των προσφύγων απ’ τον στενό ανθρωπιστικό του κύκλο, και θα κατέστρεφε συστηματικά τα επιχειρήματα των φασιστών, δείχνοντας καθαρά ότι είναι απλά συνηγορίες στην παγκόσμια σφαγή. Και τρίτον, θα τοποθετούσε τις σφαγές – στο –ψαχνό στον πρώτο κόσμο στην πραγματική παγκόσμια πολεμική συγκυρία τους και, κατά συνέπεια, θα βραχυκύκλωνε την δράση των “υπηρεσιών”.

Εν τέλει θα αποκάλυπτε με ανταγωνιστικό τρόπο τα χαρακτηριστικά κρίσιμων πλευρών και της δικής μας υποτελούς καθημερινότητας…

Αλλά τι λέμε τώρα;

Το ψόφιο κουνάβι έμπορος

Σάββατο 26 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει τον δρόμο της: εμπορικές / οικονομικές κυρώσεις, και ξανά και ξανά. Μ’ αυτόν τον τρόπο το αμερικανικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο υπολογίζει ότι θα στριμώξει τους αντιπάλους τους και θα ξαναπάρει οικονομικά / εμπορικά το πάνω χέρι στον πλανήτη. Η τελευταία δόση αφορά κινεζικές επιχειρήσεις – με αφορμή την παλιοβόρεια κορέα. Εννοείται ότι βρήκαν την ευκαιρία και στο Τόκιο. Παρότι οι κυρώσεις είναι «εκτός πλαισίου οηε» οι γιαπωνέζικες πολιτικές βιτρίνες έτρεξαν να τις υιοθετήσουν.

Αν υπάρχουν ακόμα ιστορικοί στις ηπα, θα πρέπει να έχουν αρρωστήσει. Στην χρυσή του εποχή (στον 20ο αιώνα, όχι και τόσο παλιά δηλαδή) το αμερικανικό κεφάλαιο / κράτος δεν είχε ανάγκη από κυρώσεις. Επιβαλλόταν στη ζώνη του χωρις δεύτερη κουβέντα.

Αυτός ο light (;) εμπορικός πόλεμος απ’ τον οποίο έχει πιαστεί η Ουάσιγκτον σα να είναι σανίδα σωτηρίας θα ήταν, ίσως, αποτελεσματικός για μια καπιταλιστική «δύναμη» μεσαίου βεληνεκούς, που θα εξασφάλιζε την απαραίτητη πρωταρχική συσσώρευση στην επικράτειά της, άντε και σε μερικές αποικίες – πριν αρχίσει κάποια επιθετική επέκταση. Για την νικήτρια του 3ου παγκόσμιου πολέμου είναι ήδη ήττα, χωρίς καν επίσημα κηρυγμένο πόλεμο. Πόσο πιθανό είναι να αγοράζουν τα ευρωπαϊκά κράτη το αμερικανικό γκάζι σε διπλάσια τιμή απ’ το ρωσικό, επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει διαρκώς κυρώσεις στο ρωσικό καθεστώς; Πόσο πιθανό είναι να συγκρατηθεί η οικονομική επέκταση του Πεκίνου επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε κινεζικές εταιρείες; Στο τέλος, κι αν αυτό το βιολί συνεχίσει, ο κύριος «alibaba» θα αποκλείσει τον κύριο «amazon» απ’ το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου…

Αν η Ουάσιγκτον έχει σαν τελευταίο καταφύγιο (του εμπορικού πολέμου της) τα αεροπλανοφόρα της, καλύτερα να το ξανασκεφτεί….

Κυρώσεις 2

Σάββατο 29 Ιούλη. Το 2014 μια απ’ τις μεγάλες γαλλικές τράπεζες, η BNP-Paribas, αναγκάστηκε να κάνει μια εξωδικαστική συμφωνία με το αμερικανικό κράτος, και να δεχτεί να πληρώσει ένα πρόστιμο σχεδόν 9 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η κυριότερη αιτία ήταν ότι είχε μεσολαβήσει στην μεταφορά ποσών σε δολάρια σε χώρες απέναντι στις οποίες οι ηπα έχουν επιβάλλει κυρώσεις. Σύμφωνα με τη γαλλική νομοθεσία αυτές οι τραπεζικές πράξεις ήταν νόμιμες. Αφού, όμως, επρόκειτο για δολάρια, η Ουάσιγκτον «είχε λόγο»…

Την ίδια χρονιά η Alstrom, η γνωστή γαλλική κατασκευάστρια τραίνων υψηλής τεχνολογίας, βρέθηκε υπό μεγάλη απειλή απ’ τις ηπα, με την κατηγορία της δωροδοκίας κρατικών υπαλλήλων σε διάφορα κράτη / πελάτες της – όχι στις ηπα. Η μετοχή της Alstrom είναι υπό διαπραγμάτευση και στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης. Μπροστά στον κίνδυνο μιας ανοικτής και πολύχρονης καταστροφικής δημοσιότητας αν η υπόθεση πήγαινε στα αμερικανικά δικαστήρια, η Alstrom δέχτηκε να πουλήσει ένα τμήμα της στην αμερικανική general electric. Προφανώς ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν είναι ο φύλακας της ηθικής· και τα αμερικανικά αφεντικά με μίζες δουλεύουν. Έχει όμως ο αμερικανικός καπιταλισμός ακόμα την (θεσμική) ισχύ να μπορεί να καταστρέψει αντίπαλες επιχειρήσεις· να εκβιάζει… Και οι “κυρώσεις” είναι ένα βασικό όπλο.

Ποια είναι η ως τώρα αντίδραση των θεσμών του εξίσου καπιταλιστικού και ανερχόμενου project europe; Κυρώσεις αντίστοιχου είδους δεν μπορεί να επιβάλει. Βάζει όμως πρόστιμα (επίσης τεράστια ποσά) σε αμερικανικές επιχειρήσεις που έχουν εγκαταστάσεις και στην ευρώπη· για φοροδιαφυγή. Αυτά ως τώρα.

Τα προβλήματα του αμερικανικού καπιταλισμού σα σύνολο (και όχι 5 εταιρειών παγκόσμιας εμβέλειας) είναι τόσο μεγάλα ώστε δεν έχει καταφέρει να ρεφάρει με τον ως τώρα οικονομικό / εμπορικό πόλεμο. Γι’ αυτό οι πολιτικές βιτρίνες της Ουάσιγκτον, διακομματικά, τον κλιμακώνουν. Ελπίζοντας ότι ακόμα κι αν υπάρξουν αντίμετρα, θα έχουν μικρότερες συνέπειες απ’ τις δικές τους κυρώσεις…

Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Όπως και στον κανονικό, στρατιωτικό πόλεμο, έτσι και στις «οικονομικές» εκδοχές της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης, τίποτα δεν τελειώνει αν δεν γονατίσει κάποια απ’ τις αντιμαχόμενες πλευρές.

Η «ειρήνη» απαιτεί καθαρά ηττημένους και καθαρά νικητές. Τίποτα λιγότερο.

Παλιά (ή όχι;)

Σάββατο 22 Ιούλη. Πριν κάμποσα χρόνια, ας πούμε πάνω από 10, γράψαμε κάπου δημόσια μεταξύ άλλων κι αυτές τις φράσεις:

… Το να χρησιμοποιείται ένα μέσο επικοινωνίας που όχι απλά εξασφαλίζει αλλά σχεδόν διαφημίζει την ανωνυμία (και την πλαστοπροσωπία) και κατά συνέπεια την ανευθυνότητα σαν μέσο «απελευθέρωσης» είναι κάτι που πριν λίγες δεκαετίες θα ήταν απλά αδιανόητο… Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ιδανικά για την διασπορά φημών, την συκοφαντία και την παραπληροφόρηση…

Ακόμα πιο παλιά, ας πούμε στις αρχές της δεκαετίας του ’00, είχαμε γράψει πάλι δημόσια κι αυτά:

… Μην επιδιώκετε να αποκτήσετε … εγκυρότητα μέσα από διευκολύνσεις του είδους «γράψε και συ κάτι, μπορείς». Κανένας δεν είναι κουλός, αλλά και η υπευθυνότητα δεν μοιράζεται στα περίπτερα. Θα καταλήξετε αμήχανοι θεατές σε αλληλοϋπονομεύσεις, μικροπρέπειες, αθλιότητες, φήμες και ψευτιές, που γίνονται ευκολότατες όταν κρύβονται πίσω απ’ την ανωνυμία – την οποία προσφέρατε!…

Ήταν η «μεταΣιάτλ» εποχή που το (ας πούμε) “πολιτικό underground” ανακάλυπτε με ενθουσιασμό την «ελευθερία» του internet. Εννοείται ότι με κατηγορηματικές απόψεις και διαχωρισμούς σαν τους πιο πάνω επιβεβαιώναμε το γνωστό: ότι είμαστε «στριμμένοι», «μίζεροι», «ελιτιστές»· άνθρωποι, γενικά, που καλό θα ήταν να αποφεύγει κάθε «γνήσιος επαναστάτης»…

Τα χρόνια πέρασαν, τα «απελευθερωμένα μήντια» έγιναν κοινοτοπία, απέκτησαν δυναμικές ακόμα πιο μαζικές απ’ ότι τότε (που λέγαμε τέτοια απαράδεκτα πράγματα), τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα» εγκαταστάθηκαν στην καθημερινή ζωή των υπηκόων, και οι σχετικές μας «παραξενιές» μας ξεχάστηκαν στα βάθη των (λίγων…) χρόνων.

Μια μικρή ομάδα πανεπιστημιακών απ’ την διάσημη Οξφόρδη αποφάσισε πρόσφατα να κάνει μια έρευνα για την σχέση αλγορίθμων, αυτοματισμών και πολιτικής. Μέσα στο πεδίο τους ήταν και πως χρησιμοποιούνται τα «κοινωνικά δίκτυα» απ’ τα κράτη. Το συμπέρασμά τους συνοψίζονται στη φράση: οι κυβερνοστρατοί δρουν τώρα σε παγκόσμια κλίμακα.

Ανάμεσα στις διάφορες (σχετικά) συγκεκριμένες περιπτώσεις που εντόπισαν ήταν και αυτή:

Τον Ιανουάριο του 2015 ο βρετανικός στρατός ανακοίνωσε ότι η 77η ταξιαρχία του πρόκειται να «εστιάσει σε μη φονικές επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου χρησιμοποιώντας κοινωνικά δίκτυα όπως το facebook και το twitter, για να πολεμήσει εχθρούς παίρνοντας τον έλεγχο των αφηγήσεων στην εποχή των πληροφοριών». Το βασικό καθήκον αυτής της ταξιαρχίας είναι το να διαμορφώσει την δημόσια συμπεριφορά μέσα απ’ την χρήση «δυναμικών αφηγήσεων», πολεμώντας την πολιτική προπαγάνδα που προέρχεται από τρομοκρατικές οργανώσεις. Το Ενωμένο Βασίλειο δεν είναι η μόνη περίπτωση χρησιμοποίησης του στρατού και χρηματοδοτήσεων με σκοπό την επίδραση στις πολιτικές συζητήσεις που γίνονται online. Αντίθετα πρόκειται για ένα πιο πλατύ φαινόμενο όπου οι κυβερνήσεις στρέφονται στο internet και στις πλατφόρμες του για να ελέγξουν τις πληροφοριακές ροές και τα κανάλια επικοινωνίας, έτσι ώστε να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη.

Ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις 1

Σάββατο 22 Ιούλη. Αν διαβάζετε το cyborg ξέρετε ήδη ότι αυτά τα κάνουν και οι κυβερνήσεις (το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα) και πολλές εταιρείες. Γίνονται και στα μέρη μας από κόμματα, υπηρεσίες, αφεντικά, κλπ κλπ…

Ωστόσο εκείνο που προσφέρει κάλυψη στις εκστρατείες τέτοιων μέγα-δομών είναι ότι η διασπορά φημών, η συκοφαντία και η παραπληροφόρηση είναι το αγαπημένο σπορ εκατομμυρίων υπηκόων, για τους δικούς τους (σάπιους) λόγους. Διεξάγεται ένας ανελέητος πόλεμος (υπέρ) της βλακείας σε μικροκλίμακα, διάχυτος και αποκεντρωμένος· μέσα σ’ αυτόν και υπό την κάλυψή του γίνονται και οι στοχευμένες ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας. Απ’ αυτούς που έχουν τους πόρους (ανθρώπινους, οικονομικούς, τεχνολογικούς) να τις κάνουν.

Μέσα στην «ομίχλη» της μικροκλίμακας η μεγακλίμακα περνάει όχι απλά απαρατήρητη αλλά μάλλον σαν κάτι «αδιάφορο», «φυσιολογικό», «κανονικό». Επειδή από τεχνική άποψη κοινωνικές συμπεριφορές όπως, π.χ., το κουτσομπολιό ή η εμπάθεια (πάντα μέσα στην ανωνυμία ή/και την πλαστοπροσωπία) έχουν «ανέβει στο ίδιο επίπεδο» με τις καθεστωτικές δράσεις, αυτές οι τελευταίες περνάνε εύκολα απαρατήρητες. Η «δημόσια σφαίρα» που διαμορφώνουν οι πρώτες, και κυρίως η ηθική και η αισθητική της, είναι η ιδανική ζούγκλα που χρειάζονται για να κρύβονται οι στρατοαστυνομικές και εταιρικές επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου.

Αν γυρίσει κανείς, λοιπόν, στις παλιές «στριμάδες» μας και τους ασυγχώρητους «ελιτισμούς» μας θα διαπιστώσει τι; Ότι διαβλέποντας έγκαιρα την τάση μέσα στα χαρακτηριστικά των «νέων μήντια» κάναμε αυτό που έπρεπε: προειδοποιήσαμε. Η προειδοποίησή μας δεν είχε (και δεν θα μπορούσε να έχει) στόχο να εμποδίσει τις μεγα-επιχειρήσεις των αφεντικών! Είχε όμως στόχο να προλάβει το να γίνει λάδι στα γρανάζια τέτοιων μεγα-επιχειρήσεων η μαζική, κοινωνική cyber-αφέλεια.

Πετύχαμε; Όχι… Κάναμε, μόνο, το καθήκον μας· κάτι που δεν ήταν αρκετό, ούτε όμως εύκολο. Το πρόβλημα, ένα απ’ τα πολλά και όχι μόνο δικό μας, είναι πως οι ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις των αφεντικών είναι πια πλημμύρα. Αυτό που η cyber-αφέλεια νομιμοποίησε παιχνιδιάρικα, δύσκολα θα αντιμετωπιστεί.

Ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις 2

Σάββατο 22 Ιούλη. Ο πληροφορικός βομβαρδισμός, ή ο πληροφορικός κορεσμός, ή η πληροφορική σύγχυση, είναι από τακτική άποψη πολύ σημαντικά όπλα στα χέρια μικρών και μεγάλων αφεντικών. Κτυπούν σ’ αυτό που λέγεται κοινωνική γνώση, ή κοινωνική επίγνωση· για να μην μιλήσουμε κατευθείαν για συνείδηση (που στην ετυμολογία της σημαίνει γνώση). Είναι ένα είδος ολοκληρωτικού προπαγανδιστικού πολέμου που στην πληρότητα και στην έντασή του κάνει οποιαδήποτε άλλη ανάλογη περίοδο του παρελθόντος να μοιάζει με παιδική χαρά.

Αυτή η πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται με την ανόητη μικροαστική φαντασίωση «εγώ ξέρω». Δεν αντιμετωπίζεται, επίσης, από μια κουλτούρα μικρο-απατεωνιάς (ιδεο-πολιτικής) «για να κάνουμε την δουλειά μας»· αντίθετα το «μικρό» ενισχύει το «μεγάλο». Τα «δικά μας ψέμματα ενάντια στα δικά τους» θα χάνουν πάντα· ενισχύοντας εκείνο που εύκολα αξιοποιούν οι δυνατότεροι: την διανοητική και ηθική σύγχιση.

Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Δεν θα το (ξανα)πούμε. Είναι ευθύνη του καθενός και της καθεμιάς να καταλάβει…

Κι άλλοι πύραυλοι έρχονται – γρήγορα…

Πέμπτη 30 Μάρτη. Σύμφωνα με ρώσους (αλλά και άγγλους) ειδικούς το ρωσικό στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα βρίσκεται κοντά στο να αποκτήσει ένα αξιοσημείωτο “χρονικό παράθυρο” υπεροχής στην πυραυλική τεχνολογία. Κάποια στιγμή την ερχόμενη άνοιξη θα δοκιμάσει έναν υπερηχητικό πύραυλο (Zircon) που κινούμενος με ταχύτητα 7.400 χιλιομέτρων την ώρα (έξι φορές την ταχύτητα του ήχου, που είναι 1.235 χιλ. την ώρα) θα αχρηστέψει όλα τα αμυντικά αντιπυραυλικά συστήματα που είναι διαθέσιμα διεθνώς. Μια απόσταση 250 χιλιομέτρων ο Zircon θα την καλύπτει σε 2 λεπτά· χρόνος στα όρια του dt, που κάνει αδύνατη την πετυχημένη αντίδραση της ως τώρα αντιπυραυλικής τεχνολογίας.

Αν η δοκιμή αποδειχθεί πετυχημένη, οδηγεί στο περιθώριο μεταξύ άλλων όλα τα αεροπλανοφόρα (με τα υπάρχοντα συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας). Κακό αυτό για τις “θαλάσσιες δυνάμεις”… Και έχει το «μαύρο» ενδιαφέρον του το γεγονός ότι αχρηστεύονται όχι μόνο τα υπάρχοντα τέτοια, αλλά και εκείνα που είναι υπό κατασκευήν. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον independent, τα δύο καινούργια αγγλικά αεροπλανοφόρα που βρίσκονται υπό ναυπήγηση με κόστος 8 δις ευρώ (και θα είναι έτοιμα το 2020) μπορούν να αντιμετωπίσουν πυραύλους που κινούνται το μέγιστο με την μισή ταχύτητα του Zircon. (Ε, ας βάζουν όπισθεν άμα βρίσκουν τα δύσκολα. Με την άλλη μισή ταχύτητα του Zicron…)

Με τα ως τώρα γνωστά δεδομένα, τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα βρίσκονται αρκετά πιο μπροστά απ’ τους δυτικούς στην έρευνα και στις εφαρμογές υπερηχητικών πυραύλων. Εκτός αν υπάρχουν μυστικά προγράμματα, εδώ κι εκεί, για τα οποία δεν μπορεί να γίνει κουβέντα.

Χαρήκατε; Δεν θα έπρεπε. Η πιθανότητα “χρονικού παραθύρου” σαφούς πολεμικής τεχνολογικής υπεροχής δεν είναι παράγοντας αποτροπής της όξυνσης του 4ου παγκόσμιου…. Μάλλον το αντίθετο.