Tag: πόλεμος

Η δουλειά έγινε!

Τετάρτη 12 Φλεβάρη. Μια φορά την εβδομάδα (η πιο πρόσφατη χτες) ο Πομπηίας, ο γνωστός plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, δηλώνει ταγμένος στο πλευρό της Άγκυρας – στο Idlib! Αυτό μπορεί να προκαλεί μια κάποια ναυτία στην Αθήνα, αλλά… Θαυμάσια! Τέλεια – για το μπλοκ της Αστάνα! Διότι χτες «τέλειωσε η δουλειά» της κατάληψης του Μ5, κι αυτό χωρίς να συμβούν τα εξής: να ανακατευτεί είτε το Τελ Αβίβ είτε η Ουάσιγκτον με τίποτα πυραυλικές επιθέσεις υπεράσπισης των αμάχων του θύλακα…

Ούτε η Άγκυρα εμπόδισε αυτήν την επιχειρήση… Εκείνο που έχει κάνει – σε πρώτο επίπεδο – είναι ότι έχει καταλάβει στρατιωτικά τον υπόλοιπο θύλακα, και «υπερασπίζεται» την ίδια την πόλη του Idlib, παρότι είναι εξαιρετικά απίθανο ότι ο συριακός στρατός ‘n’ friends, που βρίσκεται αρκετά κοντά, θα έκανε τέτοια επιχείρηση κατάληψης της πόλης. Με δεδομένο ότι το τουρκικό καθεστώς δεν χρησιμοποιεί αεροπορία, η “αναμέτρησή” του με το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του είναι τόσο εικονική όσο δεν γίνεται περισσότερο. Χύνεται βέβαια κάποιο αίμα ένθεν κακείθεν (αν και υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το τι είναι παραγματικότητα και τι διόγκωση δημιουργίας εντυπώσεων, αφού δεν υπάρχουν “ουδέτεροι τρίτοι” για να καταγράφουν τα γεγονότα…). Αλλά αυτό είναι το τίμημα της πειστικότητας, η δραματουργία που απαιτούν οι περιστάσεις.

Ο Μ5 (που ήταν ο στόχος της επιχείρησης) επανακαταλήφθηκε χτες· η Άγκυρα υπερασπίζεται «αυτοπροσώπως» το Idlib· καταλαβαίνετε τις προεκτάσεις της εξέλιξης;

Με την συμφωνία του Sochi το 2018 Άγκυρα και Μόσχα είχαν συμφωνήσει για την δημιουργία μιας ικανής αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης στον θύλακα του Idlib, έτσι ώστε – μεταξύ άλλων – να αρχίσει η ομαλή και χωρίς κινδύνους χρήση των Μ5 και Μ4. Ανάμεσα στα δύο κράτη μεσολαβούσαν όμως οι ένοπλοι μέσα στο θύλακα, που έπρεπε να πειστούν.

Μετά την διπλή εισβολή των τελευταίων εβδομάδων, απ’ την μια απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends εναντίον των σκληροπυρηνικών αντικαθεστωτικών, και απ’ την άλλη από τον τουρκικό στρατό υπέρ, υποτίθεται, των «λογικών» αντικαθεστωτικών, η γεωμετρία της συμφωνίας του 2018 άλλαξε σε δύο σημεία. Πρώτον, ο Μ5 πέρασε στον έλεγχο της Δαμασκού. Δεύτερον, από εδώ και στο εξής, οι εκεχειρίες θα συμφωνούνται απευθείας μεταξύ των μελών του πλοκ της Αστάνα (Άγκυρα / Δαμασκός / Μόσχα / Τεχεράνη…) · χωρίς να λαμβάνονται υπόψη αυτοί οι σκληροπυρηνικοί… Γιατί έχουν πλέον από πάνω τους τον τουρκικό στρατό, και δεν έχουν πια «πολιτική ύπαρξη» έστω και κατ’ ευφημισμό ανεξάρτητη – μια «πολιτική ύπαρξη» που τους είχε αναγνωριστεί καταχρηστικά, και την χρησιμοποίησαν ανεξέλεγκτα.

Δεν είναι τέλεια (για τους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα) μια τέτοια εξέλιξη; (Μας θυμίζει το πως απαλλοτριώνονται απ’ τα κόμματα διάφοροι αδέσποτοι αγώνες· και ύστερα τα κόμματα «λύνουν το πρόβλημα» μεταξύ τους…)

Α, παρεπιπτόντως, σε σχέση με κάτι αμερικανικούς εκβιασμούς που σχολιάζαμε πριν λίγες ημέρες: το τουρκικό καθεστώς έχει αραιώσει την συμμετοχή του στρατού του στις κοινές περιπολίες με τον ρωσικό στη βόρεια συρία…

Σημειώστε το.

Idlib

Δευτέρα 10 Φλεβάρη. …Η τουρκία… έχει προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την επιρροή της στις αντικαθεστωτικές ομάδες. Έχει ήδη αποτελέσματα σε σχέση με τον περιορισμό των εξτρεμιστικών ομάδων μέσα στο Idlib. Αποφεύγοντας τις εσωτερικές συγκρούσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο την ζωή αμάχων, η τουρκία άρχισε να πείθει βασικές αντικαθεστωτικές ομάδες να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να αμφισβητήσουν την Hayat Tahrir al Sham (HTS) και άλλους. Ενώνωντας αντικαθεστωτικές ομάδες η τουρκία τις έσπρωξε να αντιμετωπίσουν την HTS και την Huras al Din, που είναι ήδη μη δημοφιλείς μεταξύ των αμάχων στο Idlib. Αυτή η αντίθεση άρχισε να έχει αποτελέσματα, αντιμετωπίζοντας τους τρομοκράτες. Οι αντίπαλοί τους πήραν τον έλεγχο σε πολλά κρίσιμα σημεία, περιλαμβανόμενων πυκνοκατοικημένων πόλεων της επαρχίας.

Οι επιθέσεις του καθεστώτος, ωστόσο, επέτρεψαν στους τρομοκράτες να ξαναπάρουν το πάνω χέρι, και τον έλεγχο θέσεων που είχαν χάσει… Μ’ άλλα λόγια η HTS πήρε κεφάλι σε σχέση με άλλες οργανώσεις μέσα στο Idlib εξαιτίας των μεγάλων επιχειρήσεων του συριακού καθεστώτος που παραβιάζουν την συμφωνία του Sochi και την διαδικασία της Astana…

Απόσπασμα από χθεσινό άρθρο στην τουρκική καθεστωτική daily sabah, της Merve Sebnem Oruc… Αν διαβαστεί πίσω απ’ τις γραμμές, εκτός απ’ το κλαψούρισμα (για το συριακό καθεστώς που αναποδογυρίζει, δήθεν, τις τουρκικές επιτυχίες στην απομόνωση της HTS) μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει εκείνο που η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει τις τελευταίες ημέρες. Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα, έχοντας περιορισμένα αποστελέσματα στον έλεγχο των σαουδαραβο-πληρωμένων μισθοφόρων του θύλακα, δεν θα μπορούσε παρά να αποδεχτεί την εναλλακτική (που άλλωστε περιλαμβανόταν ρητά στην συμφωνία του Sochi), δηλαδή την στρατιωτική εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στο Idlib.

Όπως και έγινε. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές απέμεναν γύρω στα 5 χιλιόμετρα του αυτοκινητοδρόμου Μ5 Aleppo – Δαμασκός να καταληφθούν απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends· την ίδια ώρα που ο «φορτωμένος» τουρκικός στρατός στο Idlib φτιάχνει καινούργια παρατηρητήρια / φυλάκια στις θέσεις που η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει όταν είχε υπογραφτεί η συμφωνία του Sochi: στα δυτικά του M5: αρκετά “πιο μέσα” σε σχέση με τα παλιά όρια. Αυτό κοτζαμάν υπ.αμ. Akar, το σερβίρει σαν (τουρκικό) “plan B”… υποθέτουμε για να το φάνε οι επιρροές του στο idlib.

Φαίνεται ότι προς το παρόν (;) δεν τίθεται θέμα επιχειρήσεων για την κατάληψη και του Μ4, απ’ το Aleppo (μέσω της υπό τον έλεγχο του Άσαντ πια πόλης Saraqib) στην Latakia. Είναι κάτι σαν μια τελευταία ευκαιρία προς την Άγκυρα να συμμαζέψει τους αντικαθεστωτικούς στο Idlib και να εξουδετερώσει τους proxies του Ριάντ.

Γιατί πέρα απ’ το ότι δεν έγινε ρωσο-τουρκικός πόλεμος (πόσες θείες Λίτσες θα ζήσουν και θα πεθάνουν μ’ αυτόν το καϋμό;) η κατάληψη του Μ5 έδειξε ξανά, ακόμα και στους πιο «σκληροπυρηνικούς» από τους αντικαθεστωτικούς, ότι δεν έχουν κανένα μέλλον από στρατιωτική άποψη. Και πως αν τους χρειάζεται η προστασία της Άγκυρας δεν είναι επειδή ο τουρκικός στρατός θα μπλέξει σε πόλεμο με τον συριακό ‘n’ friends, αλλά για πολιτικούς λόγους: επειδή ανήκει στο κλάμπ των πραγματικών αφεντικών του θύλακα…

Συρία 2

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Υπάρχει σ’ αυτό το σημείο ένα ζήτημα που δεν θίγεται. Στο πρόσφατο παρελθόν η Ουάσιγκτον (και από κοντά το Λονδίνο και το Παρίσι) εμφανίζονταν σαν προστάτες αυτών των αντικαθεστωτικών μέσω του φλογερού πάθους τους για την τύχη των αμάχων, κλπ. «Κανονικά» θα έπρεπε ήδη να έχει σκηνοθετηθεί μια «επίθεση με αέρια κατά αμάχων» (δήθεν απ’ τον συριακό στρατό), και θα έπρεπε η ανθρωπιστική δύση να έχει κινητοποιηθεί προπαγανδιστικά και όχι μόνο, ακόμα και με πυραύλους, για να σταματήσει η «σφαγή των αθώων στο Idlib»… Τι έχει συμβεί τώρα; Οι συνήθεις υπερασπιστές των αδυνάτων βαρέθηκαν;

Όχι! Η Ουάσιγκτον προσπάθησε να περάσει απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε ένα ψήφισμα που να καταδικάζει τις συνεχιζόμενες, αδικαιολόγητες και ανελέητες επιθέσεις στο λαό του Idlib απ’ το καθεστώς Άσαντ, την ρωσία, το ιράν και την Χεζμπ’ Αλλάχ… Δεν υπήρχε περίπτωση να εγκριθεί αφού η Μόσχα (και το Πεκίνο) έχει βέτο εκεί…

Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως ο λόγος που οι δυτικοί “προστάτες των άμαχων” δεν έχουν αναλάβει άμεση δράση στο Idlib είναι ο τρόπος με τον οποίο κινείται η Άγκυρα σαν ο άμεσος και κοντινός «προστάτης» τους. Δεν θα πρέπει να ήταν δύσκολο για το τουρκικό καθεστώς να πείσει την Ουάσιγκτον ότι «παίρνει την υπόθεση στα χέρια του» και ότι, κατά συνέπεια, «δεν χρειάζεται η παρέμβασή της, που θα περιπλέξει τα πράγματα». Αν λάβει κανείς υπόψη του πως η επίθεση του συριακού στρατού ‘n’ friends κρατάει πάνω από μήνα, εκτιμάμε πως ήταν κυρίως η Άγκυρα που της εξασφάλισε τον ζωτικής σημασίας χρόνο να προχωρήσει, χωρίς τα εμπόδια που θα είχε αν εμφανίζονταν «τιμωροί». (Φυσικά το Τελ Αβίβ δεν θα μπορούσε να συγκρατηθεί: προσπάθησε να κτυπήσει την Δαμασκό…)

Το αν οι εκτιμήσεις μας είναι σωστές ή όχι θα αποδειχθεί γρήγορα. Το βέβαιο είναι, σε κάθε περίπτωση, ότι η κατασκευή ψευδών εντυπώσεων είναι μέρος ενός πολέμου σαν αυτόν που γίνεται (και) στο συριακό πεδίο μάχης. Όπου, ας το θυμίσουμε, το ψοφιοκουναβιστάν είναι στρατιωτικά παρόν…

(φωτογραφία: Μην παραξενευτείτε: δεν υπάρχει αμερικανική πρεσβεία στη Δαμασκό!! Έχει μετακομίσει αλλού – δεν ξέρουμε που – αλλά παριστάνει ακόμα ότι είναι “u.s. embassy Damascus”! Παλιά αυτό λεγόταν κοροϊδία. Τώρα λέγεται εναλλακτική πραγματικότητα, και είναι της μόδας…)

Μέση Ανατολή

Σάββατο 8 Φλεβάρη. Πριν λίγες ημέρες (Τετάρτη 5 Φλεβάρη, Από το Idlib στο Qamishli), κάνοντας μια υποχρεωτικά σύντομη επισκόπηση των εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης, σημειώναμε μεταξύ άλλων:

…Ακόμα πιο εμφατική σε σχέση μ’ αυτά τα μπλόκα ήταν η επίσκεψη του αμερικάνου αρχικαραβανά Tod Wolters (επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την ευρώπη και επίσης αρχικαραβανάς του νατο….) στις 30 του περασμένου Γενάρη, στην Άγκυρα. Στόχος του ήταν να «αποσπάσει» το τουρκικό καθεστώς απ’ την συμμαχία του με το ρωσικό, αρχίζοντας απ’ την «ζώνη ασφαλείας» στη βορειοανατολική συρία! Να σταματήσει, δηλαδή, η Άγκυρα τις κοινές περιπολίες της με την Μόσχα… Με αντάλλαγμα τι άραγε;

Με αντάλλαγμα, ίσως, την «ήπια» μεταχείριση της κρατικής τράπεζας Halkbank… Η συγκεκριμένη τράπεζα κατηγορείται απ’ το αμερικανικό κράτος ότι συμμετείχε στο σπάσιμο του εμπάργκο κατά της Τεχεράνης. Αρνήθηκε να παρουσιαστεί στο σε βάρος της δικαστήριο, κι αυτό θεωρείται επιπλέον αδίκημα… Τώρα εκκρεμεί μια δικαστική απόφαση για πρόστιμο 1 εκατομμυρίου δολαρίων για κάθε μέρα που αρνείται να «συνεργαστεί», το οποίο θα διπλασιάζεται κάθε βδομάδα.

Είναι αδύνατο να υπάρξει τέτοια «συνεργασία» εφόσον μαζί με την Halkbank εμπλέκονται στην υπόθεση διάφοροι υπουργοί του Erdogan, ακόμα και ο γυιός του. Απ’ την άλλη, αν επιβληθεί το πρόστιμο όπως έχει ζητηθεί, η συγκεκριμένη τράπεζα θα «πεταχτεί έξω» απ’ το αμερικανοκρατούμενο swift, με σοβαρές συνέπειες για όλο το τουρκικό τραπεζικό σύστημα.

Η Ουάσιγκτον έστειλε τον αρχιστράτηγό της στην Άγκυρα για να εκβιάσει, με την απειλή του «λιβανέζικου μοντέλου» (όπου η «τιμωρία» μιας τράπεζας κτύπησε το σύνολο του λιβανέζικου τραπεζικού συστήματος…) ώστε η Άγκυρα να τα σπάσει με την Μόσχα και την Τεχεράνη. Θα υποκύψει στον εκβιασμό ο Erdogan;

…

Η (για τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγούς) «ανεξήγητη» κατά κύριο λόγο φραστική ένταση μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας για το Idlib (πυροδοτημένη απ’ την πρώτη), με άλλα λόγια το θέαμα μιας “σύγκρουσης” ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο συμμάχους, έφερε ένα αποτέλεσμα. Προσωρινό: το αμερικανικό δικαστήριο που εξετάζει την υπόθεση της Halkbank δέχτηκε να την «παγώσει»!… Για την ακρίβεια, μια σειρά ενστάσεων των δικηγόρων της τουρκικής τράπεζας περί αναρμοδιότητας του αμερικανικού δικαστικού συστήματος να ελέγξει την Halkbank παραπέμφθηκε πριν λίγες ημέρες προς εξέταση σ’ ένα ανώτερο επίπεδο. Πράγμα που σημαίνει πως μέχρι να εκδοθεί απόφαση σταματάει η εκδίκαση… (Ένας δημοκρατικός γερουσιαστής, μέλος της οικονομικής επιτροπής του αμερικανικού υπ.οικ., ονόματι Ron Wyden, «στράβωσε» με την εξέλιξη, και ζητάει εξηγήσεις για την εμπλοκή του ψόφιου κουναβιού σ’ αυτήν…).

Φαίνεται ωστόσο ότι η μεν “αναστολή” θα είναι προσωρινή, ο δε αμερικανικός εκβιασμός διαρκείας. Πρακτικά, στον θύλακα του Idlib, ο τουρκικός στρατός δεν έχει εμποδίσει την προέλαση του συριακού στρατού ‘n’ friends. Ο ένας απ’ τους δύο στρατηγικής σημασίας αυτοκινητοδρόμους, ο Μ5 που συνδέει το Aleppo και την Δαμασκό, είναι ήδη σχεδόν υπό τον πλήρη έλεγχο του Άσαντ, ενώ η Άγκυρα φτιάχνει «φυλάκια» δυτικότερα.

Όμως αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει κυρίως τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι η βορειοανατολική συρία, και οι κοινές περιπολίες τουρκικού και ρωσικού στρατού κατά μήκος των συρο-τουρκικών συνόρων. Είναι σημαντική αυτή η περιοχή επειδή από εκεί πηγαινοέρχεται (στο ιράκ) ο αμερικανικός στρατός στις βάσεις στην κατεχόμενη ανατολική συρία. Αν αναγκαστεί να αναδιπλωθεί στο ιράκ, θα προσπαθήσει να μετακομίσει στο ιρακινό κουρδιστάν – συνεπώς ο συγκεκριμένος διάδρομος θα εξακολουθήσει να έχει μεγάλη σημασία…

Συγκεκριμένες προβλέψεις δεν θα κάνουμε. Αλλά οι αμερικανικές προσπάθειες για «οχύρωση» στο συριακό / ιρακινό πεδίο μάχης θα οξύνουν την αναμέτρηση· το θεωρούμε σίγουρο.

Πρόβες;

Σάββατο 8 Φλεβάρη. Φούσκωσε γρήγορα, από ώρα σε ώρα, πριν μια βδομάδα, το Σάββατο 1/2: «η Άγκυρα προκαλεί στέλνοντας ένα ερευνητικό πλοίο στα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, νότια του Καστελόριζου»… Μια ελληνική φρεγάτα είναι έτοιμη για… Ο δημαγωγικός βομβαρδισμός κατασκευάζε την ομίχλη εν δυνάμει «θερμού επεισοδίου»· μ’ όλες τις εθνοπατριωτικές κορώνες… Δυστυχώς δεν μπορούμε εδώ να αναπαράξουμε την δραματουργία – αλλά σας διαβεβαιώνουμε: ήταν βγαλμένη απ’ τα καλύτερα διαθέσιμα εγχειρίδια των ελληνικών κρατικών υπηρεσιών για psy-ops… (Μέχρι και βίντεο “ανέβασε” ο γνωστός έμπορος θεϊκής αλληλογραφίας, με πύραυλο να βυθίζει το άθλιο εχθρικό πλοίο· προφανώς, σαν άνθρωπος των μηχανισμών, το είχε έτοιμο…)

Ύστερα το πράγμα ξεφούσκωσε. Ένας απ’ τους εθνικούς αρχιδημαγωγούς (που προς το παρόν εμφανίζεται σαν «ρεαλιστής») έγραφε στην καθεστωτική «καθημερινή» μετά από μέρες, την περασμένη Τετάρτη, κάτω απ’ τον τίτλο «επικίνδυνη άγνοια»:

Πριν διχαστούμε ανάμεσα σε προδότες και πατριώτες για το αν πρέπει να προσφύγουμε στη Χάγη και άλλα πολλά, καλό θα ήταν να είμαστε σίγουροι για το ακριβώς μιλάμε. Η άγνοια είναι επικίνδυνο πράγμα, ειδικά όταν χαρακτηρίζει δήθεν ειδικούς ή απλά «ξερόλες».

Ακούσαμε και διαβάσαμε, για παράδειγμα, ότι τουρκικό ερευνητικό σκάφος μπήκε και βγήκε από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Το εν λόγω σκάφος βρισκόταν όμως πάνω από 150 μίλια νότια από το Καστελλόριζο. Τα ελληνικά χωρικά ύδατα βρίσκονται στα 6 μίλια. Ακούσαμε επίσης ότι παραβιάστηκε η ελληνική αοζ. Η οποία δεν έχει οριστεί ακόμη… Και τέλος, διαβάσαμε σε επίσημη ανακοίνωση ότι το «Ορούτς Ρέις» βγήκε εκτός του ελληνικού FIR, λες και ήταν αεροσκάφος… Η ευκολία με την οποία αναμασώνται κλισέ και λανθασμένα στερεότυπα από ραδιόφωνα, σάιτ και τηλεοράσεις είναι πραγματικά εντυπωσιακή…

Το ότι η εφημερίδα της οποίας είναι διευθυντής ο εν λόγω «ρεαλιστής» συμμετείχε στην παραπληροφόρηση δεν είναι, πάντως, καθόλου εντυπωσιακό! Αν είσαι επαγγελματίας ψεύτης μπορείς να κοροϊδεύεις ακόμα και τους πελάτες σου.

Έχει όμως σημασία (έστω: για εμάς) ότι κανένας εθνικός δημαγωγός δεν έγραψε ή μετέδωσε οποιοδήποτε παραμύθι για την (ανύπαρκτη) «εισβολή» και την «πρόκληση» του τουρκικού ερευνητικού επειδή βρισκόταν κάπου εκεί γύρω… και το είδε… Όλοι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί εκείνες τις ώρες της περασμένης Παρασκευής / Σαββάτου πήραν οδηγίες (και «non papers»…), δηλαδή «γραμμή», είτε απ’ το ελληνικό υπουργείο πολέμου, είτε απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, είτε και απ’ τα δύο. Συνεπώς, αντίθετα απ’ τα λεγόμενα του εθνικού αρχιδημαγωγού, το ζήτημα εμφανίστηκε μεν βαρύ κι ασήκωτο στα μήντια – αλλά (τίποτα εντυπωσιακό…) διαμορφώθηκε κατάλληλα προς εσωτερική κατ’ αρχήν κατανάλωση απ’ το ρημαδογκουβέρνο.

Για ποιο λόγο; Την Παρασκευή 31 Γενάρη (μερικές ώρες πριν κτυπήσει ο “εθνικός συναγερμός”), γράφαμε μεταξύ άλλων (Αφού φέτος δεν έχει κάνει κρύα, ποιός γουστάρει φωτιά στη θάλασσα;) κι αυτό:

… Αν, για παράδειγμα, το ελλαδιστάν προκαλούσε μια προβοκάτσια, ένα «θερμό επεισόδιο», νότια της Κρήτης ας πούμε, έχοντας εξασφαλίσει τις πλάτες του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron – και την μεσολαβητική ουδετερότητα του ψοφιοκουναβιστάν; Αν το ελληνικό κράτος / παρακράτος προκαλούσε ένα τέτοιο «θερμό επεισόδιο» (υπερασπίζοντας, as usual, το εθνικό και το διεθνές δίκαιο – ξέρετε τώρα…) παριστάνοντας (με μια κάποια γαλλική βοήθεια…) ότι επίκειται «γενική πολεμική ανάφλεξη»… και μετά πήγαινε το πράγμα σε διαπραγματεύσεις Αθήνα Άγκυρας μέσω μιας θεαματικής (με το «θ» κεφαλαίο…), δηλαδή εικονικής τροποποίησης των συσχετισμών; Δεν θα ήταν αυτό καλύτερο και πιο αποδεκτό ακόμα και για τις αιωρούμενες θείες Λίστες;

Συμπτωματικά ή όχι, αυτές οι «περιθωριακές» απόψεις της ασταμάτητης μηχανής είχαν αξία πρόβλεψης μέσα σε λίγες ώρες: το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο απέδειξε ότι πάει γυρεύοντας. Στην περίπτωση του Ουρούτς Ρέις, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα, ίσως από υπερβάλλοντα ζήλο, έβαλε μπροστά την δημαγωγική μηχανή του – αλλά «δεν έκατσε».

(φωτογραφία: Ο γνωστός καλός τσαμπουκαλεμένος χάρτης, με την όχι οριοθετημένη ελληνική αοζ να δίνει φιλάκια στην όχι οριοθετημένη νοτιοκυπριακή αοζ – απ’ την εφημερίδα του εθνικού αρχιδημαγωγού… Τα πολεμικά είναι, προφανώς, για να συνηθίζει το πόπολο στην ιδέα…

Προσέξτε την λεπτομέρεια του σκηνοθέτη: οι τουρκικές φρεγάτες είναι πάνω στη υποτιθέμενη συνοριακή γραμμή, ενώ οι ελληνικές σε σαφώς πιο αμυντική θέση. Αν υπάρχει VAR για τέτοιες περιπτώσεις, στελεχωμένο με τους κατάλληλους ανθρώπους, σίγουρα θα δώσει πέναλντι – υπέρ του ελλαδιστάν…)

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Σάββατο 8 Φλεβάρη. Το «ξεφούσκωμα» της υπόθεσης «Ουρούτς Ρέις» (και τα σχετικά κωμικά, συμπεριλαμβανόμενων διάφορων γελοίων δηλώσεων του υπ.αμ.) σημαίνει, μήπως, ότι κάηκε η ελληνική ιμπεριαλιστική μεθόδευση; Όλα (μας) δείχνουν πως όχι.

Συνεντευξιαζόμενος χτες στην κρατική ερτ ο γύπας υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έβαλε τα πράγματα στη θέση τους:

…Κληθείς να απαντήσει για το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Oruc Reis, ο υπουργός Εξωτερικών ανέφερε πως δεν υπήρξε επεισόδιο γύρω από το πλου του συγκεκριμένου πλοίου και απάντησε ρητά πως δεν ήταν τεστ των ελληνικών αντανακλαστικών. «Δεν νομίζω ότι αριστεύσαμε στην επικοινωνία στο συγκεκριμένο θέμα» παραδέχθηκε.

Σε ερώτηση για την ανακοίνωση του εκπροσώπου της τουρκικής προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν ότι η Τουρκία θα κάνει έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο στις περιοχές που κατά την άποψή της ορίζονται από το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, έστειλε το μήνυμα να μην συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο. «Θα ευχόμουν και θα εισηγούμουν στην Τουρκία να μην το κάνει αυτό. Φιλική μου συμβουλή προς την Τουρκία θα ήταν να μην συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο» διεμήνυσε ξεκάθαρα…

Το να λέει ένας γύπας ότι «δεν αριστεύσαμε στην επικοινωνία» σημαίνει κάτι του είδους «τινάξαμε τα φτερά μας κάνοντας φασαρία χωρίς να έχουμε μπροστά μας κρέας»… Το να δίνει όμως φιλικές συμβουλές ο σφουγγοκωλάριος του Guaido, του Haftar, του Sisi, των Salman και του Netanyahu σημαίνει (στη γλώσσα των ανθρωποφάγων) ότι η εθνική μηχανή περιμένει μια επόμενη ευκαιρία – για να βρει κρέας…

Αν γίνει έτσι, να είστε σίγουροι: κανένας εθνικός αρχιδημαγωγός δεν πρόκειται να πει …μα δεν έχει οριστεί ελληνική αοζ νότια (ή ανατολικά) της Κρήτης…

(φωτογραφία: Να ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί ο “νέος εθνικός διχασμός” του ποδοσφαιρικού είδους … πάνω απ’ τη Λαμία είναι βουλγαρία…)

Ψοφιοκουναβιστάν

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Να, λοιπόν, που μια εκτίμησή μας αποδείχτηκε λάθος – κατ’ αρχήν… Το ψόφιο κουνάβι δεν οδηγήθηκε σε παραίτηση, και κατά συνέπεια θα προχωρήσει αγέρωχα την προεκλογική του εκστρατεία. Η απόρριψη της καταδίκης του είναι δεδομένη: με την εξαίρεση ενός συντηρητικού γερουσιαστή, οι υπόλοιποι (συντηρητικοί) ψήφισαν υπέρ του σαν μπλοκ: πρόκειται για γεγονός οριστικό την δεδομένη στιγμή. Χρειάζονταν 3 ακόμα (συντηρητικοί) για να καταδικαστεί· δεν βρέθηκαν. Κι αυτό είναι γεγονός.

Ωστόσο, ακριβώς πίσω απ’ τα γεγονότα, υπάρχουν τα βασικά δεδομένα κάποιας υπονοούμενης συναλλαγής ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αντιπάλους του μέσα στο ρεπουμπλικανικό κόμμα. Το πιο χαρακτηριστικό είναι η άρνηση (των συντηρητικών γερουσιαστών) να εξεταστούν μάρτυρες κατά την διάρκεια της «δίκης». Είτε «παλιοί» (όπως ο πράκτορας της cia που διέρρευσε τα στοιχεία για το τηλεφώνημα του ψόφιου κουναβιού με τον ουκρανό Zelensky…) είτε «καινούργιοι», όπως ο πολύς νεοσυντηρητικός και πρώην σύμβουλος ασφαλείας Bolton. Του οποίου το βιβλίο (που «δίνει» το ψόφιο κουνάβι) αναμένεται κάποια στιγμή τον Μάρτη. Η εξέταση μαρτύρων είναι δουλειά της βουλής είπαν, κλείνοντας μια κι έξω το θέμα· παρότι τα λεγόμενα του Bolton έγιναν γνωστά μετά το τέλος της ανακριτικής διαδικασίας στη βουλή.

Αν καλούνταν αυτοί οι μάρτυρες σε ακρόαση απ’ τους γερουσιαστές θα ήταν πολύ δυσκολότερο σε κάποιους να απαλλάξουν το ψόφιο κουνάβι. Μοιάζει λοιπόν ότι το να μην καταθέσουν (κάτι που διευκόλυνε την απαλλαγή) ήταν προϊόν κάποιου παρασκηνιακού ενδοκομματικού (μαφιόζικου…) συμβιβασμού ανάμεσα στους υποστηρικτές της «γραμμής Trump» και εκείνους της «γραμμής Pence».

Ήδη ο τρόπος που εξελίχθηκε η «δίκη», και το γεγονός ότι η χωρίς μάρτυρες απαλλαγή του ψόφιου κουναβιού ήταν απλά θέμα κομματικών συσχετισμών και κομματικής πειθαρχίας στη γερουσία (53 συντηρητικοί έναντι 45 δημοκρατικών + 2 ανεξάρτητους), είναι αντικείμενο κριτικών όχι μόνο απ’ τους δημοκρατικούς αλλά και από διάφορους κύκλους συντηρητικών. Υπονοεί αυτό ένα είδος ομηρίας του ψόφιου κουναβιού απ’ τους σκληροπυρηνικούς του αμερικανικού βαθέος κράτους απο ‘δω και στο εξής;

Θα φανεί – αυτά δεν κρύβονται…

Κάντο να μοιάζει αληθινό…

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Το τουρκικό πυροβολικό κτυπάει θέσεις του συριακού στρατού ‘n’ friends (που προελαύνουν απ’ τα ανατολικά στον θύλακα του Idlib) – και αντιστρόφως. Αυτό είναι αρκετό για να αναβιώσουν τα αγαπημένα θεωρήματα: όπου νάναι η Άγκυρα θα στραφεί εναντίον της Μόσχας… Για όσους βολεύονται έτσι, super: το σύννεφο καπνού δουλεύει!!!

Μιας και η ασταμάτητη μηχανή έχει καιρό να αναφερθεί στο τι συμβαίνει στο συριακό πεδίο μάχης, αναγκαστικά τώρα η αναφορά θα είναι συμπυκνωμένη. Τα βασικά γεγονότα που θα πρέπει να έχετε υπόψη σας για να καταλάβαιτε τι πραγματικά συμβαίνει εκεί είναι αυτά:

– Ο συριακός στρατός ‘n’ friends (υπάρχουν ενισχύσεις τόσο απ’ την Χεζμπ’ Αλλάχ όσο και από μισθοφόρους των ιρανών φρουρών της επανάστασης), με την δραστήρια δράση των ρωσικών βομβαρδιστικών, έχει «σπάσει» τις άμυνες των χρηματοδοτούμενων απ’ τον τοξικό αντικαθεστωτικών (της Hay’at Tahrir al-Sham, hts), έχει καταλάβει μεγάλο μέρος του αυτοκινητόδρομου Aleppo – Δαμασμός (M4) και προωθείται για να καταλάβει και τον M5, που οδηγεί στη Λατάκια (όπου υπάρχει ρωσική βάση). Στο βαθμό που αυτή η επιχειρήση ολοκληρωθεί (και τα τωρινά δεδομένα αυτό δείχνουν) ο «ανταρτοκρατούμενος» θύλακας του Idlib θα συρρικνωθεί τουλάχιστον κατά τα 2/5 της έκτασής του· ενώ θα αποκατασταθεί η επικοινωνία του Aleppo με την Δαμασκό και την Λατάκια· και η ασφάλεια της ρωσικής βάσης εκεί…

– Ο αμερικανικός στρατός παρεμποδίζει συστηματικά τις κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες στο ανατολικό τμήμα των συρο-τουρκικών συνόρων…

– Η Άγκυρα μεταφέρει σταθερά (με την πειθώ των μεγάλων μισθών) αντικαθεστωτικούς σύρους ένοπλους στη λιβύη…

Πώς σχετίζονται αυτά (και άλλα γύρω γύρω) που φαινομενικά μοιάζουν άσχετα; Ένα ένα, στη συνέχεια.

(φωτογραφία: Αμερικανικά τεθωρακισμένα μπλοκάρουν ρωσικά στη βόρεια συρία. Face to face σ’ ένα δευτερεύον πεδίο μάχης: είναι κάποια αναγγελία, κάποια εισαγωγή στα «προσεχώς»;

Πείτε την γνώμη σας…)

Idlib

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Με την «συμφωνία του Sochi» (Σεπτέμβρης 2018) η Άγκυρα είχε αναλάβει να «μαζέψει» οριστικά τους ένοπλους της hts, «με τον έναν ή τον άλλο τρόπο»· και να φροντίσει να δημιουργηθεί μια «μη εμπόλεμη ζώνη» στα νότια και στα ανατολικά του θύλακα του Idlib, επιτρέποντας έτσι την ανεμπόδιστη χρήση των Μ4 και Μ5 στο καθεστώς Άσαντ και σ’ όλους τους συμμάχους του.

Ο Erdogan απέτυχε σ’ αυτήν την αποστολή, και τον λόγο τον έχουμε αναφέρει έγκαιρα: ο τοξικός, που χρηματοδοτεί την hts δεν έχει κάνει πίσω στο συριακό πεδίο μάχης (όπως ούτε και στο υεμενίτικο). Πράγμα που σήμαινε και σημαίνει ότι η «λύση 2» ήταν / είναι αυτή που ξετυλίγεται τώρα: η στρατιωτική νίκη και κατάκτηση των εδαφών που με την «συμφωνία του Sochi» θα έπρεπε να έχουν αδειάσει ειρηνικά / συναινετικά (με την παρέμβαση σε διάφορα επίπεδα της Άγκυρας…).

Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov το διατύπωσε καθαρά συνεντευξιαζόμενος χτες:

…Δυστυχώς, σ’ αυτή τη φάση, η τουρκική πλευρά απέτυχε να ικανοποιήσει δύο βασικές δεσμεύσεις της που ελπίζαμε ότι θα έλυναν το πρόβλημα του Idlib. Πρώτον, απέτυχε να χωρίσει την ένοπλη αντιπολίτευση που συνεργάζεται με τους τούρκους και είναι έτοιμη για διάλογο με την κυβέρνηση, απ’ τους τρομοκράτες του Nusra Front που τώρα έχουν γίνει η «Hayat Tahrir al-Sham»… Πρέπει να υπογραμμίσω ξανά ότι λαμβάνοντας υπόψη όλους τους παράγοντες, η ρωσία δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα μόνη της, αλλά μπορεί να πολεμήσει για την άνευ όρων και προσεκτική εφαρμογή των συμφωνιών για το Idlib. Αυτό είναι που συζητάμε με τους τούρκους εταίρους μας…

Όσες φορές η Άγκυρα επιχείρησε και κατάφερε (μόνο εν μέρει) να αποσπάσει κάποιους ένοπλους απ’ την hts, ήταν επειδή ο συριακός στρατός με την βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας “πίεζε” τον θύλακα, καταλαμβάνοντας εδάφη στην περίμετρό του. Απ’ την στιγμή που ξεκαθαρίστηκε ότι η Άγκυρα έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές της μ’ αυτές τις “μικρές πιέσεις”, οι συνεταίροι της στο μπλοκ της Αστάνα, η Δαμασκός, η Μόσχα και η Τεχεράνη, προχώρησαν σε κανονική εισβολή στον θύλακα· αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες.

Είναι πραγματικά αντίθετη η Άγκυρα σ’ αυτήν την εξέλιξη; Λέμε: φυσικά και όχι! Δεν μπορεί, βέβαια, να την επικροτήσει ανοικτά· είναι αναγκασμένη να την “καταδικάζει”. Και, εφόσον, η εισβολή είναι σοβαρή και οι επιτυχίες του συριακού στρατού σημαντικές, για να συνεχίσει να εμφανίζεται (η Άγκυρα) σαν “φίλη” των αντικαθεστωτικών του Idlib πρέπει να ρίξει και καμμιά κανονιά (κατά του συριακού στρατού).

Όμως αυτό που κάνει ήδη το τουρκικό καθεστώς είναι να αξιοποιεί αυτήν την εισβολή! Καθώς οι οικογένειες των ενόπλων της hts ψάχνουν καταφύγιο σε εδάφη βορειότερα, ελεγχόμενα απ’ τον τουρκικό στρατό (: θύλακας του Afrin), τις συλλαμβάνει και τις κρατάει σαν ομήρους, για να αναγκάζει έναν έναν αυτούς τους ένοπλους να περάσουν στο δικό του μισθολόγιο… Το κόλπο δουλεύει. Αργά αλλά δουλεύει. Φαίνεται ότι η Άγκυρα εγκατέλειψε την «συλλογική» διαχείριση της μεταστροφής των ενόπλων της hts, και περνάει στην «εξατομικευμένη». Αν είναι έτσι, είναι τακτική συνεπέστατη με τους μεταμοντέρνους καιρούς!!!

Απ’ το Idlib στο Qamishli

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Πολύ πιο σημαντική σα γεγονός απ’ την πιο πάνω «μεταχείριση» είναι ωστόσο μια συνάντηση που έγινε ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, στις 13 Γενάρη στη Μόσχα. Ανάμεσα στον επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Hakan Fidan, και τον αντίστοιχο των συριακών Ali Mamlouk. Τέτοιες επαφές γίνονταν ήδη απ’ το 2015, αλλα σπάνια υπήρχε έστω νύξη γι’ αυτές (η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο σας είχε ενημερώσει…). Η διαφορά τώρα είναι ότι τουλάχιστον μια τουρκική καθεστωτική εφημερίδα (η daily sabah) και το κρατικό συριακό πρακτορείο ειδήσεων αναφέρθηκαν στο περιεχόμενο αυτού του καθόλου αμελητέου ραντεβού:

… Η Άγκυρα ενδιαφέρεται για την βοήθεια της Δαμασκού στην αντιμετώπιση των ypg· και η Δαμασμός θέλει την συνεργασία της Άγκυρας για την απομάκρυνση των ενόπλων και των βαρέων όπλων απ’ το Idlib και την επαναλειτουργία των στρατηγικών αυτοκινητοδρόμων Μ4 και Μ5…

Μοιάζει σαν «αμοιβαία επωφελής» συνεργασία, αφού και οι δύο πλευρές συμφωνούν στα βασικά (ωστόσο μην περιμένετε να προχωρήσει με «ορθόδοξο» τρόπο). Συμφωνούσαν, άλλωστε, ήδη όταν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στη βόρεια συρία, για να δημιουργήσει μια «ζώνη ασφαλείας» εκεί, διώχνοντας τις ypg. Αρχικά εκείνη η όχι-ανακοινωμένη-συνεργασία ανάμεσα στην Άγκυρα, στη Μόσχα και στη Δαμασκό, φάνηκε να δουλεύει: οι ypg έτρεξαν να βρουν προστασία στο καθεστώς Άσαντ… Αν οριστικοποιούνταν εκείνη η εξέλιξη θα είχε ευεργετικές συνέπειες και στον θύλακα του Idlib: οι μισθοφόροι του τοξικού (hts) θα έβλεπαν ότι οι «άλλοι» μισθοφόροι του (ypg) δεν έχουν άλλο μέλλον εκτός απ’ το να συμβιβαστούν με το μπλοκ της Αστάνα… Όμως, ως γνωστόν, γρήγορα το αμερικανικό βαθύ κράτος «φρέναρε» αυτήν την εξέλιξη· και μαζί πήρε ανάσα ο τοξικός: ο αμερικανικός στρατός απλά μετακόμισε λίγο, οι ypg ξαναγύρισαν στον παλιό στρατιωτικό τους προστάτη (το αμερικανικό πεντάγωνο), και ο σύνθετος σχεδιασμός για εξαναγκασμό τόσο των ypg όσο και των hts να διαπραγματευτούν με το μπλοκ της Αστάνα κόλλησε.

Ο «άξονας» δεν έμεινε σ’ αυτά. Δεν του ήταν αρκετό να κολλήσει ο σχεδιασμός του μπλοκ της Αστάνα. Όπως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο έτσι και τώρα η «ισοπαλία» είναι προσωρινή φάση. Ο τοξικός συνεχίζει να πληρώνει τους εγκάθετούς του στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης, ενώ έχει στείλει και μισθοφόρους του στην ανατολική συρία, για να βοηθούν τον αμερικανικό στρατό και τις ypg στην «προστασία» των πετρελαιοπηγών… Το αμερικανικό βαθύ κράτος αξιοποιεί το κενό της δίκης του ψόφιου κουναβιού και δρα «αθόρυβα», χωρίς τιτιβίσματα και κελαηδίσματα, στην ίδια γεωγραφική ζώνη: απ’ την Qamishli ως το Idlib (εδώ, ως τώρα, μέσω τοξικού…). Στη βορειοανατολική συρία ο αμερικανικός στρατός εμποδίζει τις περιπόλους του ρωσικού και του τουρκικού, με χοντροκομμένο και προκλητικό τρόπο. Είναι αυτό που λέγεται «τσαμπουκάς»: εδώ μόνο εμείς!!

Ακόμα πιο εμφατική σε σχέση μ’ αυτά τα μπλόκα ήταν η επίσκεψη του αμερικάνου αρχικαραβανά Tod Wolters (επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την ευρώπη και επίσης αρχικαραβανάς του νατο….) στις 30 του περασμένου Γενάρη, στην Άγκυρα. Στόχος του ήταν να «αποσπάσει» το τουρκικό καθεστώς απ’ την συμμαχία του με το ρωσικό, αρχίζοντας απ’ την «ζώνη ασφαλείας» στη βορειοανατολική συρία! Να σταματήσει, δηλαδή, η Άγκυρα τις κοινές περιπολίες της με την Μόσχα… Με αντάλλαγμα τι άραγε;

Με αντάλλαγμα, ίσως, την «ήπια» μεταχείριση της κρατικής τράπεζας Halkbank… Η συγκεκριμένη τράπεζα κατηγορείται απ’ το αμερικανικό κράτος ότι συμμετείχε στο σπάσιμο του εμπάργκο κατά της Τεχεράνης… Αρνήθηκε να παρουσιαστεί στο σε βάρος της δικαστήριο, κι αυτό θεωρείται επιπλέον αδίκημα… Τώρα εκκρεμεί μια δικαστική απόφαση για πρόστιμο 1 εκατομμυρίου δολαρίων για κάθε μέρα που αρνείται να «συνεργαστεί», το οποίο θα διπλασιάζεται κάθε βδομάδα. Γρήγορα θα γίνει αστρονομικό…

Είναι αδύνατο να υπάρξει τέτοια «συνεργασία» εφόσον μαζί με την Halkbank εμπλέκονται στην υπόθεση διάφοροι υπουργοί του Erdogan, ακόμα και ο γυιός του. Το σπάσιμο του εμπάργκο και η συμμαχία με την Τεχεράνη ήταν (και παραμένει) στρατηγική επιλογή για το τουρκικό καθεστώς· και όχι η “αρπαχτή” ενός διοικητή τράπεζας… Απ’ την άλλη, αν επιβληθεί το πρόστιμο όπως έχει ζητηθεί, η συγκεκριμένη τράπεζα θα «πεταχτεί έξω» απ’ το αμερικανοκρατούμενο swift, με σοβαρές συνέπειες για όλο το τουρκικό τραπεζικό σύστημα.

Η Ουάσιγκτον έστειλε τον αρχιστράτηγό της στην Άγκυρα για να εκβιάσει, με την απειλή του «λιβανέζικου μοντέλου» (όπου η «τιμωρία» μιας τράπεζας κτύπησε το σύνολο του λιβανέζικου τραπεζικού συστήματος…) ώστε η Άγκυρα να τα σπάσει με την Μόσχα και την Τεχεράνη. Θα υποκύψει στον εκβιασμό ο Erdogan;

Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι πως δεν θα υποκύψει… Κι αυτό επειδή η αναμέτρηση (στην οποία συμμετέχει συνειδητά, υπέρ των συμφερόντων του τουρκικοού κεφάλαιου) αποκτάει όλο και περισσότερο στρατηγικό χαρακτήρα· στο βαθμό που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της όχι μόνο δεν «αυτοπεριορίζονται» στη συρία και στο ιράκ, αλλά μάλλον προσπαθούν να αντεπιτεθούν…. Ίσως αναγκαστεί (ο Erdogan) να παραστήσει ότι υποκύπτει, για να κερδίσει κάποιο χρόνο· κι απ’ αυτή την άποψη μερικές κανονιές στο Idlib μοιάζουν να παίζουν σ’ αυτό το show… Μια δήλωση για την Κριμαία (;;;) το ίδιο…

Ωστόσο η γενική κατάσταση στο συριακό πεδίο μάχης (και όχι μόνο σ’ αυτό) δείχνει όξυνση. Όχι ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα αλλά ανάμεσα στο μπλοκ της Αστάνα και στον άξονα…